Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

part

part

17-11-2009 om 11:28

Asperger

Sinds ongeveer een jaartje ken ik iemand met asperger, ik doe regelmatig mijn verhaal aan haar, het is fijn vriendschappelijk en zij heeft er ook veel aan, buiten mij heeft ze heel weinig vrienden, en het is dus wel waardevol voor haar dat ik contact met haar hou
maar...ik krijg zo weinig terug, ik moet altijd vragen om mij even terug te schrijven, ik doe bvb 3 mailtjes op haar 1, ze durft bijna nooit in levende lijve een gesprek met mij aangaan, waarschijnlijk weet ze zelf hoe -toch wel 'koud' - ze overkomt en schaamt ze zich daarover (?) Ze heeft dan van die 'gekke' smoesjes om er onderuit te komen (duidelijk leugentjes, iets wat ze blijkbaar niet 'kan')Nu dacht ik haar tempo in reacties te volgen, maar het is duidelijk dat het contact dan zal dood bloeden en ik denk dat ze dat toch wel heel erg zou vinden...of vergis ik mij ?,
Hoe voelen aspergers het aan ? zou ze er droef van zijn (ze zegt dat dus wel, maar dat zie je uiterlijk in niets aan haar), ik zou het graag eens zien vanuit haar ogen, als ze totaal niets emotie tonen, voelen ze dat vanbinnen toch wel heviger aan ? of kunnen ze zich er wel gemakkelijker overheen zetten, en is het misschien na verloop van tijd misschien voor haar eerder een opluchting dat ik niet meer telkens vraag aan haar om ook wat vanzichzelf te laten horen ipv alles van mijn kant te laten komen ...??
dus..ervaren aspergers emoties hetzelfde als een doorsnee iemand of kunnen ze het gemakkelijker van zich afzetten, voelen ze dezelfde pijn of minder ? ik besef dat ik wel wat voor haar beteken omdat het haar zo moeilijk lukt contacten te leggen en vooral te houden, ik denk dat ze geen positief zelfbeeld heeft, maar voor mij is het steeds moeten 'geven' en zo weinig terug 'aanvoelen' wel moeilijk...
Misschien ben ik onduidelijk, maar ik hoop dat er iemand is wat mijn vraag een beetje begrijpen kan...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Jakiro

Jakiro

17-11-2009 om 14:05

Mijn ervaring

Alleen dan met mijn PDD-NOS puber
Ja, ze wil zeker vriendschap. Ze voelt zich er fijn door (al kan ze dat niet omschrijven, of uiten).
Ze snapt alleen niet hoe ze vriendschap moet onderhouden. Ze snapt niet dat er wederkerigheid bij hoort. Ze heeft van mijn kant continu aansporing nodig om een actie te ondernemen die antoont dat zij de vriendschap ook fijn vind.
Dus wél antwoorden op dat SMS-je, even bellen hoe een toets ging of hoe het gaat.
Ze snapt dat soort dingen écht niet en weet ook écht niet dat dingen die zij eigenlijk wel fijn vindt, dat een ander dat ook fijn zou vinden. Die spiegeling, zelfreclectie is gewoon niet aanwezig.
En ja, ik ben er van overtuigd dat die emoties er wel zijn, alleen de koppeling naar buiten is er niet, dus de buitenwereld ziet het niet.
Als je haar een heel fijn mens verder vindt, graag haar vriendschap wil behouden, zal je moeten accepteren dat bepaalde dingen gewoon niet uit haar zelf komen en dat je hoogstwaarschijnlijk zelf de stappen zal moeten nemen.
Wat misschien wel kan helpen is dat je contactafspraken maakt. Bijvoorbeeld iedere maandagavond om 21.00 uur belt zij jou. Gewoon een standaard afspraak, zonder uitzonderingen. Het is dan niet spontaan, maar gebeurt dan waarschijnlijk wel. Ze is er dan ook op aan te spreken en ze begrijpt dan ook dat ze er op aangsproken wordt. Nadeel is dan wel dat ze kan bellen als het jou niet uitkomt en je haar dan wel de tijd moet geven die ze anders ook zou krijgen. Hoogstwaarschijnlijk snapt ze namelijk niet dat het jou niet uitkomt, want: "jullie hadden toch die afspraak ?"
Jakiro

