Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Logisch toch...

Hallo Madlief,

toch hartstikke logisch dat je hem niet zomaar kunt loslaten! Het geeft aan dat je veel van iemand gehouden hebt (en nog houdt waarschijnlijk); dat loslaten kost enorm veel tijd. Ik heb er nu, ruim twee jaar verder, regelmatig nog moeite mee, kan me nog niet "neutraal" opstellen naar hem toe, terwijl ik hem absoluut niet meer terug zou willen na alles wat er gebeurd is; we hadden meer dan twintig jaar een relatie, dat is niet zomaar uit je systeem, zou wel makkelijk zijn misschien, maar zo werkt het niet... (voor jou misschien niet echt opbeurend; ik wil je niet nog verder de put in praten hoor, maar wil alleen maar aangeven dat je gevoel van niet kunnen loslaten echt heel normaal is, hoe lang speelt het bij jullie nou helemaal??!...). Ik moest er eerst zeker twee jaar verder voor zijn om in te gaan zien dat mijn ex en ik minder goed bij elkaar pasten dan ik altijd dacht... Maar toch, wat ik al eerder schreef, was het "waarom" van zijn vertrek mij niet echt duidelijk en dat maakte loslaten voor mij extra moeilijk. In elk geval waren de redenen die hij aangaf voor mij nooit "erg genoeg" geweest om te gaan scheiden. Hij zei ook dat hij een vrouw wilde "die echt van hem hield en echt achter zijn bedrijf stond", terwijl ik vond dat ik nooit anders gedaan had. Hij had dat blijkbaar anders gevoeld, triest, maar dat was zijn gevoel. Ik heb in mijn huwelijk niks verkeerds gedaan (natuurlijk, niemand is perfect en achteraf zag ik ook dat ik sommige dingen anders had kunnen aanpakken), maar heb me toch lange tijd "mislukt" gevoeld door het stuklopen van ons huwelijk (paste helemaal niet bij een perfectionist als ik Toen we bij de mediator zaten om de scheiding te regelen bleek ook steeds meer dat we op totaal verschillende golflengtes zaten. Ik begreep steeds minder van hem en stop mijn energie er nu ook niet meer in hem nog te begrijpen. Maar nogmaals, eerst moet je door allerlei fases heen om zo ver te komen.
Ik had ook, nadat hij weg gegaan was, nog maandenlang (zelfs toen hij alweer een vriendin had...)het gevoel van, straks wordt hij wakker en zegt dan: "wat was ik in de war, zullen we het gewoon maar weer gaan proberen?" Tja, hoe hou je jezelf voor de gek, maar blijkbaar is dit gewoon een onderdeel van het verwerkingsproces!

Hoop dat ik je hiermee een klein beetje steun kan bieden, weet hoe verdomde zwaar het is... De ene dag voelde ik me best sterk en stoer, om de volgende dag totaal weer weg te zinken in diepe ellende. Ik was zielsblij met m'n kinderen, die hebben me echt op de been gehouden in die vreselijke tijd! Voor hen moest ik m'n bed uit en een ritme houden in de dag; dat bood houvast! Tegelijkertijd vond ik het ook enorm zwaar om voor hen te zorgen en oog te hebben voor hun verdriet, terwijl ik zo druk met mezelf was. Maar ik heb het gered en dat gaat jou ook lukken!!

Sterkte weer en neem je tijd!!

3 jaar

moest ik toch wel op rekenen volgens mijn maatschappelijk werker, en idd nu 3,5 jaar verder durf ik te zeggen dat ik echt los van hem ben voor zo ver mogelijk natuurlijk ivm onze dochter.

Dus geef het ook de tijd. Hoe bot en hard wij hier soms reageren. Maar aan meepraters heb je ook niet altijd alles. En helaas zijn we allemaal ervaringsdeskundig. Dus vergeef ons onze botheid, we bedoelen het goed.

