Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Sinilind

Sinilind

02-02-2009 om 21:48

Extreem angst voor de dood en hoogbegaafdheid

Dag
Ik weet even iet hoe te beginnen. Onze zoon van 7 jaar is al een hele poos bang voor de dood. De laatste weken neemt het echt obsessionele vormen aan, soms begin hij "out of the blues" te shaken en te huilen "Ik wil niet dood""Als ik dood ben dan heb ik geen huid en hersenen meer" afin, redelijk typische metafysieke angst. Hoe kan ik hem helpen? Ik heb het nummer van een kinderpsycholoog die ik morgen ga bellen, maar hoe kan ik hem helpen? Hij redeneert eigenlijk ook ver boven zijn leeftijd, bij voorbeeld "ALs je dood ben, droom je? En als je droomt hoe weet ik dat ik bij voorbeld nu niet dood ben? Want misschien droom ik gewoon alles wat er nu gebeurt".... Nogmaals hij is net 7. Ik heb net een uur over het web zitten zoeken en vaak worden extreme angsten van deze type "verbonden" aan hoogbegaafdheid, wat me niet helemaal zou verbazen. Maar hebben andere ouders met begaafde kinderen similaire ervaringen? Ik heb z'n medelijden met hem en alles wat ik zeg lijkt niet te helpen...
Sinilind

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Sandra

Sandra

02-02-2009 om 22:22

Hier

Mijn oudste zoon was op de kleuterleeftijd ook zo'n denker. Inderdaad, ook een heel slimme jongen. Hij was met name heel erg bang voor brand, kon helemaal in paniek raken van het idee dat ook in ons huis in brand kon gaan. Met hem hebben we vooral heel veel gepraat; steeds weer alle scenario's doorgenomen en vluchtroutes besproken (ja maar als de trap dan in brand staat? "Dan gaan we door het raam naar buiten en kunnen via het dak van de garage naar beneden klimmen"). Besproken wie zijn babybroertje zou dragen, wat we zouden doen met de huisdieren, met het speelgoed etc. etc. Eindeloos ging dit door. Maar het ging over hoor, weet eigenlijk niet meer goed hoe lang dit heeft geduurd (hij is inmiddels 11, dus het is alweer een tijdje geleden...)

Maar angst voor dood is misschien wel wat lastiger, daar kun je niet echt scenario's voor bespreken. Of wel? Hm, ik denk er nog even over door, weet zo snel geen tips voor je...

Succes!

mirreke

mirreke

02-02-2009 om 22:42

Wat zeg je dan?

Als je met je zoon praat, hoe gaat dat dan? Probeer je hem een beetje af te leiden, te sussen of ga je met hem mee de diepte in?
Onze dochter had op die leeftijd ook obsessieve gedachten over de dood. In haar geval uitte het zich anders: zij wilde dood, omdat ze wilde weten hoe het was.
Enfin, wij hebben heel veel gepraat. Niet negeren of afleiden, maar echt serieus gepraat over dood zijn. Mijn suggestie zou dan ook zijn om daar met hem over te praten, serieus, tot de grens die hij aangeeft. Ik denk dat het niet alleen angst is, of eigenlijk wel angst maar angst voor het onbekende. Als je redelijk slim bent, kun je ver denken maar ook een slim kind komt op een gegeven ogenblik niet verder. En op dat punt ontstaat angst. En eigenlijk heeft hij volkomen gelijk, iedereen kan op elk moment van de dag doodgaan, het is doodeng als je er bij stilstaat. Volwassenen hebben geleerd met die angst te leven, of die angst niet toe te laten, maar kinderen kunnen dan (nog) niet. Er zijn ook boeken over voor kinderen of voor ouders/leraren,. filosoferen met kinderen. Je kunt hem ook laten tekenen.
Ik heb destijds bij mijn dochter ingesteld om bij het naar ben gaan nog een half uur met haar te praten, over dingen die zij aangaf. Dat heeft heel goed gewerkt, ze werd veel rustiger ondanks haar diepe gedachten. Nu nog steeds (ze is nu 12) bespreken we veel 's avonds op haar kamer, voordat ze gaat slapen.

Tirza G.

Tirza G.

