Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Effe zonder naam

Effe zonder naam

04-04-2011 om 17:18

Depressie?

Al enkele maanden heb ik steeds meer en meer last van somberheid, ben prikkelbaar, snel over mijn toeren, steeds minder interesse in dingen die ik vroeger wel interessant vond, geen behoefde meer aan mensen om me heen (was nooit een social butterfly, maar nu echt regelrecht paniek als ik bijvoorbeeld naar een verjaardag moet oid), angstaanvallen. Heb echt het gevoel dat ik in een inrichting terecht kom als er niet gauw iets gebeurt en heb ook al een doorverwijzing naar het GGZ, maar ben doodsbenauwd voor antidepressiva.

De laatste 2 jaar waren alles behalve makkelijk - relatieproblemen, achterbakse "vrienden", een sterfgeval in het gezin.

Tot enkele weken geleden kreeg ik het nog voor elkaar me af te leiden, bijvoorbeeld met mijn werk, maar ook dat brengt geen hulp meer. Ik sleep me nog maar met moeite naar werk en heb er ook geen plezier meer in wat ik vroeger dus wel had.

Om het kort te maken, ik zit dus in een dip en heb geen idee hoe ik eruit moet komen behalve met hulp van GGZ dan.

Ik heb al in het verleden best moelijke tijden doorleefd met de nodige dips, maar toen duurde het nooit zo lang en kon ik zelfst weer omhoog komen. Deze keer blijkt het niet te lukken.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

04-04-2011 om 17:25

Pauze

Het klinkt inderdaad alsof je in een depressie zit, maar als je benauwd bent voor antidepressiva, dan hoef je daar niet gelijk aan hoor. Het klinkt meer alsof je tijd nodig hebt om dingen te verwerken.

Ga dus naar de dokter, leg de situatie uit, zeg nee tegen de ad, maar ja tegen ziekteverlof. Doe het NU, want hoe langer je doorgaat, hoe dieper je gaat en hoe langer het kost om er weer uit te komen!

sippie

sippie

04-04-2011 om 17:53

Niemand kan je verplichten om antidepressiva te nemen. En je hoeft niet perse naar het GGZ, je kan ook naar een gewone psycholoog.
Het klinkt als overspannen (of burnout, hoe je het wilt noemen)of licht depressief. Toen ik dat ooit eens was, moest ik verplicht elke dag veel bewegen, fietsen, wandelen, wat dan ook. Het hielp wel wat. Praten met een psych ook, om de dingen op een rijtje te zetten.

Effe zonder naam

Als eerste herken ik je angst dat je in een inrichting terecht komt, geloof me dat kom je niet zomaar omdat je een dip hebt, dan moet er echt wel meer aan de hand zijn. Angstaanvallen en ook depressies zijn goed te behandelen, zowel met therapie als met medicatie.
Waarom ben je overigens bang voor medicatie? Is het terecht of is het angst om angst(wat ik ook heel herkenbaar vind).
Het is geen schande om hulp nodig te hebben, het is juist knap als je optijd aan de bel trekt en niet langer doormoddert dan nodig is. Er is hulp, dus waarom zou je er geen gebruik van maken. Een psychiater kan heel goed beoordelen wat voro een hulp er voor jou nodig is en mijn ervaring is dat je heel veel inspraak hebt in je behandeling. Mij is zelfs gevraagd, wat denk jij dat je nodig hebt.......... Dat vond ik eerst verwarrend, maar toch ook wel fijn, ze vonden mij nl zo "goed" dat ik dat zelf kon en mocht beslissen. En daar werd de hulpvraag op aangepast. Ik zit nu ook in een extra moelijke periode en heb al een tijdje hulp en ondersteuning, en ik schaamde mij daar eerst ook voor, maar ik zie aan de andere kant ook dat ik er erg van opknap en dat ik dingen veel beter aankan. En dat maakt dat ik de hulp langzamerhand beter kan accepteren, ik heb het blijkbaar nodig, en ik knap er van op. Het leifste had ik het allemaal zonder de GGZ gedaan, maar helaas ik kan het niet helemaal op eigen kracht dus ik vraag dan ook om hulp.
Sta jezelf toe dat je het even niet zonder hulp kunt, dat is geen schande. Het verleden heeft aangetoond dat je uit een dip kunt komen, toen zonder hulp, en nu met hulp.
Liefs en dikke knuffels Muizemeis

Effe zonder naam

Effe zonder naam

04-04-2011 om 20:11

Muizemeis

Dank je voor deze lieve bericht! Het is enorm opbouwend te horen dat ik ermee echt iets kan opschieten (GGZ).

