Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Irene

Irene

23-09-2010 om 13:47

Gevloerd na operatie

Vorige week vrijdag ben ik geopereerd. Via een laproscopische (kijk) operatie zou een vleesboom worden verwijderd. Tijdens de ok kreeg ik een grote bloeding en moest mijn buik open. Mijn baarmoeder is nu verwijderd.
Mijn HB was na de operatie net op de grens van wel/niet een bloedtransfusie, maar ik heb er uiteindelijk dus geen gekregen.
De eerste 24 uur na de ok kreeg ik extra zuurstof en pas na 48 uur kon ik weer enigszins overeind komen. Nu ben ik thuis, maar ik ben zo slap als een vaatdoek. Echt gruwelijk. Ik kan gewoon NIKS. Met voeding probeer ik mijn ijzer wat op te krikken (roosvicee ferro, biefstuk, groene groentes, roggebrood, appelstroop enz.). Ik mag (nog) geen staalpillen omdat dat de darmen kan verstoppen en dat is na zo'n operatie ook niet gewenst. Wie heeft er nog goede tips om mijn HB te verhogen en/of om mij weer ietsje meer mens te gaan voelen? Hoe lang gaat het duren voor ik weer wat kan? Ik kan nu nog niet eens de tuin en op neer lopen bijvoorbeeld. Ik lig dus ook nog veel in bed omdat niets anders dan gaat.
Argh. Wat een ellende! Komt het nog goed??

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Bastet

Bastet

23-09-2010 om 14:02

Tijd

Dit heeft tijd nodig,je hebt eigenlijk een grote ingreep achter de rug.Vroeger lag je na een dergelijke ingreep gewoon nog een week in het zh..!
Dit heeft volgens mij tijd nodig,en floradix is misschien een idee,een aansterker is dat,op basis van natuurlijke ingredienten,wordt ook aanbevolen na bevallingen.
http://www.salus.nl/default.asp/id,168/index.html
Veel sterkte,ik hoop dat je je gauw beter voelt.
Bastet

Patient

Weleens gekeken waar dat woord vandaan komt?
Patience betekent geduld...

Het komt nog goed maar niet binnen de tijdspanne die jij in gedachten had. Je moet hier weken voor uittrekken, geen uren of dagen. En je zult het geduld moeten opbrengen om die weken die het gaat duren rustig te vullen met langzaam opbouwende bezigheden.

Geduld!

Geduld en uitkijken met combineren

inderdaad, je hebt nog geen week geleden een zware operatie ondergaan! Dus geduld is noodzakelijk...
Verder over ijzer: niet alleen de juiste dingen eten en drinken, maar ook de combinatie met andere produkten zorgt voor betere / slechtere opname van ijzer. Wel doen: ijzerrijke produkten eten in combinatie met vitamine C (fruit, sap). Niet doen: ijzerrijke produkten eten in combinatie met melkprodukten en koffie/thee. Deze dus als tussendoortje nemen, niet bij de maaltijd. (http://www.voedingscentrum.nl/nl/eten-gezondheid/zwangerschap-en-kind/zwangerschap/tips-bij-klachten/bloedarmoede.aspx en http://www.gezondzwangerzijn.nl/d_2506#{d686f7b6-52db-452b-bc8e-a5e249c6816e}

koentje

koentje

23-09-2010 om 21:54

Irene

veel sterkte!
En veel spinnazie eten! Met de groeten van poppye!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

