Vader zoekt geen kontakt met zijn kind na opstarten nieuwe relatie
Ik voel me zo vreselijk machteloos en kwaad en verdrietig tegelijk. Een complete wervelstorm zou je kunnen zeggen.... Sinds mijn ex een nieuwe partner heeft en meteen ook samenwoont, is het contact tussen hem en onze dochter drastisch naar het nulpunt gedaald. De reden is dat mijn dochter (10 jaar) de verandering van het ineens hebben van een stiefmoeder, de daarop volgende verhuizing, de verandering in zijn gedrag naar haar, en haar bemoeienissen met de opvoeding maar moeilijk kan verkroppen. Ze mist haar vader, de vader die hij was vóórdat zij in zijn leven kwam. Hij laat zich volledig intimideren door haar. Toen zij mijn dochter voor het eerst zag beweerde ze dat er iets volslagen mis was met haar, dat hij zijn oogkleppen eens af moest doen want de manier van omgaan met haar deugde van geen kant. Hij luisterde braaf en gaat volledig mee met haar mening. De reden > hij is bang zijn relatie met haar te verliezen, en daarmee ook zijn mooie vrijstaande bungalow en status als hij niet doet wat zij vind. Hij is volledig verblind voor haar charmes en mening. Het gevolg is dat hij amper nog kontakt zoekt met zijn dochter.
Tot aan begin februari ging mijn dochter nog naar haar vader, maar het is daar volledig geëscaleerd. Ze is volledig emotioneel beschadigd terug naar huis gekomen. We hadden al hulp gezocht voor haar omdat ze moeite heeft de scheiding een plaatsje te geven. We wilden wat handvatten om thuis mee te werken. We zijn nu drie jaar gescheiden. Verstandelijk snapt ze alles en begrijpt onze keus tot scheiden ook, maar op emotioneel gebied kon ze het nog niet aan. Vandaar de inschakeling tot hulp. En nu dit weer. m'n dochter is heel erg verdrietig en boos op de nieuwe vriendin. Ze wil haar vader terug, maar niet deze vader.
Het maakt ook mij machteloos en boos. Hoe kun je zo worden ? Hij zet zijn relatie boven zijn kind. Schuift alle schuld op zijn dochter. een kind van 10. We zijn inmiddels bij verschillende instanties betrokken geraakt dankzij hem. Gisteren is er een beraad geweest. De therapeuten vertelden hem dat het kontakt van hem af moet komen, dat hij moet laten weten dat hij nog steeds van zijn dochter houd. Ondertussen kan ik de puin ruimen, en staat mijn leven op zijn kop. Ik wilde graag een studie gaan volgen zodat ik ook verder kan met mijn leven. Ik ben mijn baan, mijn vaste baan van 24 uur, kwijtgeraakt door faillisement, en kan niet terug vallen op mijn diploma's omdat ze in deze tijd niets meer waard zijn. Dus nu doe ik werk wat niet bevredigend is en voor veel te weinig uren (12). vandaar dat ik om wil scholen zodat ik ook verder kan. Door dit hele drama omtrent mijn dochter, die nu 24/7 bij mij is, ben ik ontzettend moe van het vele nadenken, piekeren, wakker liggen, haar opvangen.. en er zijn nóg twee kinderen die hier bij mij horen. Ook zij verdienen aandacht en begeleiding.
Ik word er onderhand zo moedeloos van dat hij maar overal mee wegkomt, een prachtig leven heeft met zijn vriendin in een mooi huis, met twee goede banen, liefde en plezier. En ik kan dweilen met de kraan open. Het is gewoon onrechtvaardig..... Ik voel me erg alleen, heb geen relatie, en wil vriendinnen ook niet steeeds lastig vallen met mijn verhalen. Ik zal het toch zelf moeten doen. Dus hup, schouders eronder, er zijn voor de kinderen, het thuis gezellig en aangenaam maken, en proberen de zorgen te hanteren. Het is alleen niet zo makkelijk als het lijkt.....
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal xxx
nou Vlinder123
Ik snap je situatie en zie dat je het niet emakkelijk hebt. En je dochter al helemaal niet!
Volgens mij zit je niet zozeer op advies te wachten maar moet je vooral je ei kwijt. Heel logisch ook! Gezien je laatste alinea, weet je precies wat je moet doen. Voornamelijk loslaten en zorgen dat je zelf de rots blijft die jouw gezin nodig heeft. En dat moet ook jouw doel nu zijn denk ik.
Verder moet je denk ik, probeer om goed te overwegen wat je aankan en wat niet. Omscholen is waarschijnlijk heel handig maar gaat niet lukken als je daarmee te veel hooi op je vork neemt. Dan ga je of onderuit, of je trekt het niet meer met je gezin. Je moet zelf kiezen wat je op dit moment belangrijker vindt. Financiel op deze manier verder leven of toch proberen in te zetten op een betere toekomst d.m.v. scholing en dan ook het risico lopen dat je het niet meer trekt en kijken waar het schip dat strandt. Hard, maar aan jou de keus.
Sterkte!
Zorg eerst voor jezelf
Beste Vlinder,
Ik denk dat je zelf ook wel wat therapie kunt gebruiken om het hoofd boven water te houden. Als het lukt, ga dan juist wat meer werken, dan heb je niet zoveel tijd om te piekeren. Ga ook meer wandelen, fietsen of joggen, dat is ook goed om orde in je hoofd te scheppen en als je lichamelijk actief bent geweest, slaap je ook beter.
