Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

ayla

ayla

29-01-2009 om 10:31

Ben vaak zo gespannen, moe en gestressed

Ik betrap me er heel vaak op dat ik hele gespannen en gestressed ben.
Ik ben een werkende moeder met 2 kinderen en een werkende echtgenoot. De kinderen hebben alle twee vaak kleine gezondheidsproblemen, geen grote dingen maar wel zo dat je bijna wekelijks met een arts aan de telefoon hangt en naar het spreekuur moet. Jongste zoon is nog steeds iedere nacht uren wakker en dan hebben we vaak strijd over wat we moeten doen. We verdienen allebei best goed maar hebben ook veel plannen, dingen aan het huis die verbouwt moeten worden etc.Dus ergens maak je je toch ook weer zorgen om geld. We hebben het in het verleden heel zwaar gehad, veel lichamelijke en geestelijke problemen.
Maar eigenlijk hebben we nu een gewoon normaal gezinsleven met 2 kleine kinderen.
Echter ik heb vaak pijn in mijn schouders en nek van de spanning, ik tril helemaal van binnen als ik in bed lig en vind het moeilijk mezelf te kalmeren. Ik ben heel emotioneel, als er iets met 1 van de kinderen is kan ik zo in huilen uitbarsten. ik heb soms dagen heftige hoofdpijn omdat ik gek word van alles wat ik moet doen, welke arts moet ik vandaag bellen, wat moet ik doen met medicijnen van oudste kind, doe ik er goed aan om te beslissen dat zoon buisjes krijgt. Afgelopen zaterdag heb ik een half uur op bed liggen huilen omdat dochter weer buikpijn had, zoonlief bloed in zijn oren had, ik koppijn en boven alles ook nog eens heel hard mijn hoofd stootte aan de klep van de droger. Ik vraag me soms af of ik overspannen ben maar ik wil me ook niet laten kennen. Hoort dit erbij als je moeder bent?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mamvantwee

Mamvantwee

29-01-2009 om 11:08

Ayla

Nee, dat hoort niet standaard tot de symptomen van moeder zijn....

Maar het is wel herkenbaar. Het is alleen wel zo dat jij er voor moet zorgen dat je voldoende aan jezelf toekomt. Je kinderen gaan altijd voor, je werk moet gedaan worden, alle andere zaken die om een beslissing vragen. En dan te weinig nachtrust er overheen - de boog is nu erg gespannen.

Als ik jou was, zou ik nu op de rem trappen. Huilbuien om 'niets', lichamelijke klachten en het niet meer aankunnen zijn wel hele duidelijke signalen dat je te ver gaat. Je dreigt zo inderdaad wel om te vallen. Volgens mij ben je al overspannen, maar je hebt blijkbaar nog net dat beetje rek over om nog rechtop te staan. Maar hoe lang nog? Niet de uiterste grens opzoeken hoor!

Als je toch zo vaak bij de huisarts zit kun je ook eens een (dubbel) consult voor jezelf vragen en deze dingen bespreken. Vraag hulp, en keer het tij. Het is vervelend om bijvoorbeeld je werk tijdelijk te minderen, maar het is wel het meest gemakkelijk om te doen (de rest gaat nl toch altijd door). Zoek hulp in huis als je dat nog niet hebt. Schroef je eigen vuilgraad op en laat alles liggen voor de hulp. Regel extra kinderopvang (of oppas) en ga iets voor jezelf doen. Ga eventueel eens naar een psycholoog die je kan laten zien op welke manier je jezelf kan helpen met andere inzichten en reacties op de situatie.

Ik spreek uit ervaring, ik ben er ook geweest, in een diep dal gezakt en er weer uit gekropen. Ik wens het niemand toe, en tegelijkertijd zie ik het om me heen steeds weer gebeuren.

