Ver weg verhuizen bij co-ouderschap

moeilijk

Heb je dan meteen een baan als je gaat verhuizen of zul je die makkelijk vinden. Ik neem aan dat je niet zomaar een baan gaat opgeven. Waar ga je van leven dan?
Je schoonouders kunnen helemaal niks tegenhouden, die zijn helemaal geen partij in deze. Realiseer je wel dat je dan weekendouder kan worden. Wil je dat? Eens in de twee weken je kind een weekendje? Of ging je er vanuit dat de vader de weekenden krijgt en jij doordeweeks?

Ik denk dat het toch moeilijker is dan jij denkt. Een goed moment om het hem te vertellen is er natuurlijk nooit omdat het zo'n nare boodschap is die consequenties heeft voor de vader. Hij krijgt dan misschien alle zorg voor je zoon behalve de weekenden. Kan en wil hij dat wel? Heb je al bedacht hoe het wordt als je zoon naar school gaat? Dan kan de week-op-week-afregeling sowieso al niet meer en zie je hem misschien alleen in de weekenden.

niet

Ik dacht dat ik al gereageerd had, maar dat is vast ergens in een andere draadje terecht gekomen.

Gewoon niet, niet doen. Naarmate je kind ouder wordt, wordt het steeds belangrijker dat ouders bij elkaar in de buurt wonen om met beide ouders een goede band te kunnen onderhouden.

Bouw aan je netwerk in de omgeving waarin je nu woont. Denk aan ouders van andere kinderen op crèche en of peuterspeelzaal en straks op school. Doe iets wat je leuk vind met andere volwassenen in de week dat je niet de zorg hebt voor je kind. Gun je kind een goede band met beide ouders.

Niet doen

Je zoon heeft beide ouders nodig. Je kunt je zoon zijn vader niet ontnemen.

Lente

Ik denk eerder dat het kind dan bij vader komt te wonen. Marlou krijgt een weekend regeling.

Idd

Hoe zie je dat dan voor je? Dat je kind jou opeens minimaal vijf dagen en nachten moet missen? En straks twee sociale levens moet opbouwen? Nooit een sport kan doen waarbij hij doordeweeks en in het weekend naartoe moet want doordeweeks is hij bij papa en mama haalt hem elke zaterdagochtend op en brengt m zondagavond weer thuis. Dan heeft hij één nachtje bij mama gelogeerd. Waarom wil je dat?

Ik ben geen expert maar ik heb begrepen dat de ver-weg-verhuizende ouder in de regel niet degene is die hoofdverblijf wordt van kind om voor kind de veranderingen minimaal te houden en de achterblijvende ouder niet teveel te belasten.

En eerlijk: ik denk ook: wat doe je je kind aan? Hij heeft recht op beide ouders, pak hem dat niet af

Hoe ver?

Ik begrijp de paniek niet zo. Je blijft binnen Nederland neem ik aan?
Ik zou eerst maar eens energie steken in het overbruggen van de afstand.
Hoe ver is het in reële kilometers, in reële reistijd, in OV uren?
Zou het woon- werkverkeer kunnen zijn?
Laat je absoluut niet verblinden door wat je gewend bent te denken of te horen over de regio waar je het over hebt. "ver weg" is maar een relatief begrip.
Het verandert bovendien met de tijd en de bereikbaarheid.

Probeer dat eens op ons uit.
Hoe ver is het eigenlijk?

Het wordt het makkelijkste als je het eens wordt met je ex.
Als je het niet eens wordt, dan kun je de verhuizing aan de rechter voorleggen.
Rechters zijn niet blij met het verhuizen van kinderen uit een omgeving waaraan zij gehecht zijn.
Dat hechten hangt dan meestal samen met school.
Jouw zoon is pas 2. Die heeft nog niet zo'n omgeving.
Hij kan nog verhuizen.

Ik ken heel veel mensen die om de week vele hongerenden kilometers rijden om hun kinderen te zien of op te halen. Nederland is maar een klein landje.

