Verdriet en gevoel van eenzaamheid, nu !

Er zijn meer mensen

Heb je geen vader of ga in je vriendenkring op zoek naar een handige vriendin en vraag die advies als er zich zoiets voordoet of vraag ze om even mee te kijken als de monteur komt. Het is allemaal wat meer een project dan als je een man bij de hand hebt maar het valt te leren. Tegenwoordig zijn mijn kinderen ook erg handig en meedenkend als er een klus in huis is.
Er zijn meer alleenstaande ouders en maak er werk van als je ze tegenkomt. Je krijgt dan toch een iets ander circuit maar ook leuk.
Je geluk hoeft toch niet van een man af te hangen? Leuk als je er wel een tegenkomt, maar kan ook zonder hoor. Broers? Handige zussen?
Zelf iets handigs waarmee je een ander gegemoet kunt komen?
Ik ben zelf nogal handig met uitjes en kamperen en daar hebben diverse vriendinnen op ingehaakt om dat ook eens te proberen of mee te gaan. Gewoon vragen.

alleen

Hoi anke,
Ik ben niet gescheiden dus ik kan niet uit ervaring spreken. Toch wil ik een paar dingen uit jouw post onder de loep nemen.
Ik wil me zo graag volledig gelukkig en tevreden voelen met mijn leven...
Oei! Dat zou ik ook wel willen. Is nooit heel lang achter elkaar gelukt.
Iedereen lijkt zo'n leuk leven te hebben....
Nou, ik weet niet met wie je precies omgaat maar in mijn omgeving heeft niet iedereen perse een leuk leven. Soms wel natuurlijk maar echt niet altijd.
Misschien is nu de tijd om je te verdiepen. Wie ben ik alleen en hoe bouw ik een nieuw leven op. 20 maanden alleen is toch nog best kort hoor. Je bent veel langer niet-alleen geweest.
Knap trouwens dat het met jullie puberkinderen goed loopt. Kun je trots op zijn. Stel niet te hoge eisen aan jezelf. Neem de tijd, om na te denken en te leren tevreden met jezelf te zijn. Het zal steeds beter gaan, en soms gewoon even niet. Nou, jammer dan. Succes.

"verbomen", "ontluizingsperiode"

In het Vlaams kennen we, in sommige streken toch, het dialect woord "verbomen".
Ik had er ook nog nooit van gehoord, tot iemand me, na een relatiebreuk, vertelde dat ik het eerst maar eens "rustig moest laten verbomen".
"Verbomen" is wat een boom doet, als een forse tak afgerukt wordt of als hij op een andere manier verwond wordt: al heel snel wordt over de wonde een nieuw laagje hout of bast aangelegd.
Niet om te vergeten wat er ooit gebeurd is, maar wel om de wonde de kans te geven te helen, door de aanvoer van voedingsstoffen, het buiten houden van parasieten enz.
Op die manier krijg je terug een boom, die "er weer tegen kan".
Ik vind het een prachtig beeld!

O, ik herken het zo!

Inmiddels alweer jaren geleden... maar terugkijkend, kan ik zeggen dat de periode na mijn scheiding en het zoeken naar een nieuwe modus behoorlijk lang heeft geduurd. Als je er middenin zit is het lastig om te kunnen zien of je er al doorheen bent. Dat kan pas achteraf. Ik ben in die periode ook 'op zoek gegaan' naar liefde, ik had het gewoon nodig om me daar op te kunnen richten, even niet bezig te hoeven zijn met mezelf... of de problemen als gevolg van de scheiding. Ik schaam me ervoor, maar ik heb huilend op de grond gezeten toen mijn wasmachine overstroomde... mijn kinderen (toen nog klein) compleet in paniek.

