Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

Ik denk dat je man flink verliefd is. Verliefdheid doet rare dingen met een mens. Ik herken het heel goed ja, die totale onverschilligheid. Ik moet er ook bijzeggen dat deze houding naar mij toe niet gebleven is.

Sterkte meid, ik voel met je mee.

Ja inderdaad

Ik denk net als Even niet, dat je man zwaar verliefd is. Het is mij zelf overkomen. Ik had een goed huwelijk, maar niet heel bijzonder, niet heel intens. Ik had vaak vage gedachten van "is dit het nou?", maar ja.... die gevoelens waren vrij makkelijk opzij te zetten. Tot ik verliefs werd... toen wist ik het zeker.... dat ik dát niet meer wilde, dat dát niet genoeg was om voor te vechten. En dat ging snel, heel snel. Voor de buitenwereld veranderde ik plotseling heel erg, voor mij kreeg ik mezelf eindelijk terug (terwijl ik mezelf nooit echt zo gemist had). Ik had geen kinderen, dus weet niet hoe het geweest zou zijn met kinderen, maar ik wil alleen maar zeggen, ook voor het draadje hieronder, dat het kan... je kan heel snel "zomaar" veranderen en niemand die het snapt. Alleen jijzelf.
Overigens ben ik alweer 15 jaar samen met de man op wie ik toen zo verliefd werd. Het was dus geen bevlieging. Mijn ex heb ik nooit meer gezien, omdat hij dat niet wilde.

Ik weet dat het koud (en onverschillig) klinkt, maar dat is niet zo. Hoewel, ik weet niet of het zo is, maar ik denk dat je gewoon niet altijd zelf alles in de hand hebt. Ook je gevoelens of belevingen niet.

Krin...

het is niet gelukt...Maakt ook niet uit.
Voel me toch ellendig, dus of je dan huilt of niet...ach. Lucht soms zelfs op.

Maar de narcissen zijn prachtig!

Greetz
Madlief

Verliefd... en nog wat

Ja, het zou veel verklaren, dat heb ik al eerder gezegd/gedacht, als hij verliefd op een ander was/is. De abruptheid, het geen redenen kunnen geven, de afstand..
Heb het hem wel gevraagd. Antwoord was nee. Maar weet niet of hij daar eerlijk ik is.

Gisteren kennis van hem gesproken. Daartegen had hij dus gezegd dat we uit elkaar waren, en dat we bekeken wat er uit kwam/hoe het afliep.... Vaag he? Wat moet ik daar nu weer mee.

Op vraag over mijn schoonfamilie van paar dagen geleden..die bestaat bijna niet. Moeder en broer van hem. Met zijn moeder had ik slecht contact..nu soms een belletje, vooral omdat zij ook geopereerd is in die tijd. Maar zij is niet het mens waar ik steun van zou verwachten. Maar ze is wel aardig nu, heeft er ook veel verdriet van. Tegen haar zegt hij dus ook niets. Zwager is vrijgezel, vaag type, heb ik geen contact mee.

Zit op mijn werk. Iedereen kijkt uit naar het lekkere lange vrije weekend. Ik dus helemaal niet. Veel te veel tijd om na te denken en me rot te voelen...zal blij zijn als het voorbij is.

Groetjes
Madlief

Weekend

Lieve Madlief,

heel veel sterkte voor komend (lang) weekend!! Probeer iets leuks voor jezelf te doen, of met je kinderen als die er zijn. Al heb je nergens zin in, van gaan zitten kniezen word je helemaal beroerd...
Weet ook nog goed hoe ik me moest inhouden als de cassiere bij de supermarkt "prettig weekend" tegen me zei.... Wou dan wel uitschreeuwen: "prettig weekend??? Wordt weer een k*tweekend hoor!!!". Heeft een hele tijd geduurd voor ik weer van de weekenden kon genieten, maar echt: ooit komt dat weer; hou je daaraan vast hoor!!!

Denk aan je...

Even afreageren...

