Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Misschien

luistert hij wel naar het lied van Hildegard Knef: Wenn das alles ist.... dan lass uns leben'.

Madlief, jezegt: 'Maar ik blijf erbij, gooi het niet zo weg zonder eraan te werken. Een gezin, kinderen, is vlgs mij niet vergelijkbaar met iets anders, zelfs niet met een liefdesrelatie.'
tot nu toe maak ik niet op uit jouw verhaal dat hij zich echt wil onttrekken aan zijn verantwoordelijkheden. Hij heeft overigens vele voorgangers die dat anders aanpakken, vandaar ook al die boze vrouwen. Het kan zijn dat zorg dragen voor zijn gezin, dat hij dat wil doen zoals hij dat tot nu toe altijd heeft gedaan: zorgen voor geld,huis, aandacht voor kinderen (na werk etc.). Ik vermoed dat hij straks (eventueel) ook niet beroerd zal zijn om zijn bijdrage te leveren, ook niet financieel. Alleen soms kun je gelukkig zijn en jezelf toch afvragen of dat nu alles is wat het leven je te bieden heeft. Voor jou is dat evident: gezin en kinderen zijn alles (en dan pas werk waarschijnlijk). Voor hem is dat waarschijnlijk nog de grote vraag. Ik vermoed dat hij zich ook wel bewust is van de gevolgen, wat hij achter laat.

Ik snpa dqat het voor jou allemaal heel dubbel en pijnlijk en ingewikkeld is. Als ik je dan toch een advies mag geven: zoek iets wat je zelf alleen wil gaan doen (ik zou dus een cursus gaan doen, iets studeren, voor mijn part spaans of portugees) waar jij minstens één avond in de week voor weg moet of liever nog een hele dag. En spreek af dat hij die avond/dag bij de kinderen is. Liefst inclusief eten koken en alles. Dan ben jij er niet, dat is voor jou minder pijnlijk. Hij krijgt dan de kans zich te realiseren dat hij er straks alleen voor staat als de kinderen komen. En jij kunt ontdekken waar jouw eigen ontwikkeling naartoe kan gaan, wat je zelf nog verder uit het leven kunt halen. Ook al weet je naderhand zeker dat het geen spaans zal worden.

Tsjor

Niet eens met tsjor

Tsjor:"En ga eens na, hoeveel uitleg en gesprek heeft het gegeven toen hij verliefd op je werd? Da basisgevoel ontstaat, maar het is niet iets wat je op kunt wekken of waar je voor aan het werk kunt gaan. Als dat gevoel van verliefdheid verdwijnt, dan kan het zijn dat mensen ontdekken dat ze goede maatjes voor het leven zijn/kunnen worden. En soms denken mensen dan dat een andere relatie dat gevoel terugbrengt, dus dat het een diskwalificatie van de relatie is."
Je kunt een relatie die 20 jaar geduurd heeft niet vergelijken met een verliefdheid die weer over gegaan is en waar nou eenmaal weinig aan te doen valt.
Bovendien denk ik dat liefde behouden wel degelijk hard werken is in de zin van dat je buiten de zorg voor kinderen, huishouden, carrière en eventuele hobby's (niet perse in die volgorde) niet moet vergeten om ook in elkaar te investeren en wederzijdse behoeften en interesse in elkaar in de gaten houdt. Ik denk niet dat je zomaar uit elkaar groeit maar het ook een kwestie van laten gebeuren is. Met alle ballen die er in de lucht te houden zijn, wordt het balletje van de relatie het snelst over het hoofd gezien totdat het op de grond valt.
Een eigen zaak is bijvoorbeeld zo'n klassieke wigvormer. Meestal is het de man die een droom najaagt en een eigen zaak begint en niet snapt dat de vrouw zo weinig interesse aan de dag legt voor wat hij werkelijk doet, klaagt dat er teveel tijd aan besteed, maar ondertussen niet meehelpt , maar wel van het uiteindelijk verdiende geld meegeniet. Vrouw snapt niet dat de man zo goed als alles aan haar alleen overlaat om zich op de zaak te storten, ze zouden het toch samen doen, en wat eerst tijdelijk heel hard werken moest zijn blijkt jarenlang te duren en alsof het nog niet genoeg is als hij dan eindelijk thuiskomt wil hij ook nog over de zaak met haar praten alsof er niks anders voor hem bestaat. Op die manier krijgen beiden het idee er alleen voor te staan en zal het makkelijk worden om uit elkaar te groeien.
Ik zeg niet dat dit bij Madlief gebeurd is, het is maar een voorbeeld wat ik bij sommige echtparen gezien heb.
Andere reden van uit elkaar groeien is verder inderdaad een ander. De relatie zit misschien al net op een vlak stukje en als je dan ipv in de bestaande relatie in een nieuwe verliefdheid gaat investeren dan valt de oude snel in het slop door gebrek aan voeding.
Ik blijf het vreemd vinden dat iemand na 20 jaar relatie ineens zegt een stukje extra mist in die relatie. Ik denk meer aan klassieke midlife van iemand die dat extra stukje niet uit zichzelf heeft kunnen halen en het dan maar afschuift op dat de partner hem dat niet heeft kunnen bieden of dat extra stukje inmiddels gevonden heeft in een nieuwe verliefdheid en daarom denkt dat er in de oude iets mist. Wat er ook aan de hand is de man van Madlief heeft niet eerst geprobeerd om alles uit de kast te halen om hun relatie te redden, hij heeft bijv. niet eerst gekozen voor relatie of persoonlijke therapie om helder te krijgen wat en waarom hij nou ineens iets lijkt te missen. Hij zegt alleen maar ik mis iets, maar kan niet zeggen wat, volgens mij zou jij/onze relatie me dat moeten bieden, maar dat kan je toch niet dus ik kap ermee.
Groeten Primavera

