Wanneer kinderen vertellen?
Ik wil niet meer samen verder. We gaan dus scheiden.
De kinderen hebben nu paasvakantie. Ik wil het graag in deze vakantie vertellen zodat ze het een beetje kunnen verwerken voordat ze weer met school bezig zijn.
Man wil het aan het eind van het schooljaar vertellen zodat hun schoolwerk er niet onder lijdt.
Ik vind dat te laat, want in die zomervakantie zal ik en 1 tiener terug verhuizen naar Nederland. (dat is tenminste mn idee, misschien zegt tiener wel dat ie niet mee wil naar Nederland)
Er moet dus veel geregeld gaan worden. Ik vind vertellen, beetje verwerken en je spullen uitzoeken wat wel/niet mee moet te veel tegelijk. Te veel om even te verwerken en dan meteen het nieuwe leven in in Nederland, wat heel vreemd zal zijn voor tiener.
Wanneer zouden jullie het willen vertellen?
Gelijk
Als je het over tieners hebt zou ik het maar gelijk vertellen en dan niet zoals je het hier presenteert dat jij met 1 tiener terug verhuist. Ik ga er voor het gemak even vanuit dat je het over 2 tieners hebt. Misschien wil de betreffende tiener helemaal niet naar Nederland, of wil juist de andere, of willen ze samen blijven of in Nederland of in het buitenland. Ik zou eerst maar eens vertellen dat jullie uit elkaar gaan en dat jij terug gaat naar Nederland en vervolgens vragen wat zij willen. Als je het over tieners hebt vind ik dat ze zeker zelf een stem hebben. Ze in de zomervakantie vertellen dat bij wijze van spreke morgen jij en 1 kind gaan verhuizen vind ik bijna onmenselijk.
2 tieners ja
Ja het zijn 2 tieners.
Uiteraard kunnen ze (mee) beslissen.
Deze 'planning' is meer waarvan wij denken dat ze zouden willen.
Degene die waarschijnlijk in buitenland blijft wonen, heeft verkering en grote vriendengroep en is niet erg 'aanhankelijk' ; gaat veel eigen gang en zoekt weinig contact met beide ouders op.
De tiener die waarschijnlijk met me mee gaat, kan hier in buitenland niet de gewenste opleiding doen terwijl dat in Nederland wel zou kunnen. Daarnaast is de band met mij veel sterker dan met vader (zelfs als ik een weekje weg ben geeft dat strubbelingen).
niet mee wachten
Ik zou het sneller vertellen, zodat je kinderen er goed over kunnen nadenken en zich 'geestelijk' kunnen voorbereiden, net als jij. Het is ook nogal wat als ze uit elkaar worden gehaald en jij straks ver weg bent.
Daarbij merken ze nu al dat er wat in de lucht hangt, daar kan het schoolwerk ook onder leiden..
Maar je moet het hierover eens zijn met je man natuurlijk.
heeft
je man soms meer moeite met de scheiding dan jij? Dat kan de reden zijn waarom hij het nog niet wil vertellen. Maar het is niet eerlijk, ongezond en onverstandig om het de kinderen nog niet te vertellen.
Ik zou ik gesprek gaan met je man en een ultimatum stellen voor de uiterlijke verteldatum. Want dat moet echt!
ennuh...stekte!
Ik zou het ook nu vertellen. Een scheiding is natuurlijk al heel heftig maar in dit geval zal het nog een stukje heftiger zijn omdat er door de kinderen ook hele moeilijke keuzes gemaakt zullen worden. Hun leven zal sowieso ingrijpend veranderen met ouders in twee verschillende landen. Jij en je man hebben nu een idee waar de kinderen voor zullen kiezen maar ze moeten natuurlijk ook de tijd hebben om aan het idee te wennen en om zelf die keuze te maken. Je kan niet van ze verwachten dat ze binnen een week een beslissing nemen ten midden van de ongetwijfeld heftige emoties die ze zullen hebben. Dus inderdaad zo snel mogelijk vertellen.
gelijk
ik zou het gelijk vertellen, ze merken toch dat er iets aan de hand is.
Jullie zijn eruit, het wordt een scheiding..
dan gelijk aan de kinderen vertellen, ongeacht welke leeftijd ze hebben.
De gevolgen treffen hun levens ook.
Daar hebben ze mijns inziens recht op.
ook vertellen
Ik zou het ook zo snel mogelijk vertellen. Grote kans dat ze zich verraden zullen voelen als blijkt dat jullie dit al een tijd wisten. Ze hebben al genoeg te verwerken.
Het is gewoon moeilijk, zo niet het moeilijkste dat je misschien ooit in je leven moet doen. Als de kogel door de kerk is kan het ook een soort nieuwe verbondenheid creëren.
Sterkte!
Toch gelijk vertellen
Ok, ik snap nu jullie gedachtengang van wie mee gaat en wie blijft, maar ik zou het ze toch gelijk vertellen en mee laten denken. Ander gevaar is dat ze het viavia horen. Ik hoorde ooit paar jaar geleden dat een stel uit onze straat ging scheiden, jongste kind zat bij dochter in de klas in groep 8. Ze hadden besloten tot na de eindcito te wachten. Echter vertelde de moeder het aan een goede vriendin van haar en die was weer een goede vriendin van mijn schoonzus en als die het eenmaal weet, kun je het net zo goed in de krant zetten, dus hoorden wij het ook binnen no-time. Ik voelde me daar zeer ongemakkelijk bij, dat wij gewoon mensen uit de straat het wel wisten en de eigen kinderen niet. We hebben zeer opgepast dat we er niet over spraken met dochter erbij, zou toch lullig zijn als het betreffende kind het van een klasgenootje had gehoord. Maar zo snel gaan die dingen dus. Ook bestaat het gevaar dat iemand het niet bewust door verteld maar zich verspreekt. Of misschien belt er wel een advocaat ofzo als jullie niet thuis zijn en neemt 1 van de kinderen de telefoon aan of onderscheppen ze een e-mail. Ze zijn niet achterlijk op deze leeftijd.
