Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Doornroosje...

Doornroosje,
al die dingen heb ik ook wel gedaan, hoewel met tranen ben ik wel heel nadrukkelijk geweest over wat ik er van vond, hoor. Wel veel argumenten en vragen gegeven, maar weinig antwoorden kunnen krijgen. En geloven van wel/niet verliefd...dat vind ik dus niet iets om iemand het mes om op de keel te zetten. Eigenlijk dus wel om het feit an sich....maar niet over het wel of niet toegeven daarvan.
Tuurlijk heb ik wel geprobeerd soort van verantwoording te vragen...enige antwoord tot nu toe is dat hij rust wil en niet genoeg van me houdt. Het hoe en waarom en etc weet hij niet of wil hij niet zeggen.
Alleen dat het graag of helemaal niet is....zo kan ik het dus niet brengen (cq voelen). Had ik graag wel gehad...maar is niet zo. En ja, dan is er met me te spotten, zeker op emotioneel gebied....
Madlief

Sta in je kracht!

Beste Madlief,

Ik herken ook wel het een en ander in je verhaal. Onze relatie was ook ingedut en alhoewel er geen ander in het spel was (van beide kanten), kon mijn man ook niet meer zeggen dat hij nog van me hield. Reageerde erg geïrriteerd op mij. Er kon geen lief woordje meer vanaf. Zoals het nu ging wilde hij ook niet meer verder. Als laatste redmiddel in relatietherapie. Aantal keren samen, aantal keren appart. Ik verloor mezelf in verdriet en met vlagen wanhoop. Hoe kon hij nou niet meer van mij houden, wat had ik dan verkeerd gedaan, ik bedoelde het toch allemaal alleen maar goed, werkte toch zo hard voor ons gezin. Jammerde in deze slachtoffer rol heel wat af. Hoe moest dat dan met mij en de kinderen. Wat deed hij die wel niet aan. We hadden toch alles wat ons hartje begeerde, wat vond ik hem ondankbaar. Snapte er niets van, dat mij dit overkwam! Haalde oude foto boeken tevoorschijn in de hoop dat hij dan het licht weer zou zien. Dan werd ik weer eens boos; hoe durfde hij zomaar zijn gezin op het spel te zetten (hij zat te overwegen enkele weken ergens anders te gaan wonen om eens wat afstand te scheppen).

Ondertussen las ik een aantal goede boeken en kwam meer en meer tot het besef dat ik met mijn ‘slachtofferrol’ in de valse hoop kroop (als hij me maar zielig vind en ziet hoeveel ik wel van hem houdt dan komt hij wel bij me terug) en dan in mijn ‘boosheid’ in de valse macht kroop (nou, als dan toch alles zo vreselijk was dan moest hij maar gaan, om het daarna heel snel op een huilen te zetten, want stel je toch voor dat hij het echt ging doen).

Die emotionele afhankelijkheid (ik kan echt niet meer leven zonder hem) was totaal misplaatst. En hoe triest en moeilijk de situatie ook was, mijn reactie paste totaal niet meer in het hier en nu. Het dreef ons, zoals hier ook eerder beschreven, meer en meer uit elkaar. Zijn respect voor mij daalde tot een nulpunt. Hij vond de emotionele wanhoopsbuien van mij vreselijk! Tot ik tot dit inzicht kwam en telkens wanneer ik in die valse hoop/valse macht kwam, dit om wist te keren. En het gebeuren in het hier en nu te plaatsen. En pas toen vond ik mijn eigen kracht terug. Kon oprecht voelen; prima, als je werkelijk weg wilt uit onze situatie, dan zal ik dat accepteren. Ik begon te sporten, viel wat kilo’s af, zette mijn haar in een leuke coupe, kreeg weer veel aandacht van andere mannen en toen begonnen de rollen om te draaien.
Hij was inmiddels verder in therapie uit gaan zoeken waar de afstand tot mij vandaan kwam (want hij wilde onze relatie nog niet definitief beeindigen, maar ook niet verder zoals het nu was). In die zin is de situatie wel anders, want hij wilde door therapie nog wel een laatste poging wagen en er was geen ander in het spel. Door onze geweldige therapeute is hij tot een aantal prachtige inzichten gekomen. En terwijl hij dit tijdens een weekend uit aan het zoeken was, was juist bij mij de maat vol. Hij kwam terug met liefde in zijn ogen terwijl ik er eigenlijk niet meer in kon geloven.

En dus heeft het daarna nog een jaar geduurd om mij weer te overtuigen dat de liefde die hij met geen mogelijkheid meer kon voelen, toch weer in volle overtuiging terug kon komen. Het hele proces heeft bij ons tot een enorme verdieping van onze relatie geleid. En het proces blijft in gang. We blijven werken aan de liefde en aandacht voor elkaar. Niet altijd eenvoudig, maar wel in alle open en eerlijkheid. Zonder ruzie. Wat er is, dat is er, en alles is bespreekbaar. We willen het nooit meer zover laten komen!

Moraal van het verhaal: als ik in de wanhoop was blijven hangen (hem soms bijna smeekte om toch maar weer van me te houden), wat het absoluut anders afgelopen bij ons. Ik kan me nu niet meer voorstellen er ook zo in te hebben gezeten! Wil het ook nooit, nooit, nooit meer meemaken. Dat gevoel dat je gewoon verzuipt in je verdriet en je niet voor kunt stellen dat er nog een gelukkig leven mogelijk is zonder die o-zo fantastische man.

Mijn advies aan jou: zoek een goede psychotherapeut(e)! Kom uit die slachtofferrol en sta weer in je kracht!!! Dat ben je namelijk echt waard! Veel sterkte.

Paula b

Wat heb ik jou stukje over de leegte en vulling daarvan al vaak gelezen... Erg mooi verwoord. Heel fijn voor jou ook, dat het zo gaat.
Ik hoop met heel mijn hart dat dit bij mij ook zo kan gebeuren.
Liefs
Madlief

Reactie

Die vragen wil ik best beantwoorden.

De misplaatste emotionele afhankelijkheid zit hem hierin, dat je denkt echt niet zonder hem te kunnen. Het idee alleen al vervult je met angst en totale wanhoop.
Echter, het besef dat je ook zonder hem ok zult zijn (want je komt niet op straat te staan, je gaat niet dood) die is reëel. Die is van het hier en nu.
Was je nu een klein kind geweest, dan had die emotie gepast – want toen was je echt aan je lot overgelaten als je alleen achter bleef. Maar die emoties projecteer je nu op je partner.

Ik zeg niet dat wat jij doet niet mag hoor, ieder gaat door zijn proces op zijn/haar manier en in zijn/haar tempo. Ik veroordeel je ook op geen enkele manier, want als je midden in de cirkel staat is het soms heel moeilijk van de zijlijn naar de situatie te kijken. En ik herken veel van jou in mij.