Ik ben helaas zo opgevoedt, dat hulp vragen falen is, zeker bij psychische aandoeningen. Dat zal wel meespelen, want eigentlijk heb ik al veel te lang doorgemoddert.

En bij anti-depressiva ben ik bang, dat dit spul mij afsluit voor mijn gevoelens en dat ik me dan telkens maar afvraag of het echt wel mijn gevoelens zijn of kunstmatige gevoelens door de medicijnen. Ook ben ik bang voor de bijwerkingen zoals aankomen. Heb al moeite mijn lichaam aan te nemen zoals ie is, dus meer kilos op mijn heupen zal ik er echt niet bij kunnen hebben.

Af en toe, als het heel erg is, een oxazepam - prima. Dat haalt effe voor enkele uurtjes de scherpe kanten eraf. Maar dan ben ik nog mezelf, alleen met meer rust in mijn hoofd. Maar ik zal het ook niet vaaker willen nemen dan nu omdat ik niet verslaafd wil raken. Hetzelfde voor andere AD, ik ben bang er nooit meer van af te komen als ik ermee begin.

May

May

04-04-2011 om 20:18

Niet bang zijn voor ad

Het is echt niet zo dat je meteen niets meer voelt... Je bent heus nog wel jezelf, alleen je kunt weer wat meer hebben... En dat is juist heel prettig!

dc

dc

04-04-2011 om 20:49

Niet mee eens

Ik vind ad echt het laatste redmiddel. Ik zou eerst proberen dingen te verwerken (en te rouwen begrijp ik) zonder naar hulpmiddelen te grijpen. Het zijn geen snoepjes waar je zo weer van afkomt, maar echt verslavende zooi, waar ik toen echt geen gevoelsleven meer mee had. (Maar ik was zwaar suicidaal toen).

En mocht je besluiten aan de ad te willen gaan, hamer op een doorverwijzing naar een psychiater. Die heeft er meer kijk op en meer ervaring mee dan een gewone arts, en die begeleiding is echt heel erg belangrijk.

Hmm

Ik ben eigenlijk blij dat ik het nu ga proberen met Ad omdat ik al zo lang aan het worstelen ben, me schuldig aan het voelen over alles wat ik niet bereik maar wel zou willen enz. En het is zo'n eenzaam gevoel want het wordt niet snel echt begrepen - 'kop op' dat soort reacties.

Ik slik trouwens een lage dosis en 1 per dag. Daar zijn wel verschillen in. Mijn hoop is dat dit mij gaat helpen om wat rust te krijgen en overzicht om te werken aan wat niet goed loopt. Als een steuntje in de rug.

Iemand die dichtbij mij staat, werkt zelf in de psychiatrie en was de eerste die me echt begreep. Dat is een fijne achtervang.

Dus, dat is mijn versie. Ik vind het spannend maar ik ga het toch doen.
Ik hoop dat je hoede hulp vindt, ga zeker naar je huisarts! Hopelijk een goede