23-09-2010 om 23:34

Tijd

Tuurlijk komt het goed! Maar idd wees geduldig en gun jezelf en je lichaam ruim de tijd om te herstellen. Ga uit van maanden en niet van weken totdat je weer redelijk opgeknapt bent.
Zelf heb ik ruim twee jaar geleden een soortgelijke operatie ondergaan waarbij ik binnen 24 uur opnieuw onder narcose moest vanwege een bloeding. Ruim de helft van mijn bloedvolume verloren, bloeddruk ontzettend laag en twee zakken bloed gekregen na de operatie. Mijn HB zal niet al te hoog zijn geweest
En desondanks een week in het ziekenhuis gelegen want ik kon echt niet meer op mijn benen staan.
Ik snap precies hoe je je voelt. En ook ik dacht "dat doen we wel even". Niet dus. Ik heb drie weken thuis vooral op de bank/bed gelegen, veel geslapen en pas toen durfde ik het aan om voorzichtig aan weer een blokje om te "lopen". Eerst aan de arm van mijn buurvrouw of moeder, daarna los en steeds letterlijk stapje voor stapje verder. Maar nog heel snel moe.
Uiteindelijk duurde het 6 weken voordat ik zover was dat mijn zoontje weer bij me thuis terug kon komen en ik voor hem kon zorgen, drie maanden voordat ik me enigszins weer mens voelde en 6-12 maanden voordat ik me weer 100% de oude voelde; ook geestelijk. Ik had vooral last van concentratieproblemen maar ook nog steeds van heel snel moe zijn. Ik voelde me echt net een oud wijf
Na de eerste drie maanden heb ik medische fitness gedaan om al die slappe spieren weer wat te versterken (inclusief buik- en bekkenbodemspieren).
Wat voeding betreft: ik heb idd Floradix genomen maar pas nadat na een week mijn ontlasting weer wat op gang was gekomen. Hiervoor kreeg ik Movicolon mee van het ziekenhuis. Ijzerrijke voeding eten helpt wel enigszins (vooral in combinatie met vitamine C) maar met alleen voeding je bloedarmoede op te heffen is lastig. Zorg ook voor extra inname van vitamine B12 en foliumzuur; beide zijn nodig om rode bloedcellen aan te kunnen maken.
Mijn hb is nog een aantal keer geprikt en hoewel vrij lang nog steeds aan de lage kant ging dit uiteindelijk de goede kant op.
Het is jammer dat je geen bloedtransfusie hebt gehad want dit scheelt enorm. Voor de eerste zak bloed zag ik zo wit als een laken, kon ik echt niets, hoorde ik mijn hart bonken in mijn oren en was ik heel duizelig. En met het inlopen van het bloed voelde ik me werkelijk opknappen.
Je zou alsnog een zak bloed kunnen krijgen; als bij mij die twee zakken bloed niet voldoende waren geweest in combinatie met Floradix en aangepaste voeding mocht ik van mijn gyn terugkomen om nog een zak bloed "te halen".
Maar het hoeft niet. Blijf goed eten, vraag om staalpillen zodra je ontlasting weer goed op gang is gekomen en echt, ik kan het niet genoeg benadrukken: gun jezelf de tijd. Laat de boel de boel en laat jezelf verwennen. Heel lastig om de controle over te geven (dat vond ik nog het moeilijkste) maar het is in het belang van een goed herstel. Je lichaam heeft tijd nodig. Meer tijd dan jezelf denkt/jezelf zou willen gunnen.
Het zou zonde zijn als je te snel uit de startblokken gaat om weer op een keiharde manier teruggefloten te worden met alle nadelige effecten van dien. Dan ben je nog verder van huis en zal het herstel nog langer duren.
Maar echt, ja, het komt goed. Zie het positief en als een cadeautje om uit te rusten, dingen te doen waar je anders misschien niet aan toe zou komen etc.
Heel veel sterkte en beterschap!

Jacoline29

Jacoline29

24-09-2010 om 07:33

Kost tijd,veel tijd

Ik wil je niet ontmoedigen,maar het kan 6 weken tot 3 maanden duren voordat je je weer beter voelt.
Ik kan niet opmaken(of eroverheen gelezen)of je onder narcose ben geweest,de narcose is met 24uur uit je bloed,maar de nawerkingen blijven lang nawerken.
Heel veel beterschap.

Irene

Irene

24-09-2010 om 10:06

Oke...

