Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

tonny

tonny

02-01-2009 om 16:18

Als je voor iets vervelends naar ziekenhuis/arts moet...

... ga je dan liever alleen of samen? En in het geval van samen: wie kies je als gezelschap? En wat doe je als 'gezelschap' zich opdringt? Of je juist in de steek laat?

Heb er persoonlijk niet mee te maken, maar ik dacht erover na naar aanleiding van een andere vraag op OO en ervaringen in de kennissenkring.

tonny

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
krin

krin

02-01-2009 om 16:54

Liever alleen

geloof ik. Dan hoef ik me niet bezig te houden met mijn begeleider, en kan ik me beter overgeven aan wat er moet gebeuren. Ik heb twee nagenoeg onverdoofde curettages (alleen plaatselijk) ondergaan, en was blij dat man daar niet bij was. Al was ik even blij dat hij me daarna thuis opving en vertroetelde.
Bij de bevalling vond ik het wel fijn dat hij er was, al vond ik het ook moeilijk om te vertellen wat ik van hem wilde. Als er ooit een moment was dat hij gedachten had moeten kunnen lezen, was dat het wel.
Maar goed. Het hangt denk ik erg af van de aard van de ingreep of behandeling. Toen mijn moeder bestraald moest worden, ben ik wel een paar keer meegegaan, en dat vond ze wel fijn, zo'n bekend gezicht in de buurt. Als je afleiding kunt gebruiken, om niet door te schieten in je zenuwen of je angst, zou ik gezelschap denk ik wel fijn vinden.

Yta Chalne

Yta Chalne

02-01-2009 om 17:58

Alleen

Ik ga altijd alleen. Dan heb ik op de terugweg nog even rustig de tijd om eventueel slecht nieuws een beetje leuk te verpakken Het idee dat je je bezig moet houden met een begeleider tijdens een gesprek met een arts staat me erg tegen.

Samen

Als er veel informatie wordt gegeven of ik heb veel te vragen dan wil ik samen met iemand. Die kan dan de ontbrekende/aanvullende informatie geven/vragen.

Tinus_p

Tinus_p

02-01-2009 om 21:17

Bezighouden met begeleider?

Krin:
"Liever alleen geloof ik. Dan hoef ik me niet bezig te houden met mijn begeleider,"
Que? Dan is die begeleider toch echt fout bezig.
Ik vind het prettig als er iemand meegaat bij 'vervelende' dingen, en omgekeerd ben ik ook wel eens meegeweest. Maar het gaat dan niet om de begeleider; de patient staat kan vol in het middelpunt, en je gaat mee om die te steunen -praktisch of emotioneel. Dus als jij je bezighoudt met je begeleider, is er iets mis.

MaximeM

MaximeM

02-01-2009 om 21:57

Wel eens meegeweest

Hoi,

Ik ben wel eens meegevraagd, maar dan is mijn taak meer even wat afleiding geven aan de 'patient' terwijl we in de wachtkamer zitten, en bij de dokter zelf goed luisteren zodat degene zelf niet alles alleen hoeft te onthouden. Ook ben ik wel een aantal keren meegeweest bij iemand die een oogonderzoek moest laten doen en niet mocht terugrijden met de auto.

Maxime

kaaskopje

kaaskopje

04-01-2009 om 02:09

Met mijn man

Als ik echt voor iets vervelends heen moet ga ik uiteraard het liefst met mijn man. Ik weet niet of dat zo vanzelfsprekend is voor iedereen maar voor mij wel.
Ik zou het niet prettig vinden als de halve familie mee zou komen. Wat ik wil vertellen komt wel op een moment dat ik daar aan toe ben.

Ligt er aan

de ene keer denk ik laat me maar alleen gaan, de andere keer neem ik graag iemand mee.. ik heb aleen maar goede ervaringen met iemand mee nemen, alleen is het lastig iemand te vragen mee te gaan, en dan bieden de mensen die je liever niet mee wil aan dat ze wel mee willen

zelf bied ik nu ook bij mensen aan mee te gaan en ben met mijn moeder laatst ook mee geweest, hebben dik lopen geiten in de wachtkamer en dat vond ze erg prettig want ze was erg zenuwachtig... en thuis ben ik er ook bij geweest toen de uitslag kwam..

je moet denk ik inderdaad de goede begeleider hebben, niet 1 waar je mee bezig moet zijn maar gewoon iemand die je op dat moment prettig vind om om je heen te hebben

reina

reina

04-01-2009 om 11:53

Ligt eraan

Meestal ga ik alleen naar het ziekenuis etc., maar als ik nare dingen zou verwachten zou ik graag samen zijn, je gaat dingen toch op je eigen manier interpreteren en dan kan het fijn zijn als een ander ook gehoord heeft wat er gezegd is. Vragen die ik wil stellen schrijf ik op, zodat ik ze niet kan vergeten als ik er eenmaal zit.