Ik ken genoeg vrouwen die zo sterk zijn dat ze het prima 'alleen' kunnen. In die periode kon ik daar ook altijd terecht, zij wisten wel hoe ik dat klusje kon klaren. Dat voelde wel als een soort van verbondenheid. Het was ook fijn dat je daar altijd terecht kunt, want ze hadden geen man die daar geen zin in had en het eten om zes uur op tafel wilde... Eerlijk, dat zijn eigenlijk de leukste en spontaanste contacten. Ik heb geprobeerd om ook zo nonchalant in het leven te staan, maar het is mij niet zo goed gelukt. Maar gelijkgestemden vinden is wel een tip die ik je ook wil meegeven. Sowieso kwam ik vaak tegen dat vriendinnen liever niet afspraken in het weekend, dat was voor het gezin/ de partner... tja, en dat weekend is nou juist het gat wat je wilt dichten.

Weet wel dat iedereen een leuk leven lijkt te hebben op het moment dat jij het niet zo voelt. Zoals ik ook dacht in een periode van werkeloosheid: 'iedereen heeft werk, behalve ik'. Ik wil er maar mee zeggen dat je je niet eenzaam moet voelen omdat iedereen maar gelukkig langs je heen lijkt te leven. Je moet je voor je gevoel misschien kwetsbaar opstellen, maar zég wel waar je behoefte aan hebt. En neem ook zelf initiatief... daar moet je een type voor zijn, maar op die manier neem je wel je verantwoordelijkheid. Dat doe je ook al, sauna, shoppen... misschien is het dan meer de gedachte, op jezelf aangewezen heb je nu eenmaal meer gelegenheid om na te denken hoe je je voelt.

Ha Anke!

Ik zal later wat uitgebreider reageren, maar nu alvast even een dikke knuffel {{{{ANKE}}}}}

Je doet het hartstikke goed, en tegenslag is in je eentje nou eenmaal wat lastiger behappen. Zowel in energie, als ik denk- en regelwerk, als in geld. Even slikken en weer doorgaan!

rouw

Je hebt best wat meegemaakt, schrijf je. O.a. liefdesverdriet. En dan praktische tegenslagen met dingen die je uit handen moest geven (die leidingen).
Dom ben je niet, maar het kan je wel kwetsbaar maken. En daarom is het juist nu geen goed idee om te gaan daten. Uit ervaring weet ik dat je in zo'n gemoedstoestand "foute types" aantrekt.

Wat verwacht je van die lieve vriend? Een partner is namelijk geen oplossing tegen eenzaamheid. Je zult echt zelf met die gevoelens aan de slag moeten. Misschien hoort het bij je rouwproces (zelfs de soepelste scheidingen kunnen een rouwproces nodig hebben), misschien is het nasleep van je liefdesverdriet. Maar een relatie is geen tovermiddel tegen eenzaamheid.

Ik herken je gevoelens goed, ik ben ook gescheiden (mijn initiatief) en voelde me ook eenzaam, anderen leken het zo veel leuker te hebben en ik miste die arm, iemand die me hielp met de rotklussen, die me aanvulde, wederkerigheid (nooit gehad in mijn huwelijk) en eerlijk gezegd de seks ook. Daar zat ik dan...

Dat leuke leven dat anderen hebben is echter niet zelden een kwestie van "het groene gras aan de overkant". Heel cliché gezegd: het is een fase waar je doorheen moet. Inclusief de tranen, ze mogen er zijn. Je mag rouwen om wat voorbij is en om je liefdesverdriet. Ook verboden liefdes doen pijn. Het betekent niet dat jij niet leuk genoeg bent. Maar dat weet je zelf ook wel

Je moet er doorheen. Erkennen dat je je rot voelt. Dat je een paar illusies armer bent. Dat je strontjaloers bent op de mensen die het wel voor elkaar lijken te hebben. Maar realiseer je ook dat een nieuwe relatie niet de oplossing is. Dat anderen het echt niet altijd beter voor elkaar hebben. Dat het tijd nodig heeft. Rouw, sta de emoties toe, maar leer ook kijken naar je zegeningen en ga niet daten als feelgood-fopspeen

Geluk, dat zijn momenten

Realiseer je dat geluk er nooit constant is, het is geen basisgevoel, het zijn korte momenten. Dat moment waarop je met je kinderen zit te eten, of met je vriendin een goed gesprek hebt. Koester die momenten, benoem ze voor jezelf (Ha! Ik voel me nu even gelukkig!), schrijf ze desnoods op aan het einde van de dag. Daar word je gelukkiger van.

