Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Wanhoopje

Wanhoopje

05-05-2009 om 15:07

Depressie en het voorkomen van een major depressie

Al een poosje sluimert er een depressie in mijn lijf die heftig probeert voet aan wal te krijgen.

In januari stak hij zijn kop op en door de sores omtrent mijn kind heb ik hem zwaar genegeerd en gewoon mijn dingen gedaan die moesten.
Of ik me nou fijn of niet fijn voelde. Het lukte redelijk maar het lijkt of mijn reserves op zijn.
De depressie die nooit weggeweest is klopt weer hardnekkig op de deur met alles er op en eraan.
(van moe zijn t/m flirten met de treinen)
Inmiddels heb ik alle trucs die ik ken toegepast om de depressie te onderdrukken of te negeren maar het lukt niet goed meer.

Als medicatie slik ik AD en kan helaas niet hoger qua dosering. dus ik vestig nu mijn hoop op ervaringsverhalen van mede depresievelingen.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rembrand

Rembrand

05-05-2009 om 15:45

Misschien schot voor open doel.......

Zijn je gezinsleden ( partner, ouders, lieve vriendinnen ) op de hoogte van het feit dat je zoals je zelf ietwat cynisch zegt wilt flirten met treinen ?
Weet je arts of therapeut hoe erg het momenteel met je gesteld is ?
Pak je telefoon en bel iemand meid !
M.

Ik zal wel te makkelijk denken...

...maar warom zit je met dit verhaal nog niet bij je arts?

Meer dan pillen

Een arts kan veeeeeeel meer dan pillen voorschrijven!
Hij kan maatschappelijk werk inschakelen, crisisopvang benaderen, opname regelen.
Juist als je dit niet durft toe te vertrouwen aan je omgeving is een arts of psych degene die voldoende afstand heeft.

Als je al depressief bent, al medicatie krijgt en het zwarte gat ziet gapen, laat je dan behandelen. Zoek hulp en maak het niet moeilijker dan het al is.

Ik ben mensen die ik graag mocht kwijtgeraakt doordat ze het zelf wilden proberen...maak die denkfout alsjeblieft niet.

Tinus_p

Tinus_p

05-05-2009 om 20:07

Therapeut

Wanhoopje:
"Ik vroeg om ervaringsverhalen van mensen die een depressie buiten de deur weten te houden, ik heb en therapeut, ik heb pillen en nu nog wat tips."
Je hebt een therapeut, wat vind die? Heb je die al verteld dat je bang bent weer af te glijden naar een depressie?
Andere (soort) therapeut?

Polly Shearman

Polly Shearman

05-05-2009 om 20:15

Depressief geweest maar anders

Tijdens mijn laatste zwangerschap 3 jaar geleden, ben ik depressief geweest, het was een puur biologische reaktie op mijn hormonen. Ik kreeg ook ad, die hielpen wel een beetje ( ik kwam weer mijn bed uit) maar echt leuk werd mijn leven niet. Omdat het bij mij puur door de zwangerschap kwam had ik ook het vertrouwen dat het weer over zou gaan, en dat ging het ook ( ongeveer 2 uur na de bevalling om precies te zijn)
Ik kreeg toen ook de tips om veel naar buiten te gaan, en aktief te zijn. Ik kon er gelukkig goed over praten met de mensen die me naast staan. En ook men mensen ver af, zoals oo.
Maar aan al die tips had ik niet zoveel. Ik moest alleen maar proberen de tijd door te komen, en toen kwam het vanzelf weer goed.
Mijn verhaal is dus heel anders, en ik weet niet of je er iets aan hebt, maar wilde je toch even laten weten dat het over kan gaan.

groet, polly

Marleen

Marleen

05-05-2009 om 20:33

Boos?

Hoi. Ik weet niet of je ook naar een psychiater gaat of alleen naar de huisarts voor medicatie, maar anders zou ik dat overwegen. Ik merk zelf dat als ik naar een specialist ga (voor iets anders) er vaak veel meer kennis is over medicatie en dosering dan bij een huisarts. Mijn eigen ervaring met depri zijn (echt depressief is al weer lang geleden gelukkig) is dat het vaak ingeslikte woede is. Eigenlijk ben ik boos, maar dat heb ik niet ge-uit, ik heb niks gezegd en i.p. daarvan zet de frustratie zich vast en gaat zich tegen mezelf richten. Ik vind mezelf niet meer leuk, wordt onzeker, denk alleen nog maar negatieve dingen. Het enige wat helpt is terugzoeken naar die woede, waar is het begonnen, op wie ben ik boos, wat wil ik eigenlijk zeggen. En het dan alsnog zeggen (of mailen). Zo komt er wat beweging in. Weet natuurlijk echt niet of dit voor jou geldt, maar misschien kun je bij jezelf nagaan of je eigenlijk boos bent, en dat niet uit waardoor het zich tegen je richt. Of dat je bijv. niet voor jezelf bent opgekomen in een bepaalde situatie. Heel veel sterkte en succes, groetjes, Marleen.