Ik neem aan dat vader aanwezig was bij het beraad? Hopelijk helpt het als hij de adviezen van iemand anders hoort dan van jou. Verder geen tips, als vader niet wil, kun jij niet veel doen.
Dank je Nimbo
Voor je reaktie... Het is zeker zo dat ik mijn verhaal kwijt moet, en alle reakties zijn welkom. Ik voel me daardoor toch gehoord en begrepen snap je ?
Omscholen staat op mijn lijstje, alleen gaan de kinderen voor, met name dochter. dus dat blijft even op mijn lijstje staan totdat we hier wat sterker in staan. We gaan richting meivakantie (lekker weekje weg met de kids) en zomervakantie (weekje weg met dochter) dus veel leuke dingen om naar toe te leven. Alleen het "alleen en eenzaam voelen" speelt me vaak parten. Vandaar mijn verhaaltje.
Nogmaals dank !
Pandora
Meer werken lukt juist niet omdat er geen mogelijkheid is tot meer uren. Bedankt voor je reaktie !
Ik wandel al veel, probeer mijn geestelijke rust te vinden in hobbies, alleen is er pas uit een bloedtest gebleken dat mijn schildklier te traag werkt, dus nu met medicatie aan het opkrabbelen. Hoop dat de vermoeidheid daardoor ook minder wordt. Voorheen vond ik het heerlijk om te gaan joggen, nu lukt dat nog even niet, maar komt vast wel weer.
Ik heb ook therapie, kan mijn verhaal kwijt, heerlijk. Dat werkt vaak maar eventjes, tot er weer wat op doet en je weer in dreigt te zakken. Fijn dat ik in ieder geval hier mijn verhaal ook kwijt kan, en hopelijk wat reakties mag krijgen.. Het helpt !
Vader was idd ook bij het beraad, en kreeg te horen dat hij meer contact moet zoeken. Hopelijk doet hij dat ook, voor de gemoedsrust (en hartzeer)van mijn dochter. Hij zei echter dat hij toch gaat voor zijn eigen geluk, dat is nu voor hem belangrijk.
niet aan trekken
Mijn ex is precies hetzelfde. Of eigenlijk WAS. Zestien jaar na de scheiding heeft hij ineens het licht gezien en nu begint er langzaam een redelijk contact te komen tussen vader en zijn inmiddels 18jarige dochter.
Loslaten is inderdaad (het werd hierboven al gezegd) het sleutelwoord. Trek je eigen plan en houd er daarbij rekening mee dat je dochter altijd bij jou is. Wees haar rots in de branding, wees zo betrouwbaar en voorspelbaar mogelijk, dat heeft ze nodig. Jouw tijd komt weer als ze wat ouder is. Mijn dochter was nog heel klein toen haar vader er vandoor ging. Zij had het nodig dat ik elke keer als ik haar naar de kinderopvang of school bracht zei: "mama komt ALTIJD terug." Nu is ze 18 en zegt het in onzekere tijden nog wel eens, half als grapje, half ernstig: "maar jij komt altijd terug." Ondanks alles is ze een heel evenwichtige jonge vrouw geworden.
Als haar vader niet wil, bereik je daar nooit iets, wat je ook doet. Ik heb redelijk gepraat, gescholden, geschreeuwd, hielp allemaal niets. Loslaten, loslaten, loslaten, ook al is het nog zo oneerlijk.
Dood paard....
Het is ook oneerlijk! en op dagen dat je niet zo lekker in je vel zit of moe bent borrelt dat jaloerse en kwade gevoel weer naar boven. Hier een soort gelijke situatie. Zorg ook al 3,5 jaar 24/7 voor zoon en heb ook bergen puin moeten ruimen (ALLEEN EN DOOR TOEDOEN VAN!) Je trekt bij vader nu aan een dood paard. Zorg nu goed voor jezelf zodat je sterk blijft en een stabiele omgeving voor je kinderen kunt bieden. Los kunnen laten is fijn maar soms moeilijk. Blijf over vader zuiver naar je kinderen. Zij zien en voelen meer dan dat je denkt. Probeer je emotie qua stiefmoeder hier ook buiten te laten. Het draait om je ex die vader is en volwassen! Heel veel kracht en sterkte!
Dymo
Dank je, het is zo fijn dat er mensen zijn die me begrijpen en die (virtuele) arm om mijn schouders leggen.
Het komt ook allemaal wel goed, met mijn dochter, en ook met mij. Ik bedenk alleen steeds: ik moet nu de "tropenjaren" in, moet vader en moeder tegelijk zijn, en huisvrouw en op mijn werk presteren. Terwijl hij op zijn lauweren rust, en als hij later contact zoekt met haar, dan is zij daar voor hem, en wordt ik bedankt. Dat steekt dan, ookal weet ik dat ze door mij een goede opvoeding zal krijgen, en de vrouw wordt die ze graag wil zijn. Het is zo dubbel.
Ik moet inderdaad loslaten, dat probeer ik, en mede dankzij dit forum ben ik sinds vanmorgen al een hoop balast kwijt !
Dank daarvoor !
Engel
Bedankt voor je reaktie. Het klinkt misschien gek, maar toch vind ik het ergens fijn dat er lotgenoten zijn... gedeelde smart is halve smart toch ? Begrijp me niet verkeerd hoor !
Ik probeer ook niet negatief over hem en zijn partner te zijn naar mijn dochter toe. Ik weet hoe het is als je moeder steeds negatief praat over je vader, mijn moeder deed precies hetzelfde namelijk. Dat gevoel zal ik nooit doorgeven aan mijn eigen kind..... Ben zo blij met dit forum, zodat ik aan lotgenoten mijn gal kan spugen ... ook weer erg dubbel want je wenst dit niemand toe !
