Zoon is inmiddels 18
Zoon is inmiddels 4 maanden 18 jaar, zit op school en heeft een baan, waarom moet het dan altijd weer zoveel geld kosten en je jezelf moeten afvragen of het opweegt tegen de besparing over minder te betalen kinderalimentatie?
Neem aan dat niet je eenvoudig kunt stellen om aan hem geen kinderalimentatie tr betalen ondanks hij een baan heeft.
Snap best dat kinderen in bescherming worden genomen , maar als alimentatie betaler trek je altijd aan het kortste eind, en moet er weer een dure advocaat aan te pas komen.
Of zijn er manieren om vooraf een bedrag bij de advocaat af te spreken?
Hoe gaan jullie ( betalende ) mannen er mee om ?
Tot 21
Tot 21 jaar moet je gewoon blijven betalen voor een schoolgaand/studerend kind. Pas als hij fulltime werkt zou je kunnen afspreken om te stoppen met betalen.
Voorzien in levensonderhoud
Dat is net iets anders dan 'gewoon doorbetalen'. Mijn ex regelde vanaf hun 18de, dat hij zou bijdragen als de kinderen wat nodig hadden. Twee vroegen er nooit om, de derde benutte alle ruimte die ze had. Het ging dan om concrete dingen. Ex voorzag kinderen wel van laptops etc., dus de dure voorzieningen.
Je zou dus met kind kunnen bespreken wat noodzakelijk is voor levensonderhoud.
Houd er wel rekening mee, dat als het kind het maximale bedrag aan kinderalimentatie als noodzakelijk beschouwt, dat het kind dat dan ook via de rechter kan opeisen.
Vreemd genoeg kan het bedrag aan kinderalimentatie hoger zijn dan het bedrag dat DUO berekent.
Je kunt een tussenvoorstel bedenken: wat moet je volgens DUO bijdragen? Hoe groot is het verschil met kinderalimentatie? Als de kinderalimentatie hoger is dan wat DUO aangeeft zou je kunnen overwegen het resterende bedrag voor je zoon te sparen, zodat hij daarmee straks een grote aanschaf kan doen (laptop, buitenlandse stage, rijlessen, studieschuldaflossing bij behaald diploma etc.) Dus je betaalt hem dan wat je volgens DUO moet betalen en je spaart wat je anders meer kwijt was aan kinderalimentatie.
Maar zorg dat alles in goed overleg met je zoon gaat, want advocaatkosten zijn erg hoog.
Tsjor
???
Ik zal wel heel dom zijn, maar wat bedoel je, stoppen met alimentatie betalen? Hij gaat toch nog naar school, en een 'baan' zal dan toch wel een bijbaan zijn?
Wat zou je gedaan hebben als jullie als ouders nog wel bij elkaar waren geweest? Had je dan ook niet meer bijgedragen in zijn dagelijks onderhoud? Of hem de deur uit gezet?
Dus ik begrijp niet wat je bedoelt. Echt niet. En het komt hoe dan ook niet erg aardig over, niet als een liefhebbende vader.
Liefde
'een liefhebbende vader.' Pennestreek, soms mogen vaders hun liefde alleen maar uiten door geld te betalen.
Tsjor
Tsjor,dat weet ik
en dat is natuurlijk heel erg triest, maar de vraag van Marc gaat erover dat hij vindt dat hij teveel betaalt, nu zoonlief 18 is geworden (al 18 en 4 maanden) en ook een baan heeft. En de openingspost bevat meteen al een toespeling op een te starten rechtszaak. Dat snap ik nooit zo goed. Een kind kost geld, en kan niet vanaf de dag dat het 18 is ineens zichzelf bedruipen. Vandaar mijn vraag, hoe had Marc het gezien/gedaan als hij wel nog met de moeder van zijn zoon samen was geweest. Had hij zijn zoon dan ook op zijn verjaardag buiten gezet met de boodschap dat hij zelf maar moet zien te rooien? Of had hij het dan heel normaal gevonden om in het levensonderhoud van zijn zoon te voorzien?
Ik hoop dat mijn vraag Marc met andere ogen naar zijn probleem en de situatie helpt te kijken. Het is zijn kind, niet een of andere profiteur.
Mag het ook een betalende moeder zijn?
