Vriendin met 'gelukkig gezinnetje'

Wat zou je willen?

Dat is volgens mij de vraag: wat zou je van haar willen? Hoe wil jij graag door haar behandeld worden?
Wil je dat ze je ontziet en dan dus niet meer deelt met je wat voor haar belangrijk is? Dat laatste is denk ik dan een gevolg van het eerste.
Of wil je dat zij jou behandelt zoals ze dat altijd gedaan heeft. Maar dan blijft ze delen wat voor haar belangrijk is en wat jou toch wel een beetje pijn doet.

Het heeft denk ik ook te maken met de vraag: hoe zie je jullie vriendschap en wat is jullie wederzijdse rol daarin? Is de vriendschap met haar voor jou iets waarbij je wederzijds jezelf moet kunnen zijn. Dan zou zij haar geluk over haar gezin met jou moeten kunnen delen en zou jij een combinatie van blij voor haar maar ook eigen gemis met haar moeten kunnen delen. Of moet je vooral rekening houden met elkaar? Maar dan is de vraag wie moet wanneer rekening houden met wie? Moet zij vooral rekening houden met jou en je verdriet, of jij met haar en haar behoefte om haar geluk te delen?

Hmmmm, hoe meer ik er over nadenk des te ingewikkelder ik het vind.

herkenning

Ik begrijp je heel goed Elledoris. Ik vind het ook best wat onafgestemd van die vriendin. Ik maakte ook mee dat de vader van mijn kinderen mij ineens verliet voor een jonger modelletje. Dat deed erg pijn. Mensen gaan er bij een scheiding makkelijk vanuit dat je het beide wilde, of ´waar er twee vechten hebben twee schuld´. er is niet zoveel empathie ook al had jij door willen gaan er alles aan willen doen om het huwelijk in stand te houden. Je krijgt weinig troost. Heel anders dan dat je weduwe wordt, wat ik ook ben geworden, voordat ik kinderen kreeg.
Maar... als mensen niet in de situatie zitten, kunnen ze het zich niet voorstellen. Als ik wel eens vertelde hoe moeilijk ik het ermee had, was er altijd een reactie van ´nou ja Marsja boeien, jij zal ook wel niet de makkelijkste geweest zijn´. Totdat die mensen zelf gingen scheiden... achteraf kreeg ik dan wel weer begrip en klaagde zij weer over hun moeite ermee.

tja wat te doen... misschien gewoon zeggen ` oh wat fijn voor je, en dit is wat ik zelf nu zo mis dus best lastig voor mij te horen terwijl ik het jou niet minder gun hoor.

Aagje

Mooie post van jou. Stemt tot nadenken.

Maar je hebt gelijk dat Elledoris vooral moet bedenken wat zij wil.

En als het nu te vaak en te veel pijn doet, dan kan ze best vragen minder vaak haar gelukkig gezinnetje met Elledoris te delen. Alle andere geluksmomenten hoort Elledoris vast graag.

Maar sowieso is het aan Elledoris om aan zichzelf en haar eigen geluk te werken waardoor de berichten over gelukkige gezinnetjes haar niet meer zo'n pijn doen. Dat is echt mogelijk, maar kost minder tijd.

En tot die tijd mag ze vriendin vragen met haar rekening te houden. Hopelijk heeft vriendin andere mensen waar ze haar geluksmomenten wel ongegeneerd en zonder pijn bij de ontvanger kan delen.

Snelle oppervlakkige berichtjes

Krijg ik ook wel eens van vriendinnen, en ik moet zeggen dat ik me er zelf ook wel eens schuldig aan maak. Los van alles hierboven, waar ik het roerend mee eens ben, maak ik zelf mee dat bij een echte ontmoeting de zaak toch wel een stuk minder happy en oppervlakkig is dan het lijkt.
Door omstandigheden, drukte, corona, het gemak van whatsapp en soc media verlies je elkaar wel eens uit het oog. Een echt gesprek met een vriendin waarin je tijd en aandacht voor elkaar hebt is iets wat soms echt wel wat organisatie vraagt.
Ik weet eigenlijk wel zeker dat het "gelukkige gezinntje" niet bestaat, ookal heb ik zelf (als alleenstaande moeder) het regelmatig verafschuwd in een slechte bui.

