Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Verschil

Tsjor, we gaan hier mogelijk weer een verschil van mening over krijgen, maar ik kan het toch niet laten. Even uitgaande van de grote getallen: vrouwen verbreken vaak de relatie omdat het "op" is nadat ze mannen al talloze malen hebben duidelijk geprobeerd te maken dat ze niet tevreden waren. Man luistert niet, neemt het niet serieus of wat dan ook, en er verandert niks. Tot vrouw na waarschuwing 20 de stekker eruit trekt, waarop man ineens opschrikt en zegt niks te hebben zien aankomen.

In het algemeen zijn vrouwen gevoeliger voor signalen van onvrede dan mannen. De kans dat het beeindigen van de relatie daadwerkelijk de donderslag bij heldere hemel was is dan ook m.i. wat groter als de man plotseling opstapt dan als de vrouw dat doet.

Nogmaals: het gaat om de algemene tendens, de grote getallen, de sensitieve man en botte vrouw niet te na gesproken...
Dus je hebt in principe natuurlijk gelijk: als plotseling opstappen niet netjes is, is het dat voor vrouwen evenmin als voor mannen, maar de kans is groot dat het plotseling van vrouwen lang zo plotseling niet is.

Ik heb ook een keer zo'n man gesproken. Verbijsterd was ie. Zijn vrouw weg, en hoe dat nou kon. Nou ja, ze had wel eens gezegd dat..., maar ja, hij had altijd gedacht dat ze toch niet...
Tja.

Andere tendens: vrouwen stappen op omdat ze hun man/relatie zat zijn, mannen stappen op omdat ze een ander hebben. Ook hier weer: voor de grote aantallen.

Groeten,

Temet

Grote getallen

Temet, het kan ook zijn dat het 'normale' beeld zo overheersend is dat er niet eens ruimte is voor een ander beeld. Dat vind ik soms terug in dit draadje. In elk geval staat de teller aan de andere kant (dus niet nadat vrouw altijd signalen heeft afgegeven en niet begrepen wordt door man, maar simpelweg omdat het 'op' is of een nieuwe liefde (de nieuwe pantoffels).
Je kunt hier ook nogal wat draadjes vinden waarin vrouwen aangeven dat zij de stekker eruit hebben gehaald.
Ik ben in dit draadje begonnen met een tamelijk uitvoerig verhaal over de veranderende leeftijdsfasen. Ik denk dat het vraagt om een ander denken over relaties. Dat zal 'op natuurlijke' wijze ontstaan. Mijn jongste (12) heeft al meer ex-en dan ik ooit in mijn leven heb gehad (zonder ooit gezoend te hebben, mijn dochter dan). Ex-en gaan vriendschappelijk met elkaar om. Daar begint al iets van een ander relatiepatroon zichtbaar te worden. Goed, ik ben dan een oude moeder, maar toch.
Het beeld vasthouden van de smadelijk verlaten, onbegrepen vrouw tegenover de niet-communicerende, egoïstische man, het zal vaak zo zijn, maar ik zie het nut er niet van in om nu net zo lang door te praten tot dat beeld klopt. Het is al pijnlijk genoeg, dat een relatie 'op' kan zijn, voor de een duidelijker dan voor de ander. Neem je verlies en behoud het goede, dat legt meestal een betere basis voor een gezond leven na de meest betekenisvolle relatie uit je leven. Boosheid, wrok etc. levert je uiteindelijk alleen maar narigheid op.

Tsjor

Niet genoeg...

Gisteren had ik wat zaken verwerkt voor het bedrijf. Daarover stuurde ik een mailtje naar mijn man met wat vragen. Als laatste vraag had ik geschreven: Waarom vind je me niet leuk genoeg?
Daarop kreeg ik het volgende antwoord: Ik vind je wel leuk maar ik hou niet genoeg van je. Sorry. Ik ben bang als we door gaan ik je alleen nog meer pijn doe, ik hoop dat je het een beetje snapt. Liefs.
Mijn antwoord: Nee, ik snap er nix van. Sorry. Liefs.

Madlief

Je hoeft het niet met hem eens te zijn

Ik deel wat Beemer schrijft over 'snappen'. Je hoeft het ook helemaal niet met hem eens te zijn. Maar ik hoop dat je jezelf niet gaat vergiftigen met vragen waar geen antwoord op is. De pijn en het verdriet is al erg genoeg.

