Verhuizen na scheiding
Hallo,
Ik zit in een relatie van huiselijk geweld. De voorvallen daarvan zijn bekend bij de politie. Ik heb nooit aangifte durven doen. Door alle problemen heb ik per ongeluk een nieuwe man leren kennen. Ik weet dat dat niet netjes is. Maar zonder huiselijk gewend was ik nooit verliefd geworden.
Mijn nieuwe vriend en ik willen gaan samenwonen. Hij woont echter anderhalf uur bij mij vandaan. Hij heeft ook kinderen. Kan ik zomaar naar een andere provincie verhuizen? Ik weet dat dat eigenlijk alleen met toestemming van de ex kan. Maar gezien het huiselijk geweld denk ik dat het nu misschien anders ligt. Mijn man wil iig co-ouderschap. Gezien zijn agressie zie ik dat uiteraard niet zitten.
Mijn nieuwe vriend woont in een gebied waar het banen perspectief veel beter is. Bovendien wil hij ook bij zijn kinderen kunnen zijn.
Groetjes Stella
nee
helaas dat kan niet. En het is ook niet verstandig om je kinderen van de ene onrustige situatie in de andere te storten. Een samengesteld gezin is heel moeilijk om vorm te geven.
Ik raad je aan eerst je eigen leven tot rust te brengen door eerst eens alleen te gaan wonen met je kinderen.
Een samengesteld gezin valt nog veel vaker uit elkaar dan een gewoon gezin. Zeker als je verliefdbent zie je niet alles onder ogen.
Jij kunt wel verhuizen maar je kinderen niet. Ook zij moeten alles dat vertrouwd is achter laten school, vrienden, activiteiten waar ze nu waarschijnlijk steun van krijgen om om te gaan met hun thuissituatie, onderschat dat niet.
En mijn rechten dan?
Heb ik dan geen rechten om een veilige woonomgeving te creëren voor de kinderen?
Als dat geschreeuw en boze gedoe is niet goed voor de kinderen. Om het maar niet te hebben over het fysieke geweld.
Ik heb een collega en die heeft crisishulp gehad na huiselijk geweld . Zij heeft nu een nieuw bestaan opgebouwd elders in het land.
Waarom heb ik die rechten niet?
ja hoor
Natuurlijk heb jij ook rechten. Ik zou dan ook zeker zo snel mogelijk werk maken van het creëren van een veilige woonomgeving voor jou en je kinderen. Meteen weer samen gaan wonen is alleen nou juist NIET een veilige woonomgeving. Voor jou misschien wel (al is ook dat de vraag, want hoe lang en hoe goed ken je je nieuwe vriend?) maar voor je kinderen is het dat zeker niet.
Neem nou eerst de tijd om je eigen leven op de rails te krijgen en gun je kinderen de tijd om e.e.a. te verwerken. Je kunt in die tijd je vriend natuurlijk best af en toe zien, maar je kinderen lijken me nu net even belangrijker.
en
Is er ook sprake van geweld naar de kinderen, of alleen naar jou? Heb je aangifte gedaan van dit geweld (is er een dossier, wie weet er van?) enz. enz. Je (toekomstige) ex blijft natuurlijk de vader van jullie kinderen. In die hoedanigheid zul je hoe dan ook met hem te maken blijven hebben.
Kinderen
Ja en voor zover ik weet heb ik dat destijds ook verteld tegen de politie. Ik heb zelfs een foto hiervan op de schouder van mijn kind. Hij heeft er nog een litteken van.
Er zijn drie meldingen bekend bij de politie. Twee daarvan van mij en eentje door de buren.
Ik heb niet de intentie om hem buiten spel te zetten. Een omgangsregeling zal toch moeten ook voor de band van de kinderen met hun vader.
Ik wil gewoon graag halverwege de afstand iets nieuws opbouwen met mijn nieuwe vriend. Dus 3 kwartier van mijn huis vandaan en drie kwartier van het huis van mijn vriend. Dat lijkt me redelijk. Dan had hij maar van mij af moeten blijven.
je haalt dingen door elkaar
Dat je ex geweldadig is maakt niet dat je meer (of minder) recht zou hebben op een nieuw leven met een nieuwe liefde. Waar het om gaat is dat een scheiding hoe dan ook heel ingrijpend is voor kinderen en dat het daarom zeer onverstandig is om meteen weer samen te gaan wonen. De vraag is ook of het voor jou wel zo goed is.
Toestemming
Nee dat weet ik. Maar een ex moet toestemming geven als je wilt verhuizen. Ik dacht dat ik misschien die toestemming niet nodig zou hebben omdat hij geweld heeft gebruikt.
