Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Zonnetje

Bedankt dat je me me wilt delen hoe het ging....zoiets kan ik me voorstellen...ook de ongelukkigheid maar toch doen...als het dan opeens zo is...
Madlief

Knuffel terug, moes...

Moes, knuf terug....
Doet me goed, heb het ook nodig..
Moeilijk momenteel met dochtertje...ze uit haar verdriet op hele andere momenten....is dan erg overstuur, maar wil niet getroost worden. Zo sneu. En als ik me dan zelf al zo triest voel....stemt me dan nog somberder.
En de hele dag maar denken...waarom...hoe..wat...hoe kan hij....kan niet....wil niet...waarom... Bleh...
Ergens zal ik de kracht in mezelf wel vinden...hoop ik.
Madlief

Herkenbaar

ik heb ook zulke dromen gehad, en nu nog als ik het heel erg druk heb, of gespannen ben.
Het zal er wel bij horen.

Madlief, gedachten

Misschien zegt het jou niets, zegt het gewoon helemaal niets, maar het viel me op: dit is zo'n beetje jouw eerste posting die over jou gaat, en niet over je man.

Leeg zijn, onverschillig zijn, moet 'eng' voelen. Maar ik denk dat je lichaam en geest 'gewoon' aangeven dat het even klaar is met piekeren, in cirkels denken, bang en moe zijn. Dan gaat even 'de deksel er op', dan zorgen je geest en lichaam even goed voor jou, althans, zo zie ik dat. Het komt vanzelf weer terug, emoties, gedachten, chaos, en uiteindelijk rust, hoop ik. In je dromen gaat het door, overdag 'moet' je er blijkbaar even uit. Het geeft allemaal niets, wees maar lief voor jezelf, zo'n open wond van zó gekwetst worden is zó heftig om met je mee te dragen, daar plak je dan nu even een tijdelijke pleister op. Dat korstje komt wel. Jij komt er wel. Ik voel dat aan alles, alleen heb jij daar niets aan. Maar ik zeg het lekker toch nog een keer: je bent een mooi mens. Je lijkt een geweldige moeder. Ooit kom je weer in balans, met je kindjes, voel je nieuw geluk. Niet meer afhankelijk van 'wil hij me wel, wil hij me niet'. Echt, dat komt. Maar niet vandaag, niet morgen. Nu even leeg, onverschillig. Dat mag. Dat moet. Sterkte, Madlief! Groeten van Moes.

Mooie gedachten...

Moes,
wat heb jij dit ontzettend goed gezien en ook nog onder woorden gebracht....
Dankje dankje dankje
Ik ben toch zo blij met iedereen die me nu steunt, ....in real life en hier op het forum.....Echt waar. Kan het niet onder woorden brengen...maar dat is toch wel zo goed...ik weetniet hoe ik het anders redde..
Madlief

Confronterend weekend

hoi, paar dingen gebeurd dit weekend die nogal confronterend waren...
Zterdag zag ik dat hij (m'n man...) die dag zijn trouwring niet meer om had (had hij tot nu toe nog wel steeds om). Ik vroeg hem waarom hij die niet meer om had. Misschien op beetje rotmoment, want hij had ff liggen slapen op de bank, was net wakker. Hij keek erg beduusd toen ik het vroeg, en het antwoord kwam er als een soort uitrope uit: Omdat ik niet meer getrouwd wil zijn...Mmmm, heb ik gezegd. Even later heb ik toch wel even flink gejankt. Gewoon, om die naakte rauwe waarheid.
Gisteravond even met kids en hem naar zijn moeder, ze is pas geopereerd. Toen we weggingen, zei oma: Hopelijk zie ik je nog eens... Goed bedoeld, maar ook zo confronterend.
Vandaat verjaardag van mijn moeder, familieaangelegenheid. Daar was hij dus niet meer bij...eerste keer bij zoiets. Kut. Hoewel het best gezellig was en ik de afleiding lekker vond.
Toen we thuis waren, rond 20 uur, stuurde zoon hem een sms, "we zijn thuis"met mijn mobiel. Kregen sms terug. OF het gezellig was, en hij was ook net thuis. IEieieie! Thuis is toch hier....? dacht ik meteen. Dat heb ik ook terug gesmst, "thuis is hier, bij je kinderen". Ik kon het niet laten. Kreeg berichtje terug: Nee hoor...
Dit soort dingen doet gewoon pijn. Hoewel ik even, zoals ik al gezegd had laatst hier, vrij rustig ben en beetje onverschillig, zonder enig gevoel eigenlijk, zijn dit juist van die akelige steken... Dat het zo heel duidelijk is/wordt dat hij er totaal anders in staat dan ik....dat hij er helemaal klaar mee is...zelfs niet, ondanks overtuiging van een goed besluit, verdrietige gevoelens heeft. Want daar merk ik echt helemaal niks van.
De werkelikheid daalt op me neer, denk ik. Maar ik kan nog steeds niet voorstellen dat ik niet mijn leven meer met hem kan delen, en hij dat nu al niet meer met mij wil.
Madlief.

