wie heeft raad, belang kind voorop

Status quo

Inderdaad, in de praktijk bevestigd de rechter meestal de status quo die al een poos bestaat. Al een half jaar, schrijf je. En wat vader's plannen betreft; probeer het als een win-win situatie te zien. Of hij krijgt het allemaal toch nog goed geregeld, en dan heeft je kindje een vader waar hij nog een echte band mee kan hebben. Of het lukt hem niet (wat waarschijnlijk lijkt, nav jouw verhaal) en dan struikelt hij vanzelf. Waarna de huidige situatie, met jou als hoofd-verantwoordelijke, weer terug keert.

Hij is toch beter?

Je ex is nu toch niet meer ziek? Ik vind het alleen maar goed dat hij graag co-ouderschap wil. Je kunt hem niet tot het einde der tijden aanrekenen dat hij in het begin minder gezorgd heeft. De afstand maakt het wel lastig om te co-ouderen, er is dan altijd iemand die heen en weer moet rijden. Misschien een school ergens halverwege uitkiezen? Het nadeel is dan natuurlijk dat er geen vriendjes in de buurt wonen.
En om heel eerlijk te zijn, toen mijn ex 15 km verderop ging wonen, vond ik dat hij de zwaarste lasten moest dragen qua brengen/halen. In jullie geval ben jij dat. Uiteindelijk ben ik ook naar dezelfde woonplaats verhuisd, en dat maakt alles wel een stuk makkelijker.

Belang van je kind

Ik ken jouw ex niet en ik zit niet in jouw situatie. Als je het niet ziet zitten, hou dan vast aan wat jij denkt wat het beste is voor je kind en laat het desnoods door een rechter beslissen.

Met een gang naar de rechter heeft jouw ex niet één-twee-drie een 50/50 regeling op zak, omdat jullie te ver van elkaar wonen en jij nog steeds de verzorgende ouder en moeder bent. Het is dan niet meer dan logisch dan dat je kind bij jou in de buurt naar school toe gaat.

Ik heb, tegen mijn gevoel in, met bepaalde eisen van mijn ex ingestemd tijdens de scheiding, waarvan anderen zeiden dat het in het belang van mijn kinderen was. Daar heb ik later enorm veel spijt van gehad, want mijn kinderen lijden er juist onder. Vertrouw dus altijd op je gevoel, want meestal zit je dan goed m.b.t. het belang van je kind.

Ik vind jouw voorstel trouwens redelijk, gezien de omstandigheden. Laat hem het eerst maar ervaren en als de omgang goed verloopt, kunnen jullie er altijd nog over nadenken of een 50/50 regeling mogelijk is.

Regelen en redeneringen

Ik begrijp dat jullie nu nog bezig zijn om met behulp van een mediator een ouderschapsplan op te stellen. Het is belangrijk dt je er nu samen uit komt, dat zou eigenlijk voorop moeten staan, want anders kun je eindeloze gevechten krijgen voor de rechter.

Een paar nutteloze redeneringen in je verhaal, die emotioneel wel belangrijk kunnen zijn, maar niet echt helpen om een oplossing te zoeken.

'In mijn geval gaat het over een kind van nog geen 2 jaar'Dat maakt niet uit, gebeurt vaker en ook bij kleinere kinderen.

'De vader heeft vanaf de zwangerschap, psychisch mij gekleineerd en srespectloos behandeld.' Ook dat is van geen enkel belang, het gaat namelijk niet om jou.

'En hij heeft totaal niet naar onze zoon omgekeken.'Ook dat is van geen enkel belang, vaderschap is neit iets wat je moet verdienen bij de moeder, maar iets wat gegeven is vanaf de conceptie. Met de conceptie beslist de moeder wie de vader wordt, daarna is iemand de vader.

'Toen mijn zoon 1,5 was ben ik bij mijn man weggegaan, en heb uiteindelijk ca 20 km verderop een huisje gevonden.' Dat is wel ven belang, want de problemen die te maken hebben met halen en brengen zijn direct het gevolg van je beslissing om 20 km verderop te gaan wonen. In die zin zou je wat dat betreft de eer aan jezelf moeten houden en geen probleem moeten maken van die afstand. Het kan zijn dat je achteraf spijt hebt van bepaalde beslissingen maar nu is het zoals de situatie is als gevolg van die beslissingen.

'En toen, was hij ineens beter.' Dat is helaas niet meer aan jou om te beoordelen. Het kan ook zijn dat hij doodongelukkig was in de relatie met jou, of dat hij opzag tegen zijn aanstaande vaderschap of.... nou ja, er kunnen zoveel redenen zijn. En soms, vaak zelfs, krijgen mensen de zaken weer op een rijtje en worden ze goed behandeld. Een mens heeft recht op die kans. Zelfs vaders.

Want hij wil nu, dat zijn zoon 50% van de tijd bij hem is, dat zijn zoon in zijn woonplaats naar de kinderopvang blijft gaan (ik rij dus al een half jaar 20 km op en neer om mijn zoon naar kinderopvang te brengen, omdat mijn ex-man geen toestemming geeft dit te wijzigen)en hij wil dat hij daar ook straks naar school gaat.