220 km?

Dat is toch echt niet te doen? Twee uur heen en twee uur terug. Dus je rijdt acht uur in een weekeinde om je kind te halen en brengen. Ik denk eerder dat het alleen de vakanties gaat worden dan, want voor welk kind is het goed om vier uur te rijden voor 1 nachtje bij mamma (of pappa)?

M Lavall

Nk an het nog, maar als het kind 4 is gaat het naar school. Dan betekent een afstand van 200 km dat er geen co-ouderschap meer mogelijk is. Want dan zou het kind regelmatig 400 km per dag af moeten leggen om van en naar school te gaan. Lijkt me onwenselijk.

Lekker argument M. Lavell

Omdat jij heel veel mensen kent die iets doen moet TS het ook maar doen? Ik heb je weleens sterker zien argumenteren.

Het is absoluut te doen om 220 km te rijden. Ook meerdere keren per week. Maar het is ook gewoon veel rustiger en praktischer om bij co-ouderschap (of ook maar iets wat meer is dan één zorg en één visite ouder) bij elkaar in de buurt te wonen. Dat heen en weer gecross heeft het kind nooit om gevraagd, die wil vriendjes kunnen opbouwen, naar partijtjes kunnen, op een sport kunnen waarbij hij doordeweeks en in t weekend aanwezig kan zijn, een vergeten knuffel, kledingstuk, schoolboek even snel nog bij de andere ouder kunnen ophalen, naar onverwachte feestjes of bijeenkomsten kunnen, bij papa kunnen slapen als mama weg moet of andersom. Hij wil niet elke week uren in de auto zitten.

Reizen

Als het best te doen is om te reizen, dan kun jij in de week dat je kind bij zijn vader is naar je familie.

Lijkt me de beste oplossing: jij reist om je sociale netwerk daar te onderhouden en je kind blijft in een en dezelfde omgeving.
Als je dat geen oplossing vindt, dan is het zeker geen oplossing om je kind aan te doen.

Ik zou gaan investeren in een sociaal leven in je huidige woonplaats.

Ik ben zelf ook in een nieuwe stad gaan wonen toen onze zoon 2 was. Dat was weliswaar maar 100 km van mijn familie vandaan, maar ik ben gewoon direct begonnen met een nieuw sociaal leven op te bouwen. Nu, 18 jaar later, voelt deze woonplaats als een warm bad.

Dit is voor je kind echt de beste oplossing.

Veilige thuishaven

Ik haak even aan op je stukje over dat je naar het ziekenhuis moest. Ik weet niet wat voor vrienden of buren je hebt, maar ik zie absoluut niet in waarin je die niet zou bellen of vragen om je te brengen. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat ik nee zou zeggen, of boos zou zijn, of wat dan ook, als een vriendin of buur (alleenstaand of ouder of wat dan ook) me nodig zou hebben en me om hulp zou vragen. Sterker nog, ik zou me ietwat beledigd voelen als ik later zou horen dat je daarvoor een taxi had gebeld.

Dit zit echt tussen jouw oren. Wie vraagt om hulp zal het krijgen. Echt waar. Ook in deze tijd.

Ik lees dat je een jaar gescheiden bent en een half jaar een eigen huis. Lees het draadje van Juul even, 'Oppepper nodig, net verhuisd'. Het kost gewoon ook tijd, veel tijd, om je weer goed te voelen na een scheiding. En om te wennen aan het leven alleen, in een ander huis. Begin nou eerst eens met je directe omgeving, haal daar de contacten aan. Met je buren een redelijke band hebben kan al zoveel schelen. En als je zoon straks naar school gaat bouw je helemaal snel een sociaal netwerk op. Geef het tijd!

Maar uit je laatste stukje maak ik op dat je de beslissing al genomen hebt, en alleen maar zoekt naar oplossingen/tips om je voornemen uit te voeren. Ik snap op zich dat je terug wil naar je 'eigen' omgeving, en je familie, maar je creëert daarmee wel moeilijkheden voor jullie als - gebroken - gezin. Want een gezin blijf je, maar dan in een andere vorm.

