verder....
Vorige jaar ben ik gescheiden.
Mijn ex koos voor de liefde van zijn leven, met wie hij enkele jaren daarvoor ook een verhouding had.
De scheiding was snel en in goede harmonie geregeld en we hebben goede afspraken gemaakt. Het contact is nog steeds oke.
Verdrietig genoeg bleek de grote liefde toch niet helemaal juiste keuze en de nieuwe relatie van ex is al na enkele maanden gestrand. We zijn nog met z'n allen op vakantie geweest maar lang verhaal kort: ik wil nooit meer een relatie met deze man. Echter, ex denkt daar heel anders over. Hij wil weer samen verder omdat hij vindt dat hij de grootste fout van zijn leven heeft gemaakt. Na lange onduidelijkheid van mijn kant (omdat ik dat moeilijk vond) heb ik inmiddels al enkel keren heel stellig gezegd dat het wat mij betreft nooit meer goed komt tussen ons. Maar hij blijft maar doordrammen: dat het toch zo zonde is, dat we zoveel moois samen hadden/hebben, etc, etc.
Ex is er oprecht van overtuigd dat ons gezin nooit meer bij elkaar komt omdat IK ervoor heb gekozen om alleen verder te gaan. Door mijn egocentrische keuze ontneem ik onze kinderen een leven in een gezin. Want hij heeft maanden op z'n knieën gelegen en nu dank ik hem gewoon af. Ik draai me om en ik ga gewoon verder. Terwijl hij nota bene letterlijk de ochtend bij mij het bed uit stapte en 's avonds in het bed van zn nieuwe liefde schoof, in hun gezamenlijke huis!
En dat ik in mijn eentje grotendeels voor de kinderen zorg, een baan heb en een er ook nog een sociaal leven op probeer na te houden, tja, dat wilde ik toch zo nodig in mn eentje doen...?
En dat maakt me woest!!! Hij draait het verhaal volledig om en vindt eigenlijk dat ik niet zo moeilijk moet doen. Hij heeft immers maar een paar maanden een relatie met haar gehad. En hij is toch een leuke man. Natuurlij heeft hij de vrouwen voor het uitkiezen maar hij wil mij. En hij snapt er niets van dat ik niet meer met hem verder wil.
Ik zou zo graag willen dat dat me niet meer boos maakt. Dat ik er om kan lachen. Maar ik kan er alleen maar om huilen.
Ben jij het?
Vastberaden?
Dan vind ik dat je hem moet laten kletsen. Je bent duidelijk genoeg geweest. Zeg maar tegen hem dat je het alleen nog over de kinderen wilt hebben.
Tja
wat wil je horen. Er is niets nieuws onder de zon. Hij is een meester in manipulatie, altijd al geweest. In de periode dat jullie problemen hadden vanwege zijn verhouding en in de tijd daarna wist hij het zo te draaien dat jij er onzeker van werd en aan jezelf ging twijfelen. En nu doet hij dat weer...
Het maakt je woest, ik snap het. Het oneerlijke zit erin dat hij nu jou verantwoordelijk probeert te maken voor de gevolgen van zijn affaire en het feit dat hij niet ondubbelzinnig voor jou koos. En misschien ben je bang dat anderen hem geloven omdat hij zo manipulatief is, en dat ze jou verantwoordelijk houden voor jullie relatiebreuk. Want hij wil het toch goed maken. Het enige dat jij volgens mij kunt doen, is er boven staan. Blijf helder, benoem als het voor jezelf echt niet anders kan dat het heus allemaal niet zo leuk was als hij nu doet voorkomen, of nog minder eufemistisch. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat je daarvan sterker staat tegenover hem.
Sta boven de gedachte dat hij je in een kwaad daglicht zet. Jij weet hoe het zit en dat is genoeg.
Sterkte!
Aagje
in een brief?
Beste boos/vastberaden (sorry, nieuwe nick helpt niet, verhaal is erg herkenbaar), ik kan me enorm goed voorstellen dat je nu erg boos bent. Ik denk dat ik die boosheid ook zou laten zien. Misschien maar eenmalig.
En misschien nog éénmaal een echte, heuse brief schrijven? Soortgelijk als hierboven (ietsje uitgebreider) en duidelijk makend dat jij zeer gekwetst bent geweest en nu boos wordt gemaakt omdat hij jou de schuld van dit alles geeft, wat de omgekeerde wereld is.
En erbij zetten dat je brief eenmalig is, want als hij het nu nog niet begrijpt, dan moet het wel onwil zijn.
Ik weet niet hoe oud jullie kinderen zijn, maar ik zou het contact zo minimaal mogelijk houden (tenzij de kinderen niet zo oud zijn, maar dan nog kun je het wel zakelijk houden en bij ieder gesprek dat niet over de kinderen gaat weglopen / dat deel van de email niet beantwoorden/ etc.).
