Dementerende ouder niet langer thuis

Casemanager dementie

Ik ben niet bekend in Elst, maar wel in de ouderenzorg. Ik zou als ik jou was contact opnemen met een zorginstelling in de buurt van je schoonouders en daar vragen naar een casemanager dementie. Die kunnen je bij het proces begeleiden en kennen de instellingen, gemeente en de route die je moet volgen. En heb je al contact gehad met de huisarts van je schoonouders? Die zou ik zeker ook bellen. Die kan je ook helpen met de te bewandelen weg en kan je schoonouders in de gaten houden.
Bij de instelling waar ik werk zijn echtparenappartementen, maar ik weet niet of die op andere plekken ook beschikbaar zijn. Maar ook dat kan de casemanager je vertellen.
Sterkte, dit is een heel moeilijke periode voor iedereen...

Per gemeente anders

Zorg voor dementen is per gemeenten anders geregeld.
In de gemeente van mijn ouders moet je bij de huisarts zijn. In andere gemeenten moet je naar het loket.
Het grootste deel valt onder de WMO en moet dan ook bij het WMO loket worden aangevraagd. Dat is ondersteuning thuis. Ook als je denkt dat dat geen zin meer heeft, dan moet het toch via die weg georganiseerd worden.
Via de WMO ondersteuning wordt uiteindelijk beoordeeld of plaatsing in een verpleeghuis noodzakelijk is.
Een toelaatbaarheidsverklaring.
In beginsel worden alleen patiënten toegelaten. Ook als dat betekent dat de ouderen hierdoor uit elkaar geplaatst moeten worden.
Maar ik denk dat er eerst geprobeerd moet worden of extra hulp thuis en misschien een beetje dagopvang voor moeder ook gaat helpen.

Thuiszorg en zorgverzekering

Mijn moeder is flink dement en is nu zover dat ze op de wachtlijst staat om uit huis te verhuizen naar een zorginstelling, omdat er eignlijk 24 uur toezicht moet zijn.
Tot op heden krijgt ze (al heel lang) huishoudelijke hulp van een thuiszorgorganisatie, dat is meen ik via de WMO en hoeveel of hoe vaak je dat krijgt bepaalt de gemeente, kan overal anders zijn. Waar mijn moeder woont is het niet veel, 2 uur per week. Stofzuigen en het sanitair, dat is het wel. Boodschappen en de was e.d. is voor de mantelzorg. Wij wonen ook niet naast de deur maar hebben iemand gevonden die dat tegen betaling wil doen.
Verder komt 3 x per dag de wijkverpleging, om te zorgen dat ze eet en drinkt en om de luier te verschonen. Dat is van de zorgverzekering.
Het CIZ heeft net een indicatie voor opname afgegeven. Daarom valt ze nu onder de WLZ qua kosten. Dus Miriam, grootste deel wmo herken ik niet.
Sok, om een fijne instelling te kiezen moet je gewoon gaan kijken, sfeer proeven, praten met de mensen daar, hoe zijn hun ideeen, hoe kijken ze tegen de zorg aan. Dan merk je gauw genoeg of het bij jullie past. Voor ze op de wachtlijst kan moet het CIZ eerst een indicatie afgeven. Daarvoor heb je dan vaak een rapport van de huisarts nodig.

Wenselijk

Hier kwam dementerende vader in een verpleegtehuis na verblijf in ziekenhuis. We hadden te maken met wachttijd en echt veel keus voor een bepaalde lokatie, was er zodoende niet. We waren wel heel blij met het huis want de afdeling bood genoeg ruimte om ‘ongezien’ door de gang hun eigen wandeling te maken, vorm van privacy. Ook was er gelegenheid om zelf de tuin in te gaan als ze dat wilden. Er waren ook twee huiskamers ; zo kon je gemakkelijker met meerdere mensen ‘socialisen’. Ik geloof dat mijn vader daar meer met medehuisgnoten of verzorgers een praatje maakte dan thuis met mijn moeder. Mijn moeder was gewoon op van het zorgen en rekening houden met haar demente echtgenoot. De stap tot scheiding van bed en brood kon niet meer uitblijven.

Maar er zijn ook huizen waar echtpaar met een dementerende partner samen kunnen wonen. Alleen zal de partner wanneer deze nog te goed is, bij overlijden van demente echtgenoot, moeten verhuizen. Wat best een grote impact is.

In de zorginstelling waar ik werk, wonen de dementen in een huiskamerproject op een gesloten afdeling en wonen hun zorgbehoevende echtgenoten in een zorgwoning. Ze gaan dagelijks bij hun partner op bezoek maar hebben de druk van de zorg kunnen overdragen aan de professionals.