Succes meid!
Mamvantwee

Asa Torell

Asa Torell

29-01-2009 om 15:40

Het is ook moeilijk

Hier vind ik deze periode, onze kinderen zijn net zo oud als die van jullie, ook vaak moeilijk. En dat waar het allemaal echt soepeler gaat dan bij jullie zoals ik je draadjes ken, de huisarts zien we bijvoorbeeld zelden en er wordt nu alweer langere tijd s nachts doorgeslapen. Toch veel ruzie, chagrijn en we komen niet aan meer toe dan dagelijkse dingen en dat zit me regelmatig dwars (ik zou bijvoorbeeld graag een andere baan en een groter huis willen maar pff, regelen van dat soort dingen gaat echt heeeeeel langzaam hier).
Tegelijkertijd ben ik er echt niet overspannen van, ik voel me goed en fit, alleen niet altijd gelukkig en soms lig ik ervan wakker (vooral over het werk) maar niet vaak. En als ik je draadjes lees heb ik ook het idee dat je wat gespannener over alles met de kinderen bent dan ik - zoals je hier ook beschrijft. Het lijkt me een kip-of-ei vraag of dit komt doordat er meer met de kinderen is, of dat het in jou zit. Maar ik sluit me dus wel aan bij de vorige reactie dat het me goed lijkt als je naar hulp gaat kijken!

jutter

jutter

29-01-2009 om 15:56

Zwaar

Ayla,
Ik krijg de indruk uit jouw verhaal dat je weinig tijd voor jezelf hebt en en veel op jouw bordje hebt. Het is nu eenmaal zo als er veel om je heen gebeurt en je hebt veel te incasseren, moet je er ook voor zorgen dat je zelf fit genoeg bent om dat aan te kunnen. Kijk eens kritisch naar de gang van zaken om te bepalen wat jouw het meest moe maakt. Kijk of je daar dan iets anders mee om kan gaan (of kan laten vallen)niet alles hoeft 100%!. Plan ook vooral tijd in om iets te gaan doen waar jij weer energie van krijgt.
Hou de fysieke klachten vooral goed in de gaten, mocht dit niet minder worden, ga dan zeker langs de huisarts.
Succes, Jutter

ayla

ayla

29-01-2009 om 16:17

Het klopt allemaal

de klachten van de kinderen zijn geen levensbedreigende zware ziekten, maar wel vervelende dingen. Misschien moet ik er makkelijker mee omgaan. Maar hier thuis ben ik nou eenmaal die qua gezondheid alles met de kinderen doet, doktersafspraken, medicijnen regelen, uitzoeken wat wel en wat niet. Dat gaat perioden heel goed maar nu heb ik het idee dat het me wat veel wordt. Het is ook het kip en ei verhaal, misschien moet ik het allemaal wat meer loslaten en me minder druk maken, maar dat vind ik heel moeilijk. Ik wil het allemaal onder controle hebben.

Ik heb een tijd aan hardlopen gedaan, en eigenlijk ded me dat best goed maar telkens kwamen er dingen tussen, kinderen ziek, ik moe, en dan ga je een paar weken niet en uiteindelijk ga je helemaal niet meer.

Ik zit er niet om te springen om naar de ha te gaan, ben 10 jaar geleden al eens in therapie geweest en ik had eigenlijk gehoopt dat hoofdstuk te kunnen afsluiten. Wil het gewoon allemaal zelf kunnen doen.

Manus

Manus

29-01-2009 om 17:24

Idee?

Herkenbaar; de combinatie werk-kind- huishouden is inderdaad zwaar. Tijd voor jezelf (kunnen) maken is dan belangrijk. Ik heb dit indertijd geleerd middels haptonomie en haptotherapie. Google er maar eens op - je leert tijdig je eigen grenzen (h)erkennen.
In mijn geval werkt het (nog steeds).