En uit je zin:
"Mooi verhaal. Goed verhaal. Omdat je je kracht vond. Omdat het positief is afgelopen. Omdat jullie het nu zo goed doen... "
Proef ik ook een beetje (maar ik kan ernaast zitten)…jij hebt wel makkelijk praten, want het is goed afgelopen. En daar zit hem nu net de crux. Ik was op een bepaald moment zover, dat het voor mij ook ‘goed’ was geweest als het wel tot een breuk was gekomen. Ik was er klaar mee en voelde met hart en ziel dat ik ook zonder hem wel weer gelukkig zou worden.

Dan het stellen van vragen (i.p.v. smeken), dat is in zekere zin ook een vorm van valse hoop. Door die vragen te stellen, hoop je namelijk dat hij eens echt goed na gaat denken en in gaat zien welke fout hij maakt door van je (jullie) af te gaan. Dat hij beseft waar hij mee bezig is. Ook ik heb die vragen gesteld. En een bevredigend antwoord daarop is er niet, heeft hij niet en krijg je dus ook niet. Alleen de irritatie van zijn kant, dat hij vragen moet beantwoorden (verantwoording af moet leggen), over iets wat hij ook niet volledig begrijpt of kan verklaren.

Uiteindelijk zegt wat je nu ‘overkomt’ iets over jou. Leer daarvan. Gelukkig zijn zit in jezelf, echt waar. Niet in die ander. Hij kan je leven verrijken, maar dat gaat alleen als de wil er bij beiden is. Anders is het trekken aan een dood paard.

Fijn dat hij toch mee wil naar therapie. Ik had mijn hoop volledig op de therapeute gericht. Dat was het laatste redmiddel. Toen het hem in eerste instantie niks leek te doen (hem mankeerde namelijk ook niets), zag ik het heel somber in. Zij gaf toen aan, dat als de ‘wil’ er was, de stellen die bij haar kwamen er altijd uit zouden komen. Of ze kwamen nader tot elkaar, of ze hadden zoveel over zichzelf geleerd dat ze oprecht accepteerden dat uit elkaar gaan de beste optie was.
Ik besef ook wel dat in van geval van jouw man de ‘wil’ er wellicht niet zo expliciet is. En verliefdheid op een ander, maakt het van zijn kant ook veel moeilijker (zo niet onmogelijk, want dan spelen er bij hem hele andere processen en hormonen een rol). Toch hoeft jou groeiproces niet afhankelijk te zijn van hoe jouw man hier nog verder mee omgaat.

Nogmaals: Vind de kracht weer in jezelf en je komt hoe dan ook sterker uit dit proces!

Re reactie

Zoals jij het omschrijft, Ook bekend, over het hier en nu, dat snap ik wel. En dat weet ik ook wel. Ik overleef het wel zonder hem, daar zit ook niet de pijn. En ik voel me niet aangesproken ofzo, hoor, maar ik vind dat emotionele element net zo belangrijk als de basics, dus als daar pijn en afhankelijkheid zit, vind ik dat niet echt misplaatst. Maar, als jij dat toen wel zo zag...dat betekende dat je kracht vond, denk ik, om licht te zien in een leven zonder hem.
Nee, ik bedoelde niet dat je makkelijk praten had omdat het goed was afgelopen. Echt niet. Ik las er ook in dat juist voor jou positief was dat je die kracht vond. Maar ik vind het verhaal ook mooi omdat jullie wel weer tot elkaar zijn gekomen, dat niet zomaar is weggegooid wat er is geweest.
Ove die vragen...wat je zegt daarover...tja. Maar ik kan ook echt niet zomaar zeggen: je wilt het zo? Ok, klaar, ik hoef geen achtergronden te weten. Zo werkt het bij mij niet. Maar uiteindelijk werkt het wel zoals jij beschrijft.
Geluk zit in mezelf. Ja, dat denk ik ook. Maar nu is in mezelf zo'n leegte..
Ik hoop dat onze therapeut net zo overtuigd is van de 2 mogelijke effecten...
En nee, echte wil is er niet aan zijn kant. Maar toch, feit dat hij totaal niet kan verklaren waarom hij zich niet gelukkig voelde, geeft voor mij aan dat er bij hem ook niet alles even duidelijk is als hij het laat lijken.
En ja, als hij echt verliefd is op een ander, dan weet ik ook wel, dat het zelfs qua uitleg oid moeilijk gaat weorden, want dan zal hij daar ook geen meoite voor willen doen.
Weetje, ik vind al heel veel kracht in mezelf. Dat ik het voor de kinderen allemaal behoorlijk goed doe nu, dat ik kan functioneren, werken, aan anderen kan denken. Dat komt ook niet vanzelf. Als je wist hoe K ik me voel soms, dan ben ik al heel blij met hoe het nu gaat. Dus ik hoop en verwacht ook wel dat er verdere kracht in het verdere proces zal komen. Hoe dan ook. Maar ik kan dat dus niet echt aansturen, moet groeien. En daarbij helpen al deze adviezen/inzichten/steunbetuigingen hier op het forum ook.
Madlief

De zaak

Hallo Madlief

Ik volg je verhaal al een tijd en ik vind het heel rot hoe alles zich ontwikkeld heeft.

Ik schrik alleen, net als Rateltje, van wat je schrijft over de constructie rondom jullie eigen zaak. Er zijn echt al veel te veel mensen zwaar in de problemen gekomen hierdoor.

Ik begrijp dat je je man wilt vertrouwen, ik begrijp dat je nog hoop hebt dat het tij gekeerd wordt, maar ga alsjeblieft zo snel mogelijk nara een rechtswinkel of advocaat. Zoek uit welke constructie er precies bestaat en laat vastleggen vanaf welk moment de zaken gescheiden moeten worden. Zorg ervoor dat jouw man niet als DGA op dit moment geld kan wegsluizen, leningen aan kan gaan, betalingen kan stopzetten etc.

Maandelijks overzicht is veel te laat. Dan kan er al een heleboel misgegaan zijn.

Ik ken mensen die hierdoor persoonlijk failliet gegaan zijn. Je vertrouwt je man, maar je vertrouwde hem ook dat hij gewoon bij je zou blijven. Dat was ook niet waar.

Ga echt vandaag hier achter aan. Echt.

Heel veel sterkte en liefs

Tihama

Madlief

Je zegt in je laatste posting van gisteren:

En nee, echte wil is er niet aan zijn kant. Maar toch, feit dat hij totaal niet kan verklaren waarom hij zich niet gelukkig voelde, geeft voor mij aan dat er bij hem ook niet alles even duidelijk is als hij het laat lijken.

Hij kan waarschijnlijk best verklaren waarom hij zich niet gelukkig voelt, hij WIL het je alleen niet vertellen. Het is hem echt wel duidelijk hoor, hij is verliefd, maar hij wil het nog even geheim houden.