Ik zou een lokatie zoeken waar men met de dementerende bewoners veel doen aan beweging mbv fysiotherapie om zo de spieren op peil te houden en waar bejaarden kunnen wonen, zodat een echtpaar elkaar dagelijks kunnen bezoeken. Zo is er voor de moeder geen noodzaak meer om weer te verhuizen. Maar dat hangt ook af hoe goed of slecht de moeder is.
Zo’n lokatie is eerder middelgroot dan kleinschalig.

Als laatste ; in de gesloten afdeling van mijn vader, woonde ook een echtpaar die beiden deze zorg nodig hadden. Maar als haar man moeilijk was, trok zij zich dit erg aan omdat ze getuige was van zijn gedrag. Samen op een afdeling voor dementen is niet altijd ideaal. Het loyaliteits-element blijft leven als je bij elkaar blijft wonen, het drukt op de onrust en het gevoel van bezorgdzaamheid.

Ipv Elst

Wij keken naar een zorgcentrum in de buurt van één van de kinderen. Dan hoeft je niet lang te rijden om even langs te gaan. Als ze ouder worden, hebben ze toch graag dat je vaker even langs komt. Met name voor dementen, is het vaak even je gezicht laten zien, waar ze veel behoefte aan hebben. Of anders je moeder wel.

Ik zag dat in Zutphen ook een uitgebreid verpleeghuis staat. Alleen geen echtparenkamer.

Denk idd ook na over andere plekken

Al zal je vader waarschijnlijk niet weg willen uit Elst. Maar voor je moeder maakt het niet zoveel uit denk ik. Voor jullie wel, minder reistijd maakt dat je echt (veel) vaker langs kunt. Wat ook voor je vader fijn is natuurlijk. Het is een moeilijke afweging, maar ik zou het zeker bespreken, de optie om op een plek bij jullie in de buurt te gaan kijken.

Verder belangrijk om naar te kijken: aanbod aan activiteiten, zowel voor je vader als voor je moeder; de omgeving (midden in een bos klinkt mooi, maar is natuurlijk ver van alles vandaan); persoonsgerichte zorg (oftewel, in hoeverre kunnen je ouders en jullie bepalen hoe de zorg verloopt; dat begint al met het opstaan, mogen je ouders zelf bepalen hoe laat dat is, of wordt iedereen uit bed gehaald op een voor de zorg handig tijdstip?).

Succes!

Gevoelig puntje,

Maar let ook op of de verzorging/ huishoudelijke dienst niet te veel bestaat uit personeel die de Nederlandse taal niet beheersen.
Het gaat er niet om of ze kundig zijn maar als een bewoner hen iets wilt vragen en de bewoner hoort het personeelslid anderstalig spreken, kan dit voor een bewoner een reden zijn tot het niet durven vragen om hulp.

Zelf vind ik een stabiele groep verzorgers ook iets zeggen over de organisatie; hoe meer verloop, hoe onrustiger de afdeling.

Opstaan en naar bed, regelt zich meestal wel vanzelf; dementen die onrustig worden als ze te lang opblijven, worden als eerste naar bed gebracht.
En bewoners die op een bepaalde dag een activiteit hebben, worden op die dag als eerste aangekleed zodat ze kunnen deelnemen aan de activiteit. Het is voor een zorgteam ook prettiger als er meer mensen van hun kamer af zijn en aan een activiteit meedraaien zodat het zorgteam even minder om handen hebben.

Wat ook fijn is, een huis voor demente bewoners, waar men werkt mbv bewegingssensoren. Als iemand uit bed valt, krijgt de verzorger een signaal dat die persoon mogelijk hulp nodig heeft. Mijn vader was uit bed gekomen en had bij een val de heup gebroken. Direct was er zorg aanwezig.
Maar ik ken ook het verhaal van een bewoonster in een bejaardenwoning; ‘s nachts gevallen en schouder gebroken. Ze kon niet opstaan en op de alarmknop drukken. De volgende morgen trof men haar op de grond aan. Het was voor haar een traumatische ervaring.

Als je ouders eenmaal ergens onder de pannen zijn, valt er een zware last van je schouders. De onzekerheid en bezorgdheid voelt aan als lood.

Noodplek als proeftijd

Hier was de noodplek tegelijk een proeftijd geworden. We dachten namelijk eerst vader alsnog te verhuizen naar groepswonen in dezelfde lokatie als waar mijn moeder op de wachtlijst stond.
Maar door de maanden heen, zagen we de voordelen van zijn ‘noodplek’ boven de groepswonen op de ‘handige’ lokatie waar mijn moeder een paar maanden later heen ging.

Het was wel hard dat ze zo uit elkaar werden getrokken, maar dat was in feite al het geval op het moment dat hij op een gesloten afdeling kwam te wonen terwijl zij daarvoor nog te goed was.

Een noodplek is niet definitief! Je kunt altijd verhuizen naar een andere lokatie.