Madlief

Rottig he, dit soort confrontaties met de realiteit. Hoe graag ik je ook wat anders wil vertellen, er zullen er helaas nog vele komen. Probeer wat evenwicht te krijgen door aan de andere kant leuke dingen te doen. En ja, ik weet het, niks is leuk nu. Maar toch zullen er vele dingen zijn die wel redelijk leuk blijken, als je er eenmaal aan begint.
En het wordt minder. Aan de ene kant omdat je minder met elkaar te maken krijgt en er dus minder dingen overblijven op pijnlijk te zijn. Dit is op zichzelf natuurlijk ook weer pijnlijk. Julie levens ontweven langzaam. Aan de andere kant gaat het ook gewoon minder pijn doen, het raakt je minder. Wat nu een open wond is veranderd langzaam in een litteken. Aanwezig, misschien wel pijnlijk als je er op drukt, maar niet meer zo'n gapend gat.
Echt Madlief, het heeft tijd nodig....

Tijd nodig

Ja, Morgana, je omschrijft het denk ik heel goed. Het heeft tijd nodig...een heel klein stukje van het "minder"worden van de pijn, ervaar ik momenteel. Ik heb wel een totaal ellendig gevoel, maar het verdriet is ietsje minder intens... (zoiets...). En soms, als er echt afleiding is, kan ik er eventjes niet aan denken.
Vandaag hadden we het trouwens erg gezellig samen, als gezin, en dan heb ik zo'n heimwee bijna na het goede wat er was....
Maar zogauw de kinderen in bed liggen...rrrrt, weg is hij. Doeg, tot morgen, oid. Klaar.
Ik weet wel dat ik niet meer mag verwachten, maar geeft wel aan wat hij wil.
Madlief

Dubbel

Ik lees je verhaal de heel tijd al mee en neem mijn petje voor je af. Het moet toch wel heel dubbel zijn als die leuke en goede momenten er ook zijn om toch stapje voor stapje te realiseren wat er weg is. Ik denk dat je het heel knap doet hoor madlief. Zo lang is het nog niet.

Jippa

ik moet opeens zo huilen van je lieve berichtje....ik wordt echt emotioneel als iemand lief tegen me doet.
groetjes
Madlief

Madlief

Ook al zeg je dat je veel hebt aan de steun van anderen, toch weet ik dat je je op sommige momenten alleen thuis verschrikkelijk eenzaam voelt. Kop op meid! De pijn zal slijten.

Na 2 jaar uit elkaar zijn mijn ex, onze zoon en ik samen gaan eten voor onze zoon zijn verjaardag. 's Avonds vertelde onze zoon me dat de vriendin van mijn ex 's morgens gevraagd had "Wanneer ga je met je gezin eten". Nou moe! Waarom zou mijn ex dat nu aan onze zoon vertellen? Moest jij dit nou meemaken, zou je hoop krijgen... Dit hoofdstuk is voor mij echter afgesloten. We zijn geen gezinnetje. Hopelijk komt voor jou snel het besef dat je verder moet. Dat je hoop geen werkelijkheid wordt en dat je moet stoppen jezelf pijn te doen.

Sterkte!

Madlief

Af en toe de tranen laten komen heb je ook nodig hoor. Als je er midden in zit lijkt het allemaal al heel lang te duren. Als buitenstaander zie ik ook hoe vers het voor jou allemaal is en hoe dubbel en moelijk. Soms word je best hard aangepakt hier op ool, ook misschien goed soms, maar jij hebt ook helemaal niet gekozen voor deze situatie en je moet je maar zien te redden.
Maar ik ben ervan overtuigd: je redt je wel en over een paar jaar sta je er beter voor dan ooit. En dan zie je de zon weer helemaal schijnen. Nogmaals: als ik het zo lees ben ik heel erg onder de indruk van hoe je het doet en daar mag je ook wel trots op zijn.

