Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Gallifrey

Gallifrey

22-11-2009 om 22:25

Babysterfte in nederland (geschokt na kijken zembla)


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Millenia

Millenia

25-11-2009 om 15:46

Forumbeheer

Kan de posting van Yaw (die lange) als column op de OO? En misschien iets om door te sturen naar wat vakbladen van kraamverzorgsters/verpleegkundigen/verloskundigen/gynaecologen (niet in die volgorde). Vroeger had je in het vakblad voor verpleegkundigen een rubriek: "zo kunnen patienten zich voelen". Daar zou deze posting naadloos in passen. Maar ik neem aan dat die rubriek niet meer bestaat. Niettemin is het een heel leerzaam stukkie....
Chapeau Yaw.

Tirza G.

Tirza G.

25-11-2009 om 16:54

Uaw

Geweldig. De inhoud niet, je verhaal wel. Ik zou zo zeggen: stuur het naar de KNOV. Ik las vandaag een mailtje van een internetvriendin waar ik meteen aan moest denken. Zij heeft panische angst voor de tandarts en wordt altijd zo ontzettend goed en fijn en zachtaardig en menselijk en serieus behandeld door haar huidige tandarts, dat ze hem heeft gevraagd waarom hij in vredesnaam geen gynaecoloog is geworden.
Daar is nog een wereld te winnen.

Tirza

Yawá

Yawá

25-11-2009 om 18:24

Asa torell (ot, een keertje maar iek schweer)

Wat ontzettend lief dat je het vraagt! Het gaat natuurlijk met pieken en met dalen, maar het (ontzettend) goede nieuws is dat ze nu in verwachting is opnieuw en alles tot nu toe prima gaat (en het kindje is al getest op wat er destijds misging, wat behalve de bevalling een genetisch defect bleek voor de mensen die geen idee hebben waar dit nu weer over gaat).

En weer on topic: en ze heeft al een pittig gesprek gehad met de gyn van vorige keer en dat verliep gelukkig goed. Maar ik denk dat haar pech ook wel op is en dat alles deze keer goed moet gaan!

Asa Torell

Asa Torell

25-11-2009 om 20:15

Yaw (weer ot)

Dank je wel voor dit prachtige nieuws! Wat ontzettend fijn voor ze, en dat ze ook al weten dat het goed is! Maar wat zullen ze het jochie vreselijk missen.

Asa Torell

Asa Torell

25-11-2009 om 20:19

En yaw

trouwens on topic: jouw posting is nou echt precies wat ik ook denk, zoals ik hierboven al ergens schreef. Maar dan wat minder pakkend - gelukkig, omdat ik zelf niets vervelends bij mijn bevallingen heb meegemaakt.

Asa Torell

Asa Torell

25-11-2009 om 20:30

Koudegrond theorie van man (duitser)

Volgens hem komt het door het poldermodel. Daardoor zijn we zo gericht op consensus en het gemiddelde, dat ook vrij veel voorkomende uitzonderingen als een snelle stortbevalling niet in de gedachtenwereld van de vk voorkomen. Om maar een voorbeeld te noemen wat mij vaak verbaast. Want ik ken al aardig wat verhalen zoals dat van Yaw's 3e bevalling, dus je zou denken dat vk's weten dat ze dat soms kunnen verwachten - en het dus als serieuze optie moeten beschouwen.
Ditzelfde zou dan moeten gelden voor uitzonderlijke diagnoses op grond van vrij gewone klachten (keelpijn=kanker) - diagnoses die de patient wel vreest, maar de SEH en HAP natuurlijk niet als een mogelijkheid beschouwen (zie draadje boven).