Stel in het ergste geval, of het verstandigste: ik ga in de gekozen woonplaats wonen samen met mijn kinderen. Zonder nieuwe partner. Dan kunnen mijn nieuwe vriend en ik toch vaker bij elkaar zijn. Voor de kinderen is dat ook iets minder ingrijpend. Heb ik dan nog toestemming van mij man nodig?
want je hebt toestemming nodig om het woonadres van de kinderen te wijzigen. Zelfs als je binnen je huidige woonplaats wilt verhuizen.
Die toestemming kan komen van je ex, of je zult een rechtzaak aanmoeten spannen om die toestemming van de rechter te krijgen.
nee
Je hebt geen toestemming van je ex nodig om te verhuizen. Je hebt wel toestemming nodig als de verhuizing andere dingen nodig maakt, zoals het inschrijven op een andere school, een andere omgangsregeling etc.
reactie
Een veilige(r) omgeving creëer je niet door van de ene naar de andere man te vluchten.
Ik zou zeker weggaan bij je huidige man. Maar het is heel gezond om dan eerst een tijd op jezelf te wonen, jezelf te leren kennen, onafhankelijk te worden van een man (!!!) en tot rust te komen.
Zo'n 75% van de gecombineerde gezinnen valt uit elkaar, en één van de redenen is van de ene naar de andere relatie vluchten.
Amk
'je hebt toestemming nodig om het woonadres van de kinderen te wijzigen. Zelfs als je binnen je huidige woonplaats wilt verhuizen'
Dit kan natuurlijk per gemeente verschillen, maar doorgaans is er geen toestemming nodig van de andere ouder om een kind in te schrijven op een nieuw adres. Wel wordt in mijn gemeente een brief naar de andere ouder gestuurd met de mededeling dat het kind is uitgeschreven van het adres van de vader/moeder, zonder het nieuwe adres prijs te geven.
Gemeente-ambtenaar
Dan zou het probleem van kinderontvoering gemakkelijk opgelost kunnen worden: inschrijven bij de nieuwe gemeente en klaar. Het lijkt mij iets te simpel. Toen ik weer in Nederland kwam wonen moesten we allemaal in het gemeentehuis verschijnen bij de inschrijving, ook alle kinderen.
Tsjor
Stella
Ik raad je aan dit niet te doen. Je man zal zeker heel erg boos worden als jij met de kinderen bent weggegaan, zonder dat er sprake is van een scheiding. Je bent nog getrouwd en de kinderen zijn ook zijn kinderen. Niet doen dus.
Bovendien is de nieuwe liefde niet onder een gunstig gesternte geboren. Het is fijn dat hij er voor je kan zijn als vriend, maar jij moet zelf nog zoveel zaken op orde krijgen, dat het geen goed idee is om van de ene man naar de andere man te rennen.
Natuurlijk heb je wel rechten. Je mag bijvoorbeeld aangifte doen. Nu functioneer je zelf als aanklager en rechter ineen, terwijl de ander geen kans heeft om zich te verdedigen.
Je kunt ook naar een blijf-van-mijn-lijf huis gaan, of naar maatschappelijk werk, of naar je huisarts.
Je kunt ook gaan scheiden. Het is belangrijk dat je dat wel duidelijk maakt aan je man: jij wil gaan scheiden. Op een of andere manier zal hij dat moeten horen en de tijd moeten krijgen om te accepteren dat het zo is. Als je deze stap overslaat loop je het risico de rest van je leven een heel boze en verbitterde ex te hebben die jou en de kinderen het leven zuur maakt.
Je zult dus eerst de eerste stap moeten zetten en dat is: duidelijk maken dat je wil gaan scheiden. Ik snap dat je bang bent om dat te doen, dus daarom is het wellicht verstandig om voor bescherming te zorgen, bijvoorbeeld dat je vooraf de politie alvast inlicht, dat er iemand is waar je daarna meteen naartoe kunt gaan, dat er iemand is die jou belt (niet je vriend) na een bepaalde tijd om te horen of alles nog wel goed gaat met je. Je kunt ook zorgen voor opvang. Dat kan bij je nieuwe vriend zijn (tijdelijk en niet verstandig), of bij je ouders, familie of vrienden in de buurt. Ga daarna direct aan de slag om eigen woonruimte te krijgen.
Schrijf je nu alvast in bij de woningbouwvereniging voor een andere woning. Zorg dat je geld hebt. Ik hoop dat je werk hebt en dat je daarvan kunt leven.
Denk ondertussen ook eens na over je eigen aandeel in deze relatie: wat is jouw rol geweest. Waarom laat je het voortduren? Misschien moet je daar met een professional over praten, want de kans is groot dat je dezelfde fouten opnieuw maakt.