Tsjor

Madlief

Hai lieve Madlief, volgens mij is dit de duidelijkste uitspraak die je van je man kreeg. Wat kun jij er mee? Aanvaarden dat het zo ís voor hem. Door steeds te denken en te zeggen (hier in ieder geval) dat je het niet begrijpt, niet gelooft, niet wilt aanvaarden, ontstaat een gevecht. Tegen de bierkaai, tegen jezelf. Je 'verknalt' je energie. Natuurlijk, jij hebt het gevoel dat je geen keus hebt, je kúnt niet anders dan niet aanvaarden, ontkennen, wachten, hopen. Maar nú kreeg je een antwoord. Ik vind je leuk, maar ik houd niet genoeg van je. Ik bescherm je door weg te gaan nu, om je voor meer pijn te behoeden. Weet je, het ís een vreselijke pijn, het ís niet hoe je het wilt, droomt, denkt, bij jóu stroomt het gevoel, voor je man, voor je gezin, voor jullie gezamenlijke toekomst. Bij hem stroomt dat niet. Ik denk dat hij koestert wat er was, maar dat is voor jou niet zichtbaar, dat maakt hij niet zichtbaar, dat is voor jou té verwarrend. Ik denk steeds: wat zou jou kunnen helpen met het aanvaarden? Je geeft aan dat je psycholoog zegt dat het ok is om nog niet te aanvaarden, en ik begrijp dat vanuit het verwerken; niet forceren, niets afdwingen. Maar ik kan me nu ook voorstellen dat je nagaat of er iemand is die je kan helpen (dus niet 'het moet', maar 'het mag, het kan') bij het wél aanvaarden. Ben je wel eens bij een haptonoom geweest? Die gaat met jou naar je gevoel. Het zou mij niet verbazen als jouw 'niet-aanvaarden' een uiterste poging van je is níet de diepste angst en het diepste verdriet te voelen van het afgewezen zijn. Een soort oerangst is dat, dat wil niemand voelen. Maar waarschijnlijk is bang zijn voor die angst, voor dat heel diepe gevoel, nu belemmerender voor je, maakt dat je verward, geeft 't je geen mogelijkheid meer tot handelen, durven, 'groei'. Tjee, als ik dit allemaal schrijf, denk ik: wat een arrogantie weer, om te denken dat ik weet wat Madlief nodig heeft. Maar ik gun het jou zo om weer een lichtpuntje te zien, gewoon omdat jij zelf bestaat, je prachtige kinderen hebt om voor te zorgen en mee te leven, omdat je heel diep en ver je kracht kunt voelen, omdat het leven doorgaat, en jij een mooi mens bent vanwege jouw trouw, jouw liefde, jouw verbonden willen zijn. Dat alles krijgt nu een enorme klap, maar het bestáát nog steeds. Het is niet weggegaan, ook niet 'met je man mee'. Lieve Madlief, je bent zo kwetsbaar en lief. Zorg goed voor jezelf. Moes.

Ik wil niet jammeren...

Maar ik mis hem gewoon, naast me, met me, achter me.
En omdat ik weet wat er tot een paar maanden geleden was, kan ik niet bevatten dat dat zomaar weg kan zijn. Daar zit de crux, volgens mij. Misschien is dat wel niet willen voelen die dieptste angst, het werkelijk verlaten zijn, ik weet het niet.
Houden van is moeilijk uit te leggen, niet meer houden van blijkbaar ook. Ik snap dat ik nooit de antwoorden krijg die ik zouwillen, maar ik vind het echt onverteerbaar nu er helemaal geen reden wordt gegeven over het hoe en wat. Ik kan daar niet mee omgaan.
Tsjor, wat bedoel jij met vergiftigen met vragen? Dat ik mezelf de schuld ga geven of gewoon dat het bezig zijn met die vragen niet zinvol is?
Madlief