Amk, niet bot

Nee hoor, ik ervaar het niet als bot. Gewoon als advies, hulp, objectieve meningen, subjectieve meningen, ervaringen. Zo wordt ik ook nog geprikkeld tot een andere gedachte dan alleen zelfmedelijden...
En ik merk echt wel dat iedereen, ook hier, met me meeleeft. Geeft steun. Echt. Misschien wel juist omdat jullie me niet persoonlijk kennen.
Madlief

Leugens doen pijn

Hoi,
omdat ik vond dat hij vage dingen opgaf als reden waarom hij 's avonds weg moest, en omdat ik op 1 of andere manier te weten ben gekomen dat hij tot heel laat nooit in zijn huis is, heb ik mijn man dinsdag gevraagd of er een ander was. Hij zei van niet...maar ik ken hem dus goed, en zag in zijn gezicht dat hij zich niet prettig voelde. Nog maar eens gevraagd. Ja, dus er was wel iemand anders die hij had ontmoet, waar hij mee praatte (ja, de clichés komen eraan..). Hoe lang al, vroeg ik. Eueueueh, twee weken. ( Ja ja.)
Waarom lieg je er over, vroeg ik. Nu ik het je rechtuit vraag. Je overviel me....zei hij. HEb hem verteld dat dat liegen, verhaaltjes verzinnen, zoveel pijn doet. Dat ik dat echt heel erg vind. Hij wou me geen pijn doen. Dit doet juist pijn, zei ik, dat je zelfs niet meer eerlijk bent. Dat je me dat zelfs niet waard vind.
Nou ja, na nog een woordenwisseling over afspraken gisterochtend, wederzijdse verontschuldigings sms'jes, ben ik wel totaal van slag. Zeker omdat die woordenwisseling was over waar zijn prioriteiten lagen.. (ging niet om mij, maar om de kinderen.)
Ook al denk/weet je al dat iemand verhaaltjes ophangt, waarom doet het zo'n pijn. Ik weet wel dat ik nog heel andere dingen van hem verwacht dan dat hij wil. Maar weten en voelen, daar zit zo'n verschil tussen nu. Voor hem hoor ik er al helemaal niet meer bij, denk ik dan, terwijl hij voor mij nog steeds is waar alles om draait, zeker mijn verdriet en gevoelens. Hij heeft dit gewoon laten gebeuren, nergens voor geknokt, en nu is hij er klaar mee. Bah...wat voel ik me daar ellendig door. Ik ben toch meer waard dan zo'n afschrijving?
Madlief

Ja madlief, je bent meer waard!

Ja,Madlief, je bent meer waard! Waardeloos dat hij blijft draaien en smoesjes verzint. Maar twijfel niet aan jezelf. Jij bent de moeite waard, misschien niet meer als partner voor hem. Maar als mens ben je waardevol. Je liefde gaat uit naar je kinderen, dat maakt je een goede moeder.Het is zo verdrietig dat je relatie op deze manier eindigt. Als je man verliefd is op een ander kun je het nu wel schudden. Het doet pijn maar je moet hem laten gaan. Moeilijk maar voor jou de beste weg. Er zal nog een hoop los komen aan emoties, laat het maar gebeuren. Uiteindelijk kom jij er sterker uit. Ik hoop dat ondanks wat er nu en in de nabije toekomst gebeurt met jullie, je het op kan brengen om samen moeder en vader te blijven. Voor jullie kinderen te zorgen. Heel veel sterkte, en huil hier maar uit.

There is the monkey!

Ach Madlief,

Hij heeft dus hoogstwaarschijnlijk een vriendin. Ik heb hier al eerder gepost en geopperd dat hij een vriendin heeft, echter, ik had zoooooo graag ongelijk gehad.

Helaas herkende ik teveel uit je woorden. Nu voor jezelf gaan lieve Madlief! Je bent zoveel meer waard.

Virtuele knuffel
Rateltje

Tja

Jij hebt hier niets aan, maar na je allereerste posting heb ik geschreven dat ik er vrijwel zeker van was dat hij een ander heeft. Mijn ervaring is dat als iemand opeens twijfels heeft en wil scheiden er eigenlijk altijd (en soms blijkt dat pas achteraf) iemand anders in het spel is. En inderdaad, nu komt de aap uit de mouw. Reken er maar op dat die ander al veel langer in beeld is en dat hij door zijn verliefdheid is gaan twijfelen aan jullie huwelijk. Jammer jammer dat je hem gelooft hebt. Ik wens je veel sterkte!!!
Une femme

Van twee walletjes eten

Nooit eerder zo'n treffend voorbeeld gezien van een vent die van twee walletjes eet.
Twee vrouwen, twee huizen, gewoon nog met het gezin op vakantie ...
Kortom: jij bent nanny en huishoudster.
Als ik jou was, dan zat ik maandagmorgen 09:00 bij een advocaat.
Heel veel sterkte. Jij hebt meer ruggegraat dan hij - houd dat voor ogen!
Issey

Tsjee

Ik praatte ook met een andere man tijdens de scheiding. Liep daar ook niet mee te koop. Oké, laat de tomaten maar komen.

