Buikpijn.....krampen bij 11 jarige
Hallo allemaal, omdat ik me machteloos voel en het niet goed meer weet hoop ik dat jullie je ervaringen willen delen en/of willen adviseren.
Mijn zoon van ruim 11 heeft in de grote vakantie een kots/diarree griep gehad, toen de darmkrampen maar aan bleven houden ben ik naar de ha gegaan, hij zei dat zoiets lange naweën kan geven. Na een paar weken weer terug(-inmiddels al ca 7 weken krampen) kreeg zoonlief eindelijk een kweek. Hij bleek een parasiet te hebben die bij kinderen dit soort symptomen geeft. Hij kreeg antibiotica, de krampen bleven. Nu zijn we weer 3 weken verder en stelt de ha een bloedonderzoek voor. Ondertussen....maak ik me erg bezorgt, heb goed contact met school, ik probeer hem af en toe te laten gaan maar als hij 's nachts dan weer wakker ligt van de krampen zie ik de zin er niet van in hem 'krampend' en moe naar school te laten gaan. Ik heb zelf een vermoeden dat het psychosomatisch is, er zijn het laatste jaar veel dingen gebeurd. Zijn ontlasting is nog altijd dun. Ik hang zelf steeds tussen; 'ziek naar school gaat niet' en 'hupsakee gaan'. Maar als je ouders je niet geloven als je beroerd bent is immers erg. Dus op dit moment vind ik wel dat het bloedonderzoek door moet gaan en alshier niets uitkomt dan naar een psycholoog....
Ik ook aan hem gevraagd of hij zich zorgen maakt en hij zegt van niet...maar het is voor een jong kind ook moeilijk om te verwoorden...(hij is een binnenvetter)
Verder maak ik me gewoon veel zorgen om hem, hij zal deze klas over moeten doen, maar dat is geen ramp, als 'tie het maar een beetje naar zijn zin heeft. Graag reacties van ouders die ook de ervaring van 'krampen' hebben. In ieder geval; hartelijk dank voor het lezen van mijn overwegingen.
Pfff
Dat soort reacties kregen wij dus ook.
Die hypnotherapie hielp hier dus goed. Maar ook het serieus nemen van de problemen.
Toen zoon de erkenning kreeg: oke je hebt buikpijn, we weten niet waardoor, zullen de oorzaak misschien wel nooit weten. Maar wat doen we nu. Ga je stoppen met je leven, of zullen we samen proberen er het beste van te maken. En samen kijken wat je kan, met je buikpijn?'
Vanaf dat moment lukte het om de schoolmomenten (per dagdeel) uit te breiden.
Dank
je voor je reactie en het delen van je ervaring.
Heb er in ieder geval een goed gevoel over dat ik de pro actieve houding vastgehouden heb.
Ik post weer....
Vergeet niet
om ons morgen even de uitslag te laten weten.
Ik weet niet of ik het al eerder heb gezegd, maar wat bij mijn zeer psychische buikpijnen hielp was aan mijn lichaam te vragen waarom ik buikpijn had. Ik heb zo echt hele onderhandelingen gevoerd, belooft na zus en zo mijn bed in te duiken, als ik dan maar geen buikpijn zou hebben. Het helpt 
Maar bij mij is buikpijn eigenlijk altijd een signaal dat ik moe ben of ergens zenuwachtig over, en ik daar dwars overheen wals. Ik zie de buikpijn nu als een hulpmiddel. Mijn lichaam geeft gewoon in niet subtiele termen aan dat ik even pas op de plaats moet maken, omdat ik alle niet subtiele hints gewoon mis.
Doe ik zekerssss....
Ja dat doe ik 
Ik ben vandaag al bezig met morgen, ik ga er zo'n beetje van uit dat het psychosomatisch is....
Wat goed trouwens, zo stom, nooit aan gedacht; ik zal het tegen mijn zoon zeggen, dat hij eens met zijn buikie moet praten en het vragen....
Ik denk dat hij veel spanning/verdriet in zijn lijf heeft opgeslagen en dat het zich zo uit.