Massi Nissa

Massi Nissa

25-11-2009 om 20:56

Snelle bevallingen

Yaw, wat een mooi stuk. Vreselijk qua inhoud inderdaad, maar wat beschrijf je het goed. Ik zou als lid van de betreffende beroepsgroepen het schaamrood op m'n kaken krijgen.
Ik begrijp ook totaal niet waarom verloskundigen maar niet kunnen wennen aan snelle bevallingen. Ik had nota bene een ervaren 40+-er, had diverse malen gemeld dat mijn moeder en zus razendsnel bevielen en dat dat dus een mogelijkheid was, maar nee. Ze zat er zes uur naast in haar schatting na de eerste keer toucheren. Ik ben in het ziekenhuis uiteindelijk onder begeleiding van mijn moeder en een verpleegkundige bevallen, in tien minuten tijd, en de vk kwam nog net op tijd binnenhollen om het kind op te vangen.
Het enige wat ik kan bedenken is dat er ook vrouwen zijn zoals mijn lieve schoonzus, die bij de eerste wee keurig op bed ging liggen en dacht dat het kind er al bijna was .
Groetjes
Massi

Nasha 1st

Nasha 1st

25-11-2009 om 21:56

Ja!

duidelijk verhaal....Yaw, heel duidelijk....en bij vlagen ook wel grappig, maar eigenlijk is het te triest voor woorden.....

Tja

Het lijkt me verschrikkelijk als je bevallingen zoals Yaw mee moet maken. Tenminste, niet de bevalling zelf natuurlijk, maar de manier waarop Yaw (niet) behandelt is.

Natuurlijk zijn er ook echt wel verloskundigen die luisteren en rekening houden met. Na 3 snelle bevalling werd mijn vierde ingeleid. Het infuus zat er 20 minuten in toen de vk van het ziekenhuis kwam om te toucheren. 4 centimeter, we komen straks weer terug. Prima... 10 minuten later kwam mijn eigen vk kijken, ze stapte binnen op het moment dat ik persdrang kreeg. Toen ik dat zei haalde ze gelijk de vk van het zkh erbij. De hele bubs kwam binnen, bedje werd gelijk klaargezet, kruikje erin enzovoorts en 7 minuten later was mijn zoontje er. Er werd dus gelijk geluisterd, niet van "10 minuten geleden had je nog maar 4 cm dus dat kan niet" en meer van die onzin. Dus het kan wel...

Helaas ken ik ook de andere verhalen. Mijn broertje (ik was 7 en dolblij dat mijn moeder zwanger was) is overleden bij de geboorte omdat er niet door de artsen geloofd werd dat mijn moeder weeën had en mijn buurmeisje had om dezelfde reden bijna niet geleefd. Nu las ik dat ze speciale bevallingsziekenhuizen op willen zetten, waar altijd een gyn aanwezig is. Leuk idee, maar als er in situaties zoals bij Yaw en veel anderen niet geluisterd word veranderd dat natuurlijk weinig...

Yaw

Yaw

26-11-2009 om 09:45

Even de scherpe kantjes eraf...

...voor degenen die nu zouden kunnen denken dat ik heel erg negatief ben achtergebleven na mijn bevallingen. Dit is absoluut niet zo. Al het negatieve valt in het niet bij het positieve, namelijk dat er een mooie baby uitrolde in de bonus. Het blijven -desondanks- de mooiste ervaringen van mijn leven.

Het is alleen zo jammer dat zelfs bij mij, een makkelijke turbobevaller zonder medische complicaties of noodzaak tot pijnbestrijding zoveel onzin aan de gang was.

Mijn stukje is wel vanuit een bepaalde invalshoek geschreven die de dingen die wel goed gingen buiten beeld laat. Daarbij, ik zou persoonlijk met een hele sloot aan nog meer onbeschoftheid en onkunde kunnen leven als er aan het einde van de rit maar een gezonde baby in de wieg ligt.

Het is natuurlijk anders als je achterblijft zonder kindje, helemaal als het voorkomen had kunnen worden. Dat is gewoon niet te verkopen aan ouders als collateral damage van de opstelling van het systeem in mijn optiek.

