Word gek van mijn vriend
Samen met mijn vriend hebben we een superlief zoontje van drie. Allebei helemaal zot op het kind, maar de relatie samen gaat al jarenlang moeizaam. Ik heb na een fikse burn out slaapproblemen, hij heeft regelmatig woede-uitbarstingen. We kunnen wel best aardig met elkaar praten (als er ruzie is geweest), maar ik merk dat ik me vaak veel beter voel als ik alleen met mijn zoontje ben.
Zo ben ik net alleen een week wezen kamperen (wel gezellig in de buurt van familie) en dan voel ik me veel beter. Omdat het met mijn kind reuzegezellig is, kom ik tot rust. En slaap ik ook veel beter (het slapen heeft nogal impact op ons leven, dat merk je al). Ik ontmoet dan leuke mensen, heb goede gesprekken en voel mijn zelfvertrouwen toenemen.
Thuis krijg ik elke dag commentaar over hoe ik de dingen doe. Nu is mijn vriend netter, maar ik ben nu ook weer geen totale sloddervos. Ik word hoe dan ook helemaal gek van dat commentaar steeds. En dan is er elke twee weken ook nog een x een fikse uitbarsting en daar heb ik zo'n verschrikkelijke last van! Ik wil hier graag beter tegen kunnen, maar ik schrik elke keer zo erg dat ik dagenlang weer angstiger ben. Wanneer komt de volgende?
We hebben het er al vaak zat over gehad en komen er dan op uit dat we verschillend zijn en dat het moeilijk aanpassen is, maar dan gaan we weer verder en is het weer een poosje oké.
Er zijn ook zat tijden waarin het wel gezellig is, al merk ik wel dat ik veel meer behoefte heb aan een knuffel af en toe, of samen even wat geks doen en niet steeds dat gezanik over kleine dingen als een vaatwasser die niet helemaal strak is ingericht.
Aan de ene kant verlang ik ontzettend naar een plek voor mezelf met mijn zoontje. Aan de andere kant vind ik dat we het moeten blijven proberen. Zeker ook voor ons kind natuurlijk, maar ook omdat we er wie weet ooit wel uitkomen. Wat is wijsheid?
woede uitbarstingen
Zijn het grote probleem. Erkend hij dat ook? Heeft hij er op zijn werk ook last van? Het is geen gezond gedrag, staat hij open voor hulpverlening?
het gaat
al jarenlang niet goed, maar toch heb je nu een zoontje. Hoezo kies je voor een kind als je relatie niet lekker loopt?
Je bent je zoon verplicht om nu niet direct het bijltje erbij neer te gooien. Eerst eens kijken naar wat je kunt doen om de situatie te verbeteren.
Kun je je wat meer aanpassen op het gebied van het huishouden? Kun je eens kritisch kijken naar de manier waarop je dingen doet en schuilt er waarheid achter het commentaar van je vriend? Misschien kun je inderdaad de afwasmachine wat strakker inruimen zodat je kan besparen. Hoe veel moeite is dat om die klacht van hem serieus te nemen?
Kun je het ook wel goed doen voor hem, krijg je dan waardering, of is hij altijd negatief?
Hoe zien de woede uitbarstingen er uit? Wat is regelmatig; hoe aak komt het voor en wat gebeurt er concreet? Is je zoon daarbij? Is je vriend ook zo lelijk tegen je zoon?
hebben jullie al eens besproken wat jullie kunnen doen om het beter te laten lopen?
Jullie hebben goed gesprekken zeg je en het is vaak best gezellig. Het is dus niet allemaal kommer en kwel. Lijkt me reden genoeg om eens goed te kijken naar de positieve kanten van je relatie.
Feit dat je het in je eentje ook naar je zin hebt is best een leuk teken. je bent blijkbaar een zelfstandig type en als het ooit moet kun je het ook alleen rooien.
Maar vergeet niet dat je het dan helemaal alleen moet doen, ook in werkperiodes en het dagelijks leven. En zonder familie ernaast. En het is ook zijn zoon. Je zult je kind ook regelmatig een hele of halve week moeten missen. En financiel? Een scheiding heeft erg veel consequenties, denk goed na!
zorgelijk
Je schrijft " En dan is er elke twee weken ook nog een x een fikse uitbarsting en daar heb ik zo'n verschrikkelijke last van! Ik wil hier graag beter tegen kunnen, maar ik schrik elke keer zo erg dat ik dagenlang weer angstiger ben. Wanneer komt de volgende?"