Eenzaam

Charlie, Oooh, ik voel me alleen maar eenzaam. Regelmatig heb ik wel afleiding. Maar vanmiddag, vrije middag, beide kinderen ergens spelen, mooi weer....Bah, wat voel ik me alleen en niet zo maar alleen, maar voor altijd alleen, dat is het probleem....Ik hoop heel hard dat jullie allemaal gelijk hebben en dat dit over gaat, want dit uitzichtloze, dat is verschikkelijk.
Madlief

Liefs

Hai Madlief, gewoon even liefs van mijn kant. Ik vrees dat dit er 'allemaal bij hoort', je dal is diep... Hang in there, zorg goed voor jezelf. Ik hoop dat je je kinderen inmiddels weer om je heen zijn, probeer het maar gezellig te maken, met en voor hen, maar vooral voor jou. Jij en zij: dat is je rijkdom. Het gevoel komt wel weer, echt, echt, echt... Liefs dus, van Moes.

Herkenning....

Lieve Madlief,

zo herkenbaar allemaal wat je schrijft! Dat eenzame gevoel, ik weet nog zo goed hoe dat voelde... Ik kan altijd heel goed alleen zijn, hoef niet steeds iemand om me heen, maar dat voelde toen zo anders, alleen zijn. Het feit dat ik ging scheiden was echt allesoverheersend aanwezig, bij alles wat ik deed, waar ik ook was, ik kon alleen maar denken "ik ga scheiden, ik ga scheiden, ik ga scheiden...". Het feit dat er niemand meer was die mij, en alleen mij, de allerliefste vond... Er kwamen ook de meest gekke gedachtes in me op toen, zo van "wie staat er straks aan m'n graf als ik ooit doodga, wel m'n kinderen, maar niet de man die van me heeft gehouden", enz... Heb echt een tijdje gedacht dat ik gek zou worden, maar stond dat mezelf omwille van de kinderen uiteindelijk niet toe. Verschrikkelijke tijd, iemand die niet gescheiden is kan zich dat denk ik niet voorstellen. En als je er middenin zit denk je echt dat dat nooit meer zal veranderen. Toch kwam er een moment waarop ik weer eens lachte en mezelf hoorde zeggen dat het "goed" met me ging (schrok er zelf van toen ik dat hardop zei...)
Hou vol hoor, het voelt allemaal vreselijk, maar ooit wordt het beter!! Je doet het goed; neem de tijd die je nodig hebt! Sterkte....

Kon me niet inhouden...

heb vanavond aan hem gevraagd of hem even vast mocht houden, even aan hem ruiken. Omdat ik zijn geur anders zou vergeten.... En gewoon gedaan.... Zo heerlijk.
Madlief

Ach, madlief,

Ik zou je graag een knuffel willen geven nu. Maar ik weet dat een virtuele knuffel niet opweegt tegen een echte.

Is dit de volgende stap?

Is dit de volgende stap, in het proces? Ik begin opeens te beseffen wat allemaal niet meer zal zijn, wat anders zal zijn, wat nooit terug komt, wat ik mis, wat ik verloren heb, wat ik zal missen...
Tijdje het verdriet wegkunnen drukken, maar dit komt des te harder aan...
Madlief

De volgende stap

is dat je gaat beseffen wat je hebt, waar je trots op kunt zijn, wat je nooit zult kwijtraken omdat het in je zit, waar je naar uit kunt kijken, en wat je een ander te geven hebt. Klamp je daar maar aan vast, misschien komt dat moment wel sneller dan je denkt.
Voor nu: sterkte. Dat geamputeerde gevoel is zo naar, ik weet nog dat ik het altijd koud had. Alsof er een beschermend laagje van je is afgepeld. Maar ook dat komt goed, je legt vanzelf een nieuwe, eigen winterjas aan.