02-02-2009 om 23:19

Praten

Wat Mirreke schrijft, werkte bij mijn zoon ook. De diepte ingaan, eerlijk zijn - maar wel met een tijdsbeperking. En nú ga je slapen. De dood is een ongrijpbaar fenomeen, een niet te bevatten concept voor een kind van deze leeftijd. Het is op zich wel normaal dat kinderen van deze leeftijd er mee bezig zijn. En als het slimme kinderen zijn, gaat dat vaak wat dieper.

Tirza

Lynna

Lynna

03-02-2009 om 06:15

Afleiden

Ik denk dat je een kwartiertje lang hier heel serieus op zou kunnen ingaan, wel heel duidelijk en concreet zijn. Hoogbegaafde kinderen kunnen er vaak (even generaliserend hoor) niet tegen als ze met een kluitje in het riet gestuurd worden. Maar daarna moet je er mee stoppen en hem afleiden met iets anders. En niet toestaan dat hij er weer over praat, hooguit afspreken dat je de volgende dag weer met hem gaat praten.

Sterkte ermee ( op 2,5 jarige leeftijd hoogbegaafde dochter met passie voor de dood en toen kreeg ik dit advies. Werkte goed!)

roanne

roanne

03-02-2009 om 10:06

Denkertje

Hier geen hoogbegaafde maar wel een superslimme dochter. Bezig met vragen als droom ik nu, waarom leef ik, en ook vragen over de dood. Geobsedeerd door haar eigen gezondheid en allerlei ziekte.
En inderdaad, ik sluit me bij de voorgangers aan. Serieus nemen en op ingaan maar ook aangeven dat het nu genoeg is.
Roanne

anna van noniemen

anna van noniemen

03-02-2009 om 10:55

Goede ervaringen

met integratieve kindertherapie, deze therapie kan juist voor dit soort dingen erg goed werken....hier ook een zoon met extreme angsten en momenteel gaat het erg goed met hem!

knoet

knoet

03-02-2009 om 11:25

Ikzelf

Ik zelf heb ook jarenlang een grote angst voor de dood gehad. Ongeveer vanaf mijn zesde tot eind 20.
Het was niet voordurend acuut maar de angst en de obsessieve gedachten kwam met regelmaat weer tevoorschijn. Toen ik ongeveer 25 was ben ik ingestort en in therapie gegaan. Dat heeft mij erg geholpen. Ik heb daar leren begrijpen dat die angst voor de dood eigenlijk angst is om te leven. Het gaat dus niet om de dood maar om andere onzekerheden in het bestaan en aan die onzekerheden moet je werken. Bij mij heeft het te maken gehad met aanleg (mijn vader was ook angstig en zelfs depressief aangelegd) en met de omstandigheden in mijn jeugd. Mijn ouders hadden vaak ruzie op een hele heftige manier en ik als enig kind had de "taak" mijn moeder te steunen. Omdat ik als kind verder goed functioneerde (school, vriendinnetjes etc) en de angsten soms ook een tijd weg waren, hebben mijn ouders nooit echt wat ondernomen tegen mijn angsten (ik was niet alleen bang voor de dood maar ook voor allerlei ziektes). Achteraf gezien was het denk ik beter geweest als ik als kind naar een psycholoog was gestuurd (mijn vader was nota bene psycholoog). Het gaat nu alweer meer dan tien jaar heel goed met me maar een restantje angst blijft altijd aanwezig.
Ik denk dat het goed is niet te erg te focussen op die doodsangst van je zoon maar na te gaan waarom jou zoon angstig zou kunnen zijn, wat speelt er in zijn leven? Loopt hij op zijn tenen? Een psycholoog kan daarbij erg goed helpen. En vraag je eens af of hij misschien ook erfelijk belast is. Heb jij of je man ook een angstige aanleg. Niet dat dat het probleem oplost maar het kan misschien wel wat relativeren en verklaren.
Hoewel ik wel slim ben (niet hoogbegaafd denk ik) heb ik het verband met intelligentie nog nooit gelegd. Ik denk eigenlijk dat het ook niet zoveel toevoegt, het gaat erom hoe je het probleem oplost.