Ook is het natuurlijk totaal niet zo dat de zorgverleners in deze branche ooit hebben gedacht "ik heb de schurft aan service en menselijkheid, ik ga op de verloskamer werken", juist niet. De mensen die daar werken zijn daar terecht gekomen omdat ze iets wilden betekenen voor ouders en hun kindjes lijkt me en dat stralen ze vaak ook uit. Maar dan die praktijk he...

Dus waar gaat het dan scheef? Ik denk dus dat de wortel van het probleem ligt in de opstelling van deze maatschappij naar zwangeren, ouders en kinderen toe. Nederland loopt echt ver achter qua kindvriendelijkheid en de houding naar ouders toe.

Google maar eens op wat er loskomt als de kinderbijslag verhoogd wordt... Termen als "fokpremie" en "parasiteren" vliegen je om de oren. Misschien werkt dit ook door in de opleidingen. Iets anders kan ik niet verzinnen waarom zorgverleners denken dat ze bepaalde dingen überhaupt kunnen maken.

Het is in mijn ogen absurd dat er nog discussie is of er recht is op pijnbestrijding. Ja, er is nu een richtlijn maar het is ook 2009 en de haalbaarheid van die richtlijn is niet zeker. Dat dat geaccepteerd wordt is veelzeggend denk ik, dat je nog steeds overgeleverd en onderworpen bent aan de gratie van het moment, wie je toevallig tegenkomt tijdens je bevalling.

Er is geen enkele andere arts die het uit zijn strot krijgt om tegen iemand te zeggen van "we knippen u even open hier en daar, maar we naaien u straks weer lekker strak dicht hoor" of "een fissuur is een natuurlijk verschijnsel en pijn heeft een functie dus we halen hem weg zonder verdoving". Net zomin kan een ziekenhuis het maken om iemand met een gebroken been minder goed te behandelen omdat het geen kantooruren betreft. Zie je het al voor je? "We zetten het been even zonder verdoving want de anesthesist is al naar huis". Dat pikt ook niemand. En toch horen ouders nog steeds "sorry, het geboorteplan kan nu even niet want de anesthesist is er niet". En daar sta je dan alsnog.

Ja, pijnbestrijding breng risico's met zich mee, maar het lijkt me dat de ouders de eersten moeten zijn om te beoordelen wanneer iets draaglijk is en of het risico het waard is. Voorlichting dus! Maar ja, daarvoor zul je moeten erkennen dat je te maken hebt met gelijkwaardige gesprekspartners die zelf in staat zijn beslissingen te maken, en daar zit nu juist het probleem denk ik.

En het erge is

dat er, buiten gynaecologen, ook helaas nog zoveel andere specialismen zijn waar je monddood wordt gemaakt, waarin je niet serieus wordt genomen (ook anno 2009)

Natuurlijk heeft dat ten dele te maken met de persoonlijkheid van de dokter (zuster) zelf (wij weten alles, u niets), maar ook bijv. met de werkdruk, als ik terugdenk hoeveel diensten ik draaide waarin ik zelf bijv. geen hap kon eten omdat het te druk was (en dan overdrijf ik niet)met alle risico´s van dien

Het lijkt wel alsof mensen idealistisch het vak instappen maar murw worden van alle regeltjes, administratie, overleggen, drukte zodat ze aan hun daadwerkelijke job, het zorgen voor patienten, niet goed toekomen.

Zwanger zijn is bijv. het meest onzekere wat ik ooit heb meegemaakt en dan wordt je ook nog eens als onmondig behandeld (volgens mij moeten jullie het kind halen, desnoods met een keizersnee...´welnee, mevrouw(tje), we leggen u lekker aan het CTG en wachten nog wel een dagje...´ )

En het wrange is, dat als alles fout is gelopen, dat men dan de rode loper uitlegt, jemig, als ik die ZORG had gekregen vóór...

mirreke

mirreke

26-11-2009 om 14:05

Yaw! fantastisch!