Geduld... ja dat kan ik mooi eens gaan oefenen nu. Is namelijk niet mijn sterkste kant. Ik kan ontzettend slecht niks doen. Gelukkig is mijn man 6 weken thuis om voor huishouden en vooral voor onze 4 kinderen te zorgen. Maar toch... moeilijk om te accepteren dat er even niets gaat.

De operatie duurde trouwens ruim 4 uur (onder volledige narcose), en daarvan zeiden ze al dat ik er best "even" last van zou kunnen hebben (maar ze vertellen er dan niet bij wat dat "even" inhoudt). Ik heb vervolgens ook 2 uur op de recovery gelegen, ik begreep dat dat wel lang is? Ik weet alleen nog dat ik onderkoeld was (onder de 36graden) en uitgedroogd. Ik denk dan: dat is toch niet nodig? Lijkt mij ook allemaal niet bevorderlijk voor het herstel als je lichaam al zo'n dreun gehad heeft.

Met bloed geven zijn ze blijkbaar opeens veeeel terughoudender geworden. Ik weet niet waarom.

Maar goed, dank voor de steunende woorden. Ik blijf nog maar veel in bed, met af en toe een ommetje. Jammer is dat dingen als lezen (wat ik normaal graag doe maar weinig aan toekom) en computeren enz. ook steeds maar heel eventjes gaan. Ook dat is nu al (te) vermoeiend. Bizar hoor.

Je verwachting

Hoi Irene,

Kan jij vertellen waarop je verwachtingen van te voren waren gebaseerd? Dingen die je bij anderen had gezien? De voorlichting in het ziekenhuis?
Of denk je dat vooral selectief bent geweest in het binnenlaten van informatie?

Het kan denk ik helpen als je je bewust wordt van je beeld van het herstel van te voren, dan weet je ook wat je bij moet stellen. Het feit dat je man nu thuis is wijst erop dat er wel signalen waren dat wat hulp nodig zou zijn, toch? Maar je had gehoopt, verwacht of zelfs gedacht dat je een stuk fitter zou zijn nu. Ik krijg opeens beelden van een moeder die in haar nachthemd over een Alpenwei danst... in haar hoofd dan...

Tijgeroog

Tijgeroog

24-09-2010 om 12:31

Rodebeuk

Ik vul even wat voor Irene in hoor, maar volgens mij had ze heel andere verwachtingen, omdat de bedoeling was dat de operatie veel lichter zijn dan het uiteindelijk zou zijn. Lees de eerste alinea van de eerste posting nog maar...

Irene

Irene

24-09-2010 om 13:02

Verwachting

Ik heb 3x een keizersnee gehad. Dus ik verwachte een beetje zoiets. En inderdaad zoals tijgeroog ook zegt: het zou een minder ingrijpende operatie zijn dan het is geworden.
Ik heb me nooit eerder zo zwak gevoeld als nu. Dat vind ik beangstigend. Het is nu gewoon heel moeilijk voor te stellen dat ik ooit wel weer iets kan. Nou ja en zoals gezegd: ik ben nogal ongeduldig en erg gewend om altijd maar bezig te zijn. Dus dit past ook zo ontzettend niet bij me.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