Tsjor

Kijk in de spiegel!

Jij kunt jezelf niets verwijten!!
Je bent eerlijk geweest, geduldig en je hebt alles op alles gezet om je huwelijk toch te redden.
Nu is het moment gekomen wat we je allemaal hebben willen besparen, kom op, je bent veeeeeeeeel meer waard dan alleen een nanny!!!!!!!
Ga nog maar eens na waar jouw grenzen liggen, nu weet je het misschien beter dan eerst. Nu ben je niet meer zo blij als je man je nog gaat knuffelen.....zijn hart is bij een ander....
Maar, dat ligt niet aan jou!!!!!!! Als hij echt had gevonden dat het niet meer lekker liep, dan had hij dat eerder moeten aankaarten, niet nadat hij iemand tegen was gekomen die leuk en spannend is.
Jullie waren een team en hij heeft het team laten vallen als een baksteen!!!!
Ga nadenken wat JIJ wilt!!! Ik wilde bijvoorbeeld dezelfde dat dat het besef doordrong de sleutel van het huis hebben. Het is maar een voorbeeld.
Hij trekt de stekker eruit, dus hij hoepelt maar op! Jij hebt alle ruimte nodig om je te gaan richten op de toekomst. En die is dus ZONDER hem! (ook al houd je altijd met hem te maken ivm de kinderen)
Kies voor jezelf!!!
Je zei een paar weken geleden dat je jezelf niet kwijt was. Hou dat vast!!!
Er is iets stuk wat nooit meer zal helen, het onvoorwaardelijke vertrouwen in een relatie.
Ik vind het zo naar voor je, maar misschien helpt het je nu wel voor je zelf te gaan kiezen.

Sterkte!!!

Daan

Amk!

Mag ik aanhaken?
[email protected]

Voor de spreekwoordelijke vriendin... zou fantastisch zijn. Begin vorige week uit haar huis geknikkerd/laten knikkeren.

Geweldig!

ofschoon ik amk inmiddels via mail natuurlijk al heb bedankt kan ik niet nalaten hier ook de loftrompet over haar te steken omdat ik zo blij ben met het boek dat amk mij gemaild heeft (zie draadje hieronder)!!
Ik heb nu al steun aan dit boek, zit nog helemaal in het begin van de scheiding maar wist bij god niet wat ik kon verwachten.
En nog een tip voor anderen die dit boek lezen: ik geef het (nog?) niet aan mijn man, omdat ik merk dat ik het eerst goed zelf wil lezen en vandaaruit goed mijn eigen positie wil gaan bepalen. Voor mij is dit op zich al een aardverschuiving omdat ik altijd voor 2 dacht, handelde en zorgde.
amk en Ouders Online mogen wat mij betreft worden ingelijst.
groeten van Aileen.

Tetteret!

..nog een trompet.

wat is dat boek prettig geschreven. zijn er helemaal blij mee!

Amk: hoop dat je ergens anders weer van een ander wat terugkrijgt, terugbetaling via het universum zegmaar ...lijkt me een hele klus, dat scannen!

Buiging

geen dank, en het scannen ging op het werk, onder het genot van een kopje choco en een goed gesprek met diverse collega's.

Soms is het werken bij een groot bedrijf met geavanceerde apparatuur erug handig.

En nu heb ik ze gewoon als standaard bestandjes staan natuurlijk, het duurt alleen even voor het mijn mailbox uit is.

Pijn

Ja, het doet vreselijk veel pijn om erachter te komen dat je man met een ander "praat" over jullie huwelijk. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het die vrouw van zijn werk is waar je het al eerder over had. Dat gevoel kreeg ik toen gelijk al toen je erover schreef. Ik kan het natuurlijk ook helemaal fout hebben.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn ex, die uiteindelijk na maanden(!) heeft toegegeven dat het met die vrouw al veel langer aan de gang was en niet pas na "ons" besluit om uit elkaar te gaan. Phoe, wat ben ik toen vreselijk kwaad en teleurgesteld geweest zeg! Dus ik kan me wel een beetje voorstellen hoe jij je nu voelt. Sterkte.