Overigens, wat als je later een nieuwe relatie krijgt, met misschien ook wel al kinderen. Dan krijg je nog meer geregel en gedoe. Maar goed, dat is toekomstmuziek natuurlijk, daar hoef je nu nog geen rekening mee te houden, maar het is wel goed om verder te kijken dan alleen het hier en nu.

Kind bij ex

Je hebt je beslissing genomen. Houd er alleen wel rekening mee dat het ook zo kan zijn dat je kind bij je ex komt te wonen. En dat jij dus die weekeindrelatie krijgt met je kind. Heb je dat ervoor over? Een kennis van me was precies hetzelfde als jij van plan en heeft het ook uitgevoerd. Kinderen kwijt. Is halsoverkop weer terug verhuisd, weer nieuwe baan gezocht. Maar het duurde jaren voordat de rechter haar weer meer dan een weekeinde om de twee weken gaf.

mijn ervaring

Ik heb hier ervaring mee. Ik zou het niet doen. Een van jullie is de grote verliezer in dit geheel, die gaat het kind steeds minder zien. En inderdaad, Miriam heeft gelijk: niet meedelen, maar voorstellen: hoe gaan wij het ouderschap vormgeven in het geval ik naar de andere kant van het land ga verhuizen?
Dit wil je niet horen, alleen wat tips om jouw besluit er doorheen te jagen. Je weet niet wat je de vader met deze mededeling aandoet, en je kind.
In mijn geval zijn mijn kinderen bij mij gebleven. De vader ging ver weg wonen: resultaat een uiterst geringe zorgtaak voor de vader en ouder wordende kinderen die steeds vaker in het vaderweekend hun eigen activiteiten voorrang geven boven een bezoek aan vader waar ze verder geen vrienden of andere activiteiten meer hebben. Het doet mij pijn om te zien hoe dit proces zich voltrekt, want het is een goede en zorgzame vader, die heel graag voor zijn kinderen wil zorgen, maar vanwege zijn keuze daar onvoldoende mogelijkheden voor heeft.
En het is al eerder gezegd: het lijkt mij toch echt een vraag, wie de hoofdverzorger wordt in jullie geval. Bedenk goed dat jij wel eens alleen ver kunt gaan wonen. Is dit het waard? Mijn advies zou zijn: investeer in contacten in de plaats waar je nu woont. Zodat het kind zijn beide ouders regelmatig kan blijven zien.

Veranderen mag

"Een van jullie is de grote verliezer in dit geheel, die gaat het kind steeds minder zien."
Dit vind ik te zwaar aangezet.
Ik denk dat de praktische bezwaren op te lossen zijn. Dat afstand vandaag makkelijker te overbruggen is dan tien jaar geleden en dat het over tien jaar weer nog makkelijker zal zijn. Stel je voor, als hij 12 is, dan stapt ie op de hyperloop en is ie in 13 minuten bij vader of moeder.

Er komen nog een heleboel momenten waarop het ouderschapsplan herzien zal moeten worden. Als vader een andere baan krijgt. Dat kan ook aan de andere kant van het land zijn of zelfs in het buitenland. Als moeder...,opa....., oma.... idem. Of als kind niet op de school in de buurt kan maar op een school op onpraktische afstand van beide woningen belandt. "het busje" gaat maar naar één adres.

Er is dan ook helemaal niks tegen veranderen en grote veranderingen (een baan verder weg) kunnen ook grote voordelen brengen.

Het voorbeeld van Drietje is ondertussen wel reëel. Als veranderingen eenzijdig worden doorgedrukt (ik heb al besloten maar hoe ga ik het vertellen), dan zal dat door de rechter gezien worden als ontvoering/onttrekking uit het ouderlijk gezag.