Mari

Mari

05-05-2009 om 21:41

Praten en pillen

Blijf praten, sluit je niet af voor anderen. Jij denkt misschien wel dat je vriendinnen het niet willen horen, maar dat is zelf invullen en grote kans dat ze helemaal zo niet denken.
Maar ik denk dat een bezoek aan een psychiater een goede stap zal zijn, want als de ADs niet meer voldoende werken, misschien moet iets anders geprobeerd worden. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, soms is het wel lang zoeken naar net die middel die goed aanslaat. En soms is een opname nodig om je goed in te stellen.
Dus tijd voor een stap verder dan de huisarts. En je weet me te vinden!

Jolijt

Jolijt

05-05-2009 om 21:49

Goed voor jezelf zorgen

Zoals ik het lees is door de zorg om je kind de zorg voor jezelf een beetje in de knel gekomen. Zoals Sini al schrijft een strak dagritme met dingen die 'moeten' kan helpen... je geeft aan dat je dat zelf even niet kan.
Pillen en praten zijn wel geregeld; nu nog iemand die die regelmaat voor jou er in brengt. Misschien dat een hulpverlener dit kan, met hulp van mensen die om je heen staan?
Laat het wel aan je vriendinnen weten; degenen die de moeite waard zijn zullen het echt niet als raar, zwak of een last beschouwen, maar samen met je proberen boven te blijven...

Anno

Anno

06-05-2009 om 00:26

Mijn beste vriendin

Voor mijn beste vriendin is er maar een manier om een beetje uit het dal te klimmen. En dat is buiten bewegen. Hardlopen, fietsen, klimmen en skiien (ze woont niet in Nederland). Ik ben weleens bang geweest dat ze zich van een berg zou storten. Maar ze voelt zich tijdens klimmen en skiien zo veel beter dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, zegt ze. En tot nu toe gaat het goed. Ze heeft een korte periode last gehad van een blessure en kon dus niet sporten. Dat vond ik eng, maar het is goed afgelopen.

amk

amk

06-05-2009 om 12:54

Wanhoopje

tussen lichaamsbewging en sporten zitten nog heel veel dingen.
Wandelen is ook lichaamsbeweging, spelen met je kind met een bal ook. Het gaat er om fysiek bezig te zijn. Top prestaties worden niet verwacht, elk op zijn/haar niveau.

Ja afschuwelijk

ik heb niet zo erg geweest als waar jij je bevindt maar ik ben wel eens depressief geweest dit buiten de momenten om dat ik aan het rouwen was om iets of iemand, depressief zonder reden dus, de ellende in mijn hele lijf voelen, vreselijk. Maar na een paar dagen als een zombie in bed dan dan lukte het weer, ging ik weer wat eten, naar buiten, stukje lopen, afspreken met een vriendin, je moet er dan toch wat van proberen te maken al kost dat ontzettend veel daadkracht. Ik bedoel zelfmoord is echt geen optie, ook al denk je dat die sprong uit het raam een positief idee is.

Ik heb meerdere artsen horen zeggen dat ik aan de ad moet, maar ik doe het niet het is goed te doen zo af en toe om de zoveel tijd. Ik hoop dat jij er ook snel weer uit krabbeld.

Heel veel sterkte !

Polly Shearman

Polly Shearman

06-05-2009 om 14:06

Leer je omgeving jou te helpen

De beste tip die ik in mijn depressie heb gehad was: geef je dag een punt.
want als mijn man vroeg: hoe gaat het vandaag.. en ik zei: kut ( sorry) dan wist hij het nog niet.

een 10 was hoe ik me normaal voelde, voor de depressie.
We hadden afgesproken dat bij een 3 of minder er hulp van buiten af nodig was..
ik begon op een 5, dat ging snel richting de 3 en toen ben ik naar de huisarts gegaan voor medicatie. Toen die eenmaal werkte zat ik gemiddeld op een 5 a 6 maar sommige dagen beter zelfs een 7 maar ook vaak weer slechter 4 of 3.
Toen ik echt onder de 3 ging, ben ik opgenomen in het ziekenhuis ( dat was aan het einde van mijn zwangerschap)

misschien kan jij ook zo je dagen eenpunt geven, dan weet je man, en je vriendinnen hoe erg het is die dag.

groet, polly

amk

amk

06-05-2009 om 14:22

Detail

je gaat nu op een detail in: wandelen.

