Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Bijna verdrinking peuter

Mijn 3,5 jarige peuter is tijdens een logeerpartij bij mijn familie in het water beland. Iemand zag haar op de bodem liggen, haalde haar eruit en met een arts samen kortstondig gereanimeerd. Ze doet het goed, heeft medisch gezien geen restverschijnselen. Het is nu bijna 2 weken geleden. We zijn als gezin vorige week weer naar het zwembad geweest en nu is ze met haar papa aan het zwemmen.
Ze lijkt op het moment geen watervrees te hebben, douchen wil ze wel, in bad wel. Zwemmen geniet ze nog steeds enorm van, hoewel ze niet meer in water durft waar ze niet kan staan. Eerder sprong ze met gemak in het diepe (onder strikte begeleiding natuurlijk)

Mijn vraag is eigenlijk, moeten we voor haar welbevinden in therapie of iets dergelijks? Af en toe begint ze elf over de hele ervaring, ze mist een gedeelte. Ze weet nog te zeggen dat ze zonk en het volgende moment was ze in het ziekenhuis. Zonder papa en mama, dat vond ze heel erg.
Het duurde een krap uur voor wij in het ziekenhuis waren, ondanks dat we onmiddellijk na het nachtmerrie-telefoontje in de auto gesprongen waren....

Ik merk zelf dat ik het er erg moeilijk mee heb, ik kan er niet makkelijk over praten en tril hevig over mijn hele lijf als ik erover praat. Maandag ga ik in ieder geval een afspraak maken met de huisarts, maar ik hoor graag ideeën en adviezen van jullie

Egel

Egel

20-08-2016 om 12:47

nu niet denk ik

Allereerst, heel veel sterkte met de schrik. Dat is een vreselijk idee.
Ik heb het met mijn zoon meegemaakt toen hij 4 was en hij hoefde niet gereanimeerd, zelfs niet naar de dokter, we konden hem zelf uit de gracht redden. Ook al was het winter en was de gracht heel goor en ging hij al wel eens kopje onder, we waren ruim op tijd. En dan nog moest ik die dag een paar keer huilen en trilde ik in de weken erna als ik erover vertelde. Dus bij jou kan ik het me helemáál voorstellen!

Ik vind het heel normaal en gezond gedrag, als jij / je man / de familieleden / je dochter geschokt zijn na zoiets engs. Dat je daarna een tijdje er veel over wil praten bijvoorbeeld. En gaat trillen als je erover praat. Dat je er veel over nadenkt. Dat je dochter een tijd niet meer in water durft dat diep is. (overigens heel bijzonder dat zij gewoon nog in water durft).

Maar ik zou er in eerste instantie vanuit gaan dat jullie met elkaar het trauma kunnen verwerken en niet met behulp van een therapeut. Niet dat er iets mis is met therapie, maar dat zou ik pas gebruiken als het de verkeerde kant op gaat met de verwerking. Bij alleen haar, of bij (een van) jullie. Ik zou het dus nog even aanzien.

In dat verband is het misschien goed om mee te gaan met samen gaan zwemmen. Echt met zijn drieen.
En ik zou er af en toe over praten met haar, maar niet te lang op doorgaan. Even een openingszin: 'Je ging even zwemmen en toen was je ineens in het ziekenhuis he!' en als ze hier zelf nauwelijks op in gaat, dan ga jij er ook niet over door, want je eigen verwerking doe je wel met een volwassene. Maar misschien zegt ze wel iets als: 'en toen moest ik huilen want mamma en pappa waren er niet!'. Dan kun jij altijd wel weer iets zeggen al: 'Ja, je moest huilen he. Want je was geschrokken. Dat was niet leuk. Gelukkig: toen kwamen mamma en pappa weer! En wij waren ook al geschrokken he!'.

Mijn zoontje durfde een tijd nauwelijks over bruggetjes te lopen, alleen heel voorzichtig in het midden. Of alleen als hij opgetild werd. Of twee handen vast alsof hij weer 1 was in plaats van 4). Prima, dat deden we.
Tegelijk kijk je ook uit dat je het niet te groot maakt. Want voor jou is het waarschijnlijk vooral heel erg en groot, omdat je weet dat het niet veel langer had moeten duren, anders was ze er niet meer geweest.
Dat besef heeft je dochter niet en dat hoeft nu ook beslist niet. Haar grootste schrik is waarschijnlijk dat ze in het ziekenhuis wakker werd en dat ze het niet snapte en dat jullie er niet waren.
En misschien ook wel dat iedereen zo geschrokken en zorgzaam deed (verwarrend).

Als je dochter alsmaar banger wordt, of het lukt jou niet om er rustig over te doen, dan kan een van jullie altijd nog wat therapie krijgen.

