Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Gisteren

Hoi,
gisteravond dus flinke woordenwisseling. Maakt niet precies uit waarover, maar we haddeniets afgesproken over dit weekend, en opeens wist hij dat niet meer...of eigenlijk...hij kon het niet...was zo druk/moe/had rust nodig.... Toen zei ik dat we dan dus nog beter de afspraken moesten vastleggen (was hij het mee eens). En dat dit om de kinderen ging, en dat ik het erg vervelend vond dat hij dit ook weer om hem liet draaien...dat zijn gevoel voor ging.
Erg geirriteerd was hij hierdoor.
Hij wilde weggaan, met de woorden: ik zie wel. Toen heb ik gezegd dat dat niet voldoende was in dit geval. Hij zei dat het niet uitmaakte wat ik er van vond, en toen werd ik heel kwaad. Het was een afspraak over iets met/voor de kinderen, en die verdedig ik !, zei ik...
Dat begreep hij dan wel weer.
Weetje, deze man heeft echt een probleem, zit met zichzelf en hele boel in de knoop. Hoe krijgt hij rust? Moet hij zelf zoeken, denk ik. Maar hoe kan dat zonder dat hij de kinderen tekort doet op de korte termijn? Ik vind het erg lastig...Hij bedenkt dus wel van alles, maarkan het niet waar maken als het er op aan komt. Hoe ga ik hier mee om?
Madlief

Nu is het zo langzaam wel genoeg

Lieve Madlief,

Alles goed en wel, hij ziet het niet meer zitten tussen jullie, verlaat jou en jullie gezin, wil rust, heeft een andere woonruimte en zoekt zichtzelf. Hoe jij en de kinderen met zijn besluiten omgaan houdt hem totaal niet bezig. Potjandosie! Hij heeft wel een gezin gesticht, in de war of niet, hij heeft de gevolgen daarvan te dragen en ook die van zijn besluit.

Jij hebt jouw grenzen steeds weer overschreden en zijn besluiten geaccepteerd/gerespecteerd. Nu wordt het toch echt tijd dat jij eisen gaat stellen en daar heeft hij zich naar te richten. Lekker makkelijk zo zeg voor hem. Rust en vrijheid oké, maar hij is geen twintiger meer, heeft verantwoordelijkheden. Jullie hebben samen wat opgebouwd wat hij onderuit haalt om zijn behoeften te bevredigen.

Goed dat je boos bent geworden. Voor jezelf. Maar wees ook duidelijk naar hem toe. Hij heeft destijds voor jou gekozen, voor het krijgen van kinderen en nu dan voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Van alle keuzes die hij maakt moet hij de gevolgen dragen. Zo werkt dat in het leven en dat moeten de kinderen ook meekrijgen. Je kan nou eenmaal niet doen en laten waar je zin in hebt zonder dat dat consequenties heeft, zeker niet als er andere mensen bij betrokken zijn.

Ik zeg het nog maar eens: kruip niet meer in zijn hoofd, blijf bij jezelf. Sta op je strepen en die van de kinderen.

Veel sterkte lieve Madlief,

Fély

Was...

Nee, de was doe ik niet voor hem. (hoewel...als hij dat gevraagd zou hebben....kwee niet..). Zo'n muts ben ik nu. (was dus wel een shok voor me, dat hij meteen een wasmachine had gekocht...., maarja, zulke shoks zullen nog wel meer komen...)
En de zorgverdeling....eigenlijk doen we dat nog net zo samen als eerst....alleen verwacht ik nu meer van hem dan eerst...en je let overal meer op...
Op den duur zal het wel zo gaan zoals jij beschrijft, maar nu dus nog niet. Afwachten. Maar als blijkt dat hij veel wil maar het eigenlijk niet op kan brengen, ben ik de eerste die daar dan de grenzen zal stellen. Dat dan weer wel....
Ik heb voor mezelf besloten dat ik het een maand ga aanzien. Veel nadenken, daarna besluit nemen.
Hij zegt ook wel steeds, jij moet ook tijd voor jezelf nemen....etc. Maar ik heb nu nog wel houvast aan de dagelijkse dingen....en verder kan ik toch niet denken.
groetjes
Madlief

Fély en zonneschijn

zouden jullie ook zoiets zeggen tegen de man van Aileen? ik bedoel: zij doet bijna hetzelfde, maar dan als vrouw. En daar krijg je geen reacties over egoïsme, in de steek laten etc.

