Wachten op ex-man
Vijf jaar geleden zijn mijn ex-man en ik gescheiden, op mijn verzoek. Al die tijd heb ik geen ander gehad, van mijn ex-man weet ik het niet. Vriendinnen vragen me wel eens of ik nog 'iets leuks' heb gezien, en altijd antwoord ik naar waarheid dat ik nergens naar kijk.
Gisteren realiseerde ik me ineens dat ik, na al die jaren, nog steeds zit te wachten op mijn ex-man. Tot het moment dat hij beseft dat hij zelf met zijn stomme acties ons huwelijk heeft verkloot, spijt krijgt en alles op alles zet om me terug te winnen! Een soort inkeer-moment bij hem, zogezegd.
Bizar dat ik daar al vijf jaar op wacht. Nu snap ik ook waarom ik zo mijn best doe om het contact met hem goed te houden, en waarom ik altijd zo begripvol en behulpzaam ben.
Herkent iemand dit? Hoe kan ik hier mee omgaan? Ik vraag me ineens af of ik de scheiding indertijd niet heb aangevraagd om hem wakker te schudden. Had ik niet stiekem gehoopt dat hij zou schrikken en zijn best zou gaan doen?
Maar ik wil hem niet (meer) terug. Dat weet ik wel. Toch blijf ik emotioneel aan hem vast zitten. Hoe kom ik hier van los?
Herkenning
Hi,
Ik heb het niet vijf jaar lang vol gehouden om aan het vast te zitten. Mijn exman liep in oktober het huis uit en pas in juni werd officieel de scheiding uitgesproken. het duurde toen nog maanden voordat ik zijn lege plekken in de kast en lades ging opvullen. Pas na 3 jaar nam ik het hele bed in beslag, alsof ik dat stukje nog steeds niet wilde opeisen ofzo.
Mijn ex heeft mij heel erg gekwetst (en blijft daar ook mee doorgaan) maar ik heb bewust voor mezelf gezegd dat ik hem vergeef voor zijn daden en hem loslaat. Hij mag zijn wie hij is. Ik wens hem het beste omdat hij de vader is van mijn kinderen maar ik wens niet meer met hem verbonden te zijn. Ik verdien een liefhebbende man die er voor mij is en onvoorwaardelijk van mij houdt.
Alleen dat al voor jezelf duidelijk maken is al een stap in de goede richting. En trek eens de stoute schoenen aan, kijk eens rond naar andere mannen, flirt eens. Je gaat niet vreemd, je bent gescheiden dus je mag echt 
Wachten
Mooi, niet-onder-vaste-nick, die analyse van je eigen situatie: heimwee naar de illusie van een goede relatie.
Wat me opvalt is, dat je wacht op het moment van inkeer van hem: hij moet beseffen dat hij de relatie heeft verkloot. Tsja, misschien komt dat moment ooit. Sommige mannen doen er heel erg lang over om wijzer te worden. Maar dan nog zijn er nu twee vragen voor jou van belang: wil je dan opnieuw gaan beginnen (dan is het de moeite van het wachten waard, wellicht kun je het nu zelfs uitdrukkelijker tegen hem zeggen, zodat je weet of het moment ooit zal komen.
En de andere vraag is: wat doe je ondertussen met je leven? Als het toppunt van wat je je aan moois kunt voorstellen niet haalbaar blijkt te zijn, wellicht is er dan toch nog genoeg te vinden wat het leven toch de moeite waard maakt. Niet elke schaatser wordt wereldkampioen, heel veel schaatsen toch door, ook al worden ze achttiende. Omdat ze het willen.
Maar zelf beseffen dat je wacht op een illusie helpt ook al heel erg om afscheid te nemen van iets wat ooit was en niet meer terug zal komen. Bij een van mijn zonen was het een heel duidelijkmoment: het besef dat zijn vader noit de vader zou zijn die hij eigenlijk hoopte te vinden. Dat besef ging gepaard met verdriet, maar het maakte daarna ook de weg vrij om een andere relatie aan te gaan met zijn vader. Met minder verwachtingen, minder illusies, maar daardoor wel weer een goede relatie. Ik hoop dat je na je ontdekking verder kunt.
Tsjor
Manipulatie?
"Dagenlang al zijn verhalen bij mij kwijt kunnen, ik ben de enige die hij in vertrouwen neemt (zegt hij). En dan vervolgens drie dagen van de aardbodem verdwenen lijken te zijn"
Dit voelt meer aan dat jullie op papier wel gescheiden zijn maar jij danst nog steeds naar zijn pijpen. Hij bespeelt je als een viool. Hij bepaalt wat er gebeurt en hoe door op momenten zielig te zijn en op je gevoel te spelen of door gewoon te verdwijnen en je te straffen.
