Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Twijfelgeval

Twijfelgeval

15-07-2010 om 01:33

Borderline, bipolair, adhd?

Vaste bezoeker, onder een andere naam, om begrijpelijke redenen hoop ik.

Ik zit al een tijd erg met mezelf in de knoop, kan kinderen, werk, huishouden en andere dingen niet meer managen, mijn kinderen zitten nu voor langere tijd bij hun vader, na gezamenlijk overleg. Vandaag kreeg ik te horen dat er mogelijk een persoonlijkheidsstoornis speelt, borderline, maar onderzoeken moeten dat nog duidelijk gaan maken. De wachtlijsten voor onderzoek zijn niet bemoedigend.

Eerder werd gesproken over een bipolaire stoornis, manische depressiviteit, of ADHD of ADD. Ik ben voorzichtig met forums hierover, ik ben bang teveel verhalen te lezen waardoor mijn beeld nog verder vertroebeld wordt. Betrouwbare internetsites vinden vind ik lastig. Ik heb oa info gelezen bij het Trimbos instituut. Zowel bij een bipolaire stoornis als bij borderline zie ik en mijn behandelaar heel veel herkenningspunten, maar hoe het verder gaat?

Ik wil mezelf niet gek laten maken, maar kan iemand me uit ervaring vertellen hoe dit traject verder loopt? Wat betreft onderzoeken en zo? Ik heb momenteel medicatie, antidepressiva. Eerst dacht men aan een depressie gesuperponeerd door een burn out, maar op aanraden van een psychiater wordt de medicatie omgezet naar een antipsychotica.

Ik kan hier met niemand in mijn omgeving over praten, maar wil graag wel weten hoe een traject van onderzoeken verloopt. Ik heb mijn leven niet meer in de hand, voel me momenteel overgeleverd aan de professionals. De onzekerheid knaagt want ik weet niet meer of ik mezelf kan vertrouwen, ik vertrouw mezelf niet.

Kan iemand een licht in de duisternis geven? Tot bepaalde hoogte wil ik wel meer vertellen maar zonder herkenbaar te zijn, Bedankt.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Steuntje in de rug

Hallo Twijfelgeval,

Ik kan je helaas niet helpen met concrete antwoorden op al je vragen, maar ik wil je wel even wat moed geven. Fijn dat de kinderen in goed overleg naar hun vader zijn gegaan. Dan kun jij je gaan concentreren op je herstel. Al heb je het nu heel erg zwaar onthoud dat er ook voor jou weer licht aan het einde van deze donkere tunnel is. Jammer genoeg zijn de wachtlijsten vaak erg lang, maar het is wel goed dat het proces is gestart. Als eenmaal bekend is wat er met je aan de hand is kan er gericht aan gewerkt gaan worden en ga je je zelf ook weer meer vertrouwen. Helaas hebben dit soort dingen tijd nodig.
Kop op en hopelijk is er iemand die je wel meer antwoorden kan geven dan ik.

Groetjes Muppet

Tutje

Tutje

19-07-2010 om 12:47

En een hart onder de riem

Ik heb geen persoonlijke ervaring maar heb wel vele jaren samen geleefd met een partner met een bi-polaire stoornis. Geloof me, op een gegeven moment heb ik alle kennis of dergelijke aandoeningen in me opgezogen, in een poging hem te begrijpen.
Als er iets is wat ik zeker weet, is dat mensen met een van de serieuze aandoeningen die jij noemt het heel vaak niet van zichzelf weten. 'De hele wereld is gek maar ik niet'. Het feit dat je van jezelf al beseft dat er iets mis is, is dus al een heel 'gezond' teken! Dat betekent nl. ook dat je open staat voor therapie en/of medicatie en je bereid zult zijn eventuele leefregels aan te houden.
Mijn ervaring is dat het moeilijk is om evenwicht te zoeken, maar dat het zeker wel te bereiken is, als je dus open staat voor hulp en je eigen grenzen kunt/wilt accepteren. Mij lijkt het zo, als ik je posting lees, dat je dat kunt.

Veel sterkte!

groetjes Tutje

Twijfelgeval

Twijfelgeval

21-07-2010 om 10:02

Muppet en tutje

Bedankt voor jullie reacties.
Tutje, ik sta zeker open voor medicatie en behandeling maar dat komt ook omdat dit al een langere geschiedenis is. Daarbij komn verschillende serieuze problemen op het vlak van financieen, werk, relatie, en dan ook nog dat gedoe in mijn hoofd erbij. Alsof er allerlei laadjes tegelijkertijd zijn opengezet. Ik kan een gesprek voeren maar in mijn hoofd ben ik dan al tien stappen verder en dat is soms zo vermoeiend. En ik heb ook dingen gedaan, uitspattingen die niet verstandig waren.
De wachtlijsten zijn zo frustrerend. Wil je onderzoek laten doen dan zit je tegen een wachtlijst aan te hikken van zomaar 14 weken, alleen al voor een intake en dat is zo lang.
Maar bedankt voor jullie hart onder de riem! En ik hoop dat er misschien nog iemand reageert met eigen ervaring in het traject van onderzoeken en hoe dat verloopt.

Pluisemam

Pluisemam

22-07-2010 om 12:33

Stukje mijn ervaring

Hallo Twijfelgeval,
Jouw verhaal lijkt wel wat op de mijne.
Ik loop al vanaf mijn 18e af en aan in de geestelijke hulpverlening. Met het duidelijke gevoel dat er iets niet helemaal klopt met mijn functioneren laat maar zeggen, waardoor ik niet kan zijn en doen wat ik wil. (Heel beknopt gezegt) Ik heb allerlei etiketjes gehad, waaronder borderline, ik herkende daar wel heel veel in, maar het was het toch niet helemaal...... Tot ik een tv programma zag over iemand met ADHD en ik dacht.... dat gaat over mij. Ik had toen het geluk dat ik (eindelijk) een goede psych had en die heb ik het voor gelegd. na wat onderzoek en een paar gesprekken zijn we experimenteel met Ritalin begonnen en sindsdien gaat er een wereld voor me open.
Mijn ervaring met de hulpverlening is niet zo positief, heb het idee gehad altijd veel ergens alleen in te zijn. Ik besef echter nu ook wel dat het ook heel moeilijk is iemand te beoordelen puur op wat die persoon je verteld. Een gebroken been is duidelijk.... Mijn advies (ahum) wees zo duidelijk en eerlijk mogelijk, zowel naar je zelf als naar de hulpverlener toe.
Wat voor jou misschien overduidelijk of triviaal lijkt, kan de hulpverlener juist helpen in de goede hoek te zoeken.

Heel veel sterkte en succes,
Pluis

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.