Wat een hilarische beschrijving, en zo waar!
IK ben het echt he-le-maal met je eens. Zo ben je een intelligent persoon waarmee het goed converseren is, en zo ben je (het begint al een beetje als die buik gaat groeien) iemand die niet serieus genomen hoeft te worden.
Ik roep het ook al tijden: luister naar de zwangere en/of bevallende vrouw. Die is dé deskundige. Al die artsen die over je heen walsen, die je niet serieus nemen. Dan moet je wel erg sterk in je schoenen staan om door te zetten, en als je ondertussen weeën aan het wegpuffen bent is dat wat lastig.
Hier ook vier bevallingen, allevier thuis begonnen: bij de eerste thuis al direct aangegeven dat er totaal geen vordering in zat. Dat duurde nog even voordat de VK dat ook vond. Uiteindelijk op vrijdagmiddag vijf uur in de file naar het ziekenhuis. Na een gedoe en uiteindelijk een baby heb ik diezelfde ervaring met het bij gods gratie mogen geven van BV als jij. Wát een gedoe.
Tweede baby is heerlijk relaxed thuis geboren. Derde baby thuis begonnen alwaar ik al direct merkte dat er weer niets gebeurde. Deze keer kende de vk (van dezelfde praktijk) me, nam me direct serieus. Wij naar het ziekenhuis, een ander dit keer op vijf minuten afstand. Het was nog wel even een gedoetje, want in Midden Nederland, zo tussen vier(!!) ziekenhuizen in, moest ze heel wat overredingskracht aan de dag leggen. Want alles was vol!!! Uiteindelijk gooide ze het maar op foetale nood en mochten we komen.
Na de bevalling (die na zo'n hobbelritje ziekenauto over de bergen en dalen van Nieuwegein (om de tien meter een verkeersdrempel zo ongeveer) kwam de baby er met hulp en doorzettingsvermogen van de vk binnen tien minuten. Moest nagezien worden door kinderarts en ik stuurde papalief mee. Dus ik was alleen, en werd me daar door een verpleegkundige van hooguit 18 jaar en met het iq van een nou wat zal het zijn, fles wc-eend, zo vreemd toegesproken, ze bracht de meest vreemde en vooral onware wetenswaardigheden over borstvoeden ed. te berde. Ik moest me inhouden om niet te gaan slaan.
Enfin, binnen een uur (met reistijden en al) waren we weer thuis.
Daarna onze vierde. Die heeft ook niet op de vk gewacht, ook niet op papa trouwens. Ik heb nog wel gebeld, maar we konden leuk samen opendoen toen iedereen voor de deur stond.
Maar bij hem zou ik een ziekenhuisbevalling al helemaal niet gered hebben.
Kortom: EENS! Ik vind dat artsen, vks, gyns, verpleegkundigen noem maar op gewoon veel vaker moeten luisteren naar de zwangere of bevallende vrouw, en niet alleen maar binnen hele strakke kaders moeten denken. Ik denk dat dat ook al scheelt.
Iedereen verplicht in het ziekenhuis lijkt mij nou weer niks. En slechts een paar ziekenhuizen in Nld, lijkt mij helemaal niks.

Alette

Alette

27-11-2009 om 09:12

En de moedersterfte dan?

Hier allemaal modelbevalling, 1e snel naar ziekenhuis vanwege meconiumhoudend vruchtwater, zette ook niet door, dus infuus, enige minpunt is dat ik achteraf persweeen had tijdens de wisseling van de wacht en dus drie kwartier moest wachten.

Tweede huis, ervaren huisarts, die doorhad dat het snel zou gaan en ook even meeduwde. Kind had navelstreng rond de nek, wat de huisarts direct zag en hij kon goed ingrijpen. Derde ook snel, begon rond drie uur smiddags, vk kwam en bleef, had ze goed door, maar na afloop bloeding dus naar het ziekenhuis.