Ik vind dat echt lastig. Man kan wel overspannen zijn, verkeerde analyses gemaakt hebben (ik voel me thuis te benauwd) en nu nog emer in de problemen zitten door alles wat erbij komt kijken, en omdat hij nog neit goed weet of dit de goede beslissing is.

Daarbij komt dat wat voor Madlief waar is (...ben nog niet toe aan kinderloze dagen...), namelijk dat ze de kinderen bij zich wil hebben, dat dat voor hem ook waar kan zijn. hij wil de kinderen eigenlijk niet missen, maar hij krijgt de kans niet om met ze op te trekken, omdat Madlief daar altijd bij is. Hij denkt dat hij het goed oplost (samen), maar Madlief is steeds veeleisender geworden en let op elk kleinigheidje. Geen ontspannen sfeer dus.

Madlief denkt dat ze haar kinderen beschermt door hem aan afspraken te houden, maar in feite verpest ze de sfeer door ruzie te maken.

Ik denk dat je Madlief toch moet gaan wennen aan kinderloze dagen, zodat hij kontakt kan houden met de kinderen en zij er niet bovenop zit.

Tsjor

Tsjor, ik ben ook weggegaan

Ik BEN de man van Madlief. Nou ja in vrouwelijke vorm dan. Hoezo krijgt hij niet de kans om alleen met de kinderen te zijn? Hij heeft toch zijn eigen woonruimte. Maar ik mis in het hele verhaal dat hij bereid is een deel van de opvoeding alleen op zich te nemen.

En ja, ik heb me enorm egoistisch gevoeld. En denk je echt dat ik geen reacties heb gehad. En roddels achter mijn rug om? En een moeder die steeds riep "had je het niet gewoon kunnen uitzitten". Net als de man van Madlief heb ik woonruimte gezocht, en de hele verhuizing alleen geregeld in een land dat niet het mijne is. Mijn man wilde de scheiding niet, net als Madlief. Maar we zijn er samen zonder verwijten en met WEDERZIJDS respect goed doorheen gekomen. Hij respecteerde mijn besluit met pijn in zijn hart, ik respecteerde zijn (ons) verdriet met minstens net zo veel pijn. We gunnen elkaar onze rust maar het welzijn in lichaam en geest van de kinderen staat bovenaan ons beider lijstje.

Ja, Madlief moet leren los te laten, maar haar man kan wel een beetje meer respect voor haar verdriet tonen. Maar dit al schrijvende realiseer ik me dat als hij dat probeert, Madlief meteen weer hoop krijgt. Pfff, ik hoop echt dat ze een weg vinden hun eigen proces te doorstaan zonder dat de kinderen daar al te veel in betrokken raken. Het kan maar vergt veel kracht en begrip.

Fély

Dit gaat verkeerde vormen aannemen,

Hallo Madlief,

Ik begrijp dat het moeilijk is om op je primaire emoties beslissingen te nemen. Ook snap ik dat je nog niet klaar bent voor kinderloze dagen. Maar gaat het hier om jou of om de kinderen? Je man heeft een eigen ruimte en het is heel belangrijk dat de kinderen op kort termijn een samenzijn met hun vader gaan ervaren. Daar meot jij echt doorheen, het gaat je om hen lees ik in alles dus doe eht dan ook voor hen. Envoor de vader. Hij wil wel niet meer in een liefdes relatie met jou verkeren (sorry) maar de band tussen hem en jllie kinderen moet zich wel opnieuw kunnen vormen. Boveniedereen ten gunste van jullie kinderen.

