Weer samenwonen en baby?
Hi!
ik, moeder van 38 van 2 prachtige meiden van 9 en 12 jaar, heb na een nare scheiding 2 jaar geleden mijn leven weer op de rit. Bijna een jaar geleden heb ik mijn huidige partner ontmoet. Een lieve, zorgzame man van 41, zonder kinderen. Mijn dochters zijn steeds om de week een hele week bij mij en het gaat goed met ze (school, vriendschappen,sociaal emotioneel) In die week is mijn vriend er ook regelmatig. We bouwen dit rustig en stapje voor stapje op, met respect voor de wensen en behoeftes van de kinderen. Die zien hem graag, genieten van de gezelligheid die hij brengt maar hebben zo nu en dan ook behoefte aan tijd met z'n 3tjes en kunnen dat ook goed benoemen. Waar wij vervolgens op (volgens mij) een goede manier rekening mee houden. Al met al verloopt het eigenlijk volgens het boekje zoals het nu gaat.
Nu hebben mijn vriend en ik de wens opgebouwd om uiteindelijk samen te gaan wonen. Eerst in mijn huis met als insteek later samen iets anders te kopen. Ik wil ook hier zorgvuldig mee om gaan, ook weer stapje voor stapje. De kinderen hebben natuurlijk 2 jaar terug al een verhuizing meegemaakt (ik heb een ander huis gekocht in de buurt van mijn ex), te dealen met nieuwe partners en mijn verwachting is dat mijn ex binnen nu en een jaar samen gaat wonen met zijn vriendin en haar kinderen waardoor ze weer een verandering zullen doormaken. Wat het stapje voor stapje doen nu lastig maakt is dat mijn vriend een kinderwens heeft...En ik zou heel graag samen met hem een kindje krijgen. Maar liever niet als ik al ver in de 40 ben, om een aantal redenen... Oftewel, als we datgene willen doen waar we nu over fantaseren dan zouden we binnen nu en 2 jaar samenwonen en wellicht zwanger zijn.. Ik vind dit nogal wat voor mijn dochters en ben vooral benieuwd naar ervaringen van anderen. Wat heeft positief bijgedragen in soortgelijke situaties, wat werkte negatief? Bedankt alvast!
Meeste kinderen van die leeftijd zullen een baby broertje of zusje erg schattig vinden maar ze zullen wel het nodige moeten inleveren want uitstapjes met een baby zijn van een heel andere aard als wat bijna pubers leuk vinden. Gezinsuitstapjes met prepubers zullen geen feest zijn ben ik bang. Maar daar zal allemaal wel een mouw aan te passen zijn.
Ben je niet bang dat je vriend niet helemaal overziet wat het hebben van een baby inhoud? Hij is 41, geen ervaring met kinderen, altijd vrije jongen geweest? Er zijn natuurlijk wel meer oudere stellen die voor het eerst een kind krijgen maar die krijgen dat kind samen voor het eerst, jij bent ervaren en je hebt ook nog twee dochters die komende jaren meer aandacht zullen vragen. En wil jij het graag omdat hij het graag wil of wou je altijd al een derde kind?
Je kunt ook je eicellen invriezen dan hoef je nu geen beslissing te nemen en kun je ook nog kijken hoe het samenwonen bevalt met je vriend. Is hij altijd vrijgezel geweest? Heeft hij wel eens samengewoond met een vrouw met kinderen? De man lijkt mij nogal een risico in dit hele plan eerlijk gezegd.
Hi! Dank je voor je reactie. Mijn vriend heeft een lange relatie gehad tot een jaar of 8 geleden. Daarna heeft hij twee keer een relatie van een jaar gehad maar beide keren was het het net niet. De kinderwens was er in zijn eerste relatie van zijn kant (nog) niet. Daarna is dat langzaam maar zeker ontstaan, ook nadat zijn zus en vrienden kinderen kregen. Met zijn neefje en nichtje is hij ontzettend leuk in de omgang. Maar goed, dat is toch echt anders dan een eigen kind opvoeden.
Met mijn ex was het hoofdstuk gesloten maar dat kwam ook omdat het onbespreekbaar was voor hem. Hij vond de babytijd erg pittig. Voor mij is het een gedachte die aan het groeien is, dit hangt samen met mijn gevoel van weer opnieuw durven vertrouwen in iemand..
ik ben erg benieuwd of er mensen zijn die zoiets aangedurfd hebben en wat de ervaringen zijn. Een '2e leg' bij een man hoor je toch iets vaker 
Ik vind het ook nogal wat voor je dochters. Straks hebben ze nergens meer een plek om alleen met hun vader of moeder te zijn, er is altijd een ‘vreemde’ bij. En dan ook nog een baby waar alle aandacht naar uit gaat, net als zij in de pubertijd komen. Dat zijn wel veel veranderingen achter elkaar. En inderdaad, in hoeverre wil jij zelf ook echt nog een kind, of doe je het voor je vriend? dat lijkt me geen goeie motivatie. Jullie kennen elkaar ook nog niet lang, ik zou in elk geval de tijd nemen om elkaar goed te leren kennen en ook zeker te weten dat je dochters blij met hem zijn, anders zou ik zelfs niet gaan samenwonen.
Ik zou het doen, ik krijg het gevoel, zoals jij het nu opbouwt dat dat zorgvuldig zal gaan. Voor je nieuwe partner lijkt het me ook een mooie ervaring, om een kindje te kunnen krijgen. Je moet het natuurlijk zelf ook graag willen.
Leuk om jullie meningen te lezen! Even vooropgesteld: mijn dochters staan voorop in welke keuze we ook maken. Dat wil voor mij niet zeggen dat ze altijd hun zin krijgen 😉 Wel dat ik naar ze luister en probeer serieus om te gaan met dat wat ze aangeven.
@Rosa, uiteraard speelt in mijn overweging de wens van mijn partner mee. Ik gun hem het ouderschap. Maar overweeg wel ook de andere voors en tegens (dus bijv ook financieel, situaties qua werk, woning etc. ) en kijk goed naar wat ik zelf wil en voel. Voor mij persoonlijk geldt dat elk kindje van harte welkom is en met liefde zal worden grootgebracht.
Als je nu nog niet eens samenwoont, vind ik het wat vroeg om al aan een baby te denken. Jullie hebben pas een jaar een relatie. Eerst maar eens kijken of het nog steeds goed gaat als jullie samenwonen, en niet haasten vanwege je leeftijd.
Goed punt 
Ik merk dat mijn gevoel voor urgentie om samen te gaan wonen wordt versterkt door de baby-wens..
Een jaar een relatie is veel te kort voor conclusies over de stabiliteit van je relatie. Jullie hebben jullie roze brillen nog op, en die vallen echt een keer af. Denk aan de two year itch, die bij jullie nog wat later kan komen omdat jullie niet zoveel samen zijn. Wacht daar alsjeblieft eerst op voordat jullie gaan samenwonen! En schuif een eventuele baby dan nog maar een paar jaar voor je uit, want wat als je na de wittebroodsmaanden ontdekt dat samenwonen met hem helemaal niet bevalt? Tweede huwelijken/relaties houden veel minder vaak stand dan eerste huwelijken. Voor je het weet, zit je met een verblijfsregeling met 2 mannen...
Dus neem je tijd! Als het goed zit, kun je wachten. Als je niet kunt wachten, reageer je vanuit verkeerde motieven (angst, oude pijn). Dan kun je beter daarmee aan de slag gaan.