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Effe zonder naam

Ik ben ook wel zo opgevoed, alles in je hoofd is aanstellerij, zit tussen je oren................
Ik heb met drie soorten AD ervaring en kan alleen maar zeggen dat ze op mij alledrie een verschillend effect hadden. Seroxat maakte me wat vlak, maar maakte alles wel goed behapbaar, ik sliep er wel slecht op. Efexor, was voor mij funest, ik werd daar heel erg vlak en mat en ongeinteresseerd van. Citalopram, haalt bij mij wel de scherpe kantjes eraf maar ik kan er heel goed op functioneren. Ik ben absoluut niet vlak en ongevoelig. Nu heeft Citalopram bij mij een goed effect, maar dat garandeerd helaasn iet dat het bij jou ook goed werkt. Dat is het nadeel van AD, het heeft toch bij iedereen weer een iets ander effect en uitwerking. Maar overleg met een psychiater die is ervaren hierin. Ik ben met seroxat en efexor wel iets aangekomen, ongeveer 5 kilo, met citalopram niets. Ik ehb wel altijd een paar weken een droge mond, dus pepermuntjes in huis halen
Ik slik ook wel af en toe oxazepam een halfje dan. Ik ben er ook niet dol op, maar in een diepe depressie wegschieten helpt ook niet. Ik merk aan mijzelf dat ik er drie avonden op kan slapen, zonder te merken dat het niet werkt, dan probeer ik het een avond zonder en meestal werkt dat goed. Een vriendin van mij heeft het 9 maanden elke dag twee geslikt en zonder problemen of gewenning kunnen stoppen. Niet dat ik van dit laatste nu zo'n voorstander ben, maar gelijk heel bang zijn is niet nodig, een goeie arts kan je helpen hiermee en ondersteunen.
Ik heb ook veel gehad aan cognitieve therapie, en ook aan gesprekken, heb ik nog steeds trouwens. Ik ga elke 14 dagen naar de psych op dit moment, omdat ik zowel mijn vader verloren heb, als midden in een scheiding zit. Dat is net wat teveel van het goeie. Naast therapie kun je ook nog vragen om bv een svp-er die kan je ook met practische zaken ondersteunen, en verder is er zoveel mogelijk. Je kunt ook ervoor kiezen om eerst therapie of gesprekken te doen en dan pas AD jij kunt zelf overleggen.
Muizemeis

Uiteraard is er ook medicatie waar je wel vlak van wordt, maar dat zijn toch de "ouderwetse" antidepressieva, de echte dempers.
Muizemeis

Vertigo

Ik ken ook het kop op gevoel hoor, goedbedoelde reacties van mensen, maar als je in een echte dip zit helpt dat niet, haalt je eerder verder onderuit.
Ik gebruik AD ook om te werken aan mijzelf, en kom ik er nooit meer af, jammer dan, kom ik er wel weer af, dat is dan mooi. Ik maak me er na tien jaar niet zo druk meer om
Muizemeis

Effe zonder naam

Effe zonder naam

04-04-2011 om 23:00

Dat kop op

krijg ik van man ook. En hij gaat boos worden als het niet werkt, maar ik kan niet faken dat het goed gaat met mij en vind ook niet dat het moet tegenover hem. Hij is echter niet echt emotionel ingesteld en snapt niet dat ik me graag beter wil voelen, maar het gewoon niet kan, zal ook te graag een knopje drukken en hoppla, weer de vrolijke ik, maar het werkt niet en hij heeft hier geen begrip voor.

schuitje

schuitje

04-04-2011 om 23:04

Misschien

'maar het werkt niet en hij heeft hier geen begrip voor.'

misschien is dat niet het probleem. Misschien voelt je man zich wel verantwoordelijk voor jouw geluk en zich dus schuldig omdat je dat kennelijk niet bent. Dat is dan geen onbegrip maar ontkenning omdat het voor hem een enorme confrontatie is. Zou zo maar kunnen. Hebben we hier ook gehad. Geloof me, het is voor de andere partij heel zwaar om te zien als iemand depri of ongelukkig is, heel zwaar.
Hier leek het ook op onbegrip, maar dat bleek het niet te zijn, was dus machteloosheid, schuldgevoel enz enz

dc

dc

04-04-2011 om 23:35

Inderdaad

Het is heeeeel erg moeilijk om je als partner niet schuldig te voelen!

En laten we eerlijk zijn, als je niet depressief bent en het nooit geweest bent is het heel erg moeilijk voor te stellen. Dat kun je en moet je hem niet kwalijk nemen. Ik denk dat je goed duidelijk moet maken dat je ongelukkig bent, maar dat hij er niets aan kan doen en hij er niet verantwoordelijk voor is!

dc

dc

04-04-2011 om 23:37

Muizemeis

ik slikte seroxat, niet eens een hele erge hoge dosis. En ik voelde gewoon helemaal niets meer. Het werkte, ik was niet suicidaal meer, maar echt ideaal is toch anders.

Ik ben niet tegen ad hoor, maar zoals ik zei, ik vind dat het een laatste hulpmiddel moet zijn, niet gelijk gegeven worden als een soort wonderpilletje voor al je psychische problemen.

