Woeste houding
Mijn ondertussen ex heeft een paar maanden geleden besloten te willen scheiden na een huwelijk van 16 jaar. Ondanks dat ik nu wel zie dat er voortekenen waren, kwam de aankondiging destijds erg onverwacht.
Met veel verdriet heb ik ondertussen geaccepteerd dat deze scheiding gaat plaatsvinden. Wat me heeft geholpen bij de acceptatie is de woeste houding van ex. Zonder in detail te treden: er lijkt altijd wel een reden te zijn voor hem om agressief (meestal verbaal, soms fysiek) te reageren. Het lijkt wel of hij zoekt naar een aanleiding om boos te kunnen zijn. Ik probeer niet of zo zakelijk mogelijk te reageren. Maar ik herken de man waar ik bijna 20 jaar lief en leed mee heb gedeeld bijna niet weer.
We moeten dingen overleggen over onze drie kinderen. Maar ik zie er steeds meer tegenop. Ik ben bang voor zijn reactie. Ik heb echt angst om te leven in een wereld met iemand die me blijkbaar zo ontzettend haat. En ik begrijp niet waarom?! Iedere keer geeft hij een andere reden aan. Hij verwijt me dingen die niet waar zijn. Gelooft me niet if luistert niet als ik wil uitleggen. Praat negatief over me tegen iedereen die het maar horen wil. Het lijkt wel alsof hij me geen ‘gelukkig’ leven meer gunt. En dat terwijl hij het initiatief heeft genomen.
Ex woont in onze vroeger gezamenlijke woning, ik huur in een ander nabijgelegen dorp. Naar wat ik weet is er geen andere vrouw in zijn leven.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips voor mij?
Projectie?
Psychologie van de koude grond, maar kan het zijn dat hij voornamelijk boos is op zichzelf? En dat jij daar de stormvlaag van meekrijgt. Mensen zijn ook niet op hun best in dit soort situaties. Maar het gaat vooral over henzelf. Uit egobescherming, krijgt jan en alleman en het weer de schuld voor hun eigen onbegrepen ongenoegen.
Mijn enige tip is, afstand nemen, laat maar in het eigen sop. Verwacht er niet teveel van en ga vooral je eigen gang. Niet teveel afspreken of lastige dingen samen willen doen.
inderdaad
Dat klinkt als een gevalletje van projectie. Het is gemakkelijker om jou de schuld van het mislukte huwelijk te geven dan kritisch naar zijn eigen houding te kijken. Dus probeer je er vooral niet te veel van aan te trekken.
Hou het v.n. zakelijk en ga er verder zo min mogelijk op in. En weet dat de meeste mensen de negatieve verhalen over exen altijd wel aanhoren met hun eigen levenservaring in het achterhoofd. Niemand die dat voetstoots aanneemt van hem, ook al zeggen ze ja en amen.
Ja, schuldgevoel
Was ook mijn eerste reactie. Dat zal hij met zichzelf moeten uitknokken. Waar mogelijk negeren en als het echt te gortig wordt gesprek afbreken en weglopen.
Groet,
Jo Hanna
Tja...
Misschien heeft hij spijt...
En ben jij lekker op weg met je eigen leven. Maakt hem misschien jaloers...
Gesprekken met mediator plannen?
Of allebei een rustig iemand erbij? Vriend/vriendin ofzo.
Zo snel mogelijk de scheiding regelen en streep eronder.
Of misschien ben jij verandert in een onredelijk veeleisende zeurende ex... 
)
Zet afspraken tijdens het gesprek op papier. Dat scheelt misschien ook
Ja ik had ook zo'n ex
Vreselijk onder geleden. Van de ene dag was ik van godin door gebaarde duivel gebombardeerd en ging hij me vreselijk haten. Net zo woest als jouw ex. En hij kon niet uitleggen waarom. Ik heb mijn hoofd er jarenlang over gebroken want hij bleef boos en wilde niet overleggen en omdat we kleine kinderen hadden, hadden we lang met elkaar te maken.