Ik heb zelf trouwens ook jaren last van mijn buik gehad, mijn darmen sloegen 'op slot', hierdoor kon ik niet ademen door mijn buik, echt zo ontzettend vervelend. Ik ben toen een aantal malen gemagnetiseerd, ik weet niet of het hierdoor kwam, maar in de loop der jaren is het verdwenen...Echt heerlijk...
Ik kom terug met het vervolg, dank voor je reactie dc
Uitslag
Hallo
De uitslag van het bloedonderzoek is negatief (-gelukkig) en de arts stelt voor om hem naar de kinderarts te sturen. Dus dat gaan we nu regelen. Kijken wat dit brengt.
Ondertussen heb ik een afspraak met het schoolmaatschappelijk werk, ik stel hem van de week aan haar voor. Wellicht kunnen ze een goed contact opbouwen en komt er iets positiefs uit.
Wordt vervolgd....
Negatief?
betekent dat er niets is gevonden?
Probeer
een verwijzing voor een kindergastro-enteroloog te krijgen. Is ook een kinderarts, maar met buikenspecialisme
Dc en ishtar
dc; inderdaad; er is niets gevonden.
ishtar; dat zal ik inderdaad doen; even opschrijven
Kom er op terug....
Afspraak
Ik heb het gevraagd aan de ha maar hij wilde toch doorverwijzen naar de algemene kinderarts, dus nu hebben we voor vrijdag 30 nov een afspraak. Redelijk snel.
Ik hoop zo dat dat een ander licht brengt op de situatie. Het is weer de hele week hevig, hij is ook duizelig, zo werken die darmen. Gekreun de hele dag...
Ik heb de maatschappelijk werkster van school er bij betrokken, die is deze week langsgekomen. Ik heb tegen mijn zoon gezegd; ook als je buik toch een medische oorzaak blijkt te hebben; het is altijd goed om je uit te spreken over gebeurtenissen. (probeer het van verschillende kanten 'aan te pakken') Verder sta ik met lege handen; niets helpt immers.
Emotioneel vind ik het ook zwaar, dag in dag uit, van s'ochtends tot s'avonds staat alles in het licht van de buik. Ik praat er ook over met hem, als je je rot voelt dan is dat zo; maar om de hele sfeer er naar te trekken; daar wordt het gemoed voor hem of mij ook niet beter van.
Sta natuurlijk onveranderd open voor suggesties...
Wat tips vooraf
Hou een tijdje bij wat hij eet
Hou een tijdje bij hoe zijn stoelgang is
Heeft hij meer last na het eten van bepaalde voedingsstoffen.
Meer last in het weekend, of juist minder.
Als je dit soort gegevens alvast bij de hand hebt, hoef je dat niet alsnog een keer te doen als de arts het toch wil weten.
Loskoppelen
Misschien helpt het, om er een afspraak over te maken.
Bij onze zoon hielp het wel, om een cijfer te geven aan zijn pijn. Dat deden we dan drie keer per dag. En verder hadden we het niet meer over pijn.
Hij moest gewoon naar beneden, gewoon zijn kleren aan, aan het werk met zijn huiswerk. Drie keer per dag eten, vier tussendoortjes.
Ritme en structuur dus.
En over de buikpijn hadden we het dus maar drie keer per dag.
Wat ik heel lastig vond, was dat ik zoon wilde activeren. Van binnen zitten, knap je ook niet op. Wandelen, fietsen, even naar de winkel. Maar dat durfde hij niet, omdat hij dan bang was om iemand van school tegen te komen, die dan zou zeggen: 'Hé, ben je weer beter?' En hij voelde zich niet beter.
Toen hij eenmaal weer af en toe een dagdeel naar school ging, werd dat makkelijker, omdat ze er toen weer aan gewend waren om hem te zien.
Maar ondanks de pijn, toch zoveel mogelijk door gaan met de gewone dingen. Dat was hier wel een oplossing.
Ik weet hoe rot het is hoor. Achteraf kan ik er makkelijk over praten, omdat het nu over is. Ik vond die tijd echt verschrikkelijk. Zoals je beschrijft. Ik kon de zin:'Mam, ik heb buikpijn.' Niet meer horen. Wat een rotzin.