Kinderalimentatie is bedoeld voor het levensonderhoud. Ik neem aan dat je dat tot zijn 18e betaald hebt aan moeder. Toen was het duidelijk waar het voor was?
Vanaf zijn 18e betaal je rechtstreeks aan zoon. Als moeder alle kosten voor het levensonderhoud betaalt (huis, gas/water/licht, eten/drinken, computer, etc) dan is het logisch dat de moeder (een deel van) de alimentatie krijgt. Dat moet zij zelf regelen met haar zoon.
Anders heeft je zoon alleen maar meer te besteden en zij minder, terwijl de lasten misschien hetzelfde blijven.
Als de kinderalimentatie overeenkomt met vroeger zakgeld, kleedgeld dan is er ook geen probleem lijkt mij.
ik snap het niet
'waarom moet het dan altijd weer zoveel geld kosten en je jezelf moeten afvragen of het opweegt tegen de besparing over minder te betalen kinderalimentatie'
Wat kost er geld dan? Bedoel je dat je naar de rechter wilt stappen om vermindering van de kinderalimentatie te vragen? En dat dat dan duurder is (advocaatkosten, neem ik aan) dan het bedrag waarmee de alimentatie verlaagd wordt?
In dat geval: ik zou liever dat geld aan mijn kind betalen dan aan een dure advocaat. Dus ...
Geld en liefde
Pennestreek, als Marc nog samen was met moeder van kind, dan kon hij zijn liefde als vader op heel veel manieren uiten en was ook direct zichtbaar wat er met het geld gebeurde, huis, eten en drinken etc.
Maar als er weinig of geen contact met kind is, geld van vader naar moeder gaat en vader niet weet of kind weet dat vader zijn liefde via geld aan moeder tot uiting brengt, dan krijgt dat geld een andere betekenis.
Het is daarom wel goed als het geld nu rechtstreeks bij kind komt. En inderdaad, liever naar kind dan naar advocaten.
Tsjor
in België helemaal anders
Wees dan 'blij' dat je maar alimentatiegeld dient te betalen tot het kind 21j is; in België loopt dat verder door tot de studies van het kind volledig achter de rug zijn en het een volwaardige job (of vervangingsinklomen) heeft.
Zo heb ik er 3 waarvan de oudste over enkele maanden 23j wordt; hij heeft nog minstens 2 jaar studies voor de boeg en dan nog werk zoeken; 'k zal kunnen betalen tot het 'kind' 26j is.
Ook wordt hier de KA in principe steeds verder aan de ontvangende biologische ouder betaalt, ook NA de leeftijd van 18j. En dan maakt het sowieso niet uit of het kind een bijbaantje heeft of niet.
Pfff
Ik snap niet zo goed wat je punt nu is Tsjor. Ik zeg niet dat ik het onzin zou vinden als hij rechtstreeks aan zijn zoon zou betalen. Sterker nog, dat is volgens mij hoe het hoort en ik vind dat een prima gang van zaken. Kan ook nog tot gevolg hebben dat er meer contact ontstaat tussen vader en zoon. Áls er al gebrek aan contact zou zijn, maar dat schrijft Marc helemaal niet, dat vul jij in.
Wat ik bedoel is dat ik het een heel raar mechanisme vind dat als een kind 18 is, vader blijkbaar financieel niet meer bij wil dragen aan zijn levensonderhoud. Alsof die 18e verjaardag een soort wonderbaarlijke grens is, waarachter een kind van de een op de andere dag volledig zelfvoorzienend is. Dát is wat mij verbaast (understatement) en wat op mij behoorlijk harteloos overkomt. Zeker omdat er zelfs al aan een rechtszaak wordt gedacht. Nogmaals, ik kan me daar totaal niets bij voorstellen. En ik vind het diep triest.
Het is niet dat ik niet wil betalen
Maar vindt het wel beetje raar dat wanneer iemand financieel voor zichzelf kan zorgen dat ik dan nog steeds een maandelijkse bijdrage moet leveren.
Als we getrouwd zouden zijn, zouden ze bijv zakgeld krijgen, welke door ons zou stoppen wanneer ze een baan hebben, vindt u misschien raar, maar bij mij was dat vroeger ook zo, en ik heb daar vroeger zelf nooit geen punt van gemaakt, sterker nog, toen ik vroeger een baan had moest ik kostgeld betalen. Elke week 75 gulden.
