Zo veel moeite met ex van m’n partner
Ik ben nieuw hier en wil graag iets van me afschrijven en wellicht wat tips van ervaringsdeskundigen krijgen.
Het is een cliché, maar ik heb ontzettend veel moeite met (of eigenlijk een hekel aan) de ex van m’n partner en moeder van m’n stiefkind.
Ik ben nu 4 jaar samen met mijn man en naast onze (stief)zoon van 7, hebben we samen een dochtertje van 1. De ex van m’n man is ook hertrouwd en heeft een zoontje van 6 maanden.
De Ex heeft nooit veel tijd aan haar zoon besteed. Mijn man is altijd de primary caretaker geweest, zijn zoon staat ook bij ons ingeschreven, en nog steeds is hij degene die de oudergesprekken voert, zij komt gewoon niet opdagen? de tand- en huisartsbezoeken aflegt, haalt en brengt naar sport etc (ook in haar week omdat zij het gewoon niet doet), en cadeaus en kinderfeestjes etc regelt.
In haar week wordt mijn man regelmatig gebeld om z’n zoontje op te halen uit school of van de opvang omdat de Ex de tijd is vergeten of nog op haar werk is. Hij doet dit altijd, zonder morren en zonder een onvertogen woord over z’n ex.
In haar weekenden gaat de 7-jarige vaak uit logeren bij vriendjes of hij zit halve dagen te gamen / tv te kijken omdat zij uitslaapt tot na het middaguur. Hij vindt dat natuurlijk prachtig - dat hij geen schermtijd heeft ziet hij als liefde / verwennerij. Overigens zit haar baby er dan in een wippertje naast…
En bijvoorbeeld afgelopen zomer was hij regelmatig verbrand, omdat z’n moeder geen zin had / vergeten was hem in te smeren.
Nou ja, so far, so good. Maar nu komt het. Ze heeft onlangs, zonder te overleggen, een huis gekocht op 45 min afstand van ons en de school van m’n stiefzoon. Mijn man wil er geen zaak van maken, dus hebben we na veel gesprekken besloten hen in die richting te volgen. Voor mijn stiefzoon is dit best heftig - zeker na afgelopen jaar, waarin hij aan twee kanten ineens een broertje en zusje kreeg, na al die jaren alleen. Hij wil heel graag het schooljaar afmaken op z’n oude school, dus wij blijven iig tot in de zomer in ons huis wonen.
De Ex heeft verder ook nog bedacht dat ze haar huidige woning per december wil gaan verhuren en heeft, weer zonder te overleggen, besloten bij haar schoonouders op 1,5 uur rijden te gaan wonen, want gratis en gratis opvang voor hun baby - in afwachting van de oplevering van hun nieuwe woning in mei. Dit levert namelijk veel extra geld op. Met het idee dat haar man haar zoontje dan elke dag naar school brengt en dat hij stopt met z’n sporten in haar weekenden.
Ik vind het totaal onverantwoord dat een jongetje van 7 jaar elke dag minimaal 3 uur in een auto moet zitten, met als enige reden extra geld en dat maandenlang. Mijn man vindt het ook ridicuul, maar hij zegt dat hij geen invloed op Ex kan uitoefenen (en juridische stappen wil hij niet zetten). Haar eigen man zei dat ze gek is, maar gaat er ook in mee. Iedereen (school, ouders van vriendjes) vindt het belachelijk, maar niemand zegt er iets van en zo kan zij doorgaan met haar egoïstische keuzes.
En wie treedt dan op voor het belang van dat lieve jongetje dat zo loyaal is aan z’n ouders en alles goedpraat (‘mama kon me niet halen, ze is heel druk met werk’, ‘mama is vaak moe’)
Maar tegelijkertijd vraag ik me af wat zijn belang is? Is hij gebaat bij geen reistijd of is
tijd met beide ouders belangrijker (voor wat het waard is)?
En is een stabiele thuissituatie bij z’n vader het beste (ik vind dat hij tijdelijk bij ons moet blijven) of is het erger dat er sprake is ruziënde ouders?
En waarom vind ik haar zo vreselijk? omdat ze haar kind al jaren verwaarloost, omdat ze de Ex is, omdat ze haar oude én nieuwe partner laat opdraven voor de gevolgen van haar keuzes?