Ik denk niet dat de oplossing er in zit dat jij leert daar beter tegen te kunnen, maar dat je partner hier iets aan gaat doen. Want die woedeuitbarstingen gaan ook effect op je kind hebben. De onvoorspelbaarheid ervan is echt bijzonder onprettig.
Tante Sidonia
Ja precies. Als ze nu gewoon doet wat hij zegt hoeft hij niet tegen haar te schreeuwen. Ze zal het inderdaad wel expres doen, al die fouten maken. Logisch dat je woest wordt van al die scheve kopjes in de vaatwasser.
Maar nu weer even normaal... Als je het soms ook leuk hebt maar overwegend op deze manier wordt behandeld heb je het niet goed. Er is geen enkele rechtvaardiging om zo tegen je partner tekeer te gaan.
mijn 2 centen
Even samenvatten.
Je hebt een burnout (hoe komt dat?). Inmiddels heb je ontdekt dat je je beter voelt zonder je vriend, je slaapt ook beter en ontmoet leuke mensen (ontmoet je die niet als vriend erbij is?). Ook voel je meer zelfvertrouwen.
Mét vriend krijg je dagelijks commentaar en regelmatig een woede-aanval over je heen. Je voelt je angstig, wanneer komt de volgende, zeg je letterlijk. Ik noem dat "leven in een mijnenveld".
Je mist een knuffel, af en toe iets geks doen.
Heb je het al eens met hem kunnen bespreken? Of ligt het in zijn ogen allemaal aan jou?
Ik ben vóór alles uitproberen om een betere relatie te krijgen! Laat dat duidelijk zijn! Maar je noemt wel een boel dingen die schadelijk zijn voor jou én je kind. Allereerst het leven op een mijnenveld. Reken maar dat jouw kind daar ook onder lijdt en mee te maken zal krijgen (misschien gebeurt het al) als hij niet aan de eisen van je vriend voldoet. Hoe reageert je vriend als er bijvoorbeeld een beker omvalt?
Wat ik me ook af vraag: heeft jouw burnout hiermee te maken? Het klinkt alsof je nogal onder stress staat als hij er is en pas kunt ontspannen en met anderen in contact kunt komen als hij er niet is.
Ik vind dat nogal wat...
Intuitie
TO schreef:
"Aan de ene kant verlang ik ontzettend naar een plek voor mezelf met mijn zoontje. Aan de andere kant vind ik dat we het moeten blijven proberen"
Ik denk dat je in dit geval serieus naar je intuïtie moet luisteren.
Jij wilt weg uit een situatie die niet veilig is voor jou en je kind - niet uit een vage onrust en verlangen om te onderzoeken of het gras aan de overkant misschien groener is.Is er nog meer dat jou aan deze man bindt behalve een (terecht) plichtsgevoel ten aanzien van je kind? Houd je nog van hem? Denk je dat hij bereid is aan zijn agressieprobleem te werken?
Gedrag vertoond in het verleden,geeft een in dit geval vaak wel een garantie voor de toekomst. Agressie en driftbuien zijn niet iets waar je een kind aan bloot moet willen stellen.
Tante Sidonia
Tante Sidonia schreef
Het gaat al jarenlang niet goed, maar toch heb je nu een zoontje. Hoezo kies je voor een kind als je relatie niet lekker loopt?
"Misschien een ongeplande zwangerschap? Een vurig verlangen naar een kind terwijl de biologische klok op 3 voor 12 staat? De naïeve hoop dat een kind een kwakkelende relatie verbetert?"
Het doet er allemaal niet zoveel toe. Dat kind is er, ze kan het niet meer in de baarmoeder terugduwen.
Om nu mensen die toch al in een penibele situatie zitten nu beslissingen te gaan verwijten die ze nooit meer kunnen terug kunnen draaien is weinig zinvol. Jij werkt toch in de zorg/hulpverlening? Dan mag ik hopen dat je dat soort bedenkingen voor je houdt
Aanmodderen
Oei, een en al herkenning, op allerlei onderdelen van je verhaal.
Heb je het gevoel dat je aldoor op eieren loopt? Vast, he?
Geeft hij jou aldoor de schuld van zijn woede-uitbarstingen?
Kijkt hij ooit naar zichzelf, wat hij anders/beter zou kunnen doen?
Wil hij zich aanpassen aan jou? Doet hij daar zijn best voor? Ik ben bang dat jij keihard werkt om woede-uitbarstingen van hem te voorkomen? Klopt dat?
De anderen hebben het al aangegeven, dit is natuurlijk niet goed.
Mijn advies (ik ben 14 jaar verder): ga er NU wat aan doen, als je je relatie een kans wil geven.
