Zijn spijtgevoelens kort na een scheiding normaal?
Hallo,
Ik ben een mama van 40, en heb nog niet zo lang geleden een punt gezet achter mijn huwelijk. Na 14 jaar, en mij heel veel ongelukkig en eenzaam te voelen, heb ik tijdens weer maar eens een verliefdheid op een andere man, de knoop doorgehakt.
Aan grote snelheid ben ik vertrokken, ander huisje genomen, alles geregeld en ik keek niet meer om.
Niet zo lang daarna kreeg ik de realiteit keihard in mijn gezicht; de relatie met de andere man kon vooral om praktische redenen niet doorgaan, ik besefte dat ik alles 'kwijt' was wat ik had opgebouwd, dat ik weer opnieuw moest beginnen, vond m'n plek niet in het nieuwe huis.. Ik kreeg schuldgevoel tegenover alles en iedereen, tov mijn ex, mijn kinderen, mijn familie, onze vrienden..
Mijn ex en ikzelf hadden nooit ruzie, hij reageerde zelfs begripvol en hoopt dat het ooit nog terug goed komt. Hij is volledig gebroken achtergebleven.
Voor mij was het al jaren klaar, ik was eenzaam en ongelukkig in de relatie en miste zo enorm veel zaken, die ik van een goede standvastige relatie verwacht.
Nu besef ik precies dat ook dit gescheiden leven niet 'alles' is. In mijn huwelijk was ik niet gelukkig, maar nu ook niet...
Is dit een normaal gevoel kort na een scheiding, ook al heb je deze zelf ingezet? Idealiseer ik dat huwelijk nu? Ik voel nog veel respect tov mijn ex, en schuldgevoel, maar ik voel niet echt liefde meer..
Iemand tips en ervaringen?
Je realiseert je nu wat je bent verloren. Helaas was die relatie niet genoeg voor je en dat zal die ook nooit worden.
Ga ajb eerst gelukkig worden met jezelf voordat je weer een nieuwe relatie aangaat om te voorkomen dat je nog iemand gebroken achterlaat.
Het klinkt niet als spijt, meer als teleurstelling, 'Is dit het nou?' Je had er kennelijk heel wat meer van verwacht? Je schrijft heel beslist over je ex-huwelijk: al jaren klaar, eenzaam en ongelukkig, je miste teveel, je voelt geen liefde. Kennelijk moet je er meer energie insteken dan je had gedacht, gaat het niet vanzelf. Je wil niet terug naar je huwelijk. Je wil dat het gemakkelijker gaat. Dat gaat het dus niet. Er zit niks anders op dan je niet alleen af te vragen wat je níet meer wilde maar wat je dan nu wél wil, en daar energie in te steken.
Wat ook wordt genoemd in het draadje verder na ontrouw is dat het zo moeilijk is om te leven met een geheim (het overspel). Ik ervaar in zekere zin hetzelfde, no way kan ik de kinderen vertellen hoe hun vader met mij is omgegaan. Hij speelt de heilige onschuld, de redelijke. Als je relatie nou verbeterd terwijl je een geheim hebt, ala. Maar dit vind ik frustrerend. Toen ik nog getrouwd was had ik als tegenwicht iig nog het gezin. En de hoop, de hoop we wel intiem zouden zijn, áls... Nu ja, ik zou blij moeten zijn dat ik van de eikel afben, maar ik heb gewoon jarenlang gehoopt dat het beter zou worden. Misschien is het gewoon heel lastig om dat te herprogrammeren. Ik heb nu 't gevoel dat ik mezelf voor Jan l*l zoveel ontzegd heb. Verspilde tijd.
Je voelde je eenzaam en ongelukkig in je huwelijk. Heb je wel het gevoel dat je er alles aan hebt gedaan om je relatie te redden? Ik kan me voorstellen dat als je niet alles hebt gedaan om je relatie te redden dat die twijfel er komt.