Ik lees al eigenlijk vanaf het begin mee en o wat zou ik je graag even door elkaar willen schudden. Pak jezelf beet, hij is je niet waard, jij moet door met je kinderen, voor hen moet je nu sterk zijn en je niet zo slachtofferig opstellen. Hij heeft hoogstwaarschijnlijk een ander en het gras is aan die kant veel groener, dat is meestal zo als mensen verliefd zijn. Kom op, zoek een andere psycholoog, aan deze lijk je weinig te hebben en zoek als de wiedeweerga (vandaag nog) een goeie advocaat zodat je de dingen rondom de zaak goed op papier krijgt. Dat je huwelijk voorbij is is al rot genoeg, maar zorg wel dat je er financieel niet bij in gaat schieten. Je zegt dat je hem vertrouwt op zakelijk gebied, je vertrouwde hem tot eind december blindelings en ook toen was hij al bezig met andere dingen.

Ik moet even iets kwijt

Heel lief hoe jullie allemaal meeleven met Madlief! Maar wat ik mis is dat jullie allemaal meegaan in hoe zijn het ervaart en haar man afschilderen als een boeman. Realiseer je dat je zijn kant van het verhaal niet hoort. En veroordeel hem dan ook niet.
Madlief jou wens ik veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Sorry, moest het echt even kwijt.

Pddertje

Lieve schat, hij IS de boeman. Madlief had geen problemen met hun relatie, haar man wél. Helaas heb ik ervaring met ongeveer hetzelfde als wat Madlief meemaakt, en na 10 jaar kan ik zeggen dat mijn ex destijds de boeman wás! Zijn kant van het verhaal houd alleen maar in dat hij zich heeft laten verblinden door verliefdheid,niets meer en niets minder.

Gr. Poezie.

Hopen

Wat fijn om te horen dat mijn reactie iets positiefs teweegbrengt. En nu... niet alleen maar hópen dat het voor jou ook zo zal zijn. Ga het ervaren. Het is niet alleen mijn persoonlijke ervaring, het is een wetmatigheid.

Je schreef ergens dat andere invulling van je leven dan door je man alleen maar vulling kan zijn, geen vervulling. Als je zo gaat denken, geef je je levensgeluk uit handen - en nog wel aan iemand die jou heeft verlaten. Die vertrouw je toch de verantwoordelijkheid voor jouw geluk niet toe?
Ga het terughalen! Jouw leven, jouw geluk, ze zijn van jou. Je wilde ze met hem delen, maar hij ís je geluk niet. Voorlopig zal het niet als geluk voelen. Maar echt, als je afscheid neemt en zelf gaat opbouwen zul je merken dat er af en toe een glimpje tevredenheid, rust en trots op jezelf door het donker heen straalt. En dat wordt steeds meer.

Je kunt je gevoel niet forceren en je zit nu nog vast in die misplaatste trouw en hoop. Maar blijf herlezen wat hier geschreven is, blijf hopen dat er ook voor jou vulling en vervulling is in die leegte. Des te sneller kun je de stap maken naar je eigen toekomst. En man of geen man, dat is wat je nu te doen hebt. Sterkte, ik blijf je volgen hier!

Kwijt

Hoi,
ja, tuurlijk zijn we elkaar ergens kwijt geraakt...daar heb ik ook mijn aandeel in gehad, ook al is het onbewust, of ook al is het zijn gevoel naar mij toe, ik ben er wel bij betrokken geweest. Helaas heb ik het niet gemerkt. En ik zou zo graag weten wat er aan de hand was...
Ik wil mijn (nog) man ook helemaal niet afschilderen als de boeman. Ook al vind ik zijn manier van een relatie beeindigen, zonder er voor te knokken, geen respect verdienen.
Ik weet gewoon dat hij ook echt zijn best doet, en vindt dat hij het goed doet, om het gezien de omstandigheden, nu goed te doen. Maar ja, ik van mijn kant vergelijk het dan met: Iemands armen afhakken, en dan diegene eten voeren omdat die het zelf niet kan. Ooh, wat kun je dan tevreden zijn metjezelf.... (NOT). (ik bedoel dan niet de afhankelijkheidsrelatie die uit het bovenstaande kan lijken, maar meer de afschuwelijkheid van de actie en de pijn die het doet).
Hoorde vandaag van juf, dat mijn dochtertje, toen het over wonen ging, in de klas vrij langs de neus weg had gezegd dat papa niet meer bij ons woont, en een eigen huis heeft. Daar ben ik blij mee, dat ze er blijkbaar wel (met niet al te veel problemen) over kan praten. Met mij wil ze dat nl. totaal niet. Voor haar ook wel fijn dat dan andere kinderen het weten. Lijkt me toch minder beladen.
Onze zoon heeft het aan een paar kinderen verteld, toen het op de een of andere manier ter sprake kwam, maar hij wil er verder eigenlijk niet over praten.
Hun vader is ook vaak nog hier, zoals jullie weten, en kinderen leven meer bij de dag. Maar ik merk wel dat bij beide kinderen het verdriet/rotgevoel er op soms uitkomt. Dat doet me dan wel veel pijn, en is moeilijk.
Groejtes
Madlief

Vraagje

Ik heb wel steeds alles gelezen maar ben ook wel eens wat vergeetachtig, daarom een vraagje.

Waarom is jouw man nog zo vaak bij jullie en als ik het goed onthouden heb ook nog wanneer het hem uitkomt? Waarom hebben jullie er niet voor gekozen om daar voor de kinderen duidelijkheid in te brengen, bijvoorbeeld woensdag en zaterdag zien jullie papa (waar dan ook). Ik krijg de indruk dat hij gewoon in- en uitloopt en dat lijkt me zo verwarrend.

