Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Identiteitscrisis

Madlief, wat goed om te lezen dat er plotseling even rust doorbrak in je hoofd en dat je je lekker hebt laten verwennen. Ik hoop dat je nog vaker zulke momenten zult krijgen.

Je schrijft: 'ik zal eens aan hem laten zien dat ik gewoon een leuk mens ben, en dat als hij het niet hoeft...helaas pindakaas voor hem...' Ik denk dat hij op dit moment alleen niet met jou bezig is, maar met zichzelf, met zijn eigen identiteit, toekomstperspectief etc. En dat hij eerst wil uitzoeken hoe hij zelf verder wil met zijn leven. Dus al ben je nog de meest spetterende, liefste, mooiste en beste vrouw die er maar is op de wereld (en ik denk dat je dat bent) dan nog zal dat op hem op dit moment geen indruk maken. Het gaat niet om jou, helaas. Of gelukkig: want jij kunt gewoon verder gaan zoals je dat zelf wilt, met wie je zelf bent en met het leven dat je zelf voor ogen had. Wellicht met één manco en dat is dat hij er misschien niet meer bij is.

Tsjor

Tsjor...

Ik denk dat je weer heel erg gelijk hebt...zeker wat hem betreft. Alleen jammer (vooral voor hemzelf) dat hij zich er niet van bewust is. Hij denkt echt dat alles wat vervelend was, nu is opgelost. Meer heb ik ook niet met hem gesproken, hoor. Dus ik heb niet kunnen doorvragen. Is het ook nog niet echt de tijd voor.
Verder gaan zoals ik zelf wil. Aan de ene kant klinkt dat lekker, maar als ik er over doordenk, zie ik alleen maar dingen die ik zou willen die dus niet meer zijn....
Maar ik probeer wel gewoon dicht bij mezelf te blijven. Het lijkt wel of ik me helemaal naar hem richt, maar dat is toch niet zo. Ik ga wel gewoon door zoals ik dat ongeveer altijd heb gedaan, hoewel zonder plezier en geen energie. Maar juist dat stuk extra, wat mijn leven warmte gaf, dat is nu weg. Zelfs dingen die niet echt aan hem gelinkt waren/zijn, zijn niet meer leuk als je je van binnen zo alleen voelt. Maar wat ik al zei, ik voel me wel bij mezelf, ben mezelf niet kwijt, en daar ben ik blij om.
Madlief

Precies...

Verlies van die vanzelfsprekende kameraadschappelijkheid...beter zou je het niet kunnen omschrijven.
Naast het verdriet en de pijn, vind ik dat hierbovengenoemde het aller- allermoeilijkst te handlen.
Wat ik ook zo erg vind...eerder was ik vrijdagsmiddags lekker blij, lekker weekend. En nu zie ik als een berg op tegen dat lange rare weeken.

Madlief

Bezorgd

Hoi,
ik ben eigenlijk een beetje bezorgd over mijn man....volgens mij is hij nu echt aan het burn-outen. Alhoewel...ik zie natuurlijk maar 1 kantje van hem nu...en dat is denk ik de meest ongemakkelijke...
Ben ik daar weer mee bezig..dat hij misschien afknapt...
Vanmiddag lekker even afgereageert...."House for sale" op de radio in de auto, na een lange dag curus....over de bedroom full of memories.... Janken!
groetjes
Madlief

Stress

Madlief,

Waarschijnlijk heeft hij burn-out verschijnselen omdat er iets tegen zit in het opzetten van zijn nieuwe leven. Het is lief dat je bezorgd over hem bent maar richt je aandacht op jezelf en de kinderen.

AnaConda

Het maakt niet uit

Madlief, het maakt niet zo veel uit of hij aan het afknappen is. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven.
Nou kan ik me goed voorstellen dat je denkt: "Wat als hij al een burn-out aan het ontwikkelen was toen hij deze beslissing nam? Misschien krijgt hij wel spijt?" Wat is aantrekkelijker tegen die tijd; een vrouw die nog helemaal in zak en as zit, of iemand die na even slikken haar schouders eronder gezet heeft en haar leven op orde gebracht? Handel vanuit de situatie die nu voor je ligt.
En je kan hem altijd vragen hoe het nu met hem gaat. Geen rare vraag als je vriendschappelijk met elkaar omgaat.