Vooral dat laatste

Maar ook dat je niet toekomt aan je echte verdriet, want natuurlijk mis je hem en doet dat pijn en ben je verschrikkelijk verdrietig.
Als je gaat focussen op de reden en de antwoorden die er niet zijn, dan schep je voor jezelf een sfeer van boosheid, rancune, onbegrip, onverwerkt blijven. Daar kun je in blijven hangen en voor jezelf een naar leven door lijden.
Of je gaat redenen zoeken, bedenken, die niet eens echte redenen zijn, bijvoorbeeld dat hij nu wellicht met een ander af en toe het bed deelt, zonder echt verliefd te zijn overigens. En dan wordt je een boze, wraakzuchtige ex die het hem betaald wil zetten.
Vanuit mijn ervaringen met mensen die iemand verloren hebben (rouw) kan ik je zeggen, dat mensen die pijlloos diep verdriet hebben in de loop van de tijd vaak een manier vinden om dor te gaan met het leven. Het verdriet krijgt een plaats, het vlakt wat af, er blijft een open wond over, maar het leven vouwt zich op een of andere manier daar weer omheen. Alleen mensen die ook heel boos zijn, bijvoorbeeld omdat een arts iets niet goed gedaan heeft, die blijven vaak hangen in die boosheid en omen er steeds weer op terug. Andere zaken in het leven die niet lopen worden daar steeds aan gerelateerd. Hun leven stopt. Ze kunnen niet verder met hun verdriet, maar ook niet hun leven.
Mijn ex droeg op een dag een t-shirt met als spreuk: 'beter iets te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad'. Ik geloof dat het van een Limburgse groep is. Ik was blij om dat te lezen, omdat het een mooie manier is van omgaan met het verdriet en met alles wat je verloren hebt.
Als je kunt accepteren dat de aanwezigheid van liefde net zoiets ongrijpbaars als de afwezigheid ervan, dat je man je wel nog leuk vindt en wel goed wil zorgen voor jou en voor de kinderen, dat hij je geen pijn wil doen, als je beseft dat je nooit enig recht hebt op iemands leven, dat de toekomst is wat je er zelf van maakt, dat je niet afhankelijk bent maar zelfstandig en volwassen, als je dat allemaal kunt accepteren kun je nog heel erg verdrietig zijn, maar de kans is dan groter dat je aan je man een goede ex en een goede vriend over houdt die ook nog een goede vader is, ook al zal het je leven lang wellicht pijn blijven doen dat jij wel van hem houdt en hij niet meer van jou.
Ik gun je dat je het beste overhoudt. Het verlies is al groot genoeg.

Tsjor

Tsjor, dankje

Heel duidelijk omschreven. Zo hoop ik het ook te kunnen...accepteren. Of zoiets...
Zo probeer ik het ook, zelfs nu al wel. Maar waarom voelt alles zo leeg en alleen?
Madlief

Omdat het zo is

Het is leeg en alleen, Madlief. Na het overlijden van mijn kindje vond ik mijn eigen gevoel nog het beste terug in het beeld van Zadkine voor Rotterdam na het bombardement: een groot leeg gat midden in je lichaam.
En toch groeit het leven daar weer omheen. Onverwoestbaar, zoals onkruid door beton heen kan komen.
Een ander verhaal dan, meer nog uit eerbetoon voor de vrouw die omgekomen is bij het vliegtuigongeluk in Smolensk, Anna Walentinowycz. Ze werkte op de haven in Gdansk en zette zich in voor haar mede-arbeiders. een vand e dingen die ze deed was, dat ze stukken steen uit de grauwe binnenplaats haalde en daar bloemen plantte, om het beton minder grijs te laten zijn. Ze is ontslagen. Haar collega's kwamen in verzet en uit het verzet groeide Solidarinosk en werd uiteindelijk het communistische regime in Polen omver geworpen. Kleine dingen doen, omdat ze goed zijn. En uiteindelijk verandert de hele wereld. Haar verhaal stond ooit in de Volkskrant, het is me altijd bijgebleven als stimulans: hoe donker het ook is, zoek de plek waar je een steen kunt uitwrikken, plant bloemen en de hele wereld kan anders worden.

Tsjor

Het is een quote

van een Engelse dichter, Alfred Lord Tennyson. Het komt uit een In Memoriam gedicht (hoe toepasselijk...):
I hold it true, whate'er befall;
I feel it, when I sorrow most;
'Tis better to have loved and lost
Than never to have loved at all.

(vrij vertaald: wat er ook gebeurt, hoeveel verdriet ik ook heb, 't is beter te hebben liefgehad en deze liefde verloren, dan nooit te hebben bemind.)
Madlief, je kunt het ook nog zo zien: Mensen die in je leven zijn of komen, hoeven daar niet permanent te blijven. Soms is hetgeen je met iemand hebt, de boodschap die ze brengen, datgeen wat je moet leren, volbracht, en breekt er een andere periode aan. Dat geldt natuurlijk voor beide partijen. Je nu-nog-man ziet in dat voor hem de periode waarin hij met jou een stel was, over is. En hoe wrang voor jou ook, je kunt daar niets aan veranderen.
Zoals tsjor zo prachtig uitlegt zijn er twee wegen die je kunt gaan. Je kunt blijven vragen, blijven protesteren, blijven zoeken, zodat het nooit afgerond wordt, en je het nooit echt zult verwerken. Of je dealt ermee, je gaat diep en gaat de confrontatie met de pijn aan. En dan wordt het een stap op je levensweg, waardoor ook wat jullie hadden, jullie liefde en samenzijn, zijn glans niet hoeft te verliezen. Het was toen en dat was mooi, en nu komt nu, en dat is niet minder mooi, maar wel anders.
Maar ik begrijp je heel goed. Je bent volgens mij nog compleet in verbijstering, je holt achter de feiten aan. Is ook logisch, iemand die weggaat is daar vaak veel langer al mee bezig, en is dus al veel verder in het proces van afscheid nemen. Jij staat nog aan het begin, en bovendien is het je keuze niet.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid voor nu, en nog veel mooie ontwikkelingen in je leven.