Groet Knoet

Hillary

Hillary

03-02-2009 om 13:11

Dromen

Ik weet ook nog dat ik op een bepaalde leeftijd dacht dat alles wat er gebeurde dat ik dat droomde en hoe ik dan kon weten wat echt was en wat niet, maw hoe weten wij zeker wie wij zijn. Was wel een verademing toen ik jaren later op het gymnasium voor het eerst van Plato hoorde. Er waren er meer die dit bedacht hadden. Ik denk dat ik ouder moet zijn geweest, want ik herinner me het nog. Ik heb dat nooit aan iemand verteld, want ik dacht dat misschien raar was ofzo. Ik vermoed dat ik toen in de 4e klas (nu groep 6) ongeveer zat. In die tijd heb ik ook aan de meester gevraagd wat de zin van het leven was. Hij heeft dat nogal geschokt aan mijn moeder verteld. Maar ik vond het nogal een normale vraag, zeker als je niet gelovig wordt opgevoed. Immers je wordt geboren, krijgt een kind, gaat dood, kind krijgt kind en gaat dood en zo kan dat miljoenen jaren door gaan. Wat is daar de zin nou van? Eigenlijk ben ik daar nog steeds niet uit, maar heb het maar uit mijn hoofd gezet en ben toen maar gewoon gaan doen alsof ik net zo was als andere kinderen en me met dat soort dingen niet bezig hield, veel makkelijker. Of ik hoogbegaafd ben weet ik niet, nooit een iq test gedaan waar een iq getal uit kwam. Angst voor de dood herken ik niet. Is er misschien iets gebeurd? Heeft hij iets op tv gezien. Mijn kinderen hadden op die leeftijd wel angst voor de dood, of meer dat een van ons zou overlijden, maar dat kwam omdat mijn zwager plotseling uit het niets overleed en een moeder in mijn zoontjes klas ten dode was opgeschreven. Zij kwamen er dus opeens achter dat vaders en moeders helaas toch wel regelmatig overlijden.

Het is

een aparteling en dat is het.

Sini, hou vertrouwen, ook in hem, het komt namelijk allemaal goed met hem want je bent er nu mee bezig en pakt het op.

En ik denk dat het engste voor een kind is als zijn ouders bang zijn. Maar dat weet je zelf ook...

sterkte !

Bennikki

Bennikki

03-02-2009 om 22:27

Mijn dochter ook

Vanaf een jaar of 7,5 had mijn dochter ook een enorme angst voor de dood. Elke avond dikke tranen: ze wilde niet dood, wat kwam er na de dood, als ze ging slapen, kon ze dan doodgaan zonder het te merken? Het leek steeds erger te worden, er kwamen ook andere angsten bij, bijvoorbeeld voor het donker en voor liften, flats en parkeergarages.

Ik nam haar heel serieus, probeerde het praten erover wel te beperken, dus elke keer hooguit 10 minuten. Het leek echter niet bepaald te helpen.

Na een paar maanden had ze het er een keer over met de oppas. Die zei: 'ach meid, je bent nog jong, je leeft tot je 89 bent en dan zit je je de hele dag te vervelen. Dan ga je dood (héhé) en dan ga je naar de hemel. Dan ben je weer jong, kom je iedereen tegen die je gemist hebt en ga je de hele dag spelen.'

Gek genoeg hielp dat voor een tijd. (Ik had zoiets zelf nooit durven verzinnen..) Maar na een tijdje kwam de angst weer terug. Ik ben toen met haar naar een kinderpsycholoog gegaan. Die heeft haar begeleid met een op haar intelligentie toegespitste 'training'. Het gekke was, de doodsangst verdween vrij snel, er bleken eigenlijk andere angsten achter verstopt te zitten (wat iemand eerder ook al schreef, een soort levensangst-angst voor bepaalde aspecten voor het leven, waarvan ze nog te jong zijn om ze realistisch te kunnen overzien)

Ze kon zelf duidelijk het moment aangegeven, waarop haar doodsangst was verdwenen. Een boze droom, waaruit ze was wakker geworden.

Na een half jaar therapie zit ze veel beter in haar vel. Ze heeft strategiën kunnen ontwikkelen, zodat ze met de dingen die ze in zichzelf tegenkomt beter kan omgaan. In plaats van het te observeren, neemt ze nu weer deel aan het leven. We zijn zó blij met de therapie!