Weet wel...

Hoi,
ik weet wel dat jullie allemaal gelijk hebben. Ik moet me richten op mezelf en de kinderen, maar daar hoort hij nog zo bij...dat is nu juist het probleem, dat loslaten. Het is zo verschrikkelijk moeilijk, steeds wordt er weer een stukje tussen ons losgescheurd.
Maar, uur voor uur, hobbel voor hobbel, ga ik er doorheen.
Ik probeer er rationeel mee om te gaan, maar ik word echt letterlijk misselijk als ik er aan denk dat we het ergens deze week aan de kinderen moeten vertellen. Dat ik ze dat verdriet moet doen.
Indien van toepassing, hoe hebben jullie kinderen gereageerd, hoe hebben jullie het verteld, hoe oud waren de kinderen?
Madlief

De kinderen

Hier hele jonge kinderen. Destijds 4 en 2. De derde was nog niet geboren. Dus aan mijn verhaal heb je weinig vrees ik. In ieder geval was het geen drama, ze namen het ter kennisgeving aan en gingen door met hun eigen ding. Later die week kwamen er hier en daar wel vragen, die we beide beantwoorden. Van te voren hadden we samen besloten wat en hoe we het gingen zeggen. Hoe oud zijn die van jou?
Wat in ieder geval universeel is, is het achterliggende gevoel wat je mee wilt geven. Papa en mama gaan uit elkaar ,dat heeft niks met jullie te maken, we houden allebei ontzettend veel van jullie en dat zal nooit veranderen. Wel gaan we nu apart wonen en zal de omgang met beide ouders er anders uit gaan zien. Vanaf een vrij jonge leeftijd, een jaar of 6?(afhankelijk van het kind natuurlijk) zou ik persoonlijk naar hun mening vragen, hoe hun het graag willen, en daar samen een plan over maken. Uiteraard kan je dit wat sturen naar jullie eigen ideeën. En met hun mening bedoel ik dan over de omgang die gaat komen, niet over de scheiding op zich, dat zou ik echt als een vaststaand feit brengen.
Gezien de jonge leeftijd van onze kinderen hadden wij er een tekening bij gemaakt, met 2 huisjes enzo en die in de keuken hangen, zodat ze die dagelijks zagen en er vragen over konden stellen. We kwamen er zelf ook regelmatig op terug. Maar volgens mij zijn jou kinderen al een stukje ouder.

Onze kinderen..

Onze kinderen zijn 6 en 9.
De oudste is een hoogintelligent jongetje. Erg gevoelig voor sfeer en altijd al een zeer "aanwezig" en "veeleisend" kind. Hij hangt erg aan zijn papa.
De jongste is een echte binnenvetter. Heeft heel erg veel moeite om iets van zichzelf te laten zien. In allerlei opzichten.
Ik vind het zo moeilijk dat we ze verdriet moeten doen. (natuurlijk is mijn eigen verdriet hierbij ook sturend). Hun basis valt toch weg. Hoe goed we het ook gaan doen. Ik kan me nix voorstellen hoe ze zullen reageren. Tuurlijk gaat hun leven gewoon door, school, vriendjes. Maar de thuissituatie veranderd zeker toch. Hun fundament wordt ook flink geschud.
Vragen naar hun mening lijkt me lastig, ik weet niet of we er aan kunnen voldoen, snap je?
Ik ben er zelf trouwens ook nog niet uit. Voor hun is mijn mans voorstel, van veel hetzelfde laten, veel samen (met vieren) blijven doen, misschien in principe wel goed. Maar ik weet niet of wij beiden dat waar kunnen maken.
Madlief

Vertellen

Ik snap dat je bang bent niet aan hun mening te kunnen voldoen. Maar dat kan je er natuurlijk meteen bij vertellen. Dat je naar ze luistert is niet hetzelfde als doen wat ze willen. Wel dat je probeert hun wensen mee te nemen in toekomstige beslissingen, binnen de mogelijkheden. Volgens mij kan je het beste eerlijk en open zijn, zonder in een schuldvraag te belanden, dat is voor hun totaal niet belangrijk. Zelf heb ik mijn ex het woord laten voeren trouwens. Van te voren doorgesproken wat we zouden zeggen en verder, vooral op vragen waarop ik ook geen antwoord had, gewoon mijn mond gehouden. Wees niet verrast als bij de melding zelf niet zo heel veel reactie komt. Volgens mij komen de meeste en vooral de moeilijkste vragen pas later.