De meeste kindontvoeringen worden door vrouwen gepleegd. Vrouwen denken dat zij meer beslisrecht hebben dan mannen over de kinderen. Ze nemen beslissingen zonder overleg en stellen zo de vader van hun kinderen voor het blok. Vader kan zich hier heel eenvoudig tegen weren. Hij loopt naar de rechter en hoppa, de kinderen zijn voortaan van hem en hem alleen. Dan mag hij alles alleen beslissen en blijft moeder met een schamele bezoekregeling.

Zet dat alleen beslissen dus uit je hoofd.
Je moet overeenstemming bereiken.
Het zal bovendien niet de eerste keer zijn dat je dat moet.
Er gaat nog zoveel gebeuren en veranderen de komende jaren.

Verplaats in je kind

Kijk niet naar jouw belang, maar naar het belang van je kind.

Ja, het kan. Ja, praktische bezwaren kunnen waarschijnlijk worden opgelost. Maar kijk eens naar je kind en hoe het voor hem is over 10-15 jaar. Juist als hij door de weeks bij jou gaat wonen. Voor pubers is een vader van groot belang, maar ook de mogelijkheid om vanaf beide ouders vrienden te kunnen blijven zien.

Als ik kijk naar mijn situatie. Onze dochter is 16. We wonen in dezelfde stad, maar ongeveer 40 minuten fietsen uit elkaar. Ik woon ongeveer 5 minuten fietsen van haar school. In een tussenuur is het dus makkelijk om even naar ons huis te fietsen en daar te hangen/huiswerk te maken met vrienden en vriendinnen.

Om naar het huis van haar vader te gaan wordt al een stuk lastiger. Ze heeft 1 vriendin die regelmatig bij ons is, maar eigenlijk niet bij haar vader thuis, vanwege de afstand.

Dit is een situatie in dezelfde stad, op fiets afstand. Wat denk je dat er gebeurt als het geen fietsafstand is, maar auto of treinafstand?

Stel je zoon gaat bij zijn vader wonen en verblijft de weekenden bij jou. Als hij een jaar of 12 is, gaat hij naar het voorgezet onderwijs, wordt hij zelfstandiger en gaat meer zelf kiezen om dingen te doen met vrienden. De kans dat hij elk weekend naar jou toe wil komen is dan al een stuk kleiner. Dan wordt hij 15/16 en krijgt een zaterdag baantje. Misschien dat hij dan nog een keer op zondag komt, maar ook niet al te vaak.

Het kan zijn dat het andersom is, dan hij zijn vader dus bijna niet meer ziet. Dat is erg zorgelijk, want onderzoek heeft meermaals uitgewezen dat vaders belangrijker worden naarmate het kind ouder wordt. Daarbij is ook bewezen dat een vader niet vervangen kan worden, ook niet door een goed stiefvader. Hoe goed de beste man ook zijn best doet.

Mijn advies is dus: kijk naar je kind. Probeer je in te leven wat het voor je kind betekend. Jullie zijn gescheiden, maar heb jij dan het recht om te kiezen dat je kind ook moet scheiden van een van zijn ouders?

Dat kan zo niet werken

Tja, sorry, maar tegen deze voorstelling van zaken verzet ik me principieel
Paddington "Maar kijk eens naar je kind en hoe het voor hem is over 10-15 jaar. "
Daar weet je helemaal niks van want wie weet voor welke grote beslissingen en uitdagingen vader nog komt te staan?
Het moet werkelijk niet zo zijn dat moeder zich koest en onbeweeglijk op de plek houdt onder het mom van "kijk toch naar je kind" terwijl vervolgens vader dan alle vrijheid heeft om wel grote beslissingen te nemen.

Er is maar één oplossing en dat is juist accepteren dat dit soort beslissingen bij het leven horen. Dat je niet meer getrouwd bent betekent dat je niet meer automatisch met elkaar mee verhuist. Maar dat betekent niet dat verhuizen dus geen optie is voor exen met kinderen.
Het betekent niet dat je dit soort beslissingen uit de weg moet gaan, maar een vorm moet vinden om het er samen over eens te worden.
Daar ligt de uitdaging.