Vanmiddag was hij hier, nadathij met zoon naar voetbal was geweest. Ging redelijk normaal, gesprek over ditjes/datjes/werk. Hij ging oggmoment naar de wc. Kreeg ik een sms van hem. "anita bandita X". Ik heb geantwoord: "voor mij?". Geen enkele reactie hierop gekregen. Niet irl niet in sms. Half uur daarna ging hij weg.
Ik durfde dus ook nix te vragen.Duf he? Ga ik nog wel doen, denk ik.
Toch ben ik er weer door van slag....domme muts dat ik er ben. Ik weet hoe het zit, en toch... 2 dingen eigenlijk, dat hij wschl toch echt andere vriendin heeft, en dat hij als hij hier bij ons is dan ook nog mee zit te sms'en... Respect is ver te zoeken...op dat gebied....
Hebben jullie enige suggesties hoe ik hem er op een luchtige manier, uiterlijk dan, naar kan vragen? Of is dit iets wat niet luchtig/nep-grappig kan...?
Prettige paasdagen
Madlief

Herkenbaar

Heel herkenbaar helaas. Ik weet hoe verschikkelijk veel pijn dit soort dingen doen. Ik wist zelf wel dat mijn toen nog man verliefd was op een andere vrouw, had ie na lang aandringen van mij kant en van zijn kant uit eerst heel lang ontkennen toegegeven. Maar omdat we allebei geen andere woonruimte hadden hebben we nog een paar maanden bij elkaar in huis gewoont.
Ik had hem gevraagd om in die tijd dat wij noodgedwongen bij elkaar in 1 huis moesten blijven wonen geen contact met haar te hebben maar helaas kon hij dat niet opbrengen. Hij kreeg veel smsjes en nam ook zijn telefoon mee naar de wc en naar boven. Ik kon soms door de babyfoon horen dat hij aan het bellen was.
Waarom heb je niet gewoon gevraagd wat anita bandita betekent? Heet de vrouw met wie hij veel samenwerkt soms Anita?
Je verhaal lijkt erg veel op mijn verhaal. Ik voel erg met je mee.
Helaas geen tips. Ik moest eerst zeggen dat ik bewijs had voor zijn vreemdgaan en dat het geen zin meer had te ontkennen, voordat hij toe gaf.
Serkte.

Vraag...

Nog even over dat wschl verkeerd gestuurde sms-je.
Als ik een sms wil versturen, eerst de tekst typ, en daarna wil invullen aan wiet te versturen, komt er een lijstje met onlangs gebruikte contacten. Laatst gebruikte staat bovenaan. Zo heb ik ook wel eens een sms verkeerd gestuurd.
Maar, werkt het bij een I-phone ook zo? Wie weeet het? Of is het daar lastiger om klik-klik verkeerd te sturen?
Je ziet...hoe gaan mijn gedachten...
groetjes
Madlief

Tja

Even uitgaande dat jij geen Anita heet, lijkt het me waarschijnlijk dat hij inderdaad een fout heeft gemaakt. Ik vind dit wel ontzettend l*llig voor jou en ik zou het hem gewoon vragen, beter dan dat je zelf van alles zit te bedenken. En...hoewel iedereen zich kan vergissen....mag je hem gerust zeggen dat hij voortaan beter uit zijn ogen moet kijken en dat je geen behoefte hebt aan sms-jes die voor iemand anders bedoeld zijn.

Madlief

Wanneer word jij nou eens gewoon kwaad op hem? Ik vind het toch zo'n flauwe vent! Het is zo verbijsterend dat iemand die je zo naast was zo'n verraad aan jullie band kan plegen. Jij bent verlamd door pijn, dat begrijp ik maar hij zou het toch echt verdienen dat hem eens flink de mantel wordt uitgeveegd! Het minste wat hij had kunnen doen is zich excuseren voor de verkeerd verzonden sms! Maar hij stopt lekker zijn kop in het zand en vlucht weer naar Anita en wat jou betreft komt hij er mee weg ook, want jij wil nog steeds de confrontatie niet aangaan. Doordat je eigenlijk wegkwijnt in verdriet kan je dat niet maar ik geloof toch dat het voor jou wel goed zou zijn...

Toch zou ik hem minstens gewoon fier vragen: 'wie is Anita?' En heel goed opletten hoe hij reageert.

MariaRosa (die eerlijk gezegd dacht dat jij al gezegd had dat hij een ander had)

Per ongeluk?

