Zoon is zich niet bewust van vader
Hoi allemaal,
Ik ben al een geruime tijd een stille meelezer op dit forum, ook al veel van opgestoken, maar nu heb ik toch iets wat ik graag kwijt wil en hopelijk wat ervaringen of ideeën over kan krijgen.
Even een samenvatting: Ik ben een alleenstaande moeder, mijn zoontje is inmiddels 6 jaar. Een maand na zijn geboorte ben ik bij zijn vader weggegaan, want na veel gesprekken en pogingen ging de situatie niet veranderen. Op wat sms'jes in het begin na, heb ik niks meervan mijn ex vernomen, totdat hij na 2,5 jaar om een DNA test vroeg. Indien hij de vader was wilde hij omgang en indien nodig ging hij daarvoor naar de rechter. Gezien het feit dat mijn zoon en ik inmiddels een fijne en stabiele situatie hadden met z'n tweeën heb ik aangegeven dat die behoefte er niet was, maar dat hij altijd vrij was om naar de rechter te gaan als hij dat wilde. Tot op de dag van vandaag, 3,5 jaar later, is het stil gebleven en ik verwacht ook niet dat daar verandering in zal komen. De interesse was er niet en is er nog altijd niet.
Bij ons is alles goed, mijn zoon en ik hebben hechte band, alles is netjes geregeld en het leven is eigenlijk heel erg fijn zo. Maar waar ik de laatste tijd mee worstel is; of, hoe, wat en wanneer ik mijn zoon ga vertellen over zijn vader. Hij stelt er zelf nooit vragen over, de situatie is altijd zo geweest. Er zijn ook andere moeders en vaders op school die hun kind alleen opvoeden dus hij weet dat er gezinnen in alle vormen en maten zijn. Mijn vraag is of er hier toevallig ook moeders of vaders zijn die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt, dat je kind eigenlijk niet bewust was van het feit dat er nóg een ouder is en er ook niet om vraagt? En hoe ben je daarmee omgegaan? Uiteraard zijn reacties van mensen die het niet ervaren hebben, maar wel ideeën erover hebben ook heel erg welkom.
Sorry voor het lange verhaal, samenvatten is nooit mijn sterkste punt geweest, hopelijk durven jullie de lap tekst aan!
Sorry als ik misschien bozig overkom in bovenstaande. Het is gewoon lastig om je verhaal goed duidelijk neer te zetten enkel in tekst 
Luthien
Ik snap je wel. Op een gegeven moment houdt het gewoon op. Als hij er echt belang bij had dan was hij allang in actie gekomen.
Toen mijn oudste kinderen klein waren hadden we nog wel contact met hun vader maar dat iniatief moest steeds van mijn kant komen. In het begin was hij nog wel belangstellend maar steeds meer moest het gebeuren volgens zijn voorwaarden. Uiteindelijk ben ik steeds meer het iniatief bij hem neer gaan leggen en toen is het op een gegeven moment eigenlijk gestopt. Wel hebben we door de jaren heen wel af en toe brieven uitgewisseld. Ik was hem soms ook een paar jaar kwijt maar als ik hem weer op het spoor kwam dan stuurde ik hem foto's van de kinderen. Daar reageerde hij dan wel op naar mij toe. Een paar keer heeft hij aangegeven dat hij de kinderen wel wilde zien. Ik zei tegen hem dat dit dan niet vrijblijvend kon zijn. Hij had ze al jaren niet meer gezien dus dan kan je niet een keer aan komen waaien en dan weer jaren niks van je laten horen. Ik heb hem dus ook verboden om hier langs te komen. Ik heb ook aangegeven dat hij naar de rechter kon stappen of dat we samen naar een mediator konden gaan om te kijken hoe we het contact zouden herstellen. Dat wilde hij nu ook weer niet. Het moest allemaal op zijn voorwaarden. Dus dat heb ik ook afgewezen. Blijkbaar wilde hij niet graag genoeg want anders had hij echt wel meer moeite gedaan.