Wisselwerkingen

Madlief:"ja, tuurlijk zijn we elkaar ergens kwijt geraakt...daar heb ik ook mijn aandeel in gehad, ook al is het onbewust, of ook al is het zijn gevoel naar mij toe, ik ben er wel bij betrokken geweest. Helaas heb ik het niet gemerkt. En ik zou zo graag weten wat er aan de hand was..."
Jawel, je hebt het wel gemerkt, je voelde hem afstandelijker worden en zijn Iphone werd ineens strak bij hem gehouden. Je zei alleen niks, want je vertrouwde hem en dacht dat hij het wel zou zeggen als er iets aan de hand was.
Wat jullie is overkomen is vrij simpel. De details zullen bij ieder geval anders zijn, maar het is gewoon een klassieker. Man wordt op een gegeven moment verliefd. Daar is al veel overgeschreven in de rubriek relaties en de conclusie van die draadjes was, dat dat iedereen kan overkomen en dat het erom gaat wat je daar dan vervolgens mee doet. Soms kan het een symptoom zijn dat er iets in de relatie niet lekker zit, soms is het dat de persoon zelf niet lekker in zijn vel zit en zo onbewust een uitvlucht zoekt (midlifecrises) en soms is het zomaar op hormonen gebaseerde fysieke aantrekkingskracht.
Het probleem is dat met een verliefd hoofd en daardoor gekleurde scheve blik het erg moeilijk is om te doorgronden wat er precies aan de hand is. Ook wordt de impact op de relatie van het systematisch tijd en energie onttrekken uit die relatie ten bate van de verliefdheid zeer onderschat. Verhalen als, "die verliefdheid heeft er niks mee te maken, of ik wil haar/hem geen pijn doen, enz." zijn klassieke excuses om het verborgen te houden. Het probleem is dat op deze manier de werkelijke oorzaken van de verliefdheid op een ander nooit worden aangepakt. De uitholling van de bestaande relatie door dit stiekeme gedoe, de bijkomende leugens en verzwijgingen, het onttrekken van tijd, aandacht en liefde aan het bestaande gezin, omdat er ondertussen wordt geïnvesteerd in de nieuwe liefde die nog heldergroen fris afsteekt tegen het oude grasperkje waarvan de hobbels en bobbels en wat kalere plekken al jarenlang bekend zijn.
Als de bedrogen partij er vroeg achterkomt want er eigenlijk aan de hand is en dwingt om de oorzaken en het aandeel van de roofbouw van de verliefdheid op de relatie te erkennen en een keuze forceert is er nog kans dat er weer in de bestaande relatie wordt geïnvesteerd en die nog te redden valt. Anders hobbelt de situatie vaak door totdat die relatie slechts een leeg omhulsel is geworden, tenzij de verliefde persoon zelf tot inkeer komt wat hij/zij eigenlijk aan het doen is maar dat gebeurd niet vaak.
Grote kans dat het zo ook bij Madlief-man is gegaan. Hij wordt verliefd en twijfelt daardoor aan zijn relatie. Dit spreekt hij ook uit met "ik weet niet wat ik nou wil". De verliefdheid houdt hij echter verborgen, misschien om Madlief geen pijn te willen doen of omdat hij oprecht denkt (hoe blind kun je zijn) dat dat er niets mee te maken heeft. Helaas heeft die keus tot gevolg dat hij dus niet meer in de relatie met Madlief investeert, maar afwacht of zij die in haar eentje weer aantrekkelijk voor hem kan maken zonder enige aanwijzing wat ze dan eigenlijk zou moeten doen. Hijzelf denkt dat hij afwacht, maar in werkelijkheid gaat hij onbewust door met het uithollen van hun relatie door investering in de nieuwe vlam. Daardoor heeft hij ook dat gedrag van eerst iets nog relatietherapie zien zitten (er is nog iets van waarde voor hem in de oude relatie), terwijl het later niet meer voor hem hoeft (de oude relatie is teveel een leeg omhulsel geworden). Hij gedraagt zich ook als een puber die het ouderlijk huis wil verlaten, maar moeite heeft om de vertrouwde dingen vaarwel te zeggen en deze tijd van impasse waarbij hij met het ene been in één huis staat en met het andere been in het nieuwe huis geeft hem de tijd om zich rustig los te maken.
Madlief wacht ook af, passief en zich klampend aan ieder sprankje hoop dat haar man weer op zijn schreden terug zal komen. Ze durft niks te eisen en plooit zich naar de wensen van haar ex door de angst dat alles wat ze doet de situatie de verkeerde kant uit zal forceren, maar zoals boven al in verschillende reacties ter sprake kwam werkt dit eerder averechts.
Madlief, met passief bedoel ik niet dat je niks ter sprake brengt, maar dat bij alles wat je ter sprake brengt actie van hem verwacht en niet van jezelf. Vergelijk het volgende. Hij zegt dat hij rust wil en apart wil wonen en hij regelt vervolgens een huurhuis. Jij zegt dat op deze manier veel financiën van de kinderen worden onttrokken en verwacht van hem dat hij daar dan iets aan doet. Hij deelt iets mee en doet het vervolgens, jij vraagt iets en wacht vervolgens af of HIJ ook doet wat je gevraagd hebt. Jij vraagt hem om ééns in de maand de kasboeken in te mogen zien ipv te denken het is ook net zo goed mijn zaak en de volgende dag zelf op de zaak te verschijnen om die kasboeken in te kijken of in zijn pc als hij daar de administratie heeft.
Ik snap best dat het moeilijk is om assertiever te zijn als het niet in je persoonlijkheid zit en je eigenlijk verlamd voelt door verdriet en emotie. Ook kun je vraagtekens zetten wat voor zin het heeft als je je als een heel andere persoon, dan je bent, moet voordoen om je man te houden. Als je in een relatie jezelf niet kan zijn, dan is zo'n relatie weinig waard. Maar bij de financiën gaat het ook om je kinderen. Jij zegt tegen hem dat hij eraan moet denken dat dat geld zo niet bij de kinderen terecht komt, maar dat moet je eigenlijk ook tegen jezelf zeggen.
Madlief, als je afwacht tot je man de zaak regelt is er een grote kans dat niet alleen jijzelf maar ook de kinderen daarvan de dupe worden. Dus pak jezelf aan, stap over dat schijngevoel heen dat als je iets regelt je zelf aan de scheiding meewerkt en regel nu de financiële kwestie tussen jullie beiden. Mocht hij terugkomen en jij dat nog willen dan kun je die overéénkomst altijd weer verscheuren. Als je niets doet werk je alleen maar mee aan een onregelmatige verdeling. Hou op om dingen van je man te verwachten. Hij heeft al bewezen dat hij daar nu het hoofd niet voor heeft en de consequenties voor de kinderen erg onderschat. Dat blijkt uit het feit dat hij geen benul leek te hebben wat zijn apart wonen voor hen zou beteken en dacht dat dat wel hetzelfde zou zijn. Jij bent dus de enige overgebleven ouder die dat kennelijk wel kan, dus doe dat dan ook en verschuil je niet achter passieve stille hoop dat het misschien nog wel goed komt als je je maar gedeisd houdt, maar neem je verantwoordelijkheden naar je kinderen. Huilen kan later wel weer en je zult hier op het forum genoeg virtuele schouders vinden, maar het is nu tijd voor actie.
Groeten Primavera

Exact. primavera

Madlief: lees alsjeblieft heel goed en aandachtig wat Primavera schrijft. Ze heeft gelijk, tot op de komma. Wat jou overkomt is, hoe tragisch ook voor jou, NIET uniek. Het is een bekend patroon hoe heel veel relaties ontsporen.

De trein is nu van de rails. Je krijgt hem er ook niet meer op. Maar je kunt wel voorkomen dat ie doordendert, met jou erin, het ravijn in. Ga actie nemen. Huilen kan en moet en mag....maar later. Nu eerst handelen.