Niemand wordt er slechter van, ik denk dat ze het geld en de werkzaamheden beter gaan waarderen, en dat het allemaal niet zomaar uit de lucht komt vallen.
En hoezo kan een kind zichzelf niet bedruipen als deze 18 is? De meesten kunnen dat niet omdat ze een aanleg hebben voor luiheid, ik had toen ik 18 jaar was al een baan en door hard werken in de bouw ( gemiddeld 55 uur in de week ) had ik een goed salaris, ik moest toen ook een financieel bijdrage leveren aan thuis. Dat het tegenwoordig moeilijker is om een baan te vinden dat ben ik met je eens, maar als je echt wil, kan alles, dus ook een baan vinden, maar de meesten vinden zich te goed voor het werk wat aangeboden wordt, en blijven dan maar thuis voor de tv hangen of zo.
Als je kind (Jong volwassenen) 18 jaar is, geen baan heeft dan noem ik deze mensen profiteurs, want voor mensen van die leeftijd is overal werk, de grote vraag is alleen of ze voor de paar euro per uur willen werken, want werk is overal genoeg.
Het 1e wat ze zeggen wanner je ze aanspreekt op een baan wat weinig oplevert is : Voor dat geld ga ik niet werken of kom ik mijn bed uit!
Gelukkig zijn mijn kinderen niet uit dat hout gesneden, en willen ze allemaal werken, zelfs de jongste van nu 16 jaar doet zijn stinkende best om te werken, en verdiend daar een leuke cent mee bij, is weliswaar zwart, maar met dat geld kun je overal terecht hoor!
Vind het Nederlands rechtssysteem gewoon altijd beetje kort door de bocht, het zou toch eigenlijk gewoon normaal en standaard moeten zijn dat wanneer kinderen in de leeftijd van 18+ zijn en dan ook een baan hebben dat dan ook gewoon aangenomen mag worden dat de bijdrage die betalende ( meestal vader ) moet betalen stopgezet mag worden!
Maar nee hoor, dit moet dan altijd weer voor de rechter en met dure advocaat voor elkaar gekregen worden!
marc
Wat een ouderwetse standpunten neem jij toch in !
Jij moest op jonge leeftijd werken, en elk ander kind nu dus ook ! Hallo, zeg.
Laat ze toch rustig studeren en genieten van hun jong zijn en extra zakcentje...
Nou Marc
om te beginnen had jij blijkbaar een baan van 55 uur (? volgens mij ben jij, als jij een zoon van 18 hebt, toch echt niet meer uit de tijd van voor de 40-urige werkweek) en je zoon zit nog op school en kan dus bijna per definitie niet financieel voor zichzelf zorgen. Dat lijkt me echt een heel andere situatie.
Begrijp ik dat je eigenlijk vindt dat hij moet stoppen met zijn opleiding en maar moet gaan werken? Of is dat niet wat je bedoelt? Een kind dat naar school gaat kan daarnaast niet een salaris verdienen waarvan het kan leven - door de bank genomen, uitzonderingen daargelaten. Dus ik begrijp de vergelijking met jezelf op die leeftijd niet.
Als je kind 18 is kun je toch gewoon een gesprek aangaan over dit soort dingen? Hebben wij ook gedaan. Ja, als je 18 bent verandert er veel, ook in financieel opzicht. Dus dan kijk je samen naar het totaalplaatje, en je neemt in je besluiten ook je normen en waarden mee (wij vinden ook dat zoon zelf bij kan dragen nu hij een bijbaan heeft, zak- en kleedgeld zijn dus vervallen en veel dingen betaalt hij nu zelf, zoals zijn telefoon(abonnement) en OV-kosten, onderhoud fiets en dat soort dingen). En dan maak je dus samen nieuwe afspraken. Maar ik vind het dus raar dat je meteen doorschiet naar een rechtszaak. Zelfs als je niet on speaking terms bent met je ex, kun je wel met je zoon overleggen en eventueel de afspraken aanpassen. Je zoon is namelijk meerderjarig, wat iets anders is dan zelfvoorzienend. Volgens mij haal je die twee dingen consequent door elkaar.
Mijn zoon woont nog thuis
Dus dan lijkt het me dat ook al heb je een (bij)baan toch redelijk voor jezelf kunt zorgen aangezien je niet de lasten hebt wanneer je op jezelf gaat wonen.
