Ben ik manisch depressief?
Goedemorgen,
Ik heb soms twijfels of ik misschien manisch depressief ben.
Het is voor mij niet belangrijk op een labeltje opgeplakt te krijgen, maar ik vraag het me gewoon af omdat ik soms nogal "last van mezelf" heb. Ik vraag me af of dat normaal is, of dat ik toch iets van mijn moeder heb meegekregen. Ik zal mijn situatie zo kort mogelijk uitleggen en dan ben ik benieuwd naar jullie mening.
Ik ben toen ik 3 was bij mijn ouders weggehaald, en in een pleeggezin geplaats samen met mijn zusje. Mijn vader zat vast, mijn moeder is "zwakzinnig en bipolar", en kon toen mijn zusje geboren werd de zorg niet meer aan. Ze geven aan dat ze altijd op een normaal niveau heeft gefunctioneerd, totdat mijn vader iets deed, en toen is zij teruggezakt. Er is nu geen fatsoenlijk gesprek met haar te voeren en zij zit ook in een instelling.
In het pleeggezin ben ik nooit gelukkig geweest, en ben ik naar meerdere uithuisplaatsingen definitief weggehaald. Ik werd op mijn 12e in een tehuis geplaatst en heb er meerdere gehad. Op mijn 18e ben ik er uit gezet, en heb ik een aantal jaar gezworven. Ik had geen vaste verblijfplaats.
Tot mijn vriendin mij ontzettend heeft geholpen, en haar vader vroeg of ik voor een kleine vergoeding bij hun mocht verblijven. Dit mocht, en vanaf toen kreeg ik mijn leven goed op de rails. In die tijd heb ik ook mijn vriend leren kennen.
Mijn vriend en ik hadden in het begin een beetje een moeilijke relatie. Hij komt uit een andere cultuur en we hebben erg veel aan elkaar moeten wennen. Na een tijd werd ik zwanger en zijn we gaan samenwonen. Dit liep in het begin op zijn zachts gezegd niet van een lijen dakje, en we zijn ook nog even uit elkaar geweest. Sinds mijn dochter 6 maanden is wonen we echt samen, en zij is nu 6,5. En we hebben nu ook een zoon van 1,5.
Nu is het zo dat ik als wij ruzie hebben, echt door een diep diep dal ga. Op het moment dat wij ruzie krijgen zie ik alles zwart. Ik kan dan aan niks anders meer denken, en mijn hele humeur hangt daaraan. Tegen mijn kinderen kan ik nog wel lief en aardig zijn, en op mijn werk funtioneer ik ook nog wel. Maar ze merken wel dat er iets is, en dat het niet lekker loopt. Ik merk dat ik periodes heb dat ik mij intens gelukkig voel. Ik ben dan blij met alles wat ik heb, mijn kinderen, mijn vriend, mijn huisje, het beetje geld wat wij hebben. Ik ben dan gewoon tevreden zeg maar. Maar op het moment dat wij ruzie hebben, dan zakt dit geluk en deze tevredenheid weg naar een dieptepunt. Ik voel me verdrietig. En niet alleen om die ene ruzie, maar om alles. Om mijn hele leven, hoe dat gelopen is, en hoe ik het gevoel heb dat ik faal als moeder omdat ik ze niet alles kan geven wat ik ze zou willen geven, en dingen die ik niet goed doe. Dit duurt een dag of 2, waarna ik weer weken heb dat ik me helemaal op en top voel. Tuurlijk zijn er dan wel dingen die ik kan mislopen, maar die kan ik gewoon handelen, zonder dat ik me er verdrietig over voel.
Ik ben extreem bang iets verkeerd te doen als moeder, vooral om wat ik zelf vroeger heb meegemaakt. Daarom wil ik eigenlijk weten of ik hier hulp voor zou moeten zoeken. ik heb in mijn dagelijkse leven geen last van mijn verleden, maar tijdens zo'n ruzie dus wel, dus ik weet niet of dat dan gewoon normaal is, of dat ik hier toch met iemand over moet praten.
Toen ik zwanger was van mijn eerste heb ik gevraagd of wat mijn moeder heeft erfelijk is, een haar begeleiders zeiden van niet. Maar soms heb ik toch het gevoel dat ik er een klein stukje van heb meegekregen, zou dit kunnen, of is dit iets van alles of niets wat erfelijkheid betreft.
Ik hoor graag wat jullie meningen hier over zijn.
Zo'n ruzie is de trigger
...waardoor alle verdriet om je leven van destijds en hoe alles is gelopen heftig opspeelt. Dat is iets anders dan manisch-depressief zijn, lijkt me. Dat is een psychiatrische stoornis.