Vierde om die reden maar direct naar het ziekenhuis, was ook tever overtijd, dus bevalling opgewekt. Werd me elke keer tijdens de controle gevraagd waarom ik daar ook maar weer wilde bevallen via hun verloskundige? Gelukkig werden ze tijdens en vooral na de bevalling overtuigd van het nut van in het ziekenhuis bevallen. Die derde bevalling had ik in ouderwetse omstandigheden misschien nog wel net overleefd qua bloedverlies, de vierde duurde lang en had zonder medisch ingrijpen slecht afgelopen. Minpuntje hier was dat ik heel vaak moest roepen dat ik niet in een keurige bevaltrance verkeerde maar dat ik wegviel en licht in mijn hoofd werd, dus na en paar wanhoopskreten werd ik via het infuus volgepompt met vocht.

Tsja, ik lees zoveel over bevallen dat ik ook mijn ervaring kwijt wilde. Overigens alle kinderen overtijd,allemaal na week 41, en bij het kijken van die docu dacht ik wel: ik heb geluk gehad.

Vic

Vic

27-11-2009 om 12:27

Serieus nemen

Heel herkenbaar wat Alette zegt. Toen ik na mijn tweede bevalling aangaf me echt niet goed te voelen kreeg ik als antwoord dat ik maar lekker moest gaan liggen. Na wat aandringen wilde ze wel mijn bloeddruk meten, 70/30 terwijl die een uur daarvoor nog 180/115 was. Ik weet niet of mijn leven in gevaar is geweest, maar wel dat er ineens heel druk werd gedaan met extra infuuszakjes.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

27-11-2009 om 20:44

Horrorstory

Ik heb zo'n traumatische bevalling gehad dat ik er nog steeds nachtmerries van heb. Ik ben met 38 weken ingeleid omdat ik uitgeput was door slaapgebrek vanwege ernstige zwangerschapsjeuk (pas jaren na de bevalling gediagnosticeerd). De avond voor de inleiding opgenomen en volgespoten met slaapmiddelen zodat ik hopelijk tenminste nog even wat kon rusten voor de bevalling. 's Morgens vroeg groggy en uitgeput (weer niet geslapen) van het Lucas Andreas ziekenhuis naar het Slotervaart verkast want het Lucas zat vol qua bevallingen. Om 7.00 aan het infuus. Vreselijke jeuk en afschuwelijke weeen. Ik kreeg Pethidine maar het hielp niks. Heb liggen krijsen en kronkelen maar slechts af en toe kwam er een verpleegkundige want ze hadden het te druk met andere bevallingen. Na een paar uur bleek dat ik nul cm ontsluiting had en werd het infuus nog meer opengedraaid. Nog ergere weeen die ik absoluut niet kon opvangen. Mijn vriendinnen en mijn moeder konden het niet langer aanzien en gingen in de wachtkamer zitten. Na een uur kreeg ik weer een Pethidine prik. Na nog een aantal uur bleek dat ik nog steeds geen ontsluiting had. Afwachten was het advies. In al die tijd heb ik geen gynaecoloog gezien. Op een gegeven moment was ik zo ver heen van de pijn, uitputting en jeuk dat ik dood wilde; dat kind kon me geen bal meer schelen. En ik voelde me in de steek gelaten want er kwam zelden een verpleegkundige kijken. Om 3 uur 's nachts(!) had ik nog steeds geen ontsluiting en kon ik niet meer. De harttonen van mijn kind werden ook minder. Toen pas werd besloten om een ruggenprik te zetten maar helaas was er geen anesthesist in het ziekenhuis; die moest worden opgeroepen. Het duurde al met al nog ruim een uur voordat ik een ruggenprik kon krijgen. Binnen een uur na die prik was ik van 0 naar 10 cm. ontsluiting gegaan omdat ik mij veel beter kon ontspannen en minder pijn had. Infuus en ruggenprik uit maar helaas was ik zo uitgeput en van de wereld dat ik nauwelijks meer kon persen terwijl ik enorme zware persweeen had. Pas na twee uur onophoudelijk persen werd mijn zoontje geboren. Er kwam geen hulpmiddel aan te pas en ik was volledig uitgescheurd. Mijn zoontje ademde nauwelijks en hij stonk; het vruchtwater was helder maar rook ook vies. Pas na 10 minuten ging hij ademen. Ik heb drie dagen in het ziekenhuis gelegen; moest meerdere malen gecatheteriseerd worden, veel bloed verloren en was uitgeput. Zoonlief lag op de kinderafdeling en werd gevoed want ik kon niets meer. Ik kreeg een zware postnatale depressie en mijn zoontje heeft van zijn eerste maand totdat hij 8 maanden oud was in een pleeggezin gezeten omdat ik lichamelijk en geestelijk volkomen kapot was na deze traumatische zwangerschap- en bevallingservaring. Pas toen hij 9 maanden oud was, was ik zover hersteld dat ik me sterk genoeg voelde om zelf voor hem te zorgen. Mijn vriendinnen hebben nooit meer over deze gebeurtenis willen praten; ze waren te zeer geschokt door het aanzien van mijn lijden. Net als mijn moeder. Zij heeft nog een klacht willen indienen bij het ziekenhuis maar ach, dat had toch geen nut gehad. Hun argument voor hun te afwachtende houding tov ingrijpen was dat het die dag en avond enorm druk was en er een aantal spoedgevallen waren en dat ze onderbemand waren... En ikzelf? Ik wist dat ik nooit meer zwanger wilde worden en bevallen. Toen mijn baarmoeder er een paar jaar geleden uit moest vanwege vleesbomen was ik erg opgelucht. Maar ik betrap mezelf erop dat ik toch zo graag een fijne, "normale" zwangerschap en bevalling had mee willen maken in plaats van deze horrorstory. Moraal van het verhaal: waar zwangeren zijn, wordt bevallen. Ook (of met name) 's avonds en 's nachts. En waar bevallingen zijn, kunnen problemen ontstaan. Wees daarop voorbereid, zeker in een ziekenhuis. Dus laat er in godsnaam altijd een team specialisten stand-by staan voor het geval er met spoed ingegrepen moet worden. In mijn geval is het nog goed afgelopen. In het geval van een vriendin van mij niet; eenzelfde situatie maar haar kindje heeft het niet overleefd en zij ternauwernood...