Madlief, zelfde schuitje

Mijn vriend wil ook niet meer. Wij hebben een samengesteld gezien, en hij kan het echt niet meer opbrengen, zegt hij. Ik ben ook intens verdrietig, geshockeerd. Gevoelsmatig weet ik dat het beter is, maar ben zo boos en teleurgesteld. De acceptatie is het moeilijkste wat er is.
Ik zal doormoeten, met mijn kinderen. Hoe verdrietig we allemaal ook zijn. Gelukkig is er geen ruzie. Wel veel onbegrip. Ik ben nu met een coach in gesprek, en dat helpt mij wel enorm. Het leven gaat gewoon weer door, iedere ochtend is er weer een nieuwe dag. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik moet door. Voor de kinderen maar ook voor mezelf.
Hij was er ook al langere tijd mee bezig. Dat maakt dat hij in zijn hoofd al 10 stappen verder is, heeft die acceptatie al. En dat kan ik niet meer terugdraaien. Hoe jammer ik het ook vind. Ik kan niet blijven trekken aan een dood paard. Ik moet hem loslaten. Dat is ook liefde.

Therapeut vandaag

Hoi,
vandaat met z'n tweeen bij de therapeut geweest. Het viel niet mee, in die zin dat ik de therapeute niet erg objectief vond.
Beiden mochten we onze doelstelling aangeven. Daarna vroeg ze beetje door over hoe we ons nu in de situatie voelden en wat we voor elkaar voelden. Daaruit bleek dat mijn man het nu allemaal wel best vond, hoewel hij me wel aardig vond, en hij ook nog als antwoord gaf dat hij niet snel problemen met mensen had, en er ook nog een antwoord was dat we niet vaak ruzie hadden. Toen was de conclusie van de therapeut al getrokken: er was nooit echt verbondenheid geweest in onze relatie. Wat ik daar ook tegenin bracht was niet waar want dat was volgens haar mijn beeld van de situatie. Mijn man was het er ook niet helemaal mee eens, zei ook wel iets daarover, maar ze ging maar door bij mij. Dat we, omdat we het allemaal wel goed vonden, een gezapig stel waren en er eigenlijk niks was. Ze hoorde geen passie bij ons, en dat was er dan waarschijnlijk ook nooit geweest.
Ik ga nu erg kort door de bocht, qua inhoud. Maar het kwam hier wel op neer, vandaag tijdens het gesprek.
Ik vond haar conclusie erg snel en dus ook kort door de bocht. Ik vond dit erg vervelend. Toen ik aangaf dat ik het idee had dat ik niet erg serieus werd genomen, zei ze dat dat kwam omdat dit idee tegen mijn beeld inging...
Tja, zou kunnen. En uiteindelijk kan het ook wel zo zijn...maar zo snel, op basis van enkele antwoorden al dit oordeel? Ik vind het raar.
Wat vinden jullie?
Madlief

Evenanno

Echt shit, zeg, de situatie bij jou. Kan je vriend aangeven waarom het echt niet meer gaat? En kun je daar iets van begrijpen?
Wat doet de coach voor je? Waarbij helpt hij je verder?
Welke acceptatie bedoel je in je posting? Van het feit dat het samen niet gelukt is? Of acceptatie van het feit dat hij niet meer verder wil. Of acceptatie dat je het niet meer terugkunt draaien?
Madlief

Mirreke

Dankje, de sterkte en wijsheid heb ik nodig en de mooie ontwikkelingen hoop ik ook mee te maken.
Madlief