Om je mans voorstel maar eens als voorbeeld te nemen. Vertel ze dat jullie het voorlopig zo willen proberen. Vraag wat ze daarvan vinden en zeg erbij dat het niet een vaststaand feit is. Grote kans dat het nog anders wordt, het moet zich allemaal nog vormen, maar voorlopig willen jullie het zo proberen.

Bereid je ook voor op een afwijkende of kwetsende reactie. Als je oudste zo aan zijn papa hangt, kan hij best roepen dat hij dan bij papa wil wonen. Of juist je jongste. Het lijkt me traumatisch voor kinderen als mama op zo'n moment in huilen uitbarst. Probeer dus niet al te emotioneel te worden. Je bent er op dat moment om hun te begeleiden, vragen te beantwoorden en onzekerheden zo veel mogelijk weg te nemen.

Hun basis valt maar tot op zekere hoogte weg. Het hoeft niet het drama te worden wat zich in jou hoofd afspeelt. En zoals al eerder gezegd, met je eigen reactie en houding kan je het ook erger maken voor hun. Gescheiden ouders hebben heeft ook zo z'n voordelen en die mag je best noemen of samen bedenken. (later een keer ofzo) Je moet ze sowieso inlichten, het is onvermijdelijk. Hoe voel jij je nu je man je eigenlijk achteraf pas heeft ingelicht? Hun willen ook gewoon weten waar ze aan toe zijn lijkt me. En hoogstwaarschijnlijk hebben ze al het een en ander opgemerkt.

Waar dan

Mijn kinderen waren 11,8 en 1,5. En een pleegdochter van 14.
Ik heb ook benadrukt dat het niet met hen te maken heeft, dat ze twee mensen hebben die van hen houden en dat er nu twee plaatsen zijn waar ze kunnen leven.
Voor kinderen zijn praktische, konkrete zaken belangrijk. Ik kan me voorstellen dat ze graag willen weten waar hun vader dan is. Dus wellicht is het goed daar rekening mee te houden. Kunnen ze naar het nieuwe verblijf van vader? Liefst als het nog niet kant-en-klaar is ingericht. Ga eventueel mee. Misschien vinden ze het wel spannend om daar dan een nachtje te logeren/kamperen. Laat ze dat doen. Jij bent vertrouwd, zeker en veilig en jouw huis is vertrouwd, zeker en veilig. Het nieuwe voor hen is wat vader nu doet, waar hij is, hoe hij woont. Geef ze de kans om dat nieuwe te verkennen en een plekje te geven in hun leven. Zij mogen dat ervaren als spannend, nieuw.
Heb jij tijd om uit te huilen.

Tsjor

Weekend

Het weekend waar ik zo tegenop zag, viel wel mee. Ik was vrij rustig en heb veel dingen gedaan, om de tijd maar door te laten gaan.
Morgen gaan we met z'n viertjes een dagje weg. Gaat wel lukken denk ik. Heb hem nog gevraagd of hij het niet erg vond als ik meeging. Nee, geen probleem, zei hij. Zo zag hij het ook voor zich. WEl dingen samen doen....
Maar kijken hoe het gaat. Maar dit soort dingen maakt het wel lastiger echt te beseffen dat hij nu een eigen leven wil leiden en een eigen thuis heeft...
Gisteren toch maar een keer het beddegoed verschoont. Maar niet van zijn hoofdkussen....dan kan ik daar nog mee knuffelen met zijn geur.... Wat een muts ben ik, he?
groetjes
Madlief

Hij kiest niet

hij eet van 2 walletjes.
Scheiden betekend ook niet meer leuk samen dingen doen. Dat is voor de kinderen veel duidelijker. Zeker in het begin is die duidelijkheid essentieel.