Ik kan alleen maar wensen dat het met je zoon net zo goed gaat als met onze dochter, ik denk dat het een hele goede stap is om hem naar een therapeut te sturen. Heel veel succes, maar ook sterkte de komende tijd want het vreet je op, die angsten, zeker als je ze zelf herkent

Bennikki

Sinilind,

jij was het toch die onlangs ook reageerde in het draadje over smetvrees ? Mijn dochter van 10 heeft dus dezelfde problemen. Op een moment ging het zo haar leven beheersen, dat ze niet meer in staat was om naar school te gaan, te eten, zich te wassen, tv te kijken,enz. Niets was nog in staat om haar gedachten af te leiden van haar angsten. Geen 2 minuten. Ik heb een therapeut gezocht, maar dit heeft op korte termijn natuurlijk geen effect. Het kwam zover, dat ik op een moment nog de keuze had tussen haar van school te houden en enkele maanden in therapie te sturen, of medicijnen te geven. Ik heb gekozen voor de medicijnen. En ik had na 4 weken een TOTAAL ANDER kind !

Moes

Moes

04-02-2009 om 11:40

Lezen: j/m van deze maand

Hallo Sinilind, in de j/m van deze maand staat een stuk over angsten, en hoe er mee om te gaan/therapieën. Misschien interessant voor je om te lezen? Groeten van Moes.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

05-02-2009 om 16:49

Zeer herkenbaar

Mijn zoontje van net 8 is hoogbegaafd en loopt bij de kinderpsychiater vanwege dit soort irreele angsten en andere zaken. Vorige week is hij gediagnosticeerd als hebbende een gegeneraliseerde angststoornis in combinatie met hb en hooggevoeligheid. Hij is ook faalangstig, perfectionistisch, extreem filosofisch en zwaar op de hand. Daarnaast vertoont hij vele ADHD-achtige symptomen maar hij heeft geen ADHD. Toch heeft de kinderpsychiater voorgesteld om met medicatie te beginnen want hij lijdt er erg onder (vooral onder de drukte/nare dingen in zijn hoofd) en ik ook. Iedere avond probeert hij het naar bed gaan uit te stellen want dan komt er van alles naar boven en dramatiseert hij alles. Al zijn angsten komen naar boven en die hebben vooral te maken met dood, ziekte en het feit dat mensen elkaar zo naar kunnen behandelen. Hij is sociaal extreem gevoelig en empathisch dus dat maakt het nog zwaarder. Al met al heb ik al in geen jaren meer een rustige avond gehad en om met dit soort zaken om te gaan heb ik nu therapeutische ondersteuning en begeleiding bij hetzelfde kinderpsychiatrische centrum. Wat zij hebben aangegeven is dat je toch heel duidelijk een grens moet trekken; tot op zekere hoogte erin mee gaan en erover praten maar ook op een bepaald punt duidelijk maken dat het nu genoeg is en dat het tijd is om te gaan slapen. Morgen is er weer een dag. Maak iedere dag, overdag, een moment vrij waarop je zoontje zijn angsten/dingen die hij op zijn lever heeft kan uiten. Daarna mag hij het er niet meer over hebben tot de volgende dag. Daarnaast krijgt mijn zoontje cognitieve gedragstherapie; hij leert ahw dat hij de baas is over zijn gedachten en dat hij negatieve, angstige gedachten kan ombuigen tot positive gedachten. Het is heel moeilijk en een langzaam proces. En vooral als ouder voel je je zo machteloos en gefrustreerd want dat kind lijdt zo en aan de ene kant is het nog maar een kind, aan de andere kant is dat denken zo anders, zo ver en soms totaal irrationeel. Overigens is mijn zoontje verder totaal nergens bang voor; alleen voor de dood, ziekte, in de steek gelaten worden en niet leuk gevonden te worden. Pfoe, een beetje warrig verhaal maar er speelt ook zoveel en ik ben ook nog zoekende... Oh en nog een tip: een boek van Charlotte Visch "Kinderen en Angst". Uitgeverij Kosmos.