Verandering

Een opmerking van Primavera triggert me: "Hij zegt alleen maar ik mis iets, maar kan niet zeggen wat, volgens mij zou jij/onze relatie me dat moeten bieden, maar dat kan je toch niet dus ik kap ermee.
Uit de berichten van Madlief heb ik de indruk gekregen dat haar partner een sterke behoefte heeft aan regelmatige verandering. Hij is wars van routine. Hij zoekt dynamiek, spanning, uitdaging.
In een cursus die ik ooit volgde werd gesproken over een "veranderklok". Er zijn mensen met een veranderklok van 1-1,5 jaar. Daarna is het teveel van hetzelfde en begint het te kriebelen. De typische jobhoppers hebben dat. Maar ook ondernemers die steeds nieuwe initiatieven opstarten en ze dan over de muur gooien zodat anderen de uitvoering kunnen doen. Maar je hebt ook mensen met een veranderklok van 5-10 jaar of nog langer.
De partner van Madlief heeft geen manier gevonden om zijn behoefte aan verandering af te stemmen op de stabiliteit van een gezin. Een gezin is nou eenmaal een concept dat voor een flinke periode constant is (zou moeten zijn). Je kunt het hooguit opleuken door hobbies, vakanties, etc. De kinderen veranderen frequent - vooral als ze nog klein zijn. Maar dan die echtgenote. Dat is te voorspelbaar geworden. Ik denk dat hij het hele boek uit heeft en niet ziet hoe je daar nog een hoofdstuk aan vast kunt plakken.
Ik betwijfel of je dat nu nog kunt terugdraaien. Daar is namelijk voor nodig dat je samen dingen oppakt waar je je in kunt ontwikkelen. En daar is het nu de setting niet meer voor.
Issey

Ter aanvulling

Op Issey: en dat dan zonder enig verwijt naar je echtgeno(o)t(e), met alle respect voor haar en wie ze is/was en met alle respect ook voor de relatie die er is geweest. En met een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen toe. Dus ja, ook met twijfel en pijn en huiver om definitieve stappen te zetten.

'Werken aan de relatie' betekent dat je eerst zult moeten accepteren dat jij zelf in die levensfase gekomen bent, waarin je je gaat oriënteren op het 'zwitserlevengevoel'. En dat heel veel mogelijkheden die er ooit waren voorbij zijn. Als je daar voor jezelf nog niet uit bent, dan is dat lastig. Kun je dat als partner eisen of verwachten? Ik weet het niet. Ik geloof dat ik liever iemand dan zou laten gaan met op de achtergrond de idee dat hij uiteindelijk wellicht tot de ontdekking zal komen dat hij het beste gehad heeft met jou. Liever dat dan iemand vasthouden, terwijl de kans groot is dat hij daar ongelukkig van wordt/is. Ook uit respect voor jezelf en de levensfase waarin je zelf zit.

Tsjor

Zwitserlevengevoel?

Goh Tsjor, ik heb toch het idee dat jij een vreemd beeld hebt van een langdurige relatie met je referenties aan "bedaagd" en "zwitserlevengevoel".
Er is een wezenlijk verschil tussen 1) 'iets' in een relatie missen en 2) vanwege midlife gevoel zelf 'iets' missen en daaraan iets gaan doen ipv de schuld daarvan op je relatie en daarmee je partner af te schuiven. Dan hoef en kun je namelijk er zelf niks meer te doen. Lekker makkelijk. Ik denk dat gevoel 2) vaak wordt verward met gevoel 1)en daar komen ze dan pas achter als dat 'iets' missen gevoel steeds na iedere relatie weer terug blijft komen. Je neemt jezelf nou eenmaal mee in een nieuwe relatie en hoewel de eerste jaren in verliefdheid en opbouw er geen tijd en aandacht is voor dit soort problemen en ergens diep naar de achtergrond worden verschoven, komen ze, als ze in jezelf zitten, vanzelf wel weer bovendrijven
Wie zegt dat Madlief alleen maar een bedaagd leven met hem wil? Misschien zou ze best openstaan voor allerlei veranderingen in hun leven om samen meer uitdaging voor hem te vinden. Gut, als bij ons de verveling zou dreigen toe te slaan kunnen we nog altijd die vage emigratieplannen van zolder halen, of een nieuw liefdadigheidsproject opzetten of we besluiten de zaak op te doeken en toch iets anders te gaan doen of als mijn extra baan genoeg draagkracht heeft kan hij zich misschien specialiseren in onderzoek in bepaalde richtingen of jee er zijn minstens tientallen nu redelijk vage plannen waar we ons wel eens op zouden willen storten als we eens tijd (en geld) genoeg zouden hebben. Ik vind een relatie te kostbaar om dat als eerste op de schop te zetten, als je ergens iets vaags lijkt te missen. Het is natuurlijk anders als er duidelijke problemen in de relatie zijn, maar die zijn dan ook te benoemen, te bespreken en daar valt in veel gevallen zelfs aan te werken. Je moet alleen dan wel je mond erover open willen trekken ipv een partner te laten gissen of en wat er misschien niet goed is.
Groeten Primavera