Onthoud: Jij bent goed zoals je bent, wat je vriend ook zegt!
En: het is niet goed als je bang bent voor je vriend. En daar moet HIJ wat aan doen. Als hij dat niet wil, dan zou ik z.s.m. gaan organiseren om weg te gaan bij je vriend. Dan gaat het nl. nooit wat worden. Dan kan je echt nog jaaaaren aanmodderen (ervaring). En erger: je zal er steeds onzekerder door worden.
Krijg je steeds meer gedachten bij 'incidenten' "ben ik nou gek, of hij?"
Of heb je al regelmatig dat je verbijsterd bent door zijn reactie, door wat hij zegt?
Echt, scheiden is niet leuk, maar bij een vriend blijven die jou overal de schuld van geeft (ik neem even aan dat dat het geval is), waar je bang voor bent, bij wie je je eigenlijk niet lekker en ontspannen voelt, is nog erger. En ook voor je kind.
Nog een vraag: is de relatie m.n. minder gaan lopen, na de geboorte van jullie kind?
voor de duidelijkheid
Ik schreef: "Mijn advies (ik ben 14 jaar verder): ga er NU wat aan doen, als je je relatie een kans wil geven."
Voor de duidelijkheid: ik bedoel niet dat JIJ in therapie moet. Ik denk (zelfs) dat relatietherapie niet gaat helpen.
Ik denk dat jij NU moet eisen dat hij wat aan die woede-uitbarstingen gaat doen. Om te beginnen erkennen dat het niet goed is dat hij zo vaak zo boos wordt. En dat hij jou daar niet (meer) de schuld van geeft! En vervolgens zou hij kunnen kijken wat hij daar aan kan doen. NB Ik heb een vermoeden, en weet dus niet of het met een agressietraining op te lossen is, maar als hij maar begint met te erkennen dat die uitbarstingen niet goed zijn, dat het niet jouw schuld is, en dat hij er wat aan wil doen, ben je al halverwege.
Heel veel sterkte Twijfel, ik leef erg met je mee.
Je gaat denk ik nog een bumpy road tegemoet als je met hem doorgaat. Hopelijk na erkenning en actie van hem, daarna een rustiger weggetje.
phryne
oh nee, zo bedoelde ik het echt niet. Maar ik vind toch ook, gezien het feit dat we hier het verhaal van een kant horen, dat je ook een beetje moet proberen het verhaal van de andere kant af te bekijken. het is zeker niet mijn bedoeling om van Twijfel een ondergeschikt vrouwtje te maken die alles doet wat haar mannetje behaagt.
Maar als je met een beetje redelijk kritisch naar hjezelf kijken en je een beetje aanpassen een betere sfeer kan creeren moet je het niet laten vind ik. Daarom vroeg ik ook met zoveel woorden of hij altijd iets te mopperen heeft of dat het ook gewoon goed is als ze het wel op zijn manier doet. Alleen maar meehuilen met de wolven, daar wordt niemand beter van.
Oh ja, kenfan; de opmerking over het nemen van een kindje als je relatie niet lekker loopt was niet heel opbouwend dat geef ik onmiddellijk toe. Dat soort dingen zeg je trouwens irl niet zo snel tegen iemand, gelukkig niet, ik ook niet vandaar dat ik toch redelijk positief functioneer als hulpverlener. Fijn toch om te weten dat je je geen zorgen hoeft te maken over al die mensen die kwetsende opmerkingen van mij te verduren krijgen terwijl ze toch al in zo'n afhankelijke positie zitten!
Mag ik je er trouwens aan herinneren dat het tegen de forumregels is om informatie uit andere draadjes te halen? 
daarnaast
geef ik ook duidelijk aan dat er naar de woedeuitbarstingen gekeken moet worden. Dat is niet goed natuurlijk.
Maar, tegelijk hebben ze het ook nog regelmatig zeer gezellig en leuk en kan TS open zijn, dus behalve zijn driftbuien is het geen akelige man. En lees ik nergens dat hij fysiek agressief is.
Tante Sidonia
"dus behalve zijn driftbuien is het geen akelige man. En lees ik nergens dat hij fysiek agressief is."
Onderschat de schade door woede-aanvallen niet. Die kan net zo groot zijn als fysiek geweld. En van leven in een mijnenveld word je ook niet vrolijk, ook al is hij buiten de driftbuien nog zo gezellig.
Pas als hij serieus aan deze ontploffingen wil werken is er hoop. Eerlijk gezegd heb ik niet de indruk dat die wil er is, maar hopelijk vergis ik me.
Verschillend?