Nu maar hopen dat hij toestemming geeft voor de aankomende meivakantie: ik heb een weekje geboekt naar Frankrijk....
Nou ja Vlinder
Vrouwen zijn dan ook wel het 'sterke' geslacht vind je niet?
Mijn vader zei dan dat die extra tijd die je doorbrengt met je kleinere en grotere kinderen wel een extra motivatie opbouwt om het goed met ze te doen. Als vader op afstand is kan hij zich er ook makkelijker aan onttrekken hij wordt niet met zijn neus op de feiten/kinderen gedrukt.
Anne J
Klopt helemaal. Hij is vrijwillig op twee uur rijden van ons vandaan gaan wonen omdat hij zijn werk belangrijker vond. Is zijn keuze, ik heb het geluk dat ik mijn dochter bij me mag hebben Ieder zijn ding !
Herkenbaar
Niet vanwege een nieuwe partner maar omdat ex een enorme puinhoop van zijn leven heeft gemaakt.
Ik heb het als retezwaar ervaren. Alleen de kar trekken, alleen de kostwinner zijn, alleen de kinderen opvangen toen ex nog in beeld was en de nodige schade aanrichtte bij de kinderen omdat hij er een puinhoop van maakte, alleen alleen alleen.
En telkens weer je mond houden tegen je kinderen want ja, je mag de andere ouder nooit afvallen of zwartmaken.
"En wie is er eens voor mij!" heb ik wel eens geroepen.
Ze zijn nu volwassen. Ze trekken nog steeds sterk naar mij toe, ook al zijn ze nu op zichzelf. We maken uitstapjes, kletsen vaak bij via social media. Het zijn kinderen die ook nog op ander gebied een "uitdaging" hebben, het was keihard werken maar ik heb ze toch redelijk kunnen grootbrengen ondanks alle uitdagingen.
Mijn taak als ouder (vader en moeder tegelijk) blijft altijd bestaan, mijn taak als actieve ouder heb ik recentelijk mogen afsluiten. Het waren loodzware tropenjaren, met al dat solo rennen. Vader, moeder, kostwinner, huishoudster, begeleidster, alles. Loodzwaar. Maar er waren ook mooie mijlpalen. De examens, de diploma's, op zichzelf gaan wonen en mogen helpen met verhuizen. Verliefdheden. Vervolgopleidingen. Grote beslissingen. Hij was er niet bij. Hij heeft zichzelf buiten spel gezet.
En nu ben ik stiekem trots op mijzelf want ik heb het toch maar allemaal gedaan in mijn eentje! En ik zal best wel fouten hebben gemaakt, ben echt niet altijd sterk geweest, was echt niet altijd de perfecte moeder, ook vanuit de overbelasting en het gebrek aan een "sparring partner", maar ik kan de kinderen wel recht in de ogen kijken en heb een heel mooie band met ze.
Hij niet.
Begrip
Wat ik naast het feit van alles alleen doen en overal alleen voor staan ook heel lastig vond en nu ook nog wel eens is dat niemand ziet en voelt wat er zich binnen de muren van jou huis afspeelt. Ik had het soms zwaar of zat er even doorheen maar merkte dat ik na een tijd tegen een soort van onbegrip van de buitenwereld aanliep. (op familie en goede vrienden na) Ze luisterde wel maar toch...Ik ben heel goed geworden in het opzetten van een pokerface. Op dit forum heb ik ook wel eens draadjes geplaatst. Met sommige reacties kon ik wat en andere niet. Weet dat je niet de enige bent ook al voelt dat soms wel zo.
trots
Jullie mogen allemaal trots zijn (en ik ben het ook).
Vlinder, je zegt: en als hij later contact zoekt met haar, dan is zij daar voor hem, en word ik bedankt. Maar dat is niet zo hoor. Mijn dochter weet heel goed wie er voor haar is geweest. Dat haar vader nu wel contact met haar heeft, staat de innige band tussen dochter en mij niet in de weg. Haalt ze een belangrijk examen, dan appt ze allereerst mij. Dan haar vriendinnen en dan pas haar vader. Is ze verdrietig, dan kruipt ze tegen mij aan op de bank, ze gaat niet naar haar vader. Als ik jarig ben, verzint ze allemaal lieve dingetjes om me blij te maken. Haar vader krijgt een plantje voor zijn nieuwe woning. Andersom weet haar vader ook niet wat zij leuk vindt voor haar verjaardag, dat vraagt hij dan aan mij. Hij kent haar gewoon niet goed en dat is heel jammer voor hen beiden.
Ik ben ook niet perfect geweest in al die jaren, maar dochter en ik hebben het fijn samen. Binnenkort doet ze examen en dan gaat ze studeren en misschien wel op kamers. Ik weet zeker dat als ze 'naar huis' komt in het weekend, het MIJN huis is en niet dat van haar vader.
