Zorgen, moeilijke situatie
Sinds kort lees ik mee op dit forum.
Ik ben nu bijna 5,5 jaar (stief/bonus) moeder van 2 jongens. Hun vader en ik hebben samen een dochtertje gekregen, zij is nu 3. Er is een omgangsregeling om het weekend en halve vakanties.
In het kort de situatie; de jongste zoon zit erg in een loyaliteitsconflict en heeft ADHD.
ouders hebben erg slechte communicatie en een paar rechtszaken gehad de afgelopen jaren. Alleen financiële zaken trouwens niet om de kinderen.
De kinderen zijn heel erg wild, erg fysiek en verbaal naar elkaar en naar spullen. Ik heb geprobeerd daar op een bepaalde manier mee om te gaan de afgelopen jaren. Ik heb ook niet het gevoel dat ze mij niet mogen oid.
Ik heb wel af en toe contact met hun moeder omwille van de kinderen.
De jongste zoon wil eigenlijk al heel lang niet naar ons toe. Maar als wij vragen waarom dat is dan komen er redenen als hier heb ik een zusje en moet ik mijn broer delen dan spelen ze leuk samen, papa is strenger ed.
Of juist ik vind mama liever en anders is mama alleen. Hij is erg angstig en voelt zich niet veilig bij ons, ondanks dat mijn man hem alle aandacht geeft met naar bed gaan en we met hem praten, dingen uitleggen enz. Maar hij geeft zelf ook toe dat hij jaloers is.
Nu het grote probleem op school gaat het echt niet goed.
De thuissituatie hier helpt ook niet mee, het wilde spelen, het vele corrigeren, de spanning die er hangt zodra ze er zijn.
We weten behalve hulp via huisarts, het sociaalteam, kinder psychiatrie, weten we nu niet hoe we de stress, angst weg kunnen krijgen, of minder.
Moeten we hem rust geven in de zin van (nog) minder bij ons komen? Of in ieder geval niet meer slapen? Of hebben jullie tips misschien?
Korte termijn
Als je alleen maar kijkt naar wat het kind of de kinderen willen, dan zou je dus inderdaad minder kontakt moeten hebben. Maar ik denk dat dat korte termijn is.
Mijn ervaring is dat kinderen in de loop van hun leven nogal kunnen wisselen als het gaat om loyaliteit: dan is het goed bij mamma en dan bij pappa, al naar gelang. Er zitten vaak geen ernstige overwegingen onder, slechts kinderlijke behoeftes. Die weer veranderen. Pas als ze de 20 ruim gepasseerd zijn kunnen ze echt de balans opmaken. En die pakt vaak verrassend genuanceerd en goed ingewijd uit.
Daarom vind ik niet dat een vader zich te snel moet terugtrekken. De kinderen moeten maar leren leven met hun vader, ook al schoppen ze nu dan overal tegenaan.
Ik heb wel de indruk dat het nu vooral lijkt te gaan tussen jou en moeder. Dat is niet de goede dichotomie. Het gaat om vader en moeder.
Ik zou met vader afspreken dat hij in het weekend dat de kinderen bij jullie zijn, met zijn zonen op stap gaat. Altijd. Verzin maar wat: vogels kijken, hardlopen, voetbalaanhanger worden, maakt niet uit wat. Zodat ze 's avonds moe maar voldaan aan tafel schuiven. Vaste prik: zaterdag = vaderdag. Lekker ondernemen, uitproberen en actie. Dan heb jij een dag alleen met je dochtertje. 'Avonds iets gezelligs, slapen, film, spelletje op de computer, en de volgende dag even rustig aan. dan kunnen ze ook even wennen aan jou en aan het zusje; en zich uitkuren.
Tsjor
Corrigeren
Misschien helpt het als je stopt met corrigeren en meer ruimte biedt om fysiek te spelen. En verder de kinderen meer uit elkaar houdt.
Heeft deze jongen wel een ruimte waar hij zichzelf kan terugtrekken? Echt, zonder dat andere kinderen of volwassenen hem dan toch weer benaderen?
Op een gegeven moment gaat die privacy, ruimte om weer tot jezelf te komen, ook een rol spelen. Het moet vaak uitgelegd worden, ook aan ouders dat je dan niet achter een kind aanstormt en alsnog loopt te tetteren of te eisen.
Als een kind zich terugtrekt dan is het kloppen op de deur en alleen als je toestemming krijgt om naar binnen te gaan, dan gaan. En niet blijven vragen.
te zwaar
Misschien is de situatie voor dit kind gewoon te zwaar. Ik zou de omgang verminderen en kijken of het over de hele linie dan beter gaat. De frequentie van het contact kan dan later eventueel weer wat opgehoogd worden
Co ouderschap
Is er geen mogelijkheid tot co oudersschap? Dat geeft misschien meer balans?
Ik heb ook een stief/ bonus zoon van 5
En een dochter uit een eerdere relatie van 8
At loopt ookniet gesmeerd.
We wonen sinds anderhalf jaar samen en zijn zoontje doet alsof ik niet besta.
Reageerde niet kijkt gek en starend..
Heel vele gepromoveerd niets werkte.
Sinds een maand heb ik hulp via een opvoedcoach die me bewust maakt ook van kijk even houden en reacties naar hem. En mij doet helpen kijken hoe hij naar dingen kijkt.
Het helpt wel ; tis niet ineens veranderd en super gezelllig..
Maar stapje voor stapje word het voor mij ook makkelijker.