Heel veel sterkte

Tihama

Al 30x

Ik heb primavera's posting al wel 30 keer gelezen...
Heb er hoofdpijn van...(betekent dat er in ieder geval wat beweging in dat hoofd zit....)
Madlief

Een ander klassiek patroon

En dat is dat iemand denkt over een relatie dat het gewoon op is. Zie vandaag in de krant Bram Peper over Neelie. Gewoon op, zei Neelie. Bram vroeg nog naar uitleg, maar tot op de dag van vandaag begrijpt hij het niet. zo ook bij een aantal vrouwen hier op het forum, of in mijn omgeving. Gewoon op. Op een dag word je wakker en dan denk je: het gaat niet goed. Je probeert te bedenken waar het aan ligt, werk, kinderen, druk.... en de conclusie is dat het aan de relatie ligt. En dan is het op.
Het vreemde is wel dat als een vrouw dat roept zij het advies krijgt om vooral 'voor zichzelf' te kiezen. als een man dat zegt is het een egoïst die al nieuwe pantoffels heeft klaar staan, uit is op seks en jou geen cent gunt. Het zal de ervaring van Primavera wellicht zijn, maar tot nu toe is dat niet het verhaal van Madlief. Ook al geeft man eerlijk toe dat hij een seksuele relatie onderhoudt met iemand anders, hij weet niet eens of hij er verliefd op is. Ik denk dat hij zich vooral weer jonger voelt en vitaler en dat hij dat prettig vindt. Maar je zou het hem eens kunnen vragen.

Madlief, er zijn wel een paar punten waar ik Primavera in wil ondersteunen.

Het eerste is dat je nu nog erg bezig bent met iets te doen waardoor hij iets (anders) gaat doen. Het is altijd goed om te kijken naar de cirkel waar je macht over hebt: daar kun je iets in veranderen. Over een ander mens (maakt niet uit wie of wat) heb je nooit enige macht, gelukkig. Je eigen gedrag, daar heb je wel macht over. Dus houd je focus daarop, want daar kun je iets mee. Het verhaal van Paula B is daar een mooi voorbeeld van.

En dan de financiële kwestie, dat vraagt ook om enige aandacht. Je hebt er nu geen greep op omdat je te weinig kennis hebt van hoe het zit en hoe het straks zit. die kennis kun je opdoen door te gaan vragen en te gaan zoeken. Je kunt daarin je eigen plan trekken, zelf bedenken wat je wil weten, zelf achteraan gaan, zelf kontakten leggen en stappen ondernemen. Dan ontdek je ook wanneer het tijd wordt om te handelen en dat is waarschijnlijk al sneller dan gedacht. Bedenk de situatie voor het geval je wel of niet gaat scheiden. Wil je in het bedrijf blijven? Wil je zelf het huis kunnen betalen? etc. etc. Eigenlijk zou het mooi zijn als je voor jezelf een situatie kon creëren, waarin het er niet eens toe doet of je wel of niet gaat scheiden, hoeveel alimentatie hij gaat betalen, als jij maar voor jezelf weet dat je een leven kunt leiden waar je je prettig bij voelt.

Zijn vrijheid is ook jouw vrijheid. Ik hoop dat je die niet laat vergiftigen door rancuneuze gedachtes of door je eigen behoefte of een opgedrongen behoefte om hem een boeman te maken. Wel of geen boeman, als het op is is het op. En een onafhankelijk leven kunnen leiden is zelfs als je een relatie hebt een prettige gedachte.

Tsjor

Primavera

Wat een geweldige verwoording.
Als "ervaringsdeskundige", ooit in de schoenen van Madlief, kan ik zeggen dat je woord voor woord gelijk hebt.

Kan een liefde 'gewoon' op zijn?

Tsjor, jouw berichtje zette me aan het denken. Kan een liefde op een gegeven moment zomaar op zijn of ligt het eraan dat tenminste één van de partners al een tijdje vergeet om die liefde levend te houden door erin te investeren?
Dat laatste is de indruk die ik heb. Ik heb namelijk het idee dat het 'gewoon op' zijn voorkomt in die relaties waar de laatste tijd (kan jaren in beslag nemen) de relatie steeds meer voor granted wordt genomen. De uitdrukking 'liefde is een werkwoord' bestaat niet voor niks.
Geen idee of daarvan ook sprake is in de relatie van Madlief. Ik weet wel dat een mobieltje plotseling angstvallig buiten het bereik van de partner houden, terwijl de houding afstandelijker is, eerder een symptoom is van een nieuwe vlam is dan van 'op zijn'.
Groeten Primavera

Primavera: hulde!

Wat heb je dat mooi opgeschreven, Primavera; het proces van vervreemding! Ik heb het een aantal malen overgelezen en blijf het heel knap vinden hoe je het onder woorden hebt kunnen brengen! Het schrijnt, als ik het lees, maar het is precies hoe het hier ging.

Volgens mij kan het wel

Dat van investeren en eraan werken is natuurlijk mooi, maar dat werkt alleen als er een basis van liefde is die ondergesneeuwd is. Ik geloof dat mensen kunnen veranderen, dat je ouder kunt worden, dat je zelf anders in het leven kunt gaan staan en dat er ook nog zoiets is als de paniek voor de rest van het leven. Ik denk dat het in de toekomst wel meer zal gebeuren: kalverliefdes, iemand waarmee je een gezin opvouwt, en relaties voor daarna. De kwaliteit van de liefde van degene met wie je een gezin opbouwt is van een totaal andere orde dan de kalverliefdes en zelfs ook dan eventuele dates daarna. Als iemand niet wil, moet je die persoon dan dwingen om in een relatie te blijven waarin hij/zij ongelukkig wordt?

Ik vond het mooi wat een jongen met autisme bij Pauw en Witteman vertelde over hoe hij nou wist dat hij verliefd was: iemand had hem verteld: als je uit duizenden gezichten die ene herkent. Dat snapte hij. En zo begint het meestal ook, dat is het unieke van liefde. Waarom? Hoe komt dat? Heb je daaraan gewerkt? Zijn er redenen voor? Je kunt zelfs verliefd worden op de verkeerde, zoals velen weten.
Maar ik denk ook dat je verliefd kunt worden op de goede, maar dat je jaren later plotseling in die duizenden gezichten niet meer dat ene gezicht herkent, maar nog veel meer gezichten ziet van mensen die ook aantrekkelijk zijn. Ik denk dat de man van madlief plotseling wel duizenden gezichten zag van mensen, waarmee hij wel eens nader kennis zou willen maken. Zonder dat een van die duizenden nu direkt de nieuwe ene is, de nieuwe grote liefde.
Volgens de meeste deskundigen is een nieuwe relatie inderdaad eerder het teken van het einde van de oude relatie dan dat het de oorzaak van is. Hier in dit draadje is al naar voren gekomen dat het sociaal wenselijker is om de man dan als boeman voor te stellen en de vrouw als schuldeloos slachtoffer. Als het zo werk, dan werkt het zo, maar ik denk dat je als vrouw jezelf dan ook en beetje voor de gek houdt en niet kunt accepteren dat liefde ook wel eens voorbij kan gaan.Hoe pijnlijk en verdrietig dat ook is.