Twee

Ik denk dus 2: 2) vanwege midlife gevoel zelf 'iets' missen en daaraan iets gaan doen ipv de schuld daarvan op je relatie en daarmee je partner af te schuiven.
Alleen zou ik het veroordelende toontje niet zo aanslaan, ik heb ook nerngens gelezen dat de man van Madlief haar ergens van beschuldigt of d relatie de schuld geeft. Hij denkt dat hij nu in elk geval iets doet.
Dat later jezelf tegenkomen, dat verwacht ik ook. Eveneens verwacht ik dan de evaluatie dat hij het beste het eerste heeft gehad. Alleen± helpt het om boos te zijn, of hem te gaan beschuldigen of zoiets? Volgens mij niet. Je wordt er alleen zelf chagrijnig en boos van. Verdrietig zijn is al erg genoeg. Bij 'rouw' hoort wel een boosheid en in die zin is het ook wel begrijpelijk dat gescheiden mensen vaak ook boze mensen zijn, maar uiteindelijk is het destructief om op dat punt te blijven hangen. Je redt er misschien een beetje eigenwaarde mee, maar dat heb je eigenlijk niet nodig. Je moet zelf die twintig jaar ook niet uitvlakken. En eigenwaarde heb je van jezelf, niet van je partner.

Tsjor

Hoi

Ik weet het allemaal niet meer.
Ik heb vandaag een vreselijke k-dag. Afgelopen dagen was ik vrij rustig, hopeloos meer. Vandaag ken ik mezelf niet eens meer. Ik ben gewoon nerveus. Kijk steeds om me heen of ik hem zie....
Gisteren was er een feestje bij hem op de zaak. Ben ik heengegaan even. Viel mee. Net doen of er niets aan de hand is. Ik kende veel mensen. Maar natuurlijk te veel gedronken. Toen ben ik opeens weggegaan toen ik er niet meer tegenkon. Dus geen afspraken gemaakt over vandaag.

Nu heb ik de hele dag nog niets gehoord, hij neemt tel. niet op. Niet gekomen dus ook voor of judo/of voetbal van zoon. Ik sta stijf van de spanning. Heb erg gehuild. Dit is dus wel een grens die ik niet over wil.
Best als hij vandaag rust wil. Niks met thuis. Maar laat ie het even laten weten......

Ik heb trouwens een afspraak gemaakt met een psycholoog. Helaas, snelste afspraak duurt nog 3 weken minimaal. AAAH.

Ik zie het helemaal niet meer zitten. Het kan niet waar wezen is wat steeds door mijn hoofd gaat. Ik wil niet zonder hem als partner....Ik zal wel moeten denk ik....Hoe kom ik hier doorheeen?
groet
Madlief

Voorlopig

Madlief, goed dat je een afspraak hebt met een psycholoog. Maar het wordt toch tijd dat jullie afspraken gaan maken voor de komende tijd en als het kan dat je een grot afspraak maakt over wanneer jullie verder gaan praten/beslissingen nemen. Dat kun je zelf in gang zetten onder het motto: dit wil ik in elk geval niet meer, wachten op zaterdag of hij wel of niet komt.

Als het kan, zorg dan dat je zelf ook eens iets voor jezelf hebt, een dagje weg of zelfs elke zaterdag weg. Gewoon eens even geen tijd hebben voor hem of om op hem te wachten. En hij moet dan alleen voor de kinderen zorgen.

Waarom ben je eigenlijk nog naar het feestje op de zaak gegaan? Zijn verzoek, of uit jezelf? Doen alsof, dus toch nep?