Amk

Ook ik zou graag dit boek hebben voor een bekende, die niet weet waar te beginnen. Wil je het me mailen?
[email protected]

Monni

Hoi,
weetje, het liegen en verzinsels vertellen doet meer pijn dan het feit dat hij iemand anders heeft. En het blote verdriet, dat hij niet meer met mij samen wil en ons gezin en relatie daarom op de schop gooit, is nog vele malen erger. Echt.
Ondertussen heb ik hem gevraagd of hij me eerlijk wou vertellen hoe het zat. Hij kent haar nog niet zo lang, vind haar wel leuk, is niet verliefd, ze hebben wel sex gehad. Staat hier beetje statisch, maar kwam er wel integer uit. Ik denk wel dat hij de waarheid zei, maar zeker weten natuurlijk niet.
Natuurlijk ben ik er wel mee bezig, want hij vond alles toch zo benauwd, en dan stapt hij wel zo over in een andere relatie...? Nog meer onbegrijpelijke dingen. Ik kan hem nog niet loslaten, weet dat het beter zou zijn geen energie daar meer in te stoppen, maar zo werkt het nou een maal niet... Maar misschien is het wel weer een stapje verder naar het besef, dat er moet zijn voordat je kunt accepteren, en daarna komt misschien pas loslaten....
Ik weet dat ik het tot vervelends toe hier steeds zeg, maar ik ben gewoon zo verdrietig, dat dat alles overschaduwd. En dat verdriet is door het gemis van hem. En dus wordt ik daardoor gestuurd. Ik probeer wel mijn gedachten mijn gevoel wat te laten sturen, misschien lukt dat onbewust, maar het gevoel wordt niet wezenlijk anders, misschien zelfs erger, omdat mijn gedachten dan sturen naar een leven zonder hem als partner.
Liefs
Madlief.

Madlief

Hij klinkt precies hetzelfde als mijn ex. Ik kon (en kan) het absoluut niet bevatten dat hij het allemaal zo benauwend vond en dan toch per direkt in een nieuwe relatie stapt. Die vrouw had hij dus al een paar maanden tijdens ons huwelijk alleen ben ik daar pas maanden na het besluit te scheiden achter gekomen. Wij hebben nog best lang in 1 huis gewoont omdat hij het koophuis in zijn eentje kon betalen en ik moest wachten op een huurwoning. Ik wist dus niks van die andere vrouw en ook wij maakten dezelfde plannen als jullie ook doen. Evt. vakantie's, dagjes uit, familiefeestje ed. moesten wat ons betreft gewoon door kunnen blijven gaan. Hij wist ook niet precies wat hij wou, twijfelde, vond het benauwend. Hij had geen hekel aan mij, maar wist niet zeker of hij nog genoeg van me hield. Ik ben toen wel zijn telefoon gaan controleren en las dus de smsjes die zij aan hem stuurde. Ook toen vertelde hij mij dat het nog maar net aan de gang was, hij vond haar aardig, ze konden zo goed praten met elkaar. En seks hadden ze niet gehad met elkaar, wel een beetje zoenen en knuffelen. Als ik er nog aan denk wordt ik nog onpasselijk van, blehhhh. Uiteindelijk heeft hij toegegeven dat ze al maanden wat met elkaar hadden....
En toch na alles wat hij mij geflikt heeft moet ik nog steeds toegeven dat ik van hem houd. Belachelijk toch? Als hij morgen voor mijn deur staat en zegt dat het allemaal een grote vergissing van hem was en dat hij er achter is gekomen dat hij alleen van mij houdt en nooit meer zonder me kan dan sluit ik hem zo weer in mijn armen. Terwijl mijn verstand heel goed weet dat ik dat absuluut niet moet doen.

Madlief, mag ik je een maat 38 onder je achterwerk verkopen?

Mag ik je een maat 39 onder je achterwerk verkopen?
Niet omdat je iets stouts gedaan hebt.
Alleen maar om je een stukje verder in de toekomst te duwen...