Succes en sterkte!
yep...
...maar ik durfde mn pseudoniem niet te gebruiken want ik schaam me kapot.
Omdat ik kennelijk nog niet goed in staat ben om dat gemanipuleer af te kappen. Omdat ik hoopte dat ik hem na een jaar nou wel eens een keer "de vinger" kon geven. En dat doe ik ook af en toe maar jemig, wat kost dat een energie. Ik durf het gewoon niet.
En ik heb inderdaad gezegd dat ik het nooit maar dan ook nooit meer over "de hereniging" wil hebben.
Hij eerst boos en toen zo ongeveer in tranen maar fuck him!
Ongelofelijk hoe verknipt hij denkt. Blij dat ik daar in het dagelijkse leven vanaf ben. En onvoorstelbaar hoe lang zo'n patroon blijft "kleven".
Steun
Jij weet hoe het zit.
Jij weet hoe hij is.
Jij weet wat je wilt (en niet wilt).
En weet je gesteund door ons.
Hou vol, zet hem op. Yes, you can 
.
En sterkte ermee.
brief
Weet je, een brief is op zich een goed idee bij normale mensen, mensen die normaal denken. Maar in het verleden heb ik hem zo vaak geconfronteerd met hoe zijn gedrag op me over kwam. Tevergeefs...
En mn gevoel ga ik niet meer met hem delen want dat is me erg slecht bevalen omdat hij alles "misbruikt" om de discussie over de "hereniging" weer aan te zwengelen.
En als ik het zakelijk hou dan klaagt hij over mijn afstandelijkheid.
Het zal zijn paniek over het verlies aan controle wel zijn, ofzo.
Terwijl ik het opschrijf denk ik: laat het lossss....
....
Lief forum, wat ben ik blij met jullie reacties!
Soms denk ik dat ik niet goed snik ben, dat ik de haatdragend ben of niet vergevingsgezind genoeg.
Het zal het verwerkingsproces wel zijn...
Een virtuele knuffel van mij.
Gods geschenk
Sommige mensen zijn er van overtuigd dat ze voor een ieder die ze ontmoeten Gods geschenk aan de mensheid zijn.
Die niet snappen dat ze eens bij iemand niet gewild (meer) zijn.
Die denk dat als ZIJ iemand willen, de ander vanzelfsprekend ook wil.
Geen discussie aangaan, vingers in je oren en niet openstaan voor de giftige zaadjes die hij in je wil planten.
Je geeft aan
dat je van die boosheid af wilt. Dat je zover wilt zijn dat je het kan weglachen.
Voor mij helpt het om tegen een virtueel persoon mijn boosheid te uiten, dat lucht op.
Verder als hij er weer over begint direct melden dat jij het daar niet over wilt hebben. Dat je wilt praten over de zaken rondom de kinderen, maar dat je geen gesprek wilt hebben over jullie.
Manipuleren is iets dat je zelf toelaat. Zorg dat je voordat je met hem in gesprek gaat een paar keer (het liefste hardop!!) tegen jezelf zegt wat jij wilt. Dit helpt vaak om je doel helder te houden. Jij wilt niet opnieuw beginnen met hem, teruggaan kan niet meer. Dat heeft hij kapot gemaakt. Het zou dus een nieuw begin zijn, weer een nieuwe stap in je leven. Dat jij dat niet wilt is jouw keuze, daar heb jij je redenen voor. Wees trots op jezelf vanwege die beslissing. Voor kinderen lijkt mij ge-jojo nog erger dan een 'normale' scheiding. Jij weet dat je een goede beslissing hebt genomen. Blijf daar dan bij. Vertrouw op jezelf en kijk wat je allemaal hebt bereikt, alleen zonder hem. Je hebt hem niet nodig.
Schaam je niet om hier op het forum te blijven posten. Mijn ervaring is dat er altijd mensen hier zijn die je steunen. Soms worden er harde woorden geschreven, maar ook die zijn meestal bedoelt als hulp. Om mensen na te laten denken over de andere kant van een verhaal. Dat geeft voor mij dat dit forum zo waardevol is. Vaak blijf je zelf in een kringetje ronddraaien van dezelfde gedachten. Hier laten de mensen vaak zien dat er een wereld is buiten dat kringetje.
Heel veel sterkte, ook een virtuele knuffel van mij.
herkenbaar
Zo herkenbaar....Mijn ex man heeft totaal geen verantwoordelijkheid genomen voor zijn keuze en probeert mij daar al 2 jaar verantwoordelijk voor te maken. Hij draait alles om..... en plaatst alles wat er gebeurt buiten zich zelf. Hij wil mij overigens niet terug en dat is wederzijds. Wat herken ik je boosheid. Je wil loslaten en door maar deze emotie overheerst constant bij alles wat er na 2 jaar nog steeds gebeurt.