Nou, het zou natuurlijk kunnen dat hij het sms-je per ongeluk naar jou verzonden heeft, maar het zou ook heel goed kunnen dat het niet per ongeluk ging.
De redenen daarvoor kunnen weer zeer verschillend zijn. Om je te pesten, om je te kwetsen, om te laten zien hoe weinig het hem doet, om je te helpen afstand te krijgen, enz enz. Wat denk je zelf, is het per ongeluk?

Antwoorden

Ik denk wel dat, als het niet voor mij was, niet dus, dat het per ongeluk was.
En ja, ik had ook gezegd dat hij een ander had.
En ja, ik zou ook kwaad moeten worden, zegt mijn verstand soms. Want ja, ik vind ook dat er weinig respect is voor onze band. Maar nee, ik wordt het niet. En ja, ik weet ook wel waarom. Omdat ik gewoon nog steeds hoop dat hij inziet wat hij achter zich laat, en weer terug komt. Soms denk ik zelfs dat dat gewoon wel gaat gebeuren. Dit heeft vast een naam...(mooier dan kop in het zand steken...). Maar zo werkt het bij mij nu.
En ja, ik vind ook dat hij dan wel even sorry, verkeerd gegaan, had kunnen zeggen. Maarja, hij weet waarschijnlijk dat ik niks vraag.
Madlief

Tijd om eisen te stellen

Ik snap dat jij nog hoop hebt voor andere dingen.
Maar het wordt wel tijd om te eisen dat jij fatsoenlijk behandeld wordt. En daar hoort ook een welgemeend excuus bij als jij per ongeluk een sms ontvangt die voor zijn vriendin bedoeld was. Zolang jij zelfs dat soort dingen accepteert, zul je nooit serieus genomen worden.

Aantrekkelijkheid

Madlief, je bent zoveel meer aantrekkelijk voor je man/ex als jij je niet als voetveeg laat behandelen. Echt. En ik kan me niet voorstellen dat deze houding alleen voort komt uit het gevoel dat je hem terug wil. Zit je misschien een beetje zo in elkaar? Hoe was het toen alles nog goed was tussen jou en je man? Misschien klopt het wel helemaal niet wat ik zeg hoor, het is maar een gevoel.

En toch moet het van mijn hart

Madlief, ik ben het volkomen eens met voorgaande reacties Het zit echt zo in elkaar. Toch begrijp ik jou heel goed. Ik herken mezelf in jou toen in in dezelfde situatie zat. Bang om ook maar iets verkeerds te doen en zo mijn laatste kansje te verspelen. Het is een proces dat je zelf zult moeten ondergaan en dan ga je zien en voelen hoe het in elkaar zit.
Er moet mij echter nog iets van het hart. Die onverschilligheid, ook nu weer met dat sms-je. Ook al maakt verliefdheid blind, ik vind het geen excuus. Ik kan me er nog iets bij voorstellen als een huwelijk al slecht was. Maar ik krijg niet de indruk dat dit bij jullie het geval was. Ik vind verliefd zijn geen excuus om zo om te gaan met jouw gevoelens. Je bent de moeder van zijn kinderen, jullie hebben een verleden samen en iets opgebouwd. Ik probeer altijd om niet te snel te oordelen, maar ik hoop van harte dat jij, mocht je man ontdekken dat het gras toch niet zo groen was, inmiddels geleerd hebt dat je beter verdient.

Even o.t.: Doornroosje, leuk om af en toe nog iets van je te lezen. Ik kan me ons draadje nog heel goed herinneren. Jij was ook verliefd op iemand anders, maar bent je man met respect blijven behandelen en je zat heel erg met je schuldgevoel. Ik hoop dat het goed met jullie gaat.

Ja, madlief wat "even niet" zegt

" ik hoop van harte dat jij, mocht je man ontdekken dat het gras toch niet zo groen was, inmiddels geleerd hebt dat je beter verdient. "
zat ik ook te denken. Zij zegt het alleen wat milder dan ik. Maar ik denk ook 'stel Anita valt wat tegen, wil je dan nog wel een man terug die zo respectloos met je omgaat?"
Maar ik begrijp je pijn, ik kan ook nog met weemoed aan de lieve kant van mijn ex terugdenken.

sterkte, MR

ik denk juist dat als je de goede dingen die geweest zijn kunt blijven zien, je met respect met elkaar om kunt gaan, en de basis hebt voor een goed na-huwelijk.
Want hoe dan ook, je moet toch met elkaar verder omdat er kinderen zijn.