Verteld
We hebben het gisteren aan de kinderen verteld. Pfffff wat is dat moeilijk!
Tranen, vragen, meer tranen, praten...
Vooral de tiener van wie we hadden verwacht om mee te gaan naar Nederland had het erg moeilijk. Juist omdat ze moet kiezen. Dat wil ze niet.
We hebben gezegd dat ze niet hoeft te kiezen van wie ze het meest houdt - dat kun enmag je een kind niet vragen - maar dat ze moet gaan kiezen wat voor haar het beste of fijnste zou zijn. Dus tzt een lijst maken met alle plussen en minnen. Zal erg moeilijk worden want welke dingen zijn dan het belangrijkste...
Vond ik overigens wel beetje moeilijk, had echt verwacht dat ze meteen voor Nederland zou kiezen omdat, en het daar al vaker over had gehad ivm opleiding en opa's en oma's vaker kunnen zien. (vader dacht dat ook....)
In ieder geval is het nu bekend en kan er openlijk over gesproken worden over en weer.
Ach
Arme kinderen. Normaal is een scheiding al heftig voor de kinderen, maar nu met een ander land enzo is het nog een stukje lastiger. Is het betreffende land ver? Een familielid van mij is ook in een ander land gaan wonen met haar tweede man en 1 kind, de oudste bleef hier om te studeren. In de praktijk blijkt het allemaal prima te doen, ca 3,5 uur reistijd van deur tot deur incl de autorit naar het vliegveld, inchecktijd etc, ook vaak goedkope aanbiedingen. Inmiddels woont jongste kind ook in NL en familielid is ongeveer 1/3 hier 2/3 daar en de kinderen zijn in de vakanties ook regelmatig daar. Wel fijn dat jij en je man op 1 lijn staan in wat jullie communiceren aan de kinderen, dat jullie ze niet onder druk zetten. Veel sterkte.
Goed
Zie je dat het toch goed was om het nu te vertellen. Anders had je dochter heel snel moeten kiezen en dat is veel moeilijker. Nu heeft ze nog een paar maanden. Kan ze er rustig over nadenken. En natuurlijk hebben ze verdriet. Lijkt me ook vreselijk. Maar nu hebben ze even tijd om er aan te wennen. Sterkte, ook voor jou want het zal allemaal niet meevallen.
Is jouw verhuizing naar Nederland de enige mogelijkheid?
Door de fysieke afstand wordt het namelijk allemaal nog erger. Zou het niet mogelijk voor je zijn om nog een poos in het land te blijven waar je nu woont, en daar een gescheiden leven op te bouwen?
En vergis je niet: het kind van wie jij nu denkt dat hij (?) er wellicht vanwege vriendengroep en minder duidelijk geuite familieband minder last van zou hebben, kan er wel eens meer last van krijgen dan jij denkt.
Ik wilde eerst helemaal niet reageren, en ik wil je ook helemaal geen slecht gevoel bezorgen, maar je verhaal bleef bij me spoken...
OP deze manier wordt de scheiding en het moeten kiezen daarna door de fysieke situatie (jullie als ouders in twee verschillende landen) onderstreept, alsof je echt moet kiezen.
Ik vind het voor jullie kinderen werkelijk een afschuwelijke situatie. Ik zou er zelf niet over peinzen mijn kind dan ook nog een verhuizing, naar een ander land nota bene, met een andere cultuur enz, aan te doen.
Het kan natuurlijk ook zijn dat je in een land woont waar je als gescheiden vrouw geen zelfstandig werk mag/kan zoeken, en waar geen woonruimte te vinden is... Dat lijkt me erg lastig...
lastig
Het is lastig omdat je in twee draadjes schrijft (ouders en school ook) en ik vind dat je in beide draadjes het wel heel erg gescheiden houdt allemaal en volgens mij krijg je daardoor niet de juiste informatie.
In drie draadjes zelfs (ook nog werk en recht) 
Volgens mij...
Niet handig?
Och.... En ik dacht juist dat het handiger of overzichtelijker zou zijn als ik de vragen per rubriek zou stellen.
Toch handiger om 1 topic in de rubriek echtscheiding te doen? En daar steeds mn vraag zetten als ik weer een vraag heb (zullen vast nog wel meer vragen bij me komen?
jawel hoor, begrijpelijk!
Maar omdat jouw vragen nogal met elkaar samenhangen is het voor de meedenkers soms handiger als ze de hele context kennen. Logisch echter, omdat het forum natuurlijk is opgedeeld in rubrieken, dat jij je vraag per rubriek stelt.
Villa Pinedo
Een aanvulling in dienst van jullie kinderen
Gelukkig is er veel ervaring en wijsheid voor handen, alleen moet je het wel weten te vinden.
Zoek Villa Pinedo op en geef het door aan je tieners.
Waarschijnlijk hebben ze er erg veel baat bij en waarschijnlijk jullie ook. Er is ook een pagina voor ouders, een boek en een video cursus.
Maak er gebruik van in dienst van jullie kinderen. Julie zijn hun grote voorbeelden!
op goedgescheidenouders punt nl vind je 100 gratis tips Veel wijsheid gewenst en vooral, stap voor stap!
Nog een klein tipje: Als jullie samen spreken over hoe je een en ander aan gaat pakken, leg dan altijd de foto's van je kinderen op tafel. Dan is de kans groter dat jullie met elkaar in contact blijven in dienst van wat goed is voor hen.