Je man doet en laat wat hem uitkomt, in de wetenschap dat jij er toch wel voor ze bent. Ik zou , als het je zelf niet lukt, deze week nog een mediator in armen nemen en samen hier met je man afspraken op papier zetten.
Die kunnen voorlopig zijn , maar zo begrens je wel jezelf, hem en krijgen kinderen best of both.

Ik wens je veel sterkte!!

gr, Pria ( die ook zelf is weggegaan en het zeker niet makkelijk vindt)

Xxx

Tsjor

In het draadje van Aileen lees ik niet dat zij wil weggaan en haar man met de kinderen laat zitten. En dan maar komt aanwaaien op momenten dat het haar uitkomt. Het is nooit makkelijk, voor niemand, als een van de twee besluit dat hij niet verder wil met de ander. Maar er komt een moment dat je dan moet besluiten de boel ook maar echt te scheiden. En dat betekent dat je allebei je eigen verantwoordelijkheden neemt en op eigen houtje de zorg voor je kinderen en jezelf draagt. Hopelijk komt bij Madlief ook snel het besef dat ze zonder deze man beter af is en dat ze hem beter (emotioneel naar haarzelf) op afstand kan houden. Ik geloof nog steeds niet dat hij geen ander heeft (gehad).

Vanzelfsprekendheden

Over meoders en kinderen en gescheiden vaders ligt de vanzelfsprekendheid dat moeder de kinderen houdt. Ik denk dat de man van Madlief en Madlief zelf daar ook van uit gaan. Wat ik lees is niet zozeer iemand die egoïstisch probeert eigenlijk te zoeken den maar komt wanneer hij zin heeft, maar iemand die voor zichzelf wat meer ruimte zoekt, zonder dat het alledaagse leven van Madlief en de kinderen ook maar iets verandert. Hij snapt dat het niet helemaal zonder enige aanpassing kan, maar hij doet volgens mij zijn best alles zoveel mogelijk bij hetzelfde te laten. Op die manier probeert hij pijn etc. te voorkomen. Lief, maar of het echt werkbaar wordt is iets anders. Dat het dan maar direkt een scheiding moet worden is ook weer iets anders. Het vraagt nogal wat communicatie-vaardigheden van beiden (Madlief en haar man) om samen hierover te praten op een volwassen, rustige manier, met respect voor elkaar en acceptatie van de gegeven situatie, willen ze daar een vorm voor vinden. Maar ik gun het beiden en de kinderen ook, om een vorm te vinden die het meest optimale zo dicht mogelijk benadert, waarin iedereen toch gelukkig kan zijn.

Tsjor

Misschien

Soms denk ik wel dat hij overwerkt is....altijd op je tenen lopen...altijd heel druk...nergens anders meer belangstelling voor...je niet meer kunnen ontspannen...niet meer kunnen genieten van je eigen thuis.....etcetera. Wijst wel ergens op. En dan die onlustgevoelens op mij geprojecteerd...ze is niet meer watik wil....
Maar hij is ook weer niet heel anders dan dat ik hem ken. Dus dan denk ik weer dat ik (ook) aan het invullen ben...En dat hij gewoon wel zo zwart wit is...
Tsjor is denk ik wel de meest realistische van ons allemaal, hoewel het niet zo is dat ik hem het alleen optrekken met de kinderen onthou...Hij is zelf gekomen met dat voorstel, dat we dat allemaal nog samen doen. Maar Tsjor, in je reactie op fely en zonneschijn, sla je de spijker wel op zijn kop, zoals het in de praktijk gaat....
Zoals ik al zei, ik ga het een maand aanzien. Hoe reageer ik, hoe reageren de kinderen, krijgt hij rust in zijn hoofd en leven, etc. Dan zien we weer.
Madlief

En toch...