Zorg dat je zelf ook een sociaal leven houdt. Ik heb een paar ontzettend fijne vrienden waarmee ik lief en leed heb gedeeld. Nu de kinderen allemaal volwassen worden, komen wij weer vaker bij elkaar om te eten, te borrelen of in de lentezon te zitten. Zo zal ik dochter niet al te erg missen als ze straks op kamers woont. Het was zwaar, maar het is nu goed zoals het is.
trouwens
Mijn dochter heeft (toen ze groter werd) meer dan eens haar waardering uitgesproken over het feit dat ik nooit negatief over haar vader ben geweest naar haar toe. Dat krijgen kinderen heus wel door op een bepaald moment. Ik heb haar gevoelens over de band met haar vader ook nooit weggewuifd of gebagatelliseerd. Het enige wat je hoeft te zeggen is: ik vind het echt naar dat je je zo voelt. (Terwijl ik eigenlijk wilde zeggen: het is ook een egocentrische, ijdele, narcistische klootzak en je bent te goed voor hem.)
bedankt
allemaal voor jullie reakties. Hier kan ik echt wel wat mee. Vooral het verhaal van Hortensia lijkt erg op die van mij. Die gevoelens, de uitputting, ervaar ik ook. Helaas heb ik niet iemand die er écht is voor me, wel vriendinnen die er vanaf weten, maar die nogal nuchter reageren. Soms heb je meer nodig dan een nuchtere kijk op dingen: dan wil je gewoon even janken en alle stress en boosheid van je af huilen, even die arm om je heen die zegt: het komt goed, je kan dit !
Gister heb ik een streep gezet onder de hoop die ik nog had, dat hij bij zinnen kwam en er weer was voor haar. Want aan een dood paard kun je blijven trekken, je wordt er doodmoe van. Dat is dus over. Heb me erbij neergelegd dat ik dit zelf ga doen, dat opvoeden, in mijn eentje, wat ik eigenlijk al drie jaar doe hoor alleen had ik toen nog de mogelijkheid dat ik kon overleggen met hem. Dat is dus klaar, over en uit. Het voelde als een soort bevrijding.
Wat ik nog wel moeilijk vind is dat ik positief over hem moet zijn en blijven naar haar toe. Ik snap het helemaal dat ik dit gewoon móet doen, voor haar gevoelens, alleen is het lastig. Laatst had ik het zó gehad met hem dat ik daar een frustratie-zin op facebook over geplaatst had; hij had zich verloofd en mijn dochter moest dat op facebook lezen... verloofd met haar rivale, want zo voelt ze het. Je had haar gezicht moeten zien, alle emoties die daar op te lezen waren, mijn hart brak.
Toen zij mijn kreet op fb had gelezen en alle reakties van mensen erop gelezen had, had ze gereageerd met: hallo, het is wel mijn vader... Heb dat bericht meteen verwijderd. Ik besef natuurlijk dat ik dit niet had moeten doen, heb het uitgelegd aan haar en sorry gezegd. Soms is de nood hoog..... Ik zal zo'n kreet volgende keer gewoon hier plaatsen 
moeilijk maar toch...
Ondanks dat iedere vezel in je lijf schreeuwt tot hier en niet verder zal je toch moeten proberen om het contact te blijven stimuleren en uitleggen dat het papa nu even niet lukt. Hoe moeilijk dit ook is. Mijn zoon is nu 15. Een puber die heel zwart/wit kan denken en reageren. Is heel boos (geweest) om dingen die gebeurt zijn. Ik liet hem altijd razen en ik reageerde niet of neutraal maar als zijn uitspraken te heftig werden, floot ik hem wel terug. Mijn zoon heeft vorig jaar het contact met vader verbroken. Na (toen) 2,5 jaar vol teleurstellingen trok hij zelf en in overleg met zijn kinderpsycholoog een grens. We wonen in dezelfde woonplaats dus ze komen elkaar soms tegen. Vader fiets of loopt door zonder reactie (onmacht van vader hoe erg ook) Vorig weekend had mijn zoon een enorme huilbui omdat hij daar last van heeft. Mam ik voel me al zo afgewezen maar nu lijkt het of ik niets meer van hem ben. Ja dan breekt mijn hart. Ik heb ook helemaal geen zin (meer) in contact met mijn ex en wil dat eigenlijk ook niet (te veel gebeurt) maar heb hem toch maar een net appje gestuurd met de vraag of er niet gewoon een hallo af kan. Je dochter is nu 10. Ze zal al meer haar eigen beslissingen gaan nemen. Ik snap best dat jij je af en toe laat gaan of een opmerking maakt. Dat is menselijk maar probeer je frustraties/mening zoveel mogelijk te laten daar waar ze horen en dat is niet bij je dochter. Soms helpt het om een enorme schijtbrief naar je ex te schrijven en uiteindelijk op de delete knop te drukken....
Goed voor jezelf zorgen
Vlinder, hoewel ik niet gescheiden ben, kan ik me je frustratie wel voorstellen. Om gek van te worden. Goed dat je het nu gaat loslaten. Je kunt alleen jezelf veranderen, niet een ander.
Wat je misschien wel af en toe zou kunnen doen/proberen, is hem een berichtje sturen en aangeven dat dochter verdrietig is en hem mist en dan iets schrijven van "ik denk dat het voor haar fijn zou zijn als je haar in elk geval af en toe een appje stuurt" of zoiets. Ik weet niet of het helpt, en ik zou het zeker niet te vaak doen, maar op die manier hoort hij af en toe hoe zij het ervaart en kan hij - als hij wil - er iets mee doen. Als hij helemaal niets van je dochter of van jou hoort, dan wordt de afstand misschien erg groot? Heeft hij echt geen idee meer wat er speelt.
In elk geval denk ik dat het heel belangrijk is dat je goed voor jezelf zorgt. Hoewel je volgens mij denkt dat je kinderen het belangrijkste zijn, is het toch het allerbelangrijkste dat JIJ goed voor JOUZELF zorgt. Dat eerst.
En dan voor je kinderen zorgen.