Therapeut

Ik heb lang geleden een aantal keren op je postings gereageerd.De laatste tijd alleen maar meegelezen. Het is verdrietig voor je, ontzettend verdrietig. Maar voor nu is het over. Er is geen "samen" meer, behalve samen ouder zijn. Je blijft je verzetten, je telkens dezelfde vragen stellen. Ik heb je gezegd dat dit op je eigen tempo gaat. En iedereen kan er wat van vinden(werd ik destijds doodmoe van); jij moet het doen! Wij zijn destijds ook bij een therapeut geweest. Deze liet ons ons verhaal vertellen en trok daarna de conclusie dat onze relatie niet te redden was. Er was geen ander in het spel; we waren door zoveel verschillende omstandigheden uit elkaar gegroeid. Enerzijds was ik opgelucht; als iemand die er verstand van had al niet wist hoe het verder moest, hoe zou ik dat dan moeten weten? Anderzijds vond ik het ook enorm kort door de bocht. Vervolgens deed ze ons een geweldig voorstel; ze wilde met ons apart 5-6 gesprekken voeren om te kijken hoe het nu zo gekomen was, welke rol je zelf gespeeld hebt en hoe je nu naar de toekomst kijken kunt. Dit was voor ons allebei heel goed. Heel verhelderend; als je ziet welke rol je zelf gespeeld hebt is het makkelijker begrip opbrengen voor de reakties van de ander. Ik heb een paar gesprekken extra gevoerd, ex- man ook geloof ik. We hadden beiden handvatten gekregen om door te gaan met ons leven en het anders in te vullen. Het is inmiddels 12 jaar geleden maar nog heb ik er profijt van. Heb mijzelf beter leren kennen. Jammer dat daar zoveel verdriet voor nodig geweest is.

Jij blijft m.i. enorm hangen in je gevoel. Dat zal ook bij je passen. Maar het valt mij op dat je weinig reageert op waarschuwende postings van anderen m.b.t. je financien/eigen zaak. Kop in het zand steken heeft hierbij weinig zin en kan je straks meer in de problemen brengen. Dus toch even wakker en helder worden. Hiermee even minder gevoel en als je zaken goed geregeld zijn kun jij weer verder met je gevoel. Je bent verantwoordelijk voor je kinderen, ook op financieel gebied. Lastig voor jou, want het heeft nu niet je interesse maar een gewaarschuwd mens telt voor 2!

Er zijn ook slechte therapeuten

Echt Madlief, je hebt het niet getroffen. Het basisgevoel van maatjes zijn was er niet voor niks en dat is iets wat je man ook niet los wil laten. Al haar kwalificaties daaraan zijn haar probleem. Ik hoop niet dat je haar veel geld moet betalen, anders kun je daarvan beter een grote zakdoek kopen en oordopjes om nooit meer naar haar te hoeven luisteren.
Ik heb ooit zo'n therapeut gevonden. Concludeerde al in de eerste sessie dat het probleem was dat we te weinig afstand hadden tot onze ouders (maakte niet uit dat er al een dood was, wat hij niet wist). Bij mijn vriendin (toevallig dezelfde) concludeerde hij dat er teveel afstand was tot de ouders. Tsja, dat is dus altijd raak. Je hebt maar één simpel theorietje nodig en zo lang de patiënten niet met elkaar in kontakt komen kun je daar eindeloos je geld mee verdienen.
Het vervelende is dat het nu wel in je hoofd zit en dat je erover gaat piekeren. Vraag je aanstaande ex eens wat ij erover denkt en als hij net zo denkt als jij, dan moet je allebei met deze mevrouw stoppen. Dan maar geen therapie. Onderzoeken hebben al lang uitgewezen dat mensen na een dramatische ervaring zonder therapie eerder erdoorheen zijn, sterker eruit komen en gezonder verder kunnen gaan. Met therapie zijn ze jaren later vaak nog steeds slechter af. De therapie maakt het drama alleen maar erger. Ik denk dat je zo'n therapeut gevonden hebt. Ik kan me er zelfs plaatsvervangend boos om maken dat ze zoiets durft te concluderen in een eerste gesprek met twee mensen die op een dieptepunt in hun relatie zitten. Ze is niet eenzijdig, ze is dom.

