wie neemt mij wel serieus

zo is het ook

Iedereen wil kinderen beschermen maar als ouder met een onveilige partner ben je zeer kwetsbaar.
Als aan omstanders duidelijk is dat je exman een onvoorspelbare explosieve man is kun je mogelijk wel veel bereiken maar je wilt toch niet afwachten tot het fout gaat bij vader. Maar dat is in feite wel waar instanties op gaan wachten. Als het fout gaat zijn er tenminste feiten waar je in een juridische procedure iets mee kan of begeleidde omgang mee kan regelen.
Toch zou ik ook rekening houden met de relatie van vader met de kinderen. Maar misschien kun je zelf nadenken hoe vader zo veilig mogelijk wel contact kan hebben met de kinderen.
Bijvoorbeeld door ze een middag bij oma, moeders vader, te brengen? Waar oma de kinderen kan opvangen als vader het niet trekt. En vader daar ook van doordringen dat hij zich terugtrekt als het niet gaat en hij voelt zich gepressed om zijn emoties heftig naar de kinderen te uiten.
Of bij broers of zusters van vader? In elk geval iemand bij wie hij zich ook veilig voelt.
De duur van de omgang beperken maar wel voorspelbaar en regelmatig maken kan misschien helpen.
En natuurlijk wil vader meer en 'normaal' maar je kunt als je zelf een vorm van omgang regelt ook sterker staan als vader er een zaak van maakt.

Afwachten

"maar je wilt toch niet afwachten tot het fout gaat bij vader. Maar dat is in feite wel waar instanties op gaan wachten. "

Tja. Even ongenuanceerd: ik verbaas me altijd een beetje als mensen verwachten dat een instantie dwangmaatregelen tegen iemand neemt, die ze zelf tot kort geleden nog geschikt genoeg vonden om een kind mee te maken. Dan moet er in de tussentijd wel iets heel heftig en concreet zijn veranderd wat ook voor de buitenwereld zichtbar is.
Grijpt een hulpverlener te vroeg in dan doet ie het fout, maar grijpt ie te laat in dan had ie kennelijk iets moeten zien dat de andere ouder twee jaar geleden ook niet zag.

Emine

Ik realiseer me dat mijn tekst kan klinken als "eigen schuld", maar dat is niet wat ik bedoelde.

Nuchter gezien: een dwangmaatregel is een zware beslissing en je hebt informatie nodig om die te kunnen nemen. Een buitenstaander of een hulpverlener heeft maar heel beperkt informatie. Een moeder die zegt dat de man in kwestie gevaarlijk is kan helemaal gelijk hebben, of ze kan een rancuneuze ex zijn, of zich schromelijk vergissen. Moeilijk in te schatten op basis van een paar gesprekjes.

Wat je wel ziet als buitenstaander is dat de moeder het kennelijk vrij kort geleden nog zag zitten met die man. Dus vergiste ze zich toen? Of vergist ze zich nu?
Natuurlijk zal de moeder zeggen dat ze zich toen vergist heeft, de vader zal zeggen dat ze zich nu vergist. En dan moet de buitenstaander oordelen wie er gelijk heeft, en liefst het oordeel van de moeder volgen dat vader eigenlijk een gevaarlijke gek is.

Niet zo makkelijk, als er in e tussentijd weinig aanwijsbaars en concreets gebeurd is.

En dat is wat ik zei: ook als je gelijk hebt kun je niet zo makkelijk verwachten dat een ander jouw redenering volgt dat je je destijds zo in hem vergist hebt, en dat hij nu een gevaar voor de kinderen is, als er nog geen concreet gevaar aangetoond is. Vandaar het afwachten.

Nee.....

....maar zoals het systeem nu reageert op moeders die weggaan bij een vader omdat deze gewelddadig bleek, is natuurlijk het andere uiterste. Niet serieus nemen en alles erop gericht om de kinderen bij vader te krijgen. Desnoods met een uithuisplaatsing bij moeder. Terwijl aan de andere kant een valse melding door de buurvrouw wel kan leiden tot vergaande maatregelen richting een gezin.

Ik persoonlijk ken geen enkel geweldslachtoffer dat door de instanties niet nog verder de grond in geboord is. Ik ben nog goed weggekomen. Ken er ook die hun kinderen, hun gezag en zelfs kinderen uit een nieuw huwelijk kwijt raakten omdat de geweldpleger de bal wist te laten rollen.

Terwijl iedereen weet dat een geweldpleger vaak als de relatie verbroken is, maar een ding wil: het slachtoffer vernietigen. Haar tot incapabele moeder laten verklaren is daartoe een prachtig middel.

Maar goed, terug OT. Waar kan Ariane terecht. Ik zeg: nergens. Je staat er alleen voor. Wat wel kan helpen is je laten steunen door een advocaat die achter je staat.

Omgekeerd

Ik had verwacht dat AnneJ ook wel zou reageren en vertellen hoe zij het opgelost heeft met behulp van o.a. de wijkagent. Misschien doet ze dat nog of kun je haar verhaal terugvinden in een van haar postings.

Ondertussen gebeurt het omgekeerde ook: jij wil de kinderen bij hem weghouden en juist die dreiging maakt dat de ander wellicht agressiever wordt, uit angst om het kontakt met de kinderen te verliezen. Dus met je angst voedt je misschien juist de dreiging en de agressie.