Gisteren sprak ik een oude vriendien, die ons beiden wel aardig kent, maar die we niet vaak spreken.
Toen ik haar de situatie vertelde, en aangaf wat mijn man zei, en hoe hij het bracht...was haar reactie: die woorden zijn niet van hem en hij houdt wat achter. Zij denkt dus dat er een ander in het spel moet zijn.
Ik weet het niet. Zoals zij het uitlegt, ja. Maar de dagelijkse praktijk toont mij eigenlijk dat het niet zo is, maar alles kan natuurlijk.
Ik ga dat dus nog wel weer vragen aan hem. Niet nu, maar binnenkort.
Was trouwens wel lachen, he ik kan het nog, om samen met die vriendin allerlei detective technieken te bedenken om er achter te komen. We werden echt flauw...
Madlief

Madlief alles kan

maar buitenstaanders zoals je vriendin zien het vaak wel goed.

Mijn ex en zijn huidige vrouw ontkennen tot op heden alles. Maar helaas oud medewerkers van mijn ex vertellen gewoon openlijk over hun relatie ten tijde van mijn zwangerschap! En die wisten op dat moment niet wie ik was. Wij waren toen al gescheiden.

Amk

Ja...ik zag ook wel wat in haar redenering....
Maarja, wat heb ik eraan? Misschien wel iets, het zou zoveel verklaren....
WAt een rotsituatie voor jou...of misschien meer lullig, kan ik niet beoordelen. Wat denkt men te winnen met liegen? Hun eigen fatsoen?
Madlief

Winnen

wat je er mee wint: minder uitgestoten worden door je omgeving, je bent dan niet zo slecht blijkbaar.

Aan de andere kant, ik wist van niets en was gelukkig. Dat was toen, en nadat hij wegging was gewoon een andere situatie die een andere houding vroeg. Ik heb het hem niet (lang) verweten, want ik heb wel een fantastisch kind er aan overgehouden, en gezien mijn leeftijd op dat moment ben ik blij dat hij mij dat gegegund heeft. Ik heb door mijn maatschappelijkwerker ook heel kritisch leren kijken naar mijn eigen rol in het geheel.

Als vader is hij echt geweldig, als partner zou ik 'm nu niet meer willen, maar samen als ouders zijn we een heel goed team.

Sterkte!

Lieve Madlief, ik heb je hele verhaal en de reacties daarop gelezen en wil je ongelooflijk veel sterkte toewensen!!
Zelf ben ik ruim twee jaar geleden verlaten door mijn (inmiddels) ex-man en herken veel van je verhaal. Het gevoel van chaos, je hele leven in een klap overhoop, de wanhoop, het enorme verdriet. Nu, ruim twee jaar verder heb ik mijn leven weer redelijk goed op orde, maar het rouwproces is nog niet voorbij helaas... Ik werk er hard aan en probeer me te richten op alle goede dingen die er weer zijn (heb drie fantastische kinderen die het eigenlijk heel goed doen na de scheiding, en ook weer een lieve vriend inmiddels), maar er zijn nog steeds dagen waarop dat niet echt lukt.
Ik wil je aanraden een goede mediator in de arm te nemen en daarnaast iemand die jouw financiele belangen in het oog houdt. Met een hoofd vol verdriet kun je niet van jezelf verwachten dit allemaal zelf te regelen. Mijn ex-man had ook een eigen bedrijf en was heel zakelijk, terwijl ik dat absoluut niet ben en in die situatie al helemaal niet. Zoek daarin hulp dus!!
Ik vind het wel knap dat je toch nog redelijk met je a.s. ex-man kunt omgaan; door mijn boosheid kon ik dit niet opbrengen en tot op de dag van vandaag is ons contact slecht; we hebben alleen contact per e-mail over hoognodige dingen. Over de ergste boosheid ben ik inmiddels wel heen, maar er zijn nog steeds dagen waarop ik worstel met het "waarom". Hij hield ook vol geen ander te hebben, maar binnen de kortste keren had hij een vriendin... Ik heb nog steeds m'n twijfels of hij haar al niet eerder kende, maar probeer daar niet meer mee bezig te zijn en me te richten op m'n eigen leven. Ik kan het soms niet laten erover te gniffelen; meneer vond het leven dat hij had allemaal te benauwd; maar binnen de kortste keren woonde hij opnieuw samen met z'n vriendin en haar twee kleine zoontjes van 6 (onze eigen kinderen zijn 13, 11 en 9); zit met een omgangsregeling, alimentatie enz. enz. Blijkbaar allemaal beter dan hoe het was voorheen... Maar qua "vrijheid" niet echt een vooruitgang.
Probeer goed voor jezelf te zorgen, praat erover met hen die je lief zijn, huil als je je verdrietig voelt; het is allemaal nodig om door deze zware tijd heen te komen!! Probeer niet teveel aan jezelf te twijfelen; je hebt enorm je best gedaan, maar om een huwelijk in stand te houden zijn er twee mensen nodig die dat willen! Nogmaals heel veel sterkte met alles!!!