Tsjor

Aaf

Qua financien ben ik wel dingen aan het uitzoeken.
Mbt therapie, insteek was niet om de relatie te redden (misschien stille hoop bij mij dat dat door inzicht wel kan..), maar om wat antwoorden te krijgen over het waarom. Misschien wel vooral het waarom dat dit als een zakelijke transactie lijkt voor mijn nogman. Maar ook waar het is misgelopen. Want dat heb ik denk ik wel nodig, om er mee om te kunnen gaan. Dit huidige onbegrip verlamd me ontzettend. Ik ben zelf bij een andere psycholoog, maar ook daar heb ik niet erg veel aan, in deze fase.
En je zegt het wel goed, ik verzet me. Enerzijds ben ik vrij makkelijk, maar ik kan me enorm verzetten tegen veranderingen in iets waarvan ik overtuigd ben dat het wel goed is. Dat ken ik van werk en situaties in clubs, of bij kinderen op school. En nu in deze situatie dus ook heel erg. Mijn ervaring is trouwens...maar niets is vergelijkbaar met een relatie...dat verzet op de juiste manier wel wat oplevert. En omdat ik nog steeds niet helemaal het gevoel heb dat ik echt (het lijkt wel zo maar ik zie blijkbaar ergens ruimte..) dat ik onder dat dode paard lig...blijkbaar...blijf ik me verzetten. Of dat uiteindelijk positief is...dat weet ik ook niet.
Madlief

Tsjor

Ik was eerst wel aangenaam verrast door deze therapeute, omdat ze vrij snel op de kern inging, en niet bv bij onze jeugd begon. In eerste deel van gesprek vond ik haar analyses ook wel scherp (ook al niet altijd voor mij positief). Maar ik vond wat ik hierboven beschreef echt heel belachelijk.
Ik ga volgende week bekijken wat er dan komt. Misschien heeft ze wel advocaat van de duivel gespeeld...heel erg gecharcheerd om te kijken hoe we reageeerden.. Maar ik voelde me echt niet serieus genomen, eigenlijk. Ik vond ook dat ik veel "diepere" vragen moest beantwoorden, en als ik geen juiste woorden kon vinden, bleef ze wachten (op zich niet erg), terwijl ze bij hem dan bv 2 mogelijkheden aangaf...
Het is echt niet dat ik vind dat ze hem moet "aanpakken"oid, echt niet, maar ik vond dit echt scheef, en toen er die abrupte conclusie kwam...waarbij dan ook elk argument in tegendeel van mij werd weggewoven... Ik ben toch niet gek...
Ik sprak net mijn man trouwens even. Vroeg hem wat hij er van vond, van vanmiddag. Nou, hij had er nog niet over nagedacht, daar had hij geen tijd voor gehad.... Tja.... Ik vroeg expliciet of hij vond dat we nooit die diepe verbondenheid hadden gehad. Dat is er wel geweest, dat wist hij dan nog wel....
Madlief.

Daar kan ik dan wel jaloers op zijn

Op dat vermogen van mannen om simpelweg niet na te denken over iets, terwijl het bij mij altijd gaat malen en malen en elk woordje honderd keer omgelegd en tien keer besproken wordt. En niet nadenken is dan ook echt niet-nadenken en niet eens iets psychisch verdringen of zo. Gewoon simpel: een ding tegelijk. Wat kan ik daarop jaloers zijn.

Tsjor

Naar huis

Hoi,
vandaag een teambuilding-dag van het werk. Best leuk, in ieder geval afleiding, met zelfs infantiele spelletjes. Teambuilding was helaas niet echt gelukt, geloof ik, want het zou tot 21 uur duren..maar na einde diner 19 uur, ging bijna iedereen weg. Het was ook niet echt gezellig...
Maar, daar gaat het nu niet om. Mijn nogman was dus thuis bij de kinderen. Toen ik naar huis reed had ik dus dat rare gevoel, dat ik steeds heb als ik thuis komt en hij daar dus is. Gewoon, dat diegene het dus niet niet net als eerder, leuk vind dat je er weer bent. En ook, ik kom normaal graag thuis; lekker weer thuis. Nu heb ik dat dus niet als hij er is, omdat de k-situatie dan zo wreed weer bovenop ligt. Ik voel me dan echt shit. Ik heb dat zelfs al als ik terug kom van boodschappen doen...
Herkent iemand dit? Ik weet dat de situatie zoals bij ons niet zo vaak voorkomt. Maar wat is dit voor rare kronkel bij mij...watarom is dit zo pijnlijk steeds? Heeft het te maken met je gewenst willen voelen, oid? (ik ben ook mooi niet naar huis gegaan om 19 uur, lekker even bij een vriendin langs gegaan...)
Madlief