Je zult echt eerst voor jezelf en je kinderen moeten zorgen.
Tsjor
Tsjor
Je haalt verschillende dingen door elkaar. Als je je vanuit het buitenland vestigt moet je inderdaad allemaal in persoon aan de balie verschijnen. Het waarom van deze regel weet ik niet, maar kan me voorstellen dat dat te maken heeft met fraude (bv gebruik maken van allerlei toeslagen terwijl het kind onrechtmatig is ingeschreven en nog steeds in het buitenland verblijft)
Bij een binnengemeentelijke verhuizing hoeft een kind niet aanwezig te zijn. Zelf als het kind meerderjarig is mag de ouder de verhuizing van het kind (mits van hetzelfde oude adres naar hetzelfde nieuwe adres) doorgeven.
gemeenteambtenaar
voor die verhuizing heb je toestemming nodig. Jij hebt het alleen over het gemeentelijke stukje van die verhuizing, het inschrijven bij de gemeente. Dat mag je alleen doen idd maar veroorzaakt genoeg problemen omdat dit fiscale consequenties heeft, kinderen op papier van de ene naar de ander geschoven kunnen worden zonder dat de andere ouder er vanaf weet.
Ik vind dit echt een manco in de gemeentelijke regelgeving.
Amk
Ik reageerde ook op jouw stelling en dat had volgens mij betrekking op het gemeentelijke stuk. En zoals ik al zei: In mijn gemeente wordt de andere ouder netjes op de hoogte gesteld. Als zowel vader als moeder het kind blijven overschrijven om er zelf 'rijker van te worden' grijpen we in. Beide ouders (evt ook het kind) worden uitgenodigd voor een gesprek om duidelijkheid te krijgen over de werkelijke verblijfplaats van het kind.
Of je met een kind mag verhuizen zonder de andere ouder om toestemming te vragen (en dan bedoel ik het niet-gemeentelijke stuk) weet ik niet. Ik heb mijn ex nooit om toestemming moeten vragen om te verhuizen. Maar ik bleef dan ook in dezelfde plaats wonen.
heen en weer schuiven
Het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn om beleid te maken op een incident. Alle ouders op het matje roepen omdat er een incidentele ouder kinderen in en uitschrijft is disproportioneel.
AnneJ
Met 'alle ouders' bedoel je beide ouders? Meestal is zo'n gesprek met een (gescheiden) vader en moeder die meermalen het kind op hun adres inschrijven. Tot nu toe werkt deze methode goed.
oke wat preciezer
Alle ouders, die het adres komen wijzigen van hun kinderen, samen oproepen.
In de meeste gevallen een eenvoudige zaak. Niet nodig om er meer bureaucratie op te zetten dan nodig.
Volgens mij kan het ook via je DigiD.
AnneJ, kwestie van goed lezen:
'Als zowel vader als moeder het kind blijven overschrijven om er zelf 'rijker van te worden' grijpen we in'.
Dus voor alle duidelijkheid: Niet alle ouders die het adres van hun kind komen wijzigen, worden opgeroepen.
juridisch advies vragen
Ik zou hier juridisch advies over vragen, misschien eerst maar eens tijdens een (gratis) juridisch spreekuur. De specifieke omstandigheden rond de vraag maken dat mensen hier er niet goed antwoord op kunnen geven. Sowieso krijg je gauw antwoord op de vraag wat ze er moreel van vinden, niet of het juridisch mogelijk is. Ook gaan mensen uit van het normale, ook als de werkelijkheid niet normaal is.
Dat gezegd hebbend: ik heb het zeven jaar geleden gedaan. Ik ben met mijn kinderen verhuisd naar een woonplaats op een uur rijden verhuisd. Mijn ex was daar ook woest over maar heeft er uiteindelijk juridisch niks aan gedaan. Mijn advocaat verzekerde me toen dat hij daarbij ook geen succes zou boeken. Ook wij hadden een huiselijk geweldsituatie met psychiatrische problematiek achter de rug. Dat stond ook ergens op papier, uit een onafhankelijke bron. Co-ouderschap was voor mij vanwege die explosieve relatie geen optie. Ex verliet het gezin kort nadat wij naar een koopwoning in een andere woonplaats waren verhuisd, ook ver van onze 'oude' omgeving. Ik had nergens recht op in die nieuwe woonplaats en kon dus niet aan woonruimte komen. Ik ben uiteindelijk een half jaar nadat hij was vertrokken naar de woonplaats van mijn ouders verhuisd. Zonder problemen dus.