Met mijn ex praten lukt al helemaal niet, dus die optie valt al af.
En even voor de duidelijkheid schiet ik helemaal niet door naar een gang naar de rechtbank, dat is het laatste wat ik wil.
En nee ik wil helemaal niet dat hij stopt met studeren, maar als hij iedere zaterdag en soms ook op zondag werkt als 18 jarige en dus een part-time baan hebt kun je als thuiswonende toch redelijk voor jezelf zorgen, zeker als de studiekosten al ingedekt zijn door afspraken tussen ons als ouder.
Ik denk
dat jij, Marc, uit het oog verliest dat je zoon ergens woont en moet eten.
(Dan ga ik er vanuit dat je zoon niet bij jou woont, maar bij zijn moeder, klopt dat?)
En daar moet jij als vader een bijdrage aan leveren. Het 'zakgeld' kan zoon misschien zelf financieren uit zijn baan, maar als hij bij zijn moeder woont, is zij dan nu niet degene die opdraait voor het levensonderhoud?
Je zou je zoon een bijdrage voor levensonderhoud kunnen geven en zoon kan zijn moeder 'kostgeld' betalen.
Volgens mij werd iets dergelijks al geopperd.
Hij gaat nu nog naar school, misschien hierna nog een opleiding, iets meer dan een bijbaan en dus volledig voor zijn eigen levensonderhoud zorgen lijkt me zeker te veel gevraagd. Zie het als een investering in zijn toekomst, zodat hij over een aantal jaar betere kansen heeft op een goede baan, waarmee hij zelf prima zelf voor zijn kosten kan opdraaien.
Dus, ga in gesprek met je zoon
en maak afspraken met hem. Want je betaalt de afgesproken alimentatie aan hem, niet aan zijn moeder. En hoe hij het met haar regelt is zijn zaak.
Je zegt nu dat je niet naar de rechtbank wil, maar in je eerste bericht begin je zelf direct over dure advocaten. Heb je nou wel of niet al met je zoon gesproken? Weet je hoeveel hij verdient? Als ik kijk naar mijn zoon is dat geen vetpot, zo'n bijbaan, maar ik kan natuurlijk niet in jouw portemonnee kijken. Misschien kun je met je zoon afspreken dat je nu wat minder aan hem betaalt, aangezien je inderdaad al de studiekosten betaalt. Overigens, studiekosten als hij nog naar school gaat, dat stelt niet heel veel voor natuurlijk hier in Nederland. En als hij gaat studeren is er natuurlijk ook nog zoiets als studiefinanciering.
Kortom, tijd om gewoon met open blik en in goed overleg met je zoon naar het nieuwe plaatje te kijken.
Je opstelling in de openingspost vind ik nog steeds erg aanvallend en bitter. En een heel andere insteek dan een vraag als, hoe doen jullie gescheiden ouders met studerende en bijverdienende kinderen dat?
Je bent
sowieso verantwoordelijk voor zijn kosten tot hij 21 is. Er is geen sprake van dat jouw ex daar alleen voor moet opdraaien. Sterker nog: zij heeft er al het werk van, dus is het niet zo gek als jij meer dan zij voor de kosten zou opdraaien.
Rekensommetje
Nog even. Als je zoon op zaterdagen werkt, en het minimumloon ontvangt, komt dat neer op ongeveer € 160 bruto per maand. Het is zeker niet niks, maar het is dus ook niet zo dat hij kapitalen verdient...
Wat je zou kunnen doen is de getallen (inkomen van jou, je ex en eventueel je zoon) in het rekenmodel van het Nibud of LBIO invoeren. Dan kun je zien of wat je bijdraagt redelijk is. Is er onlangs iets in jouw financiële situatie veranderd?
Ik zie mogelijkheden
Ik zie vier mogelijkheden om je probleem te benaderen:
1) Als het je puur gaat om het bedrag, zou je bij het LBIO een nieuwe berekening kunnen laten maken. https://www.lbio.nl/berekenen-alimentatie.
