Zo verdrietig....ik heb niemand meer
Hallo,
In een lange relatie waarin ik achteraf gezien nooit echt gelukkig ben geweest, heb ik besloten om alleen met mijn kinderen verder te gaan.
Dit ook aan partner uitgesproken, en geprobeerd er nog iets van te maken. Helaas van mijn kant is het over. Ik heb meerder keren geprobeerd het te redden maar ik zou mezelf verlochenen als ik doorging.Teveel beschadigingen kunnen het allemaal niet meet goed maken.
Ik heb me in de jaren enorm afgestompt van alles en iedereen en leefde steeds meer in mijn eigen wereldje.
Ik heb geen vriendschappen meer, alleen oppervlakkig en ook niemand met wie ik echt kan praten. Familie is er ook niet voor me, hebben geen interesse.
Financieel is het een ramp, mijn partner heeft erg veel op krediet gekocht en ik had niet genoeg ruggegraat om nee te zeggen. Veel staat op mijn/onze naam.
Ik ben wel bij maatschappelijk werk, en daar aangegeven dat ik wel met vriendinnen praat om niet zo sneu over te komen, maar eigenlijk heb ik niemand.
Raar he dat een vrolijke meid van de wereld zo laag kan zakken.
Ik heb een parttime baam dus zal ook nog ik de bijstand komen.Ik kan nu ook niet meer werken omdat ik het allemaal niet meer trek.
Tevens heb ik aan mijn partner aangegeven dat ik niet meer door wil, maar ik kan niet precies omschrijven waarom niet.
Hij blijft maar zeuren en ik ben bang dat ik straks weer toegeef net nu ik zo ver ben.
Ik weet het allemaal niet meer wat ik moet doen, voel me ook zeer depressief maar wil hieraan niet toegeven.
Aan de buitenkant zal niemand zich kunnen bedenken dat ik het ben die die stukje geschreven heeft. Altijd vrolijk en lachen en spontaan naar iedereen....maar ik kan niet meer.
Wat moet ik doen.
Wie herkent dit of heeft hier ervaring mee?
Jij ben ik een aantal jaren terug
Hoi,
ik herken je gevoel zo goed. Ik heb mezelf tijdens mijn huwelijk altijd weggecijfert voor man en kinderen, liet alles wat man wilde toe en had altijd dat masker op: die vrolijke en spontane meid voor de buitenwereld, terwijl ik van binnen eigenlijk onzeker en ongelukkig was. Ik was vijfentwintig kilo aangekomen en heb zelfs nog een poosje aan de antidepressiva gezeten (wat niemand wist). Echte vriendschappen had ik niet en ik wist ook niet meer hoe ik die moest krijgen. Na gesprekken met mijn huisarts, heb ik op een gegeven moment bedacht, dat ik niet meer op deze manier door het leven wilde, dus ben ik begonnen om eerst die vijfentwintig kilo af te gaan vallen en leuke kleding voor mezelf te kopen. Toen dat was gelukt, heb ik mijn leven nog eens bekeken en zag dat mijn man, en zijn doen en laten, me niet gelukkig maakte, veel gesprekken met hem gehad, maar er veranderde niets, na een periode van 2 jaar lang veel wikken en wegen toch een punt achter mijn huwelijk gezet. Na mijn scheiding heb ik de schulden (mijn deel) weggewerkt, en kreeg ik beter contact met familie en mijn "vriendinnen".
Wat ik je absoluut aanraad is, om naar de huisarts te gaan en je te laten doorverwijzen naar een goede psycholoog. Je kan daar alles van je afpraten, en hij/ zij kan je helpen om, na al die jaren met een masker te hebben rondgelopen, jezelf weer terug te vinden. Je leert om van jezelf te houden en om jezelf te laten zien aan de buitenwereld. Jij bent iemand, een mens en een persoonlijkheid en daar heeft iedereen rekening mee te houden, ook je man. Als je dat eenmaal door hebt, dan komt de ommekeer. Ik heb het gedaan en ben er reuze van opgeknapt, zie de dingen helder, kan alles aan (zelfs een heel vervelende ex-man), kom voor mezelf en mijn kinderen op en ben zeer positief ingesteld. Het is een heel proces geweest, maar als ik nu lach, dan lach ik echt en dat gun ik jou ook van harte.
Schone schijn
1 ding kan ik je maar zeggen: wees eindelijk eens eerlijk tegen jezelf maar ook tegen anderen.
Hou dus a.j.b. op met het ophouden van die schone schijn....!
Zo geef je nl. anderen in jouw omgeving geen werkelijke kans om jou te helpen (bv. die maatschappelijk werkster die nu denkt dat jij veel contacten hebt!) maar ook geef je jezelf geen kans om te onderzoeken waarom jij je anders voor moet doen dan je je eigenlijk van binnen voelt, om dan (echt waar!)te ontdekken dat je juist steun krijgt als je laat zien hoe je je werkelijk voelt....Als jij maar voortdurend doet of er niks met je aan de hand is maak je het mensen onmogelijk contact met jou te maken.
sterkte hoor,
amar
En?
..hoe is het er nu mee? Heb je wat aan onze postings gehad?
groeten van amar
Zelfde verhaal
Ik lees jou bericht en het is net of ik het neer heb gezet.
Alleen ik geef nog niet op, ik blijf nog bij hem om een bepaalde reden.
Ik kan het ook financieel niet alleen opbrengen,ik heb ook een partime baan.
Ik heb al verschillende keren willen stoppen maar lukt mij niet, maar ik weet het: eens komt mijn tijd en dan is het leven weer voor mij.
Dan pak ik mijn biezen en zeg vaarwel tegen mijn partner.
Ik vind het knap hoor meid van je dat je de stap heb gezet vol houden.
Ik heb heel vaak gezegt tegen mijn partner als ik weg ben of jij bij mij weg ben wil ik je niet meer terug en ook echt nooit meer, ik heb genoeg van je gepikt en genomen dus dan weet je dat.
Ik zit er echt naar uit te kijken wanneer ik de stap zet maar iets houd mij tegen, iets in mijn hoofd zegt ik ben toch ooit voor je gevallen laten we het toch proberen.
Maar ik weet heel zeker als ik de stap zet dat ik hem ook echt nooit meer wil, hij hoeft ook echt niet op hangende pootjes bij mij aan te kloppen en zeggen schat ik heb spijt wil je het a.u.b nog 1 keer proberen.
Dan is mijn antwoord NEE.
Meid ik leef met je mee.