Yaw

Yaw

27-11-2009 om 21:20

Elisa gemani...

...ik zit echt geschokt naar het scherm te kijken na jouw verhaal. Wat erg...
Hoe durven ze je zo te laten liggen!

Elisa

och, wat een drama.

Ik herken veel, maar bij mij ging het allemaal net goed. Ook zwangerschapscholestase (jeuk door leverfalen), maar vanwege eerdere keizersnee was ik al onder controle in het ziekenhuis; academisch/VU, dus vrij veel expertise. Direct opgenomen (35 wkn). Goeie jeukonderdrukkende medicijnen en vroege inleiding (36 wkn) omdat de cholestase ook erg gevaarlijk was voor het kind (galzuren zouden in vruchtwater komen; opeens denk ik, was dat waarom het vruchtwater en je kindje stonk?).
5 dagen inleiden, dat was niet leuk, hoewel geen weeën, maar toen ik wat in paniek raakte op zaterdagavond vrij snel een gyn aan mijn bed, die zei: als je nu een ks wil doe ik het voor je, maar voor het kind en jou zou het beter zijn als je vaginaal zou bevallen en we het nog even verder proberen. Dat was al zo geruststellend dat ik, met pethadine, weer ben gaan slapen. En toen ik uiteindelijk op zondag nog geen weeën had was iedereen het er over eens dat het klaar was: ks.

Nou ja, wat ik maar wou zeggen. Wat had het makkelijk ánders gekund, zoals bij mij, en wat huiveringwekkend om te lezen hie het mij had kunnen vergaan...