Lou

Ook mijn idee.

@ Aagje: ik denk dat het gedrag van vriendin (veelvuldig jubelen over gelukkige gezinnetje) voor pijn bij elledoris zorgt.
En dat als elledoris vriendin vraagt niet meer zo vaak haar geluk te delen, dat voor minder pijn bij die vriendin zorgt (kan haar geluk hopelijk met anderen delen of ze kan andere vormen van geluk met elledoris delen, hopelijk heeft ze die).
Dus ik denk toch dat elledoris het moet delen en dat het verzoek van elledoris boven evt. wensen van vriendin gaan. Je wilt uiteindelijk zo min mogelijk pijn/schade.

@elledoris, misschien goed om je te realiseren dat 'leuke verhalen' over gezin en bijv. ook 'leuke foto's' over het 'gelukkig gezinnetje' niet betekenen dat ze ook echt gelukkig zijn.

Ik deelde ook altijd leuke gezinsfoto's met alles en iedereen (want dat vond ik leuk, ik hou van foto's), maar ben jaren geleden bijna gescheiden. Dus soms, of misschien wel vaak, lijkt het allemaal mooier dan het is.

Inge

Ik denk ook dat het die reacties zijn die voor de pijn bij Elledoris zorgen. Dat snap ik ook.
Mijn eerste gedachte was ook dat ze natuurlijk die vriendin kan vertellen dat de de veelheid van dit soort berichten haar pijn doet. Niet omdat ze het vriendin niet gunt maar omdat het haar eigen pijn aanwakkert. En ik denk dat ik dat ook zou doen.

Mijn tweede gedachte was dat vriendschap misschien iets meer is dan kunnen vragen of de ander rekening met je wil houden. Maar dat is misschien ook wel te ver gedacht.

Wat ik me afvraag

Gaat het echt alleen om die eenzijdige berichtjes via social media of vind je het ook lastig als ze dat tijdens n live gesprek met je deelt?

Verbitterd

Ik heb iets dergelijks aan de hand gehad met een vriendin, maar dan omgekeerd. We deelden veel, ook in vriendinnengroep-chat. We hebben kinderen van dezelfde leeftijd. En toen overleed haar oudste. Vreselijk natuurlijk. Uiteraard hebben wij -met de andere vriendinnen - haar daarna zo goed mogelijk gesteund en geprobeerd rekening met haar gevoelens te houden. Maar dat bleek lastig. Toen ik (veel later) een keer net als voorheen wel vaker een foto van mijn gezin in de groeps-chat zette, kreeg ik direct verbitterd commentaar van haar. Hoe ik dat kon sturen. Dat zij haar gezin nooit meer compleet zou hebben etc. Ik heb er niet op gereageerd maar heb het me wel aan getrokken. En in mijn contact met haar op eieren gelopen, zodat zoiets niet nog eens kon gebeuren. Het heeft een stuk spontaniteit ingeleverd en onze vriendschap is in de loop van de jaren dan ook bekoeld.

Eigenlijk was de vriendin in haar rouw en verdriet gewoon verbitterd om zich heen aan het slaan. Die verbittering, over de oneerlijkheid van het leven, is een onderdeel van het rouwproces. Dat proces kent fases en vriendin bleef lang in die fase zitten. Daarom Elledoris; wees tactisch en realiseer je dat jouw reactie meer over jou zegt dan over haar. Leg voorzichtig uit dat jouw rouw nog niet voorbij is en je juist haar berichtjes moeilijk kunt hebben, omdat ze jouw pijnpunt bloot leggen. Dat begrijpt ze vavas en dan verstoord het jullie vriendschap niet.

Nou Paasei

Waar het natuurlijk fout ging in jouw verhaal is toch het moment dat jij niet reageerde op het verbitterde commentaar van je vriendin. Was het zo moeilijk haar een lief briefje te sturen en haar te vertellen dat je haar verdriet begrijpt?

fases? Doolhof.

je kunt voor een ander niet vaststellen dat hij of zij te lang in een bepaalde rouwfase is blijven hangen. Het gemis kleurt het leven, de ene keer donkerder dan de andere keer, er kunnen gebeurtenissen zijn waarbij het ineens weer ontzettend zeer doet (bijvoorbeeld als de vrienden van je overleden dochter op een dag moeder worden). Rouw is eerder een doolhof dan een serie fases die je afrondt.