Een ouderschapsplan is er om bijgesteld te worden.
Het kan werkelijk niet de bedoeling zijn dat het bedoeld is om het leven van de beide ouders angstvallig stil te leggen.

Stilleggen

is natuurlijk iets anders dan de komende jaren niet verhuizen.

Als het niet verhuizen ervoor zorgt dat het hele leven van iemand stilligt, dan lijkt het mij zinvol om daar eens goed naar te kijken.

Leg je erbij neer dat verhuizen geen goede keuze is voor je kind en kijk naar hoe je de zaken op een praktische manier goed kunt inrichten.

Sorry hoor M Lavell, maar jouw argument voor verhuizen slaat in mijn ogen nergens op. Stilleggen van een heel leven omdat je niet kunt verhuizen??? Er kunnen honderden redenen zijn waarom iemand graag zou willen verhuizen en dat niet kan. Ligt het leven van al deze mensen dan stil? Lijkt mij niet. Vaak zijn deze mensen heel creatief in het leven op een andere manier inrichten zonder te verhuizen.

MLavel

je kunt je er nog zo principieel tegen verzetten. Met 12 jaar ervaring en dus ook 12 jaar wijzigingen in het convenant is wat Paddington beschrijft precies wat er gebeurt en dat TO dat goed moet afwegen. Haar belang of het belang van haar kind en zijn vader.

Helaas als gescheiden ouder kunnen grote wijziginen gewoon veel minder makkelijk en zijn de gevolgen vaak wat groter dan wanneer je met een gezin verhuist.

Bij ons is de afstand 40 auto minuten en vader is echt bereid heel veel te rijden maar dochter heeft haar leven opgebouwd in deze stad en wil zelfs niet naar de stad van vader verhuizen als ik haar die mogelijkheid bied. Dus als er geen echte noodzaak is verhuis ik niet.

een echte externe noodzaak mis ik bij TO.

Verhuisleeftijd

Paddington:"Stilleggen
is natuurlijk iets anders dan de komende jaren niet verhuizen."

Nee. Dat is hetzelfde. Echtparen met kinderen verhuizen het meest. zie https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2015/29/vooral-meer-gezinnen-verhuisd

Dat heeft alles te maken met de leeftijd, levensfase, waarin om verschillende redenen een hoge mate van flexibiliteit gevraagd wordt. Werk behouden of vinden. Passende woning vinden.

Als gescheiden stellen dat verhuizen opeens onmogelijk is vanwege de co-ouderschapsperikelen, dan heeft elk van hen een flinke achterstand op de arbeidsmarkt ivm het gebrek aan flexibiliteit.
Dat kan de bedoeling niet zijn.

Overeenstemming

"Helaas als gescheiden ouder kunnen grote wijziginen gewoon veel minder makkelijk en zijn de gevolgen vaak wat groter dan wanneer je met een gezin verhuist"
Als je overeenstemming vindt is er niks aan de hand.

Je kunt menen dat deze vrouw zich koest moet houden met haar wensen uit angst voor de dwangmiddelen die dat vader zou bieden, maar zij kan dat ook omdraaien.
Ze kunnen elkaar gevangen houden op dezelfde plek en allemaal met "het belang van het kind" in het vaandel.

Dat lijkt me geen slimme ruil.
Overeenstemming bereiken en daarmee juist de veranderingen die iedereen doormaakt, mogelijk maken, lijkt mij het meest verstandig.

Overeenstemming bereiken

is fijn. Natuurlijk heeft dat de voorkeur.

Verhuizen naar een locatie aan de andere kant van het land is nooit een goede keuze voor een kind. Zeker niet voor kind waarbij het 1 van de 2 ouders is.

Ik heb ook niet gezegd dat ze niet kan/mag verhuizen. Binnen een bepaalde straal van elkaar is het prima om te verhuizen. Die straal moet wel haalbaar zijn voor het kind.