krin

krin

04-01-2009 om 12:33

Iets mis

Tinus: "Dus als jij je bezighoudt met je begeleider, is er iets mis."
Eh... met mij? Ik dacht dat Tonny het specifiek over een ingreep had - dus dat je weet wat er gaat gebeuren. Dan ben ik liever alleen. Omdat ik mijn begeleider niet eenvoudig kan reduceren tot een hand om in te knijpen (ik wil dan tussendoor weten of alles nog goed gaat met hem, bijvoorbeeld), en mijn meest aangewezen begeleider zich niet eenvoudig láát reduceren tot hand om in te knijpen. Als dat betekent dat er iets mis is, so be it. Het werkt voor mij.
Als het om een gesprek gaat, is het een ander verhaal. Dan is begeleiding zeker welkom, om andere vragen te stellen dan die ik zelf kan bedenken, en om mee te helpen de antwoorden te onthouden.
Gelukkig heb ik niet heel veel ervaring op dit gebied, dus wie weet blijkt het nog wel eens anders dan ik nu denk.

Tinus_p

Tinus_p

04-01-2009 om 13:09

Krin

Krin:
"Ik dacht dat Tonny het specifiek over een ingreep had - dus dat je weet wat er gaat gebeuren. Dan ben ik liever alleen. Omdat ik mijn begeleider niet eenvoudig kan reduceren tot een hand om in te knijpen (ik wil dan tussendoor weten of alles nog goed gaat met hem, bijvoorbeeld), en mijn meest aangewezen begeleider zich niet eenvoudig láát reduceren tot hand om in te knijpen. Als dat betekent dat er iets mis is, so be it. Het werkt voor mij."
Ik vind dat idd 'raar'. Op het moment van een ingreep mag je egocentrisch zijn, en je begeleider ff reduceren tot een hand om in te knijpen, terwijl je begeleider dat moet kunnen accepteren. Dat maak je later wel weer goed.
JIJ bent namelijk ziekzwakmisselijk door de pijn/verdoving/spanning/whatever.
Zo deed ik dat ook met mijn liesbreuk, ik droeg het als een man

Met mijn man

Ik heb het liefst mijn man mee op een dergelijk moment. Dan gaat het op de zoals Tinus beschrijft: hij is er dan voor mij en om hem bekommert zich dan even niemand. Andersom werkt dat ook zo, soms ben ik niet meer dan een hand om te knijpen of een oor om mee te luisteren.

Yta Chalne

Yta Chalne

04-01-2009 om 19:07

Tja

Nou,iedereen is anders. Ik zie véél artsen, en mijn man zou met alle liefde mee willen, maar ik ga liever alleen. Ik denk dat ik dan meer het gevoel heb dat ik controle heb. Ik heb onafhankelijk van wie het is altijd de neiging in te zoomen op mensen om me heen, en hoe zij iets ervaren, dus wie er ook meegaat, ik zou wel degelijk het idee hebben dat ik iets 'moet' met mijn begeleider. Dat heeft veel meer met mij te maken dan met de begeleider uiteraard.
Ingrepen doe ik al helemaal liever alleen, dan concentreer ik me het beste. De enige concessie die ik daarop heb gedaan waren de bevallingen
Als ik een consult rustig op me heb kunnen laten inwerken bespreek ik het met echtgenoot. Die is dan een geduldig oor, en ik mag ook mopperen en knijpen

Tineke

Tineke

04-01-2009 om 19:15

Saampjes naar de dokter

Ik vond het altijd zo'n getrut, het enige wat ik fijn vond was dat echtgenoot me ophaalde van de tandarts (hoe dan ook, dat vind ik vreselijk). Maar tijdens ziekte van hem, hebben we alle doktersbezoeken samen gedaan. Misschien niet zozeer als steun, maar vooral omdat het ons beiden aanging.
Vervolg-vraag: tot welke leeftijd ga je met je kinderen mee naar tandarts, dokter, etc,?

Met mijn man

Gelukkig nog geen ernstige dingen mee gemaakt, maar de bezoekjes die ik moest plegen aan een ziekenhuis was mijn echtgenoot erbij. Hij zit rustig naast mijn zijde en later bespreken we wat er gezegd is.
Met mijn zoon ga ik mee naar dokter en tandarts totdat hij aangeeft liever alleen of met iemand anders te gaan. Ik kan me ook voorstellen dat ik in de toekomst bij het ene bezoek wel aanwezig ben en bij het andere niet. Een tandartsbezoek ervaart hij misschien anders als de uitslag van een belangrijk onderzoek.