Tsjor

Reactie tsjor en weer lang verhaal

Meneer was de hele nacht op stap geweest, was pas om 5 uur wakker geworden. Telefoon leeg. Klinkt als smoes, maar het klopt denk ik wel. Hij was flink beroerd. Kotste de komkommer direct weer uit kon zijn ogen niet open houden.. Maar ik heb hem wel even toegefluisterd dat dit niet de manier was. Dat ik duidelijk wilde weten wat en hoe en wanneer. Maar hij moest ook wel weer heel dringend weg, toen de kinderen in bed lagen...
Ik ben naar het feestje gegaan, omdat ik gewoon het gevoel had dat ik er ook bij hoorde. Puh, ik ben er lekker toch. Wel eerst gevraagd aan hem of ik nog welkom was....Tuuurlijk, waarom niet? was zijn antwoord. Anders was ik lekker toch gegaan. Het voelde niet nep, want het was eigenlijk zo als ik het zou willen, dat er niks aan de hand is. Maar wel een beetje als een zombie, malend in mijn achterhoofd, oppervlakkig gezellig doen. En het ging ook best. EN, mijn basic gevoel is dat ik bij hem wil zijn/met hem wil zijn, en dat was daar weer even. Ja, als ik dit rationeel bekijk, denk ik ook dat ik een kronkel in mijn hoofd heb. Maar zo werkt het nu wel.
Iets voor mezelf..weetje, ik heb er de energie niet voor. Kom tot niets. Alleen automatismen. En ik kan nu ook helemaal niets bedenken waar ik maar een greintje plezier aan zou kunnen beleven. En dan wil ik ook nog het liefst nu bij de kinderen zijn.
En dat hij alleen voor de kinderen moet zorgen, dat is echt geen probleem voor hem. Doet ie wel vaker.
Ander ding, ik wilde met hem afstemmen wat we zouden vertellen waar hij zondagochtend is geweest. Antwoord: misschien moeten we het ze maar vertellen. Ik heb gezegd dat we dat echt nog niet gingen doen, eerst wil ik nog een echt gesprek met hem hebben en niet 1 maar meerdere. OK zei hij. Doen we dat. Lekker makkelijk om te zeggen, he....
Ik meen ook echt dat ik het, als het even kan, nog niet aan de kinderen wil vertellen. Hoe zeker hij nu ook klinkt, ik wil toch dat hij er nu wat tijd over heen laat gaan om te ervaren of dit het nu is. En dan praat ik toch over een aantal weken. En dat we ondertussen wel met elkaar er over praten. Niet elke dag, maar wel regelmatig.
Heb net met mijn moeder gepraat. Die is zo boos op hem. En heeft verdriet om mij en de kinderen. Maar zij gooit het er echt op dat hij veel te druk is, nooit kan ontspannen, ongenoegen voelt, dat op de relatie gooit, etc etc. En dat het een slappe zak is, Dat je zoiets niet doet.... Ik zit hem soms bijna te verdedigen.....
Groetjes
Madlief

Zelfbescherming

Je verdedigt hem niet bijna...je verdedigt hem continu. Je houdt van hem en je wil nog niet aan de werkelijkheid. Zal wel zelfbescherming zijn. Misschien voor jou nu de beste manier; op de automatische piloot je tijd door komen. Er komt een moment dat je zelf het heft in handen moet gaan nemen maar daar ben je nog niet aan toe. Het is verstandig van je om een psycholoog in te schakelen. Zij/Hij kan je helpen om op jouw tijd voor jezelf op te gaan komen. Hij neemt ontzettend veel ruimte. Dat moet uiteindelijk veranderen. Voor jouw bestwil en dat van jullie kinderen. Maar voor nu is het alleen maar heel erg shit. Ik denk dagelijks aan je (schiet je niets mee op maar goed).

Kun jij dat dan?

Madlief, je fluistert wel wat, en je verwijt hem veel, maar hij geeft je toch de ruimte om ook jouw eigen weg hierin te vinden.
Ik moet een beetje glimlachen bij dit stukje: 'Ik heb gezegd dat we dat echt nog niet gingen doen, eerst wil ik nog een echt gesprek met hem hebben en niet 1 maar meerdere. OK zei hij. Doen we dat. Lekker makkelijk om te zeggen, he....' Tsja, het is niet goed of het deugt niet.
Maak zelf eens een lijstje met punten die je in meerdere gesprekken aan de orde wil stellen. En dan nog niet over een eventuele scheiding, maar vooral over dit moment en jouw vragen hierbij. Entameer de gesprekken zelf, plan een tijdstip in, maar afspraken daarover. Hij geeft je de ruimte, benut die dan ook. En dat hoeft niet fluisterend. Na zo'n gesprek kun je voor jezelf de punten wegstrepen die aan de orde zijn gekomen. Totdat je lijstje op is. Als de stand van je relatie tot je doordringt, dan pas kun je samen gaan praten over een eventuele scheiding en alle regelingen die daarbij horen. Dat is een zakelijk stukje, wat je zo ook kunt benaderen.
Ondertussen zou je kunnen nadenken over de vraag wat jou nu belemmert om de situatie onder ogen te zien. Liefde natuurlijk, maar wat hoort daarbij? Angst om het verdriet van de kinderen. Angst om het verlies van je woning? Of het verlies van status? Of de eenzaamheid? Of dat je zou willen dat hij niet zó deed maar anders -wat hij dus niet doet-? Na verloop van heel veel tijd kan het zijn dat al die angsten ook nieuwe mogelijkheden met zich meebrengen. Maar dat is nu nog niet aan de orde.
Er zullen veel mensen op je pad komen die heel erg boos op je man zijn. Dat is een soort reflex die wellicht nu even weldadig is, maar uiteindelijk niet meewerkt om de zaken te accepteren zoals ze zijn. En dat laatste heb je toch nodig om ver te kunnen leven.
Klamp je niet teveel vast aan je kinderen, ook al begrijp ik heel goed dat je dicht bij ze wil zijn en ze wil beschermen tegen de pijn die jij nu voelt. Mijn moeder is jong weduwe geworden en heeft gelukkig vanaf het begin ons (kinderen) nooit gebruikt om haar leven inhoud te geven. Natuurlijk is ze de eerste jaren vrijwel gedachteloos bezig geweest met zorgen en heeft dat haar een ritme gegeven. Maar haar levensvulling vond ze in een studie en een baan en dat heeft een hele last van onze schouders afgehaald. Ik heb dat van haar geleerd en daar ben ik nog steeds blij om.