Yara

Yara

05-02-2009 om 17:04

Speltherapeut

Ik heb een dochter (inmiddels al 13) die ook dit soort angsten heeft gehad, ook hb is en zeer gevoelig van aard. Zij is een jaar naar speltherapie geweest en een jaar later nog een paar keer, op eigen verzoek (vlak voor de citotoets). Het heeft haar heel veel goed gedaan. Ze is nog steeds wat zorgelijker dan gemiddeld en nogal perfectionistisch, maar ze is vrolijk, heeft leuke vriendinnen, is heel open over haar gevoelens e.d. Medicijnen zou wat mij betreft de allerlaatste optie zijn. Zoek een goede speltherapeut voor het helemaal uit de hand loopt. Volgens mij heb je hier al eerder over gepost, maar ik denk dat je nu actie moet ondernemen.
Yara.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

05-02-2009 om 17:25

Cognitieve therapie

Het schijnt dat cognitieve therapie zeer goed werkt bij dit soort kinderen (hb en angstig). Juist omdat ze cognitief begaafd zijn slaat het rationeler leren denken goed aan. Het helpt ook erg goed bij faalangst en perfectionisme alsmede bij het minderwaardig voelen. Medicatie kan een aanvulling zijn maar het is niet of-of maar en-en.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

05-02-2009 om 18:04

Sini

Dat had ik nou met jouw verhaal Ik weet verder natuurlijk niet hoe jouw zoontje is, maar mijn zoontje heeft er ook een handje van om de boel te manipuleren en te misbruiken. Dan maakt hij het (al dan niet onbewust) een graadje erger of hij verzint van alles erbij om maar nog meer aandacht en "ach gossie toch meelevendheid" te krijgen. Pas daar voor op; daarom is het stellen van die grenzen erg belangrijk. Wat ik verder leer is om niet te diep op bepaalde zaken in te gaan en bepaalde zaken gewoon helemaal niet te bespreken danwel af te kappen. Het is nog maar een kind en bepaalde zaken hoeft hij helemaal niet te weten, zeker niet als zijn gedachten daarmee aan de haal gaan. Als het lijkt alsof je kind soweiso al al het leed van de wereld op zijn kleine schoudertjes met zich meedraagt moet je hem helpen zich daartegen te beschermen. Aan de andere kant heeft je kind het recht op bepaalde eerlijkheid en openheid. De dood hoort nu eenmaal bij het leven en er mag zonder taboe en schroom over gepraat worden. Maar tot op zekere hoogte. Een goede therapeut leert zowel ouder(s) als kind die balans te vinden. En nog een tip: zorg dat je kind zoveel mogelijk in contact komt met andere hoogbegaafde kinderen. Zo leert hij dat hij niet de enige is die "anders" is, kan hij praten op zijn niveau en beseffen dat hb zijn ook fijn kan zijn. Hier in onze regio (Amsterdam) zijn er maandelijkse spelmiddagen voor hb kds. Er zijn zelfs speciale vakanties voor hb kinderen maar die adressen krijg ik nog van de therapeut. Last but not least: zorg voor voldoende uitdaging en uitlaatkleppen op cognitief en lichamelijk vlak. Mijn zoontje vindt sporten heerlijk dus hij zit op judo, zwemmen, voetbal en kickboksen. Daarnaast heb ik speciale computerprogramma's om zijn wiskundig talent op bot te vieren En hij krijgt extra vakken op school zoals Engels plus verdieping/verbreding/verrijking. Hij heeft een groep overgeslagen, van 3 naar 5 en dat gaat uitstekend. Als je nog meer wilt kletsen, mag je me ook mailen

Elisa Gemani

Elisa Gemani

05-02-2009 om 18:07

Bach

Yep, heb ik hier ook geprobeerd. Werkt voor geen meter Net als Omega-3 spul en weet ik wat nog meer. De psych gaat in ieder geval dan ook melatonine voorschrijven want inslaapproblemen komen heel vaak voor bij deze kinderen. Daarnaast krijgt mijn zoontje wschl. Ritalin om hem te helpen de ergste drukte uit zijn kop te krijgen en minder overprikkeld te raken. Ik ben er erg blij mee; nu maar duimen dat het werkt...

Och hemel

Pfff herkenbaar, alleen mijn zoontje die nu in zijn doodfase zit is nog maar 3 jaar en tien maanden. Het is al drie weken aan de gang. Hij stelt continu vragen over mijn oma die 1 1/2 jaar geleden is gestorven. Hij zegt dat hij haar gaat helpen, want ze moet uit de grond. Hij is notabene niet eens meegeweest naar de begrafenis.

En verder continu vragen stellen: Wat als alle mensen dood zijn, is er dan nog wel een aarde ? Ik wil nooit dood? Wanneer ga je dood? Enz enz.