24-09-2010 om 13:14

Geduld

Ik begrijp je heel goed. Deels omdat ik ook niet gewend ben om ook maar iets uit handen te geven danwel niet continu bezig te zijn en deels omdat ik ook niet voorbereid was (nou goed, het is wel genoemd, maar je verwacht het niet) op zo'n complicatie met alle gevolgen van dien.
Mijn gyn zei tegen mij dat een "normale" hysterectomie volgens het boekje gemiddeld minstens 6 weken herstel vraagt; in geval van een complicatie zoals een bloeding etc. mag je daar gerust het dubbele voor uittrekken. Afhankelijk van je uitgangsconditie, leeftijd etc. etc.
Mijn buurvrouw in het zkh eindigde op de IC met ademhalingsproblemen als gevolg van de narcose. En ik was na haar aan de beurt dus je begrijpt dat ik liever in een hoekje weg wilde duiken toen ik aan de beurt was na 6 uur wachten...
Het valt me op dat er best veel complicaties zoals bloedingen zijn na zo'n ingreep. Jij bent al de zoveelste.
Maar goed, mooie kans om nu je geduldig zijn te oefenen. Echt het gaat steeds stapje voor stapje beter. Eerst kan je wellicht maar 5 minuutjes lezen of achter de pc, straks 10 minuutjes enzovoorts. Dat gevoel van zo slap zijn als een vaatdoek, een hoofd vol watten hebben en puddingbenen zal je nog wel eventjes houden maar nogmaals, langzamerhand zal je lijf sterker worden en die mist in je hoofd optrekken.
Probeer wat lichte arm- en beenspieroefeningen te doen; niks idioots maar dat je wel je spieren een beetje belast.
En ja, vreemd dat je geen bloedtransfusie hebt gehad. Volgens mijn gyn zijn ze daar in sommige ziekenhuizen meer terughoudend in omdat ook een bloedtransfusie niet geheel zonder enig risico is maar in dit soort gevallen is het toch vrij standaard. Kaart het anders even aan als je niet snel genoeg opknapt. Beterschap!

Fianna

Fianna

24-09-2010 om 14:32

Maak hetzelfde mee

Irene,
Ik kan met je meepraten. Ik ben 2 weken geleden geopereerd en na 2 dagen nog een keer vanwege een forse inwendige bloeding. Ik heb toen veel bloed verloren en wel een bloedtransfusie gekregen. Ik heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen.
Het is dus nu 2 weken na de laatste operatie en ik ben helemaal niks waard. Als ik een paar meter heb gelopen gaan mijn benen bibberen en zelf als ik zit ben ik licht in mijn hoofd en slap. Er zijn momenten op de dag dat ik amper op mijn benen kan staan. Ik kan echt bijna niks. Mijn Hb gehalte is een stijgende lijn (nu 7.2, mijn normale waarde is 8.2). Ook heb ik heel veel zware pijnstillers gehad, oa morfine en fentanyl en misschien is mijn lichaam daar ook nog van aan het herstellen.
Ik vind het herstel dus ook erg langzaam en moeizaam, voel me eigenlijk amper beter worden.
Nou ja, heel veel sterkte in elk geval en hopelijk voelen we ons over enkele weken wel wat beter!

Fianna

Fianna

24-09-2010 om 14:37

Oja

Het is zelfs zo erg dat ik woensdagavond de hele avond met mijn man op de eerste hulp heb gezeten. Ik kon die avond niet meer op mijn benen staan, had hartkloppingen, duizelingen, zag lijkwit en een enorme pijn in mijn linkerschouder. Mijn man dacht dat ik een hartaanval kreeg en stond er op dat ik naar het ziekenhuis ging. Artsen hebben niks gevonden.
Het is heel raar, vind ik, om me zo te voelen. Best eng eigenlijk.

Irene

Irene

24-09-2010 om 16:23

Fianna

Tjonge wat ellendig Fianna. Het valt mij ook op dat je ontzettend vaak hoort over deze operatie in combinatie met complicaties (bloedingen meestal). Geeft toch te denken. Mijn gyn had er best wat minder luchtig over mogen doen...
Wat je beschrijft herken ik wel: de hartkloppingen, duizelingen en ook die pijn in de linkerschouder! Ik had de eerste dagen na de operatie echt het idee dat er iemand op mijn borstkas gezeten had. Nu doen vooral schouder en middenrif nog pijn. En wat ik erg vervelend vind is het "geklots" van mijn darmen/ingewanden. Alles moet blijkbaar zijn plek nog weer vinden dus het zwabbert daar maar zo'n beetje. Een misselijkmakend gevoel.
Laten we samen maar gauw opknappen! Sterkte!!

