vriend en zoon van 11
Heel graag zou ik hier enkele meningen willen lezen over het volgende.
Sinds een jaar woon ik samen met mijn vriend en mijn zoon van 11. De vader van mijn zoon is niet in beeld, ik heb eerder samengewoond, maar deze relatie is gestrand.
De laatste tijd zijn er spanningen over het bemoeien van mijn vriend met mijn zoon. Mijn zoon is een rustige, gevoelige jongen die zich over het algemeen goed aan afspraken houdt en erg zelfstandig is. Toen mijn vriend en ik op het punt stonden samen te gaan wonen, bleek dat hij in een burnout was beland. Dit werd duidelijk toen tijdens het eten mijn vriend zo boos werd dat hij zijn bord met eten de lucht in gooide, de aanleiding was iets wat mijn zoon zei. We zijn daar beiden erg van geschrokken en mijn zoon heeft daar nog een tijd last van gehad. We hebben gepraat, hij heeft excuses gemaakt en we zijn gaan samenwonen. Mijn vriend heeft zich goed door de burnout gesleept. Heeft hulp gezocht en was er na ongeveer 3kwart jaar doorheen, gelukkig. In die tijd heb ik alles op me genomen, het huishouden, maar ook zoals ik altijd gedaan heb, de opvoeding van mijn zoon. Mijn vriend wil zich graag meer bemoeien met de opvoeding van mijn zoon, omdat hij zich nu beter voelt en ook zijn stem wil laten horen. Ik vind het goed dat hij hem aanspreekt op dingen zoals dat zijn taakje nog moet gebeuren bijv of als zijn gametijd voorbij is. En dan vooral als ik niet aanwezig ben. De laatste tijd valt mijn vriend mij steeds meer bij als ik in gesprek ben met mijn zoon wat voor mij niet goed voelt. Zoals gisteravond. Ik liet mijn zoon weten dat hij niet mocht opblijven, ondanks dat het voor hem de eerste dag van de vakantie is. Mijn zoon liet zijn ongenoegen daarover weten, probeerde het nog met: ik ben morgen toch vrij? Ik houd op dat soort momenten voet bij stuk, maar wel met zachte hand. Ik zeg dat ik begrijp dat hij het niet leuk vindt, maar toch gewone tijd naar bed moet. Waardoor mijn vriend tussendoor roept: niet zo zeuren! Ik krijg daar een vervelend gevoel van. Ik vind dat ik het zelf wel op kan lossen en ik vind 2 tegen 1 niet eerlijk. Waarop mijn vriend zegt dat het ook zijn huis is en hij ook zijn ongenoegen mag uiten. Dat hij veel te veel alles opkropt en op zijn tenen loopt. Ik vind dat er een negatieve sfeer ontstaat zo en de positieve kanten van mijn zoon veel te weinig gezien en benoemd worden.
Zijn er hier mensen die in soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten?
Waarom
Waarom mag je zoon niet opblijven op de eerste dag van de vakantie. Ik denk dat je beter dat goed aan hem kunt uitleggen. Levert een stuk minder gezeur op. Je vriend moet zich erbuiten houden. Hij klinkt overigens over het geheel niet als lot uit de loterij.
Mijn zoon
mocht niet opblijven, omdat hij erg moe was en hij over het algemeen al vrij laat naar bed gaat (half 10) Dit heb ik hem ook uitgelegd. Op vrijdag en zaterdag kan hij wel opblijven. En nee, met dit soort reacties van mijn vriend wordt de sfeer er niet beter op.
Ten eerste
Moet je je partner zeggen dat je niet wil dat hij ertussen komt als jij in gesprek bent met jouw zoon. Eventueel met uitleg. Als hij dat niet begrijpt en respecteert dat heb je een probleem. Ik zou dan voor mijn kind kiezen. Klinkt misschien ongenuanceerd en ik heb er geen ervaring mee maar het is in grote lijnen hoe ik erover denk. Ik woon alleen met mijn kinderen en wij hebben het fijn samen, na een best zware periode, en ik moet er niet aan denken dat hun leven moeilijker wordt door iemand die ik in huis gehaald zou hebben. Ik denk zeker dat het van alledrie aanpassingen vergt en dat iedereen moet wennen maar dat incident met dat bord eten vind ik heel heftig en vraag me af of je dat goedpraten door zijn burn-out.