Manus

Bastet

Bastet

29-01-2009 om 18:12

Slapen

Ik vermoed dat je eigenlijk te weinig slaap krijgt om dit allemaal te kunnen behappen.Het is te doen,mits je genoeg kunt slapen en ook wat tijd hebt voor jezelf.Wat mij erg helpt,behalve genoeg slaap,is yoga.
Groetjes,Bastet

angel3

angel3

29-01-2009 om 18:12

Wat ik zou doen

zo te horen is het allemaal nogal veel. Je moet een nieuwe balans vinden. Ik herken het heel goed. Ik was heel kribbig, kortaf, moe, snel boos op kinderen, snel huilerig en af en toe gilde ik naar man: het lijkt wel of ik overspannen ben!
Ik ben op zijn tijd dan snel overprikkeld dus als er kinderen gillen, de radio staat aan, mijn man roept iets dan word ik helemaal gek.

Ik ben met mijn baas gaan praten dat ik de balans kwijt was, ik had het op mijn werk niet echt heel druk dus daar was de werkdruk zeker niet te hoog, maar ik moest wel altijd racen om weer bij de opvang te zijn. Dan nog eten koken etc. Dat veroorzaakte bij mij veel stress.
Ik heb dit besproken met mijn baas want wij werken op projectbasis en dus op uren. Ik heb nu de deal dat we per jaar kijken hoe het ervoor staat en dat er niet per maand of week gekeken wordt of de uurtjes wel gemaakt zijn. Dus soms ga ik echt eerder weg zodat het hele ophalen e.d wat relaxter is. Ook heb ik me een paar dagen ziek gemeld (ik werk part time dus dat was gelijk een week) en ben ik tijden heel vroeg naar bed gegaan. Ook de zorgen die ik toch had/heb om zoon die veel klaagt over moeheid en soms gepest wordt hielp ook niet.

Het gaat stukken beter nu. Al zit bij jouw wel een venijntje in de hoek een wakker kind s nachts. Da s wel erg balen... ik weet niet de achtergrond dus ik ga niks zeggen over negeren en slaaptraining want ik begrijp dat gezondheid wellicht ook meespeelt.
Ik heb sinds een jaartje ook een buiten hobby. Wielrennen. De zorgen waaien je hoofd uit.
En een weekend weg met man wil ook nog weleens helpen.

Sterkte!

Asa Torell

Asa Torell

29-01-2009 om 20:02

Tweede reactie

Ik was in de vorige reactie een beetje meegegaan in je eigen beoordeling van de gezondheidsdingen met de kinderen als 'ach, niet levensbedreigend dus valt wel mee'. Maar als ik er zo over nadenk... het is echt best veel wat je allemaal meegemaakt hebt met de kinderen de afgelopen jaren en nog meemaakt. Ik denk dat het helemaal niet raar is dat je daar veel last van hebt.
Wat je er vervolgens aan moet doen om te zorgen dat je je beter voelt weet ik helaas ook niet, ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt in weer therapie. En met jouzelf is waarschijnlijk ook niks speciaal aan de hand, het zijn gewoon de omstandigheden. Een soort praktische ondersteuning zou beter zijn misschien.

Tijd voor jezelf nemen

Beste Ayla, Je voelt zelf heel goed aan dat je de grenzen van je draagkracht nadert en dat is niet zo raar gezien je "programma". Alleen al door slaapgebrek kun je behoorlijk uit je doen raken. Ik dacht aan: haptonomie vragen? Yoga gaan doen? Of serieus het hardlopen weer oppakken? Kijken waneer je tijd voor jezelf kunt inruimen en misschien idd een paar dagen ziekmelden en bijslapen? Uiteindelijk heeft niemand er wat aan als je echt tever gaat. het is al een goede start dat je het hier neerzet denk ik.
Sterkte,
Jonne