Het werd dus beter, toen we afspraken dat hij dat niet meer zou zeggen.
Update....wat een zooitje
Nou, daar ben ik weer...
Ondertussen contact met maatschappelijk werk en de ib-er gehouden, had ik toestemming aan de verpleegkundige gegeven om info aan de huisarts te vragen.
De huisarts; 'ik zie geen reden waarom x niet naar school kan' Dit gaat nu aan leerplicht gemeld worden. Overbodig om toe te voegen dat het me teveel wordt, enerzijds sta ik open voor een goede communicatie met school, aan de andere kant melden ze me bij leerplicht; hoezo contraproductief? Het kwik komt mijn oren uit.
Dan zegt maatschappelijk werk dat er een overweging zou kunnen zijn om x bij de ziekenschool aan te melden (???) lijkt op psychologische druk....
Die arts, daar ben ik nu ook helemaal klaar mee. Ik heb bijna de behoefte om ze toe te bijten dat ik niet lijdt aan Munchhauzen by Proxy, maar stel je voor dat ze dat per ongeluk verkeerd in het dossier zetten; krijg ik dalijk nog de kinderbescherming op mijn dak......(sarcastisch en met lichte angst meldt ik dit hier) Kortom, mam draagt weer alles én wordt niet serieus genomen en co-papalief blijft lekker afzijdig...Hetkomt me mijn strot uit allemaal.
wordt vanochtend wakker, zie ik alweer dat school heeft gebeld; wat nú weer!
Herkenbaar
Hier kwam ook de leerplichtambtenaar in beeld. De school schijnt je kind te moeten melden, als het langer dan ... weken ziek is.
En artsen snappen niet, dat een kind met buikpijn niet naar school gaat. Er is namelijk geen medische reden om niet naar school te gaan. 'Of je nu thuis, of op school pijn hebt, dat maakt toch niet uit.' Dat werd ons verteld. Vanuit alle kennis die er op dit moment is over onbegrepen buikpijn, is het het beste om zoveel mogelijk door te gaan met je dagelijks leven. Thuishouden lost het probleem eigenlijk nooit op.
Maar aan de andere kant heb jij een zoon met pijn, die het niet ziet zitten om met die zere buik naar school te gaan. Ten minste, dat was voor ons zo.
Wij hebben het circus op een afstand weten te houden, met een re-integratie plan. Hierbij ging zoon elke week een dagdeel meer naar school. We beloonden hem daarvoor met 'credits', die hij in mocht zetten voor verschillende beloningen. (een lekker ingewikkeld systeem, maar daar houdt hij heel erg van, van ingewikkelde systemen) Als hij naar school ging, kreeg hij een credit en als hij een dagdeel daar kon blijven, kreeg hij er ook eentje. We begonnen met de middagen, omdat hij dan het minste pijn had. Ik heb hem regelmatig letterlijk de klas in moeten praten. 'Probeer het nu maar, als het echt niet meer gaat, dan laat je me bellen en kom ik je weer halen.'
Wij kregen een uitnodiging van de schoolarts om langs te komen voor een consult. Toen wij vroegen hoe de GGD in vredesnaam kon weten dat onze zoon ziek was, omdat wij uitdrukkelijk nooit toestemming geven voor communicatie tussen ggd en school (uit principe), werd het zwarte pieten tussen de ggd en school. En hebben we nooit meer wat van de ggd gehoord. Foutje, bedankt.
Als reintegreren niet gaat lukken, zou ik wel degelijk de ziekenschool gaan proberen. Want als hij te lang 'eruit' is, wordt terugkeren in het leerproces steeds moeilijker. School is trouwens verplicht om je daarbij te helpen, dat ziekenonderwijs. Daar kwam ik later pas achter.
En nogmaals, psychologische hulp heeft hier goed geholpen. Heel veel sterkte ermee.
Dank je auw..
voor je steun...
Ik ga de huisarts vriendelijk danken voor zijn incompetentie en naar een anders..