Nee

Madlief, het maakt eigenlijk niks uit. Of hij nu een burn-out heeft en over een jaar spijt heeft, of hij een ander heeft en daarom niet met jou verder wil, of... Ik weet nog goed hoe het voelt hoor, als je het nou maar zou snappen... Op den duur kom je er wel achter. Over een paar weken, maanden of jaren. Op een gegeven moment snap je waarom hij doet wat hij doet. Maar het veranderd niks aan de situatie zoals die nu voor je ligt. Hij wil niet meer en je moet alleen verder, hoe moeilijk dat ook is.
Wat betreft het gedrag van je ex ben ik ook verbaasd. Het doet me denken aan een vriendin van me die hier laatst op de bank verzuchte dat ze de relatie niet wil beëindigen, maar graag een flatje voor zichzelf zou willen waardoor ze wat meer ademruimte krijgt. Maar dat is niet waar je ex voor gekozen heeft. Hij wil nl. niet met je verder en dat maakt de situatie zoals hij nu is. Blijf goed bij jezelf te rade gaan of de huidige regeling je bevalt. Vanuit hier lijkt het of hij wel de lusten maar niet de lasten wil, en dat nog krijgt ook. Aan de andere kant zijn er geen vaste regels. Als alle partijen zich er goed bij voelen is het okee. Maar voel jij je hier wel goed bij? Of is het ontkenning van de scheiding?

Morgana fata...

Je schrijft: --Maar voel jij je hier wel goed bij? OF is het ontkenning van de scheiding?--
Goede vraag, die ik me ook tientallen keren per dag stel...Maar het antwoord weet ik nog niet. Mijn verstand neigt ernaar dat het ontkenning is, maar mijn gevoel erbij is wel goed. En dat is waar ik me nu maar even naar richt.
Ja, en ik begin steeds meer te beseffen, dat ik alleen verder moet. Zonder hem. Maar ook daarin slinger ik heen en weer, een situatie hoeft maar een beetje aan te voelen als zijnde "zoals vroeger", en ik ben weer helemaal aan het begin van het beseffen.
Mooi dat jij dat zo herkent....als je het nou maar zou snappen. Terwijl het er juist om gaat dat je dat niet KUNT snappen...
En wel de lusten niet de lasten voor hem...beetje geldt dat natuurlijk wel. Maar hij neemt wel de verantwoordelijkheden qua kinderen en in huis (iets minder) die hij altijd heeft genomen. Maar ja, ondertussen denk ik nu: hij laat ons wel gewoon alleen.
Wb de relatie...daar is het iets meer wel de lusten (behalve sex..) en niet de lasten... Maar dat ligt natuurlijk weer veel gecompliceerder. En daarin vind ik hem ook egoistisch.
En onze "omgangsregeling"...we moeten maar zien of het werkt.
Madlief

Amk

Amk, ik heb echt respect voor jouw positieve instelling!