M

Madlief

Ja ik snap precies hoe je je voelt. Overdag wanneer hij er niet is kan ik goed relativeren, en ben ook best opgelucht dat onze relatie voorbij is. ´s Avonds knoop in mijn maag als ik hem zie, ´s morgens knoop in mijn maag als hij voor mijn kinderen ontbijt maakt en dan naar zijn werk gaat.
Als ik alles bij elkaar optel, klopte onze relatie echt niet. Ben ik al lange tijd ongelukkiger dan ik zelf dacht. Heb de illusie hoog gehouden, het ideale plaatje moest kloppen dat ik in mijn hoofd had. Dus ja, het komt best hard binnen als je achteraf weet dat je eigenlijk niet zo kon, maar toch hebt gedaan. Dat is wara ik met behulp van die coach achter ben gekomen. Ik ga in ieder geval verder met deze coach, hij wil dit ook gaan doen. Lijkt me ook verstandig, hij kan niet goed met zijn eigen emoties overweg.
Morgen gaat hij verhuizen. Het zal pittig worden, maar het moet. En het is beter. De kinderen hebben er echt heel veel verdriet van, dat vind ik denk ik nog het moeilijkste van alles.
Maar ik weet dat wij er uiteindelijk weer sterker uit zullen komen.
Het leven is nu een hele slechte film, en eigenlijk zoek ik de nooduitgang om eruit te kunnen lopen. Of rennen. Raar, dat je je opgelucht, boos, verdrietig en teleurgesteld tegelijkertijd kunt voelen he!

Klopt

Zonnetje, zo is het. Wat ik ook moeilijk vind is dat er helemaal geen ruzie is, wel frustraties.
En dat hij nog continue lichamelijke aandacht zoekt ..... Is toch ook raar! Als je niet meer bij de ander wilt zijn, waarom wil je dan nog wel met iemand vrijen? Lepeltje lepeltje liggen in bed? Of is dat toch het mannen van mars vrouwen van venus verhaal......

Nou...

nou...als hij hier komt en hier is, vind ik dat niet akelig, eigenlijk wel prettig (ligt er een beetje aan hoe hij zich gedraagt...). Maar als hij hier is en ik kom thuis...dan wordt ik intens verdrietig op zo'n moment.

Even Anno, ik snap dat ook niet zo heel goed, relatie willen stoppen en wel lichamelijk contact, zeker bv dat lepeltje lepeltje. Als het om puur sex zou gaan, dat zien mannen misschien anders. Maar hij zoekt wel intimiteit... Wat doe jij ermee?

Madlief

Column

Wie heeft de column van Roos Vonk in Pshych. magazine gelezen? Ik herkende hier veel in, voor mezelf. Niet echt wb depressie, maar wel over het proces..
En de zin over: nothing left to lose....
Ik kan de column niet op internet vinden, als ik tijd heb zal ik 'n spoedig even overtikken...
Misschien voor anderen ook een inzicht...
Groetjes
Madlief

Probeer het eens?

Een stukje overtypen dan, wat jou aanspreekt.