Hij had het benauwd en ging ergens anders wonen.
Maar dat hij elke dag bij je "gezinnetje" komt spelen terwijl hij jullie bedriegt, zou je petje te boven moeten gaan! Je zou woest moeten zijn. Denk eens na: jullie hebben elkaar trouw gezworen. Waar is de trouw naartoe? Enne...was dat de afspraak? Hij mag doen en laten wat hij wil en jij schikt als een gekwetst vogeltje dat uit haar nest gevallen is, jouw leven naar het zijne?

Natuurlijk hou je nog van hem! En hij ook van jou. Maar de verliefdheid is voorbij en hij mist de vlindertjes.

Meid,
Het wordt tijd dat je eens kijkt naar wat jou gelukkig maakt en wat hoe hij je erbij kan helpen. Wees echter op je hoede! Denk verder op langere termijn en neem het pad waar je het minst lang op hete kolen moet lopen. Wat ik bedoel: hoe zie je de toekomst? Hij is verder gegaan met zijn leven, alleen. Accepteer het en ga ook verder, alleen. Bijt in die zure appel en neem een beslissing. Doe dit voor jou. Doe dit ook voor je kinderen. Het is niet eerlijk je anders voor te doen bij je kinderen.

Succes.

PS. Ik heb hetzelfde moeten doen. M'n ex had het ook benauwd en verhuisde ook. Nog geen 12u later lag hij in bed bij een andere vrouw, tuimelde in een andere relatie. Nu zijn we bijna 2 jaar later en ... ik ben gelukkig ook al had ik mijn leven graag anders gezien. O ja, we houden nog van mekaar. Maar we zijn uit mekaar omdat dat niet genoeg is. En zijn vriendin? Tja, die mag niet weten dat we gescheiden zijn. Hij wil niet met haar gaan samenwonen of trouwen. Het mooiste wat hij eens zei:"Je bent de enige in mijn leven die me weet te raken op de juiste plaatsen. Die de overtuigingskracht heeft om mijn mening te veranderen." En die ook niet meer met hem verder wou na al de ellende en verdriet...

Charlie; spelletjes?

"En zijn vriendin? Tja, die mag niet weten dat we gescheiden zijn. Hij wil niet met haar gaan samenwonen of trouwen" En jij speelt dat spelletje mee? Is dat jouw wraak naar die vrouw waarmee je man nu het bed deelt?

Verder met mijn leven

Nee hoor, geen spelletjes of wraak.
Ik ga verder met mijn leven en that is it.
Moet ik nu echt tijd maken om haar op te sporen en haar zeggen dat hij nu gescheiden is?
Ik heb zelfs geen tijd om een man te vinden

Monni...

Monni, wat klinkt je verhaal me bekend in de oren....ook (vooral?) dat laatste stukje, zelfs. Maar ik ben vandaag, ook door posting van Charlie, toch wat in de war...Weet nu echt niet meer wat ik wil en zelfs niet meer helemaal wat ik voel...
Mijn partner (ex kan ik er nog niet uit krijgen, en is uiteindelijk ook nog niet zo) is over onze relatie redelijk eerlijk in wat hij zegt. Hij voelt niet meer genoeg. Maar in bepaalde dingen zie ik toch dat hij het ook niet weet. Maar nu dus geen bindingen wil....met mij....
Het voelt als een soort vacuum nu. Eerst beseffen, dan accepteren en dan zelf verder. Zo zal het gaan, maar volgens mij moet de 1e deur nog voor me open gaan.....
Madlief

Charlie, maat 39 geland.... (lang en hakketakkerig)