Ik zeg niet dat je nu die opleiding moet doen, dat hangt van je belastbaarheid af, maar zet wel jezelf op de eerste plaats (maar dan niet op de manier zoals je ex doet natuurlijk).
Hortensia
Jij schreef: "En wie is er eens voor mij!" heb ik wel eens geroepen.
Ja, kan ik me voorstellen.
Het antwoord is: Jijzelf!
Jij bent degene die er voor jou is of moet zijn.
Dus zorg altijd goed voor jezelf.
klopt
ik vind ook dat het contact met vader en kind in stand moet blijven. Ik heb hem vaak gemaild daarover. Appen wil hij niet en bellen ook niet, enkel mailen.
Bij het beraad is ook gezegd door de kinderpsychologe dat hij steeds de stap moet zetten om contact te zoeken met haar. Hij moet vaak een appje sturen naar haar met gewoon dat hij van haar houd, of weltrusten, of wat dan ook. Mijn dochter heeft nl het idee dat papa niks om haar geeft, en dat hij met zijn nieuwe gezin gelukkiger is dan met haar. Maar tot nu toe heeft hij nog niets laten horen naar haar.
Ik zal het contact altijd blijven stimuleren, ook omdat ik mijn vader plotseling ben verloren, wij hadden al vijf jaar geen echt contact meer. Wat dat met me gedaan heeft, wil ik haar zeer zeker besparen....
Die opleiding schuif ik nog even voor me uit. UWV vult mijn salaris nog aan tot aan 2017 dus ik heb nog even de tijd om sterker te worden en rond te kijken. Wie weet wat er nog meer op mijn pad komt. Maar het komt uiteindelijk altijd goed... I know !
contact vanuit vader
Vlinder, je schrijft "Bij het beraad is ook gezegd door de kinderpsychologe dat hij steeds de stap moet zetten om contact te zoeken met haar. Hij moet vaak een appje sturen naar haar met gewoon dat hij van haar houd, of weltrusten, of wat dan ook. Mijn dochter heeft nl het idee dat papa niks om haar geeft, en dat hij met zijn nieuwe gezin gelukkiger is dan met haar. Maar tot nu toe heeft hij nog niets laten horen naar haar"
Hoe reageerde je ex toen ze dat zeiden?
Heb je enig idee waarom hij het niet doet?
Schroom?
Vergeet hij het?
Snapt hij dat het voor haar belangrijk is?
Heb je het idee dat hij wel echt van haar houdt?
Denk je dat hij het misschien niet durft vanwege zijn nieuwe vriendin?
Ik weet niet hoe hij reageert als je dat doet, maar je zou hem kunnen vragen of je hem kunt helpen toch af en toe contact met haar op te nemen - in het belang van jullie dochter, die er zo onder lijdt.
Dus als hij er gewoon niet aan denkt, druk met andere dingen, dat jij hem eraan zou kunnen herinneren, als hij dat wil.
Het hangt erg van jullie relatie af of je dit kunt voorstellen, maar als je weet dat het je dochter goed zou doen, en er een kans is dat hij met wat stimulans/hulp van jou het wel doet, valt het misschien te proberen?
Als jij dat trouwens wilt en kunt opbrengen om hem eraan te herinneren. Misschien vergt dat ook weer teveel van jou.
Helemaal los van
Ik denk toch dat het belangrijk is dat je jezelf eerst helemaal los maakt van hem en dus ok van alle verwachtingen die je hebt ten aanzien van hem, hoe hij zou moeten doen als vader (volgens jouw wensen) etc.
Ik denk ook dat de psychologe teveel redeneert vanuit romantische droomplaatjes over een gezin. Er zijn zoveel gezinnen waarin het plaatje anders is, zonder dat kinderen daardoor beschadigd worden. Mijn vader is jong overleden. Als we nu eens met elkaar accepteren, dat de werkelijkheid weerbarstiger is. Dat mensen verschillend zijn. Dat levens niet volgens een vastgelegd scenario verlopen. En als we er nu eens op vertrouwen, dat kinderen daar ook nog mee om kunnen gaan. Of dat in elk geval kunnen leren.
Dan kun je je richten op wat het belangrijkste is, namelijk je dochter helpen om om te gaan met haar eigen gevoelens en om zelf een eigen vorm te kiezen voor de relatie met haar vader. Inclusief haar begeleiden als die relatie niet is zoals zij dat zou willen.
Je eigen emoties ten aanzien van je ex en zijn vriendin spelen dan geen enkele rol meer. Is niet relevant. Alle jaloezie die je voelt en alle gevoelens van onrechtvaardigheid zijn niet van belang. Ik neem aan dat je bij de scheiding de dingen geregeld hebt. Dat is het dan ook, einde. De draad oppakken op basis van de keuzes die je zelf gemaakt hebt. De zorgen die je als ouder hebt zouden niet op de schouders van je dochter mogen komen. Dus ja, roeien met de riemen waarvoor je zelf gekozen hebt. En je dochter leren, dat er ook nog goed te leven valt met een leven dat niet past bij een romantisch plaatje.
Tsjor
Nee, je bent niet de enige
Hier ook zo'n verhaal, zelfs de feiten lijken erg op elkaar. Het was al snel duidelijk dat mijn ex voor zichzelf koos en ik nog weinig van hem kon verwachten qua opvoeding van de kinderen maar nu er weer een vaste partner in beeld is zijn zijn eigen kinderen nog verder uit beeld. Bij de scheiding heeft hij de kinderen heel nadrukkelijk beloofd in de buurt te blijven wonen, je raad het al, nee dus. Voorheen at hij hier heel af en toe nog wel eens mee als dat zo uitkwam of dronk een kop koffie bij brengen maar dat kan allemaal niet meer. Wel vrij nemen voor haar kinderen niet voor zijn eigen kinderen etc. etc, ik kan zo paar A-viertjes vullen.