Wat betreft je man: 'was pas om 5 uur wakker geworden.' Tsja, als hij echt alleen voor de kinderen moet zorgen zal dat ook moeten als hij ziek is. Maar jullie zijn beiden natuurlijk niet op je best op dit moment.

Tsjor

Tsjor (off topic)

Ik wil niet inbreken in dit draadje, maar ik was even aangenaam getroffen door wat je zei over je moeder: dat ze jullie niet gebruikt heeft om haar leven inhoud te geven. Zo heb ik dat nog nooit bekeken. Ik ben na mijn scheiding ook een studie begonnen (nu even gestopt maar vast weer van plan om het weer op te pakken)en het voelde toch vaak naar dat ik minder tijd had dan andere ouders, hoe goed ik het ook probeerde te doen voor de kinderen. Een gewetensvraag is het nog steeds een beetje: werken aan mijn eigen ontwikkeling en toekomst voor ons allemaal betekent onvermijdelijk dat mijn kinderen het soms met quality time moeten doen. Ik zit op dit moment in een bezinningsperiode waarin ik voor mezelf uit probeer te maken hoe ik een evenwicht ga vinden daarin. Jouw opmerking is wel een eye opener, ik denk niet dat mijn kinderen (12 en 15) erop zitten te wachten dat ze mijn leven invulling moeten geven.
Heel erg off topic, maar ik wou het even zeggen.

Madlief

Ik weet niet meer wie het zei, Tsjor of Temet (die haal ik echt altijd door elkaar...), maar het kwam er op neer dat de scheidingsmelding en de tijd erna heel belangrijk zijn voor de rest van jullie gescheiden leven. En dat deel doet je man wel goed, lijkt het. Hij geeft je alle ruimte dit op je eigen manier te verwerken. Of hij dat nou doet uit medeleven naar jou, of onverschilligheid maakt voor het resultaat niet zo heel veel uit lijkt me. Jij hebt nu de ruimte dit op je eigen manier te verwerken.
Ontkenning en verzet horen gewoon bij dit proces. Zolang je maar weet wat je waarom doet, kan het niet zo heel veel kwaad. Nu terugkijkend heb ik ook dingen gedaan die ik nu anders zou doen, maar als je er middenin zit, is het heel anders.
Als je er aan toe bent, ga je vanzelf kijken naar de toekomst. Dit is enorm belangrijk, maar lukt echt pas als je er aan toe bent. Dit kan trouwens van het een op het andere moment gebeuren. Bij mij was er een specifiek voorval waardoor ik besefte, goed, het is klaar. Niet wat ik wil, helemaal niet wat ik wil, maar het is een feit. Dit feestje is ook zo'n voorbeeld. Opeens besef je dat dit zo niet gaat, dat je wil dat hij zijn verantwoordelijkheden neemt en niet plotseling een halve ochtend weg blijft. En dus moet je opeens kijken naar de situatie waar je nu inzit. En zo word je steeds meer geconfronteerd met de realiteit. 'Go with the flow', kleine stapjes zijn nu even genoeg. Je man geeft je tenslotte de ruimte daarvoor.
En als je er dan aan toe bent, kijk dan hoe je jouw toekomst voor je ziet. Neem de feiten, namelijk dat hij niet door wil, en bedenk hoe jij het wel wil. En dan bedoel ik niet: ik wil dat hij gewoon weer thuis komt, maar wel hoe je jullie gescheiden leven voor je ziet. Wil je nog vriendschappelijk zijn, of juist niet. Dat soort zaken. Bedenk je dat er twee mensen nodig zijn een relatie te behouden, en één om het te beëindigen. Daar merk je nu, nu hij niet verder wil, maar dat geldt ook voor straks, jij hebt daar ook een zeg in. Mijn ex schepte destijds een beeld dat erg leek op de relatie die we al hadden. We zouden nog bellen en kletsen, we zouden nog samen dingen doen. Geheel belachelijk in onze situatie, maar voor jullie kan het misschien wel? Het gaf mij destijds in ieder geval een heel stuk houvast, het idee dat ik hem heus niet helemaal kwijt was. Je moet je dan natuurlijk wel over veel dingen heen zetten. Op den duur zal hij iemand anders hebben, dat soort zaken. Waar het om gaat is wat JIJ wil in de omstandigheden die nu voor je liggen. Probeer daarbij niet te veel te blijven hangen in zaken die je niet kan veranderen. "als hij maar, had ik maar", dat helpt je namelijk niks. Werk met de zaken waar je grip op hebt. En daarnaast wil ik nog zeggen, je blijft je niet voelen zoals je je nu voelt. Het lijkt of het nooit meer beter wordt. Maar echt, echt, echt waar, ook dit gaat weer voorbij.