Tjee wat een verhaal ook weer, van jou. Zo zie je maar, iedere situatie is anders en iedereen staat er verschillend in en gaat er verschillend mee om en ervaart en voelt en beslist anders....
"Maar dat hij elke dag bij je "gezinnetje" komt spelen terwijl hij jullie bedriegt, zou je petje te boven moeten gaan! Je zou woest moeten zijn. Denk eens na: jullie hebben elkaar trouw gezworen. Waar is de trouw naartoe? Enne...was dat de afspraak? Hij mag doen en laten wat hij wil en jij schikt als een gekwetst vogeltje dat uit haar nest gevallen is, jouw leven naar het zijne? " Dit doet me wel heel veel, wat je hier zegt, hier ben ik van in de war. Er was geen afspraak hierover. Hij wil alleen verder, dus doet hij wat hij wil. Maar feit dat hij het zomaar kan...zegt genoeg, denk ik. Maar ik ben niet woest...(helaas?). Voel me ook niet als een uitgestoten vogeltje, maar meer als een moedervogel die steeds een ongewild uitgevlogen kuiken weer in haar nest op neemt/ wil nemen. Is toch iets andere nuance, voor mij. Maar dat hij lekker zijn gang gaat, dat hij in dit hele verhaal zeer egoistisch bezig is...ja, dat weet en voel ik heel goed.
Je zegt ook: Natuurlijk hou je nog van hem! En hij ook van jou. Maar de verliefdheid is voorbij en hij mist de vlindertjes.
Ik denk dat je hier heel goed de situatie raakt, zoals ik toch (stiekem) denk dat het zit. Maar hij kan het blijbaar gewoon, alsof het een werknemer is die je ontslaat, achter zich laten. Volgens mij voelt hij geen enkel "schuld"gevoel, hoeft ook niet, maar zou ik toch wel hebben, denk ik. Hij weet ook niet wat hij wil. Maar heeft nu lekker de goede kanten van beiden. Wel veel contact met de kinderen, ook nog in de "normale"situatie, zelfs nog contact met mij, verder kan hij doen wat hij wil (net alsof hij dat eerder niet kon.....nergens heb ik hem bewust in belemmert. Alleen lekker met anderen vrijen, ja dat was niet de bedoeling, dus ik concludeer maar dat dat is wat hij wil....). Dus denkt hij dat hij het goed doet. "want hij moet toch aan zichzelf denken...?", zegt hij dan...
Daarna zeg je: Het wordt tijd dat je eens kijkt naar wat jou gelukkig maakt en wat hoe hij je erbij kan helpen. Wees echter op je hoede! Denk verder op langere termijn en neem het pad waar je het minst lang op hete kolen moet lopen. Wat ik bedoel: hoe zie je de toekomst? Hij is verder gegaan met zijn leven, alleen. Accepteer het en ga ook verder, alleen. Bijt in die zure appel en neem een beslissing. Doe dit voor jou. Doe dit ook voor je kinderen. Het is niet eerlijk je anders voor te doen bij je kinderen.
Die appel zal ik wel in moeten bijten. Maar ik kan het nog niet. Zoals het nu gaat, is het beste alternatief, voor mijn gevoel, voor nu...Misschien niet de verstandigste, maar mijn verstand kan nog niet sturen...echt niet. Maar ooit zal het gat tussen wat ik denk dat we doen, (toch nog samen iets delen...) en wat hij denkt dat hij doet (alleen verder, en verantwoordelijkheid nemen voor de kinderen) te groot blijken, en in elkaar klappen. Dat verwacht ik. Maar wat ik al zei...eerst beseffen, dan accepteren, dan kan ik verder. En die 1e deur is nog niet eens open voor me...denk ik. Ook al weet mijn ratio het wel, mijn gevoel is nog niet zover dat ik het echt besef, dat hij ons zo koud en kil op een zijspoor heeft gezet. Al deze postings, mijn antwoorden, gesprekken met vrienden helpen me de weg te nemen naar besef, denk ik, hoop ik. En wb de kinderen...ik heb het idee dat deze manier toch wel een redelijke overgang voor ze is. Ze weten dat papa ergens anders is, dat papa en mama niet meer echt samen zijn, maar ze merkenhet nog niet zo erg. Hoewel dat ook verwarrend is, denk ik, is het misschien voor hen wel een prettige opbouw naar de volgende stap, dat ze niet meer met papa en mama samen zijn zo veel. Dus ik voel het niet als oneerlijk to hen.
Dan nog jouw verhaal, ook weer uniek. Wel sterk van je. Zou je kunnen beschrijven hoe dat zit, met wel houden van, maar niet genoeg. Is dat aan beide kanten gelijk?
Ook bij ons geldt het wel een beetje, dat ik hem als 1 vd weinige, echt kan raken. Maar dat is dus ook niet genoeg, blijkbaar. Of misschien juist wel te veel...omdat hij vrij wil zijn...ook daarvan.
En nog een vraag, hoe verliep het bij jou, dat je toch opeens verstandig kon doen in je verdriet, terwijl je wel van hem hield?
Misschien dat anderen ook wel iets dergelijks hebben ervaren, ook voor hun reactie sta ik open....Ook voor wijze woorden...want vanuit mezelf komt niet zoveel wijs' op het moment....
Madlief