En vooral; hoe zorg ik dat ik hier minder fucks om geef? Aangezien ik hier niets aan kan doen… En is het mijn eigen oude zeer als ongezien kind van gescheiden ouders wat ik hier projecteer?
Tips en of suggesties voor wraakacties zijn welkom 
Ik denk dat het belangrijk is om eerst te bedenken wat het beste is voor je stiefzoon. Is het belangrijker dat hij veel tijd met zijn moeder doorbrengt, of dat hij een stabiele thuissituatie heeft?
MamaE schreef op 17-11-2023 om 10:30:
Ik zou er ook moeite mee hebben als iemand zo ontzettend leeft voor zichzelf ten koste van zijn/haar kind(eren). Deze keuzes zijn gewoon niet in het belang van het kind en ook niet haalbaar. Je man zou hier flink op de rem moeten trappen. Ik lees heel veel rode vlaggen.
Zij werken ook in deze stad, dus ze moeten sowieso de weg op. En dat ze bij haar schoonouders gaan wonen is ook omdat die dan 5 dagen in de week op de baby kunnen passen. Wat Tsjor zegt. Heel handig. En in de tussentijd verhuren ze haar woning voor de hoofdprijs. Ideaal. Ja, ik heb er ook veel moeite mee dat iemand zo voor zichzelf leeft, maar vooral ook dat iedereen om haar heen dat faciliteert.
Voorstel gedaan voor doordeweeks hier en in de weekenden bij hun. Viel niet goed. Ze wil hem niet in de weekenden, want dan moet ze alleen voor hem en z’n sport naar onze stad rijden. En hij kan daar niet bij anderen spelen / logeren, want ze kennen daar niemand. We hebben voorgerekend wat doordeweeks daar zijn voor hem betekent: 6u op, om 6:45 van huis en op z’n vroegst 19:15 thuis. File’s niet meegerekend. Hij gaat om 20u naar bed. Effectief zo’n 6 uur per week tijd samen. Een redelijk argument zou je denken. Zij zag het probleem niet zo en vond dat ze hem dan af en toe best thuis konden houden van school. Einde gesprek. We hadden wel het idee dat er bij haar man een lichtje ging branden. Misschien kan hij er wat rede in praten.
Maar een advocaat is misschien geen gek idee. Al is het alleen maar om advies in te winnen.
Nick90 schreef op 17-11-2023 om 13:24:
[..]
Ja maar je kent de situatie verder niet en buiten dat is het niet TO haar kind maar dat van haar man. Ik lees meer een boel stemmingmakerij vanuit TO om die moeder in zo’n kwaad mogelijk daglicht te stellen. En blijkbaar werkt het want het wordt voor zoete koek geslikt hier. De moeder wordt hier neergezet als een egoïstisch rotwijf die eigenlijk niks om haar kinderen geeft en sterker nog, iedereen is het met TO eens, zelfs de man van de moeder. Vind jij dat niet heel vreemd.
En totaal off topic maar een 7 jarige die een surprise moet maken??
Zoete koek. Ik denk dat er best wel kritische lezers zijn en dat we meestal niet alles voor zoete koek slikken. Maar in dit verhaal staan toch wel een paar rode vlaggen. Ik struikel zelf bijvoorbeeld over dit: 'Mijn man is altijd de primary caretaker geweest, zijn zoon staat ook bij ons ingeschreven, (...).' Het gebeurt niet zo vaak dat een moeder het goed vindt dat een kind na een scheiding bij vader staat ingeschreven. Het is maar één aspect van het hele verhaal, maar zo'n facet maakt de rest van het verhaal toch wel plausibeler. en dan lijkt het er toch op dat hier iemand is die inderdaad impulsief is en vooral gericht op zichzelf. Dat brengt problemen met zich mee, die zij zelf niet ziet, maar anderen om haar heen wel.
Tsjor
Dan lijkt het erop of het voorstel moet worden: een keer in de twee of zelfs drie weken een weekend bij haar? En dan in haar weekend niet sporten. En misschien kan ze dan een paar keer per week na haar werk een uurtje met hem doorbrengen bij jullie of met hem op stap gaan?
Nick90 schreef op 17-11-2023 om 13:24:
[..]