Tazzygirl

Tazzygirl

20-08-2016 om 13:23 Topicstarter

Dank je wel Egel

Bedankt voor deze reactie!
Ja, het is enorm schrikken voor ons. Voor onze dochter minder heb ik het idee. Zij heeft inderdaad nog niet het besef dat het heel anders had kunnen aflopen.
Ze is wel heel erg slim, bijna een jaar geleden moesten we de hond euthaniseren en ze vond dat hij in de hondenhemel was (toen 2,5 jaar oud, nog niet op de peuterspeelzaal of opvang destijds). Een ruim half jaar later overleed mijn vader plotseling, was het haar conclusie dat opa nu in de hemel is bij Diesel (de hond). Maar dan in de mensenhemel.
Maar ze legt nu nog niet openlijk de link met haar ervaring. Wij als ouders blijven ook natuurlijk veel langer hangen in wat had kunnen gebeuren, soms ook geheel onbewust. Kleine kinderen leven in het moment, volwassenen niet meer....

Wat goed aangepakt door jullie met jullie zoon! En wat een geluk dat het zo goed is gegaan. Hoe is hij nu met water?

Egel

Egel

20-08-2016 om 15:28

hier ging het goed

Gelukkig legt ze nog niet die link, fijn!
Misschien inplannen om eens in de twee a drie weken gezellig naar het zwembad te gaan, zwembandjes om. Soms leuk met zo'n wat grotere zwemband voor om je middel, dat kan ook gezellig zijn.
Een jaar op die leeftijd is heel erg lang. Bij ons was het na een jaar echt wel over. Ik vind ook dat we het bijna helemaal goed hebben gedaan met ons zoontje, maar misschien herhaalde ik het net iets te vaak. Dat ik er nog mee bezig was en hij al niet meer.
Hij ging ongeveer een jaar later op zwemles en hij heeft gewoon netjes ABC gehaald. Halverwege zwemvaardigheid (dat is het diploma daarna) had hij geen zin meer. Het is dus totaal geen issue meer geweest. En nu is hij een gezonde jongen van 13 die evenals het gemiddelde kind van zwemmen houdt.

Tijdlijn

Wat een schrik moet dat zijn. Ik kan me jouw reactie heel goed voorstellen, al is het goed om je te realiseren dat je dochter het inderdaad anders beleeft.

Ik denk dat Egel al hele goede tips heeft gegeven. Wat ik er misschien nog aan kan toevoegen is de tip om een tijdlijn te maken van wat er gebeurd is, dat heeft hier heel goed geholpen bij het verwerken van een traumatische gebeurtenis met/voor kind.

Mijn kind was destijds wel iets ouder en kon er op zich goed mee omgaan, maar na een tijdje kwamen er een heleboel vragen met name over de volgorde van gebeurtenissen. Kwam nou eerst de dokter of kreeg ik eerst een infuus? Was het nou de eerste of de tweede keer in het ziekenhuis toen het misging met bloedprikken? Was die aardige verpleger nou op de ene of de andere afdeling? Dat soort dingen. Toen die vragen kwamen, wist ik het vaak ook niet meer, het was zó'n rare, chaotische tijd.

Uiteindelijk hebben we een tijdlijn gemaakt en daar alles zoveel mogelijk in gezet. Ik moet zeggen dat het voor mij heeft geholpen bij het afsluiten ervan. Zoon pakt die tijdlijn er nu, ruim zeven jaar later, nog weleens bij. Ik had achteraf, nu nog steeds, gewild dat ik nog preciezer had geweten hoe het allemaal gegaan is. Misschien dat je er iets aan hebt. Veel sterkte!

Tango

Tango

21-08-2016 om 11:59

Praten

Goed dat je zelf naar de huisarts gaat. Het is heel normaal dat jij er meer mee bezig bent dan je kind. Jij beseft hoe het af had kunnen lopen, je kind gelukkig nog niet. En dat je er niet bij was moet helemaal een heftige ervaring zijn geweest.
W.b. je dochter zou ik erover praten als zij erover begint, maar niet steeds zelf erover beginnen, want dan maak je het alleen maar groter voor haar. Daarnaast kan je dan via de huisarts iemand zoeken met wie jij kan praten.
Als je merkt dat je dochter er toch meer last van krijgt, angstiger wordt voor water o.i.d. dan kan je altijd nog hulp zoeken voor haar. Maar ze lijkt het nu op een gezonde manier te verwerken.

Ik herken je verhaal deels. Dochter hier maakte op 6-jarige leeftijd een nare ervaring mee op een heel ander vlak. Wij hebben er toen ook vooral over gepraat als zij de behoefte had. Als ouder had ik er toen ook meer last van dan zij. Zij ging eigenlijk door met haar leventje, terwijl ik wel een lange periode veel voorzichtiger met haar ben geweest. Uiteindelijk heeft ze er niets aan over gehouden en ik gelukkig ook niet. Ik heb er veel met mensen uit mijn omgeving over kunnen praten, dat hielp.