Amk

Hij denkt dat, als ik dat ook aankan, het wel moet kunnen. Samen dingen blijven doen. Ik denk dat alles mogelijk is, afhankelijk van wat mensen vinden en kunnen. Helaas weet ik nog niet zo goed wat ik wil en kan.
En ja, ik snap dat het er uit ziet als van twee walletjes eten. Maar ik heb juist hierdoor twijfel aan zijn echte gevoelens. En ik denk dat hij die zelf ook niet echt weet/erkent.
Ik zou het wel willen proberen, omdat dan voor de kinderen minder verandert in de praktijk, en ook omdat ik nu het gevoel heb dat ik het wel prettig zou vinden om niet meteen grote afstand te scheppen tussen ons. Maar ik weet niet of ik het aankan. En ik weet ook niet of we dat in de toekomst waar kunnen maken, naar de kinderen toe.
Maar, ik weet wel dat deze "insteek"van hem, wel verwarrend is voor mijn acceptatie. Ik blijf toch steeds twijfels houden, achter in mijn hoofd, of hij me echt niet meer wil. Hoe duidelijk hij het ook zegt. De andere signalen geven reden voor twijfel. Als ik er naar vraag, zegt hij gewoon zoals het is. Hij houdt niet meer genoeg van me voor liefdesrelatie, maar verder vind hij me erg aardig.
Waar dan het feit blijft dat alles hem zo benauwd in huis, kan ik hier niet zo erg bij plaatsen. Volgens mij is dat juist waar het om gaat, dat hij niet tevreden is met zijn leven, met de voldoening in zijn leven. En dat hij dat projecteert op mij.
Ondertussen is het wel gewoon een feit dat hij weg is gegaan.
Madlief

Juist wel de lusten niet de lasten

van een scheiding dus. Dat is geen kiezen, dat is van 2 walletjes eten. Ik blijf er bij.
Voor de kinderen is dit heel erg onduidelijk en ook moeilijk uit te leggen naar hun vriendjes en vriendinnetjes.

In het begin is duidelijkheid heel erg belangrijk, na verloop van tijd (denk jaar of langer) kan er wat meer toenadering zijn maar in het begin is dat niet slim.

Jij gaat volledig mee in ZIJN redenering en denkt inmiddels dat die ook van jou is maar is dat ook zo? Echt goed over na denken.
Los komen is het moeilijkste wat er is, het heeft mij 2 jaar gekost voor ik besefte dat ik dingen weer deed omdat ik het wilde, niet meer omdat we dat altijd samen deden.

Lat

Het kan toch ook de contouren van een LAT-relatie krijgen (eventueel scheiding van tafel en bed, ben je wel nog getrouwd, zoiets)? Hij weet nog niet wat hij wil, Madlief weet nog niet wat zij wil, zouden wij het dan wel weten?

Tsjor

Tsjor en madlief

Hij weet wel wat hij in ieder geval NIET wil, en dat is verder gaan met Madlief. Helaas denk ik dat toch stap 1 voor Madlief is het accepteren van het feit dan haar man haar niet meer wil. En dan kan hij er nog zo omheen blijven draaien (en daardoor Madlief pijn blijven doen) maar het is zo als het is: het is over en uit. Heel logisch hoor, dat je graag zijn geur nog wil ruiken in zijn kussen en nog zijn aanwezigheid om je heen wil hebben.
Gaandeweg zul je merken dat dat steeds minder gaat worden. Dan zal het pas echt tot je doordringen dat hij niet meer de man is waar je toen mee trouwde, maar een vreemdeling. En dat is heel moeilijk, dat wil je niet dat alleen zijn. Maar toch zul je op een dag je beseffen dat dat eigenlijk het beste voor je is.
Heel veel sterkte gewenst Madlief! Je gaat het redden, al weet je nu nog niet hoe maar dat komt vanzelf.

Gr. Poezie.

Alleenstaand opvoeden

Lieve Madlief,

Ik mis toch een heel belangrijk deel in je verhaal. Je man is weg bij jou maar niet bij de kinderen. Nu is het zo dat jij voor de kinderen zorgt en hij komt langs. Maar als hij goed en wel is geinstalleerd kunnen jullie wel gezamelijk dingen ondernemen, maar hij moet toch ook alleen zijn deel van de opvoeding zelfstandig op zich nemen als ze bij hem komen.