Ik probeer het uit alle macht los te laten maar als de kinderen dan verdriet hebben of iets niet begrijpen schiet ik toch in de stress en reageer en dat vreet energie met name omdat er bijna nooit antwoord komt.
Mijn dochter vindt het zo erg dat ze haar vader nooit meer alleen ziet maar durft dat niet tegen hem te zeggen, heeft daar ook geen kans toe, denkt ze, en als ik het dan toch probeer aan te kaarten komt er geen of een onzinnige reactie; alsof ik haar dat in de mond zou leggen en dus stagneert het.
Het ergste vind ik dat het maar door gaat, telkens weer iets anders, we hebben afspraken maar daar houdt hij zich vaak niet aan of wil deze te pas en onpas wijzigen (ook sinds nieuwe partner er is).
En dan de onmacht door niet als een volwaardig persoon gezien te worden; nooit overleg, of belangstelling voor de kinderen, alles moet ik via via horen, op de mail komen alleen zaken die definitief zijn.
Op dit forum lees ik vaak verhalen van de nieuwe partners die moeite hebben met de macht die de ex van hun man heeft en dat verbaast me dan, ik heb juist het gevoel dat ik me alsmaar aan moet passen als ik wil dat de kinderen hun vader blijven zien.
Ik kies er wel heel bewust voor om niet de gang naar de rechter te maken om afspraken af te dwingen dus realiseer me dat ik dan kies om "te slikken".
Ook herken ik dat het pittig is om alles, ook alle rompslomp rondom de scheiding, altijd alleen te doen en vind dat ook eenzaam. Ik heb weinig tijd en energie om met vriendinnen af te spreken en wil ook niet altijd met hetzelfde klaagverhaal aankomen, hierin mis ik mijn ouders en schoonouders, mijn moeder had aan één woord vaak genoeg en ik kon haar altijd tot laat in de avond nog even bellen om bij te praten.
Ja, voor jezelf zorgen is belangrijk maar dat valt niet mee; door de week is het de hele week rennen en vliegen en in het weekend ben ik zo moe dat ik het vaak amper op kan brengen iets af te spreken of te doen en simpelweg gewoon bij slaap. Bovendien juist in het weekend zijn mijn vriendinnen druk met hun gezin.
Maar goed, langzaam gaat het beter, wennen we en genieten we er echt van als we samen lekker thuis zijn. Tsjor heeft gelijk roeien met de riemen die je hebt, al heb ik niet zelf hiervoor gekozen.
En het droombeeld loslaten, je moest eens weten wat voor enorm droombeeld ik had (Lenie Saris) en hoeveel moeite het kostte om een gezin te krijgen. Nu heb ik een gezin maar dan anders en ik zorg dat het ook goed is.
En als je hier je verhaal kwijt wil, dan kan dat gewoon en dat is fijn.
Liz
De psychologe heeft hem gezegd dat hij eigenlijk gewoon elke avond (dat bleek voor mijn dochter het beste tijdstip) even weltrusten moest zeggen, of wat voor apje dan ook sturen. Hij reageerde met: "ik kan je dat niet beloven, moet toch ook veel werken."
Dan denk ik: we hebben tegenwoordig ultramoderne telefoons, die zo'n app hebben waarmee hij haar kan benaderen, wat is nou de moeite, even een paar minuutjes ?
Toen heb ik gezegd dat het lijkt alsof hij tussen twee mensen in staat. Zijn vriendin aan de ene kant, zijn dochter aan de andere. En dat hij wel voor zijn vriendin kiest, maar niet voor zijn dochter.
De psychologe haakte daarop in, en vroeg of daar waarheid in zat.
Hij antwoordde: "tsja ik moet nu toch aan mijn eigen geluk gaan denken" .....
Dus conclusie: ja, hij moet rekening houden met zijn vriendin die blijkbaar dat contact met mijn dochter niet ziet zitten, nee, hij vergeet dit soort dingen niet, heeft hij nooit eerder gedaan, Nee ik denk ook niet dat hij beseft hoe belangrijk dit voor dochter is, En ja, ik denk dat zijn liefde voor haar heel erg naar de achtergrond is verdwenen, door toedoen van vriendin..
Ik ga daar niet meer tussen zitten. Op de mails die ik stuur (andere vorm van contact wil hij niet) krijg ik nooit antwoord of feedback. HIj negeert ook mij.
De zomervakantie is al besproken, dochter blijft bij mij zes weken, het is beter dat ze niet meegaat om weer escalaties te voorkomen. Zij staan niet open voor veranderingen en vinden dat alle problemen die er zijn, veroorzaakt zijn door dochter. Ze willen een excuus van haar horen. Dat zei hij ook tijdens het beraad, waarop de psychologe verbaasd was omdat dochter nog maar 10 is. Het komt er gewoon op neer dat zij niets fout gedaan hebben, en dochter wel.
Dat is dus wat alles zo ingewikkeld maakt. Dochter heeft ook fouten gemaakt, oa liegen. Alleen de reden van haar gedrag zien ze niet, en willen ze ook niet zien, namelijk de komst van vriendin plus het meteen gaan samenwonen en wéér verhuizen....
Narcis
Ja jouw verhaal heeft idd veel gelijkenissen met die van mij. Hoeveel kinderen heb je ?
