Zoon paniekaanvallen/buikpijn
Na onze scheiding (die overigens redelijk harmonieus verliep) ontwikkelde mijn oudste zoon (15 jaar) al vrij snel paniekaanvallen die zich kenmerken door enorme buikpijn met name als hij sociale contacten aangaat. Feestjes, uitgaan e.d. zijn bijna niet doenlijk meer omdat hij het meest van de tijd in paniek door moet brengen op het toilet. Mijn zoon trekt zich terug op zijn kamer met zijn muziek. Contact met vader is oppervlakkig. Vader begrijpt hem niet, kan er niet zoveel mee. Dit maakt dat ook het contact met vader lastiger wordt (mijn zoon ziet er tegenop om ernaar toe te gaan). Ik ben zelf therapeut van beroep, heb ook eigen ervaring met paniekaanvallen (in mijn jeugd en nog lang erna) en kan hem vanuit deze hoek redelijk begeleiden door naar hem te luisteren en er voor hem te zijn. Toch .. een moeder is geen therapeut. Ik heb voor hem een goede haptotherapeute geregeld, maar die lijkt niet verder te kunnen komen. Ik raad mijn zoon aan veel meer te gaan bewegen (zit elke dag op zijn kamer), gezonder te eten (eet weinig uit angst voor buikpijn) en ben op zoek naar een andere therapeute die hem meer aanspreekt. Het is heel, heel erg moeilijk om mijn zoon zo te zien lijden. Is er iemand die hier ervaring mee heeft en een tip heeft? Ik vermoed dat er veel zit in het "niet gezien worden" door zijn vader maar mijn zoon is zeer loyaal en vindt het moeilijk hierover te praten (met therapeute). Mijn zoon zegt" jij bent mijn beste therapeut, jij bent ervaringsdeskundige (paniek) en geeft mij tips waar ik iets mee kan. Maar het is mij soms ook teveel. Hoe graag ik hem ook help, het constant bezig zijn met zijn problematiek maakt mij ook labiel en wankel. Ik heb nog twee kinderen en een stiefdochter (ben een nieuwe relatie aangegaan) en een vriend die een burn out heeft en vandaar uit ook heel veel aandacht vraagt. Ik wil voor iedereen zorgen, maar voel de laatste tijd dat ook ik begin te wankelen. Ik ben weer gaan roken en drink tegenwoordig gewoon om hier nog wat ontspanning in te vinden (ik drink elke avond voor het slapengaan twee wijntjes/biertjes maar toch ook wel twee keer per week meer dan dat om maar gewoon te kunnen slapen zonder te voelen wat er allemaal speelt). Wie oh wie kan me een tip aan de hand doen?
Hulpverlening in huis?
Hai Rowen,
een pittig verhaal wat je daar schrijft, je hebt een hoop op je bord en probeert het voor iedereen goed te doen. Wie zorgt er voor jou? Wie ondersteunt jou in alle zorgen om anderen?
Ik zie in je verhaal dat je niet afwijzend staat tegen hulp. Zou het voor jou een meerwaarde kunnen hebben om hulpverlening in huis te krijgen, voor een paar maanden (zolang als nodig is) om eens samen te kijken naar hoe zaken lopen in jouw gezin? Ik merk dat je verhaal bij me oproept dat de verbintenis tussen jou en je zoon heel sterk is, dat is positief en tegelijk kan het ook een belemmering zijn voor je zoon om zijn problemen zelfstandig en adequaat aan te pakken. En hoe zit het met de zorg en rolverdeling richting de eigen kinderen en stiefkind? Welke rol speelt je nieuwe partner, welke verwachtingen mag/moet/kun je van hem hebben ondanks zijn burnout? Op welke manier kun jij samen met je gezin ervoor waken dat jij ook richting een burnout gaat? Voor al dit soort vragen zou je, tijdelijk, hulp kunnen krijgen die zich ook letterlijk in je gezin begeeft en samen met jullie gezin ook zaken aan kan pakken.
Ik wens je het allerbeste!
Zelf
Als ik jou was zou ik professionele hulp voor mezelf gaan zoeken en andere professionele hulp voor mijn zoon( bv bij een erkend psychotherapeut).
Je bent nu te zwaar belast,en dat voel je goed aan.
Je zoon blijft op jou leunen, maar moet zijn eigen traject gaan volgen. Jij bent zijn moeder, niet zijn therapeut.En misschien kan jij daarbij ouderbegeleiding krijgen om hem te helpen?
Voor allebei
Dankjewel voor jullie reactie. En ja, inderdaad, ik moet iets gaan doen, ook voor mezelf.