En hij komt kets meer los
ik zou
Zeker niet de omgang verminderen tenzij je erop af wilt stevenen dat het contact tussen vader en zoons slechter gaat worden. Eerlijk gezegd zou ik eerder nog voor meer contact in een vaster ritme pleiten.
Wat betreft erg fysiek zijn: weet je zeker dat dat zo is, of kan het ook een beetje zijn wat jij gewend bent vanuit je basisgezin en/of vriendinnetjes van vroeger? Het zijn namelijk wel jongens en die zijn in dat op zicht vaak wat fysieker. Vooral als er ADHD bij komt kijken is dat wel het geval. Probeer het in elk geval te zien als iets van hen, iets goeds of een neutrale eigenschap die je niet hoeft te veranderen alleen in goede banen te leiden. Geef ze een goed uitlaatklep in dat opzicht (via vader of jou, hoe dan ook) en zorg dat je het ook weer tijdig indamt door rust te creëren.
De jongste zoon is vlg. mij ook, behalve ADHDer, een gevoelige lieverd. Kan het zijn dat moeder op zijn gevoel werkt (bewust of onbewust daar heb ik geen oordeel over) dat ze het moeilijk vindt als de jongens weg zijn?
De spanning op het corrigeren: daar is misschien wel nog iets op te winnen. Je kunt je oefenen in het positief uitspreken van correcties en in goed voorbereiden op dingen. Bij mijn zoon (met ADHD) hielp het altijd heel goed als ik van te voren zei dat hij bij het thuiskomen zijn tas en jas rustig ging opruimen, dat we daarna iets gingen drinken en dat hij als dat op was heel hard mocht rennen of iets van gelijke orde. Ja, dat moest ik iedere keer weer voorbereiden, maar het hielp wel.
En verder petje af, voor de respectvolle manier waarop je erover schrijft. Het valt heus niet altijd mee met drukke jongens, en deze zijn niet eens van jezelf, maar je doet het toch maar wel.
positief uitspreken van correcties
Daarmee bedoel ik dus :
Niet schreeuwen!= zachtjes praten!(en goed voorbeeld geven)
Niet rennen= ga maar gewoon lopen
Alles in DOE opdrachten, niet in Niet-doen opdrachten. Je merkt vanzelf dat het dan ook gemakkelijker is om rustig en vriendelijk te praten.
Daarnaast is het erbij vertellen van prettige consequenties ook altijd een goede zet: zonder dat je direct vervalt in het constant moeten belonen van het gedrag.
leeftijden?
Vraagje - hoe oud zijn de jongens?
Bedankt
Dank jullie voor de reacties. Vooral met de tips van tante Sidonia kan ik wel wat.
Miekemieke; ja precies dat denk ik ook weleens vandaar dat we daar ook aan twijfelen hoe hiermee om te gaan.
Mollies; meer dan wat er afgesproken is in het convenant tussen de ouders 6 jaar geleden zit er niet in. Mijn man heeft de afgelopen jaren opties voorgesteld voor meer contact voor andere omgangsregeling etc. Maar moeder wil het zo laten als het is.
Marie; De kinderen zijn 8 en 12.
Pricacy
AnneJ haalt volgens mij een nuttig punt aan: is er een plekje waar hij de rust kan vinden? Waar hij echt even alleen kan zijn? Hoeft niet eens echt een eigen kamer te zijn: ik herinner me van een vriendje van mijn zoon dat hij jarenlang een eigen stoel had (zo'n hangstoel van de ikea) die in de gang hing en waar hij zich in terug kon trekken. Iedereen in huis wist dan dat ze hem met rust moesten laten.
En doet je man wel eens iets met zijn zoon alleen? Dus zonder grote broer en kleine zus erbij? Kan ook nog wel eens helpen.
Ja ze hebben beide een eigen kamer met eigen spullen.
Hij wil daar niet spelen, niet alleen zijn. (Voelt zich niet veilig denk ik)
Mijn man gaat best vaak even alleen iets met hem doen, spelletje op de Xbox, boodschapje, kinderboerderij. We proberen met hem te praten wat hem dwars zit, maar soms weet hij dat zelf ook niet goed.
Hij heeft ons laatst verteld dat hij tegen mama had gezegd dat hij het liefst maar 1x per jaar bij papa wil komen, mama haar antwoord was toen dat vind ik heel lief van je maar dat is niet mogelijk.
Soms lijkt het wel alsof hij expres dwars en moeilijk doet dat hij dan denkt dat een hem hier niet meer willen oid.
Een
Een moet wij zijn in de laatste zin
Au!
Dat is een slechte reactie van moeder... Dat is wellicht de reden van het loyaliteitsconflict. Wat kun jij eraan doen. Helaas heel erg weinig. Degene die hier het meeste werk zou moeten verzetten is moeder. Een mogelijke manier is als beide ouders in ouderschapsbegeleiding gaan, specifiek voor gescheiden ouders.
Ik hoop dat jullie voor deze kinderen kunnen zorgen dat het beter wordt. Ik zie en hoor het helaas zo vaak fout gaan. Dat kinderen zo klem zitten dat ze er liever voor kiezen om 1 ouder niet meer te zien dan om met een verscheurd gevoel te moeten leven.
Oei ja, dat
"Dat kinderen zo klem zitten dat ze er liever voor kiezen om 1 ouder niet meer te zien dan om met een verscheurd gevoel te moeten leven."
Die komt hier wel binnen ja....