Helaas
Sorry, maar dit klinkt niet goed.
Je zoon nadert pubertijd, dat gaat gigantisch clashen.
Ik vind sowieso al dat het langsaam tijd wordt voor meer regie bij je zoon, als hij zo verantwoordelijk is. Dus bedtijd zelf bepalen of in overleg/ onderhandeling, maar niet meer dat jij dat geheel bepaalt.
Jouw pakkie an natuurlijk, maar ik vind dat je zoon terecht tegensputtert en dat zal (hopelijk) alleen maar toenemen.
Dat 'het is ook mijn huis' klinkt als een slecht uitgangspunt in deze, gaat je veel ellende opleveren.
Dus: een goed gesprek met je partner en hopen dat hij flink bijdraait, anders zie ik het somber in.
je hebt gelijk
Mijn zoon is hoogbegaafd en idd erg zelfstandig. Doet uit zichzelf zijn huiswerk, zet zelf zijn wekker in de ochtend en is altijd ruim op tijd op school. Ik vind dat wel een goeie inderdaad om hem zelf wat meer regie te geven. Dat hij wat meer zelf kan kiezen wanneer hij zijn bed in duikt. Wel in zijn kamer, want ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook wel fijn vindt de huiskamer op een bepaalde tijd voor onszelf te hebben. Maar goede inbreng, dankjewel!
Jij bepaalt hoe je je zoon opvoedt
Ik ben het van harte eens met mijn voorgangers. Je moet je vriend duidelijk maken dat jij jouw zoon opvoedt en dat hij er alleen iets van mag zeggen als zijn eigen persoonlijke grenzen overschreden worden, dus bijvoorbeeld als je zoon je vriend fysiek pijn doet of te brutaal naar hem toe is o.i.d. Zo te horen was dat hier niet aan de orde. Vreet hji zich op als jij een goed gesprek met je zoon hebt? Jammer dan, grow up. Ga maar even een paar rondjes om het blok wandelen, maar leef je frustratie niet uit op een kind. Dat is pas kinderachtig.
Als jij dingen met je zoon doet waar hij echt niet achter staat, dan kan hij dat achteraf, waar je zoon niet bij is, met jou bespreken. En dan besluit JIJ wat je daarmee doet. Kan hij daar niet mee leven, dan is dit samenwonen misschien toch niet zo'n goed idee.
Kan het zijn dat je vriend niet hoofbegaafd is en moeite heeft met zo'n jonge slimmerd/wijsneus in huis? Want dan kun je nog heel wat meer problemen verwachten...
Hij is 11, geen 13 en dan mag je toch nog wel wat over de bedtijd te zeggen hebben.
Over het woonkamer voor jezelf hebben: die tijd gaat langzaam voorbij, waarom zou hij niet in de woonkamer mogen en moet hij afgezonderd zijn van jullie? Dat heb je nu eenmaal als je kinderen hebt.
Je vriend zou ik het gesprek mee aangaan want hij zit niet op het spoor dat hem ontspanning gaan brengen maar conflicten. Niet alleen net zoon maar ook met jou.
je vriend
Als ik heel eerlijk ben dan vind ik jouw vriend niet als een volwassen evenwichtig persoon klinken. Weet je wel zeker dat je hier mee door wil? Stel dat hij weer in een burnout beland. Je zoon is een rustig kind en jij klinkt ook als een rustig persoon en dan heb je zo'n opgekropte bal spanning in je huis rondlopen, hij voelt zich ook nog benadeeld want hij moet op z'n tenen lopen, pfff. Waar je zin in hebt : - (
Woonkamer
Je woonkamer voor jezelf houden na een bepaalde tijd zou ik niet doen, zeker niet in dit geval. Dan voelt je zoon zich buitengesloten. Moet hij dan 's avonds alleen op zijn kamer gaan zitten als hij wat later naar bed gaat?
Hoe is de band tussen je zoon en je vriend?