Daar ben ik weer

... ik vroeg erover door omdat je bij een operatie niet alleen moet rekenen met herstel, maar ook met onverwachte complicaties, of risico's, of hoe je dat moet noemen. Zelf heb ik ook na 2 keizersnedes (die heel verschillend waren, spoedks viel veel zwaarder dan primaire ks) een operatie gehad die enorm zwaar bleek. Ik denk dat er wel wat overeenkomsten zijn. Ik had een lage bloeddruk, ook lang op de recovery gebleven. Ze hebben me met van alles ingespoten en niets deed mijn bloeddruk omhoog komen. Ik wilde alleen maar weg en naar mijn echtgenoot toe, ik voelde me zooo akelig. Het herstel van die ingreep heeft heel lang geduurd. Heel veel pijn en zeker een half jaar of een jaar geheugenproblemen.

Mijn punt is een beetje, en dat is geen verwijt, dat er altijd risico's zijn bij een ingreep en ik kreeg de indruk uit de posting van Irene dat ze die niet meegenomen had in de planning. En dat het misschien goed is om dat even in kaart te brengen omdat dat de grote teleurstelling wat kan verklaren.

Kortom, eigenlijk Irene, herken ik het beeld dus helemaal. Vooral die slapte is heel akelig. Je bent echt van de wereld geslagen.

Fianna

Fianna

24-09-2010 om 16:44

Irene

mijn operatie was wel anders dan die van jou, maar ook een vrij heftige operatie, maar volgens gynaecoloog komen nabloedingen zelden voor. Qua nazorg bof ik enorm, in het ziekenhuis werd ik goed in de gaten gehouden en nu thuis hoef ik maar een kik te geven en een arts of verpleegkundige luistert naar me of zegt dat ik moet langskomen. Ze zijn allemaal heel meelevend en bezorgd. Waarschijnlijk ook omdat zij zich schuldig voelen omdat ze die inwendige bloeding vrij laat hebben opgemerkt Die inwendige bloeding heeft nl nog meer schade aangericht (scheur in mijn darm).
Ik sprak net de verpleegkundige van het ziekenhuis ivm de hechtingen en volgens haar is je lichaam na zoiets erg druk bezig met opruimen van oud bloed wat er nog wel ergens zal zitten en het herstellen van de wonden. Dat kan ook dat slappe gevoel veroorzaken. En ik denk dat een laag hb gehalte toch ook wel meespeelt. Weet jij intussen hoe hoog jouw hb gehalte is?
Overigens schijnt er in gemalen vlees (zoals gehakt) meer ijzer te zitten dan in biefstuk oid.
Ik krijg ook geen staalpillen om zelfde reden, maar slik wel ijzertabletten van Sunway, krijg er geen verstoppingen van, maar ik heb ook laxeermiddelen gekregen.
En wat frappant dat jij ook last had van je linkerschouder! Zou het toch ons hart zijn wat het even zwaar te verduren heeft?

Fianna

Fianna

24-09-2010 om 16:53

Rodebeuk

Ik reageer even helemaal vanuit mezelf, ook al is Irene de draadstartster.
Ik heb inderdaad geen rekening gehouden met complicaties. Uiteraard weet ik dat het mogelijk is (ook al is dat niet specifiek gezegd door gyn), maar toch heb ik dat als statistiek gezien en het is geen nanoseconde in mij opgekomen dat ik wel eens een complicatie zou kunnen krijgen.
Buiten dat, ook al had ik rekening gehouden met een complicatie, dan nog, dat weet ik zeker, zou ik ernstig verbaasd zijn geweest over hoe ik me nu voel, dat had ik echt niet rekening houdend met een complicatie kunnen incalculeren. Ik vind het moeilijk te bevatten dat ik me inderdaad zo van de wereld geslagen voel, zo voelt het inderdaad.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