Het onderwerp komt elke dag wel aan de orde. Ik hou mijn hart vast, als íe zeven is.
Mama2005

Elisa Gemani

Elisa Gemani

07-02-2009 om 12:27

Logeren

Typisch he, dat je zoontje zich nu al zorgen maakt dat zijn vriendje hem misschien plaagt als hij bang is. Hoort erbij. Hier is mijn zoontje juist niet bang (althans hij uit het dan niet) als hij bij iemand logeert/slaapt of andersom. Maar inderdaad gewoon duidelijk maken dat vriendje zich gedraagt anders is het logeren voorbij en linea recta naar huis. Weet vriendje van de angsten van je zoontje?

Elisa Gemani

Elisa Gemani

07-02-2009 om 22:44

Ach

Ach wat sneu... Tja, dit soort zaken krijg je dan ook nog voor je kiezen. Het is zwaar. Ik hoop echt dat jullie goede hulp vinden!! Mijn zoontje heeft er gelukkig totaal geen problemen mee om uit logeren te gaan. Hij gaat zelfs iedere zomer een weekje op kamp met wildvreemde kinderen en vindt het te gek. Dat doet hij dan wel weer En dan heeft moeders ook eens eventjes rust...

Stelle

Stelle

10-02-2009 om 12:05

Herkenbaar!

Wat een herkenbaar verhaal! Heb net een soortgelijk draadje gepost bij basisschoolleeftijd... Hier is Zoon (6,5 toevallig (?) ook hb) niet alleen bang voor De Dood, maar ook voor het einde der wereld, milieurampen, oorlog, enfin, alle wereldleed moet op de schouders worden gedragen. Vermoeiend indeed (voor ons, maar ook voor hem want tobben gaat het best 's avonds in bed).
Eerst hielp het nog om wat te relativeren a la: 'maar als iedereen zou blijven leven wordt de aarde veel te vol', vervolgens vond hij het wel een tijdje een leuk idee 'als een soort geest' verder te leven na de dood en lekker overal te komen spoken (had hij zefl bedacht, ik geloof niet in iets-na-de-dood), maar momenteel is het vooral weer allemaal Heel Erg Eng. Ik vind het overigens helemaal geen irreele angsten en wil me er ook net al te makkelijk vanaf maken, maar zou wel graag af en toe het gepieker doorbreken. Herkenning dus en ik lees mee voor meer tips!
(Btw, heel goed dat je zijn angsten serieus neemt. Zoon was hier ook van de ene op de andere dag bang in het donker, nooit eerder gehad, en nu moet ik dus elke x meelopen naar (o.a.) de wc.. Word er af en toe gek van, maar idd, ze kunnen heel hun leven nog Stoer & Onafhankelijk doen...

Probeer de filosofen eens

Er zijn aardig wat filosofen die geschreven hebben over de dood. Bijvoorbeeld Epicurus: bang zijn voor de dood hoeft niet, want als ik er ben is de dood er niet en als de dood er is ben ik er niet.

Zijn angst over 'droom ik nu of niet' zou je kunnen benaderen vanuit Descartes: ik denk dus ik besta. Sinizoon denkt na, dus hij bestaat en is niet dood.

Het lijkt misschien in eerste instantie wat hoog gegrepen, maar kinderen begrijpen soms heel veel!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

12-02-2009 om 22:23

Elissa

(Bijna-naamgenoot Ik heb zelf Gymnasium gedaan en was en ben dol op de oude filosofen. Daarnaast wil zoonlief ook graag naar het Gym dus ik had deze filosofen al eens aangekaart. Reactie van zoon: "Leuk geprobeerd mam maar die mannen zijn toch al lang dood dus het helpt me nu toch niet". Tja, daar sta je dan als goedwillende en machteloze moeder

Stelle

Stelle

13-02-2009 om 09:39

Oei, sini...

