Vader haalt kinderen niet op
Ivm de meivakantie zou mijn ex onze kinderen vandaag ophalen voor een week.
Door een meningsverschil over de tijd van ophalen (en uiteraard de toch al slechte verstandhouding) heeft bij de kinderen vanochtend gewoon laten wachten en niet opgehaald.
Hij reageert niet op hun berichtjes en telefoontje.
Uiteindelijk kreeg ik een app met waar ze heen zijn (met vriendin en kind) en voor een dag of meerdere dagen.
Hij is dus niet van plan om ze nog te halen.
Wat kan of moet ik hiermee?kan toch niet zo zijn dat hij er zomaar mee weg komt?
Groetjes,
Jip
herkenbaar
Ik heb ook zo'n ex. Dochter is inmiddels 19 dus ik hoef er niks meer mee, maar ik ben jaren de wijste en de flexibelste geweest en heb een hoop geslikt voor de lieve vrede. Ik heb dochter gebracht omdat hij geen zin had om te halen. Ik heb plannen gewijzigd omdat hij zijn plannen zonder overleg had gewijzigd. Ik heb ziek kind bij hem opgehaald omdat hij geen zin had om zieke kinderen te verzorgen. Ik heb werk moeten omgooien omdat hij met zijn gezin (vrouw en haar kinderen) met vakantie ging en vlak van tevoren zei dat zijn vrouw liever alleen met haar eigen kinderen ging en dochter toch niet mee mocht.
Soms had ik er even geen zin in en stond ik op mijn strepen. Dat gaf dan letterlijk maanden gedoe. Als ik er op een rustig moment over wilde praten met hem, dat dit toch niet goed was voor onze dochter, was zijn standaardreactie: JE MOET NIET ZO ZEIKEN.
Het enige wat je kunt doen is wachten tot de kinderen volwassen zijn. Als je maar doet wat hij wil, word je op een gegeven moment misselijk van jezelf. Als je vol in de tegenaanval gaat, krijg je gedoe. Kortom, het is nooit goed, wat je ook doet.
Dochter ziet haar vader af en toe, maar als hij stom of lastig doet (haar woorden) gaat ze gewoon weg. Ze laat hem letterlijk midden in een maaltijd in zijn eentje aan tafel zitten als het haar niet meer bevalt. Dat zou ze bij mij echt nooit doen. Ze heeft totaal geen respect voor haar vader.
flexibel zijn
heeft imo niets maar dan ook niets te maken met iemand 'zijn zin geven'.
Ik vind trouwens dat ex van ts al wel heel snel in de hoek van sociopaat is gezet waar niets mee aan te vangen valt en die precies is als een heleboel exen van schrijvers hier.
Maar goed, zelfs al is deze man ook van een onmogelijke soort: neem je verantwoording (met deze man heb je kinderen gekregen dus maak er het beste van) tel je zegeningen (je bent uit elkaar en dat scheelt al zoooveel) en leer je kinderen dat ze verschillende communicatiestijlen in KUNNEN zetten. (dus geef het goede voorbeeld)
Nogmaals, ik kan ook best gefrustreerd zijn als partner hier mijn 'opvoeding' doorkruist. Dat maakt me nog niet tot slecht mens of opvoeder.
Zonder de ins en outs te kennen kunnen we maar lastig oordelen over een situatie.
Nogmaals: het kan toch ook een opvoeddingetje zijn geweest? Als mijn kinderen niet meewerken dan zeg ik ook weleens laat maar. Hier op oo wordt de truc 'jong kind in pyama op school zetten' bejubeld om kinderen wat meer mee te laten werken. Verantwoording laten voelen heet dat. Zonder de juiste context klinkt dat ook wat cru, kind in pyama.
trouwens...
Wat mij al een tijdje bezighoudt is de zin die ik hier heel vaak lees: 'met deze man heb je kinderen gekregen dus maak er het beste van'. Of: 'jij moest zo nodig kinderen met die man, je wist waar je aan begon.'
Maar bij bijna alle echtscheidingen die ik om me heen zie, had ik niet zien aankomen dat vader (of moeder) zich daarna zo hufterig zou gedragen. Laatst nog ging totaal onverwacht een moeder hier uit de buurt er vandoor met een andere man. Het was echt zo'n cupcake bakkende, gezellige moeder. Nu kijkt ze letterlijk niet meer naar haar kinderen om. Mijn eigen ex was ook een leuke vader, tot een traumatische gebeurtenis hem naar de fles deed grijpen. Daarna was er geen land meer mee te bezeilen. Het is overigens ook enorm afhankelijk van de vriendin die hij op dat moment heeft, hoe hij reageert.
Dus voor je een hard oordeel velt en vindt dat moeders (vaders) maar op de blaren moeten zitten omdat ze zelf aan kinderen zijn begonnen met deze persoon, denk nog even na. Ook jouw gezellige partner kan door omstandigheden ineens veranderen in een zak tabak (of een bitch van een wijf).