Amk

"ik denk juist dat als je de goede dingen die geweest zijn kunt blijven zien, je met respect met elkaar om kunt gaan, en de basis hebt voor een goed na-huwelijk."

Ben ik met je eens. Als je dat ten minste allebei doet. Ik houd nog van mijn ex, als vader van mijn kind en zie echt goede dingen in hem. Hij totaal niet in mij. Hij zette me erg op een voetstuk, en is van de weeromstuit de andere kant op geslagen en nu ben ik soort demon waar ik eerst de godin was. Allebei niet waar, of wel waar, doet er niet eens toe maar hij kan gewoon niet de twee kanten tegelijk zien. In mijn eentje krijg ik de basis niet gelegd.

MR

Een stapje te ver

amk zegt: ik denk juist dat als je de goede dingen die geweest zijn kunt blijven zien, je met respect met elkaar om kunt gaan, en de basis hebt voor een goed na-huwelijk.

Want hoe dan ook, je moet toch met elkaar verder omdat er kinderen zijn.

Ik denk dat dat een stapje tever is voor madlief. Zij wil niet dat het voorbij is, zij heeft nog hoop dat het goed komt. Ze wil geen goed nahuwelijk. Ze wil hem terug.

Monni en mr

voor madlief nog wel ja.
MR en ik zijn wel al een paar stappen verder. En mijn reactie was op MR.

MR: je hebt gelijk, het moet van 2 kanten komen dat respect. Anders gaat het 'm niet worden, it takes 2 to tango. Aan de andere kant wil ik mezelf nog recht aan kunnen kijken in de spiegel. Maar dat betekend niet dat je je als voetveeg moet laten behandelen voor de lieve vrede.

Amk

Dat ben ik ook met je eens, maar mijn goede nahuwelijk is pas begonnen toen ik eindelijk geleerd had om voor mezelf op te komen en mijn exman mijn grenzen te stellen. Dat heeft lange tijd geduurd en heeft de nodige conflicten opgeleverd. Nu pas heb ik het gevoel dat er ook een soort van respect en rekening houden met is van zijn kant, maar ik heb daar wel voor moeten knokken. Juist omdat je na een scheiding nog met elkaar verder moet, is het uitkijken dat de verhoudingen gelijkwaardig zijn, niet eentje die maar raak doet en de ander die bang is om er iets van te zeggen.

Even niet

voor je zelf opkomen is iets heel anders als de ander respectloos behandelen natuurlijk.