Oef, ben je echt een uur daarmee bezig? Re-spect! Daar heb ik helemaal het geduld niet voor. Idd, als Zoon in bed ligt, kruipt er beneden nog een kleine rond die van alles moet, moet ik zelf nog (koken en) eten en heb ik totaal niet de rust om uitgebreid naast zijn bed te zitten.
Zelf verdenk ik Zoon er wel eens van dat die angsten van hem weliswaar oprecht zijn, maar dat hij er ook wel een schepje bovenop doet om extra aandacht te krijgen, mij nog wat langer bij zich te houden, nog niet te hoeven slapen... Momenteel maak ik me er even makkelijk vanaf en mag hij nog wat lezen in bed ter afleiding - voor zolang dat werkt. Maar als het aanhoudt moeten we mss ook eens bij een psych langs. Wanneer heb jij dat gesprek? Ben benieuwd!

reina

reina

13-02-2009 om 18:23

Sini

geen wijs woord, alleen een sterkte-wens!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

13-02-2009 om 22:34

Sini

Ik herken het gevoel Ik heb momenten dat ik mijn zoon het liefst een valiumpje zou willen geven dat ie eindelijk eens gaat slapen... Dat er een pilletje zou bestaan die die angsten zomaar zou wegnemen en de onzekerheid en de faalangst en alles wat er nog meer speelt... Echt, het gaat beter worden en het komt goed maar het duurt gewoon lang. Wij zijn nu al vanaf augustus bij dat kinderpsychiatrisch centrum en hebben nu pas het gevoel dat er iets gaat gebeuren. Alhoewel het voor zoonlief natuurlijk soweiso allemaal veel te lang duurt ook al heb ik zelf al veel aan de gesprekken en de tips. Overigens heeft mijn zoontje zowaar de afgelopen vier nachten goed geslapen!!! Een zeer duidelijk, vast, rustig avondritueel, strakke grenzen, wat humor en luchthartigheid, niet meer openstaan voor manipulatie en zware gesprekken en zowaar hij slaapt binnen een half uurtje! Ongelooflijk ik heb opeens de avond voor mezelf. Wij zitten nu te wachten op een nieuwe afspraak met de kinderpsychiater waarin we mogelijke medicatie gaan doornemen en bespreken en bespreken welke diagnose mijn zoontje nu precies krijgt zodat de behandeling daarop afgestemd kan worden, ook naar zijn leerkracht toe. Weet je, het zijn kleine en soms grotere stapjes vooruit, dan weer een paar achteruit, maar er zit echt een stijgende lijn in. Je moet wel geduld blijven hebben want dit soort emotionele stoornissen zijn niet in een jaartje opgelost. Ik ben nu vier jaar bezig en het zal nog minstens zo lang duren. Maar het komt goed en mijn zoontje is het me waard! Ik duim voor je en wens je sterkte toe!!

Massi Nissa

Massi Nissa

14-02-2009 om 07:31

Sini

Jouw verhaal is herkenbaar voor mij. Mijn jongste broertje begon als zeer kwetsbaar prematuurtje (hij kreeg 4% kans om te overleven, dat geeft misschien een idee). Wonder boven wonder redde hij het, maar hij bleef een klein, mager, snel ziek manneke. Rond een jaar of vijf begonnen bij hem de nachtangsten. Mijn ouders hebben jarenlang elke avond naast hem gelegen tot hij sliep. Ook hebben ze hulp gezocht voor hem in de vorm van speltherapie. Hij bleek te lijden aan een vorm van het geen-bodem-syndroom, iets wat vaker voorkomt bij veel te vroeg geboren kinderen die erg lang in het ziekenhuis lagen voor ze naar huis mochten. Het heeft echt jaren geduurd (sorry, dit wil je misschien niet horen), langzaam maar zeker werd hij minder angstig en psychisch minder fragiel (hij kon ook dagenlang verdrietig zijn als de juf of meester hem een standje had gegeven). Het is nu een fijngevoelige, lieve, vrolijke veertienjarige met veel vrienden. Of het helemaal goedgekomen is weet ik niet, want hij wil leraar worden, het gekke joch .
Groetjes en veel sterkte met je zorgenmannetje
Massi

anna van noniemen

anna van noniemen

14-02-2009 om 13:06

Sini

hou de integratieve kindertherapie ook nog in je achterhoofd......

anna van noniemen

anna van noniemen

15-02-2009 om 18:37

Sommigen

zullen het omschrijven als zweverig, ikzelf zie een therapie die vanuit het kind zelf werkt....Weliswaar gestuurd door de therapeut, bepaald het kind eigenlijk wat het gaat doen....ik kan je verwijzen naar de praktijk waar wij zelf zijn geweest, maar voor jou is die ws te ver weg... www.ruimte-kindertherapie.nl

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.