Elfje65

Elfje65

21-08-2016 om 22:52

Zelfde meegemaakt

Kind was toen 1,5 en ik zat met hem op de rand vsn dat kinderbadje. Hij had ook nog vleugeltjes om. Ik draai me een moment om oudste kind in te smeren en toen ik me weer omdraaide was hij aan het worstelem om boven te blijven. Dat beeld heb ik heel erg lang voor mij gezien. Bleek dat 1 bandje was afgegleden en hij was gestruikeld. Hij kon niet meer zijn voetjes onder zich krijgen, door dat ene bandje. Hij durfde daarna niet meer in het water. Door steeds een stapje verder te gaan is het goed gekomen. Dat jouw dochter al weer in het water durft is al heel wat. En wat jouw angst betreft, heel begrijpelijk dat dit nog moeilijk is. Sterkte.

Bennikki

Bennikki

21-08-2016 om 23:44

En hier

Viel dochter die niet kon zwemmen van een steiger in diep, inktzwart water. Man is er achteraan gesprongen, kwam bovenop haar terecht. Ze was gezonken als een baksteen zonder een poging te bewegen... Man kon haar uit de modder trekken en boven het water tillen; ze was helemaal zwart.
Voor ons heel eng en traumatisch, maar dochter heeft het er nauwelijks over gehad. We hebben haar natuurlijk getroost en bevestigd dat het heel erg schrikken was en daarmee leek het gewoon klaar. Ze heeft er geen enkele angst aan over gehouden en is een enorme waterrat geworden.

Reactie ouder

Ik denk dat de reactie van de ouder van invloed is op de beleving van het kind..
Hier een 4-jarige die in een onbewaakt moment het zwemvest had uitgedaan en in het diepe deel de drijfplank kwijt raakte. Toen ik het koppie miste, zag ik die even later boven water komen. In de tijd. Die ik nodig had, ging het koppie nog een keer helemaal onder water. Het leken wel minuten voor ik kind te pakken had. Eenmaal te pakken, gaf ik op een rustige toon aan dat het beter was om het zwemvest weer aan te trekken.
Kind had iedere keer dat het onder ging het hoofd weer boven water gekregen door zich met de voeten aan de bodem af te zetten.
Ik heb kind nooit meer horen praten over die dag. Kind had het voorval blijkbaar anders beleefd dan de moeder..

Een jaar later vloog met met de fiets over de kop en kwam het kind met het gezicht hard opde straat terecht.
Gelukkig voor de ingang van een huispost. Opnieuw wist ik rustig te blijven. Gelukkig geen breuk maar later wel een shock-toestand. Paar dagen later fietste kind weer gewoon als vanouds.

Momenten die je geheugen omdat je weet dat het ook heel slecht kon aflopen. Momenten waarin je als ouder bemerkt hoe 'kort ' je armen zijn en je blij bent dat er een engeltje op hun schouder rust.
Daarnaast heb ik gemerkt dat kinderen heel veerkrachtig kunnen zijn.

Zo was andere kind op school eens het bewustzijn verloren. Kind gaf aan tezamen met de omstanders op zichzelf neer te kijken. Maar het volgende moment weer tot bewustzijn te komen. Geen blijvend trauma, hoogstens last van de vele keren dat ze die middag nog moest overgeven ( hersenschudding) .

Je kunt het als ouder niet altijd voor zijn. Maar de manier hoe je er als ouder mee omgaat, kan bijdragen aan de manier hoe een kind het verwerkt.

Abrikozenpit

Abrikozenpit

22-08-2016 om 12:44

It runs in the family

Hier een andere ervaring die er een beetje op lijkt: mijn oudste zus is, lang voordat ik geboren werd, bijna gestikt in een abrikozenpit. Dat was grote paniek natuurlijk, de hele buurt kwam aangerend. Nu nog steeds: als iemand zich verslikt schrikken mijn ouders zich helemaal een ongeluk en slaat de paniek toe. Dat hebben wij allemaal van ze overgenomen: bij elk rijstkorreltje dat verkeerd valt slaat de schrik mij om het hart. Het loont de moeite om iets met de manier waarop je reageert te doen.

mirreke

mirreke

24-08-2016 om 14:29

PTSS

Ik heb zelf meegemaakt dat onze zoon zomaar out of the blue een tonisch clonische epileptische aanval kreeg. Het leek alsof hij stikte. Wij wisten niet wat het was.
Voor mijn gevoel ging hij onder mijn handen dood.

Gelukkig was het 'maar' een epileptische aanval en kwam hij daarna weer bij. Ziekenhuis enz. Hartstikke druk mee geweest. En later kwam de terugslag ervan. Nog steeds raak ik volkomen in paniek als ik een geluidje hoor wat erop lijkt (een stikgeluid) of als zoon niet meteen antwoordt als ik hem roep.