Daten zou ik inderdaad juist niet doen nu. Dat is vragen om problemen. Als je een eenzaam moment hebt, kun je hopelijk een vriendin bellen. Ook kun je overwegen om een nieuwe sport of hobby te gaan doen. Iets nieuws te leren en nieuwe doelen om te bereiken. Ook daar word je gelukkiger van.

Eenzaam

Ook hier na de scheiding grote eenzaamheid.
De eerste jaren overleven en verwerken en het derde jaar een immense leegte. Ik had mijn kinderen niet mee.
Ik stond op een splitsing en een antwoord nodig.
Therapie, en al weten wat er volgens de boekjes voorgesteld wordt, of mijn autonomie behouden en iets anders doen.
Er borrelde het idee op van een hond. Beweging, buiten, mensen ontmoeten, een praatje op straat, training (= mensen ontmoeten), bezig zijn en toch je vrijheid behouden.
Morgen komt de meest schattige pup ooit en die heeft geen flauw benul hoe hij mijn leven zal veranderen in positieve zin. En nee, natuurlijk lost dat niet alles op. Maar liefde en vriendschap kun je niet afdwingen en daar moet je ook aan toe zijn.
Ik wil niet vanuit eenzaamheid een relatie in, ik weet dat ik dan settle voor less.
Ik wil eerst helemaal compleet zijn met mezelf. En dat houdt voor mij in dat ik zonder per se anderen eerst mijn strijd uitvecht met mezelf, juist als het moeilijk is.
Sterkte, zoek je eenzaamheid niet per se met een vlucht in liefde maar in jezelf.

gelukkig

"Dat leuke leven dat anderen hebben is echter niet zelden een kwestie van "het groene gras aan de overkant"
Ik heb een leuk leven. Dus als je mij zou ontmoeten zou je misschien best jaloers zijn. Je ziet aan mij nu niet de twee jaar van alles weer op de rit krijgen na de scheiding. Je ziet ook niet dat ik in paniek aan de telefoon zat met het waterleidingbedrijf omdat er lekkage was en ik geen idee had waar de hoofdkraan zat (net maand daarvoor verhuisd) en ik het zat was alles alleen te moeten doen.
Overigens ben ik wel gaan daten op enig moment. Zonder dat ik me echt bewust was of ik wel helemaal ok was met mezelf. Ik was gewoon nieuwsgierig.

ik dacht aan je vorige week....

Jeetje. Ik ga binnenkort verhuizen. Ik zie er tegenop. Weg gaan van deze geliefde plek. Toen moest ik ineens aan jou denken. Ik weet nog dat je je plek moest vinden in je nieuwe huis. Ik ga verhuizen naar een best riant nieuw huis. Ik mag van mezelf dus niet klagen. Ik ga niet naar vier hoog achter.....Ik vond het zo knap van je hoe je je er door heen sloeg. Ik vroeg me af hoe het met je ging. Lees ik nu dit.

Wees lief voor jezelf. Ik verbaas me over de tijd, die zo snel gaat. Bij mij zijn er nu ruim twee jaar voorbij. De pijn van alles wat er toen is gebeurd is nog zo waanzinnig vers. Ik vraag me af waar ik doorheen aan het gaan ben. Weet je, ik heb fantastische kinderen ( jij vast ook ) ik heb een drukke baan. Gelukkig een aantal goede vriendinnen. Mijn leven is vol. Ik wil helemaal geen nieuwe partner. ( althans nu in ieder geval niet) Vorige week zei iemand tegen mij " heb jij nog niet iemand anders ! ". Echt he. Dan ben ik echt verbijsterd. Waarom zeggen mensen dat? Deze verhuizing maakt me verdrietig. Het voelt als de laatste stap. Dan is het weg. Iedereen roept maar dat het zo fijn voor me is. Dat ik nu echt aan mijn nieuwe start kan beginnen. Zo voelt het dus totaal niet. Ik wil helemaal niet weg. Ik hou van deze plek, ik hou van de straat en de mensen die er wonen. Ik moet. Daar ben ik verdrietig over.

