zo verdrietig... ouderverstoting

Langzaam

Vanuit mijn eigen ervaring gezegd, kan het volledige inzicht dat de jeugd niet normaal was, pas heel laat tot stand komen. Mijn eigen ervaring is ook dat je er anderen bij nodig kunt hebben die je jeugd en de ouders kennen. Ik heb de laatste 5 jaar eigenlijk pas goed ontdekt hoe abnormaal het bij ons was. Ik ben aardig op weg naar de 60, kun je nagaan. Natuurlijk wist ik al veel, maar toen was ik boven de 20. Onder de 20 had ik vooral een enorme hekel aan mijn vader opgebouwd. Eenmaal op eigen benen hoopte ik elke keer weer dat mijn bezoeken leuk zouden blijven, maar na 10 minuten vroeg ik me dan af waarom ik dat ook weer had gehoopt.

Wat ik in mijn geval wel heb meegemaakt, is dat ik als 20-plusser keuzes heb gemaakt, die tot dit jaar januari hebben geleid tot geen contact met mijn ouders. Mijn ouders zijn niet gescheiden, dus ze zaten allebei in dat 'pakket'. Als mijn moeder apart had gewoond, was het contact zeer waarschijnlijk nooit verbroken geweest of veel eerder weer hersteld. Dit jaar is het contact met mijn vader op de valreep weer hersteld en daarmee ook met mijn moeder. Daar ben ik ontzettend blij mee, maar ik zou het weer zo gedaan hebben.

Jongeren die nog niet volwassen zijn en nog dagelijks bij hun ouders wonen, zitten er nog te veel zelf middenin. Ik vind het knap als een kind in zo'n situatie zelf al duidelijk ziet hoe scheef alles is. Niets is onmogelijk natuurlijk, maar als ik mijn eigen ervaring erbij haal, kan het nodig zijn dat er eerst afstand is om echt goed te kunnen zien hoe apart een ouder is of allebei de ouders zijn.

hoe leg je nu contact?

Ik ben even kwijt hoe oud de kinderen zijn (ik geloof inmiddels wel oudere pubers toch?) maar heb je contact met ze via WhatsApp? Of hebben ze jou geblokkeerd?
Ik weet niet precies hoe het zit, dus misschien slaan mijn ideetjes nergens op, maar misschien ook wel.
-regelmatig een whatsappje sturen met iets leuks of liefs, iets wat je echt met dat kind hebt? Mijn zoon is bijv. dol op katten,dus als ik een grappig kattenplaatje of een quote zie, dan app ik hem dat. Mijn dochter heeft dat helemaal niet, maar vindt mooie foto's van natuur mooi, of als ik in de stad loop en een kledingstuk/itemzie waarvan ik denk dat ze het leuk vindt, dan maak ik er een foto van en stuur dat naar haar
-misschien kan je naar ieder kind een brief schrijven en hopen dat ze die lezen, niet eentje waarin je vader zwart maakt (maar ik neem aan dat je dat ook niet zou doen, dat komt nu toch niet aan) maar eentje waarin je aangeeft dat dingen anders gegaan zijn dan ze waarschijnlijk denken en dat je je kinderen mist en graag contact hebt, via brief, telefoon, app, of zo nu en dan eens samen lunchen bijvoorbeeld?
Dit ook regelmatig eens vragen, uitnodigingen sturen, kaartje sturen met een kleinigheidje.
Ik hoop dat dit soort dingen werken, misschien niet dit jaar, maar over een tijdje wel?

Maar misschien doe je dit allemaal al wel hoor, dan is mijn berichtje overbodig.
Vind het heel naar voor je, mijn broer zit in dezelfde situatie, heel, heel langzaam aan komt er een beetje beter contact. Maar dan een paar maanden later trekken de kinderen zich weer terug, alsof ze dan teruggefloten worden. Ze zijn inmiddels allemaal het huis uit, vanaf dat moment begon het ietjes beter te worden, maar het blijven ups en downs.

Veel sterkte.

Niet op een rijtje

Doenja "T is de zoveelste klap buiten mijn schuld. Boekhoudkantoor geeft dat ook toe, maar weigert mij financieel tegemoet te komen. "
Los van alle andere verwarring bevestigen precies dit soort zinnen bij het vermoeden dat je in een parallelle wereld leeft. Met regelmaat erg ver buiten de werkelijkheid.

Miriam, precies.. je vermoeden

Tenzij je diagnoses mag stellen, draagt je bijdrage niet bij aan het op een rijtje zetten van alles door en met Doenja. Schoenmaker hou je bij je leest.