Heel veel sterkte!
Herkenning
Boos, kan het zijn dat je eigenlijk boos bent op jezelf? Boos omdat je moeite hebt om je grenzen aan te geven en op je strepen te blijven staan?
Ik herken mezelf in je verhaal. Niet dezelfde situatie, maar wel in het aangeven van grenzen. Zolang de 'tegenpartij' (wie dat dan ook is of zijn) ruimte voelt, zal hij ruimte nemen en daarmee over jouw grenzen heen gaan.
In post 5 schrijf je dat je niet durft. Ik weet niet de reden dat je niet durft, wat denk je dat er gebeurt als je wel durft? Zolang de ander voelt dat jij niet durft, is er ruimte om te proberen, om uit de dagen, om te kijken hoever hij kan gaan. Op het moment dat jij sterk bent en merkt dat jouw grens nu echt overschreden is en dat je dat echt niet meer wil, zal de situatie anders worden. Je kan de ander niet veranderen, maar wel jezelf.
Zo, en nu kan ik dit verhaal naar mezelf sturen want ik heb hier een boel in te leren en wil het morgen zelf in mijn eigen situatie toepassen.
Sterkte.
duidelijkheid en boosheid
Dat heb ik onlangs ook gedaan. Duidelijk gezegd dat ik het niet meer over een eventuele hereniging wil hebben en ook niet over een eventueel nieuw persoon in mijn leven. Dat was namelijk ook nog een "dingetje". Ik heb iemand ontmoet en dat heb ik met n stomme hoofd aan hem verteld, toen hij me daarom vroeg.
En ja, ik ben boos op mezelf omdat ik me een slapjanus voel, omdat ik bang ben voor zijn reactie. Als hij zn zin niet krijgt gaat hij namelijk dreigen: met geld, met de gedeelde zorg voor de kinderen, dat hij bij de man die ik heb ontmoet langs gaat om zn auto in brand te steken, dat soort belachelijk gelul.
En dan de volgende dag gewoon doen alsof er niks aan de hand is, want als hij boos is "zegt hij wel eens wat".
Ik zou zo graag willen dat ik het van me af kon laten glijden....
Engel
Dat buiten zichzelf plaatsen herken ik wel: mijn ex date zich suf maar dat doet hij uiteraard omdat ik hem heb afgewezen.....
anders
Ik bedoel eigenlijk dat niets zijn schuld is of ineens ook van mij, ik alles verkeerd zie en het allemaal wel meevalt. Heeft voor alles een excuus maar speelt zelf geen rol in het geheel. Hij liegt,draait om feiten heen en weet dingen niet meer als ik hem erop aanspreek....Erg vermoeiend om als ouders verder te moeten.
Ik moet idd leren hem niet meer te triggeren op gevoelszaken, geen discussie aan te gaan en zakelijk te blijven...
Engel
Engel, dat kan ik me voorstellen. Het is ook onuitstaanbaar!
Het gaf mij rust om noet meer mn punt te willen maken. Om hem niet meer te willen overtuigen van mijn versie van het verhaal.
Bij mensen zoals jouw ex is dat volledig kansloos. Ik probeer hetook nog steeds te begrijpen maar elke keer ben ik weer verrast. Het is psychologie van de koude grond maar het is een illusie om te denken dat dat ooit lukt omdat het gewoon gestoorde geesten zijn.
Zakelijk blijven is lastig maar uiteindelijk moet dat lukken. Toch? 
tsja
Volgens mij ben je nog niet zoveel verder. Wat dat betreft moet ik je ex gelijk geven; waarom niet weer bij elkaar? Je wilt zonder hem verder maar laat hem ook totaal niet los.
Voor je eigen verwerking is het ook veel gezonder om tegen jezelf te gaan zeggen: nee, ik wil niet met hem, ipv je een slachtoffer te blijven voelen.
Waarom
Waarom heel je niet nog wat verder door ipv een relatie aan te gaan als er nog zoveel speelt? Niet dat je dat "van mij" niet mag, maar je bent nog zo onder invloed, dat me dat niet lijkt meewerken in het opbouwen van een nieuwe relatie.
Heb je verder hulp om jezelf weerbaarder te maken ipv te laten manipuleren? In de professionele hoek bedoel ik dan.
positief advies
Geef de ex een positief advies: steek je energie in een nieuwe liefde, niet in mij, zoek een andere vrouw, genoeg vrouwen in de wereld.
Bij mij heb je het definitief verprutst. Ken je de uitdrukking 'definitief'? Nou dat dus. Even goede vrienden want ouders blijf je nou eenmaal. Verder is het over. Ken je die uitdrukking; het is over en uit? Nou zo dus.