Is er een ouderschapsplan, zijn er afspraken gemaakt over omgang met de kinderen, wat heb je afgelopen maanden gedaan, heeft de vader zijn kinderen afgelopen maanden gezien etc. Dat zijn nog vragen die open staan. Wat mensen tijdens de echtscheiding zeggen vind ik eigenlijk niet zo interessant: iedereen is dan in paniek, boos, verdrietig en op zijn slechtst. Waar het om gaat is dat je daarna een leefbare situatie krijgt. Voor jou betekent dat enerzijds je angst onder ogen zien en goed nadenken waarop die gebaseerd is; en vervolgens goed gaan nadenken hoe je die angst kunt gaan reguleren tot een gecontroleerd risico.

Ik doe maar een paar mogelijkheden, zoveel weet ik ook niet en het ligt ook erg aan je eigen situatie. Bijvoorbeeld:
- wijkagent inlichten en bespreken, zodat de wijkagent kan opletten als de kinderen bij hem zijn;
- familielid waarschuwen dat die erbij is als de kinderen bij hem zijn;
- een jaarabonnement op de dierentuin geven, zodat hij wellicht en hopelijk met zijn kinderen veel de openbare ruimte opzoekt;
- als de kinderen gaan, zorgen dat materialen waarmee hij naar buiten kan gaan met de kinderen ook voor handen zijn (buggy, fietsje of fietsstoeltje etc.);
- zorgen dat je zijn vrees voor het verlies van zijn kinderen wegneemt;
- kontakt met hem ouden, zodat je ook kunt signaleren als het nog slechter met hem gaat, misschien speelt er op de achtergrond wel iets waardoor hij zo erg verslechtert.
- etc. etc., wellicht zijn er nog meer tips, waardoor je een gecontroleerd risico kunt gaan nemen.

Tsjor
-

Nog een tip

In je verhaal staat dit: 'AMK zei in eerste instantie dat er idd hulp nodig is voor mijn ex en dat als het niet vrijwillig is dan mogelijk met dwang. AMK zette ons door naar het CJG. Na 2 gesprekken bij CJG is hun advies dat ik de kinderen maar mee moet geven en maar moet afwachten waar ze mee thuis komen...'
Weet je nog met wie van het AMK je kontakt hebt gehad? Misschien is het goed om het resultaat van hun doorverwijzing naar het CJG eens met hen te bespreken: was dit ook de bedoeling of hadden zij op een andere uitkomst gehoopt? Het CJG is voor zover ik weet niet de instantie die dwangmaatregelen kan opleggen. Maar het kan zijn dat er in/achter het CJG en overleggroep zit, waarin alle instanties zijn verzameld en alle situaties worden doorgesproken en op basis van die bespreking worden ingeschat. Helaas zijn ouders daar meestal niet bij. Jij niet, je ex ook niet.
Dus: bel het AMK eens en vertel ze het resultaat van hun doorverwijzing, vraag of ze dat ook voor ogen hadden, geef aan dat je de indruk had dat ze de situatie veel riskanter ingeschat hadden en andere maatregelen hadden willen nemen.
Vraag nog eens na bij het CJG op basis waarvan zij met het advies komen om de kinderen mee te geven. Wat zijn dan hun bronnen geweest en als dat alleen jouw verhaal zou zijn hoe komt het dan dat ze zo'n vertaalslag maken, hoe schatten ze jouw verhaal dan in?

Tsjor

Ja Tsjor

Ik weet het niet of mijn verhaal hier zo past. Deze kinderen zijn te klein voor een mobieltje of instructies en bovendien krijg je met de wijkagent tegenwoordig ook bureau jeugdzorg binnen. Dat hoeft geen probleem te zijn omdat ze toch al bekend zijn bij het AMK, maar ik weet het gewoon niet goed genoeg om er iets van te zeggen.
Maar je zegt het weer duidelijker dan ik dat doe. Je wilt ook de expartner geruststellen dat het contact niet verbroken wordt, dat zou ook meer agressie kunnen opwekken.

Wat ik ook nog zou aanraden

is te proberen om bewijs te verzamelen. Misschien zijn is AMK daar niet gevoelig voor, maar de politie en Meldpunt huiselijkgeweld kijken daar heel anders naar.
Tegenwoordig zijn er overal kleine camera's te koop. Meldt het aan de buren, misschien dat zij kunnen helpen met het verkrijgen van bewijs in de vorm van opnames.

Je kinderen zijn nog erg klein. Het beste is dan als zij vaak een korte periode hun vader zien. Misschien dat je daar iets mee kunt regelen? Een half uur je als lieve vader laten zien is al makkelijker dan als de periode langer duurt. Wees creatief met oplossingen. Zorg dat de kinderen hun vader wel zien, maar probeer het zo te regelen dat ze niet of alleen hele korte tijd alleen met hem zijn. Misschien dat hij de kinderen een keer naar bed kan brengen, dan ben jij erbij. Dat ze een keer bij oma gaan eten met papa, dat soort dingen.

Ik wens je heel veel sterkte. Zorg ook goed voor jezelf. Zorg je dat je mensen om je heen hebt waar jij je verhaal bij kwijt kunt, die jij kunt vertrouwen.

Emine

Petje af en ik geloof je meteen. Ik heb ervaring met een man die net zo in elkaar zat als wat jij beschrijft. Zijn familie moest me op een gegeven moment niet meer omdat hij leugens over me vertelde zodat hij zelf de zielige, sympathieke partij was. Niet te beschrijven. Gelukkig was hij niet de vader van mijn kind dus ik heb op een gegeven moment "gewoon" de verkering definitief uitgemaakt en me weer lekker 100% op mijn dochter gericht.

Dank je wel

Dank je wel Brunette.