Als je daar als ouder problemen mee hebt, dan heb je pech. Wie zijn billen brand moet op de blaren zitten. Het lijkt mij niet dat je als ouders je billen brand, je jouw kind op de blaren wilt laten zitten.

Er zijn 3 hele belangrijke zaken die heel veel stress en problemen veroorzaken voor kinderen:
- scheiding van de ouders
- overlijden of wegvallen van een ouder
- verhuizen naar een andere stad
Er zijn natuurlijk nog meer zaken, maar deze hebben heel erg veel impact bij een kind.

Dit kind heeft al 1 van de dingen meegemaakt. Nu wil de moeder er nog een aan toevoegen en als ze goed nadenkt, dan heb je een heel veel grotere kans dat nummer 3 er ook bijkomt. Het lijkt mij dat je dat als ouder zijnde niet wil.

Dingen gebeuren dat klopt, soms is het overmacht ook voor je ouders. Maar ik blijf erbij dat als je als ouders kunt kiezen, kan ik mij niet voorstellen dat je heel bewust het zo moeilijk gaat maken voor je kind.

Daarbij komt dat het verhuizen als gezin natuurlijk niet vergeleken kan worden met het verhuizen van een ex-partner.

Gevangen houden vind ik dan ook zeer overtrokken en kortzichtig. Kijk naar de mogelijkheden die je hebt in je huidige woonplaats, dat lijkt mij veel zinvoller.

Verhuizen zelf is geen probleem

Paddington "Verhuizen naar een locatie aan de andere kant van het land is nooit een goede keuze voor een kind. Zeker niet voor kind waarbij het 1 van de 2 ouders is."
Lees ik het goed? Verhuizen is nooit goed voor kinderen en nog erger voor kinderen van gescheiden of alleenstaande ouders?

Ik denk dat het allemaal vooral een kwestie van smaak, discussie en overeenstemming is.

"Er zijn 3 hele belangrijke zaken die heel veel stress en problemen veroorzaken voor kinderen:
- scheiding van de ouders
- overlijden of wegvallen van een ouder
- verhuizen naar een andere stad
Er zijn natuurlijk nog meer zaken, maar deze hebben heel erg veel impact bij een kind."
Mijn hemel. Verhuizen naar een andere stad net zo "erg" als scheiden of overlijden.

Ik vrees dat er in de maatschappij toch weinig ruimte is voor deze vermeende kwetsbaarheid bij verhuizen. Voor je werk, je uitkering zelfs, voor je behandeling bij lastige kwalen, voor het vinden van een betaalbare woning, zul je moeten verhuizen. Gezinnen met kinderen - personen in die leeftijdsgroep met kinderen dus - moeten wat vaker verhuizen dan anderen. Ze moeten bovendien steeds vaker verhuizen.

Het lijkt me niet handig om van verhuizen zelf een drama te maken. Dat is het niet. We zijn nomaden weet je nog? In dit geval geldt die dramatiek helemaal niet want dit kind is pas 2.

Wat er nog komen gaat, weten wij niet. Maar dat dit kind nog wel eens zal moeten verhuizen is eerder regel dan uitzondering. Het is geen probleem.

Ach, ik denk er anders over

"Ik vrees dat er in de maatschappij toch weinig ruimte is voor deze vermeende kwetsbaarheid bij verhuizen. Voor je werk, je uitkering zelfs, voor je behandeling bij lastige kwalen, voor het vinden van een betaalbare woning, zul je moeten verhuizen. Gezinnen met kinderen - personen in die leeftijdsgroep met kinderen dus - moeten wat vaker verhuizen dan anderen. Ze moeten bovendien steeds vaker verhuizen."

Mmm, dus jij geeft nu aan dat mensen veelvuldig van de ene kant van het land naar de andere kant verhuizen?

Mensen verhuizen best wel eens, maar naar een locatie van meer dan 100 km verder gebeurt niet veel en is heel stressvol voor kinderen. Verhuizen naar het buitenland met kinderen is in mijn ogen bijvoorbeeld heel erg egoïstisch. Zeker met kinderen die ouder zijn dan 4 jaar.