Mijn ex was en is een meester in manipuleren. Als de muur wit is kon hij zo praten dat je zelfs ging denken dat de muur zwart was. Sinds ik daarin sterker ben geworden hou ik mezelf bij de feiten. Wij zijn uit elkaar, je hebt mijn droom van een gelukkig gezin moedwillig kapot gemaakt, ik heb er zelf alles aan gedaan om het te redden maar ik ben niet gek! Als het klaar is, is het klaar. Ook in gesprekken over de kinderen hou ik me altijd bij de feiten terwijl hij weer ingangen zoekt om mij te raken. Als hij merkt dat hij niet meer op mijn gevoel wordt spelen komt zijn ware karakter boven, woede en egoisme. (nu is hij nog een stapje verder gegaan, hij speelt het nu via de kinderen wat helemaal schandalig is)
En voor wat betreft dat minderwaardigheidscomplex, draai het eens om. Je bent een goed mens en je bent het waard om van gehouden te worden.
Weet je, ook al is het maar een leuk praatje met iemand in de winkel of een cafe die daadwerkelijk geinteresseerd is in JOU of een glimlach. Dat doet al zoveel, om los te komen van je ex. Maar daarvoor moet je je wel een beetje open stellen. Wat heb je te verliezen?
Acht jaar
Wij zijn acht jaar uit elkaar en nog steeds wacht er 'iets' in mij nog op de vader van mijn kind. Ook al heeft hij me nog zo gekwetst de plaat is op de een of andere manier blijven hangen. Goed in het dagelijks leven merk ik er niet meer zoveel van. Maar een of twee keer in de maand droom ik dat het weer aan is of dat hij zich toch vergist heeft. Dan word ik huilend wakker en draag de droom mee de dag in.
Hoe het komt? Ik weet het niet. Misschien doordat het zo gek is uitgegaan van het ene moment op het andere terwijl hij een paar uur ervoor nog zei hoe hij van mij hield. Misschien doordat ik me gezondheidstechnisch en energiematig geen nieuwe verkering kan veroorloven (zie draadje Werk en Recht voor mijn situatie). Of misschien omdat ik daarvoor al weduwe was geworden en de flexibiliteit niet meer op kon brengen om dit plotselinge verlies te verwerken. Of omdat het de vader van mijn kind is? Of een combi van die factoren.
Feit is dat ik maar niet tot closure kom. Ik heb een aantal malen een pscycholoog en zelfs een psychiater met deze concrete hulpvraag bezocht. Maar het lijkt wel of deze hulpverleners niet begrijpen waar ik het over heb. Ze kijken me schaapachtig aan en mompelen iets van 'nou dan moet je heb maar minder zien'. Als ik dan zeg dan ik hem alleen maar twee seconden bij de overdracht zie en verder een enkele keer op een schoolfeest, gaan ze daar verder niet op in. Blijkbaar vinden ze dat de tijd moet helen. Maar het heelt niet. Ik leef om het verdriet heen. De plaat blijft hangen. Er zit een heel dun vliesje op de wond en dat scheurt zo open.
Ik kan wel heel goed rouwen en opnieuw beginnen. Dat heb ik na de dood van mijn man prima gedaan. Dat voelt ook als een keurig gedicht litteken.
Als iemand een therapie hiervoor weet, zeg het vooral, ik ben bereid heel diep te gaan.
Het klinkt raar
Maar ik heb ooit een korte relatie na mijn scheiding gehad die ook van de ene op de andere minuut plots over was. Ene moment wilde hij gaan samenwonen en nog een kind, volgende moment was hij terug bij zijn ex en kreeg ik een laf smsje. Geen verklaring, niks. Alsof ie een dodelijk ongeluk had gehad.
Ik ben uiteindelijk bij iemand terecht gekomen die via een healing de pijn en het verdriet uit mijn hart heeft gehaald waar ik zo lang mee heb gelopen. Ik voelde me bevrijd en kon echt weer door met leven.
Het klinkt heel zweverig en mss moet je er voor open staan maar mij heeft het heel goed geholpen
Nou zweefteef
Het klinkt voor mij helemaal niet raar. Ik heb hier ook al healers voor bezocht, maar wellicht niet de goede? Ik zou graag de naam weten bij wie je was, mss is het wat voor mij. Zou je die willen mailen op: [email protected]
alvast bedankt, MR