Ja maar je kent de situatie verder niet en buiten dat is het niet TO haar kind maar dat van haar man. Ik lees meer een boel stemmingmakerij vanuit TO om die moeder in zo’n kwaad mogelijk daglicht te stellen. En blijkbaar werkt het want het wordt voor zoete koek geslikt hier. De moeder wordt hier neergezet als een egoïstisch rotwijf die eigenlijk niks om haar kinderen geeft en sterker nog, iedereen is het met TO eens, zelfs de man van de moeder. Vind jij dat niet heel vreemd.
En totaal off topic maar een 7 jarige die een surprise moet maken??
Oh ja, het klopt wel dat ik weinig goeds over haar te zeggen heb. Lees m’n OP, ze is als een rode lap en ik weet niet precies waar dat door komt. Ik misbruik dit forum om van me af te schrijven, want als ‘bonusmoeder’ zijn er niet zo veel plekken waar je begrepen wordt. Hier ook niet per se. En niet mijn kind of mijn stiefkind, dat klopt, maar ik leef al 4 jaar met (en zorg al 4 jaar voor) dat jongetje dus dat voelt behoorlijk eigen.
En natuurlijk houdt zij van haar kind(eren), op haar manier. Hij heeft de mooiste kleren, de nieuwste Nintendo spelletjes en als hij daar is mag hij doen wat hij wil. En hij houdt van haar. Het is zijn moeder. Maar als hij ziek is, wil hij z’n vader. En als hij heimwee heeft, belt hij z’n vader. Verder ken jij de situatie ook niet.
Als ik het goed begrijp wordt de jongen ingezet om boodschappen over te brengen, dat moet stoppen. Dat moeten zijn ouders onderling regelen. Zeker omdat de jongen nu 7 is en hij op een gegeven moment zijn ouders misschien wel tegen elkaar uit gaat spelen.
Daarnaast is het ook zo dat het voor een kind beter is om naar de andere ouder toegebracht te worden. Op die manier geef je het signaal af: ik vind het goed dat je naar je vader/moeder gaan. Voor hem is het van groot belang om vrij te zijn in het houden van zijn moeder en vader.
In mijn ogen moet er dus gesproken worden. Als het moeilijk gaat om het met vader en moeder te bespreken, dan zijn er instellingen die bij de communicatie tussen ex-partners kunnen helpen. Ik snap vader in het verhaal, de band met moeder is belangrijk, maar het is ook belangrijk om je grens aan te geven en je niet helemaal te laten ondersneeuwen omdat moeder nu eenmaal het zo wil.
Werk aan de winkel dus. Misschien kunnen jullie met z'n 4-en om tafel, een grote foto van de jongen in het midden en samen kijken naar oplossingen die voor hem het beste zijn.
Suikerbroodje schreef op 17-11-2023 om 14:21:
[..]
Oh ja, het klopt wel dat ik weinig goeds over haar te zeggen heb. Lees m’n OP, ze is als een rode lap en ik weet niet precies waar dat door komt. Ik misbruik dit forum om van me af te schrijven, want als ‘bonusmoeder’ zijn er niet zo veel plekken waar je begrepen wordt. Hier ook niet per se. En niet mijn kind of mijn stiefkind, dat klopt, maar ik leef al 4 jaar met (en zorg al 4 jaar voor) dat jongetje dus dat voelt behoorlijk eigen.
En natuurlijk houdt zij van haar kind(eren), op haar manier. Hij heeft de mooiste kleren, de nieuwste Nintendo spelletjes en als hij daar is mag hij doen wat hij wil. En hij houdt van haar. Het is zijn moeder. Maar als hij ziek is, wil hij z’n vader. En als hij heimwee heeft, belt hij z’n vader. Verder ken jij de situatie ook niet.
Ik denk dat je hier een spijker op z’n kop slaat: zij houdt van hem en hij houdt van haar. Ze biedt hem bepaalde dingen heel erg wél en andere dingen niet voldoende. Daar kun je wat van vinden, dat vind ik ook, maar het is wijs om het zoveel mogelijk te nemen zoals het is. Vader is wel zorgend. Moeder niet. Probeer dan de taken te verdelen zodat ieder tot zijn recht komt. Als de verwijtende toon vermeden wordt, is moeder misschien meer geneigd mee te gaan in een andere zorgverdeling, omdat ze zich dan niet aangevallen en terechtgewezen voelt? Vader kan zijn meegaandheid misschien juist inzetten om ‘haar te helpen alle ballen in de lucht te houden’, niet écht om háár uit de wind te houden natuurlijk maar om zijn zoon een rustiger thuissituatie te bieden. Laat hem vooral benadrukken hoe belangrijk ze voor hem is en hoeveel ze hem in korte tijd ook kan geven. En hoeveel recht zij heeft op een minder stressvol leven. Het is al moeilijk genoeg om zelf iedere dag anderhalf uur heen en anderhalf uur terug rijden naar het werk en met de baby. Bla bla bla.