Tsjor

Liefde en verliefdheid

Tsjor, in jouw bericht zie ik weinig verschil tussen liefde en verliefdheid, terwijl ik denk dat dat toch wezenlijk is.
Verliefdheid is een soort chemische/psychologische reactie door hormonen en emoties gestuurd en kan je op een vrij willekeurig iemand worden. Er schijnen wel bepaalde factoren mee te spelen, maar die zijn vrij primitief en waarschijnlijk vanuit een evolutionair oogpunt meer gericht op voortplanting dan wat anders.
Verliefdheid gaat vanzelf over. Het kan de start zijn voor een liefdesrelatie als de personen op één of andere manier bij elkaar passen, maar dat hoeft beslist niet. Je kan zelfs een liefdesrelatie krijgen zonder te beginnen met verliefdheid, maar dat is niet meer zo in de mode, omdat mensen toch liever iets serieus willen beginnen met iemand waarbij ze eerst dat overweldigende gevoel hebben gehad.
Een liefdesrelatie is iets wat je samen opbouwt, vorm geeft en bij moet houden. Natuurlijk veranderen mensen in de loop van de tijd min of meer, maar dat gaat niet ineens en je hebt er ook invloed op. De kunst is om de liefdesrelatie mee te laten veranderen met de persoonlijke ontwikkelingen van beiden. Je voegt waarde toe, ipv waarde uit de relatie te onttrekken.
Mijn idee is dat als iemand 'plotseling' anders in het leven staat en 'ineens' geen waarde meer ziet of voelt in de relatie, dat diegene dat teveel bezig is geweest met zijn eigen weg en te weinig met de weg samen. Kortom, ik zie dat toch als een soort laten sloffen van je relatie om er dan ineens achter te komen die niet meer bij je past. Aan de buitenkant zag het er misschien nog steeds als hetzelfde uit, maar van binnen bleef er steeds minder over totdat je een leeg omhulsel blijkt te hebben. Jij zegt, als ik het goed begrijp, dat kàn je overkomen. Ik zeg: dat lààt je je overkomen, dat is een (waarschijnlijk onbewuste) keus die je in de tijd telkens weer opnieuw maakt.
Met 'paniek voor de rest van je leven' heb ik geen flauw idee wat je bedoelt. Ik stel me het als een soort terugkerende bindingsangst voor.
Kalverliefdes zie ik meer als oefeningen. Oefeningen in wie je moet kiezen (de ene persoon past beter bij je dan de ander) en hoe je een liefdesrelatie op moet bouwen. We moeten van alles leren, dus ook leren om lief te hebben vindt ik daarom nog niet zo gek. Sommigen doen het gelijk goed (natuurtalent of geluk?) en blijven al vanaf jongs af aan hun hele leven bij elkaar. Anderen hebben wat meer oefening nodig en weer anderen leren het misschien nooit.
Deskundigen maken trouwens ook verschil in een nieuwe verliefdheid en nieuwe relatie, aangezien ze ook zeggen dat een verliefdheid waar niet aan toe wordt gegeven of zelfs tijdelijke ontrouw toch verbazend vaak juist niet het einde van een relatie betekent als de partners maar weer nader tot elkaar komen.
Nieuwe relaties en oude relaties hebben ongetwijfeld invloed op elkaar, maar het is moeilijk te zeggen of iemand een nieuwe relatie begint omdat de oude op zijn eind loopt of dat de oude op zijn eind begint te lopen, omdat iemand zijn tijd, liefde en energie in een nieuwe stopt.
Ik zeg niet dat Madlief haar ex een boeman is. Hij zal het zo echt allemaal niet bedoelt hebben, maar hij heeft er helemaal in zijn eentje voor gekozen om het bijltje er gelijk bij neer te gooien zonder zijn best nog te doen en heeft besloten om gelijk in een ander te investeren. Als er al langer dingen hem niet lekker zaten dan had hij zijn mond open moeten trekken ipv het door te laten sudderen en zich ondertussen steeds meer op zijn eigen persoonlijke weg te concentreren ipv het pad met Madlief en gezin samen.
Ik zie toegeven aan een verliefdheid in een relatie een beetje als alcohol in het verkeer. Je kunt achteraf nooit met zekerheid zeggen of alcohol oorzaak, medeoorzaak of van geen invloed zou zijn geweest, maar door zo achter het stuur te gaan zitten nam diegene wel bewust het hogere risico dat er iets fout zou gaan en heeft dus daar zijn verantwoordelijkheid in.
Voor mij hoeft niemand gedwongen te worden om in een relatie te blijven waarin hij/zij ongelukkig wordt, maar ik vind dat beide partners wel aan elkaar verplicht zijn om 1)er alles aan te doen dat ze in die relatie gelukkig blijven en 2)eerst te onderzoeken of er wellicht andere oplossingen zijn ipv uit elkaar gaan. Dat laatste kan altijd nog, er zijn vele relaties die al of niet met professionele hulp weer uit het dal opklimmen en toch weer geluk aan beiden geven.
groeten Primavera

Hoi...

Heb jullie reacties, meningen vele malen gelezen. Overal zit wat waars in. Ik ga wel met Primavera mee in het idee van relatie die langzaam uitgeholt wordt door niet-investeren. Ik bedoel, is denk ik bij ons ook het geval geweest, en ik vind ook dat het niet goed is als je dat zo laat gebeuren.
Ik neem echt jullie ideeen mee, maar vind het moeilijk om er echt inhoudelijk op te reageren, omdat ik dan toch steeds zo met mijn gevoel zit...
Maar met alle inzichten...ikzelf sta er midden in, en het voelt nog steeds niet goed als ik er aan denk dat ik hem gewoon moet opgeven.... Wat niet wegneemt dat ik wel besef dat ik me op bepaalde practische dingen wel moet gaan voorbereiden.
Volgende week kunnen we bij die therapeut terecht. Ik denk echt niet dat het daardoor weer goed komt, hoor. Maar ik verwacht er wel wat meer antwoorden te krijgen. En ik hoop ook dat hij wat meer gaat inzien wat hij doet, waarom en hoe het komt. Want...dat weet hij echt niet, ook al kunnen wij hier van alles invullen.... Misschien zal het pijnlijk zijn, maar dat zal dan ook wel weer een positief effect hebben op mij. Misschien dringt het dan door?
Verder gaat het hier wel redelijk. Het leven gaat wel door, natuurlijk. Maar bv vandaag, tijdens een vergadering, trok er opeens een soort scherm voor me langs met de gedachte "en het is ook voor altijd, dat hij niet meer met/bij me is". Dan is het erg moeilijk. Een collega had het in de gaten, en schreef me een briefje: Kiezen op elkaar!. Dat medeleven maakte het nog moeilijker, maar was ook fijn. Ik heb gauw teruggekrabbbeld: Ik doe niet anders...
Maar morgenavond ga ik lekker naar de ladies night van De gelukkige huisvrouw, met een stel vriendinnen. Ook al vond ik het boek niet goed, zo'n avondje is nu wel iets om naar uit te kijken. Scheelt weer in het lege gevoel dat vaak overheerst.
Greetz
Madlief