Mijn boodschap is meer dat er veel meer mogelijk is aan bewegen.
Ook ouderen in verpleeghuizen en verzorghuizen krijgen een bewegingsprogramma aangeboden. Zelfs op dat hele lage niveau is beweging mogelijk, ook met bedlegerige patienten. Maar wel elk op het eigen niveau.

Ach

ik heb nu pas door wie je bent, denk ik. Niet lullen maar pellen en dan komt de man met de hamer.

Ik weet het niet zeker maar volgens mij ben jij die ene vechter, niet plat te slaan met een metalen hamer en als je wat ingedeukt bent dan lukt het je altijd om jezelf weer uit te deuken.

Ik word altijd zo kwaad om hoe het leven zo oneerlijk verdeeld kan zijn. Sommige mensen worden veel harder en vaker getroffen door ellende.

Maar ik geloof stellig in jouw geluk !

ja jij bent het, en ik wens je zoals altijd het beste !

Veel liefs !

MRI

MRI

06-05-2009 om 21:32

Amk

Ik weet niet of je bekend bent met depressie maar als je echt een major depression hebt, is ademhaling al te veel beweging en te pijnlijk. Overigens heb ik jarenlang drie keer per week 10 kilometer hard gelopen, buiten en nog twee keer per week Tae Bo voor gevordenden gedaan en eigenlijk hielp het niet. Niet zoals een AD me hielp.
Ik denk wel dat beweging en buiten zijn wat kan helpen maar niet meer als je heel diep in het zwarte gat zit.

MR

MRI

MRI

06-05-2009 om 21:36

Wanhoopje

Ik heb wel het hele draadje gelezen maar ik herinner me niet dat je bij een goede psychiater bent. Goed, AD ophogen dus, maar werkt dat al binnen een week? Een goede psychiater zou je mss een heel ander AD geven.

Ai, ik vind het zo rot voor je, ik weet hoe zwaar het kan zijn ondanks dat je je een slag in de rondte vecht. Ik hoop dat de ophoging van de medicatie je wat verlichting geeft en de hulpverleenster wellicht nog andere paden voor je heeft.

sterkte, MariaRosa

dc

dc

06-05-2009 om 21:42

Wanhoopje

"Ik vroeg om ervaringsverhalen van mensen die een depressie buiten de deur weten te houden"

Misschien moet je eens stoppen met vechten en jezelf de ruimte geven om depressief te zijn. Dat vechten tegen een depressie is echt funest, zoals je nu zelf merkt.

Probeer een paar maanden alle afspraken af te zeggen, en enkel het hoogstnoodzakelijke te doen, en geef jezelf de tijd en de ruimte om flink depressief te zijn. Je lichaam geeft je een signaal dat het niet goed gaat, stop en neem de tijd om naar je lichaam te luisteren.

En als je allerlei haken en ogen ziet, omdat het niet kan: moedeloos zijn en geen uitweg zien zijn symtomen van een depressie. En wat je ook doet, het is nooit zo erg als jezelf voor een trein gooien.

Als je werkt kan je huisarts je ziekteverlof geven. Als je niet werkt, kan hij je doorverwijzen naar een psychiater. Het kan zijn dat een ander type AD wel aanslaat bijvoorbeeld, en dat kun je het beste met een psychiater uitproberen.

Ter info, ik ben zelf zwaar chronisch depressief geweest en eruit gekomen.

dc

dc

06-05-2009 om 21:52

Uhm

na mijn reactie het hele draadje gelezen en gaf dus een beetje mosterd na de maaltijd adviezen

Wat betreft sporten en bewegen, dat werkt misschien bij een lichte depressie, maar bij een zware depressie is het nog iets wat "moet", waar druk op ligt en waar je je enkel maar rotter over voelt, omdat je het toch niet doet. Ik zou het niet eens proberen als ik jou was.

Wel frappant vind ik dat bijna iedereen die door een zware depressie is heengegaan en er is uitgekomen tot de conclusie komt dat je eraan moet toegeven.

Veel sterkte!