24-09-2010 om 18:31

Herstel

Als je je nog nooit zo hebt gevoeld is dat moeilijk te bevatten. Zeker als je je daarvoor redelijk gezond en fit hebt gevoeld. En dan is het helemaal lastig om jezelf die rust en tijd te gunnen.
Ik had misschien het "voordeel" dat ik qua gezondheid, ziekte en herstel al aardig wat voor de kiezen heb gehad dus ik accepteerde het maar, liet alles over me heen komen en liet me vooral graag verwennen In het ziekenhuis heb ik genoten van het feit dat ikzelf niet hoefde te koken en voor het eerst in 15 jaar ontbijt op bed is natuurlijk ontzettend luxe LOL.
Over het herstel maakte ik me niet eens zo druk; dat kost tijd en dat wist ik uit voorgaande zware herstelperiodes. Maar het los leren laten, de controle uit handen geven, de zorg voor mijn zoontje overlaten aan iemand anders; dat vond ik heel zwaar in het begin.
Luister naar je lijf, wil niet te snel te veel, probeer er iets positiefs uit te halen. Denk eerder in maanden hersteltermijn dan in weken. Je zal je achteraf verbazen over het fantastische vermogen van een lichaam om zich te herstellen. Alsook de geest.
En ik ben vooral zo blij en opgelucht dat ik geen baarmoeder meer heb, heerlijk. Geen ellende meer; vrijheid betekent het voor mij. Dat was het allemaal achteraf gezien meer dan waard alhoewel ook ik het liever allemaal wat anders had zien gebeuren uiteraard=P Sterkte en beterschap meiden!!

Fianna

Fianna

24-09-2010 om 19:24

Pelle

Nee, hij heeft echt niks gezegd. Achteraf natuurlijk wel een beetje vreemd. Maar ik ben nu voorbereid voor de volgende keer (want helaas is dit verhaal nog niet afgelopen) en dan wil ik van te voren alles weten wat er mis kan gaan.
Maar ik weet dat bij mijn man ook niks verteld werd over complicaties toen hij aan zijn enkel werd geopereerd. Misschien is het een uitzondering dat jouw orthopeed je wel voorlichtte?

Het is altijd moeilijk

om een reële inschatting te maken. Maar ik heb toch een beetje mijn twijfels bij jullie gyns. Er is een kleine kans op een groot probleem bij operaties, maar ik durf ook wel de stelling aan de er een grote kans is op een klein probleem, oftewel, het aantal complicaties is niet gering. De ernst ervan verschilt. Maar als alle operaties complicatieloos waren dan hoefden artsen niet zo zorgvuldig af te wegen of een ingreep nodig is, en dat doen ze wel. En als het goed is word je ook goed voorgelicht over de risico's. Dat ik niet goed uit die narcose ben gekomen, dat ze epinefrine en adrenaline bleven spuiten en boven mijn hoofd overlegden hoe ze mijn onderdruk boven de 35 konden krijgen, dat was niet van te voren voorspeld. En ook die slapheid en lange geheugenklachten niet. Het gaat mij er vooral om dat de arts je een indruk geeft van ongeveer hoe vaak er complicaties optreden en van wat dat ongeveer zou kunnen zijn. In de toekomst kijken kunnen ze niet.

Ik heb altijd geleerd dat een buikwandopening sowieso een heel riskante operatie is. Zoals je ook bij Fianna ziet. Mijn schoonmoeder heeft een kleine gynaecologische ingreep gehad, met buikwandopening, en toen hebben ze een stukje darm meegenaaid bij het sluiten. Bloeding, abces, drie operaties om dat te behandelen, spoedstoma. Vervolgens na een half jaar verwijdering stoma en hechting darmnaad (wat ze dus bij jou gelukkig meteen hebben kunnen doen Fianna, dat heeft je een stoma bespaard). En daarna een totale buikwandplastiek om het omgeploegde aardappelveldje weer in een herkenbare buik te veranderen. Om de ontstekingen aan te pakken moest er iedere keer vanuit schoon weefsel worden gesneden dus die buik was overal open geweest.
We zitten dan op zes ingrepen inmiddels. De gyn heeft zich niet meer laten zien.
Kan gebeuren.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