Je schaamte m.b.t. de buitenwereld.
Natuurlijk gaat je ex je zwart zitten maken bij zijn ouders, gemeenschappelijke vrienden of collega's van hem die jou ook kennen. En dan zegt hij hoe rigide en onverbiddelijk je bent. Als die mensen weten dat hij vreemd is gegaan, dan denken ze er heus wel het hunne van. Ook ik ben eens zwart gemaakt door een ex, hij heeft zelfs pertinente leugens over me rondgestrooid. Daar ben ik toen een tijd behoorlijk overstuur van geweest maar heus, het slijt. Het beste dat je kunt doen is nergens op in gaan. Laat hem zijn verwijten spuien, smeekbeden doen, vleien. Maar ga nergens op in. Houd het bij dooddoeners of herhaal eindeloos dat je hem echt, echt, echt niet terugwil omdat je nu gelukkiger bent dan toen je nog bij hem was (ook al is dat niet helemaal waar). Het lijkt me ook niet een ex om uitgebreid je zorgen over de opvoeding van de kinderen mee te bespreken, houd het zakelijk.
Zoals hij het aanpakt
is eigenlijk al genoeg reden om te zien hoe je relatie met hem weer zal gaan verlopen. Inlevingsvermogen en zelfreflectie... 0,0 en hij zal alles zijn kant op praten. Ja, ik zou ook vreselijk boos worden dat hij jóu nu de schuld geeft dat de kinderen niet in een 'normaal gezin' opgroeien.
Verwarrend
Het is ook verwarrend, een relatie waar je eerst voor gevochten hebt, toen geaccepteerd hebt dat het einde onvermijdelijk is, en nu ligt alles ogenschijnlijk weer open en moet je in feite je hele echtscheidingsproces in je hoofd weer overdoen (waarom wilde ik ook alweer van deze man af, oh nee, ik wilde dat niet, maar waarom wil ik het nu dan). Die verwarring moet je zelf in je eigen hoofd uitvechten, niet met hem. Je moet zelf je eigen beslissingen nemen en de tijd nemen om goed na te denken over die beslissingen, zodat je er zelf achter staat, wat het ook moge zijn.
Een tip wel: 'En dat ik in mijn eentje grotendeels voor de kinderen zorg, een baan heb en een er ook nog een sociaal leven op probeer na te houden, tja, dat wilde ik toch zo nodig in mn eentje doen...?' Ik hoop niet dat je tegen hem bent gaan klagen, dat moet je in elk geval niet doen. Aan elke beslissing zitten consequenties vast en die moet je incalculeren als je de beslissing neemt. Daarna moet je niet meer klagen, maar aanpakken.
Verder vind ik het wel hilarisch: een man die denkt dat hij zonder problemen één, twee vrouwen kan 'nemen' omdat hij zo geweldig is en nu in zijn eentje rondhangt. Het kan niet zo zijn, dat hij niet geweldig is, dus er moet iets aan de andere kant zijn. Jij bent dan zijn pispaaltje. Misschien kun je er in je hoofd iets luchtiger mee om gaan: man, ga verder vissen, bijten ze niet meer, etc.
Ik vind dit wel een beetje zorgelijk: 'En ja, ik ben boos op mezelf omdat ik me een slapjanus voel, omdat ik bang ben voor zijn reactie. Als hij zn zin niet krijgt gaat hij namelijk dreigen: met geld, met de gedeelde zorg voor de kinderen, dat hij bij de man die ik heb ontmoet langs gaat om zn auto in brand te steken, dat soort belachelijk gelul.
En dan de volgende dag gewoon doen alsof er niks aan de hand is, want als hij boos is "zegt hij wel eens wat".'
Het meest direkte is om te antwoorden met: 'Dan snap je toch wel dat ik dat niet meer wil horen'. Je gaat nu ver, omdat je bang bent dat hij boos wordt. Maar daar zou eigenlijk duidelijk je grens moeten liggen: als het in jouw huis is wijs je hem de deur: ik hoef je hier niet als je boos bent. Als het in zijn huis is ga je weg. Als het via een email is stuur je de email terug: zo praat ik niet met je. Je mag wel de ruimte claimen om niet meer bedreigd te worden. Maar die grens moet je zelf duidelijker aangeven, met korte zinnetjes en duidelijke acties: zo praat ik niet met je. In elk geval moet je je niet laten leiden door angst. Met woorden kan hij veel zeggen, in de praktijk kan hij je niet zoveel maken, zeker niet zonder dat het als een boemerang naar hemzelf terugkeert. Als je met hem praat, ga dan stevig staan, recht je rug, blaas jezelf een beetje op en kijk hem recht in de ogen. Neem de ruimte die je nodig hebt. Laat de angst achter je.
Tsjor