Vreemd

Kaaskopje, iedereen stelt hier alle mogelijke diagnoses. Ik deed dat juist niet. Ik gebruik mijn eigen woorden, geen medische. Ik verwijs niet door naar wannabee dokters of dokters met een commercieel oogmerk.
Ik vul bovendien niks in bij wat Doenja zegt. Ik gebruik haar eigen woorden.

Miriam

Heeft ze zelf gezegd dat ze ver buiten de werkelijkheid leeft? Dat is niet hetzelfde als weten dat je ptss hebt. Juist die opmerking vind ik niet 'netjes'. Jij mag dat vinden, maar je hoeft niet altijd alles hardop te zeggen wat je denkt. In dit geval ken je haar ook te weinig om met dat vermoeden naar buiten te komen. Stel dat ik dagelijks een moeder met kind langs ons huis zou zien lopen en dan naar buiten ga met 'ik vermoed dat jij gescheiden bent!'. Dat zou toch ook raar zijn?

blijkbaar helpt dit delen jou Doenja

Kunnen degenen waar jij het meest steun aan hebt hier niet via Forumbeheer met jou in contact gebracht worden, zodat jullie een besloten groep kunnen vormen? Nu geef je de mensen die voor jou bedreigend zijn telkens weer nieuwe munitie. Doordat je op een open forum schrijft.

(Het helpt mij ook niet om jouw verhaal te geloven, maar dan kijk ik waarschijnlijk teveel naar mezelf, ik heb heel lang zo moeten schrijven dat wanneer ik herkent werd ik niets geschreven zou hebben waarmee ik in het nauw gebracht kon worden/ wat tegen mij gebruikt zou kunnen worden. Ik was daar wellicht te extreem in. In jouw situatie kan ik me gewoon niet voorstellen dat het veilig voelt om wat je hier deelt hier te delen.)

Delen helpt sowieso, vind ik

Vanuit mijn eigen ervaring. Daarom ben ik aangesloten bij een aantal facebookgroepen. Voor herkenning, erkenning en vanuit begrip je verhaal te mogen doen. En dan krijgt iedereen ook echt weleens een kritisch noot terug.

kies voor jezelf en neem afstand

Sorry, ik weet niet je hele verhaal maar herken wel dingen erin. Het verschil met mijn verhaal is dat mijn kinderen, ten tijde van de scheiding jonge pubers en nu jong volwassenen hun vader niet meer wilden zien omdat hij iets heel heftigs heeft gedaan waardoor ze alle drie een enorm trauma hebben opgelopen.

Door dat trauma was ik erg toegefelijk en ik liet toe dat ze zich op mij afreageerden, soms om en om, soms vormden ze met zn drieen een front naar mij toe. Ze scholden mij uit en hadden geen enkele vorm van liefde of empathie. Ik ging steeds harder mijn best doen om alles proberen te genezen.

Op een dag was ik zo moe en uitgewoond dat ik het zat was, ik heb ze voor de keuze gesteld dat ze ofwel normaal respectvol met mij om zouden gaan ofwel uit huis. Mijn middelste dochter is toen daadwerkelijk een tijdje bij haar schoonouders gaan wonen wat mij uiteraard veel verdriet deed maar ik wilde niet meer terug naar eenzelfde situatie als in mijn huwelijk dat ik me zo rot en eenzaam en klein zou voelen. Ik gaf mijn kinderen alle liefde en veiligheid en zorgde in mijn eentje financieel voor hen en hoe erg het ook was wat ze hadden meegemaakt op een gegeven moment vond ik het geen excuus meer voor hun gedrag.

Door afstand te nemen, en niet gespeeld maar echt, is het uiteindelijk goed gekomen en gaan we weer met respect en liefde met elkaar om. Het was hard en verdrietig om zo de grens te stellen maar ik had geen andere keuze meer.

Moraal van t verhaal: neem afstand, kies voor jezelf, laat je kinderen weten dat je altijd hun veilig baken zal blijven maar voor nu de keuze aan hen laat of ze dat ook willen maar dat je niet meer accepteert hoe ze met je omgaan, dat je dat niet verdiend en dat geen enkele kind zo tegen hun moeder mag doen, ongeacht wat ze hebben meegemaakt.

Als een biertje voor een alcoholist

V@@s "blijkbaar helpt dit delen jou Doenja
Kunnen degenen waar jij het meest steun aan hebt hier niet via Forumbeheer met jou in contact gebracht worden, zodat jullie een besloten groep kunnen vormen?'"
Dat roept bij mij associaties met een pro ana site op.
Reken maar dat die deelnemers ook voelen dat ze hulp krijgen.