Afgezien van de brief correspondentie heeft hij geen contact meer gehad met ons totdat de kinderen allang volwassen waren. Nu heeft mijn dochter heel sporadisch contact met hem en mijn zoon helemaal niet meer (ze hebben elkaar wel enkele malen gezien). Het is zoals het is. Het is jammer want het had anders kunnen gaan.
Maar je kan inderdaad verwachten van iemand die zijn kind wil zien dat die persoon er moeite voor zal doen. Je wil tenslotte weten hoe graag hij zijn zoon echt wil zien en of hij moeite zal doen een blijvend contact te leggen.
Een DNA test zou mijn eer ook te na zijn.
bij nader inzien
Bij nader inzien ben ik het wel eens met reactie van Angela. Stuur je ex een bericht dat je het prettig vind als je zoon weet wie zijn vader is en dat je daarom graag instemt met een DNA test als hij dat zo belangrijk vindt. Als je ex daadwerkelijk omgang met je zoon wil, dan zou ik nog wel goed nadenken hoe dat ingekleed gaat worden. Een kind wordt niet per se gelukkiger van een ouder die sporadisch geinteresseerd blijkt te zijn. Maar dat is voor later.
Eerst je zoon informeren
Niet te langzaam, gewoon duidelijk voor een zesjarige.
Want natuurlijk vragen anderen naar zijn vader, als hij ergens gaat spelen kan de ouder van vriendje vragen hoe zijn vader heet. Hij heeft het alleen jou nog niet gevraagd.
En als je hem dan informeert hoe zijn vader heet, dat hij ergens anders woont en zo, dan komt vanzelf de vraag: hoe ziet mijn vader eruit. En dan geef je hem een foto.
Als je zoon nieuwsgierig is naar zijn vader, dan zou je contact kunnen leggen met de vader Stuur een foto van je zoon. Dat is waarschijnlijk voldoende 'bewijs'. En dan wachten jullie af wat er gebeurt.
Of zoon heeft voldoende aan de informatie en wil voorlopig niets.
Maar dan weet hij wel wie zijn vader is, waar hij woont en kan hij zelf bepalen wat hij aan anderen wel of niet vertelt.
Alleenstaande moeder
Wellicht te laat, maar beter te laat dan nooit. Ik heb jouw samenvatting gelezen. En jouw verhaal is heel duidelijk en helder.
Ik ben zelf alleenstaande moeder. Kind is nu 23 en woont op kamers in delft ivm studie tu.
Ik heb hem alleen opgevoed en ik ben trots zoals ik het heb gedaan, baan en moederschap.
Zijn vader is bij elkaar opgeteld een jaar in beeld geweest. Ondanks mijn boosheid en verdriet heeft mijn zoon altijd contact met zijn vader mogen houden. Bellen met verjaardag, vaderdag enz. Ik heb mijn zoon gestimuleerd om contact te houden en nooit beïnvloed met mijn ervaring.
Toen hij oud genoeg was ging hij uiteraard vragen stellen. Ook die vragen heb ik geprobeerd objectief en zakelijk te beantwoorden. Totdat hij zelf erachter kwam / inzag dat zijn vader hem continu in de steek liet en in het contact moeder voor vader belangrijker was dan het contact met zoon.
Sindsdien heeft mijn zoon nooit meer contact opgezocht met zijn vader.
Wel zie ik aan mijn zoon de pijn en boosheid van afwijzing tegen zijn vader. Want geen enkel kind wil afgewezen worden. En geen enkel kind begrijpt helemaal waarom een ouder zijn/haar kind afstoot.
Ik hou zielsveel van mijn kind. En wat mij is overkomen heeft wel invloed gehad op mijn zoon zonder dat hij erom heeft gevraagd.
Als we t er soms over hebben dan blijf ik aangeven dat ik geen spijt heb voor het krijgen van hem maar wel spijt dat die man zijn vader is. Want als ik t had kunnen voorkomen dan had ik zeker mijn zoon de pijn bespaard.
Kortom: je kind zal altijd willen weten wie zijn vader is om wat voor reden dan ook. En de ene ouder heeft niet altijd het recht om informatie over de ander ouder to een kind te onthouden.
Geef je kind de liefde en begrip mee voor de motieven van een ander, maar laat een kind haar/zijn eigen oordeel vormen naar eigen ervaring.