Ik dacht een half jaar ook aan scheiden, voelde me ook eenzaam en ongelukkig, had alles al bijna geregeld, dacht ook echt niet dat het nog enige zin had moeite te doen voor mijn relatie en wilde gewoon een nieuw leven. Uiteindelijk heb ik deze wens uitgesproken en na een aantal heftige gesprekken het nog 1 laatste kans te geven. Ik dacht dat ik dit vooral deed om manlief aan het idee te laten wennen maar Uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat we door veel te praten, met elkaar te delen hoe we ons voelen, leuke dingen samen te doen, kortom te investeren in onze relatie toch weer nader tot elkaar zijn gekomen. Eigenlijk is onze relatie beter dan ooit terwijl ik in gedachten al bijna weg was en een nieuw leven had opgebouwd.
Heb je er wel alles aan gedaan je relatie te redde dan is het een goede beslissing geweest om te scheiden en moet je gewoon door deze moeilijke, eerste periode heen.
Twijfel je hieraan dan kan je natuurlijk heel langzaam en voorzichtig kijken of er toch nog iets mogelijk is is tussen jou en je ex.
Het is normaal dat je niet direct na je scheiding gelukkig wordt. Hoewel opluchting meestal wel een factor is.
Maar goed jij bent direct in een andere relatie gestapt en die is nu fout gelopen.
Als je echt SPIJT hebt en echt van je opgeven van de relatie met je ex, en hij is eigenlijk nog in de hoop dat het goed komt, dan zou ik wel contact met hem leggen en heel eerlijk aangeven wat je zou willen en wat hij nog met jou zou willen. Maar kalm aan met praktische stappen: heel voorzichtig en goed onderzoeken.
Pippeltje schreef op 19-05-2021 om 19:16:
Het is normaal dat je niet direct na je scheiding gelukkig wordt. Hoewel opluchting meestal wel een factor is.
Maar goed jij bent direct in een andere relatie gestapt en die is nu fout gelopen.
Als je echt SPIJT hebt en echt van je opgeven van de relatie met je ex, en hij is eigenlijk nog in de hoop dat het goed komt, dan zou ik wel contact met hem leggen en heel eerlijk aangeven wat je zou willen en wat hij nog met jou zou willen. Maar kalm aan met praktische stappen: heel voorzichtig en goed onderzoeken.
Dat zou ik in dit geval echt niet doen. TS, je schrijft helemaal niks positiefs over je ex en je huwelijk. Je man is er helemaal kapot van, schrijf je, en hij hoopt dat het nog goed komt. Als je hem nu gaat paaien, maak je hem blij met een dooie mus. Want wat jij wil, valt niet zomaar uit de lucht in een ex-huwelijk waar je 'al jaren klaar mee bent'. Daar moet je voor in actie komen in je huidige, eigen leven.
Ik heb, 16 jaar na dato bij vlagen ook nog steeds spijt. Omdat er toch iets heel moois is geweest, voordat het lelijk werd. Naar dat mooie heb ik nog steeds heimwee.
Het is een rouwproces, afscheid nemen van je huwelijkse leven, en daar hoort spijt ook bij. Herinneringen gaan met de tijd vervagen, je leven herneemt zijn gewone gangetje en je zult altijd herinnerd worden en gebonden zijn aan je ex, via je kind.
Ik voel respect naar mijn ex (is nooit anders geweest), ook liefde maar dan van een ander soort nu. Ik zeg altijd: "Ooit was onze liefde zo groot dat we samen een kind op de wereld hebben gezet" . Daaruit vloeit een onzichtbaar lijntje dat er altijd zal blijven. Ik vind dat dat best kan bestaan, naast het feit dat ik nog steeds enorm en opgelucht ben dat ik indertijd voor mezelf gekozen heb.