24-09-2010 om 20:55

Complicaties

Oh ik had nog even niet door dat de ingreep bij jullie allemaal kennelijk via de buik is gegaan? Bij mij zou het "slechts" gaan om een vaginale routine-ingreep. Nu ja, risico's en complicaties zijn inherent aan elke ingreep; groot of klein.
Overigens is "onze" gyn een tijd op non-actief gesteld/heeft een tijd vrij genomen na een paar van dit soort ingrepen met heftige complicaties. Ik was de laatste die ze geopereerd had en toen was de koek voor haar kennelijk op. De kamer waarin wij lagen werd "kamer 13" genoemd Als je daar zou komen te liggen kon je maar beter voorbereid zijn op het ergste...
De meeste artsen die ik heb meegemaakt (en dat zijn er nogal wat) waren niet echt open over mogelijke risico's of complicaties. Ze noemden het wel even voor de formaliteit maar gingen er echt niet uitgebreid op in. Uit voorzichtigheid in het belang van zichzelf of de patient? Geen idee. Waarschijnlijk beide. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee en wat meer openheid daarin zou ik persoonlijk als patient wel prettiger vinden.

Fianna

Fianna

24-09-2010 om 21:21

Nee

Mijn ingreep is niet via de buik gegaan (Rodebeuk, die darmscheur komt door de druk van de inwendige bloeding die oa in mijn buikholte terecht is gekomen). Mijn hele vagina is zo ongeveer doormidden gesneden. En dat het niet om een routine ingreep ging is me wél van te voren verteld. Ik moest er ook speciaal voor naar een ziekenhuis buiten de regio. Maar dat de gyn mij niet goed genoeg heeft voorbereid op complicaties en de zware aard van de operatie, dat klopt wel, want ook zonder de complicatie was het een zware operatie.

Maar Irene ik krijg van jouw verhaal ook de indruk dat je eigenlijk nog slechter op voorbereid bent dan ik. Dat is eigenlijk wel erg met zo'n ingreep.

Mijn ervaring

...de laatste jaren is dat je foldertjes hebt, en een informatiecentrum, en een klachtenpersoon, en een verpleegkundige die nog even bij je komt zitten, en soms een nurse practitioner die echt gespecialiseerd is in de betreffende aandoening incl complicaties, en een website waarop een gedeelte van de intake wordt gedaan, al dan niet in een experimenteel stadium (bij mij was daardoor het gedeelte met info over na de operatie pas leesbaar NA de operatie - over goede informatie gesproken), en een arts, en een andere arts, en een supervisor die nog even komt kijken, en een co die van te voren mag kijken, en een co die mee mag kijken tijdens de ingreep, en een anaesthesist, en en en.

Kortom dat er heel veel mensen, papier en internetinfo is. Soms lijkt het alsof er niemand meer is die zich ervan vergewist dat je weet waar je aan begint. En eerlijk is eerlijk, het moet toch, dus tsja, je doet er niet zo veel aan.

Tsja

ik ben 2 weken geleden onverwacht geopereerd aan een geperforeerde blindedarm. Was eerst een spoed-kijkoperatie, bleek iets meer te zijn. ik heb geen grote bloedingen gehad, hb is redelijk goed. En toch kan ik pas vandaag voor het eerst weer eens naar buiten, tot vandaag had ik er totaal de energie niet voor. wat werken betreft mag ik pas over anderhalve week naar de bedrijfsarts. Niet voor niets dat ze het zoveel tijd geven. Zo'n buikoperatie met narcose hakt er in, dat blijkt wel. De combinatie met een lage hb is helemaal erg, geef je lichaam tijd om te herstellen. Ik weet hoe frustrerend het is, kan normaal ook niet stilzitten maar soms heb je geen keuze.
Floradix helpt idd heel goed, heb ik genomen na de bevalling. hoe smerig het ook is (brrrr) het werkt!