part

part

17-11-2009 om 15:38

Zo vreemd

De persoon waar ik het over heb heeft een universitaire opleiding, heeft een hoge intelligentie
toch is er niet aan haar verstand te brengen dat ik bvb graag een mailtje terug krijg, Ze zal wel volmondig zeggen dat ze de volgende keer een reactie zal geven, maar dat is dan 1x (met moeite) en daarna lukt dat blijkbaar weer niet meer. Ook zo met sms-jes, ze zegt dat zo fijn te vinden om er te krijgen, maar zal er zelf dus nooit eentje sturen, of bvb bij het chatten: ineens is ze weg, zonder boe of ba, zonder te zeggen dat ze weg gaat of een goede dag nog te wensen, neen foetsie...
Of als je ze eens tegenkomt, iemand anders laat dan spontaan een glimlach zie, zij niet, en dan vraag je toch af waarom ze zo geen enkele gezichtsuitdrukking geeft, (eigenlijk heeft ze een 'koude' uitstraling)
Toch wil ze echt wel, en dat zegt ze dus wel duidelijk,ik weet wel dat het kostbaar voor haar is, maar ik kan blijkbaar op dat vlak niets terugverwachten en ik vraag mij af of dat op termijn houdbaar zal zijn...

part

part

17-11-2009 om 16:00

Dankbaar

dan is het eigenlijk bijna een beetje 'liefdadigheidswerk' (en eigenlijk ben ik niet zo een gevers-type)
Ik vind het dus wel fijn dat ze regelmatig zegt dat ze blij is met mijn reacties (zeggen, want zien kan je dat niet aan haar), dat doet ze dus wel,op een bepaalde manier toont ze wel haar dankbaarheid, ze laat weten dat ze graag ontvangt, maar geven kan ze dus niet, toch niet in de vorm van wederzijds reageren

Caillic

Caillic

17-11-2009 om 16:01

Mijn mantra

"het is onvermogen, geen onwil"
En een leestip: Van een andere planeet, van Dominique Dumortier. Geen theorie, maar van binnenuit de beleving. Indrukwekkend en verhelderend.

Mamvantwee

Mamvantwee

17-11-2009 om 16:08

Broer

Mijn broer heeft asperger. De diagnose is pas recent gekomen, het is al een volwassen vent met huis, baan en (jawel, het kan wel) vrienden. Ook hij is slim en drs. Maar ook met een gebruiksaanwijzing. Ik weet niet beter dan wat ik doe, omdat het nou eenmaal al mijn hele leven mijn broer is. Zo ga ik met hem om, al zie ik ook wel dat hij anders is dan anderen.

Ik ben altijd heel expliciet en duidelijk in mijn vragen. Ik verwacht niet alleen dat hij mijn sociale emailbabbels beantwoord, ik zet dat gewoon duidelijk in mijn email: 'laat eens weten hoe het met jou gaat?' of 'ik bel je vanavond om 8 uur'. Als hij op een (kinder-)verjaardag is uitgenodigd, dan begin ik zelf over de mogelijke kadootjes. En als we samen een kado aan onze ouders geven, koop ik het en wacht ik niet op een aanbod van zijn kant om zijn helft te betalen, maar bel ik hem op om het bedrag en mijn rekeningnummer door te geven.