Beste Twijfel,
Wat mij triggert zijn jouw woorden: "We hebben het er al vaak zat over gehad en komen er dan op uit dat we verschillend zijn en dat het moeilijk aanpassen is, maar dan gaan we weer verder en is het weer een poosje oké."
Ik vind dat er een verschil is tussen 'verschillend zijn' en het feit dat iemand woede-uitbarstingen heeft en continu kritiek heeft op jou.
Als jij altijd op eieren moet lopen omdat je partner anders boos/driftig wordt en jij weer wordt overladen met kritiek is dit geen gezonde situatie voor jou en jullie kind.
De enige optie lijkt me dat jouw partner iets aan zijn gedrag gaat doen, onder professionele begeleiding. Anders gaat er niets veranderen.
Ik wil je niet ontmoedigen, maar de aard en persoonlijkheid van mensen blijft altijd hetzelfde. Alleen het gedrag kan, met hulp, enigszins worden aangepast.
Wanneer jouw partner het probleem niet onder ogen wil zien, moet je gaan nadenken of je nog jaren op deze voet door wilt gaan.
Ik wens in je in ieder geval sterkte.
Twee dingen
1. Het is opvallend dat je in de rubriek 'echtscheiding' post en niet in de rubriek 'relatieproblemen'
2. Kijk eens of je je vriend hier in herkent. https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/21-dingen-waaraan-je-een-narcist-herkent/
Oei
Nu ik zo jullie reacties lees, begrijp ik dat het inderdaad een heftig probleem is. Ik ben alleen zo onzeker nu, dat ik toch denk dat het veel met mij te maken heeft. Vat ik zijn opmerkingen niet veel te serieus op? Kan ik niet gewoon denken 'daar heb je 'm weer' en wachten totdat hij weer in een betere bui is?
Gisteren kwam hij thuis en was alles weer helemaal oké. Maar juist van die schommeling word ik horendol. Want het kan ineens weer omslaan. Meestal zijn het kleine, belerende, strenge opmerkingen. Het is de toon die me raakt, niet zozeer de inhoud, want met een grapje zou ik het allemaal wel kunnen hebben.
Hij wordt niet fysiek, maar hij is groot en sterk en explodeert, dus ik ben er wel bang van. Daarom slik ik ook veel, want ik ben dus bang voor de uitbarsting. We kunnen niet effe 'lekker' ruzie maken, want daar ik op zich niks mis mee. Verder zijn we toch wel elkaars gelijken, want hij heeft toch ook het idee dat het 'allemaal weer om mijn manier' moet. Dus er is toch ook weer geen sprake van dat ik volledig gedomineerd word, ofzo.
Ik ga denk ik wél in therapie, maar dan om te onderzoeken wat ik nog kan doen en misschien is dat voor hem al wel een teken dat hij echt zijn best moet gaan doen. Ik hoop het zo. En inderdaad, mijn hemel, wat zwaar om het alleen te moeten doen. Dat voelt als een dood- en doodenge sprong in het diepe.
Het zoontje is er inderdaad vanwege een 5 voor 12 gevoel en daar heb ik dus geen spijt van. Hij is hartstikke lief ook voor zijn kind, niks op aan te merken. Tja......
Dank je
Dank je voor jullie reacties. Ik heb er veel aan.
inderdaad
Ja precies. Als ze nu gewoon doet wat hij zegt hoeft hij niet tegen haar te schreeuwen. Ze zal het inderdaad wel expres doen, al die fouten maken. Logisch dat je woest wordt van al die scheve kopjes in de vaatwasser.
Ja, inderdaad, dit denk ik dan al. Ik moet er gewoon van janken.
Succes
Goed voornemen om met een neutrale professional je twijfels en andere hersenspinsels op een rijtje te zetten.Stel het niet te lang uit, want wachttijden zijn vaak lang. Misschien is het een idee om een uitdraai van deze draad mee te nemen als je er erg tegen op ziet. Want ik vind het bewonderenswaardig dat je zo'n helder en samenhangend verhaal kunt schrijven als je er zo doorheen zit.
succes
Eens met Kenfan. En ik vind het ook knap dat je het verhaal hier zo goed neerzet.
Ik zou zsm naar huisarts gaan en verwijzing voor een psycholoog vragen. Hoeft niet gespecialiseerd te zijn in relatietherapie of zo. Je hebt nu vooral iemand nodig die vanuit neutrale positie jou vragen stelt.
En nogmaals de onzekerheid, niet weten wanneer er weer een uitbarsting komt is echt energievretend. Dat merk je pas goed als je niet meer in die situatie zit.