Voor tips:
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/vijf-gouden-regels-voor-omgaan-met-narcisten/
Disclaimer bij die link: het is natuurlijk niet gezegd dat ze een narcist ís maar je beschrijft wel wat narcistisch gedrág. Vandaar dat de tips zouden kunnen werken. Je moet dan zelf een beetje leren de ergernis van je af te schudden en de persoon naar de mond te praten om je eigen doel te bereiken. Een wat toegeeflijke houding is dan een voordeel, als je hem kunt leren spélen!
Suikerbroodje schreef op 17-11-2023 om 14:21:
[..]
Oh ja, het klopt wel dat ik weinig goeds over haar te zeggen heb. Lees m’n OP, ze is als een rode lap en ik weet niet precies waar dat door komt. Ik misbruik dit forum om van me af te schrijven, want als ‘bonusmoeder’ zijn er niet zo veel plekken waar je begrepen wordt. Hier ook niet per se. En niet mijn kind of mijn stiefkind, dat klopt, maar ik leef al 4 jaar met (en zorg al 4 jaar voor) dat jongetje dus dat voelt behoorlijk eigen.
En natuurlijk houdt zij van haar kind(eren), op haar manier. Hij heeft de mooiste kleren, de nieuwste Nintendo spelletjes en als hij daar is mag hij doen wat hij wil. En hij houdt van haar. Het is zijn moeder. Maar als hij ziek is, wil hij z’n vader. En als hij heimwee heeft, belt hij z’n vader. Verder ken jij de situatie ook niet.
Dat is allemaal heel leuk, maar niet waar het in de opvoeding en met het opgroeien uiteindelijk om gaat. Een kind heeft ook grenzen nodig. En meer dan alleen spullen. Als hij verdrietig is, wil hij naar papa. Er zijn op de belangrijke momenten in het leven van je kind en als het moeilijk is, daar voeg je waarde toe als ouder.
Verder zijn dagen waarin hij hele dagen van huis is op geen enkele manier gezond/wenselijk voor een kind van die leeftijd. Dit is niet in zijn belang, gewoon niet. En als moeder dat niet ziet, moeten er andere mensen op hun strepen gaan staan. Een kind af en toe thuis houden van school om je eigen keuzes te compenseren? En dat gewoon voorstellen alsof het de normaalste zaak van de wereld is?
En als er vaak file is, krijg je dus ook dat het kind vaak te laat op school komt, nog later thuis komt. Natuurlijk gaat een school er niet over waar mensen wonen, maar als mensen keuzes maken waardoor een kind vaak te laat komt, regelmatig thuis wordt gehouden, belemmerd wordt in de sociale ontwikkeling, regelmatig vergeten wordt met ophalen, dan zou ik daar als school wel iets mee doen.
MamaE schreef op 17-11-2023 om 14:43:
[..]
Dat is allemaal heel leuk, maar niet waar het in de opvoeding en met het opgroeien uiteindelijk om gaat. Een kind heeft ook grenzen nodig. En meer dan alleen spullen. Als hij verdrietig is, wil hij naar papa. Er zijn op de belangrijke momenten in het leven van je kind en als het moeilijk is, daar voeg je waarde toe als ouder.
Verder zijn dagen waarin hij hele dagen van huis is op geen enkele manier gezond/wenselijk voor een kind van die leeftijd. Dit is niet in zijn belang, gewoon niet. En als moeder dat niet ziet, moeten er andere mensen op hun strepen gaan staan. Een kind af en toe thuis houden van school om je eigen keuzes te compenseren? En dat gewoon voorstellen alsof het de normaalste zaak van de wereld is?