MRI

MRI

07-05-2009 om 00:40

Wanhoopje

Tja, ik kan me voorstellen dat je zoektochten niet op kunt brengen maar ik vind de huisarts, hoe goedwillend ook te 'licht' in dit geval hoor. Vraag je therepeut of hij een goede psychiater kent. Die weten echt meer over pschychofarmica. En het is ook zo raar met AD, de ene keer kan het ene middel heel anders werken dan de andere keer. Ik nam een tijd prozac toen had ik nog een libido, ik stopte een tijd, nam het weer en mijn libido was weg. Maakte me niet uit, heb toch geen vriend en ik voelde me een stuk beter. Het is maar om te zeggen dat wisselen van AD's soms uit kan maken. Onder goede begeleiding weliswaar. Geef je maar over aan dat soort medicijnen en mensen want door heel goed je best te doen kom je er niet uit (sterker nog, daardoor ben je er misschien wel ingekomen).

Heel veel sterkte. En bedenk: this too shall pass.

MR

Puck2

Puck2

07-05-2009 om 13:17

Accepteren

ook bij mij heeft het lang geduurd voor ik kon accepteren dat ik een depressie had. Het begon bij mij eind november en pas de laatste weken merk ik dat ik het echt goed kan accepteren en me er niet meer tegen verzet. Ik zat heel lekker in mijn vel en zo van de ene op de andere dag kreeg ik vage lichamelijke klachten en in de loop van een aantal weken ontwikkelde dit zich tot een angst en paniekstoornis en steeds meer depressieve klachten. En dat wilde ik niet. in mijn ogen waren psychische klachten alleen voor watjes en niet voor zelfstandige zelfverzekerde vrouwen. Nu weet ik beter (het was een belachelijk vooroordeel)en laat het maar over me heen komen. Praatsessies bij maatschappelijk werk leverden niets op en de AD en kalmeringsmiddelen die ik van de huisarts kreeg hielpen niet. Hij heeft me toen doorgetuurd naar de psychiater en met andere medicijnen gaat het nu eindelijk stapje voor stapje beter. De oorzaak is bij mij verder puur biologisch, ik mis gewoon stofjes in mijn hersenen. Verder praat ik er juist wel over met mijn direct omgeving en ik merk dat dat juist veel begrip met zich meebrengt. En dan blijkt dat ook veel meer mensen dit soort klachten hebben. En voor mij is een strakke dagindeling met vaste punten een goed hulpmiddel. Verder heb ik de hond van de buren die ik iedere dag minstens een uur uitlaat in het bos en ben begonnen met yoga op de sportschool. Alleen al het uurtje alleen met jezelf bezig zijn doet al veel. |Ondertussen heb ik de sportschool uigebreid met 2x fitnessen en dat scheelt me dus echt in de hoeveelheid kalmeringsmidelen die ik er nu nog naast zit (ben aan het afbouwen en dat gaat ook goed). En verder heb ik nu gewoon geaccepteerd dat het heel veel tijd kost om weer helemaal beter te worden, maar iedereen garandeert me dat dat echt goed komt. Ik zie het dan ook meer als een soort revalidatie na een ernstig ongeval: zelf werken aan herstel.
Sterkte bij de therapeut, ben benieuwd wat die gezegd heeft.

Knuffel

Knuf van mij, we laten je niet alleen!!!

Pilar

bibi63

bibi63

07-05-2009 om 16:53

Puck2

Hoi Puck,
Je vertelt dat je een stofje mist, maar waarom heb je er daarvoor dan geen last van, en voelde je je lekker in je vel? En ook en vraag: hoe wordt het dan beter als je dat stofje mist? Moet je dan altijd medicijnen blijven slikken? Ik vraag dit omdat ik ook last heb van angst en depressie. En dat dit ook ineens is opkomen zetten.
Groetjes,
Bibi

Gerdina

Gerdina

07-05-2009 om 19:58

Wanhoopje

Ik denk dat ik weet wie je bent. Als jij het inderdaad bent, dan heb je ook bhoorlijk wat voor je kiezen gehad, de afgelopen jaren. Ik vind het knap van je, dat je het zo lang hebt volgehouden, maar ik vind het nog knapper dat je nu toegeeft dat het zo niet meer gaat.
Ik kan me één van de oplossingen voorstellen die ter tafel zou kunnen zijn gekomen, en ik kan me ook voorstellen dat je dat tot nu toe niet wilde. (beetje cryptisch misschien, maar ik wil je andere nick niet verraden) Heel veel sterkte en wijsheid gewenst! Zorg ook goed voor jezelf dat heb je absoluut verdiend!
Liefs Gerdina (tot nu toe vooral meelezer)

mijnkinderenzijnmnalles

mijnkinderenzijnmnalles

07-05-2009 om 22:39

Andere medicijnen?