Morgana...tsjor

Hoi,
Ik weet dat jullie woorden heel waar zijn. Maar helaas doet mijn gevoel niet mee. En daar kan ik echt nog niet overheen stappen. Maar de wijsheden van jullie zitten wel in mijn achterhoofd, sturen soms wel mijn gedachten. Dus ik heb er wel veel aan.
Mijn gevoel is alleen maar dat de pijn misschien minder wordt, maar dat het dan niet meer leuk is. Misschien is dat eerste fase van besef....dat hoop ik dan maar.
Ik merk toch dat ik nog steeds hoop heb. Sukkel! denk ik dan. Maar dat hij zo bijna gewoon kan functioneren hier in huis, over de zaak kan praten, laat me toch denken (en ja, menselijk, hoop doet leven, of ikpraat mezelf wat voor) dat het niet helemaal op kan zijn bij hem. Dat er nog wat uit te halen is. Maarja, dat moet ik niet denken, dat moet hij denken....
Bij alles wat ik zeg, over HET onderwerp, ons, zegt hij: ga ik over nadenken. Ik weet, hij geeft me ruimte. Ik weet, hij doet het ook allemaal best netjes. Ik weet ook: hij is al een heel stuk verder....
Ik heb me nu voorgenomen dat ik komend weekend echt met hem wil praten. Wil zeggen dat ik vind dat hij tijd moet nemen, om echt te ervaren wat hij aan het doen is.
Ondertussen, ik kan me niet voorstellen dat ik echt nog eens kan lachen. Ik vind soms best iets grappig, nu, maar lachen gaat alleen met mijn mond...soort grinnik.
Ik weet, ik verval steeds in herhaling...maar ik schrijf het gewoon hier lekker van me af. En ik heb echt veel aan jullie reacties. Alhoewel ik ook mijn kop ervoor inhet zand steek.
Enne practisch: papa gaat gewoon heel vroeg naar het werk....
Liefs
Madlief

Zelfde

Hoi Madlief,

Ik lees je draadje vanaf het begin met grote interesse mee omdat ik er zoveel gelijkenis in zie. Ook mijn man heeft eigen bedrijf werkt (te)veel en heeft van mij als ik het nu eerlijk bekijk, al lang geleden afstand genomen. Nooit zin in sex, toenadering of een initiatief. Maar, ik hield altijd nog hoop dat het bij zou trekken. Ook wel veel met hem gepraat, moet het er dan wel echt uittrekken. Als ik jouw verhaal las dacht ik wel, bij ons is het gelukkig niet zó erg. Maar niks is minder waar. Vrijdag is hij vertrokken en hij heeft de kinderen alleen zondag even gezien. Nu weer weg voor zaken en woensdag wil hij de kinderen (3 en 5) gaan vertellen waarom hij niet thuis komt. Want thuis komen kan hij echt niet aan zegt hij (logeert bij zijn ouders). Wel zegt hij nog relatietherapie te willen doen (had ik gevraagd) maar mijn gevoel zegt dat het zinloos is en dat hij rouwt om de kinderen en ik om het verlies van mijn gezin.'
En dat is zooo intens, ik kan niet beschrijven hoe ik me voel. Zo alleen, verdrietig, kan niet meer eten en als ik geen kinderen had hoefde het misschien zelfs wel niet meer... Ik heb dit nooit gewild en mijn hart breekt iedere keer als ik naar mijn kinderen kijk. Ook het wakker worden is een ramp, zodra het besef indaalt en de slaap verdwijnt die acute knoop in mijn maag en loodzwaar hart. Ben gisteren begonnen met AD want ik trek het echt niet en ben het wel aan mijn kinderen verplicht.
Ik weet, je heb niets aan mijn verhaal, behalve dat je niet de enige bent...
Tanja

Tannie...

Ik heb best wel wat aan je verhaal hoor...
Ik wil je zeggen dat ik met je meevoel, dat ik je dat wil vertellen, dat je het gevoel zo exact hebt beschreven...die knoop...
Heeft jou man ook eigenlijk geen aanmerkingen op jou/relatie, maar toch niet meer gelukkig? Of spelen er andere zaken.
Ik zie nu ook wel dat er van hem uit eigenlijk al maanden geen initiatief kwam. Wel voor sex, die is steeds goed gebleven...., maar voor dingen samen of zelfs met het gezin.
En wij alles maar op dat drukke werk gooien....Wat zijn we naief, he?
groetjes
madlief