Het is voor ons moeilijk te zeggen of je er problemen mee gaat krijgen. Ik voel met je mee, over die oneerlijkheid dat je geen recht meer lijkt te hebben op een eigen leven en eigen keuzes op het moment dat je tegen de verkeerde partner bent aangelopen die de zaak op een spectaculaire manier verkloot. Overigens is die sfeer er sneller op een forum als dit, omdat ze uitgaan van het normale en de werkelijke situatie niet kennen. In onze directe omgeving zagen mensen heel goed wat er gebeurde en heb ik van niemand, ook van zijn familie niet, negatief commentaar gekregen om de stappen die ik zette. Integendeel, ik heb veel begrip en steun gekregen van de mensen om ons heen.
Veel succes,
Jo Hanna
Zo.
'Overigens is die sfeer er sneller op een forum als dit, omdat ze uitgaan van het normale en de werkelijke situatie niet kennen.' Dat niet iedereen de eigen ellende uitgebreid op dit forum zet wil niet zeggen dat er hier geen mensen zijn die 'de werkelijke situatie' niet kennen.
En omgekeerd: stel dat vader op een dag de kinderen pakt, uitschrijft en bij zijn nieuwe lief inschrijft, dan zou het huis hier te klein zijn.
Tsjor
Jo Hanna
" Ik voel met je mee, over die oneerlijkheid dat je geen recht meer lijkt te hebben op een eigen leven en eigen keuzes op het moment dat je tegen de verkeerde partner bent aangelopen die de zaak op een spectaculaire manier verkloot"
Volgens mij is de teneur hier meer: als je net in een scheiding ligt, ga dan niet meteen met je nieuwe liefde samenwonen. En dan vooral niet vanwege de kinderen.
Of die scheiding is veroorzaakt door gewelddadig gedrag van de ex maakt daarbij geen verschil.
De beperking in de eigen keuzes heeft niet echt met de partnerkeuze te maken maar vooral met het feit dat er kinderen in het spel zijn.
Groeten,
Temet
ik zeg niet dát ze het moet doen
Dat aspect van 'van de ene relatie in de andere stappen' was door anderen al aangestipt. Het zou mijn keuze ook niet zijn maar ik had niet de indruk dat dat haar de vraag was.
Scheiden verdient zelden een schoonheidsprijs en heeft altijd negatieve consequenties. Ieder moet voor zichzelf uitmaken hoe de balans het minst ongunstig uitvalt voor alle betrokken partijen. Daarbij heb ik mij destijds laten leiden door de belangen van mijn kinderen, niet door die van mijn ex. Ik had meer dan genoeg aan mijn hoofd en heb zijn belang rigoureus aan hem gelaten.
De beperking in keuzes kan in zoverre gerelateerd zijn aan de partner dat zijn gedrag en keuzes leiden tot een probleem wat opgelost móet worden. In mijn geval was mijn leefsituatie met twee kinderen onder de vier uiterst nijpend en kwetsbaar was geworden door zijn tumultueze vertrek. Om allerlei redenen, die ik niet allemaal ga noemen omdat wij daar veel te herkenbaar door worden, was daar niet een goede oplossing voor in mijn woonplaats van dat moment. De beslissing om die woonplaats te verlaten was niet tegen hem maar voor mij en de kinderen. De prijs voor blijven, als ik uberhaupt een woning had kunnen vinden, was gewoon te hoog. Ook vond ik het de gegeven situatie meer in het belang van mijn kinderen rust en duidelijkheid te creëren dan om in de directe nabijheid van hun vader op te groeien. Ik weet wel dat het huis hier te klein zou zijn als het andersom was, maar misschien is dat in sommige situaties ook wel een oppervlakkige reactie. Dat kunnen wij niet beoordelen. Ook als je zelf het een en ander hebt meegemaakt, kun je niet beoordelen of de situatie van de ander vergelijkbaar is en dus kan volstaan met dezelfde oplossingen. Ik onthoud me dan ook maar van een oordeel en vertel maar gewoon wat over mezelf. Je kan alleen maar zelf op basis van je eigen situatie en alle omstandigheden daarin tot een besluit komen. En dat is moeilijk genoeg. Ik heb alleen maar willen aangeven dat ik er in mijn situatie ook voor heb gekozen en dat ik er juridisch geen problemen door heb ondervonden.
Mijn kinderen hebben nu gelukkig een hele goede, warme band met hun vader. Ik geloof paradoxaal genoeg dat dat te maken heeft met de duidelijkheid en rust die is geschapen door zijn fysieke afstand van ons gezin. Het is niet ideaal. Maar dat was die hele scheiding niet.
Groet,
Jo Hanna