En als er vaak file is, krijg je dus ook dat het kind vaak te laat op school komt, nog later thuis komt. Natuurlijk gaat een school er niet over waar mensen wonen, maar als mensen keuzes maken waardoor een kind vaak te laat komt, regelmatig thuis wordt gehouden, belemmerd wordt in de sociale ontwikkeling, regelmatig vergeten wordt met ophalen, dan zou ik daar als school wel iets mee doen.
Dit is allemaal heel principieel MamaE en ik ben het met je eens. Maar uiteindelijk kun je beter een conflict tussen ouders of ouders en school vermijden en de zaak op een handige manier naar je hand proberen te zetten. Ik geloof er niks van dat het inschakelen van professionals als VT die dan voor een hoop onhandige confrontatie gaan zorgen hier het heil gaat brengen. Ik denk dat het beter werkt om het volstrekt logische er bij moeder gaandeweg in te druppelen als haar idee en vooral ook in haar voordeel. Als school moeilijk gaat doen, gaat moeder haar kind straks toch eerder van school halen. En deze school, daar gaat hij toch vanaf als de ouders allebei op 45 min gaan wonen. Ik verwacht niet dat die school daar een hele confrontatie voor zal aangaan.
Ik zou zeker advies vragen bij een advocaat TO. Eerst proberen om het met ‘mooie praatjes’ naar vaders hand te zetten en kijken of er juridisch iets meer naar jullie toe te trekken valt. En als het niet met gesprek kan, dan maar een zaak. Ik zou dat brengen als: “Wij blijven het oneens. We komen er niet samen uit. We hebben kennelijk een professional nodig om een knoop door te hakken.”
Mija schreef op 17-11-2023 om 14:54:
[..]
Dit is allemaal heel principieel MamaE en ik ben het met je eens. Maar uiteindelijk kun je beter een conflict tussen ouders of ouders en school vermijden en de zaak op een handige manier naar je hand proberen te zetten. Ik geloof er niks van dat het inschakelen van professionals als VT die dan voor een hoop onhandige confrontatie gaan zorgen hier het heil gaat brengen. Ik denk dat het beter werkt om het volstrekt logische er bij moeder gaandeweg in te druppelen als haar idee en vooral ook in haar voordeel. Als school moeilijk gaat doen, gaat moeder haar kind straks toch eerder van school halen. En deze school, daar gaat hij toch vanaf als de ouders allebei op 45 min gaan wonen. Ik verwacht niet dat die school daar een hele confrontatie voor zal aangaan.
Ik zou zeker advies vragen bij een advocaat TO. Eerst proberen om het met ‘mooie praatjes’ naar vaders hand te zetten en kijken of er juridisch iets meer naar jullie toe te trekken valt. En als het niet met gesprek kan, dan maar een zaak. Ik zou dat brengen als: “Wij blijven het oneens. We komen er niet samen uit. We hebben kennelijk een professional nodig om een knoop door te hakken.”
Dat klopt. Ik zou ook geen conflict zoeken met school, maar als ik de school zou zijn, zou ik wel iets doen met deze keuze uit zorgen over het kind.
Een advocaat valt ook te overwegen. Vader staat in dezen sterk denk ik zo.
Het kind gaat natuurlijk ook wel naar een andere school, maar dat wijzigt waarschijnlijk niks aan de denkbeelden en opvoeding van moeder.
Naar de mond praten, meelachen, vriendelijk zijn, schijnbaar het belang van de andere partij hoog in het vaandel hebben, gelijk geven, stroop smeren, lijdzaam doen wat de ander opdraagt etc, kortom: van tevoren strategieën uitdenken hoe je de kleinste dingetjes op de ‘goede’ manier kunt communiceren zodat de boel/ex niet ontploft kan werken. Het werkt echter ook vaak niet en dan is de verstandige partij alsnog bezig met puinruimen. Bedenk ook dat je dergelijke strategieën moet volhouden tot het kind ruim volwassen is en eigen keuzes maakt. We hebben het dan over zo ongeveer 15 jaar tegengesteld reageren aan wat je eigenlijk vindt, jezelf wegcijferen, over je eigen grenzen (laten) gaan. Geloof me, dat is slopend en nauwelijks vol te houden. Je beschadigd jezelf ermee.
Dank jullie wel! De laatste reacties geven ook weer andere (minder beladen) woorden aan wat er speelt en inderdaad, ze heeft zijn belang misschien niet scherp voor ogen, maar dat van haar wel. En af en toe sporten overslaan en dan wel een weekend naar Verweggistan is ook een fijne tip.