Het is idd ook de pijn die je ziet en voelt bij je kind wat je zo machteloos maakt. Het maakt mij ook boos omdat hij niet in wil zien wat hij haar aandoet door haar zo te negeren. Hij vind dat het contact van haar af moet komen, hij voelt zich vergeten door haar. Terwijl zij vaker een appje gedaan heeft naar hem, waarop hij antwoordde en dat was het. Dochter heeft de moed opgegeven, want "papa vind me blijkbaar niet belangrijk meer" . Ik vind persoonlijk dat je als ouder altijd de eerste stap moet zetten, wij zijn als ouders verantwoordelijk voor het op de wereld zetten van het kind, dus neem die verantwoording dan ook.
Het enige wat ik nog kan doen is haar motiveren om toch zelf het contact te gaan zoeken met hem, en zien wat eruit komt. Want vanuit zijn kant heb ik geen controle, dat zal hij zelf moeten doen. Zo voorkom ik in ieder geval dat zij zich schuldig gaat voelen (nóg schuldiger, ze voelt zich al zo schuldig om wat er gebeurt is) over het ontbreken van het contact.
Ik wil de gang naar de rechter ook niet maken, maar grote kans dat hij dat wel gaat doen. Sinds hij in België woont, (nadat de echtscheiding was uitgesproken en het convenant opgemaakt was) verplicht hij me nu dat ik dochter óf haal, óf breng als dat nog voor gaat komen... Voor mij is dat dik twee uur rijden, in een auto die niet meer goed is (van 1989). Ik heb het Juridisch Loket gebeld, en zij vertelden mij gelukkig dat hij dit niet kan verplichten omdat de afspraken rond de zorgverlening nu erg verandert zijn. Als hij dit zou willen dan volgt er weer een advocaten of bemiddelaar-gedoe, en dat zou de zaak er niet beter op maken. Ik snap hem wel natuurlijk, want hij is degene die steeds op en neer moet rijden. Aan de andere kant heeft hij daar zelf voor gekozen omdat hij dichter bij zijn werk wilde wonen. Dat hij nog een dochter achterliet, deerde hem blijkbaar niet.
en ja, nu kiest hij bewust voor zijn leven daar, met nieuwe partner, mooi huis, dan maar zonder dochter....
Verdrietig
Ik word er echt verdrietig van en vind het diep triest om te lezen en vanuit mijn eigen ervaring te zien dat exen, vaders, volwassenen zo met hun eigen vlees en bloed omgaan. Geen verantwoordelijkheid voor hun eigen handelen nemen en dit eigenlijk bij hun eigen kind neer leggen. Al die beschadigde zieltjes krijgen ondersteuning van een kinderpsycholoog oid. Veel moeders vangen het verdriet en de klappen op maar vaders? Die gaan door met hun nieuwe leven/geluk. Wat is dat toch. Onmacht? Geen empathie? Te druk met? De keuze maken om te willen scheiden kan maar je eigen kind zou onvoorwaardelijk op die 1e plek moeten (blijven) staan. Gelukkig zijn er ook genoeg volwassenen die wel weten hoe het hoort te zijn.
ik ben er vooral heel bitter van geworden
Engel, ik denk dat het onmacht is. Tenzij je echt een ongelooflijke klootzak (pardon my French) bent en willens en wetens je kind laat vallen omdat die niet meer in je leventje past.
Maar onmacht of niet, ondertussen moet de andere ouder 100% de kar trekken en de brokken ruimen. Of eigenlijk 200% want je moet vader en moeder tegelijk zijn.
Helaas is daar weinig aan te doen, je kunt moeilijk een weigerende ouder (om welke reden ook) bij de oren erbij trekken. Niet zelden is dat minstens zo schadelijk, omdat die ouder niet bepaald een positieve invloed op het kind heeft. Het kind zal zich ongewenst voelen. En in andere gevallen is de ouder niet in staat er te zijn voor het kind met alle gevolgen van dien.
Je staat echt als een roepende in de woestijn. Of het nou gaat om een partner die de nieuwe partner belangrijker vindt, een partner die zich verschuilt achter werk of een partner die zijn/haar eigen leven niet meer in de hand heeft, als "andere partner" sta je volkomen machteloos en kun je weinig steun verwachten want "een kind moet beide ouders zien en daar moet jij gewoon wat harder je best voor doen" is makkelijk gezegd. Of dat jij je eigen emoties m.b.t. je ex uitspeelt over de rug van de kinderen. Dat je overdrijft, overbezorgd bent en dat soort dooddoeners. Met je kind als inzet.
Het is hier alweer een paar jaar geleden (het ging om onmacht van de vader, het ontkennen van problemen, weigeren van hulp, en de kinderen daarin meetrekken), maar die eenzame strijd om in godsnaam je kinderen zoveel mogelijk te beschermen tegen een ouder die zijn eigen plan trekt of (in ons geval) niet in staat is er te zijn voor de kinderen, en de kinderen daarmee op een akelige manier raakt, zal ik niet snel vergeten.
En de weiger ouder komt er altijd mee weg. Met een nieuwe partner (al dan niet met tweede leg), met een glanzende carrière zonder een kind als een blok aan het been, of in de goot, met vervolgens een leger hulpverleners die die "arme dakloze" weer op de rit duwen, terwijl de andere ouder er alleen voorstaat en zelf maar moet zien hoe die vader en moeder tegelijk speelt met een paar behoorlijk beschadigde kinderen.