Social Media zijn gezellig en kunnen ook brokken maken. Zoek het in live contact, of minstens een telefoongesprek, zodat je aanvoelt hoe het gesprek loopt. Durf open te zijn naar de ander.
Natuurlijk gun je je naasten het beste. Maar als ze keer op keer geen oog lijken te hebben voor jouw gevoelens, deukt dat de vriendschap.

Verbitterd

Met 'verbitterd' bedoel ik boos zijn op iedereen die het (in jouw ogen) beter heeft dan jij. En dat ook flink laten merken. Haar reactie op de -verder onschuldige- familie foto was maar een voorbeeld. Ik kreeg het ergste van haar boosheid te zien, omdat ze zich het meest aan mijn gezin relateerde. We waren immers -in haar ogen- altijd gelijk en nu niet meer.

Misschien ben ik hier zelf nuchterder in. Het leven heeft mij ook klappen uitgedeeld en verdriet en gemis zijn ook mij niet vreemd. Maar ik heb nooit van de buitenwereld verwacht dat daar eindeloos rekening mee gehouden werd. Waarbij je natuurlijk wel onderscheid moet maken in mensen die jou geheel onwetend pijn doen en zij die je expres kwetsen.

Onwetend kan trouwens ook zijn dat ze niet door hebben dat het jou nog zo'n pijn doet. Social media kan idd veel kapot maken. Ik zou (Elledoris) het zeker in een persoonlijk gesprek opbrengen.

Paasei

Het verlies van een kind is het ergste dat ik me kan voorstellen. Als jij zegt "Misschien ben ik hier zelf nuchterder in. Het leven heeft mij ook klappen uitgedeeld en verdriet en gemis zijn ook mij niet vreemd." dan zou dat bij mij best hard overkomen.

Tamar

"Als ik bij hen was zorgde ik altijd vanzelf dat ik mijn enthousiaste verhalen over eerste hapjes en woordjes een beetje intoomde. Voor gesprekken over zindelijkheidstraining kende ik dan weer andere mensen."

Lief. Precies zo probeer ik ook rekening te houden met vriendinnen zonder kinderen. Zo hoopte ik ook dat mijn vriendin met vier kinderen (en ik met eentje, plus de onvervulde wens voor een tweede) met mij rekening zou houden en precies dit vind ik ook dat TS van haar vriendin kan vragen.

Rekening houden met elkaar

En open vragen durven stellen. Luisteren. ‘gelukkige gezinnetjes’ zijn een fraai plaatje, maar iedereen kent periodes waarin het anders gaat dan je zou wensen. Dan heb je vrienden nodig. Vrienden voor wie je je niet anders hoeft voor te doen.

Speldenprikjes

Herkenbaar wel.
Ik had het toen een vriendin vertelde over iets leuks wat ze op haar werk had meegemaakt, terwijl mijn contract niet was verlengd. Ik voelde het toen ik mijn kind kwam ophalen van een speelafspraak en ik kwam in de sfeer van een gezellig gezinnetje. Zelfs als ik getuige ben van een liefkozend gebaar van twee mij onbekende mensen. Er hoeft niet eens altijd iets gezegd te worden, soms overvalt het gevoel je zomaar. Het is iets waar een ander niks mee hoeft. Het is goed om voor ogen te houden dat het jouw pijn is. En jij bent degene die bepaalt of het je raakt – hoewel, makkelijk gezegd.

Maar goed, nu gaat het om een vriendin die ongetwijfeld weet hoe moeilijk je het had met de scheiding en het uiteenvallen van het gezin. Waar ik mee zou zitten, is de gedachte dat het misschien wel geen toevallige speldenprikjes zijn. Waarom krijg je heel vaak berichtjes over de gezellige activiteiten die ze met de kinderen heeft, is dat omdat er verder weinig te vertellen valt, of schept ze er genoegen in om valse speldenprikjes uit te delen? Dat zou me echt erg bezighouden en ik zou alles op een weegschaal leggen: is dit nu een neutraal verhaal of zit er een nare ondertoon in? Er zijn echt mensen die zich goed voelen bij het idee dat ze in een betere positie zitten dan een ander. Als je het durft aan te kaarten, dan zou ik het doen. Want meestal trekt degene die de ander hiervan verdenkt, zich steeds verder terug tot de vriendschap doodbloedt en dat is eeuwig zonde als de ander zich van geen kwaad bewust is.