Het klinkt allemaal niet erg gezellig bij jullie.
Als ik je verhaal lees dan zie ik een 11 jarig jongetje die geen contact heeft met zijn biologische vader. Jij woonde samen met iemand en die relatie is over. Geen idee of dat een gemis is voor je zoon?
Nu is er een nieuwe relatie en je woont weer samen.
Waarom moeten die mannen ook opvoeden? Betekenen ze op emotioneel vlak wel iets voor je zoon? Heeft je zoon een goede band met je vriend?
Dit gaat echt niet goedkomen de komende jaren. Je vriend klinkt niet als een leuke toevoeging in jullie leven.
ik neem het op voor je vriend
Je kan niet van een ander eisen dat hij alles hetzelfde doet als jij. Je zoon zal van anderen wel vaker te horen krijgen, niet zeuren, schiet op etc., net als meesters en juffen, juffen willen vaak alles uitpraten en de meesters zeggen: even dimmen. Zo gaan mannen met elkaar om 
Misschien heeft je zoon helemaal niet zo'n heel erg teer zieltje. Of ben jij bang dat hij dat incident (wat in mijn ogen trouwens niet eens zo erg klinkt, maargoed ik ben in mijn jeugd wel wat meer gewend dan een bord eten dat de lucht invliegt)
Ik neem het op voor je vriend Zo'n vreselijke bullebak is het m.i.
(vast)niet. En voor hem verdomd lastig een vaderpositie in te nemen, daar zal je zoon ook aan moeten wennen. Die band moet nog groeien.
En wWaarom moeten die mannen ook opvoeden? Niet iedereen zal je zoon in de toekomst met handschoentjes vast pakken.
mijn
Zoon praat wel eens over zijn biologische vader, hij heeft hem kort in zijn leven gehad. Op advies van een kinderpsych laat ik het contact pas weer toe als mijn zoon wat ouder is en steviger in zijn schoenen staat. Zijn vader is nogal onverantwoordelijk en nog een afwijzing zou hem erg veel zeer doen. De man waar ik mee heb samengewoond betekende veel voor mijn zoon, helaas is hij nu een paar jaar uit zijn leven.
Ik heb er zeker goed over nagedacht of ik daarna nog wel een relatie wilde en moest gaan samenwonen, ook dit besproken met de kinderpsych. Zij raadde mij aan vooral te doen wat ik graag wilde en mijn kind niet als partner te zien.
Mijn vriend en mijn zoon kijken graag series samen en doen dit ook als ik er niet ben. Dan hoor ik ze soms ook lachen als ik thuiskom, dus alleen kommer en kwel is het niet. Een goede band hebben ze niet, het is vrij oppervlakkig.
Mijn vriend hoeft ook niet mee op te voeden van mij, ik vind het wel fijn dingen te bespreken met hem. Hij is toch een man en heeft soms toch een andere kijk op dingen waar ik weer wat van op kan steken.
Waar ik me aan stoor is dat hij ertussen komt als ik met mijn zoon een gesprekje heb. Hij vindt dat hij dat recht heeft. Ook worden de dingen erg onaardig gezegd terwijl ik pleit voor een positieve opvoeding. Maar uit jullie reacties te lezen is het zeker niet raar dat ik verwacht dat hij er niet tussen komt als ik met mijn zoon in gesprek ben.
bedankt mijntje
Voor je reactie! Het is ook zeker geen bullebak, hij heeft ontzettend veel moeite gedaan om zich te verdiepen in de interesses van mijn zoon. Hij pakt in zijn werk pubers flink aan, is dat gewend. In mijn opvoeding is alles het tegenovergestelde. Veel positiviteit benoemen, op een vriendelijke manier iemand aanspreken, dat vindt hij erg lastig en doet erg zijn best zich aan te passen. Ik geloof dat hij zijn draai er niet in kan vinden. Heeft het gevoel van alles op te moeten kroppen en loopt daardoor op zijn tenen.
Daar moet je dan 'afspraken' over proberen te maken. Maar zo erg vind ik het niet klinken (dat hij kort samenvat: niet zeuren).