Je hebt er vast wat aan als iemand met je meedenkt, wie weet kunnen mensen hier je een beetje op weg helpen.
Gaan die ruzies om iets bepaalds, heb je daar zicht op ?
De ruzies
De ruzies variëren uiteraard in onderwerpen. Vaak komen wel dezelfde dingen langs. Ik doe of zeg iets verkeerd, ik ga vreemd (wie mij kent weet dat dit niet in mijn aard zit), mijn pleegfamilie (waartegen ik veel moeite heb om mijn mening of mijn wil aan aan te geven), Soms gaat het gewoon nergens over maar is hij geïrriteerd op het leven en reageert het dan op mij af. De reden voor de ruzies zijn meestal het probleem niet, het is meer zijn manier van praten wat pijn doet. Hij is erg dominant, en daarin lijkt hij veel op mijn pleegouders, en ik heb soms moeite er tegenin te gaan. Ik schrik en raak een soort op slot, en zeg daardoor niet alles wat ik wil zeggen, dit had ik in mijn jeugd ook. Maar daardoor heb ik in mijn relatie ook een soort gevoel dat ik niet goed genoeg, of vrouw genoeg ben, om dit leven te aan te kunnen. En daar raak ik heel verdrietig van, want voor de rest ben ik wel heel gelukkig met hem. Ik heb ook moeite met dat hij in boosheid dingen zegt waarvan hij weet dat ze niet waar zijn en die hij alleen zegt om mij te kwetsen, ik snap dat niet. Ik ben een zeer zacht ei, en ik zal nooit bewust iemand kwetsen ( wat niet wil zeggen dat ik dat onbewust nooit doe natuurlijk, ik heb waarschijnlijk ooit wel eens iemand gekwetst, maar niet express en met woorden). Ook komen er in de ruzies vaak hetzelfde naar boven, dus dingen van vorige ruzies, wat ik gewoon niet logisch en nodig vind. We hebben niet zo heel veel ruzies, maar als we er een hebben, en dan komt al het andere ook weer voorbij dan is dat best vermoeiend. Ik ben ook vaak uitgeput, op het moment dat we zijn gestopt met praten, dan ben ik gewoon leeg en verdrietig.
Misschien is de angst om op mijn biologische moeder te lijken wel een soort van spook in mijn achterhoofd geworden, en denk ik daardoor dat dit soort dingen met een stoornis te maken hebben. Ik wil gewoon niet eindigen zoals haar.
Je bent je moeder niet
En van wat ik lees durf ik er helemaal op te vertrouwen dat jouw leven niet zal eindigen als het hare, boor waar jij het in de hand heb ( iedereen kan natuurlijk hersenletsel oid krijgen waardoor je niet meer aanspreekbaar bent. Gelukkig gebeurt dat niet vaak).
Je hebt een zware start gehad in je leven en ik heb veel bewondering voor hoever je bent gekomen. Ik lees dat je een stabiele relatie hebt, werk, een dak boven je hoofd. Chapeau, dat zijn de resultaten van keuzes die jij hebt gemaakt, elke dag maakt, de verantwoordelijkheid die jij neemt. Met jouw achtergrond lijkt me dat pittiger te bereiken.
Wat je beschrijft klinkt mij niet als manisch depressief maar wel dat je te winnen hebt bij wat steviger in je schoenen staan. Ik vind de volgende analogie altijd duidelijk: ken je die poppetjes met een bolle onderkant en een gewichtje erin? Als je daar een tikje tegen geeft wiebelen ze. Als dat gewichtje bovenin het poppetje zit wiebelt het harder en langer door dan wanneer het gewichtje onderin zit. Bij hetzelfde tikje. Ik denk dat een therapeut jouw kan helpen je gewichtje lager te brengen. Zodat je minder van de leg bent door de ruzies. Ik denk dat ruzies in veel langdurige relaties voorkomen, zeker in een jong gezin. Nooit leuk maar hoort er wel bij. Logisch dat je je het aantrekt maar je geeft aan er teveel last van te hebben en daarbij kan een therapeut je helpen.
Manisch depressief zijn is denk ik iets heel anders. Er zijn hier wat draadjes over partners en exen die dat hebben. Klinkt niet als jou.
Sterkte
Graag reageren in ander draadje
Beste Forummers,
Om een of andere reden is deze topic twee keer geplaatst en lijkt het of we de 2de (deze dus) niet wegkrijgen. Graag reageren in het draadje met al 8 reacties en deze niet meer gebruiken. We hebben de reacties die hier nu staan bij de andere gezet.
Dank!
Forumbeheer Ouders Online