Ach dat is bekend

Doenja, het is me volkomen duidelijk dat je heel slecht tegen tegenspraak of alles wat daarop lijkt kan. Net als je fans trouwens, zie eerdere berichten over neergehaald worden etc.
Daar ligt trouwens ook een overeenkomst met anorexia patiënten en alcoholisten.

Vaas geeft de suggestie dat het mogelijk beter zou zijn om in een apart hoekje van deze site te kruipen.
Ik laat zien dat in aparte hoekjes kruipen niet altijd beter is.

Ik denk dat tegenspraak een belangrijke component is om rechtop te kunnen blijven staan. Zelfs als het pijn doet.

Doenja

Ik verbaas me erover dat je alleen maar reageert op wat je niet zint. Er is hier allerlei hulp aangeboden, zelfs geld! en daar kom je dan niet eens op terug.

Alsof je alleen het negatieve ziet. Wellicht is dat op meer vlakken zo?

Je moet het niet doen, daar niet van..

Geld is nooit onvoorwaardelijk, dus geld aannemen is niet verstandig.
Maar ik weet zeker dat de mensen die je geld hebben geboden in deze draad, dat met de beste bedoelingen deden.
Maar de week is nog niet om of je maakt ze verwijten.
"Geld is geboden ja, ik was zwaar ontroerd. Maar direct kwamen er ook reacties dat er juist geen geld gegeven werd omdat ik erop uit zou zijn bewijzen te zoeken dat ik niet geholpen kon worden. Toen verstomde die donatie actie."
Jolijt vraagt zich af waarom jij zelfs niet op hún reacties hebt gereageerd.
Jij verwijt hen nu dat zij niet voldoende hebben aangedrongen.

Dat nogal lukraak verwijten maken is een herkenbaar patroon.
Exponenten daarvan in dit draadje zijn het verwijt aan de school dat men meedoet aan ouderverstoting en meest recent aan het boekhoudkantoor dat men niet coulant is bij de belastingen.

En nu dus een verwijt erbij. Aan je trouwe fans die zelfs geld hebben geboden.
Ze dringen niet voldoende aan....
tja...

Ik denk dat je meer tegenspraak nodig hebt.

Wat ook gekund had..

En om even door te gaan op wat Jolijt schreef:
Je had natuurlijk ook op het voorstel van V@@s kunnen reageren met "misschien is dat een goed idee, ik zal contact opnemen met het forumbeheer" en mij verder negeren.

ik maak geen verwijten

MLavell, wil je ophouden mij woorden in de mond te leggen?
Er zijn personen geweest die geld hebben geboden. Ja
Er zijn ANDERE personen geweest die juist beweerden dat ze dat niet deden omdat ik er vooral op uit ben om te bewijzen dat ik niet geholpen kon worden.
Voor ik de kans had te reageren waren deze beide standpunten hier neergezet.

Ik reageerde niet op de donatie-positieven omdat ik hierna zag met jouw beledigende opmerkingen dat dit draadje een hele vervelende kant uit ging. Jouw gelijk werd zo stellig gepresenteerd, wat moet ik dan? Jij heb toch gelijk? Wat maakt mijn antwoord nog uit? Alles wat ik zeg wordt toch neergesabeld. Vooral op de persoon gespeeld. Je beledigd hiermee ook nog andere reageerders door hun 'fans' te noemen. Alsof zij niet objectief hun mening vertellen, maar een soort van onzinnig idolaat zijn van mij.

Of ik lukraak verwijten maak, kun jij niet weten. Wat weet jij van deze zaken? Wat weet jij nu eigenlijk echt van mij? Vertellen mag ik dat niet, want te herkenbaar, en als ik t niet uitleg, dan doe je maar aannames en presenteer je die als de waarheid. Dat is een patroon wat ik telkens bij jouw terugzie. Ik ga het niet meer uitleggen, want jouw gelijk staat vast.

Dus ik zal doen wat jij mij vraagt: voor alle reageerders waar ik wel iets mee heb gedaan: heel erg bedankt. Ik heb veel nieuwe inzichten gekregen en ben er op diverse fronten al mee aan de slag. Het hoe en waarom kan ik niet vertellen. Jammer dat deze draad weer uitloopt in een discussie die de hoofdvraag overstemt. Mij is duidelijk geworden dat dit soort vragen hier niet gesteld kunnen worden.

Oorzaak en gevolg

Je geeft een mooi inzicht in hoe jij oorzaken en gevolgen met elkaar verbindt.
Om van jezelf te leren zou je je laatste reactie eens heel precies langs de tijdlijn van dit draadje moeten leggen.