Maar... toen het uitging met zijn vriendin was hij net zo boos op haar. En ik herinnerde me dat hij op zijn ex voor mij ook zo boos was geweest (dat was me al wel opgevallen maar ik dacht dat dat kwam omdat zij vreemd ging). Het was dus gewoon zijn manier van afstand nemen. Hij kon niet anders dan zo zich losmaken van iemand.
Op het moment dat ik dat zag heb ik er geen last meer van gehad. Hij deed maar, het ging niet om mij persoonlijk, dat was zonneklaar.
Dank voor de reacties
Erg herkenbaar verhaal Margriet.
Ergens weet ik misschien wel dat dit gedrag meer over hem zegt dan over mij. Maar toch heb ik regelmatig momenten waarop ik twijfel en het bij mezelf zoek. Hij weet ook precies hoe hij me moet raken.
Ook bizar om te ervaren dat een intelligent mens op emotioneel vlak zo enorm uit de band kan schieten. Mijn hoop op een soort van vriendschappelijke communicatie heb ik al opgegeven. Maar zakelijk/ neutraal met elkaar overleggen moet toch mogelijk zijn (dacht ik)? Al is het maar voor de kinderen, die de spanning ook voelen en soms helaas meekrijgen.
En waarom al die energie steken in het proberen mijn leven kapot te maken, mij sociale contacten proberen te ontnemen? Hiermee raakt hij indirect ook de kinderen. Maar blijkbaar is dit niet belangrijk. Lastig om te stoppen, te proberen het te begrijpen.
Je hoeft het niet te begrijpen
Je hoeft alleen maar te zien dat hij het doet. Ik zou waar mogelijk wel grenzen stellen. Zo kordaat en zakelijk mogelijk. Zijn onvolwassen emotionele chaos moet zoveel mogelijk buiten jouw leven worden gehouden. Je hoeft niet werkloos toe te zien als hij schade aanricht in jouw leven.
Groet,
Jo Hanna
tja
Jo Hanna: "Je hoeft alleen maar te zien dat hij het doet. Ik zou waar mogelijk wel grenzen stellen. Zo kordaat en zakelijk mogelijk. Zijn onvolwassen emotionele chaos moet zoveel mogelijk buiten jouw leven worden gehouden. Je hoeft niet werkloos toe te zien als hij schade aanricht in jouw leven."
Ja dat moet je doen maar soms liggen zaken ingewikkelder: mijn ex heeft bijvoorbeeld altijd geweigerd te overleggen. Hij kondigde gewoon af wat hij zou doen en daar had je het mee te doen. Erg kinderlijk. Ik haatte hem niet wilde bijv. vakanties overleggen of verjaardagen, maar dat kon meneer niet. Antwoordde nooit op een mail bijvoorbeeld. Gelukkig deed hij dat bij de andere exen ook niet (waarmee ik contact heb) en toen ik dat eenmaal wist kon ik het ook van mijn schouders af laten glijden. Maar als het alleen jou betreft zoals bij Amaryllis, zal je het meer persoonlijk aan trekken.
Het zegt alleen maar voor mij (vwb mijn ex) dat hij in de verhouding uit zijn kracht gaat en dan, als hij een nieuwe vriendin heeft, zich weer helemaal the man voelt, die vrouw weer gaat verafgoden, en de oude moet verguizen. En daar hoef je inderdaad niks mee. Nou ja... in mijn geval de vriendin opvangen als zij weer ex is geworden en het hetzelfde gaat. Hij leert er niks van. En zelfs zijn nu volwassen kinderen (van mij en andere ex) zien hoe krom hij hier in functioneert.
niet ingewikkelder maken dan nodig is
Ik snap wel dat het emotioneel moeilijk is. Maar dat bedoel ik niet. De relatie is voorbij, er moeten zaken geregeld en afgehandeld worden. Er is geen reden om veel energie te steken in 'hem begrijpen'. Dat is niet de verantwoordelijkheid van de ex. De verantwoordelijkheid van de ex is om haar eigen grenzen te bewaken waar hij ze overschrijdt met eisen en verwijten. Zij hoeft buiten basale fatsoens- en omgangsvormen niet meer aan zijn behoeften te voldoen. Dat moet hij zelf gaan doen. Het heeft dus ook niet veel zin om er héél diep in te duiken.Het levert meer op om er actief en voortvarend aan bij te dragen dat je daadwerkelijk uit elkaar gaat, van elkaar loskomt. Dat verheldert in de meeste gevallen meer dan in elkaars emotionele reacties verwikkeld te raken.