Praktische huishoudelijke zaken horen natuurlijk daarbij, maar hij is ook een tijd alleen met ze en staat dan alleen voor de dagelijkse opvoeding, en begeleiding. Oké hij zal dit in samenspraak met jou doen, maar realiseert hij zich dat hij niet alleen zijn vrijheid (terug)heeft, maar ook een een nieuwe "belasting"? Hij is een vrije man als de kinderen bij jou zijn, maar als ze bij hem zijn staat hij echt voor alles alleen als hij het goed wil doen.

Twee walletjes, ja dat kan maar er komt een derde bij en daar moet hij niet alleen van eten.

Fély

Fely, opvoeding, omgang..

Ja Fely, dat opvoeden, daar heb je wel gelijk in. Volgens mij denken we nu nog allebei dat dat gewoon doorgaat zoals het nu gaat. Maar nu je het zo stelt, ook daarin zal hij meer directe verantwoordelijkheid moeten nemen. HEt ging altijd vanzelfsprekend, maar dat is nu natuurlijk ook voorbij. Ik verwacht niet echt problemen hiermee, maar ik denk niet dat hij zich dat ook realiseert (zoals zoveel niet, volgens mij...).
Vanavond gaan we praten over hoe we de omgang de eerste tijd gaan regelen. En dan zo snel mogelijk aan de kinderen vertellen....waarschijnlijk vrijdag. Brrrr. Tja, we hadden het over de dag waarop te vertellen, vrijdag kwam er een beetje uit. Toen zei ik dat ik dan afspraak met vriendin voor die avond wel af zou zeggen. Nee joh, zei hij, gewoon gaan. Ik zei dat ik dat niet zag zitten. Ga toch wel, zei hij, want dan kan ik 's avonds nog bij de kinderen zijn. Toen heb ik hem heel verdrietig medegedeeld, dat als hij dacht dat ik op de dag dat ik het ergste moet doen wat ik ooit in mijn leven heb moeten doen, 's avonds gewoon uit eten ga...dat hij er dan echt HELEMAAL niets van begrijpt.... Volgens mij was hij toen gepikeerd, maar liet dat niet echt blijken.
Al met al ben ik flink van mijn stuk nu. Sta stijf van de spanning. Maar het moet toch gebeuren, dat vertellen, dus doen maar.
Ik ben opeens weer zo intens triest. Door het gemis, door de pijn, door de realiteit...Door het verdriet dat we de kinderen gaan doen...Het is zo zwaar.
Madlief

Zonnetje...

Ik realiseer me ook echt wel, dat ondanks het wrede feit, mijn partner zich wel cooperatief, of meer, opstelt. Daar ben ik ook wel blij mee.
Vanavond overlegd over wat te vertellen en hoe we het de eerste tijd gaan doen. Schrik niet, we gaan nog veel samen proberen te doen. Open voor aanpasing na een aantal maanden. Overleg ging goed.
Maar dat is juist het stomme. Er gaat eigenlijk niets niet goed tussen ons. Alleen vind hij het dus niet genoeg. Maar wel waardevol genoeg om nog deel te willen en kunnen blijven van het gezin. En dat vind ik nou weer zo verwarrend en slap. Als het dann og zo waardevol is, waarom vecht je er dan niet voor?
Mb verdriet kinderen...ik weet wel dat het veel uit maakt hoe wij er mee omgaan. Maar ik vind ook dat je wel de basis van een kind, het gezin/ouders, overhoop gooit, en dat geeft wel verdriet en verwarring. En dat wil ik ze eigenlijk niet aan doen.
Madlief

Stokpaardje

Een mens lijdt het meest, onder het lijden dat men vreest. Echt waar! Je hikt na al zo lang tegen dit punt aan, zo erg als het ondertussen in je hoofd is geworden, kan het nooit zijn... Vanaf daar kan je weer verder kijken, ben je van dit stukje verlammende verdriet af. Niet dat dan niet meer zo verdrietig is, maar vast niet meer zo verlammend.

En wat betreft de omgang met je ex-partner. Er zijn geen regels. Geen vaste wetten die zeggen hoe je het moet doen. Wat voor de een werkt, is voor de ander geheel onhaalbaar. Zolang je eerlijk bent tegen de kinderen, denk ik niet dat het veel kwaad kan. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, kijk vooral wat JIJ wil. Je ex denkt wel aan zichzelf, dat hoef jij niet voor hem te doen. Wel vraag ik me af hoe jullie dit voor je zien als er nieuwe partners in het spel komen, hebben jullie het daarover gehad?

