Wie kletst er mee?! Relatie over, hoe te beginnen en verder

Ik ongeveer 5 jr geleden

Via particuliere, kleinere woningbouw binnen 5 mnd een woning gekregen. Inmiddels is het inschrijfdeel van hen opgegaan in de grote woningbouw van deze stad en omstreken, maar wie weet lukt het zo? Of onderhuren bij mensen met een koopwoning.
Diverse (vage) kennissen van mij huurden "een" koopwoning van eigenaren die niet zelf in de woning verbleven.
Sterkte.

hacken?

Waarom zou je willen hacken. Er blijft altijd nog zoiets als vertrouwen.

Van mijn ex had ik geen toegangscode en dat zei al genoeg. Zat op datingsites en al.

Mijn huidige partner weet ik de code van, maar heb daardoor totaal niet de behoefte in zijn telefoon te snuffelen.

Hacken gaat me toch echt wel te ver... en gaat ook behoorlijk off topic op wat hier aangekaart wordt.

Hacken is strafbaar

https://www.infopolitie.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=1202:hacken-en-de-straf&catid=136:computers&Itemid=43

"[wet]Art. 138a Wetboek van strafrecht

Met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van de derde categorie wordt, als schuldig aan computervredebreuk, gestraft hij die opzettelijk wederrechtelijk binnendringt in een geautomatiseerd werk voor de opslag of verwerking van gegevens, of in een deel daarvan, indien hij:
daarbij enige beveiliging doorbreekt of
de toegang verwerft door een technische ingreep, met behulp van valse signalen of een valse sleutel dan wel door het aannemen van een valse hoedanigheid.
Met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaren of geldboete van de vierde categorie wordt gestraft computervredebreuk, indien de dader vervolgens gegevens die zijn opgeslagen in een geautomatiseerd werk waarin hij zich wederrechtelijk bevindt, overneemt en voor zichzelf of een ander vastlegt.
Met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaren of geldboete van de vierde categorie wordt gestraft computervredebreuk gepleegd door tussenkomst van de telecommunicatie-infrastructuur of van een telecommunicatie-inrichting die wordt aangewend voor dienstverlening aan het publiek, indien de dader vervolgens:
met het oogmerk zich wederrechtelijk te bevoordelen gebruik maakt van verwerkingscapaciteit van een geautomatiseerd werk
door tussenkomst van het geautomatiseerd werk waarin hij is binnengedrongen de toegang verwerft tot het geautomatiseerd werk van een derde.[/wet]"

Een eindigende relatie is

nooit een pretje, maar voor zover ik dat kan beoordelen ziet het er bij u nog redelijk uit. De situatie zoals u ze beschrijft, komt nogal goed overeen met de mijne/de onze van weleer. Ook daar waren er geen zware conflicten, maar het was wel "op".
We waren beiden geen groene blaadjes meer en we wisten dus wel dat zo'n relatie-einde er zou komen temidden van zware conflicten en felle ruzies over vanalles en nog wat. Dat wilden we geen van beiden nog eens meemaken, dus zijn we lang op voorhand, eer er "ferme boel" was, begonnen met dingen te regelen.
We hebben eerst, elk apart, op papier gezet hoe we dat zagen: de financiële afwikkeling, de alimentatie, de omgangsregeling met onze dochter. We waren het eigenlijk in grote lijnen eens, na wat discussie, en we hebben dat dus gegoten in een overeenkomst op papier. Wat ze hier in België een "dading" noemen.
Dat felle, meedogenloze oorlogje is er korte tijd later inderdaad gekomen, maar op die dading zijn we niet meer teruggekomen: die vormde de basis voor de scheiding, ze werd door de rechtbank nagekeken en bekrachtigd en dat was het dus.

Inmiddels zijn we vijf jaar verder. De dading geldt nog steeds.
We hadden destijds bij elk puntje van de omgangsregeling (een hele lijst, met al die schoolvakanties en zo) laten opnemen: "tenzij de ouders in onderling overleg anders overeenkomen".

Dat regeltje heeft al lang zijn nut bewezen: in de vakantie kan ik wel een baan on hold zetten, maar niet allebei. Als ik in het weekend aan de slag ga, gaat dochter naar mama. Als mama voor haar werk een paar dagen naar het buitenland moet, is dochter bij mij.
Het is soms weleens vloeken aan beide kanten, maar het werkt wel.
En voor het overige: tijd heelt alle wonden voor wie heling toelaat. Hier zijn er geen discussies over een verloren jas en of de vervanging wel redelijk was. Ik krijg ook af en toe weleens op mijn donder omdat een jeans hier in de wasmand blijven hangen is en pas terug komt als het ding te klein geworden is, maar geen van ons zou het in zijn hoofd halen om daar veel kabaal over te maken.

Angst is een slechte raadgever...

Angst voor het onbekende is een slechte reden om in een ongezonde relatie te blijven. Ik snap dat verandering hevig is en dat het moeilijk is om woonruimte te vinden etc of om het je kinderen te vertellen, maar hoe langer je blijft aanmodderen hoe verder je van jezelf komt af te staan. Iemand van jullie zal de knoop moeten doorhakken en je vriend zal dit niet doen, die vind het wel best zo.

Mijn ex en ik hebben ook lang in een relatie gezeten waarbij we meer als broer en zus leefden dan als man en vrouw en nadat we in 2016 al een keer hadden gesproken over scheiden hebben we het nog een jaar geprobeerd (voor de kids), maar je bent dan al zover van elkaar af dat we in 2017 de knoop hebben doorgehakt en de scheiding in gang hebben gezet. We hadden geen ruzie, dus konden alles in goed overleg regelen en hebben nog een half jaar in hetzelfde huis gewoond. Daarna is zij naar een eigen apartement vertrokken en ben ik in ons huis blijven wonen. We hebben co-ouderschap geregeld en alles netjes verdeeld. Ons voordeel was dat we financieel de stap makkelijk konden zetten om te gaan scheiden. Als je financieel er minder goed voor staat kan ik me voorstellen dat het een extra drempel is.

Je kinderen vertellen dat je gaat scheiden is ook een hel, maar het moet. Ze zullen er niet blij mee zijn, zullen wensen dat je weer bij elkaar komt, maar als je duidelijk bent waarom je uit elkaar gaat en dat je niet meer bij elkaar komt gaan ze het een plekje geven. Val elkaar nooit af en blijf zonder ruzie met elkaar omgaan.

Niets doen en hopen dat je de rest van je leven wel doorkomt zonder genegenheid, passie etc is een illusie. Je hebt mentaal al afscheid genomen van elkaar, dus neem dan ook de stap om fysiek afscheid te nemen. Moeilijk, maar als ik naar mezelf kijk... nu ruim een jaar verder zijn we allebei veel gelukkiger en onze kids hebben ook hun draai weer gevonden. Het zal altijd een wond achterlaten, maar de rest van je leven ongelukkig blijven omdat je de stap niet kan of durft te nemen is niet de oplossing. Probeer er dan nog serieus iets van te maken en zie elkaar weer als partners i.p.v. alleen ouders en stop er anders mee. Het zal een rotperiode zijn met veel ellende en geregel, maar als alles weer op zijn plek valt zul je weten dat je de juiste keus gemaakt hebt.