Madlief

Mar42

Mar,
bedankt voor de wederzijdse her-/erkenning...
Je verhaal doet me echt wat, positief en negatief, emotioneel maar ook verstandelijk.
Bedankt voor je sterkte, maar dat wens ik jou ook!
Was de motivatie en het gedrag van jouw man destijds ook zo verwarrend?
Madlief

Amk

'wat je er mee wint: minder uitgestoten worden door je omgeving, je bent dan niet zo slecht blijkbaar.' Dat is een mooie verklaring, waarom zoveel mensen willen dat de (ex-?)man van Madlief een vriendin heeft, egoïstisch is etc. Je hoeft de ander niet slecht te vinden om toch een einde te willen maken aan een intieme relatie die gebaseerd is op zoiets vaags als liefde. Dat zouden we ook met elkaar kunnen accepteren.

Tsjor

Zonnetje...

ik ga heel hard nadenken over je posting...
Hij wil misschien wel mee naar een relatietherapeut, dan niet (primair) om weer de relatie te herstellen, maar voor het begrip, voor uitleg, inzicht, voor het snappen...Voor duidelijkheid. Denk je dat dat ook een goede stap zou zijn? Of zou het "samen" in die therapie beletsel zijn om zijn evt probleem naar boven te krijgen?
Madlief

Deels tsjor

het is natuurlijk ook gebaseerd op de ervaring dat er veel over nieuwe liefdes die ontstaan voor het verbreken van de oude relatie. En vooral dat punt is precair natuurlijk gezien onze culturele definitie en beoordeling van 'overspel'.

Dat je verliefd kunt worden op iemand anders is niet meer dan gewoon. Maar in mijn opinie speel je dan open kaart en beslist of samen of alleen wat je wilt en handelt er in openheid naar.

Je bent er namelijk niet voor om een ander gelukkig te MAKEN, maar om samen gelukkig te ZIJN. En als 1 van de 2 dat niet meer is in een relatie, dan moet je daar open en eerlijk over kunnen zijn. Maar die drempel is heel hoog. En dan lijkt het voor de omgeving of het plotsklaps is, maar meestal is de persoon die de relatie verbreekt er al lange tijd mee bezig, en dan is er ook ruimte om verliefd te worden.

Zo dan, didi

Dat doet me denken aan toen ik verlaten werd (oké, niet zwanger, niet net moeder, maar toch) en iedereen bozer leek dan ik. Vervelend vond ik dat, alsof er een voorgeschreven manier van reageren was waar ik me aan diende te houden, anders klopte er iets niet.
Natuurlijk was ik boos, natuurlijk was ik af en toe woest op hem, maar op een gegeven moment krijg je in de gaten dat je jezelf daarmee tegenhoudt. Wrok is ontzettend vermoeiend. En zo veel energie kan je niet missen op zo'n moment. Bovendien: die man was wel degene waar ik tig jaar van gehouden had. Dan heb je twee keuzes: je vervloekt jezelf dat je zo blind geweest bent om van een eikel te houden, of je besluit dat hij géén eikel is, maar een mens dat keuzes maakt en mág maken. Ik ging voor de tweede optie, uit overtuiging en zelfbehoud. Het werkte voor mij. Dat jij het je niet kunt voorstellen, maakt het niet ongeloofwaardig. Dat betekent alleen dat het buiten jouw voorstellingsvermogen ligt, niet dat het niet bestaat.
En je blijft een team, als ouders van een kind. Dat kind maakt je een team, of je bij elkaar woont of niet.

Didi

hij is 11 maanden na de bevalling weg gegaan.

Die tweede baby is, hebben ze beiden toegegeven, niet gepland, maar wel gekomen. Bij de eerste voelde ik me niet belazerd, maar wel boos ja, omdat ik graag een tweede wilde op dat moment, maar met hulp van de maatschappelijkwerker is dat al snel gekanaliseerd.