Tsjor

Ik probeer, tekst column

Met een moeder die vroeger type-juffrouw was...ga ik toch maar de hele tekst overtikken...voor de context is dat beter, denk ik.
-------
Loslaten(column Roos Vonk in Psych. Magazine)
In de farmaceutische wereld is er een bekende proef om de werking van nieuwe antidepressiva te testen: de rattenzwemtest. Een rat wordt in een bak water gegooid waarin hij niet kan staan. De rat probeert zwemmend en strubbelend eruit te komen, maar hij heeft nergens houvast dus dat is zinloos. Ratten zijn slimme beestjes, dus zo'n rat houdt snel op en blijft dan een beetje dobberen terwijl hij dommig om zich heen kijkt. Hij heeft het opgegeven. Dat is eigenlijk een uiting van het begin van depressie; de rat ziet het niet meer zitten. Werkt een medicijn tegen depressie, dan blijft de rat dus veel langer proberen om eruit te komen. "Geef nooit op!"lijkt ie te denken.
Nu heb ik sowieso mijn twijfels over de zin van dierproeven, maar deze illustreert wel gemeen adequaat wat de makke is van zo'n antidepressivum. Die rat die het opgeeft, heeft immers volkomen gelijk. Doorzetten is in dit geval zinloos. Zo denk ik dat ook de meeste mensen op zeker moment in hun leven in een situatie komen waarin ze moeten opgeven. Verleifd op de verkeerde, ongeschikt voor het werk dat je ambieerde, een vriendschap of relatie die maar niet vlot wil trekken. De echte doorzetters doen er wat langer over, maar uiteindelijk kom je op een punt dat je het hoofd moet buigen en je verlies nemen. Dat doet pijn - wat zetg ik: het is deprimerend. In feite is dát het kenmerk van een depressie (uitgezonderd de mensen die chronisch depressief zijn, en bij wie antidepressiva wel zin hebben): je erkent dat wat je ook doet, je het niet voor elkaar krijgt.
Dat je daar depressief van wordt, daar kun je je dan ook wel weer tegen verzetten, maar dan mis je nu juist de boodschap: geef het op. Een depressieve periode heeft een belangrijke psychologische time-outfunctie: het zorgt ervoor dat je loslaat. Je doet even niks, je kunt jezelf nergens toe zetten. Je overleeft, dat is alles. Je hebt zo'n periode nodig om terug bij de basis te komen, dingen vanuit een ander perspectief te bekijken.
Als een karper die, nadat ie gevangn is geweest, naar de bodem zwemt om bij te komen. Overleven. Je weet het nog niet: je bent vrij. De lijn is los. Alles is weer mogelijk!
Als je voor die tijd keihard je best hebt gedaan om er wat van te maken, is die vrijheid geen onverdeeld genoegen: 'another word for nothing left to lose'. Natuurlijk treur je om wat verloren is, en vind je alle dingen die nu wél kunnen, totaal oninteressant. Maar al die tijd is je systeem bezig iets nieuws te leren over het leven. Nee, niet als je zegt: "Nou, schiet maar op dan met die depressie, dan leer ik gauw mijn lesje en kan ik weer vrolijk verder". Of als je een schijnbeweging maakt: "Oke, ik geef het op, maar ik merk nog helemaal geen effect!".
Loslaten heeft zijn eigen temp. Denk aan de karper. Zijn tijd komt weer. Een depressie is een pas op de plaats. Juist hierdoor kom je tot een herorientatie. Geleidelijk, met vallen en opstaan, met hoop en wanhoop. Alleen op de bodem kom je in contact met de grondvesten van het leven.
-----

Het hele verhaal heeft betekenis voor mijn. Niet dat ik depressief ben, maar ik denk wel dat ik zo diep zit, dat het vergelijkbaar is. Alle termen: doorzetten, loslaten, pijn, time out periode, basis, overleven, mogelijkheden, vrijheid, eigen tempo, herorientatie, bodem, perspectief; het voelt voor mij allemaal zo toepasselijk op mijn situatie.
Wat ik alleen mis hier,is dat de "rest van het leven" wel doorgaat, dus dat echt helemaal zoals de karper niet mogelijk is, en dat dat dus de time-out kan dwarsbomen. Maar op emotioneel gebied vind ik hier veel herkenning.
Nu nog nadenken hoe ik er ook verder iets mee kan doen...Of is dat nu precies wat ze bedoelt..dat dat juist niet moet. Dat je het moet laten gebeuren... Dat past ook wel weer beetje bij me..
Madlief

Karper

Ja, het is een mooi column. Niet over depressie, wel over de kaerper die gevange was en nadat hij vrij was op de bodem eerst gaat bijkomen, niet beseffend wat je kunt doen met die vrijheid, er nog niet aan toe, eerst bijkomen en daarna voorzichtig weer gaan zwemmen.
Heeft niets met depressie te maken. Wel met vitaliteit en veerkracht van mensen die echt durven leven en dus ook echt gewond kunnen raken aan het leven.

Tsjor

Karper

Madlief, ik kan me goed voorstellen dat deze column je iets gaf om over na te denken. Je bent nu in een rouwfase en daar horen depressieve gevoelens bij, het zou gek zijn als je nu fluitend door het leven ging.

Maar als je je weer helemaal down en leeg voelt, denk dan maar aan die karper die na zijn vrijlating eerst weer even zijn oriëntatie moet vinden. Dat ben jij en die 'nieuwe vrijheid' ga je ook echt weer voelen. Je gaat sowieso weer echt voelen, maar dat heeft tijd nodig.

Chris

Madlief

Ik herken veel in je verhaal, voor mij is het 2 jaar geleden. Ik heb nog steeds af en toe diep verdriet om hoe het had kunnen zijn.

Ik vond een site die me erg aansprak, veel herkenning en tips. Misschien heb jij er ook wat aan.
http://www.cambriana.nl/index.html

Sterkte met alles

Site

Ook misschien goed voor jou om te lezen op bovengenoemde site, Linda: "Het einde" Waarom eindigt een huwelijk

Vooral het stukje over financieen en over de kille houding van de man die zijn vrouw verlaat. Toen ik dat las moest ik aan jou denken.