2) Je kind betaalt (een groot deel van) jouw alimentatie als kostgeld op het adres waar hij woont, eet, wast, tv kijkt etc. waarmee jij, net als zijn moeder, nog altijd een bijdrage levert aan zijn de kosten voor zijn levensonderhoud en woonvoorzieningen. Lijkt me alleszins redelijk: beide ouders dragen bij en kind leert dat wonen en leven (veel) geld kosten en er niet alleen maar gefeest kan worden.
3) Je spreekt met kind af dat hij geen alimentatie meer ontvangt omdat hij zelf genoeg verdient. In dat geval zou hij van zijn eigen inkomen kostgeld moeten gaan betalen aan zijn moeder. De overlegmodus die Pennestreek beschrijft, zou daartoe kunnen leiden. Complicatie zou ik wel vinden dat voor mij het verminderen of stoppen van alimentatie en kostgeld betalen op het adres waar hij woont gelijk op zouden moeten gaan. Als hij geen kostgeld kan betalen, kan de alimentatie mijns inziens niet stoppen.Want dan draait moeder alleen op voor de kosten van het levensonderhoud van jullie beider zoon. Dat signaal ("Ik haak af. Je moeder lost het maar op.") zou ik als (andere) ouder niet willen afgeven. Maar goed, het kán.
4) Puur technisch is het volgens mij zo dat je zoon tegen jóu een zaak moet beginnen als je eenzijdig besluit te stoppen met betalen. Misschien laat hij het er wel bij zitten (dat zou ik doen als kind) en dan hoef je niet meer te betalen. Als je bereid bent de relatie met je zoon te beschadigen, staat die weg dus ook voor je open.
Je klinkt bitter Dat voelt vast niet goed. Het zou voor jou fijner zijn als je het kon beschouwen als het innemen van je vaderrol en het ondersteunen van en ruimte geven aan je kind tot hij echt helemaal op eigen benen kan staan. Overleggen over hoe je dit soort dingen samen regelt, hoort daar ook bij. Dan wordt een middenweg mogelijk. Als je niet zo'n goede band hebt met je kind (?) voelt dit misschien als heel onrechtvaardig.Maar je kunt er ook je trots als vader aan ontlenen: hij is je kind en je zorgt voor hem, no matter what.. Misschien ziet hij dat nu nog niet, maar ergens in de toekomst gaat hij zien dat jij er in financieel opzicht altijd voor hem bent geweest. Als hij ouder is en zelf financiële verantwoordelijkheden gaat dragen, krijgt dat betekenis.
Groet,
Jo Hanna
Financiele last
Het is ook wel wat sneu, als je mogelijk al weinig contact hebt, dat het contact dat je dan hebt er over gaat dat je zoon voor jou een financiele last is.
juf Ank
"Je bent sowieso verantwoordelijk voor zijn kosten tot hij 21 is. Er is geen sprake van dat jouw ex daar alleen voor moet opdraaien"
Niet helemaal. Je hebt een zorgplicht. Dat is toch wel wat anders dan 'voor zijn kosten opdraaien'.
nu komt de aap uit de mouw
Topicstarter: je bent niet zielig. Iedereen heeft onderhoudsplicht naar z'n kinderen toe tot 21. Ook niet gescheiden ouders. Ook gescheiden moeders. Je geeft zelf al aan dat het kind inwonend is en dus 'geen kosten' heeft. Je vindt het dus kennelijk vanzelfsprekend dat de onderhoudsplicht van moeder (huur, eten, electra) door blijft lopen. Jij hanteert een dubbele standaard.
Een 18-jarige verdient minder dan de helft van het minimumloon. Een 18-jarige met een voltijdsbaan komt nog niet eens aan bijstandsniveau (en heeft geen recht op aanvulling vanuit de bijstand want de voorliggende voorziening is studiefinanciering, zelfs al is dat alleen maar een lening). Een 18-jarige kan zichzelf uitwonend dus niet bedruipen, zelfs niet zonder studiekosten en al helemaal niet met. Met studie wordt het verhaal iets anders omdat dat een investering in jezelf is waar je best wel wat schulden voor mag aangaan. De praktijk is dat bij een baan van meer dan 10 uur per week de kansen op studievertraging heel hard toenemen, en dat de kansen op het volledig stoppen met de studie daardoor ook heel erg hard toenemen (want studievertraging wordt genadeloos afgestraft).