Maar toen zij de tweede baby kregen was ik emotioneel al helemaal klaar met hem. Hij doet me weinig of eigenlijk helemaal niets meer als man zijnde. Het voelde niet anders als andere goede vrienden die een kind krijgen. Want wij hebben beiden wel het gevoel nog goede vrienden te zijn. Ik zeg ook wel eens dat hij op tijd is weggegaan want wij hoefden geen ruzies af te ronden om verder te kunnen.

Voor onze dochter zijn wij wel degelijk een team. Er wordt veel overlegd en doorgesproken, dat doen we echt gewoon samen omdat wij haar ouders zijn. Alle leuke en minder leuke momenten worden gedeeld, dat gebeurt op bijna dagelijkse basis. Met zijn huidige vrouw is hij een team voor de andere kinderen. Zij bemoeit zich niet direct met het opvoeden van zijn en mijn kind. Ik kan het inmiddels gewoon goed vinden met haar. En was na onze dochter de eerste die hun 2e in de armen had.

Het kan allemaal ongeloofwaardig overkomen, toch is het gewoon zoals het hier loopt. Ik heb gewoon keurig alle fases van het rouwproces doorlopen. Maar met hulp van de maatschappelijkwerker wellicht wat sneller en met wat minder van de klassieke valkuilen. Ik ben mijn leidinggevende van toen nog steeds dankbaar dat zij mij daarheen heeft gestuurd. Maar dat hele proces heeft wel 2 - 3 jaar geduurd. Alleen is dat niet op mijn handelen van invloed geweest. Ik schrijf hier ook niet alles neer natuurlijk. Ik heb als vanuit een helicopter leren kijken door de maatschappelijkwerker en zie ook mijn aandeel in het stuk voor de scheiding.

Daarbij denk ik dat als hij toen niet weggegaan was, ik wel weggegaan zou zijn op een gegeven moment. Gewoon omdat wij totaal uit elkaar gegroeid zouden zijn, onze wegen waren toen al uit elkaar aan het lopen. Die dingen zie ik nu heel duidelijk.

Krin

ik lees je berichtje net en je verwoord heel goed hoe ik ook die beslissing heb gemaakt. Jij alleen volgens mij, ik met hulp van de maatschappelijkwerker. Maar het resultaat is wel hetzelfde.

Didi68 en amk

Sorry Didi, ik reageerde misschien wat fel. Nu je schrijft waar je opmerking vandaan kwam, snap ik het al een stuk beter. Je bent zelf gewoon een beetje te lief voor je ex, begrijp ik
En amk: het verbaast me niet dat je iets in mijn verhaal herkende. Dat is wederzijds, namelijk . Vandaar dat ik me door Didi's commentaar geroepen voelde er ongevraagd tussen te springen.
De vraag is nu eigenlijk alleen of madlief nog iets met onze zijsprongen kan...

Ik kan er wel wat mee

Hoi,
ik kan zeker wel wat met jullie verhalen. Voor mij zijn het niet echt zijsprongen. Elke ervaring en hoe er mee omgegaan is geeft mij weer meer kennis en handvaten of stuurt mijn gevoel een beetje. Ook om te bedenken, te doorvoelen hoe ik het eigenlijk wil en of ik dat kan.
Vandaag geen slechte dag. Ik ben iets rustiger.
Met psycholoog tot de conclusie gekomen dat ik mezelf nog wel bij elkaar heb. Onder het verdriet kan ik nog wel functioneren. En dat verdriet, dat vreselijke rot gevoel van ellende, dat mag ook gewoon. Ik hoef nu niet van alles te doen om daar doorheen te te komen, om het te veranderen, verbeteren, hoe lastig dat ook is.
Onder de fundering die nu in elkaar is geslagen, het samen, stond ook altijd nog een ik, en die is er eigenlijk nog wel gewoon. En dat is eigenlijk al optimaal in deze situatie.
Met de kinderen gaat het wel redelijk. Ze zijn wel dwars, en aandachtvragend. En mijn zoontje ziet er gewoon verdrietig uit, hoewel hij het zelf niet eens zo erg beseft, wat dat gevoel is dat hij heeft. Gelukkig kan voor hen het gewone leven ook zoveel mogelijk doorgaan.
En toch, heb ik de psych ook bekend, hoop ik ergens nog steeds met heel mijn hart dat deze situatie zich omkeert. DAt mijn man "bij zinnen" komt. Dat is niet raar, hebben we besloten, omdat ik gewoon nog van hem hou. Maar mijn verstand zegt wel dat dat zeker niet snel zal zijn, en als het al zou gebeuren dan wordt het natuurlijk ook erg moeizaam, om dit allemaal te overwinnen. Maarja, als....daar houdt ik me maar niet te veel mee bezig. Gewoon door de dagen komen is nu belangrijk.
Madlief