Madlief

Madliefje! Lieverd, je bent zó veel liever voor hem dan voor jezelf?!! Ik herken veel van jou in een vriendin van mij die, toen haar vriend na jaren 'zo maar' wegging, meteen ging onderzoeken wat háár rol was, meteen ging vaststellen dat híj gelukkig moest zijn, niet kon 'geloven' dat dit echt was, hoe kon dit nu, en toch ook 'begrip' want zij had niet, zij had wel... Bij jou lijkt het anders, in de zin van dat jij vindt dat jullie een goede relatie hadden. Ik vrees dat je voor twee voelde, dacht, invulde, verlangde. Jouw man is al heel lang 'weg', en om eerlijk te zijn: ik vind hem heel, heel makkelijk. Het lijkt of hij denkt: ik doe mijn plicht, zorg voor de kinderen, maar Madlief hoort niet bij die plicht, dus kan ik gewoon smsen, en ga ik straks lekker weer naar mijn eigen huis (en/of vriendin). Logisch dat jij 'bevriest', je speelt geen rol! Hij geeft jou niets, jij geeft jezelf niets. Je bestaat niet, of bestaat alleen uit verdriet, verslagenheid. Lieve schat, zo kan het niet langer. Ik wilde niet nogmaals beginnen over 'eerst maar handelen en dan voelen', maar ik kan niet anders. Hoe zou het voor je zijn als je 1) aangeeft wanneer hij de kinderen kan zien (en niet meer 'zo maar in en uit loopt bij jou'), 2) waar dit zal zijn (bij hem, ergens op een leuke locatie) en 3) aangeeft dat je het in ieder geval twee maanden (of één of drie) op deze manier wil, en dan met hem in gesprek wilt over 'hoe nu verder'. Je hebt geen enkele duidelijkheid, geen grond onder je voeten, je hebt niet alleen het verdriet van dit verlies te dragen, nee, daar kom je niet aan toe omdat het maar voortduurt. Omdat elke dag opnieuw een beetje zuur in de wond wordt gegooid. Je tolt rond, je bestaat niet, ik maak me zo'n zorgen. Je bent een speelbal, dit is niet leuk om te zeggen, heel naar om te horen, maar zo ziet het er uit. Heb je een vriendin, je moeder, die veel bij je kan zijn als je bovenstaand stappenplan (of iets daarop lijkend) gaat uitvoeren? Laat je steunen, als je wilt kunnen we mailen, kun je in je ergste wanhoopmomenten contact hebben. Maar hij is op dit moment slecht voor jou, in zijn ogen besta jij niet, in jouw ogen besta je niet. Dit is té pijnlijk. Het maakt niet uit wat de toekomst biedt (misschien komt hij terug, misschien niet, misschien wil jij 'm wel, misschien niet, maar dat is allemaal in ieder geval later dan NU, nu het zo'n pijn doet, zo respectloos gaat...), het is NU tijd om voor jouzelf te zorgen, dat moet je zelf doen (altijd in het leven...). Tegen wil en dank, tegen de klippen op, maar mét zelfrespect, mét voor ogen dat je het waard bent. Dat ben je. Meer dan. Ach... misschien heb je niets aan dit pleidooi. Maar als ik nu als vriendin bij je op de bank zat, had ik hetzelfde gezegd. Waren we samen aan het huilen, had ik een kop thee gezet, waren we vandaag naar IKEA gereden, waren we kussentjes gaan kopen, die 'staan' voor zachtheid, zorg, kleur, een start van jouw eigen bestaan, een herinnering daarvan, je hoeft maar te kijken, te voelen en je weet het: ik zorg voor mij. En er op slaan kan ook, al voel je nog geen woede. Ook weer handelen vóór voelen. Je onderdrukt veel, bent 'het brave meisje'. Het levert je nu niets op. Madliefje, zet 'm op. Het leven gaat door. Sterker nog, het wordt mooier en mooier, vanuit jouw trots en zelfrespect. Mét pijn, maar wie zegt dat het leven zónder pijn is? Het komt goed, echt, echt waar... Liefs van Moes.

Ja, wat moes zegt

Moes zegt het heel mooi: de pijn is de pijn van niet-bestaan. Voor hem niet, terwijl je dat zoooo graag wilt. Maar hij gaat het je niet geven. Dus moet je in ieder geval zorgen dat JIJ bestaat, handel voor jezelf en niet om nog iets binnen te halen wat een illusie bleek.
Hoe hard ook: je hebt altijd jezelf nog. Zorg dat je jezelf dan ook hebt. Misschien niet eens in de confrontatie maar wel in je grenzen stellen en fijne dingen voor jou doen.

sterkte, MR

Madlief

Je schrijft in je berichtje: ik weet hoe het zit. Maar dat weet je toch helemaal niet? Heb je hem gevraagd of hij een vriendin heeft? Heb je hem gevraagd of die vriendin de oorzaak is dat hij aan jullie relatie ging twijfelen? Je schreef eerder dat hij twee maanden voor hij vertrok opeens raar ging doen; vraag hem eens of dat het moment was dat hij iets met deze vriendin kreeg. Heb je hem gevraagd of het smsje aan zijn nieuwe vriendin was.. Ik denk dat je diep in je hart de antwoorden wel weet. Maar beter is als hij je alles verteld. Ik persoonlijk zou meer duidelijkheid willen hebben mbt zijn vetrek, al was het alleen maar om te weten wat mijn houding naar hem toe zou moeten zijn. En ik snap niet hoe je, na alles wat er gebeurd is, met hem een 'redelijk normaal gesprek over ditjes/datjes/werk' kunt hebben, ik zou het niet kunnen. Maar goed, mensen verschillen..
En wat betreft die sms: ik zou meteen gevraagd hebben wat is dit? Heb je al eens op anita bandita gegoogled? Maar; hij is degene die je duidelijkheid moet geven. Maar als je er niet om vraagt hoeft hij natuurlijk niks.
Veel sterkte. En ik hoop eigelijk dat je hem een beetje links kunt laten liggen, probeer je aandacht aan jezelf en je kinderen te besteden. Hou je taai.