Beter

Beter

30-01-2009 om 12:19

Pas op de plaats

Ik herken het, ik zat in dezelfde situatie een paar jaar geleden. Bij mij ging het niet vanzelf over. Ik denk dat je heel voorzichtig moet zijn met 'oorzaak' proberen te vinden. Die is er misschien niet echt, het IS gewoon erg zwaar op het moment en je reserves zijn op. Het is niet een kwestie van je minder druk maken, dat kun je nu niet omdat de rek eruit is. Gun jezelf dat inzicht, het gaat niet om wie de schuld heeft en er is niet een oorzaak, het is gewoon op. Vergelijk jezelf ook niet met anderen die het in jouw ogen ‘beter’ doen of nog zwaarder hebben, het gaat om jou en jouw gezin!
Ikzelf heb in die tijd met mijn baas besproken dat het niet goed ging en ik het gevoel had aan het randje van de afgrond te staan. Ik heb toen als preventieve maatregel voorgesteld dat ik één dag in de week thuis zou blijven, op een dag dat de kinderen naar het kdv gingen, om te kijken of ik zo wat meer ruimte in mijn hoofd en in mijn leven kon creeeren. We spraken af dat ik dat twee maanden zou doen en we dan zou evalueren. Het was echt een heel goed zet.
Op die dagen thuis maakte ik lange wandelingen of fietstochten, en vooral de eerste weken heb ik vooral NIET aan de dingen thuis gedacht. Uiteindelijk bleek dat ik toch hulp nodig had om een aantal dingen op een rijtje te krijgen en heb ik een paar sessies met een therapeut gehad. Ik heb toen ook een tijdje antidepressiva geslikt als steuntje in de rug, maar dat is lang niet voor iedereen nodig.
Ik denk dat je echt even op de rem moet trappen, voordat de dingen echt uit de hand lopen. Het is moeilijk om aan te geven dat het niet gaat, maar na dat gesprek met mijn baas voelde ik me zooo opgelucht. Ik had echt het gevoel helemaal klem te zitten, ik had echt even die adempauze nodig. En later in de sessies met de therapeut leerde ik inzien dat het niet betekent dat ik mijn leven, werk en kinderen niet aankan, maar dat ik overbelast was geraakt en daardoor de rek er helemaal uit was.
Om je gerust te stellen: nu, een paar jaar later werk ik nog steeds fulltime en regel evenveel zaken als voorheen, maar kan ik het allemaal prima bolwerken. Ik weet zeker dat als ik toen niet de tijd en ruimte had genomen om mijn reserves weer aan te vullen ik zwaar overspannen was geraakt en een flinke tijd thuis zou hebben gezeten. Wees niet te streng voor jezelf en probeer ruimte te vinden om weer op te laden.
groet,
Beter

ayla

ayla

30-01-2009 om 14:27

Reactie

Dat is inderdaad de goede uitdrukking, de rek is eruit. Ik denk dat ik normaal alles heel goed zou aankunnen wat speelt, maar nu niet. ik ben nu al helemaal gestresst van alles wat ik moet doen voor 3 dagen naar landal. Vroeger was ik chaotisch makkelijk en rommelig, nu eerder het tegenovergestelde.

Iets regelen op mijn werk is niet echt een optie, over een paar maanden loopt mijn contract af (stress) en ze deden al moeilijk toen ik zwanger was tijdens mijn zwangerschap. Durf nu dus al helemaal niet te beginnen over vermoeidheid en spanningen.

Zoals ik al eerder zei ben ik al eerder in therapie geweest, heb toen ook antidepressiva geslikt en heb een jaar thuis gezeten van mijn werk. Echter nu voelt het anders aan, ben nu gewoon moe maar heb toch geen rust. Toen was ik gewoon heel erg verdrietig.

Het slapen is nog zo'n punt, we zijn al jaren aan het klooien maar er komt geen vooruitgang in, we zijn allebei heel moe, mijn man ook, want die staat 'gelukkig' ook op.

Ik wilde dat ik een excuus had om thuis te blijven, ik leef nu naar alle vrije dagen die ik in de week heb en ben dankbaar voor ieder uurtje dat ik voor mezelf heb.

Misschien ook maar eens met manlief erover hebben

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.