Winterjas

Juist, omdat ik vind/voel dat ik de moeite waard ben en dat ons leven samen de moeite waard was, daarom heb ik zoveel moeite met het feit dat mijn man dit achter zich wil/kan laten.
Maar in dat alles wat de moeite waard was, dus wel de connectie met SAMEN. Dat was toch wel de sjeu in mijn leven.
En ja, een geamputeerd gevoel, dat is plastisch wel goed omschreven.
Ik kan nu ook even niets leuks bedenken om naar vooruit te kijken...omdat het allemaal dus anders zal zijn.
Ook als het gezellig is met de kinderen, dan voel ik juist het gemis zo erg.
Misschien dat die winterjas daar tegen beschermd....
Liefs
Madlief

Winterjas, tussenjas, zomerjas

Hai Madlief,

We zitten in mooie beeldspraak inmiddels. Een winterjas beschermt, een tussenjas is voor als je het niet zo goed weet allemaal en een zomerjas, tja, die koop je meestal wel, maar zodra het 20 graden is weet je weer waarom je dat eigenlijk niet hoeft te doen: dan heb je 'm alleen nog maar 's avonds aan. En zo 'past niets echt lekker' nu. Vind je het gek? Ik niet.

Met hart en ziel, met al jouw liefde, stond je in je relatie, in je gezin. En dan besluit ineens degene die je zo liefhebt dat dat niet (goed) genoeg is, en gaat weg. Daar helpt geen jas tegen, nooit een goed moment, altijd 'verkeerd'. Al trek je ze alle drie over elkaar heen aan, de kou komt van binnen.

Jij kent jouw vlammetje wel, het staat nu op 'waakvlam'. Volgens mij weet jij ook dat dat vlammetje weer een vuur gaat worden. Dát vertrouwen lijk je te hebben, maar het voelt niet zo. Nee, natuurlijk niet. Je hebt pijn, je lijdt, het is koud.

Vanuit de meditatie (ik klungel maar wat aan hoor, en neem mee waar ik iets mee kan) ken ik een 'tip' die jou misschien iets biedt... Geef elke dag een paar minuten heel bewust aandacht aan jouw waakvlammetje. Daar waar jouw levenslust zit, waar die bewaakt wordt. Het hoeft niet groter te worden, er 'hoeft' niets, verwacht niets, trek geen conclusies, geef het gewoon elke dag een paar minuten heel bewust jouw aandacht.

Hopelijk komt daar dan binnenkort de kracht van de zon bij (zal ook pijnlijk zijn eerst...). En de kracht van echt genieten van je kinderen. En de kracht van jezelf hervinden, de jassen durven laten hangen, die laten voor wat ze zijn.

Ik gun het je zo.
Liefs van Moes.

Onverschilligheid

Wat ik momenteel heel moeilijk vind om mee om te gaan, is de onverschilligheid van man tegenover mij. Er is geen enkele interesse meer. Dat kan toch niet opeens zo veranderen na meer dan 20 jaar samenleven. Het voelt heel akelig, maar ik bedoel meer: Ik kan ook niet begrijpen dat dat zo maar opeens zo is.
Herkennen jullie dit? Hebben jullie er een idee over?
Ik weet wel, hij wil niet met me verder, maar we zien elkaar nog wel vaak. Maar er is geen enkele belangstelling te merken, niet voor mijn gevoelens (ik kan me nog voorstellen dat hij daar niet over begint en niet op in gaat) maar ook absoluut niet voor wat ik verder doe en hoe ik dingen doe...En tot ca. 2 mnd geleden was de interesse er nog wel...
Madlief

Nee

Nee dat kan meestal niet zomaar. Ik vermoed dat je man al veel langer bezig was met afscheid nemen. Dit is het punt waar veel mensen in jouw situatie het moeilijk mee hebben. Je hebt waarschijnlijk niks gemerkt, maar het was er al. Gewoon recht onder je neus en je zag het niet.
Voor jou komt dit moment ook hoor, dat het je gewoon niet meer interesseert wat hij doet, waar hij mee bezig is en wat hem bezig houdt. Je staat alleen een stuk minder ver in dat proces dan hij.
Ik zeg het nog maar een keer, het wordt echt beter. Over een tijdje is dit iets wat achter je ligt, wat erbij hoort, maar niet meer zo schrijnend pijn doet. Ooit word je zelfs weer gelukkig.

Alpe d'huez

Weet je nog dat ik een tijdje geleden schreef over dat hij al over de berg is en jij nog beneden in het dal staat. Dit is daar een typisch voorbeeld van.