Ook bij dochter die mij geholpen heeft met reanimeren, enz. enz. heeft het zn sporen nagelaten. Ik denk dat wij beiden een soort van ptss eraan hebben overgehouden.

Moraal van het verhaal: als jij er nu mee zit, als je herinneringen bv. 's nachts terugkomen, je er niet van kunt slapen, of als je zomaar huilbuien krijgt: idd naar de dokter en benadrukken dat je hiervoor hulp zoekt (en niet pillen oid).

Je moet ervan af, het voorval weer in het juiste perspectief kunnen zien, zonder dat je de paniek herhaalt.

Het is een soort blueprint in de hersenen. Het gevoel is geassocieerd met de gebeurtenis, en is door de kracht v/d emotie ingeprent. Je blijft het dan herhalen. Dat is niet goed. Tuurlijk kun je ook dingen zelf verwerken, maar dat dacht ik ook van mezelf (niet zeuren, ik ben sterk, het is toch goedgekomen, enz. enz.) Maar ik zie bij herhaling gewoon mijn kind voor mn ogen sterven...

mijk

mijk

24-08-2016 om 23:30

klinkt als een situatie

Waar emdr misschien wel een goede optie is Mirreke. Misschien allang qan gedacht of bewust niet voor gekozen maar ik wil het toch even noemen voor als je er wel iets mee kan!

Mijk

Kaaskopje

Kaaskopje

25-08-2016 om 01:20

Niet bang zijn voor de herinnering

Je dochtertje heeft het overleefd. Laat die geruststellende gedachte elke dag weer tot je doordringen. Ik weet uit ervaring dat je gedachten met je op de loop kunnen gaan, waardoor je weer helemaal in het verschrikkelijke moment kunt schieten. Maar je weet dat het goed is afgelopen. Dat wist je op dat verschrikkelijke moment nog niet. Je kunt die stress en die angst daardoor omzetten in opluchting. Wees niet bang voor dat soort momenten. Nu is het nog heftig, maar de heftigheid neemt af.

Ik maak uit je verhaal niet op of je nog een kind hebt. Zo ja, dan weet ik niet wat dit kind ervan meegekregen heeft. Mijn ervaring is, dat het voor zus of broer ook een traumatische gebeurtenis is, als zij of hij het bewust heeft meegemaakt. Mijn dochter had bijvoorbeeld af en toe toch behoefte om alles weer de revue te laten passeren. Ze was zelf niet thuis, waardoor ze van ons moest horen dat er iets ergs met zus gebeurd was. Daar heeft ze echt last van gehad. Zij was al volwassen, maar dat maakt niets uit.

Het trillen herken ik ook. Het is eng omdat je er geen controle over hebt. Je lijf laat weten dat je iets vreselijks meegemaakt hebt. Je vertelt het aan een ander of je denkt erover na, je lijf reageert daarop. Het is niets om je voor te schamen, het is ook niet iets wat niet meer mag na zoveel tijd. Maar het gaat over. Kippenvel is ook zoiets. Dat kan ook zomaar gebeuren.

Bij ons ging het overigens niet om bijna verdrinken, maar n.a.v. een explosief verloop van een ziekte.

Tonny

Tonny

26-08-2016 om 10:12

o.t.

wat een angstaanjagende verhalen allemaal. Als oma van vier ukkies lees ik ze met rillingen over mijn rug.

mirreke

mirreke

26-08-2016 om 14:02

mijk EMDR

dat ben ik ook van plan, en dochter ook. Nog 'even' een goed moment voor vinden.
Dank voor de tip! Voelt fijn, je berichtje.

mijk

mijk

26-08-2016 om 14:03

Mooi

Mijn ervaringen ermee zijn erg goed. Weinig belastend en veel baat bij gehad!

Mijk

Taruh

Taruh

26-08-2016 om 14:08

Tonny

Vroeger gebeurden dit soort dingen veel vaker alleen hoorde je er niets over want nog geen social media.

Je hebt je eigen kinderen er al door heen gekregen, die hebben jouw opvoed kwaliteiten toch meegekregen, gaat vast wel goed.

mirreke

mirreke

28-08-2016 om 20:29

??? Wat heeft botte pech

eigenlijk met opvoedkwaliteiten te maken, vraag ik mij af?

Een ongeluk zit in een klein hoekje, dat heeft niet zoveel met opvoeden te maken hoor. Het lijkt er nu een beetje op alsof de nare ervaring van mijn zoon mijn eigen schuld is, door mijn 'opvoedkwaliteiten'...

Je zult het vast niet zo bedoeld hebben, maar om de één of andere reden schiet deze bijdrage mij een beetje in het verkeerde keelgat.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.