Leanne

"Dat zou me echt erg bezighouden en ik zou alles op een weegschaal leggen: is dit nu een neutraal verhaal of zit er een nare ondertoon in? "

Dat lijkt mij een recept voor rotgevoelens. waar verder helemaal niemand beter van wordt. Degene met de weegschaal al helemaal niet.

Groeten,

Temet

Wauw

Wat een achterdocht!! Is hier de regel 'zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten' nu niet heel erg van toepassing?Leanne?
Ik vind het allemaal wel erg zuur en afgunstig klinken. Tuurlijk, je hebt je eigen pijn en iedereen heeft dat en soms voel je wel eens een steek als iemand iets vertelt omdat jij het ook zo graag zo had gezien. Maar om zo iemand dan maar te gaan verdenken van genieten van jouw pijn of het feit dat hij/zij het beter heeft gaat echt te ver. Daarmee is TS ook echt niet geholpen.
Als je je contacten wil behouden zal je rekening moeten houden met ELKAAR. Dat betekent dat je periodes kan hebben dat de een wat meer rekening houdt met de ander maar op een bepaald moment moet er weer evenwicht zijn. En zal je je zelf soms bijeen moeten rapen en je richten op die ander, ook al heb je het moeilijk.

nee

Je moet niet uitgaan van kwade opzet. Het is gewoon dat als mensen dingen zelf niet mee hebben gemaakt, ze het zich niet of veel minder kunnen voorstellen. Mensen zijn niet altijd zo empathisch. Empathie kan je moeilijk afdwingen.
In ieder geval niet persoonlijk aantrekken maar iets uitstralen van ik gun het jou, maar ik vind het lastig. Of dat zelfs een keer tegen haar zeggen. Hoewel ik denk dat ze er niets mee kan. Ik heb gemerkt dat het soms zelfs bedreigend kan zijn voor mensen als jij alleen bent en zij in een huwelijk zitten. Vooral als mensen zelf bang zijn om alleen te zijn.

lastig dit

Ik vind het lastig. Je moet rekening met elkaar houden. Maar hoe lang moet je volledig aanpassen?
Als iemand al een paar jaar gescheiden is (zoals to schrijft).
Wanneer mag je dan wel weer dingen delen van je gezin? Voor sommige mensen draait veel van hun leven om hun gezin. Dan mag je dus niet het grootste gedeelte van je leven delen met je vriendin.
Dat als de scheiding nog vers ligt, lijkt me logisch.
Maar na bijvoorbeeld 4 jr?
Ik vind het lastig.
Mijn vader is bijvoorbeeld al jaren erg ziek. (we zijn gewoon heel erg blij dat hij er nog is, ook al is hij bedlegerig)Hij kan daarom niet de opa zijn, die hij zelf voor ogen had.
Toch luister ik graag naar de verhalen van vriendinnen wat hun vaders doen met de kinderen.
Ik zou niet willen dat zij zich bezwaard zouden voelen om dat met me te delen.

Ik geloof trouwens niet dat vrienden expres speldenprikken zouden uitdelen. Maar ik heb dan ook lieve vrienden

Nieuwe vriendschappen?

TS, het is er nu de tijd niet naar, maar ik denk dat je er goed aan zou doen om naast oude contacten nieuwe contacten op te doen - misschien met vrouwen die het zelfde schuitje zitten - die niet verbonden zijn met je verleden en je huwelijk. Want je lijkt je blik toch meer te richten op het verleden dan op de toekomst.

Misschien raken dit soort berichtjes je dan wat minder . Een vriendschap die gestoeld is op "wat we samen met de gezinnen deden" met iemand die je bijna nooit ziet heeft misschien zijn beste tijd ook wel gehad.