Voor alle mensen die aan kinderen beginnen

Beval lekker hier in Leuven of Brussel. Ik heb de zwangerschap en -begeleiding als goed ervaren en 2x een ks gehad, zonder blablabla en 'misschien moeten we het toch vaginaal proberen' al weet je dondersgoed dat dat nooit gaat lukken. Heb je weeën, kijken ze natuurlijk eerst op de monitor en je mag de pijn op een pijn-indicator aangeven. Ruggenprik zonder blabla, keuze ks of nog even aanzien zonder blabla. Moet er wel bij zeggen dat ik bij de 1e voor een gyn in een privékliniek heb gekozen maar die deed ook zelf de ks in een ander normaal zh. Goed gehecht, geen blabla, kwam de volgende dag nog even langs voor een (psychologisch) babbeltje en daarna nooit meer gezien. Tweede keer in een Univ.zh. Heb nooit een uur lang de deur dicht gehad, de één na de andere vroedvrouw (ook stagiaires) kwam even checken en me op het hart drukken dat ik moest bellen als er iets was. Kreeg goeie assistentie bij bv. Het enige minpuntje hier is dat er ook wel te hard op bv gehamerd wordt. Je moet echt stevig in je schoenen staan om je te verweren, als je van mening bent dat je er niet gelukkig van wordt (zoals ik). Zeven dagen zh na een ks, 3 dagen of langer (indien gewenst) als je normaal bevalt.
Thuisbevallingen kunnen in principe heel goed verlopen maar hier is het niet gebruikelijk omdat hier zwanger zijn meer als een medisch aspect gezien wordt. Misschien dat daarom het personeel wat zachtaardiger is, juist om vrouwen naar het zh te laten komen?
Maar ja, ik heb maar 2 ervaringen. Als je leest dat er elders in dit land een man 23 jr in coma ligt en eigenlijk gewoon bij bewustzijn was...dan krab ik me ook wel even achter de oren.

liora

liora

29-11-2009 om 08:54

En de pfaffs dan?

Hoi Zwelgje,

Een vraagje: ik weet niks van zwanger zijn en bevallen in Vlaanderen, behalve van wat jij hebt opgeschreven en De Pfaffs. En ik verbaas me er toch over dat die dochters gewoon champagne drinken tijdens de zwangerschappen, bijna elke paar weken een echo krijgen in de zwangerschap, lijkt me wat overgemedicaliseerd.

Ook valt me op ze meteen met 0 cm ontsluiting worden opgenomen en zo. Nou ja, ben benieuwd wat jij vindt! En oh ja, is het normaal daar dat een kind van 4 een speen heeft? Of is dat allen normaal bij de Pfaffs?

Liora

Liora

Champagne drinken tijdens de zwangerschap is niet typisch iets 'van hier' hoor. Heb er althans nog nooit van gehoord.
Bij m'n 1e zwangerschap, waarbij ik een gyn had gekozen die in een privé kliniek zijn consultaties deed, heeft idd elke maand een echo gedaan + bloed-en urineonderzoek. Ook voelde hij met m'n vingers of de baarmoedermond nog mooi dicht was, checkte de borsten, bloeddruk, gewicht en ook nog een gesprekje waarin ik al mijn vragen op hem af mocht vuren.
Bij m'n 2e zwangerschap ging het wel anders. Er is hier geen privéklinkiek in de buurt en ik werd opgevolgd door HA in haar praktijk en vroedvrouw in het zh waar ik ging bevallen. In het zh ben ik maar 3x geweest voor de echo's. Heb op de valreep nog 1x een gesprekje gehad met de gyn die mijn ks ging uitvoeren en that's it. Geen één keer ben ik vanbinnen onderzocht en urine- en bloedtesten werden ook niet maandelijks gedaan. Toen ik voorzichtig mijn verbazing hier over uitsprak, gaf de hA dat al die extra zaken helemaal niet noodzakelijk zijn. Ze deden genoeg om op de dag van de bevalling niet voor vervelende verrassingen te komen staan. En voilà, dat was helemaal waar. Als je hier naar een privéklinkiek gaat, krijg je meer 'aandacht' zeg maar. Maar daar betaal je ook voor..
Toen bij de 1e keer de vliezen braken, zijn we meteen naar het zh gereden. De eerste (lichte) wee was in de auto. Pas 5 uur later waren de weeën ondraaglijk. Ik had toen nog maar 2 of 3 cm ontsluiting. Dus ja, met 0 cm. zijn we aangekomen en er werd niet moeilijk gedaan. Nu moet ik zeggen dat het vruchtwater niet helder meer was dus ze moesten het wel goed in de gaten houden.
Over die speen: ik zie nog wel kinderen op mijn zoon z'n school die met een speentje naar school komen. Dat zijn vaak de nieuwe kindjes die voor 't eerst komen (Let wel, hier gaan ze al met 2,5 jr naar school). Heel heel soms is er nog een ouder kindje, misschien 3,5 jaar, met een speen maar zeker niet 'standaard' hier. De juf zegt ook altijd meteen dat de speen er maar uit moet.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