Voor je zoon zal het moeilijk zijn, elke keer wennen aan een nieuwe 'vader' en weer afscheid nemen. Lijkt me logisch dat hij zich niet helemaal openstelt en dat die band er niet meteen is.
Maar laat je vriend het ook op zijn manier doen. Niet door agressie uiteraard, maar hij moet ook wel op zijn tenen lopen met jou erbij (kan het wel door de opvoedbeugel?? en dat werkt misschien averechts)
Positie
je vriend heeft inderdaad een lastige positie. Je zoon heeft echter een nog lastiger positie. Hij is 11 jaar en hij heeft al moeten wennen aan twee nieuwe vaderfiguren. Zijn echte vader is uit beeld. De vriend waar je eerst mee samenwoonde en waar hij dus ook mee te maken had is nu ook uit beeld. Nu is er weer een nieuwe vriend waar hij ook aan moet wennen en nu wonen jullie ook al weer samen. Dus moet je zoon weer wennen aan nieuwe gezinssituatie.
In zijn leven heeft hij dus al minstens 3 verschillende gezinssituaties meegemaakt: jullie met z'n tweetjes, met vriend 1 en met vriend 2. Nog afgezien van dat daartussen misschien nog weer een periode met z'n tweetjes zat. Dat is heel wat voor een jochie van 11.
Als jullie nog niet samenwoonden zou ik je ook afraden om dat gaan doen. Je kan prima een relatie hebben en niet samenwonen. Dat is veel rustiger als je kinderen hebt. Een samengesteld gezin is hard werken en niet altijd even leuk.
Maar goed dit is nu eenmaal de situatie zoals hij is. Dat je vriend een keer heeft gezegd dat je zoon niet moet zeuren vind ik niet zo'n probleem. Ik neem aan dat dit een voorbeeld is van een situatie die vaker voorkomt?
Je vriend zal moeten beseffen dat hij niet de vader is van je zoon en dat hij die rol misschien ook nooit zal krijgen. Het is geen rol die hij zich toe kan eigenen. Het is een rol die hem gegeven moet worden door je zoon. Wat ik hem zou aanraden is om tijd met je zoon door te brengen, samen leuke dingen doen, interesse in hem en zijn bezigheden tonen... Pas als ze samen echt een goede band hebben dan is er misschien ruimte voor hem om zich met de opvoeding te bemoeien
En natuurlijk als je zoon iets doet wat echt over de grenzen gaat mag hij er zeker wat van zeggen, maar verder past hem een wat meer bescheiden rol op de achtergrond, zeker nu in het begin.
En zo klinkt het alweer wat positiever...
Uit je eerste topic las ik echt dat je bent gaan samenwonen met een norse labiele man, net uit zijn burn out, die jou zoon van 11 wel eens zal gaan opvoeden. Je latere berichten geven toch een wat positievere inkijk. Vandaar ook mijn vragen.
Vaderrol moet gegund worden
Dat is ook mijn gevoel.
Wel vind ik ook dat als je met meerderen in huis woont, je het samen moet zien te rooien en dat je vriend in die zin wel enig recht van spreken heeft, zodra iets hem direct raakt of hindert (herrie of een onbeleefd antwoord bijvoorbeeld)
Maar, hij is geen vervangvader. Een vaderrol moet hem gegund worden. Hij is jouw partner, maar niet je zoons vader. Ook ik heb te doen met je zoontje. Jij klinkt als een fijne stabiele begripvolle moeder. Maar, je zoontje heeft al 3! vaders langs zien komen. Waarvan er 2 buiten beeld zijn. De derde moet zich dan echt even gedeisd houden lijkt mij.
En, net als jij vind ik 2 (volwassenen) tegen 1 kind niet eerlijk. Mijn man en vader van mijn pubers heeft ook de neiging mij bij te vallen als ik een kind aanspreek. Dat vind ik niet fijn en niet nodig. Ik kan het prima alleen af en voor het kind vind ik dat echt te veel!
En dan hebben die van ons nog brusjes waar ze dan even later hun ongenoegen hierover tegen kunnen spuien. Jouw zoontje staat dan helemaal alleen...