Voner... moes

Hoi Voner,
Met"ik weet hoe het zit", bedoel ik dat hij duidelijk heeft gemaakt dat hij geen "liefdesrelatie" meer met me wil. En ik heb hem gevraagd of hij een vriendin heeft, heeft hij toen, na eerst ontkennen, ook toegegeven. Heb toen ook gevraagd of dat de oorzaak was, verliefdheid, maar volgens hem was dat niet zo. En volgens hem had hij haar pas later leren kennen. En hij vond haar wel leuk, ze konden goed praten, gingen wel met elkaar naar bed, maar hij was niet verliefd. Daarna heb ik nog niet weer echt met hem gepraat....
Ik heb niets gevraagd over het sms-je. Ik had hem gevraagd vanmiddag of hij vanavond, even glaasje wijn wou blijven drinken. Misschien was het antwoord. Tja. Ik nam aan dat hij zou zeggen als hij niet bleef. Maar toen de kinderen net naar bed waren, was het..tot morgenavond. Dus ik heb nog niets gevraagd. Hij was wel erg "afwezig" vandaag..
Meer duidelijkheid over zijn vertrek zou ik ook graag weten, maar alles wat er uit komt is dt hij niet gelukkig was. Waarom precies, waarom er nooit over is gesproken, waarom ik het niet gemerkt heb....: hij weet het allemaal (zgn?) niet.
Waarom ik nog wel met hem kan omgaan...Omdat ik een muts ben, die nog blij is met dat wat er nog is, die daar zich beter door voelt dan als ze alleen is. En..wat is het alternatief: dat ik nooit meer normaal contact met hem heb...Daar moet ik dus nog niet aan denken....doe ik wel...maar dan wordt ik helemaal diep ellendig.
En aandacht aan mezelf besteed ik wel...de gewone dingen, en ook extra aan de kinderen. Maar toch blijft het in mijn hoofd helemaal om hem draaien....Ik mis hem gewoon nog zo erg...(hoewel, dat is hier ook al gezegd, ik denk ik degene mis die hij was, en niet die hij nu is). Maar ik kan het gewoon alleamaal niet geloven, dat hij zo anders is, dat alles wat we hadden aan de kant wordt gezet... (of misschien is het: wil het niet geloven..).
Daarbij komt ook nog, dat ik denk dat het bij hem wel zo werkt: los is los. Daarom probeer ik denk ik toch nog lijntjes te houden.
En, Moes, je leest het al, doen zoals jij met alle goede bedoelingen adviseert, daar ben ik echt nog niet aan toe. Zal best zo zijn, dat ik er daardoor nog veel langer en meer in blijf hangen, maar ik kan echt nog niet loslaten wat ik voel.
Maar, zoals nu, dat hij niet eens zegt of hij wel of niet even blijft, dat zijn dus dingen die ik niet pik. Maar dat zeg ik later. Want nu kan ik het alleen boos zeggen, en ik wil liever geen ruzie met hem maken. Vooral niet omdat ik daar zelf (hoe dubbel) erg van van slag raak. En ik zit al zo diep...
Groetjes
Madlief

Voetveeg...