Schuldgevoel en spijt is niet hetzelfde. Je was al jaren niet gelukkig in je huwelijk. Het lijkt me sterk dat dat nu dan opeens wel gaat gebeuren als je weer bij hem gaat wonen. Maar in dat huwelijk wist je wel wat je had. Er was zekerheid, stabiliteit. Dat is nu weggevallen.
Geef jezelf ook de tijd om te wennen aan de nieuwe situatie. Je ziet je kinderen minder, andere omgeving, niemand thuis als je thuis komt, dat zijn best dingen waar je aan moet wennen. Probeer gelukkig te worden met jezelf, dat is het belangrijkste voor een eventuele nieuwe relatie.
'Wat ook wordt genoemd in het draadje verder na ontrouw is dat het zo moeilijk is om te leven met een geheim (het overspel).' Het lijkt erop dat Mom-40 hier degene is die overspel heeft gepleegd.
Waarschijnlijk is dat de grootste vraag voor Mom_40 nu: je hebt een bepaald beeld bij 'gelukkig zijn' en het lijkt alsof dat beeld overeen komt met het toppunt van geluk, die nieuwe liefde. Het lijkt alsof je dat gevoel steeds nagejaagd hebt, zonder je te realiseren dat echt geluk (dus niet het moment van opperste vervoering) heel andere kwaliteiten heeft, veel minder spanend, veel minder exotisch, veel meer in de vorm van betrouwbare en liefdevolle vriendschap. Misschien is dat een vraag voor jou nu: wat is geluk, wat heb je gezocht, wat heb je onderweg genegeerd, wat heb je daaruit geleerd.
Of je die zoektocht naar wat geluk is voor jou alleen gaat doen, of dat je daar je ex-man bij betrekt met als risico dat je bepaalde verwachtingen bij hem wekt, dat moet je voor jezelf uitmaken. Als je het geluk teveel van anderen laat afhangen zou ik het eerst zelf uitzoeken.
Tsjor
tsjor schreef op 20-05-2021 om 07:43:
'Wat ook wordt genoemd in het draadje verder na ontrouw is dat het zo moeilijk is om te leven met een geheim (het overspel).' Het lijkt erop dat Mom-40 hier degene is die overspel heeft gepleegd.
Waarschijnlijk is dat de grootste vraag voor Mom_40 nu: je hebt een bepaald beeld bij 'gelukkig zijn' en het lijkt alsof dat beeld overeen komt met het toppunt van geluk, die nieuwe liefde. Het lijkt alsof je dat gevoel steeds nagejaagd hebt, zonder je te realiseren dat echt geluk (dus niet het moment van opperste vervoering) heel andere kwaliteiten heeft, veel minder spanend, veel minder exotisch, veel meer in de vorm van betrouwbare en liefdevolle vriendschap. Misschien is dat een vraag voor jou nu: wat is geluk, wat heb je gezocht, wat heb je onderweg genegeerd, wat heb je daaruit geleerd.
Of je die zoektocht naar wat geluk is voor jou alleen gaat doen, of dat je daar je ex-man bij betrekt met als risico dat je bepaalde verwachtingen bij hem wekt, dat moet je voor jezelf uitmaken. Als je het geluk teveel van anderen laat afhangen zou ik het eerst zelf uitzoeken.
Tsjor
Heel erg eens met Tsjor. Wat is geluk? Ik erger me er soms een beetje aan dat iedereen maar geluk najaagt. Gelukkige gevoelens vallen je soms in je schoot. Ik denk inderdaad dat je eerst moet weten wie je zelf bent , wat je wilt? etc Je zegt dat je man heel begripvol is. Was hij dan niet begripvol als je het over je gemis in de relatie had? Hebben jullie daarover gecommuniceerd?
Als je al jaren niet gelukkig was in je relatie kun je je afvragen of het door de relatie zelf kwam: bijvoorbeeld je man is een grote egoïst en je stond er helemaal alleen voor, jullie karakters passen helemaal niet bij elkaar etc.