Groet,
Jo Hanna
over overleggen
Ik overleg echt hoogstzelden iets met mijn ex. Wij gaan nooit met elkaar om de tafel. Wij hebben na vallen en opstaan een modus gevonden waarbij we elkaar via de mail zaken voorleggen en in de meeste gevallen heeft de ander dan geen bezwaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen (en als er echt iets is) stelt één van ons een wijziging voor aan de ander. Juist omdat onze relatie erg afstandelijk is, is hij coöperatief (geworden). We behouden allebei onze welwillendheid naar elkaar door die niet meer op de proef te stellen dan nodig is. Zelfs in een hoog opgelopen situatie rond een van onze kinderen, ben ik er door emotioneel koel-neutraal te blijven behoorlijk goed doorheen gelaveerd en is onze relatie daarna weer redelijk snel in de neutraalstand gekomen.Ik zeg niet dat dat in alle gevallen zo werkt maar ook als het niet zo uitpakt is eindeloos soebatten met iemand die niet bereid of in staat is zijn emoties in bedwang te houden en op een reële manier af te stemmen een enorme energieslurper. Dat houdt nooit op emotioneel ingewikkeld te zijn. Ik zie mensen die al vele jaren geen echtpaar meer vormen maar nooit echt van elkaar gescheiden zijn. Die blijven zich maar met elkaars emoties bezighouden. Ik ben daar (ook noodgedwongen) radicaal mee gestopt.
Groet,
Jo Hanna
overleg
Tja Jo Hanna, ik zie je punt maar als een ex niet wil overleggen over zaken waar toch echt over overlegd moet worden, is dat toch heel lastig. Wij hebben een kind met een geboortedefect waarbij beslist moest worden over medische ingrepen. Dan kan je zeggen "overleg dan niet" maar dat is toch echt wel nodig in zo'n situatie. En je helemaal vrij houden van irritatie omdat ex niet of juist heel woest reageert in zo'n toch al precaire kwestie: tja: ik ben ook geen heilige. Ik onthoud me van commentaar en reageer koel, maar inwendig vind ik het ultra kinderachtig en onnodig.
de bal bij hem leggen
Ik heb ook zo'n ex en ook een kind met een medische aandoening.
Overleggen kon/wilde hij niet, schreeuwen (vooral in beschonken toestand) wel. Ik heb op een dag aangekondigd dat ik mijn voorstellen per email zou doen. Niet reageren = instemmen. Wel reageren = een constructief tegenvoorstel doen. Schelden en verwijten in mails wordt genegeerd, wordt het te erg dan stuur ik ze door naar mijn advocaat voor dossiervorming. Loopt het echt uit de hand dan dien ik een verzoek in tot eenzijdig gezag.
Het hielp. Meestal kreeg ik geen reactie dus dan deed ik wat ik had voorgesteld. Soms kreeg ik een scheldkanonnade en dan deed ik ook wat ik had voorgesteld, er was immers geen constructief tegenvoorstel gekomen. En steeds vaker kwam er een tegenvoorstel, waar ik dan zo goed mogelijk gehoor aan gaf.
Dochter is inmiddels jongvolwassen en ik hoorde haar laatst tegen iemand zeggen dat ze het idee had dat wij in haar jeugd prima hadden overlegd. Mooi zo, dan heeft ze het in ieder geval niet meegekregen. Inmiddels maakt ze zelf afspraken met haar vader. Ik spreek hem nooit meer, behalve op gelegenheden als diploma-uitreikingen en zo. Dan wisselen we wat beleefdheden uit. Ik heb aan dochter gevraagd of ze het fijn vindt als ik op dat soort gelegenheden naast hem ga zitten, maar dat boeit haar niet. Ik laat hem dus met zijn vriendin-van-het-moment lekker ergens gaan zitten en zoek zelf een bekende op om naast te gaan zitten. Het slijt, die irritatie. Voor mij is hij niet belangrijker dan de buurman.