Verder heb ik besloten om met school alleen nog de noodzakelijke communicatie in belang van mijn zoon te onderhouden. Vanochtend al mee begonnen; de ib-er belde om me te informeren of het resultaat van de navraag van de verpleegkundige bij de huisarts. Gemeld dat ik dat al wist, verder ja gezegd-dat ik haar begreep en een gegroet, ik hoorde de verbazing in haar stem...
Ben er echt klaar mee.
Ik heb op aanraden van 50tien de leerplichtambtenaar gebeld om mijn kant van het verhaal te vertellen, moet zeggen dat hij de tijd nam maar benadrukte ook dat de reactie van de huisarts doorslaggevend was, waarop ik meldde dat ik te goeder trouw op alle fronten meewerk -en denk om het pro actief op te lossen niets uitmaakt want nu ben ik dankzij huisarts een leugenaar.
Dat het even allemaal wel gezegd is, dacht ik maar zo..
Oftewel; vreest u voor het systeem....
Hij vond het wel nodig om te benadrukken dat als zoon niet naar school gaat hij proces verbaal zal moeten opmaken, mam naar de rechter bla bla en dat er dan een melding naar de jeugdzorg gaat...
Tuurlijk; het systeem zal ff tornen aan wat voor ma ik ben, dat zullen we nog wel eens zien!
Over hoe een systeem juist voorkomt wat het dient te bewerkstelligen...
Twee kanten
Aan de ene kant staat de ouder. Bezorgd, naast het kind, wat veel pijn heeft.
Aan de andere kant de 'instanties'. School, de leerplichtambtenaar, de huisarts. Die mensen kan het in feite niet zo veel schelen, hoe je zoon zich voelt. Ze vragen zich af:' kunnen we er iets mee? '. Het antwoord is van niet, dus... Je zoon kan naar school.
Het is zo stom, maar zo redeneren ze.
Nu kun je heel veel energie gaan steken in het overtuigen van dit soort mensen. Maar dat gaat je heel veel energie kosten en leidt tot niets.
Zonde. Je gelijk ga je toch niet krijgen, want ze hebben er helemaal geen belang bij, om je gelijk te geven. Ze winnen daar niets mee.
Als ik jou was, zou ik samen met je zoon gaan zoeken naar manieren waarop hij wel naar school kan. Ik heb al eerder beschreven hoe dat hier ging.
En dan hopen dat de kinderarts hem kan helpen.
Morgen heb je een afspraak, toch? Laat je weten hoe het was?
Klopt auw
Heb je gelijk in, ga ik ook niet doen; ze overtuigen. Ik wilde wel mijn zegje doen..niet in stilte over mijn rug laten gaan.
Het is zoals je zegt....
Ik overweeg om met maatschappelijk werk op school te stoppen, zoek zelf wel een psycholoog voor hem, ik vertrouw ze voor geen meter; ik hoor teveel griezelverhalen over meldingen enz.
Ze hebben trouwens gevraagd of we rccl lijsten (of hoe het ook heet) in te vullen, waarin we vanalles over hem aan kunnen geven; in combinatie met de individuele iq test die ze bij hem af willen laten nemen; om te zien of hij knelpunten heeft waar ze hem bij kunnen helpen. Ik ga eerst die lijsten goed lezen en kijken of ik wel privé info wil geven, ik ga alleen nog dingen doen in het voordeel van mijn zoon, geen mm meer.
Ben jij of iemand hier bekend met die lijsten?
We zijn helemaal klaar voor morgen, alles ligt klaar, ook lijstje van zoon met klachten.
Fijne avond en ik meld me weer met nieuws....
Toevoeging...
Heb net de pccl lijst gevonden; dat is een ervaringslijst mbt pijn.
Die ga ik dus niet invullen; volgens school/leerplicht/huisarts is er geen reden/buikpijn, ze denken maar dat ze allerlei conclusies over je mogen trekken mbt je geloofwaardigheid en aan de andere kant wel je een lijst geven over zoon's pijnbeleving; die volgens hun niet bestaat...hoezo contradictie en mindgames..daaag
Ja ik ben gekke Gerritje
Wat ik zou doen
Is als de wiederweerga een second opinion regelen van een andere huisarts, de specialist bellen en de situatie uitleggen en vragen of je zo snel mogelijk terecht kunt, en proberen met bewijs te komen dat je huisarts fout zat.