Zonne2017 schreef op 17-11-2023 om 15:14:
Naar de mond praten, meelachen, vriendelijk zijn, schijnbaar het belang van de andere partij hoog in het vaandel hebben, gelijk geven, stroop smeren, lijdzaam doen wat de ander opdraagt etc, kortom: van tevoren strategieën uitdenken hoe je de kleinste dingetjes op de ‘goede’ manier kunt communiceren zodat de boel/ex niet ontploft kan werken. Het werkt echter ook vaak niet en dan is de verstandige partij alsnog bezig met puinruimen. Bedenk ook dat je dergelijke strategieën moet volhouden tot het kind ruim volwassen is en eigen keuzes maakt. We hebben het dan over zo ongeveer 15 jaar tegengesteld reageren aan wat je eigenlijk vindt, jezelf wegcijferen, over je eigen grenzen (laten) gaan. Geloof me, dat is slopend en nauwelijks vol te houden. Je beschadigd jezelf ermee.
Je kunt dat alleen doen als je de situatie in het geheel daarmee in een hanteerbare richting draait. 50/50 co-ouderschap vraagt naar mijn inschatting veel meer uitwisseling en diplomatie dan een 80-20 verdeling. Dat laatste biedt makkelijker ruimte voor ‘parallel ouderschap’. Belangrijk is ook je doel voor ogen te houden en emotioneel afstand te houden. Het gaat niet om ‘constant over je grenzen te laten gaan’ maar om effectieve beïnvloeding van een gecompliceerde andere persoon die vooral gevoelig is voor eigen perspectief en voordeel. Dat kun je ook manipuleren noemen. Het is belangrijk dat te doen vanuit eigen regie: wat moet dit opleveren voor mij en mijn kind. Het klinkt niet erg zuiver en vriendelijk maar soms is het nodig om er niet rechtstreeks bovenop te klappen maar het een beetje handig te proberen te spelen. En natuurlijk kan het zijn dat het alsnog niet werkt. Dan kan de rechtstreekse aanpak altijd nog. Als je dit pad op gaat, is het handig een sparringpartner te hebben aan wie je kan toetsen of je oprecht bezig bent met het belang van je kind en je gezin. Niemand heeft er wat aan als je je verliest in het uitoefenen van druk omdat je de ex wil treffen.
tsjor schreef op 17-11-2023 om 13:37:
[..]
Zoete koek. Ik denk dat er best wel kritische lezers zijn en dat we meestal niet alles voor zoete koek slikken. Maar in dit verhaal staan toch wel een paar rode vlaggen. Ik struikel zelf bijvoorbeeld over dit: 'Mijn man is altijd de primary caretaker geweest, zijn zoon staat ook bij ons ingeschreven, (...).' Het gebeurt niet zo vaak dat een moeder het goed vindt dat een kind na een scheiding bij vader staat ingeschreven. Het is maar één aspect van het hele verhaal, maar zo'n facet maakt de rest van het verhaal toch wel plausibeler. en dan lijkt het er toch op dat hier iemand is die inderdaad impulsief is en vooral gericht op zichzelf. Dat brengt problemen met zich mee, die zij zelf niet ziet, maar anderen om haar heen wel.
Tsjor
Ik struikel dan meer over het tips of suggesties voor wraakacties zijn welkom.
Ik denk dat het niet zo gelukkig is om achter hen aan te verhuizen. Praktisch gezien misschien wel, maar leef je eens in in het kind. Je bent enig kind, dan gaan je ouders scheiden en allebei hertrouwen en krijg je aan beide kanten een stiefmoeder en stiefvader erbij en dan ook nog 2 halfbroertjes/-zusjes erbij. Dan gaat het gezin van moeder verhuizen eerst naar opa en oma en dan naar een ander huis, en dan gaat ook nog het gezin van vader verhuizen omdat stiefmoeder voor haar baby een huis met een tuin wil. Dus weg oude gezin, weg oude vertrouwde huizen, weg school, weg vriendjes. Er blijft weinig vertrouwds voor hem over. En wat krijgt hij in de plaats, vreemde huizen met vreemde mensen, ouders en stiefouders die ruzie maken, een nieuwe school met kinderen en juffen die hij niet kent, en stomme baby’s.