Maar ook:

Die man is ook maar een mens. Er is een kans dat hij zich niet goed houding weet te geven. Dat hij bang is je te veel begrip en belangstelling te geven omdat hij weet dat jij daarvan tegen beter weten in hoop krijgt. Of zelfs bang is dat als hij geen afstand houdt, hij zélf weer in de war raakt.
Je doet er hoe dan ook weinig aan. Sterker nog: je zou er baat bij kunnen hebben. Het maakt de boel duidelijker.

Reactie (en opeens een soort ontdekking, voor wat het waard is..

Hoi, bedankt voor jullie snelle reacties. 1 van jullie schreef: hij is opgelucht, hij hoeft niet meer. Ik denk dat dat wel waar zal zijn.
Maar tot december, ongeveer, was er qua interesse echt niets anders dan altijd. Hij werkte wel veel, maar er was echt geen afstand tussen ons. En ik denk niet dat er toneelspel bij was. Ik denk wel dat ik toch bepaalde dingen niet gezien/gevoeld heb, omdat ik dat niet verwachtte, dat kan haast niet anders.
Maar nu is het echt totale onverschilligheid. Als ik bv zeg, ik ben gisteravond even bij die/en/die geweest, reageert hij niet eens, en praat door over iets van hemzelf. Als ik aan de kinderen vertel, waar hij bij is, dat ik mijn teen gestoten heb en dat de nagel er half af ligt. Geen reactie. (Over hoe het persoonlijk/geestelijk met me gesteld is, verwacht ik geen bewuste belangstelling, dat ligt te lastig natuurlijk)Dus ik denk dat er ook wel iets waar is van wat Krin zegt. Dat hij bewust terughoudend is.
(nu ik net zo schreef over half december, kan ik haast wel op de dag af zeggen wanneer het anders werd. He, een openbaring??. Is zo duidelijk terug te leiden, nu opeens, omdat ik heel goed qua data weet wat er in de weken aan de hand was... Hier ga ik nog eens even over na denken...Want dat is dus wel een dag dat hij de stad in ging, en heel heel laat thuis kwam. Daarna, ik was een paar dagen weg geweest, heel "aanhankelijk" was, en toen was er opeens die "afstand"...)
Groetjes
Madlief

Vandaag ga ik niet huilen

Dat is wat ik vanochtend tegen mezelf heb gezegd....: Vandaag ga ik eens niet huilen. Ook niet alleen in de auto, of als iemand iets liefs tegen me zegt. Gewoon geen tranen vandaag.

groetjes
Madlief

Onverschillig...

Hoi Madlief,

wat je schreef over die onverschilligheid herkende ik ook weer zo... Het is blijkbaar de manier waarop je a.s. ex zich van je los maakt, erg pijnlijk... Wat iemand al schreef, waarschijnlijk doet hij geen enkele moeite meer dit te verbergen nu de kogel door de kerk is... Mijn ex wilde destijds opeens ook niks meer weten van mijn familie; als ik daar toch iets over probeerde te vertellen kapte hij dat meteen af en zei botweg: "wat jouw familie doet interesseert me helemaal niks meer". Hij was er helemaal klaar mee, voor mij ook onbegrijpelijk, niemand waar hij ooit ruzie mee heeft gehad in mijn familie. Hij heeft ze ook nooit meer gezien, echt raar na ruim 20 jaar. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand (op het oog) zo plotseling zo verschrikkelijk kan veranderen. Ik ben in elk geval blij dat ik zelf niet zo in elkaar steek... Heb jij trouwens op dit moment contact met je schoonfamilie? Vond ik zelf erg gecompliceerd; zij stonden toch aan de kant van mijn ex en gaven mij weinig steun. Zijn nieuwe vriendin werd erg vlot geaccepteerd, dat vond ik behoorlijk pijnlijk...

Nou meid, sterkte maar weer en huil gerust als het nodig is. (na ruim twee jaar huil ik er nog af en toe om; iets wat zo ingrijpend is ben je niet zomaar kwijt...)

En is het gelukt?

Ik zal niets liefs tegen je zeggen, voor alle zekerheid. Heb wel een virtueel bosje knalgele narcissen voor je meegenomen, voor de vrolijke noot
Morgen weer een dag. Met of zonder tranen.
Liefs!