Heel veel aannames

Primavera, misschien was de man wel nog steeds verliefd op Madlief, maar nu niet meer.
Jij gaat ervan uit dat er eerst een ander liefje was en toen pas de uitspraak dat hij ongelukkig is in de relatie.
Je weet niet wat hij op zijn manier en vanuit zijn optiek allemaal geprobeerd heeft voor de relatie.
Het geloof in relatietherapie wordt niet door iedereen gedeeld, mannen zijn meestal al helemaal geen praters.
En dan kun je zelfs de liefde die je ooit voelde omzetten in diep respect voor de ander, wat de man van Madlief ook doet volgens mij, terwijl je tegelijkertijd de relatie zelf niet wil voortzetten. Respect voor wat geweest is, maar een andere toekomst kiezen, zelfs al is die ongewisser of minder harmonieus of turbulenter.
Met 'paniek voor de rest van je leven' bedoel ik dat iemand bang kan zijn om op zijn vijftigste te ontdekken dat het mooiste van zijn leven al dertig jaar achter hem/haar ligt. En dat de rest van het leven klaar ligt, hooguit de plaats van de volgende vakantie zal anders zijn. Paniek. Het heeft dus weinig met bindingsangst te maken, tenzij je dat begrip heel erg gaat oprekken. Maar na een huwelijk van bijna twintig jaar denk ik niet dat zoiets aan de orde is.
Stel dat de man van Madlief dat wil doen: zijn liefde omzetten in diep respect, dan zou het uitpluizen waarom het geen liefde meer is eerder beschadigend werken, omdat je dan kleine ergernissen, teleurstellingen, momenten van eenzaamheid of vervlogen hoop moet gaan uitvergroten. Alsof dat de oorzaak zou zijn. Terwijl je zelf weet dat dat niet zo is. Zoals het was was het goed, maar het is niet zoals het worden zal. Time to move on.

Maar het blijft opvallend, het verschil in reactie op een man of een vrouw.

Tsjor

Andere definities

Beste Tsjor,
Ik denk dat we andere definities en ideeën hebben over een aantal punten wat relaties en onze berichtjes daardoor wel raakvlakken hebben maar aan de andere kant eigenlijk over verschillende zaken gaan.
In jouw berichtjes lees ik geen verschil in verliefdheid en houden van. Als je elke relatie ziet als een soort diepere verliefdheid, dan snap ik jouw redeneringen wel, maar voor mij betekent houden van in de zin van een relatie opbouwen zoveel meer.
Er is in mijn beeld van een relatie geen sprake van liefde OMZETTEN naar diep respect. Diep respect voor de ander is al een essentieel component van de relatie. Het is hoogstens een overblijfsel als de liefde om een één of andere manier over is, maar juist dat respect voor de ander zou er voor moeten zorgen dat je niet met een ander het bed in duikt alvorens de problemen netjes afgerond te hebben.
Niks willen onderzoeken over de oorzaken waarom de dingen zo gelopen zijn met als excuus dat dan het eventuele overgebleven respect dreigt te verdwijnen, daar koopt Madlief niet zoveel voor. Ze wil geen diep respect, ze wil liefde. Bovendien wat is dat voor een respect dat hij stiekem met een ander de koffer in duikt en het gezin nu financieel laat bloeden en wie weet waar ze uiteindelijk uitkomen. Respect voor Madlief zou ook zijn zorgen dat de boel geregeld is en zorgen dat de kinderen niet de dupe kunnen worden. Dat doet hij allemaal niet, hij gaat rustig in een huis met een idioot hoge huur zitten.
Ik heb inderdaad geen idee wat hij op zijn manier al geprobeerd heeft, ik baseer mijn aannames op wat Madlief hier over het gedrag beschreven heeft en statistisch wijst dat nu eenmaal op iemand buiten het huwelijk. Het kan best zijn dat er in hun huwelijk (ook) al andere dingen voor die tijd waren, die hij op een gegeven moment maar heeft laat zitten. Bijvoorbeeld dat hij liever had gehad dat Madlief wat meer zijn droom van zijn zaak deelde aangezien hij haar vaak gevraagd heeft om daar samen in te werken. Dat weet ik niet en ik denk dat ze er daarom er goed aan doen om zo wie zo samen naar relatietherapie te gaan, misschien komt het er daar uit. Alleen zonder therapeut is het ze niet gelukt om te communiceren met elkaar. Je kunt het zien als iets wat Madlief nodig heeft om op haar beurt respect voor haar -ex te kunnen bewaren.
Verder is mijn beeld van een relatie dat je niet zomaar de boel opblaast als de verveling toe slaat. Tenminste wat ik uit jouw beschrijving van 'paniek voor de rest van je leven' opmaak, komt in feite daarop neer. Als het toekomstbeeld je benauwd kun je daar toch samen aan werken om het aan andere wending te geven? Waarom eenzijdig beslissen dat het mooiste al achter je ligt? Waarom niet samen nieuw of turbulenter toekomstperspectief creëren? Waarom alles wat je in jaren samen hebt opgebouwd vernietigen om met een ander daar weer een soort kopie van te bouwen totdat je weer op hetzelfde punt aankomt?
Jouw definitie van relatie vind ik te weinig gemeenschappelijk. Van jouw berichtjes krijg ik het beeld van relaties waarbij twee personen bij elkaar blijven zo lang het uitkomt. Ik zie geen opbouw van een stevig relatiebouwwerk erin, geen gezoek om samen een weg te vinden. Meer dat ieder zijn eigen weg blijft gaan, dat is dan in de relatie zolang die wegen toevallig parallel lopen, maar niet langer dan dat. Er is geen overtuigde keuze 100% voor elkaar. Het lijkt me erg eenzaam zo'n relatie en ikzelf zou er nooit zo één willen, het zou me te weinig kunnen bieden en te weinig geven om in te investeren. Dan maar liever zonder relatie.
Groeten Primavera
P.s. ik heb niet het idee dat ik speciaal zo reageer op vreemdgaande mannen, vreemdgaande vrouwen krijgen doorgaans ook kritische berichtjes van me.

Primavera : aanvulling op een tekstje van je

"Als de bedrogen partij er vroeg achterkomt want er eigenlijk aan de hand is en dwingt om de oorzaken en het aandeel van de roofbouw van de verliefdheid op de relatie te erkennen en een keuze forceert is er nog kans dat er weer in de bestaande relatie wordt geïnvesteerd en die nog te redden valt."
--> Hoe kan je je partner dwingen om de oorzaken en het aandeel van de roofbouw te erkennen? In mijn geval liep de partner zo naar de andere vrouw. Die had geen zin om zicht daarin te verdiepen.

Helaas, is dit wat elke bedrogen partij wil: oorzaken vinden, problemen aanpakken en happy forever and after leven. Maar helaas is het ook zo dat de bedriegende partij dit niet wil. Madlief's man zie letterlijk dezelfde dingen als mijn man destijds en deed bijna hetzelfde. "Ik weet niet wat ik wil." "Ik hou niet genoeg van je om met je getrouwd te blijven." En terwijl maar contact zoeken met die andere vrouw. En had ik destijds niet mijn leven en dat van mijn zoon in mijn handen genomen dan zat ik nog altijd in die impasse waarin Madlief zit. Madlief, dit is geen verwijt naar jou toe! Jij doet alles waarop jij vind dat het moet en laat je door niemand op de kast jagen! Als jij denkt dat je op deze manier je relatie nog kan laten lukken, dan moet je dat zeker proberen. Op een dag zul je er wel zelf genoeg van hebben en dan zou ik niet graag in de schoenen van je man staan!