Op zijn manier komt de affectie ook van zijn kant naar mij. Dat zie ik best, zo werkt het nou eenmaal bij hem. Het is inderdaad geen onwil, maar onvermogen.

groet, mamvantwee

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-11-2009 om 18:40

Part

Nee, het is niet vreemd. Wat jij beschrijft IS namelijk juist waarom men zegt dat ze asperger heeft. Als je haar dit soort dingen gewoon eenvoudig aan haar verstand zou kunnen brengen, dan zou ze het geen asperger heten.

part

part

17-11-2009 om 19:03

Afvraag

wat ik me ook afvraag is wat ze zelf beseffen dat ze anders doen of uitstralen of zijn, Ik vraag mij soms af wat ze er zelf van beseft en doorheeft.Denken jullie dat hun gevoelens hetzelfde zijn of kunnen ze beter alleen leven, zonder partner ed, lijken ze op dat vlak harder doordat kunnen ze zich meer met zichzelf wentelen ?

Jakiro

Jakiro

17-11-2009 om 21:04

Ze beseffen donders goed dat ze anders zijn. Tenminste; wij zijn anders. Wij verwachten dingen die helemaal niet uitgesproken zijn, wij lezen tussen regels door, wij kunnen iets anders opvatten dan dat het gezegd wordt.
Het spreekwoord "c'est la tone qui fait la musique" gaat voor hen niet op.
En als je heel diep nadenkt, zijn wij ook eigenlijk raar
Maar ook autisten hebben gevoel, pijn, liefde. Alleen dat is een gevoel, blijft een gevoel en wordt niet omgezet in zichtbare emotie. Het zijn zeker geen robots.
Ze kunnen ook zichtbare emoties van een ander niet omzetten naar een gevoel die in hunzelf ligt. Als je echter beschrijft dat je je heel boos voelt, zullen ze dat zeker bevatten.
Als ik jou was, zou ik een heleboel gaan googlen op Asperger. Ik denk dat je een heel stuk wijzer wordt
Jakiro

toja

toja

18-11-2009 om 09:32

Autisme

Wat je beschrijft klopt bij Asperger. Het is een vorm van Autisme. Ik heb zelf een zoon van 9 met autisme en een normale tot hoge intelligentie. Wij leren hem de regels en hoe dingen horen; het gaat niet vanuit zijn gevoel. Er is veel te lezen over dit onderwerp en dan begrijp je het misschien wat beter.
Ja; mijn zoon heeft gevoel en hij wil graag vrienden. Gelukkig heeft hij er ook een paar. Maar het blijft wel heel moeilijk! Mama; wat bedoelen ze; waarom doen ze zo; zeggen ze dit enz. Hij beseft ook heel goed dat hij anders is! Als hij oma op straat tegenkwam keek hij dwars hoor haar heen; hij snapte er niks van want oma hoort niet daar; die hoort bij haar huis... Het is dus niet raar; ze verwacht jou gewoon niet op straat....

part

part

18-11-2009 om 10:39

Pavlov

Ik wil dus wel graag haar te vriend houden, ze laat voelen hoeveel het haar doet dat ik contact met haar neem, maar omdat het voor mij op termijn ook doenbaar moet zijn vraag ik mij af hoe ik het het beste aanpak. Heeft het zin haar te laten zien dat ik enkel mail als zij mij mailt. Haar dus laten weten dat ik reageer op al haar mailtjes, maar dat als ze niets laat horen het stil blijft, ook van mijn kant ? is dat aan te leren ? of vergeet ze dat weer na 1 X zoadat het weer stil blijft ? Ik voel wel dat ze haar best wil doen, ze is soms verongelijkt als ik er wat van zeg. Hoe zouden jullie het aanpakken om toch ongeveer gelijk met elkaar om te kunnen gaan. Het gewoon praten over alledaagse dingen gaat dus prima, dat is geen enkel probleem, is zelfs heel aangenaam! Maar zou ze kunnen aanvoelen dat ik niets laat horen als zij mij niet mailt ? cfr de hond van Pavlov, ik krijg een mailtje terug enkel en alleen als ik zelf ook iets laat horen ? En hoe overtuig ik haar dat ik haar gerust vaker in levende lijve eens ontmoet ? Waarschijnlijk heeft ze daar slechte ervaringen mee, maar ik weet dat ik door dat 'koude' heen moet kijken, ik laat haar daar niet voor vallen, denk ik toch niet...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.