Sorry dat ik hierover doordraaf, maar het zit me nog steeds heel erg hoog. Dat hij niet goed voor mij was, daar kan ik mee leven, daar was ik immers zelf bij. Maar wat zo'n persoon je kinderen aandoet/heeft gedaan, dat blijft steken. En het zelfverwijt: waarom ben ik zo stom geweest kinderen te krijgen van iemand die ze zo laat stikken? (ik weet het, het is zinloos en lost niks op)
de beste 'wraak'
De beste wraak is een mooi leven. Mijn ex is inmiddels gescheiden van zijn tweede vrouw en heeft bijna niemand meer, woont op een kamertje. Afgelopen zomer was mijn dochter daar even geweest en kwam daarna naar vrienden waar ik in de tuin zat met nog weer andere vrienden en al onze kinderen tussen de 12 en 19. De pubers zaten gezellig bij elkaar en de volwassenen (sommigen gescheiden, anderen als stel) zaten aan een lange tafel met een wijntje. Het leven was mooi en goed en we hadden de tropenjaren wel zo'n beetje gehad. Dochter zag het verschil tussen de gezellige bende in de tuin en het kamertje van haar vader en was er even stil van.
Ik lees hierboven steeds 'ik heb de energie/tijd niet om af te spreken' maar ik blijf zeggen: zorg dat je een goed sociaal leven heb. Nodig mensen uit bij je thuis, zodat de kinderen naar hun eigen bed kunnen. Spreek af om om de beurt te koken, zodat je kunt aanschuiven op dagen dat je druk bent en anderen bij jou als zij druk zijn en jij misschien wat minder. Ga met z'n allen het bos in en neem picknick spullen mee. Zet in de zomer een badje neer voor de kinderen en vraag of de moeders wat komen drinken. Help elkaar met kinderfeestjes. Houd een sneeuwballengevecht in de winter en een waterpistolengevecht in de zomer, dans om de tafel, verzin griezelverhalen bij een vuurkorf. Hang de slingers op, voor je het weet zijn de kinderen groot en blijf je verbitterd achter.
En laat die vent in zijn sop gaarkoken. Hij is het niet waard. Als je kinderen later op hun jeugd terugkijken, moeten ze zich veel leuke dingen herinneren. En leuke dingen hoeven echt niet veel geld te kosten.
De zomer komt eraan, maak er een feestje van!
Het sterkt me enorm
Om al jullie reakties te lezen, hoe dubbel dit ook mag zijn. We zitten bijna in hetzelfde schuitje, en we zijn vader en moeder tegelijk.
En idd wat Dymo zegt: de beste wraak is een goed leven. Laten zien naar je kind én je ex dat je het kan en er het beste van maken, eigenlijk nog meer dan dat, het áller beste er van maken want dat verdient mijn kind en ik ook.
In de meivakantie ga ik een week weg met alle drie mijn kinderen. Dat is opzich best bijzonder omdat de oudste toch al 20 is en nog graag mee gaat. We gaan naar Frankrijk, best een verre reis (950 km) maar we gaan ervoor. We hebben er zin in en gaan de rust opzoeken. Het sterkt ons als gezinnetje, en gaan mooie herinneringen maken. Laat die ex maar lekker in zijn sop gaar koken met zijn mooie huis blablabla. Ik heb het meest waardevolle in mijn bezit: mijn kinderen.
Natuurlijk blijft het verdriet achter, maar verbittering sta ik niet toe, daar word ik geen haar beter van en de gemoedstoestand in mijn gezin ook niet. Ik begrijp het wel, de verbittering, en als ik er helemaal doorheen zit dan ben ik dat ook. Maar ik vecht ertegen, laat het niet toe. Hortensia, probeer de verbittering geen bezit van je te laten nemen, want dan laat je toe wat HIJ heeft aangericht. Dat zelfverwijt heb ik ook gehad, "waarom heb ik niet naar dat stemmetje in mij geluisterd die zei dat hij eigenlijk niet goed genoeg bij me paste" maar ik heb dat naast me neergelegd. Kan het verleden niet veranderen, kan er wel een wijze les uit leren. Ik ben er sterker van geworden, leer mezelf nóg beter kennen en krijg meer inzichten in wat het leven nu eigenlijk in houd en wat belangrijk is en wat niet.
Dat het knokken blijft is een ding wat zeker is. Dat het moeilijk is ook. Maar waar een wil is, is een wet...
Precies!
You go girl!
Je hebt gelijk, Vlinder
Gebeurd is gebeurd en ik heb er van geleerd. En ik weet naar wie de kinderen appen en skypen als ze iets willen zeggen: naar mij.
Helaas kan ik niet helemaal zeggen dat de beste wraak een goed leven is. Door ziekte en andere malaise zit gezellige vakantie of een gezellig huis vol mensen er niet meer in. Het is al jaren "overleven".
Dan steekt het als je uit betrouwbare bron hoort dat de man die je kinderen heeft bestolen, in een eigen wereld wenste te leven en uiteindelijk op straat kwam te staan omdat hij zijn verantwoordelijkheden niet wenste te nemen, dankzij allerlei liefdadigheidsinstellingen een huis met inrichting heeft gekregen en zelfs weer een vriendin tussen de lakens heeft.
Maar goed, ik kan mezelf en de kinderen recht aankijken, en zoals ik al zei, als er iets is komen ze meteen naar mij.
En het zuigt aan alle kanten, maar kniezen lost weinig op. Laten zien dat je dóórgaat met overleven en wél je verantwoordelijkheden neemt is eigenlijk ook een soort van wraak