zoon drijft nieuwe relatie uit mekaar
Hallo,
Misschien even via deze weg opzoek gaan naar raad of mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Het zit zo , ik ben gescheiden van mijn ex waar ik een zoontje van 5 jaar heb , ik ben al ongeveer een jaar en half bij mijn nieuwe vriendin en zij is zwanger van ons kindje .
Er waren nooit problemen met mijn zoon en nieuwe vriendin , ook niet met haar 2 zonen liep alles goed . Vorige zomer echter is er van de ene week op de andere echter iets veranderd , plots zegt hij niets meer tegen mijn vriendin , als zij een kamer binnekomt waar hij ook is muist hij zich stil weg , hij kijkt geniepig naar haar zonder iets te zeggen en als ze terug kijkt stopt hij zijn hoofd in de grond . Het is zo erg dat mijn vriendin er depressief van begint te worden ( had ze in het verleden ook al ) de manier waarop hij doet . Mijn regeling is dat ik hem om de 2 weken een weekend heb . Ik heb al zoveel gesprekken proberen aangaan met hem maar hij lost niks hoe het komt dat hij zo doet , ik weet wel dat men ex enorm stookt . Het is al zover dat ik men eigen kind soms niet meer herken . Door de hele situatie ben ik bang dat ik mijn vriendin ook ga verliezen door zijn gedrag . Ik zie haar enorm graag en wil ons kindje samen groot brengen nattuurlijk . Wat kan ik nog doen ? Help me ik ben echt ten einde raad ...
Alvast bedankt
Jeetje
Je zou bijna denken dat je zoontje een 5-jarig kr*ngetje is, dan wel een gewillig maar doeltreffend, geraffineerd werktuig is van je ex. Nou, op de brandstapel ermee! Ik wil hiermee zeggen dat je insteek nog al eng is.
En groot punt (voor wie trouwens?): bij zoveel negativiteit en gemeen gedoe, moet er wel een hagelwit slachtoffer zijn, of niet? Je dicht je ex wel heel veel macht toe en een ander wordt ontheven van verantwoording. Ik vraag mij af of dat realistisch is. Het lijkt mij niet. Misschien heb je je oor wat teveel laten hangen naar een bepaalde volwassene die zich enorm gekrenkt voelt en heel onzeker is (op dit vlak)?
Als je dat wat overtrokken vindt, die brandstapel, denk ik dat je eerst de zaak vanuit een andere hoek moet aanvliegen. jij vindt dat er een probleem is: hoe los je dit op? En niet, zoals nu, dat je schuldigen en onschuldigen aanwijst. Zo maak je juist (meer) ruzie. Ik zou achter mijn kind staan. Natuurlijk kan hij met 5 jaar nog niet uitleggen wat er aan de hand is... en hij voelt waarschijnlijk haarfijn de emotionele lading achter jouw vraag. Misschien is er iets gebeurd wat hij min of meer al vergeten is maar waarvan een bepaald gevoel is blijven hangen.
Even zo
Het is niet dat ik schuldigen en onschuldigen aanduid .
Hetgeen dat ik weet is dat alles goed ging en geen problemen , tot deze zomer na een week plezier bij mij vertrok hij vrolijk naar zijn mama , de keer die daarop volgt dat hij terug bij is , is alles veranderd en dat is tot op heden zo gebleven.
Het enige wat hij me al verteld heeft is dat zijn moeder zei dat papa slechte en stoute dingen doet zei hij me ...
ik zoek de waarom hij plots omgeslagen is maar krijg en vind geen reden of antwoord
Hij is 5 en maar af en toe bij je. Jullie zijn de volwassenen en depressief worden van een kind dat niet spontaan doet? Zullen de hormonen wel zijn misschien, maar dat krijgt een 5- jarige kleuter niet voor elkaar.
Het gaat me niets aan, maar waarom nog meer onrust in een al samengesteld gezin dat nog naar zo kort samen is door nog een kind te krijgen?
Lastig voor jouw kind..vreemde kinderen hebben zijn pappa overgenomen en nu komt er nog eentje bij.
Oplossing? Gesprek met moeder denk ik. Zonder verwijten, gewoon overleg wat er aan de hand kan zijn. Pas in een later stadium laten merken dat je zoon loslippiger is dan ze misschien beseft. En verder de volwassen ouder blijven en hem helpen en accepteren, hij is nog maar 5; heeft geen idee hoe of wat en kan jou nog niet vertellen wat er achter schuilt. Succes
investeren
Ga lekker een weekend samen met je zoon op stap. Gewoon even tijd met z'n tweeën en dan vooral veel leuke dingen doen. Zeg dat je het soms ook wel mist om even zo samen te kunnen zijn in alle drukte van het nieuwe gezin.
En houd dat erin: regelmatig even één-op-één tijd. Oók als er straks nog een baby bij is.
zwangerschap?