Mijn man en ik zijn nu 2 jaar uit mekaar. Ook al heeft hij nog steeds een relatie met die vrouw, onze liefde is niet verminderd. Maar ik weet dat hij me niet meer kon gelukkig maken. De passie was weg en zo wou ik niet leven. Of vechten voor zijn aandacht voor ons gezin ipv aan die ander(en)... We wonen niet meer bij elkaar en hebben geen sex meer, voor de rest is er niets veranderd.

Het heeft pijn gedaan, aan beide kanten. Moest Madlief op een dag ook beslissen om alleen verder te gaan, zal dit evenzeer pijn doen bij haar man. Maar soms...is liefde niet genoeg om samen te blijven.

Groetjes

Om met het laatste te beginnen

Een belangrijk verschil zit in de manier waarop je de man van Madlief ziet: als iemand die eerst een andere vrouw heeft gevonden en dan gaat zoeken naar argumenten om van zijn huidige vrouw af te komen. Zo zie ik dat niet, maar dat heb ik al in andere berichtjes uitvoerig toegelicht. als je die premisse laat varen zul je andere analyses moeten maken. Maar het klassieke beeld van de trouw vrouw en de bedriegende man is natuurlijk gemakkelijker. Het helpt om boos te worden, maar het helpt verder niet om iets op te lossen.

Overigens wil de man van Madlief wel in therapie (ik was vergeten dat te vermelden).

Dan een aantal punten:

'In jouw berichtjes lees ik geen verschil in verliefdheid en houden van.' Jammer, maar daar ging mijn berichtje ook niet zozeer over.

'Niks willen onderzoeken over de oorzaken waarom de dingen zo gelopen zijn met als excuus dat dan het eventuele overgebleven respect dreigt te verdwijnen, daar koopt Madlief niet zoveel voor. Ze wil geen diep respect, ze wil liefde.' Met uitpluizen van de oorzaken waarom de dingen zo gelopen zijn krijgt ze ook de liefde niet terug. Het uitpluizen zal vooral de negatieve aspecten naar boven halen. Sommige mensen zijn daarom na een echtscheiding nog veel intensiever bezig met hun ex-partner dan daarvoor, met de negatieve kanten dan. Daarmee worden de positieve kanten weggegooid, want wie gaat nu nog iets positiefs vertellen aan een partner waarmee je gaat breken? Terwijl die positieve kanten er wel zijn, natuurlijk wel, anders houd je het geen 20 jaar vol, krijg je geen kinderen samen en werk je je niet een slag in de rondte om je partner alles te geven wat zij wil.

'Verder is mijn beeld van een relatie dat je niet zomaar de boel opblaast als de verveling toe slaat.' Het is niet 'zomaar' en het gaat ook niet over verveling, maar over een existentiële crisis.

'Jouw definitie van relatie vind ik te weinig gemeenschappelijk. Gelukkig hoeven wij niet samen te trouwen. Ik zie een relatie als iets van twee mensen, die groeien, zich ontwikkelen, die elke keer opnieuw hun relatie met elkaar moeten uitvinden en opbouwen. Het is anders als je verliefd bent, het is anders als je samen besluit dor te gaan, het is anders als je besluit een kindje te krijgen, het is anders als de kinderen er zijn etc. etc. . Bij jou gaan ze samen meer op in één. Ik zou het daar benauwd van krijgen, op voorhand al. Dus ik zou er niet aan beginnen.

Misschien onderschrijft de man van Madlief wel wat Charlie vo schrijft: 'Maar soms...is liefde niet genoeg om samen te blijven.'. Genoeg reden voor veel verdriet, maar niet voor boosheid.

Tsjor

Reactie

Hoi,
vind het momenteel lastig om echt inhoudelijk op jullie berichten in te gaan. Neemt niet weg dat ik er dankbaar voor ben en overal wat van meeneem. En alleen het feit dat mensen zich met mijn situatie bezighouden helpt me al, en ook om er zinnige algemene dingen over te lezen.
Paar dingetejs, voor de beeldvorming, wil ik wel even laten weten (omdat ik las dat dat niet bij iedereen even duidelijk is). Meer feiten, dat is niet zo lastig om mijn gedachten over op een rijtje te krijgen:
Mijn (nog)man komt bij ons op afgesproken momenten (als is dat vaak). We weten dus wanneer hij wel niet komt. In het weekend kan dat wat wisselen, maar zeker door de week ligt het vast.
Financieel zit ik (nu) zeker niet in de problemen. Hij draagt nog steeds het standaard bedrag bij dat hij eerder ook stortte en betaald de hypotheek. (hij zal zelf niet veel overhouden, merk ik ook wel, maar hij zal dingen via de zaak regelen (zaak kan wel "iets" lijden...))
Man wil wel mee naar therapie, maar voor hem hoeft het niet. Hij gaat mee voor mij, en omdat hij denk ik hoopt het daarmee beter (makkelijker?) af te kunnen sluiten.
De vriendin, de evt verliefdheid van hem, is voor mij de black box in dit verhaal. Wat ik wel weet is dat ze bv niet dagelijks bij elkaar zijn. Maar dat zegt natuurlijk niks over wat het is en wat het doet...
Nog een feit: ik kan nog steeds niet omgaan met het idee dat hij onze relatie en gezin zo makkelijk achterlaat, zonder er voor te knokken.
Groetjes
Madlief

Zonder er voor te knokken

Goh Madlief,
Dat is het het grote probleem hé. Dat je niet snapt hoe hij er zo nuchter onder kan blijven en zonder te knokken alles achterlaat. Spijtig genoeg zit een man anders in elkaar dan een vrouw. Op zijn manier zal hij ook wel overwogen hebben wat het best is hoor. Alleen weet je dat allemaal niet.
Sterkte!

Je zult maar man zijn

Ik kan je zo twee vrouwen uit mijn omgeving aanwijzen die 'zonder ervoor te knokken' het initiatief hebben genomen om de relatie te beëindigen, manlief verbijsterd achterlatend. Onder het motto: het was genwoon op. Geen grote ruzies, geen geweld, geen, niks van dat alles, gewoon een relatie die na ongeveer twintig jaar gewoon op is. Op initatief van de vrouw, voor de man evenzeer als een donderwolk bij heldere hemel. Goede vrouwen, betrokken, trouw, eerlijk, hardwerkend, goede moeder, goede vriendin, met een goede visie op relaties etc. etc.
Toch worden zij op een heel andere manier benaderd: natuurlijk kies je dan voor jezelf heet het dan. Ik blijf het verbijsterend vinden, dat verschil in reakties.

Maar ik zou zeggen: stimuleer het vooral, dan gaat Madlief op een dag haar man echt wel een %*)(*%$@^* vinden.

Tsjor