Ik had geen zin om al die andere reacties te lezen en misschien is het dus al gezegd.
Wie weet werken die pillen bij jou niet en moet je eens wat anders proberen.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

08-05-2009 om 00:05

Depressie

Ja, ik weet hoe je je voelt want ik heb twee keer een heel zware depressie gehad. De eerste keer hielpen Seroxat en gesprekstherapie heel goed; binnen drie maanden voelde ik me veel beter. De tweede keer was zo ernstig dat ik de crisisdienst heb moeten bellen en via Bureau Jeugdzorg hulp heb moeten vragen voor mijn (toen nog) zeer jonge kind. Hij ging naar een crisispleeggezin. Ik ben toen opgenomen en na wat geexperimenteer kreeg ik Efexor (Seroxat hielp niet bij deze depressie). Veel praten, met kleine stapjes dingen doen (zelfs eten was al een grote opgave) en langzaamaan ben ik uit die hel geklommen. Het heeft al met al wel bijna een jaar geduurd. Uit de kliniek heb ik nog thuiszorg gehad en gespecialiseerde gezinshulp om me te ondersteunen thuis, ook bij het verzorgen van mijn zoontje. Ik slik sindsdien een onderhoudsdosis Efexor, inmiddels al weer bijna 9 jaar. Depressiviteit zit in onze familie dus ik zal mijn leven lang die ad moeten blijven slikken maar ik vind het prima; alles behalve weer die inktzwarte duisternis waarin je naar beneden gezogen wordt en het lijkt alsof je stikt. Ik voel me gelukkig prima; heb nooit meer enige last gehad van depressieve gevoelens ondanks vele, vele lichamelijke ziekten/kwalen en de nodige problematiek rond mijn zoontje (hechtinsstoornis/ADHD/hoogbegaafd etc.) Ik zoek gewoon overal hulp, ondersteuning en begeleiding waar ik het maar nodig heb en ik trek aan de bel als het nodig is. Hier ook geen familie waar ik op kan terugvallen en nauwelijks vrienden. Maar ik red het en het belangrijkste is dat ik geleerd heb om naar alle positieve dingen te kijken en alle goede dingen te waarderen die er in mijn leven zijn. Ik kan weer genieten, zelfs van de kleinste dingen, ook al is het kommer en kwel op financieel/lichamelijk gebied etc. Zoek en vind een goede therapeut die je kan vertrouwen; schaam je niet, hou je niet groot. Soms is de koek gewoon op en dat is menselijk. Je kan het niet altijd alleen en dat hoeft ook niet! Wat de ad betreft: wellicht zijn het niet de juiste voor je. Ieder mens is anders en iedere depressie is anders. Het kan even duren voordat je de voor jou geschikte ad vindt. De ad zijn een middel in de strijd tegen een depressie, geen oplossing. Die oplossing ligt hem vooral in praten en het accepteren/loslaten/verwerken van bepaalde zaken die je onbewust/bewust genegeerd hebt. Vaak zit er een hoop woede, frustratie, onmacht, wrok, zelfmedelijden onder een depressie. Je kan pas een nieuw huis bouwen als je de oude, slechte fundamenten tot de bodem toe gesloopt hebt. Opruimen die hap en dan weer verder! Het is een lange, pijnlijke weg maar van onder af aan gaat die weg alleen maar naar boven. En uiteindelijk doe je het omdat jij een waardevol mens bent die het verdient om net als iedereen gelukkig te zijn. Om een goede moeder te zijn die kan genieten van haar kind en je kind die zijn moeder kan zien lachen. Ik wens je alle sterkte, kracht, moed en wijsheid toe en ik weet een ding zeker: je kan het en je komt er uit!!

dc

dc

08-05-2009 om 08:50

Wanhoopje

nog even, kijk ook even of je de laatste tijd geen andere pil of andere dingen met hormonen (mirenaspiraaltje) hebt gekregen. Dat kan ook een grote impact op het moraal hebben.