Madlief

Hai Madlief, ik las zonet de reactie van Zonnetje en moest denken aan mijn posting van een poosje terug aan jou. Van: eerst gevoel en dan handelen, of ook andersom mogelijk: eerst handelen, dan gevoel. Misschien is dat in het stadium waarin je nu zit goed om nog eens te lezen? Als je gevoel gaat aangeven dat het niet langer goed voor jou is om het 'zo te doen', vrees ik dat je die grens bereikt op een manier en met een pijn die dicht ligt bij 'vernedering' (van jezelf, en/maar de kans bestaat dat je dat hem gaat verwijten). Je 'verzet' je hier consequent tegen het anders bekijken, altijd vanuit het feit dat je zegt dat je gevoel nog niet zo ver is. Will it ever? Ik geloof er heel, heel erg in dat als iemand het 'met je uitmaakt' jij nooit op datzelfde punt zal komen, eenvoudigweg omdat je de kans niet krijgt/hebt gekregen. Het zal dus hoe dan ook altijd 'geforceerd' voelen om te handelen naar 'ieder voor zich'. En die pijn kan je leven lang blijven; een ex van wie je echt hield/houdt, maar die het met jóu uitmaakte, blijft bijna altijd een belangrijke rol spelen in je leven (niet perse fysiek, actief, maar in je gevoelsleven en wellicht in je dromen). Je wacht 'tegen beter weten in' op ófwel jouw gevoel dat 'hier in mee kan gaan' (dat gebeurt denk ik nooit), ófwel 'dat je man zich bedenkt' (daar heb je denk ik geen invloed op, anders dan 'goed voor jezelf zorgen'). Je hebt kortom geen keus, vrees ik. Daarom dacht ik weer aan omdraaien: niet voelen --> handelen, maar handelen --> voelen. Ach, ik heb 'makkelijk praten'... . Ik vind het ondertussen verschrikkelijk voor je. Natuurlijk ben je in en in verdrietig, ben je in en in je dromen kwijt. Het zou niet moeten 'mogen'... Groeten van Moes.

Zonnetje

met hele kleine dingen ervaar ikhet dus ook zo...dat je het gewoon opeens zo voelt en het dan ook doet...

Moes...

in zoveel dingen, dagelijkse, doe ik het al, gewoon handelen...het gevoel erbij komt soms wel en soms niet goed. Ik bedoel, als ik helemaal daarbij mijn gevoel liet prevaleren, dan kwam ik tot niks meer. Daar kan ik het wel...Maar wb de omgang, relatie, etc, daar lukt het echt nog niet.
Net als door posting van Charlie, ben ik heel erg geraakt door wat je hierboven schrijft...omdat het denk ik zo heel erg waar is. Ook heel goed, kort en bondig maar duidelijk, gezegd...En omdat het zo waar is, moet ik er nu even vreselijk om huilen...ik ga er vanavond eens heel goed echt over denken...
Liefs
Madlief

Madlief

Een dikke, dikke kus op je gekwetste hart. Misschien is juist even rust nemen, laten bezinken, een manier die je op z'n minst óók mag 'inzetten', naast 'heel goed echt over denken'. Wees alsjeblieft lief voor jezelf. Ik vind je een mooi mens. Hopelijk kun jij dat zien! Groeten van Moes.

Voor amk (off topic) [met naschrift Forumbeheer]

Vandaag een goede vriendin gesproken die wil gaan scheiden maar de praktische dingen niet kan overzien.
Ik bedacht dat daar in deze rubriek een boek voor werd aangeraden...
[rest verwijderd]
Naschrift Forumbeheer
Hoewel het om een boek gaat dat niet meer in de handel is, worden er wel auteursrechten geschonden door het in gekopieerde vorm te verspreiden, ook al gebeurt dat met de beste bedoelingen.

Madlief

< << << Dikke knuffel voor Madlief>>>>