'Want hij wil nu, dat zijn zoon 50% van de tijd bij hem is, dat zijn zoon in zijn woonplaats naar de kinderopvang blijft gaan (ik rij dus al een half jaar 20 km op en neer om mijn zoon naar kinderopvang te brengen, omdat mijn ex-man geen toestemming geeft dit te wijzigen)en hij wil dat hij daar ook straks naar school gaat.' Objectief gezien is continuïteit voor een kind belangrijk. Als je in staat bent om rustig en verstandig met hem over deze dingen te praten zou je hooguit het moment van de overgang naar de basisschool kunnen aangrijpen om de locatie vast te stellen. Bij de bespreking van dit punt zou je hem erop kunnen wijzen, dat de kinderen van de basisschool regelmatig vrije dagen tussendoor hebben en dat het dan de verantwoordelijkheid is van degene die het dichtst in de buurt woont om dan te zorgen dat er opvang is voor het kind.

'In de tussentijd heeft hij wel een eigen bedrijf,...'Ja, en?

'... vind hij wassen, strijken, kleding kopen en naar de kapper gaan vrouwen zaken.' Ja, en? Je bent niet meer met hem getrouwd, dus hij mag zelf weten wat hij doet met poetsen en strijken, tenzij hij van jou verwacht dat jij dat alsnog gaat doen. Daar is geen sprake van uiteraard. Wat betreft kleren kopen, dat zijn financiële afspraken die je kunt regelen, bijvoorbeeld door samen een gemeenschappelijke pot te maken (wat een bron van strijd kan worden) of door af te spreken dat ieder doet wat hij/zij kan zonder de ander daarmee lastig te vallen.

'En past in de praktijk als mijn zoon daar is altijd oma overdag op. Dit is nu 1 doordeweekse dag en om de week op zaterdag, dus op zich redelijk. Want ook oma heeft recht op te passen. Maar als mijn zoon daar meer naartoe gaat, gaat oma van 70 nog meer oppassen.' Hij lost het op zijn manier op, jij op jouw manier (de kinderopvang) en de adviezen die hier komen gaan ook over het inschakelen van jouw familie. In een ouderschapsplan regel je niet de kwaliteit van de oma's.

'Nu heb ik al voorgesteld een omgang van ene week 2 dagen, andere week 3 dagen. Dus 5 van de 14 dagen (waarvan 1 weekend). Opvang en school in mijn woonplaats. Maar nee, dit is niet voldoende. Want zoon moet in zijn woonplaats opvang en school. Want anders is het voor hem niet te combineren met zijn werk. En hij wil zo graag een betrokken vader zijn.' Jullie willen allebei een betrokken ouder zijn (wie weet hoe hij over jou denkt) en de keuze om 20 km verderop te gaan wonen maakt het voor allebei lastig om werk en zorg te combineren, vanwege de reistijden.

'Ik wil geen vechtscheiding, maar moet je dan instemmen met iets waar je als moeder niet achter kunt staan.' Let goed op wat je hier doet, je maakt er een dramatisch verhaal van (als moeder) terwijl het vooral een praktisch probleem is dat ontstaat door jouw verhuizing.

'Dus wat is nu in het belang van mijn kind.' Zoveel mogelijk continuïteit en geen vechtende ouders. Dat is in het belang van het kind. Ook dat beide ouders in staat zijn financieel voor zichzelf en het kind te zorgen, of dat nu door werk is of door een eigen bedrijf. in die zin is het in jullie beider belang dat je zorgt dat je ook op financieel gebied afspraken maakt, waardoor ieder zelfstandig verder kan, liefst zonder enige afhankelijkheid van elkaar.

Mijn advies zou daarom zijn:

50/50 reëel bespreken met het oog op de vervoersproblemen (niet de oma), waarbij je zelf verantwoordelijk bent geweest voor de beslissing om te verhuizen. Een 50/50- constructie kan betekenen dat hij en jij daardoor geen kinderalimentatie gaan betalen over en weer. Mogelijk verdien jij op dit moment meer dan hij met zijn eigen bedrijf, dan zou het kunnen zijn dat jij hem partneralimentatie moet betalen. Je kunt de beslissingen hierover ook verdelen in de periode van de kinderopvang en de periode van de basissschool (en de middelbare school). Met andere woorden: de besprekingen over een 50/50-constructie zou eigenlijk vooral kunnen gaan over een bespreking van de schoolcarriére van je kind.

Wat betreft de kinderopvang zou je nog kunnen uitgaan van het principe: wie betaalt bepaalt. Met andere woorden: als hij wil dat de kinderopvang bij hem is zal hij ook al het papierwerk en de financiële regelingen voor zijn rekening moeten nemen.

Verder alle mogelijke toekomstige strijdpunten vermijden, bijvoorbeeld: ik zou je geen gemeenschappelijke pot voor je kind adviseren, maar 'ieder doet wat hij/zij denkt dat nodig is'. De reden daarvoor is dat je nog zoveel onbetaalde rekeningen laat zien ten aanzien van hem, dat ik denk dat je die straks gaat vereffenen in de strijd over de aanschaf van kinderschoenen, de kapper etc. Hooguit kun je afspraken maken over de kinderbijslag, waar komt die terecht en wie beslist over dat potje.

Om het nog ingewikkelder te maken: het maakt wel degelijk uit waar je kind ingeschreven wordt, op welk adres. die ouder heeft namelijk de meeste belastingtechnische voordelen van een kind, dus die ouder zou ook de meeste kosten kunnen opbrengen.

Maar het basisprincipe zou de volgende afspraak kunnen zijn: ieder doet wat hij/zij kan, naar best vermogen, zonder dat je elkaar daarop gaat aankijken. Als je dat als uitgangspunt neemt, dan zijn het voor de rest vooral praktische problemen die om een praktische oplossing vragen.

Tsjor