Vandaag

heb ik de slechtste dag van de afgelopen tijd. Ik heb verdriet en ben helemaal gespannen. Lamgeslagen.
Hoe kun je als normale, zelfstandige, volwassen, intelligente, opgewekte vrouw, zo beinvloed worden door 1 persoon? Nooit gedacht dat ik zo veel gevoel in me had, zou ik haast zeggen. Langzaamaan doemt het toekomstbeeld ook op. Dat dus zo anders is dan ik altijd dacht. Sowieso, bij alles denk ik hoe het was en hoe het niet zal zijn. En dat wat ik het allerliefste wil, waarschijnlijk helemaal niet bestaat.
Het voelt echt als een nachtmeerrie. Stiekem hoop ik onbewust dat ik opeens wakker zal worden.
Maar de rest van de wereld gaat gewoon door....
Ik functioneer wel een beetje, als een zombie, automatische piloot. Maar mijn hart is zwaar en mijn gedachten zijn grijs.
Ik ben iets rustiger als hij "er" is, of als ik hem even gezien heb, terwijl dat eigenlijk een illussie is. Waar ik me dan blijkbaar toch aan vastklem. Want er is geen enkele aanleiding om te denken dat er nog hoop is. En toch ben ik daar wel mee bezig. MIshcien...misschien...misschien...
We hebben al een week niet echt gepraat. Is het goed dat ik hem nu die ruimte geef, of denkt hij dat ik langzaam aan het accepteren ben....Mijn gedachten malen, malen..
Madlief

Lieve madlief

Een knuffel voor vandaag!

En ook eentje van mij

Sterkte meid.

Naïviteit?

Madlief, ik ben eigenlijk wel benieuwd wat je hiermee bedoelt: 'En wij alles maar op dat drukke werk gooien....Wat zijn we naief, he?' Welke naïviteit bedoel je dan?

Tsjor

Praten

Madlief, kun je niet trouw blijven aan je eigen voornemens? Maandag schreef je: 'Ik heb me nu voorgenomen dat ik komend weekend echt met hem wil praten. Wil zeggen dat ik vind dat hij tijd moet nemen, om echt te ervaren wat hij aan het doen is.' Het is nu donderdag. Je kunt het gesprek nog even voorbereiden.
Een lijstje vragen/onderwerpen, ik doe maar wat hoor, het zijn uiteindelijk jouw vragen.
- mededeling dat het je heeft overvallen, dat je het niet hebt zien aankomen. Hoe lang speelde dit al voor hem?
- ligt het aan het drukke werk?
- was het anders als jij indertijd mee was gaan werken in het bedrijf?
- gaat het wel goed met het bedrijf?
- is er een ander of is er een ander geweest?
- wat was voor hem de aanleiding of het moment waarop hij besefte dat hij niet graag thuis kwam?
- mededeling dat jij er niet aan toe was/bent. Of hij dat begrepen heeft.
- hoe kijkt hij terug op jullie relatie van de afgelpen 20 jaar?
- mededeling over het dubbele voor jou nu hij nog in huis is.
-mededeling dat jij van hem houdt en je niet kunt voorstellen hoe het zonder hem verder zal gaan.
- waardering dat je de tijd krijgt, maar ook tegelijkertijd de vraag hoe lang dit zo zal duren, omdat het een vaag tussengebied is.
- jouw angstbeelden bij een eventuele scheiding. En dan vooral voor jezelf.
- hoe ver is hij al is in denken en doen met een eventuele echtscheiding?
- zijn beslissingen of samen beslissingen nemen, hoe sluit hij jou aan (en omgekeerd).
- afspraak om verder te praten.

Nou ja, misschien heb je hier iets aan of heb je al een deel besproken. Maar je kunt zelf een beslissing nemen over wanneer je je grootste angsten te lijf gaat door het gesprek met hem aan te gaan. Die ruimte heb je, ik zou hem nemen. En niet halfzacht weg zetten onder een vage afspraak die dan toch weer niet door gaat.

Tsjor

Madlief

heb je al contact met bv maatschappelijkwerk? Want je draait nu in cirkels waar je niet uit gaat komen met vragen waar je geen antwoord op gaat krijgen.

En ja hij laat je nu even met rust zodat jij die zelfde berg over kan waar hij al over heen is. Hij zit aan de kop van de tour de france en is bezig met de afdaling van de Alpe d'huez, jij zit aan de voet van de beklimming.

Tsjor...naiviteit

Hoi, je vraagt welke naiviteit ik bedoel...als ik het heb over alles op het drukke werk gooien...
Ik bedoel dat ik wel zag dat hij extreem veel aan het werk was....daar niks achter zocht...want ik wist dat zelfs met dat vele werken hij nog niet alles goed af kreeg....Maar dat ik heel naief dacht dat het tussen ons zo goed was, dat weinig samen zijn/doen geen probleem was...dat er geen andere oorzaak was dan de drukte ophet werk. En, dat blijf ik zeggen,het was ook best goed. Pas vanaf vlak voor kerst voelde ik wat afstand. Maar ik voelde nog wel "rapport" (weet niet hoe anders te zeggen), nog wel de samenhang tussen ons. Terwijl hij heel wat anders voelde....dat bedoelde ik met naief.
Goed stuk vanje over dat gesprek. Zet me even weer in de praktijk, in handelen, tegenover het zwerven van vandaag. Het helpt. Veel antwoorden heb ik al wel gehad, maar de vragen kunnen zeker nog eens gesteld en besproken worden...
Madlief

Amk ...reactie

Hoi Amk,
ik heb gebeld met 1e lijns psychologie. Maar nergens eerder dan begin maart plek. Maar ik ga dus wel hulp zoeken.