29-11-2009 om 15:53

Mamalies

Mamalies, ik ben echt blij voor je dat je de goede zorg en goede bevalling hebt gehad! Bij mij begon de jeuk en de huiduitslag (over mijn hele lijf behalve hoofd en voeten) in week 35. Ben bij diverse artsen geweest, uitgebreid onderzocht door dermatologen maar niemand wist wat het was. Het enige wat ik kon krijgen was een simpel cremepje wat niet hielp. Uiteindelijk heb ik dus in de drie weken voor de inleiding nauwelijks kunnen slapen door de jeuk; misschien een uurtje per dag. Ik kon alleen maar in mijn blootje jankend op de bank zitten. Pas jaren na mijn zwangerschap kwam ik erachter dat ik PUPPP had. Ik vermoed sterk dat het vruchtwater idd "vervuild" was door afvalstoffen en dat het daardoor zo stonk en ik denk dat als men nog een paar weken gewacht had mijn zoontje het niet overleefd zou hebben. De gang van zaken in het ziekenhuis was natuurlijk beneden alle peil. Ik werd gewoon aan mijn lot overgelaten. In die 24 uur geen gynaecoloog gezien. Ik heb ook een hele tijd na de bevalling moeten wachten totdat ik gehecht werd en daarna werd ik gewoon terwijl ik helemaal op was naar de douche gestuurd om me zonder hulp te wassen. Dat ik een postnatale depressie kreeg is geen wonder... Gelukkig is mijn zoontje nu een gezond kind van 8 en heb ik die hele nachtmerrie aardig verwerkt maar niet helemaal, ondanks therapie. Soms denk ik eraan om weer eens terug te gaan en mijn dossier op te vragen om te zien waar het allemaal mis is gegaan maar ik kan er toch niets meer aan veranderen. Ja, ik ben soms best jaloers op vrouwen die een fijne, onbezorgde zwangerschap en fijne bevalling hebben gehad. Dat had ik ook zo graag eens mee willen maken. Maar dan denk ik aan mijn zoontje en daar gaat het uiteindelijk om... Wat de discussie betreft: nee, het hoeft van mij helemaal niet zo te gaan als bijvoorbeeld in Amerika maar hier in Nederland vind ik dat er in het algemeen te afwachtend gehandeld wordt mbt medisch ingrijpen en dat men te terughoudend is met zaken als pijnbestrijding. Als een bevalling thuis kan, prima. Maar zodra er sprake is van een ziekenhuisbevalling moeten daar alle mogelijkheden en mensen aanwezig zijn om tijdig in te grijpen en een vrouw niet onnodig (lang) te laten lijden. We hebben de mogelijkheden, gebruik die dan. De natuur heeft vaak een handje nodig. Waarom wachten? Ik schreeuwde al na 8 uur om een ruggenprik maar men heeft daar dus 20 uur mee gewacht... Pas door de ruggenprik kwam de ontsluiting dus al die vreselijke uren hadden me bespaard kunnen blijven. Ik merk nu dat ik best heel boos en emotioneel weer word...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.