Verhuizen op zich is geen drama, maar wel zo ver weg.

Voor mij is deze discussie met jou M Lavell nu klaar. Het zou mij niet verbazen als jij zelf een keer zo'n grote stap heb gemaakt, je kinderen hebt meegesleurd en al jaren jezelf probeert wijs te maken dat het voor je kinderen echt niet erg was en dat ze er prima mee omgaan (als je het vaak genoeg tegen jezelf hebt gezegd, geloof je het namelijk).

Voor T.S. bezint eer ge begint. Kijk goed naar je kind en zet zijn belang voorop. Wees daarbij wel redelijk. Als jij werkelijk ongelukkig bent dan is dat ook niet goed voor je kind. Wel raad ik je dan aan om eerst te proberen je geluk te vinden waar je nu woont i.p.v. zo'n drastische stap te nemen. Zeker met het oog op een mogelijke verharding tussen jou en de vader van je kind. Zelfs met een mogelijke rechtszaak als gevolg waarbij je een behoorlijke grote kans maakt dat jij mag verhuizen zonder zoon.

Grappig

Paddington "Ach, ik denk er anders over"
Fijn. Dat relativeert je eerdere ""Er zijn 3 hele belangrijke zaken die heel veel stress en problemen veroorzaken voor kinderen:"
Die dingen zijn er dus mogelijk niet. Jij denkt er alleen maar zo over.
Geeft niet. Misschien denkt de ex van TS er net zo over. Of anders zijn ouders wel.
Dan heeft TS nog wat discussie te voeren voordat er overeenstemming is en die zal ze toch echt nodig hebben.

'Mmm, dus jij geeft nu aan dat mensen veelvuldig van de ene kant van het land naar de andere kant verhuizen?"
Ik gaf eerder al een link naar de statistieken. Er wordt door gezinnen met kinderen het meest verhuisd van iedereen. Afstand staat er niet bij, maar dat noemde jij ook niet als factor bij je opsomming van 3 dingen.

"maar naar een locatie van meer dan 100 km verder gebeurt niet veel en is heel stressvol voor kinderen"
Dit is ook weer een persoonlijke mening denk ik?

" Verhuizen naar het buitenland met kinderen is in mijn ogen bijvoorbeeld heel erg egoïstisch. Zeker met kinderen die ouder zijn dan 4 jaar."
Oh kijk. Dat klinkt als een persoonlijke mening. Egoïstisch zeg je. Hmmm. Nare mensen die zoiets doen kennelijk.

'Voor mij is deze discussie met jou M Lavell nu klaar. Het zou mij niet verbazen als jij zelf een keer zo'n grote stap heb gemaakt, je kinderen hebt meegesleurd '
Ah kijk, je vindt mij ook een naar mens. Argumenten zijn op dus moet het maar over mij gaan.

Als kind ben ik (met 4 broers en zussen) van hot naar her verhuisd, zelfs naar het buitenland. 7 jaar op dezelfde plek was een record. Een record dat ik juist met het krijgen van kinderen fors gebroken heb: 25 jaar op dezelfde plek. Mijn kinderen zijn het huis uitgegaan waar ze ook geboren zijn.
Sindsdien ben ik alweer drie keer verhuisd trouwens. Mijn kinderen ook. Naar het buitenland ook. Drie verschillende buitenlanden zelfs. Getsie wat egoïstisch.

"(als je het vaak genoeg tegen jezelf hebt gezegd, geloof je het namelijk)."
Daar heb je ook veel ervaring mee zeker.

Het verhuizen zelf lijkt me het probleem niet

Wat dat betreft kunnen ouders best voor zichzelf kiezen.
Maar als één ouder ver weg verhuist, heeft dat veel consequenties voor kind en de ouder waar kind niet bij zal wonen.
En daarom zou ik voor het kind kiezen en dicht bij elkaar blijven wonen.