Kennelijk wil de topicstarten niet dat kind een studie voltooid, maar dat het kind de (qua leermogelijkheiden) beste jaren van zijn leven verspilt aan ongeschoold, ongezond werk voor een fractie van het minimumloon. In een sector die bekend staat om chronisch seizoenswerkloosheid en waarin bijna niemand z'n pensioen haalt (iedereen gaat de WAO in). Maar goed, het is tenminste een sector waarin jongeren niet ontslagen als ze recht krijgen op het volwassenminimumloon.
Een kind wat met success een voltijdopleiding volgt is geen profiteur. Ja, het kind moet ook zelf een deel bijdragen, maar het kind moet de keuze hebben tussen een flinke bijbaan (met bijbehorende risico's voor de studie) of een lening. "En-en" (lening + studieverneukende grote baan) zou niet nodig moeten zijn. En dat vind ik niet alleen, dat vinden de politieke partijen waar we op met ze allen op gestemd hebben ook. Daarom hebben we wetten gemaakt dat ouders onderhoudsplichtig zijn. En daarom hebben we ook wetten gemaakt, dat als de ouders niet in staat zijn om bij te dragen, dat de overheid die bijdrage dan overneemt (in de vorm van een aanvullende beurs).
Topicstarter, door te BESTAAN ben jij je kind tot last, want daarmee neem je je kind het recht op aanvullende beurs af. Dus betaal gewoon, net zoals bijna alle andere ouders van studerende kinderen. Wil je echt een situatie creëren waarin je kind denkt: ik zou financieel beter af zijn als mijn vader DOOD was?
Syboor, nu schiet je wel een beetje door vind ik
maar, Marc, om met je eigen woorden te spreken: als je echt wil, kan alles. En als jij echt wil dat je zoon een goede start heeft in het leven, dan kun jij in ieder geval tot hij 21 is niet zeuren over de financiële bijdrage die jij daaraan levert. Door nu zijn diploma te halen, een goede vervolgstudie te doen (met daarbij een bij(!)baantje voor wat extra zakgeld of om te sparen voor een huis/auto/grote reis) heeft je zoon een goede kans op een goede baan met vooruitzichten. Als ouder kun je toch niet beter of anders wensen voor je kind?
Nogmaals, ik snap je echt niet. Ik vind je triest. En ik hoop dat je zoon zijn gevoel voor eigenwaarde niet beïnvloed wordt door jouw houding ten opzichte van hem. Mij lijkt het vreselijk als je eigen je ouders je zien als een last, gewoon omdat het geld kost om te eten en te drinken en een hoofd boven je dak te hebben.
Lezen is voor sommige toch ook moeilijk
Zeker als ik de reactie van syboor lees.
Nu dan een andere vraag, mag ik zelfstandig het alimentatie bedrag overmaken op de rekening van mijn zoon, of heb ik daar toestemming van zijn moeder, mijn Ex dus voor nodig?
Bij 18+
Bij 18+ is het gebruikelijk dat het direct naar het kind wordt overgemaakt tenzij anders afgesproken met het KIND. Het kind is de rechthebbende vanaf 18+ niet meer de andere ouder.
het is zelfs andersom
Je zoon moet toestemming geven om het naar zijn moeder over te maken. Hij is na zijn achttiende verjaardag immers degene die recht heeft op de kinderalimentatie.
Bijbaan of baan
Wie zegt dat zoon een bijbaantje heeft? Ik ken genoeg 18 jarigen die tegen een normaal loon (dus op of boven wettelijk minimum voor volwassenen).
Er zijn heel veel deeltijd opleidingen waarbij fulltime of voor 32 uur per week wordt gewerkt. Marc geeft aan dat zoon een baan heeft, als het om een bijbaantje zou gaan zou hij dat wel zo genoemd hebben.
Dees, bijbaan
Marc schrijft dat zijn zoon nog naar school gaat. Dus bijbaan. Geen baan. Hij werkt op zaterdag en soms op zondag. Je bijdrage draagt dus niets bij.
Merkwaardig
'... aangezien je niet de lasten hebt wanneer je op jezelf gaat wonen.' Zoals iemand al eerder opmerkte: wie betaalt dan de lasten, denk je?
Tsjor
Je zou ook betalen
aan de opleiding en levenskosten van je zoon als je nog getrouwd was met je ex-vrouw. Waarom is het anders als je gescheiden bent?
Sini