MariaV

MariaV

05-04-2011 om 17:14

Depressie en pillen

Als "kop op" niks meer doet, en dat al een tijd niet meer, dan zit er toch wel iets mis. Oei, wat vond ik dat een pijnlijke opmerking, net als "lach toch eens". Ik kon die mensen wel een knal voor hun kop verkopen, maar daar had ik de energie dan weer niet voor.
Ik ben wel medicijnen gaan slikken, Efexor, maar ben ook naar een psycholoog gegaan. Want ik wilde weten: moet ik nu uitrusten of juist doorgaan? Mijn psych vond het het beste om even uit te rusten (ik ben 3 weken thuis gebleven) en daarna weer 50% aan het werk te gaan. Want opstaan en ritme is heel belangrijk. Stress vermijden ook, dus ik werkte eerst op therapeutische basis. Langzamerhand heb ik het weer opgebouwd. Verder moest ik elke dag bewegen in de buitenlucht, minimaal een half uur. En gezond eten en voldoende slapen. Dat alles samen trok mij al vrij snel weer uit mijn depressie. De pillen slik ik nog steeds (daar heb ik mijn redenen voor) maar ze vlakken met niet af hoor. Ze verhogen mijn draagkracht en mijn daadkracht. En dat was en is hard nodig. Maar iedereen reageert verschillend op AD en soms is het even zoeken totdat je het middel hebt dat bij je past. Bij mij sloeg het heel snel aan, maar ik ben dan ook heel gevoelig voor veel medicijnen.
Mijn man had er ook geen begrip voor. Toen ik de diagnose kreeg, kreeg ik een preek van hem dat ik me niet zo moest aanstellen. Fijn hoor. En nog steeds begrijpt hij het niet. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen wat ik voelde, maar dat maakte het alleen maar erger. Misschien kan jouw man eens mee naar de GGZ, en kunnen ze hem daar uitleggen wat een depressie inhoudt. Het lijkt me heel fijn als er thuis wat begrip is.
Maria

Dan had de seoxat een pittige uitwerking op je.
Ik vind de grens voor medicijnen altijd liggen tussen je depressief voelen en depressief zijn.
Iedereen heeft wel eens een periode dat ze behoorlijk in de put kunnen zitten en als je daar binnen redelijke tijd, evt met therapie weer uitkomen dan is medicatie niet nodig.
Maar als je net als even zo al tig keer re ebhoorlijk rot hebt gevoeld, en daar altijd wel uit bent gekomen, maar nu daar niet meer uitkomt, dan denk ik dat medicatie op een goed hulpmiddel kan zijn.
Muizemeis

m@ss

m@ss

05-04-2011 om 19:47

Hoi,

Ik was ook bang dat ik een depressie was beland, doorgestuurd naar pscychiater en die gaf meteen ad. Ik had hartkloppingen, slecht slapen, slecht eten, slecht voelen, trillingen in lichaam. Ik was echt knetter na 1 tablet, en kreeg een andere zelfde probleem. Ik liet me zo opnemen.... Ik snapte er niks van. Wilde weg bij de pschiater gaf geen goed gevoel, en ben door gegaan naar pscycholoog. Veel gesprekken gehad en een aandachts training voor geschreven gekregen, tijdens die cursus kwam ik op eigen zoektocht op vit d gebrek en magnesium gebrek. Ik had toen net bloed laten prikken (op eigen aanraden...) en vit d veelsss te laag. Ik nam 3 dagen beiden in en het hielp zo fantastisch, ik had terug vallen om de 2 weken en ben nu 6 weken verder, en voel me weer als vannouds. Wel moet ik daarbij zeggen dat ik EMDR gevolgd heb bij de pschycoloog en moet nog 1x. Ik had namelijk angst aanvallen erbij gekregen over de situatie zoals het was, als er trillingen waren was ik bang dat ik weer aan de AD moest en dat men mij depressief vond, ik had er nare beelden aan over gehouden, waar ik nu gelukkig van af ben.

dus ja de magnesium gaf mijn lijf weer rust en zin in dingen, en de vit d ook. Deze vitamine zijn ook nodig als men in stress leeft of depressief is. Je kan er dus een tekort aan hebben.

Nu wil ik niet zeggen dat iedereen een tekort heeft, maar ik wil zeggen doe wat jij vind dat goed voor jezelf is. KOm voor jezelf op. Knok ervoor!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.