Yta Chalne

Yta Chalne

04-01-2009 om 21:47

Kinderen

Met de grote kinderen gaan we mee als ze dat graag willen. Mee naar de orthodontist wordt bijvoorbeeld niet op prijs gesteld, mee naar de huisarts meestal ook niet behalve als het spoed is, of iets 'engs', een van de puberella's moest onlangs bloed laten prikken en toen werd begeleiding zeer op prijs gesteld (van mijn man liefst, die beter meeleeft en trakteert op roze koeken na afloop enzo

reina

reina

04-01-2009 om 23:05

Kaatje

Ik kan me goed voorstellen dat jullie de bezoeken samen deden, want het ging inderdaad ook jou net zoveel aan!
Wat betreft jouw vraag, ik ging al jong niet meer met mijn kinderen mee als ze naar de dokter gingen (jaar of 14 ofzo), maar met de controles van mijn zoon bij oncologie en oogheelkunde (ook controles mbt kanker) ben ik meegegaan tot hij een jaar of 18 was, ook omdat zijn oogarts Engels spreekt en we zeker wilden weten dat alles goed begrepen werd. Ik weet dat een vriendin voor controles bij oncologie nog steeds met haar dochter meegaat, ook al is ze eind 20. Het ligt er dus erg aan waarvoor je naar een dokter gaat.

Hangt er van af...

wat anderen hier ook schrijven; ik denk dat het er vanaf hangt waarvoor je naar het ziekenhuit moet. Ik kan me voorstellen dat je in geval van belangrijke gesprekken; waarin bijvoorbeeld een ingrijpende behandeling wordt besproken liever niet alleen bent.
Ik heb de laatste jaren heel veel artsenbezoeken gedaan; ik had graag mijn man meegehad met deze bezoeken, maar helaas kon dit niet altijd. Ik moest zo vaak dat hij gewoon niet zo vaak vrij kon nemen. Dat kon hij tegenover zijn opdrachtgever gewoon niet maken en bovendien was dat financieel ook een probleem geworden (ivm eigen bedrijf).
Daarbij is het ook wel zo dat je een soort van 'gehard' wordt; voor mij geldt zeker; hoe vaker een arts/onderzoek hoe makkelijker alleen. Daarbij is het in geval van onderzoek of een operatie ook nog zo dat het voor de begeleider (mijn partner) wel heel vervelend is; die zit alleen maar een beetje te wachten. Toen ik in september geopereerd moest worden is hij ook niet meegeweest; ik ben gewoon alleen gegaan, ik wist wat er ging gebeuren, het was de zoveelste keer in de afgelopen jaren, en het was prima zo.
Over meegaan met kinderen; volgens mij ligt dat ook heel erg aan het kind; hoe veel krijgt hij/zij zelf mee van een gesprek, in hoeverre draait hij/zij het naar zijn hand (ik zie mijn zoon al dingen verzwijgen als er iets gebeuren moet wat hij eng vindt). Ben wel benieuwd hoe zich dat zal gaan 'later' als mijn zoons en ik 'groot' zijn.
Groet, heli

Lys Lionne

Lys Lionne

05-01-2009 om 10:54

Eigenlijk nooit...

Meneer en mevrouw Lionne bezoeken eigenlijk nooit gezamelijk een arts. Is twee keer gebeurd: de 1e keer was toen meneer Lionne voor de moeilijke keus stond een genetisch onderzoek te laten doen, de uitslag zou veel impact op de rest van ons leven hebben. De 2e keer betrof de uitslag van bovenstaand onderzoek. Was goed dat ik mee was, konden we namelijk meteen samen door naar de psycholoog die al klaar zat voor ons Eigenlijk drie keer dus....
Met de kinderen (13 en 11) ga ik nog wel mee, maar laat hen wel zoveel mogelijk zelf het woord doen. Vreemd genoeg beginnen artsen altijd over hun hoofden heen aan mij vragen stellen. Waarom ze dat toch doen? Zij voelen toch wat er in hun lichaam gebeurd??

Jessica O

Jessica O

06-01-2009 om 10:51

Ligt er aan

als het echt vervelende dingen zijn dan gaat mijn man mee. Maar toen we jaren geleden soms 3x per week naar de gyn moesten voor een echo (we zaten in het behandel traject) ging hij niet altijd mee. Soms kon hij gewoon niet ivm werk. Dan ging mijn moeder of vader wel eens mee. Ik moest ruim 45 min rijden en dat vonden mijn ouders niet leuk voor mij om alleen te doen. Ik ging dan wel alleen naar de arts, ouder wachtte dan op de gang.

Jessica

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.