De hele verhuizing regelen, in mijn eentje. Wat een gedoe. Ik pep me elke keer weer op. Kom op, een ding tegelijk. Ik kan het. Hoe raar was het om in mijn eentje onder het koopcontract te staan. Heel raar. Ik probeer echt mijn zegeningen te tellen. De pijn en het verdriet zijn nog lang niet weg. Maar samen met mijn kinderen ben ik echt gelukkig. We hebben het fijn. Nee, niet altijd makkelijk maar dat was het vroeger ook niet altijd.

Dikke knuffel. Ik denk aan je.

Anke

Ik had beloofd nog even uitgebreid te reageren. Dus bij deze.
Ik had zo gehoopt voor je dat je intussen je draai een beetje gevonden zou hebben. Maar zoals je kunt lezen in oa de prachtige post van Juul is het helemaal niet raar dat je nog niet zover bent. Rouwen kost tijd, afscheid nemen van je oude leven kost tijd. En je kunt niet zeggen, na zoveel maanden is het klaar. Het blijft moeilijk. En ja, je moet het nu alleen doen. Soms zal dat heerlijk zijn, omdat je geen rekening meer hoeft te houden met wie dan ook. En geef toe, dat is soms best lekker . Maar ik snap dat het anders voelt, omdat je er niet voor kunt kiezen, het is niet anders, je moet het ermee doen. En dat kan best naar en raar voelen. En wij kunnen hier natuurlijk met zijn allen roepen dat je dat moet accepteren, en je zegeningen moet tellen, maar dat weet je allemaal natuurlijk zelf ook wel. Maar dat maakt het niet makkelijker...

Wees geduldig met jezelf. Wat ik een heel bruikbare en helpende gedachte vond was, behandel jezelf als je beste vriendin. Wat zou je tegen haar zeggen als ze jou zou vertellen hoe ze zich voelt? Wat zou jouw advies aan haar zijn? Juist, geen schop onder haar kont of haar vertellen dat ze er nou toch wel eens overheen moet zijn, of dat ze het toch prima heeft met haar huisje en haar kinderen, of dat ze blij moet zijn dat ze van die vent af is, of wat voor dingen je nu ook maar tegen jezelf zegt. Nee, je zou een arm om haar heen slaan en haar eens lekker uit laten huilen. En zeggen dat het ook allemaal helemaal niet leuk is, alleen. Dus, wees lief voor jezelf. En steek de energie die je hebt in (het opbouwen van) vriendschappen. En ik weet niet of je familie hebt, maar schakel die in voor klussen in huis. Of ga op zoek naar een fijne buurman. Ik heb er een paar deuren verderop een die zelf altijd aan het klussen is. In geval van nood (en het begrip nood is voor mij best ruim) zou ik hem vragen om mee te denken en misschien wel om mee te kijken. Want inderdaad, zeker met dat soort zaken is het gewoon fijn om iemand te hebben die met je meekijkt.

Verder heb ik volgens mij al eens genoemd dat er groepen (online) zijn die zich richten op het doen van leuke dingen met onbekende mensen (leukedingendoen.nl bijvoorbeeld). Daar wordt ook altijd gemeld wat iets kost, dus dat kun je zo gek maken als je zelf wilt. En niet alles hoeft (veel) geld te kosten. Een lekkere wandeling (bos of strand) hoeft niet meer te kosten dan de reiskosten. Probeer creatief te denken. En er is ook niets mis met gewoon iemand bellen/appen en te zeggen dat je er even doorheen zit, heel veel behoefte hebt aan gezelligheid/positiviteit/activiteit, maar dat je even niet de energie en geestelijke ruimte hebt om zelf wat te bedenken. Ik geef je op een briefje dat iemand die zo'n hartenkreet krijgt daar echt wel wat mee doet.

Heel veel sterkte. En natuurlijk ben je altijd hier welkom, dag of nacht. Er is altijd wel iemand om je bemoedigend toe te spreken!

Reactie

Dank, de tijd ontbreekt voor een uitgebreide reactie, maar die komt nog wel. Thankx voor jullie input!!!