Twee dingen
Wat stoepkrijt zegt is helemaal waar. Mensen veranderen. En ik denk dan ook nog; mensen veranderen niet omdat ze nu even zin hebben om strontvervelend te doen, maar vaak omdat er heel diep van binnen bepaalde zaken aan ten grondslag liggen. Trauma's, angsten. En wat ik ook zie is dat er ex partners hun gelijk proberen te krijgen wat hun scheiding rechtvaardigd. Zo van ' mijn ex is een eikel, mijn kinderen vinden dat ook en willen niet naar hem toe'. Ze halen daar een bevestiging uit dat zij de juiste persoon zijn en gelijk hadden. Wat ik ook zie is dat er geen gesprek meer mogelijk is. Elk woord is beladen met 1000 bedoelingen die er zelf bijbedacht worden. Een mediator kan in mijn optiek daar veel aan bijdragen.
In dit geval kan t goed zijn dat vader om een vroeger ophaalmoment vroeg maar al t idee had dat t toch niet mocht van moeder. Dan start zo'n gesprek al beladen. En moeder wil graag dat de kinderen vader hetzelfde ziet als zij: namelijk een klootzak. Daarom zegt ze ook misschien zoiets als ' je hoeft niet eerder mee met je vader, echt niet'.
In de hedendaagse echtscheidingen krijgen de kinderen teveel macht. Zij mogen kiezen wat ze willen. Maar onbedoeld komen ze dan in hele vervelende situaties terecht. Of maken ze keuzes waar ze de gevolgen niet van kunnen overzien. In mijn geval.
Het is een wisselwerking tussen beide ouders en de kinderen.
Veranderen
Als je partner zich slecht gaat gedragen heb je daar uiteraard niet voor gekozen. Het is waarschijnlijk niet eens jou schuld. Maar het is echter wel jou verantwoordelijkheid om zaken in goede banen te leiden. Voor je kinderen.
Die zichzelf ook herkennen in hun vader en die, tenzij er onmogelijke zaken aan de hand zijn, regelmatig contact nodig hebben onder zo goed mogelijke condities en met respect voor hun vader, die ook gewoon een ander mens is met goede en slechte kwaliteiten.
Bovendien zullen er uitspraken liggen bij de echtscheiding die contact gebieden.
Het is jou verantwoordelijkheid en niet die van bemoeiende instanties die het er vaak niet veel beter van maken maar juist verder laten escaleren.
Dus het beste advies is toch om zelf je hoofd koel te houden en een zo goed mogelijke regeling te onderhouden. Het alternatief is namelijk voortdurende strijd. Eerst met je expartner en dan met instanties. En dat gun je niemand.
Als dat noodzakelijk moet zijn, die situaties zijn er ook, dan heb je echt geen leven.
Hear hear
Stoepkrijt
tuurlijk
Tuurlijk AnneJ, je moet voor je kinderen er alles aan doen om de boel gladjes te laten verlopen. Maar wat als je ex je kind op woensdag van school moet halen en het stelselmatig 'vergeet', zodat het kind op het plein blijft staan tot juf jou maar weer belt en je halsoverkop van je werk moet vertrekken? Of als hij zich inlaat met criminelen die bij hem thuis met pistolen zwaaien waar je kind bij is, tot er een politie inval komt en het getraumatiseerde kind door een vriendelijke agente bij jou wordt gebracht? (Hier allemaal gebeurd.) En dan vervolgens roepen dat hij RECHT heeft op omgang (eh, misschien moet je die woensdagmiddag dan niet vergeten) en het hele dorp tegen je opstoken zonder zijn aandeel te vertellen, zodat je in de supermarkt wordt klemgezet door kroegtypes met een kegel en losse handjes?
Probeer de boel dan nog maar eens gladjes te laten verlopen. Dan gaat toegeven verdacht veel voelen als over je laten lopen ten koste van je kind.
Wij hebben het hier zonder bemoeiende instanties weten te redden tot dochter 18 werd en daar ben ik blij om. Maar ik durf echt te beweren dat dat voor 99% dankzij mij is. En dat dochter haar vader nog ziet ook. En nee, toen ik met hem trouwde zag ik dit natuurlijk niet aankomen, voor wie nog steeds denkt 'eigen schuld, dikke bult'.
Grenzen
Stoepkrijt, ik heb ook mijn grenzen gehad. Voor mij gold als criterium, dat een mogelijke beslissing dat het te onveilig was voor de kinderen om naar vader te gaan niet door mij als ouder genomen mocht worden, maar dat ik dan de instanties erbij zou gaan halen. Ik ben niet de rechter. Afwegingen om die instanties er wel of niet bij te halen zijn in eerste instantie aan mij en aan de kinderen (toen die ouder waren).
Dat betekende dat de vraag voor mij niet was: wat vind ik daarvan en wat ga ik daarmee doen, richting vader. Maar de vraag: ga ik nu aan de bel trekken (dus instanties erbij halen). Daarmee werd het voor mezelf van een emotionele, persoonlijke vraag meer een strategische vraag, waar ik op een andere manier afwegingen over kon maken.
Het besef dat ik degene ben geweest die deze vader tot vader heeft gemaakt gaat niet over 'eigen schuld dikke bult', maar het behoedt mij voor slachtofferschap en zet me meer op het spoor van mijn 'verantwoordelijkheid', niet zozeer voor zijn daden, als wel voor de verantwoordelijkheid van mijn eigen ouderschap: ik moet er als moeder ook voor zorgen dat de kinderen kunnen leven met hun vader. Om misverstanden te voorkomen: dat wil niet zeggen dat ze altijd 'omgang' moeten hebben, maar ze moeten de kans krijgen een eigen relatie met hun vader vorm te geven. Dat is mijn taak als moeder.
Tsjor