Is het wel waar wat je denkt? Kan dat wel kloppen?
Of heeft Jolijt meer gelijk dan je zou willen en zie je alleen maar negatieve dingen?

Gemeld

Persoonlijk vind ik dat er in dit draadje onnodig op de man gespeeld wordt en dat er onnodig kwetsende opmerkingen gemaakt worden. Ik heb forumbeheer gevraagd om mee te kijken.

M Lavell

Als het over school gaat heb je vaak hele waardevolle bijdragen, maar op dit moment heb ik het gevoel dat jou iets dwars zit (misschien in je leven buiten OL?) en dat jij dit botviert op Doenja. Dat is natuurlijk niet rechtvaardig. Reageer gewoon niet als je niet op een menselijke manier op Doenja kan reageren.

Natuurlijk vind jij nu dat ik Doenja fan ben. Prima, heb ik geen last van. Meer waarschijnlijk is dat ik andere dingen mee heb gemaakt in mijn leven dan jij en dus ook op een andere manier naar de situatie kijk.

Kijk Kaaskopje

Paddington "maar op dit moment heb ik het gevoel dat jou iets dwars zit (misschien in je leven buiten OL?)en dat jij dit botviert op Doenja"
Kijk eens even Kaaskopje. Hier stelt iemand diagnoses zonder daar enige grond voor te hebben.

M Lavell

Gelukkig is het geen diagnose, maar alleen een gevoel wat ik uit. Naar mijn weten zit daar echt een groot verschil in.

Jouw reactie bevestigd mijn gevoel trouwens alleen maar.

Fransien

Terecht. Ik zit echt met klapperende oren, nou ja ogen, te lezen. Zelfs al zou je Doenja de grootste aanstelster vinden die er is, dan nog getuigt de inhoud van de reacties van Miriam in het bijzonder van weinig respect voor iemand die het moeilijk heeft. En van weinig empathie. Ik zei al: schoenmaker hou je bij je leest. De psyche doorgronden van mensen die beschadigd zijn, is een vak apart. Zo iemand de grond instampen kan iedereen, er weer uit trekken niet.

Gevoel?

Paddington "Natuurlijk vind jij nu dat ik Doenja fan ben."
Je hebt alle recht om fan te zijn van wat dan ook. Ik zal je dat niet ontkennen.

Over je eerder gedeelde opvatting over ouderverstoting/mishandeling zou ik je nog wel wat willen zeggen, maar daar gaat deze draad niet over.

Paddington "Gelukkig is het geen diagnose, maar alleen een gevoel wat ik uit. Naar mijn weten zit daar echt een groot verschil in."

Welk verschil dan volgens jou? En is dat dan een mening of een gevoel?

Paddington "Jouw reactie bevestigd mijn gevoel trouwens alleen maar."
Wat is dat dan helemaal waard, dat gevoel van jou?
En hoe relevant is het?

Alweer vreemd

Kaaskopje "De psyche doorgronden van mensen die beschadigd zijn, is een vak apart."
Alsof dat is wat we in een draadje op OOL doen.
Nou ja, sommigen doen dat (zie Paddington over mij)
Maar ik doe daar niet aan mee.

M Lavell

Waarschijnlijk net zo min relevant als dat van jou. Daarom stop ik nu ook met het reageren op jouw op het persoon gespeelde opmerkingen. Ik weet niet precies wat jouw dwars zit, maar eerlijk gezegd interesseert het mij ook totaal niet.

Lekker blijven denken dat jouw mening zaligmakend is. Veel plezier daarmee.

Dat klopt

Paddington " Ik weet niet precies wat jouw dwars zit, maar eerlijk gezegd interesseert het mij ook totaal niet."
Inderdaad. Je weet helemaal niks. Waarom begin je er dan over?

Het is een wonderlijke gewoonte om mensen die anders over een situatie denken dan jij een kwaal, gebrek, trauma of andere dwarsligger in de schoenen te schuiven.

Je zou wat die ander zegt links kunnen laten liggen.
Je zou vooral kunnen accepteren dat er ook andere benaderingen mogelijk zijn.

Miriam

Ik sluit me bij Paddington aan. Een diagnose stellen is iets anders dan wel of geen mensenkennis hebben.

Ik heb gemerkt, door alle jaren heen, dat jij je van alles permitteert, maar als het jouw kant op komt vals uit gaat halen. Waarom je dat doet durf ik niet te ontleden, dan begeef ik me ook op de stoel van een psycholoog,, of -iater. Je hoeft het niet mee eens te zijn. Verschil van inzicht. Nu laat ik het verder aan forumbeheer over.