Kan het misschien zijn dat je zoon het moeilijk vindt dat je vriendon zwanger is? Misschien voelt het bedreigend, vader weg, kindere van nieuwe vriendin die zijn plaats innemen, en nu zelfs een nieuwe baby? Zolang je niet precies weet wat er aan de hand is, lijkt me geduld, veel liefde en exclusieve aandacht het enige wat je kunt doen. En je niet mee laten slepen tot depressiviteit aan toe. Het jongetje heeft het moeilijk, bied hem een fijn, positief thuis bij jullie.
Of ..
in combinatie een zwangere dame, bol van de hormonen, extra gevoelig voor dit soort dingen icm biologische behoefte om 'eigen gezin' eerst te stellen?
Ik ben ook zon vriendin waar stiefzoon ook van vijf jaar niets tegen me zegt zei..
Hij praatte ook niet tegen mij! Stopt met lachen als ik binnenkwam, stopte met praten etc etc...
Wat ik ook deed of zei het hielp niks.
Ik heb nu ene vrouw die me helpt hierbij.
Ik werd er ook wel erg verdrietig van en het liep thuis erg stroef.
Nu zeg ik als hij dan thuis komt hoi, wat fijn dat en er bent!
Je heb papa zeker wel gemist he dat kan ik wel zien!
Daarna nam vriend 15 min de tijd iig ff Tijd samen iets langer mag natuurlijk ook.
Om even de eerste binnenkomst samen te zijn.
Boekj lezen, hond uitlaten etc...
MAar samen zonder mij en zonder mijn dochter.
Dat gaat steeds iets beter en hij zegt heel soms iets uitzichzelf..
Het Gata nog net fantastisch.
Maar d hulp dieik krijg zegt ookdit is een begin, dat word steeds iets beter
Moederdochter8
Mooi jouw ervaring.
En fijn dat je merkt dat jouw positieve insteek en de 1-op-1 aandacht van de vader voor het kind positief verandering teweeg brengt.
Belangrijkste is dat de volwassene de "wijste" is en positief tgen het kind blijft doen. En dat de echte ouder veel (positieve) aandacht aan een kind geeft.
TO, doe er je voordeel mee.
Ik zou niet teveel energie in ex steken. Dat kan alleen als je een goede relatie met je ex hebt en het gevoel hebt dat zij jouw zorg zou delen en daar een bijdrage aan zou willen leveren. Zo niet, geen energie in steken maar veel positieve energie in kind steken. Komt het vast goed.
inbreng ex
Ik moet zeggen dat ik in mijn handen mag knijpen met de kinderen van mijn vriend. Weet natuurlijk niet hoe in puberteit zal gaan, maar we gaan het beleven.
Toch ben ik ervan overtuigd dat het ook scheelt hoe een ex zich hierin opstelt. Mijn ex heeft mijn kinderen enorm 'gebruikt' om zijn frustratie te uiten, waardoor ze voor mij soms onmogelijk waren te hanteren.
Mijn vriend zijn ex heeft het welzijn van de kinderen voorop gesteld en totaal niets kwaads geuit. En de kinderen zijn hierdoor ook compleet relaxed bij me.
De jongste zei van de week wel... in begin vond ik vreemd dat je er was, maar nu vind ik het heel leuk. Smelt smelt... dat kleine maakt me zo blij en soms ook een knuffel. en dat mis ik soms bij mijn kinderen... ok, dat zijn al pubers, maar ze zijn soms nog wel erg narrelig. maar met de tijd komt alles goed... veel geduld...
Jullie zijn de volwassenen!
Je kleuterzoon is er één weekend per twee weken en je nieuwe vrouw wordt depressief van zijn gedrag en hij drijft jullie uit elkaar? Kom op zeg, hoe oud zijn jullie? Jullie zijn de volwassenen, het is aan jullie om rustig en positief met dit jongetje om te gaan. Misschien moet je vrouw ook eens met de huisarts gaan praten, misschien projecteert ze haar depressieve gevoelens op je zoon, wat me niet terecht lijkt, om het vriendelijk uit te drukken.
Ik ben het met mijn voorgangers eens dat het belangrijk is en blijft dat je 1-op-1-tijd met hem doorbrengt. Zeker als hij net arriveert, maar ook tussendoor nog. Regelmatig samen spelen, sporten, knutselen, zonder de andere gezinsleden, alleen met jou. Hij heeft dat nodig en dat zal altijd nodig blijven.
Wat moeder zegt, doet er niet toe. Het gaat erom wat jij hem laat zien. Als jij hem tegemoettreedt als blije, vrolijke, lieve vader, is dat het beeld dat bij je zoon blijft hangen, niet de spookverhalen van mama. Die verhalen kun je niet achterhalen en ontkrachten, je hoeft ze ook niet te ontkrachten, jij moet gewoon een lieve en aanwezige vader voor hem zijn. Moederdochter8 geeft ook al wat bruikbare tips. Doe er je voordeel mee.