Valt mij zwaar

Ik heb hier al eerder wat geplaatst. Ik woon nu in mijn eigen huisje met beide kinderen. Vind het heerlijk! Gewoon de vrijheid, alles. Maar ik merk ook nu we in de rust komen hoe beschadigt mijn kinderen zijn. Ik heb drie kinderen, twee jongens uit mijn eerste huwelijk. De oudste woont bij zijn vader sinds zijn 12e (hij is nu 16). De andere jongen is 14, hij woont bij mij. Mijn dochter komt uit mijn tweede huwelijk en is 4, zij woont ook bij mij. Beide huwelijken waren relaties met geweld, ruzies en ellende.

Mijn 14 jarige zoon pubert volop. Hij krijgt hierin van mij de ruimte, ook om grenzen te leren kennen. Hij kreeg van mijn 2e man hier nooit de ruimte voor. Zijn wil was nl wet. Bij imij mag hij een puber zijn, af en toe over mijn grens heen gaan maar ik fluit hem dan wel terug en praat hier met hem over. Ik merk dat hij dit niet leuk vind. Er word al gauw gedreigd met “ ik ga wel bij papa wonen!!”. Ik vind het steeds lastiger worden, Ik word hier vreselijk onzeker en verdrietig van. Ik durf hem bijna niet meer aan afspraken te houden omdat ik bang ben dat hij echt vertrekt. Dat zou ik vreselijk vinden! Hij vind het bij zijn vader niet eens leuk. Hij krijgt best veel vrijheid, maar het lijkt nooit genoeg. Ik heb vandaag weer een gesprek met hem gehad. Heb aangegeven dat ik wil dat hij zich aan de afspraken houd (afspraken die wij over bepaalde onderwerpen samen hebben gemaakt, lees: iPad gebruik, school) hij trapt overal tegen aan. Ik vind het lastig, tijdens beide huwelijken heb ik nooit steun gehad in de opvoeding van mijn exen. Ik deed het toen alleen en nu nog steeds. Mijn tweede ex heeft mij heel vaak “ een waardeloze moeder” genoemd. Ik begin het bijna te geloven. Maar mijn kinderen zijn mijn alles!

Mijn dochtertje is van mijn tweede man. Zij heeft af en toe woede/verdriet uitbarstingen dat ik het ook niet meer weet. Ik heb het lief geprobeerd, boos geworden, genegeerd. Maar ze blijft er op zo,n moment echt in hangen. Ik merk ook dat ze wat angstiger en onzekerder is geworden. Ik heb hier al gesprek met huisarts over gehad en ze is nu aangemeld voor hulp.

Ik wil het zo graag goed doen maar weet soms echt niet meer hoe. Ik heb wel wat hulp van mijn moeder gelukkig. En zelf loop ik bij een psycholoog.