Verder, heel gemeen, zou ik aan je zoon vragen zich op school niet groot te houden, maar zorgen dat ze je ongeveer elke dag moeten opbellen om hem op te halen, omdat hij de hele sfeer in de klas verpest met zijn overduidelijke lijden. En een duidelijke agenda bijhouden van wanneer hij naar school gaat, en wanneer school je belt om hem op te halen.
En voor je wat voor lijst dan ook opstuurt, laat die eerst even nalezen door een derde persoon om te kijken of je jezelf niet in de vingers snijdt met iets wat je zelf over het hoofd ziet.
Heel veel sterkte!
Dankie dc
Dank je voor de strijdlustige hart onder de riem opmerkingen.
Gister was ik zo megakwaad...
Vandaag moesten we dus 8.45 in het ziekenhuis zijn, we waren pas om 11.45 weg daar! Het was een erg prettige ervaring, fijne mensen die ook goed met de kleine man spraken.
Voor de zekerheid doen ze nog wat onderzoeken; weer bloed/poep/buikfoto, de arts stelde zelf voor de school te bellen over het plan, hij belt mij volgende week over de uitslagen(-terwijl zijn agenda aan de balie volzit) en 'het' plan, en we zijn overeengekomen dat zoonlief de komende week halve dagen naar school gaat om weer te wennen; in het kader van doorzetten, het lijf/buik in gang zetten én de schouders eronden. Hij keek zoon vol aan en beloofde hem dat het allemaal weer goed zou komen; ook al kan het wel een tijdje duren. Tevens vertelde hij over de mogelijkheid dat het centrum voor jeugd en gezin iemand kunnen sturen om zoon 's ochtends op gang te helpen voor school. Hij vermeldde ook dat buikpijn bij heel veel kinderen voorkomt.
Bovendien vermoeden ze verstopping in een vicieuze cirkel; dus heeft hij wel zakjes vezels gehad op volwassen basis; met 2 per ochtend beginnen en zonodig afbouwen naar 1.
Kijk; en daar kan moeders wat mee; een plan---geen passieve huisarts die me voor leugenaar neerzet zonder betrokken acties te tonen.
Ben momenteel van hoog zombieniveau omdat hij vannacht weer zo'n krampaanval had; dat we pas tegen 2.30 konden slapen (pffffff tiranniek gewoon) maar; jullie begrijpen het vast; ik voel ons eindelijk serieus genomen en ben erg blij. Ik voel me gesteund.
Gelukkig
Wat fijn dat jullie gehoord en serieus genomen zijn, door die arts!
En wat goed dat hij een plan opstelde met jullie.
Sterkte ermee
Elleke
Wat evt kan helpen tegen de pijn van de krampen is een warme kruik tegen zijn buik aanhouden. Helpt hier bij menstruatiekramp en darmkramp. Het haalt net even de scherpe kantjes eraf. Sterkte met alles
Inderdaad auw, ben veel geruster nu.
Mix; helemaal met je eens; kruikie is altijd een succesnummer, maar bij hem doet het niets met die buik; ik geef hem wel vaak, en dan zegt hij ook
'Voor de troost '
Is er wat te melden; dan doe ik dat..voorlopig maandag starten met school.... (er is vandaag een last van mijn schouders gevallen; ook al zijn we er nog niet...maar elke keer een beetje...)
Fijn weekend jullie!
Elleke
Fijn dat je zo goed bent geholpen bij deze arts, dat moet een fijn gevoel zijn.
Wat ik niet goed begrijp, maar misschien heb ik wat over het hoofd gezien... je schrijft (blij) dat hij maandag weer naar school gaat. Terwijl je twee dagen geleden nog schreef dat hij absoluut niet naar school kon, en boos was op de dokter die zei dat er geen reden was om hem thuis te houden. Medisch is er toch nog niets veranderd?
Pubermoeder...
Hallo, de huisarts was ongenuanceerd en geen steun, niet pro-actief in een oplossing vinden. Nu hebben we begrip, een plan en vertrouwen.
Dit helpt mij en zoon om onze schouders eronder te zetten.