En forums hebben mijn toen ook heel goed geholpen. Het is echt fijn om met mensen te praten die door hetzelfde gaan of zijn gegaan. Een depressie is eigenlijk niet te begrijpen en ik kan nog woest worden over alle opmerkingen die ik toen kreeg als "je moet jezelf er gewoon overheen zetten" (ja fijn, vertel je me ook even hoe?) en "ach, iedereen heeft wel eens een dipje" (een dipje? als ik achter het stuur zit, zie ik flitsen van hoe ik mezelf van kant kan maken..), "je moet gewoon veel sporten, dan voel je je vanzelf beter (het koste me een 2 uur psychologische voorbereiding om naar buiten te gaan en dan nog kwam ik vaak de voordeur niet uit, want dan raakte ik compleet in paniek en kroop ik maar weer in bed, dus "lekker gaan sporten" zat er niet zo in.)

En ik heb het gehad, en ik vind me het nu alsnog moeilijk voor te stellen. Het is meer een soort wazige herinnering, alsof het iemand anders was.

ex-depressief

ex-depressief

08-05-2009 om 10:08

Hou vast

Ik zie in jouw beschrijving een groot houvast want je schrijft dat je verantwoordelijkheid voelt naar je gezin en dat je die spring-gedachten daarom egoïstisch vindt en ze je een schuldgevoel geven. Je hebt nog een stukje positief zelfgevoel en dat lijkt me heel belangrijk om te beseffen en vast te houden!!
Ik zeg dat omdat ik dat echt kwijt ben geweest, ik was er echt van overtuigd dat mijn gezin gewoon veel beter af zou zijn zonder mij, wat was ik waard, gaf alleen maar last etc. Hoe ik daaruit gekomen ben weet ik niet meer maar het was een lange weg en ik hoop nooooit meer daar te komen. Hou vol!

Puck2

Puck2

08-05-2009 om 11:27

Bibi en wanhoopje

Volgens huisarts en psyciater kan het zijn dat je zomaar ineens een tekort krijgt aan stofjes. Net dat je ineens een te snel of een te langzaam werkende schildklier kunt krijgen. Dat stofje heet serotonine en veel AD zorgen ervoor dat de concentratie ervan in je hersenen verhoogd wordt. In eerste instantie had ik Prozac, maar daar werd ik alleen maar slechter van. Van de psychiater heb ik toen efexor (werkzame stof is venlafaxine) gekregen. Dat zorgt naast meer serotonine ook voor meer noradrenaline. Daar knapte ik goed van op en nu zit ik in de fase dat nog uitgevonden moet worden wat de optimale dosis is. En hoe je weet of je een tekort hebt aan serotonine? Volgens de psych is dat niet goed in het bloed na te gaan omdat de range zo groot is dat wat voor de één normaal is voor de ander veel te laag is. Het is volgens hem dan gewoon zoeken naar de juiste medicijnen die het beste aanslaan. En met een beetje pech zit je er idd je hele leven aan vast maar het kon ook weer goed komen maar dat heeft wel veel tijd nodig. En als zou je je hele leven verder aan de pillen moeten: so what, beter dan in de put zitten.

verdrietje

verdrietje

09-05-2009 om 09:49

Beetje verbaasd

Ik verbaas me een beetje over de slappe reactie van de huisarts, alléén maar pilletjes verhogen.
Toen ik met soortgelijke klachten naar de huisarts stapte, werd ik bij thuiskomst meteen gebeld door de crisisdienst. ik kon meteen komen, en had dus binnen een uur een uitgebreid gesprek bij een psychiater. Daaruit volgde niet alleen medicatie, maar ook crisishulp, psychiatrisch verpleegkundigen die dagelijks, soms zelfs twee keer per dag, langskwamen. Steeds opnieuw werd ingeschat of het nog veilig was.
In de loop van de maanden werd dat afgebouwd, en helaas ook een paar keer inmiddels weer volledig ingezet.
Nu, na zowat een jaar, zit ik weer in een afbouwfase, en moet ik het redden met drie keer per week hulp, plus een keer per week psychotherapie en om de week de psychiater.
Nu pas ontdek ik de buitenwereld weer een beetje, ik lees af en toe weer mee op het forum, probeer hier en daar een keertje te reageren en de wereld wordt ietsje pietsje groter dan mijn zwarte wereldje alleen.
Ook bij mij is de diagnose reactieve depressie gesteld.
En als ik dus zie hoe jij hier actief bent op het forum, je druk maakt over van alles en nog wat, dan kan ik eigenlijk alleen maar zeggen: wanhoop niet teveel! Als je nu goed voor jezelf zorgt, als de pillen en hulpverlening goed geregeld is, dan kom je er echt wel. Echt waar!!!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.