Morgana fata

Ik weet dat het moet gebeuren, vertellen aan de kinderen. Dat is een grote hobbel. Misschien ook wel omdat het dan zo echt wordt.....nu denkt een stukje van mij volgens mij nog dat het gewoon een nachtmerrie is die eens ophoudt.... Maar het is wel, zoals je ook zegt, denk ik een punt waarvanaf ik weer verder kan.
Jazeker denkt hij wel aan zichzelf. Maar ik heb wel het idee dat hij alles niet helemaal beseft, de gevolgen. En daar probeer ik hem wel wat realistisch te laten kijken. Anders heeft het ook negatieve effecten op de kinderen. Hijzelf doet gewoon, en ziet dan wel hoe het verder gaat.
BV gisteren over wat tegen de kinderen te zeggen. Daar had hij dus echt nog geheel niet over nagedacht.
Maarja, dat was ook wel de goede wisselwerking tussen ons, hij impulsief, positief. Ik iets meer vooraf nadenkend. Was een goede balans.
M.b. situatie als er nieuwe partners komen....nog niet over gehad. Heb ik wel over gedacht. Dan wordt het zeker anders. Maar ja, wat moet je daar NU over gaan zeggen. We hebben alleen gezegd dat we goed moeten overleggen, als we iets anders willen. Haha, klinkt goed, praktijk zal lastig zijn.
Madlief

Praktijk

is dat je daar ZEKER niet over overlegd. Dat gebeurt gewoon en dan worden je kinderen er eerder mee geconfronteerd dan dat jij dat zou doen.

Hij doet gewoon en ziet wel hoe het verder gaat is een bijzonder goede tacktiek. Springen en zwemmen. Na de scheiding ben ik het ook gaan toepassen en weet je: ik zwem als een vrolijke dolfijn en heb veel meer tijd voor leuke dingen want ik hoef niet meer te piekeren en ver vooruit te denken. En het gekke is mijn omgeving blijkt ineens ook veel leuker, die zien het verschil ook.

De mannelijke manier van dingen aanpakken is niet fout, alleen totaal anders dan wij controlezuchtige vrouwen het aanpakken. Maar het werkt ook prima.

Amk

Nee, ik bedoel ook niet dat dat een foute manier is. Maar in sommige gevallen is het toch wel handig om rekening te houden met hoe iets voor andere belangrijke personen uitvalt.
VB: mijn man vindt het ontzettend benauwend in huis. Hij is er liever niet, zegt hij. (of, vond en was...) Maar nu wil hij qua omgang, dus wel om de dag er zijn en ook in het weekend redelijk veel. Dan vraag ik hem dus: denk er goed over na of je dat waar kunt maken. Want je kunt niet na een week de kinderen zeggen dat papa er toch niet zoveel meer is, omdat het hem zo benauwd.....of omdat hij vrij wil zijn...
Dat bedoelde ik meer te zeggen.
Verder weet ik dat springen en zwemmen soms ook heel efficient kan zijn.
Madlief

Hoe ging het?

Hoe ging het Madlief? Viel het mee of tegen?
Wat betreft je man, ik snap ook niet waarom hij nu wel ineens zo vaak bij jou en de kinderen wil zijn, terwijl hem dat eerst benauwde. Je zou toch denken dat er dan wat anders achter zit. Maar zolang hij niet zegt wat er dan is, kan jij er ook niks mee. Heel lastig hoor.
Gaan de kinderen helemaal niet mee naar zijn nieuwe huis? Je schrijft dat hij nu om de dag bij jullie komt? Een van de voordelen van gescheiden zijn, is toch ook dat je als moeder af en toe kinderloze dagen hebt? Moet jij nu alle verzorging gaan doen en komt hij wanneer het hem uitkomt?

Hoe is het?