Weetje, ik kan me jullie reacties zo goed voorstellen....Dat het lijkt alsof ik me als een voetveeg laat behandelen. Toch is dat niet zo. Want de dingen waar ik echt bij voel, zo wil ik het niet, daar zeg ik echt wel wat van. De vraag was of dit onderdanige bij me past...Nee, totaal niet. Ben wel flexibel, niet heel moeilijk, maar heb juist wel groot geveol van eigenwaarde. Soms denk ik zelfs, dat ik daarom niet kan beseffen dat hij me echt niet meer wil als vrouw...
En het is wel zo, zoals ik net ook al schreef, dat ik nu wel meer dingen laat gaan. Het is toch al erg. Ik wil alleen over de meest structurele dingen met hem overleggen. En daaronder valt respect ook.
Madlief

Nee

Hé Madlief, ik zie jou niet als voetveeg, totaal niet. Ik zie juist mooie energie, een sterke vrouw, iemand die weet wat ze waard is. Ik vind jouw duiding van dat júist omdat je een goed gevoel van eigenwaarde hebt het moeilijk te beseffen is dat jouw man jou niet meer als vrouw wil heel erg klopt.

Of nee, ik denk dat je het prima beseft, maar dat je het niet wilt aanvaarden. Dat is een essentieel verschil. Je lijkt een beetje een 'alles of niets'-denker als ik dat zo mag zeggen. Je blijft lief, zegt niet alles, of pas als je boosheid weg is, want anders kun je niet meer met hem omgaan. Dat zie ik dus als twee uitersten.

Je kunt misschien er tussenin gaan 'zitten'? Er in geloven dat ook al stel jij je grenzen wat meer, laat je hem meer weten, stel je meer vragen, maak je concretere afspraken (ook in verband met de kinderen) jij en hij op den duur goede ouders en ex-partners kunnen zijn van jullie kinderen en van elkaar? Je neemt jezelf altijd mee, en jij bent 'in orde'.

Volgens mij vertrouw je hém hier niet in. Als híj minder ruimte krijg, of meer 'last' van jou, wat doet hij dan, zo lijk je te denken. Knijpt-ie 'm er dan helemaal tussenuit? Zou het zo kunnen zijn dat hij ook de kinderen laat vallen/in de steek laat? Dát aanvaarden lijkt onmogelijk, dus volgens mij 'probeer jij dat nu te voorkomen'? Terwijl dat toch zíjn stukje is. Dat je samen kunt bespreken.

Hoe moet het er uit zien wat overblijft, als de pijn een plek heeft bij jou, als jullie beiden weten: we zijn niet meer samen. Toch?

Ik lees mezelf terug en denk: dat wat ik schrijf kan als heel 'dwingend en oordelend' overkomen bij Madlief. Weet dan dat het niet zo bedoeld is. Ik hoop met het 'schieten van veel woorden' dat er steeds een woordje bij je overkomt dat kan bijdragen aan inzicht, of troost. En misschien soms aan 'schrikken'. En ondertussen weet ik: jij hebt veel pijn. Logisch. Het ís rot, ellendig, het zou niet moeten mogen. Dat staat buiten kijf, en dat heeft niets te maken met voetveeg, hard optreden, niets. Je bent kwetsbaar, verdrietig, hebt pijn. Zo simpel én zo moeilijk is het... Liefs van Moes.

Moes...

ja, je hebt denk ikwel gelijk...want als ik te "verwijtend" reageer, zie ik hem wel zeggen: dan kom ik toch niet meer, laat de kinderen maar in het weekend bij mij komen... Dat is wel zijn manier. Vrij zwart wit.
En laat duidelijk zijn..dat is nu net waar ik het meest tegenop zie....geen contact meer. (hoewel ik zeker weet dat hij de kinderen niet zal laten vallen)
Je woorden zijn niet dwingend, raken me zeker, kleuren soms mijn gedachten, ben er dankbaar voor.
En dat alles of niets. Is misschien wel zo. Bij veel dingen gaat het bij mij wel zo...opeens slaat het gevoel over iets om, of is een gevoel voor iets er...
En ja, aanvaarden, goed woord. Daar heb ik moeite mee. Klopt. Lang niet bij alles. Maar wel bij ingrijpende dingen. Zal je niet vermoeien, maar zie nu dat dat vaker zo gebeurd is (niet in de relatie). In die andere gevallen was er niet echt een weg/omweg terug, maar daar heeft het me ook heel veel moeite gekost en zelfs een kleine depressie.
Wat ik me vandaag ook gerealiseerd heb, ook met oog op zelfde gebeurtenissen misschien, dat ik bang ben hoe ik zal reageren op de leegte. Als er niets meer te vechten over is. Juist die leegte...
Madlief