Zegt mijn man iets bozigs tegen mijn kinderen, dan probeer
ik niets te zeggen en dat op een later moment met hem te bespreken.
En het klinkt niet of jouw zoontje een 'harde hand' nodig heeft van een man die zijn draai niet kan vinden en niet echt lekker in zijn vel zit.
Ik hoop dat jullie hier goed samen uit komen.
aanvullend op Veer
'En, net als jij vind ik 2 (volwassenen) tegen 1 kind niet eerlijk. Mijn man en vader van mijn pubers heeft ook de neiging mij bij te vallen als ik een kind aanspreek. Dat vind ik niet fijn en niet nodig. Ik kan het prima alleen af en voor het kind vind ik dat echt te veel!
En dan hebben die van ons nog brusjes waar ze dan even later hun ongenoegen hierover tegen kunnen spuien. Jouw zoontje staat dan helemaal alleen...
Zegt mijn man iets bozigs tegen mijn kinderen, dan probeer ik niets te zeggen en dat op een later moment met hem te bespreken.'
Precies dat, dat dacht ik dus ook, toen ik je openingspost las (dus dat knip/plak ik even van Veer). En, aanvullend daarop: mijn kinderen werden altijd extra dwars als ze plots pa en ma tegenover zich hadden. Eén ouder als 'tegenstander' was altijd al moeilijk genoeg voor ze.
bedankt
Voor alle reacties!
Help
Dit brengt me terug naar mijn jeugd.
Mijn moeder had een relatie met iemand die om minste geringste kon ontploffen, had zelf geen kinderen.
Mijn God wat een spanning en onuitgesproken sfeer gaf dat zeg, vreselijk. Ben nu 40 maar kan zo slecht tegen spanningen in een ruimte. Vreet energie, mijn voelsprieten staan altijd “aan”.
Vergeet ook niet dingen1 op 1 te blijven doen met je zoon.
Mijn moeder deed dat nooit meer met mij, alles moest met 3, ook zoooo niet prettig.
Zij was dan wel verliefd op hem, maar ik niet. Daar ging zij totaal aan voorbij.
beste pluis
Ik ben me daar zeker bewust van! Ongeveer om de week logeer ik bij hem op zijn kamer. Eens in de zoveel tijd, soms elke maand, soms 2 maanden gaan we samen uit eten. We gaan naar de bioscoop af en toe en op die ene avond dat mijn vriend werkt maken we het gezellig samen. En zo'n 2x per jaar logeren we samen in een hotelletje en nemen er een ontbijtje bij. Hij vindt dat nu nog hartstikke leuk en we genieten er samen van!
Volgende week vrijdag komt iemand van het wijkondersteuningsteam. Een maatschappelijk werker zeg maar, ze is al eens eerder langs geweest. Ik wil hier graag een gesprekje over met zijn drieën. Ook weet ik dat het wijkondersteuningsteam soms cursussen aanbied voor samengestelde gezinnen. Mijn vriend geeft aan psychische hulp te willen zoeken voor zijn sombere buien en heeft de huisarts hier al over benaderd. Ik hoop dat het goedkomt.
Het zal zeker goed komen als ik het zo lees. Je vriend is alleszins bereid om zich aan te passen en hulp te zoeken voor zichzelf. Het is ook wel veelgevraagd hoor, om altijd maar je mond te houden als je vriendin haar zoon ergens op aanspreek en er een discussie ontstaat.
Het gaat echter wel om de toon en de manier waarop het gaat. Er is een groot verschil tussen eeen boos'zeur niet't.o. een verzoenende toon; 'luister nu maar naar je moeder'. Misschien kun je je vriend vragen op die toon te letten zodat hij niet het gevoel heeft zich helemaal nergens mee te mogen bemoeien. Daarnaast kan hij beter even weglopen als geirriteerd raakt.
Je doet al veel leuke dingen samen met je zoon. Hij klinkt als een aardig zelfstandig kind: ik zou hem zeker wat meer vrijheid geven in zoiets als bedtijden. Zo kun je al heel wat machtsstrijdjes uit de weg gaan, dat maakt de sfeer in huis sowieso prettiger!