Hoi Madlief, Ik heb het zo met je te doen als ik jouw gevecht lees. Maar je komt er wel hoor. Misschien denk je over zoveel jaar wel: ik was uiteindelijk beter af.
Als ik over jouw man lees moet ik denken aan mezelf vele jaren geleden. Ik woonde met een man van wie ik nog wel hield, maar met wie ik mijn leven niet meer wilde delen.
Ja er was een ander in het spel ( geen vreemdgaan, maar die had mij de ogen geopend). Ik werd letterlijk benauwd thuis. Ik snap jouw man wel en ik snap ook dat jij het niet snapt. Maar over is over. Wat het veel gecompliceerder maakt is dat jullie kinderen hebben. Ik wens je alle sterkte en wees niet te streng voor jezelf hoor!!

Verteld aan de kinderen dat...

WE hebben dus vanmiddag verteld aan de kinderen dat papa en mama uit elkaar gaan. GEzegd dat papa en mama het samen niet meer zo gezellig vonden en dat papa in een ander huis ging wonen. Huilen natuurlijk. MAG NIET! was de primaire reactie. We hebben natuurlijk veel gezegd over hoe verder en dat we nog steeds heel veel van hen houden.
Flinke huilbuien. Vooral de jongste kan er eigenlijk nog niets mee, maar ze weet wel heel goed dat ze verdrietig is. De oudste kan er iets meerover doordenken en denkt dan aan practische dingen. Daarna waren ze eigenlijk meer b lij met de aandacht van papa, die er nu een hele tijd bij ze was en ook echt wat met en voor ze deed. Ze beseffen natuurlijk ook nog niet wat het nou eigenlijk is, en wat het inhoudt.
Ik zelf, ben helemaal leeg. Maar ook nu opeens heeel erg boos op hem, omdat hij dit toch maar aanzet. Heb hem net nog gevraagd wat hij er nu van vond...Had ie weinig op te zeggen. Hij ging daarna ook meteen weg.
We hebben trouwens aan kinderen gezegd dat hij maandagavond naar het andere huis gaat als zij naar bed zijn). De twee nachten daartussen blijft hij dan hier, zo kunnen ze nog een beetje aan het idee wennen.
Hij is trouwens ziek, grieperig. Is hij in al die 22 jaar nooit geweest....
Madlief, die nu eigenlijk alleen maar voor 3 maanden in bed wil kruipen, hoofd onder de deken, verder helemaal nix...ook geen gedachten.

Heel veel sterkte

dat 3 maanden in bed kruipen is vast praktisch onmogelijk, maar ik wens je vannacht in ieder geval een goeie nacht slaap!
Kan je vast goed gebruiken!! Je doet het goed hoor!

Daan

Reactie

Hoi,
op termijn zullen de kinderen ook wel naar mijn man in zijn huis toe gaan. Eerste tijd nog niet...ben nog niet toe aan kinderloze dagen... Met de verzorging helpt hij gewoon mee, misschien nog wel meer dan eerst, als hij bij ons is. Voor nu voelt dit als de beste oplossing voor de eerste tijd. OF we het zo volhouden, dat is een heel ander verhaal. Waarschijnlijk is het een goede overgangsfase. Maar misschien valt het ook vies tegen. HEt zal niet echt bevorderlijk zijn voor het losraken. Maar misschien is langzaam losweken wel beter voor mij dan een keiharde krak.... Kweetutnie.
Voel me nog steeds megaleeg. Maar ben blij dat ik over de hobbel van het vertellen aan de kinderen heen ben, hoewel ik besef dat de hobbel(s) van het besef en verwerking bij hen misschien wel groter zullen zijn.
En nog steeds voornamelijk mijn gevoel: ik mis mijn maatje, het delen van mijn leven met degene waar ik van hou. Ik mis ook dat ik niet in zijn leven deelneem, er zijn nog zoveel lijntjes. Dat doet allemaal veel pijn. Die pijn komt nu weer keihard naar boven en daardoor voel ik me nog meer alleen.
Gelukkig heb ik wel fijne mensen om mee te praten. Dat scheelt. Hij heeft niemand (denk ik).
Maar het leven komt zo grijs en onbelangrijk op me over nu, bah, dat ken ik helemaal niet. Ik zag altijd uit naar leuke dingen en probeerde te genieten van kleine dagelijkse dingen. En nu ben ik daar helemaal niet mee bezig, alleen maar met het doorkomen van de dag. Ik haat dit gevoel, ik haat de pijn.
Madlief