Zijsprong

Het lijkt me wel dat Madlief wat met deze zijsprongen kan. Zo niet nu, dan wel later. Het laat namelijk precies zien dat er niet één goede weg is. Wat voor de een werkt, is voor de ander ondenkbaar. Je hoeft niet een brok boosheid en wraak te zijn, aan de andere kant hoef je je ex niks te vergeven, het is maar net wat bij jou en jouw situatie past. Daarom is het ook prima zoals ze het nu doet. Nu is het moment om te kijken waar je grenzen liggen, wat je wil, hoe je er samen uit gaat komen. Uiteindelijk kom je dan wel ergens terecht. Echt fout kan ze het nu niet doen. Zolang ze eerlijk naar zichzelf toe blijft en naar de kinderen, voor zover mogelijk.
Zonneschijn, ik ben het toch niet helemaal met je eens. Zolang je nog samen bent gaat dat inderdaad op, maar zodra je partner weg is gegaan, ben je de boze ex die niet serieus genomen dient te worden.

Persoonlijk inderdaad

Je reactie is inderdaad heel persoonlijk en situatie-afhankelijk. Mijn ex ging er vandoor met een gezamenlijke collega, iets meer dan een jaar geleden, en ze hebben ervoor gekozen bij mij op het werk in dienst te blijven... Ze zagen geen problemen...

Dus blijf ik hen tegenkomen. Hun keuze. Ik heb twee andere banen (ver weg en met werk wat niet volgens mijn visie ingevuld was) uiteindelijk toch afgewezen. Dat maakt wel dat ik met mijn beslissing kan leven om hen tegen te blijven komen. Maar fijn is anders.

Ik kan geen enkel respect voor hen opbrengen. Ik praat ook niet met hen, tenzij absoluut onvermijdelijk. En ja, ik heb mijn best gedaan de situatie van alle kanten te bekijken. Maar het blijft hoogverraad, zeker wanneer ik alle details zou kunnen vermelden - wat ik niet doe-. Wat mij erg geholpen heeft is het boek "Als je partner je verlaat' van Doris Wolf. En "ik heb je liefde nodig, is dan waar?" van Byron Katie. Dat helpt enorm.

Ik laat hen los. Maar ik kan het niet goedkeuren. En soms, zoals nu, bij het invullen van de belastingpapieren, wanneer ik dat hele gruwelijke jaar in mijn agenda weer door móét (horror: dan lees ik weer over alle 'vergaderingen' die man toen ineens 'had') dan word ik compleet onpasselijk. En ik weet: dit is de laatste keer aangifte doen als 'fiscaal partners'. Maar het is werkelijk afschuwelijk vind ik.

Maar dit alles terzijde. Ik doe mijn best dingen los te laten. Maar accepteren is weer een stap verder/ te ver op dit moment.

Gianna

Wat een lastige situatie voor jou, lijkt me. Goed dat je het zo aan kunt. En ook al zit ik nog in een heel andere fase van het proces, het stapjes-verhaal herken ik al. Ik ga de boeken bekijken die je noemt. Dat van Doris Wolf had ik al genoteerd.
Sterkte.
Madlief