sterkte,

Gruffalo

Irene

Irene

25-09-2010 om 11:14

Complicaties

Ook hier heeft de gyn weinig gezegd over mogelijke complicaties. Hij noemde wel dat het mogelijk een buikoperatie werd, maar -zei- hij- dan blijf je gewoon een nachtje langer in het ziekenhuis... Dat klonk allemaal niet heel ernstig.
En ik had mij wel voorbereid op het mij moe en slap voelen, pijn hebben, weinig kunnen enz. Maar met geen mogelijkheid -al was het mij verteld- had ik mij een voorstelling kunnen maken van hoe ik mij nu voel. Ik heb van dichtbij meegemaakt (bij mijn vader) hoe het is om verschrikkelijk ziek en zwak te zijn. En nog kun je je dan niet voorstellen hoe het is om jezelf zo te voelen.
Dankzij alle reacties hier kan ik mij er nu wel beter bij neerleggen. Kan ik beter accepteren dat het zo is en nog wel een poos zo blijft. Daarvoor wil ik jullie bedanken.
Overigens geen idee wat mijn hb is. Ik zie mij ook niet even naar de huisarts gaan om het te laten prikken...

Fianna

Fianna

25-09-2010 om 11:41

Er is hoop irene

Vandaag voel ik me weer enigszins mens, heb weer iets wat op energie lijkt en de pijn wordt wat minder.

Het is inderdaad wat je zegt Irene, ook al word je voorbereid op het slap voelen enz het echte voelen is toch andere koek.
Snap dat je niet even naar de ha gaat voor je hb gehalte. Die van mij is vastgesteld toen mijn man mij naar het ziekenhuis bracht.
Nou sterkte er mee!

dihanne

dihanne

25-09-2010 om 14:19

Schouder en laparoscopie

Beste Irene,

Tsja, wel weer duidelijk hoeveel vrouwen ervaring hebben met dit soort operaties. Ik helaas ook, en ik was ook totaal gevloerd. Voelde me een wrak.

Ook heel veel last van mijn schouders, tegen mij werd gezegd dat dat kwam van het gas dat voor de laparoscopie in de buikholte was gepompt (tijdens lapro bleek dat ook bij mij echt opereren nodig was).

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de rest: neem de tijd!

Kan me herinneren dat de dagen eindeloos duurden, ook omdat mijn concentratie zo slecht was, ik kon niet lezen.
Ben begonnen met het kijken van Disneyfilms, die kon ik cognitief net aan.

Het is rot voor je, ik leef met je mee, maar met rust en geduld kom je er!!!

sterkte
Dihanne

Irene

Tis ook niet gezegd dat jouw herstel langzaam en gestaag zal verlopen. Misschien voel je straks wel opeens al een stuk beter!
Zolang je echt daar beneden zit, je lijf nog niet in orde is, wordt ook je geest gedimd of vertroebeld, dan is het ook lastig om het allemaal op waarde te beoordelen.

Daarom begon ik mijn eerste posting (met een citaat van mijn moeder) over dat geduld. Dat is het beste startpunt.

Irene

Irene

27-09-2010 om 16:55

Hmm

Vandaag even naar de huisarts geweest. Boven de snijwond zit een hele bult, daar wilde ik even naar laten kijken. Volgens de huisarts was het waarschijnlijk vooral vocht en/of restanten bloeduitstorting. En dus geen abces, "maar", zei ze opgewekt: "wat niet is kan nog komen!". Ik moet het dus wel in de gaten houden.
Mijn HB was trouwens 6,5 alweer. Behoorlijk gestegen al, dus dat gaat wel de goede kant op.

Fianna

Fianna

27-09-2010 om 19:42

En je huisarts heeft niet even je bloed laten onderzoeken om te kijken of het geen ontsteking is? Laten we hopen dat het geen abces wordt!
HB 6,5 is wrs beter dan je had, maar misschien nog wel bloedarmoede. Wat was je HB voor de operatie? Want dat wil ook wat zeggen. Als je HB normaal bijvoorbeeld 9 is dan heb je wrs meer last van bloedarmoede nu dan als je HB normaal 7.3 is.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.