Maar als ik dit lees vraag ik me af wat MOM daaraan gedaan heeft. Is er relatie therapie geweest. Wat is er geprobeerd om het huwelijk te verbeteren. Wat wil ze met haar leven, hoe ziet ze zichzelf etc etc
Misschien vergis ik mij maar het komt op mij een beetje over dat er teveel verwacht wordt van een ander, van grootse en meeslepende gevoelens.
Lijkt mij zaak om dat eerst eens uit te zoeken, desnoods met hulp. Nu weer gelijk in een relatie stappen of terug naar ex lijkt mij een buitengewoon slecht idee. Dan begint straks alles weer van vooraf aan.
Bedankt voor de reacties!
Ik kan maar beter het hele verhaal even doen.
De relatie met mijn ex is volgens mij al op de verkeerde voet gestart, eerder uit vriendschap.
En ik maar trekken om vooruit te komen in die relatie, maar telkens door zijn eeuwige twijfels of rationeel & praktisch teruggeduwd worden.
Hij is realist, ratio heerst, ik ben eerder de dromer, impulsief, varend op gevoel.
Jaren de motor zijn van de relatie, alles op mij nemen, de zorg voor het huishouden, de kinderen, al het praktische, en dan tegelijk werken..
Nooit een ‘ik zie je graag’, nooit een complimentje, nooit een verrassing, nooit een spontaan lief woord of knuffel.
Zo goed als geen affectie, geen emotionele verbondenheid, seks was gewoon seks. Eenzaam in het gezin, eenzaam emotioneel, geen steun, vanzelfsprekend genomen worden…
Maar voor de rest geen ruzie en ‘goed overeen komen’. En uiteindelijk wel een ‘brave’ en hardwerkende man hebben.
Een paar keer ben ik verliefd geworden in al die jaren.. die verliefdheden kan ik door al het bovenstaande logisch verklaren.
Al jaren speel ik bewust met het idee van een nieuw leven. De laatste verliefdheid heeft mij over de streep getrokken.
Maar dat is dus niets geworden…
Mijn ex is enorm geschrokken en zegt helemaal te zullen veranderen, maar voor mij was het te laat… ik kon niets meer geloven en het gevoel was weg.
Hard werken en therapie vind ik zwaar als je het over een relatie hebt. Ik neem een goede relatie niet vanzelfsprekend, maar al de basis van de relatie goed zit, kom je al een heel eind ver zonder hard werken en therapie lijkt me..; En die basis hadden wij naar ons gevoel dus nooit…
Waar heb je nu dan spijt van? Tsjor
Na een scheiding zal dit ook je toekomst zijn: '
' ... alles op mij nemen, de zorg voor
het huishouden, de kinderen, al het praktische, en dan tegelijk werken.. Nooit een ‘ik zie je graag’, nooit een complimentje, nooit een verrassing, nooit een spontaan lief woord of knuffel.'
Tsjor
tsjor schreef op 21-05-2021 om 13:03:
Waar heb je nu dan spijt van? Tsjor
Dat ik mensen kwets, mijn kinderen, mijn ex, familie. Dat ik heel het leven van mijn kinderen overhoop gooi, hun gezin afneem.
En dat ik mij zelf in een onzekere situatie gebracht heb, en terug van nul moet beginnen
tsjor schreef op 21-05-2021 om 13:04:
Na een scheiding zal dit ook je toekomst zijn: '
' ... alles op mij nemen, de zorg voor het huishouden, de kinderen, al het praktische, en dan tegelijk werken.. Nooit een ‘ik zie je graag’, nooit een complimentje, nooit een verrassing, nooit een spontaan lief woord of knuffel.'
Tsjor
Tjah, als je alleen bent lijkt me dit logisch. Als je een relatie hebt, en dus met 2 bent, verwacht ik ook dat je de taken deelt en elkaar toch op regelmatige basis blijk van affectie en liefde geeft