En dat met die Tour de FRance en die berg. Ik ben bang dat je gelijk hebt. Snik...

Madlief

Toch nog vraagje

Graag even jullie "nuchtere" visie over iets.
Ik denk dat jullie nu wel uitentreure de situatie kennen. Hij slaapt dus thuis deze week. Maar komt ook steeds normale tijd met eten. En afgelopen twee dagen ook 's avonds op een normale tijd "thuis", dus niet om 00.30 of later maar tegen elven (is voor ons niet zo laat...). Wat moet ik daar nu weer in lezen. Hij vond het toch zo akelig thuis...? Heeft vanavond zelfs kop soep voor me ingeschept en warm gemaakt....
Madlief

Ow meid...

Wat ben je toch bezig met zijn gedachten. "wat moet ik daar nu weer in lezen?". Niets. Al die tijd dat jij je afvraagt wat hij denkt en voelt, kan je zo niet besteden aan het verwerken van de situatie (hij heeft je/jullie gezin verlaten, of het nu tijdelijk is of niet) of met jezelf aan de slag te gaan.

Probeer de energie in jezelf te stoppen, niet in het raden naar zijn herseninhoud. Je blijft op eieren lopen en gaat voorbij aan wat jezelf nodig hebt om rechtop te blijven.

Blijf in jouw eigen hoofd en hart! Sterkte en heel veel liefs,

Fély

Madlief

ik ben 3,5 jaar geleden door precies hetzelfde proces gegaan, alleen zag jij al problemen in je huwelijk ik helemaal niet.
Voor mij kwam het helemaal als een slag bij heldere hemel.
Hij bleek vlak daarna al een ander te hebben en hoewel beiden tot op de dag van vandaag beweren dat het pas iets werd toen hij al bij mij weg was, beweren hun ex collega's wat anders. Ik heb besloten mij daar niet druk om te maken. Tot hij wegging vermoedde ik het niet, en de tijd terugdraaien kan ik ook niet.

Ik weet niet of je werkt, (onthoud niet alles in het draadje) maar als je dat doet neem contact op met de arbodienst, die hebben ook bedrijfsmaatschappelijkwerkers en dan ben je veel sneller aan de beurt. Zij zijn er ook voor dit soort dingen. Ik ben toen ook bij de bedrijfsmaatschappelijkwerker geweest en die heeft mij er echt door heen geholpen net als dit forum.
Die vergelijking van de tour komt ook van hem.

Fely...reactie

dank voor je steun, ik weet ook wel dat je helemaal gelijk hebt....maar, je schreef:
--Blijf in jouw eigen hoofd en hart!--
En dat is het nu juist...daar zit alleen maar pijn en verlangen naar hem, en daaruit komt dat invullen en met hem bezig zijn weer voort. Er is echt (nog) geen ruimte voor iets anders. Ik probeer het echt wel.
Ik snap ook wel dat ik van alles probeer te lezen, bij voorkeur positief naar mij toe..., terwijl hij misschien ondertussen bezig is woonruimte te zoeken en over een paar dagen meldt dat hij nu echt vertrekt. Dat zou zo kunnen... Maar als ik me iets dergelijks realiseer....klap ik weer helemaal om en voel alleen maar verdriet...en schuif iets verdere nabije toekomst weer weg.
Het is echt tijd voor een gesprek, ik weet het. Moet ook gebeuren. Wil ik ook. Maar vind het ooo zoo moeilijk om ergens over te beginnen... Vooral bang voor de waarheid, denk ik.
Ik hoop dat psycholoog me uit dit wentelen in ongeluk in deze schemersituatie kan helpen.
Madlief

Precies!

Dat is nou eigenlijk precies wat ik bedoel! Voel je pijn maar, die kan je toch niet stoppen. En elke keer al je weer merkt dat je in zijn hoofd kruipt en zijn gedachten probeert in te vullen, ga je als de donder weer terug naar je eigen verdriet. Anders ga je je pijn verlichten door valse hoop en val je elke keer in een dieper gat. Laat hem doen wat hij doet en concentreer je op wat jij voelt. Dus meer gericht op jouw reactie en niet op zijn actie. Dat is het begin van een lang verwerkingsproces. De rest komt wel.

Lief Madliefje, ik voel met je mee.

Fély

Didi

Ooh, wat doet jou berichtje me pijn. Zou het echt zo zijn? Ja, het is zo, ik weet het. Maar mijn gevoel kan nog niet mee. Elke gedachte aan dat we niet meer samen zijn, boort zich in mijn hart...
Ik ben ook nog veel bezig met wat had gekund, hoe het wel misschien goed was gegaan...
Elk kleine ding van hem dat positief overkomt, leidt tot allerlei gedachtes/hoop in mijn hoofd....
Madlief