Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

even zo

even zo

20-10-2009 om 14:05

Hoe kom ik van die onzekerheid af

Ik weet eigenlijk niet of dit wel de juiste rubriek is, zoniet dat zie ik het wel.

Ik heb al mijn hele leven last van onzekerheid/faalangst. ik ben als kind heel erg beschermd opgevoed en heb geleerd om het vooral maar iedereen naar de zin te maken, behalve jezelf, want assertief kwam bij ons niet voor in het vocabulaire.
Ik heb nooit een eigen mening gehad en alhoewel ik wel steeds meer voor mezelf opkom en mijn mening geef, kan ik heel snel onzeker worden als iemand ergens totaal anders over denkt.

Ik heb voorheen voor de klas gestaan, maar vond dit, door mijn onzekerheid, erg moeilijk. Er deden zich voortdurend dingen voor waarvoor ik een oplossing moest bedenken of moest ingrijpen en dat is erg lastig als je heel onzeker bent.

Ik loop nog steeds tegen dingen aan waar ik niet goed mee overweg kan. Zo trek ik me dingen vaak ook persoonlijk aan.

Ik zou graag tips/adviezen willen van mensen die zich hierin herkennen (anderen mogen natuurlijk ook reageren). Hoe gaan jullie hiermee om?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
krin

krin

20-10-2009 om 22:45

Tja

Voordat je nou onzeker wordt omdat er maar geen reacties komen : er zijn trainingen voor, al kan ik niet zo snel iets noemen. Ik heb dat zelf ook nooit geprobeerd, eerlijk gezegd, maar mezelf getraind omdat ik het beu was om altijd te denken dat andere mensen het wel beter zouden weten. Wat bij mij werkte was een pauze inlassen voor ik reageerde en bewust nagaan wat ik dacht en voelde. Ben ik het hiermee eens? Zo nee, heb ik een reden om ertegenin te gaan, en is het me de moeite waard? Je merkt vanzelf dat de wereld niet instort als je iemand tegenspreekt, dat zelfs ruzies te overleven zijn (sterker nog, dat je er sterker uit kunt komen omdat je voor jezelf bent opgekomen). Oefenen, oefenen, oefenen. En stap 1: jezelf elke dag vertellen wat je waard bent. Als jij dat maar eerst gelooft, volgt de rest van de wereld een stuk sneller.

Zo herkenbaar

Hallo,

Zo herkenaabr je stukje over je onzekerheid.
Ik heb dit ook.
Hoop dus dat je veel reacties zult krijgen, en dan lees ik lekker mee.....

Wat ik nu voorla doe is als ik iets moet regelen, het telefonisch te doen.
Ik word heel snel rood, en door de telefoon durf ik alles te zeggen.
Wel zo makkelijk, en een goede oplossing voor als ik het straks "live" ga proberen.
Succes.

Groetjes van een "pleaser"

Noelia

Noelia

21-10-2009 om 15:18

Boek

Kijk eens in de boekenwinkel. Ik heb ooit eens een boek gekocht dat positief denken heet. Schrijver weet ik niet meer maar er zullen meer van dat soort boeken zijn. Echt interesant om te lezen. Misschien 2 x.

Guinevere

Guinevere

21-10-2009 om 20:55

Onzekerheid is geen schande

Ik zou beginnen met me niet meer onzeker te voelen over je onzekerheid. Het is bepaald geen schande om niet al te stellig te zijn. Bijstellen van je mening naar aanleiding van de mening van een ander lijkt me ook prima. Zo kan er een leuke uitwisseling ontstaan. Wat ook kan helpen om je er lekkerder bij te voelen is benoemen waar je over twijfelt. "Ah, dus jij vindt abacadabra? Dat is interessant, ik heb altijd gedacht dat het hocuspocus was. Kun je me uitleggen waarom jij denkt dat het abacadabra moet zijn?"
En geloof maar gerust dat veel mensen onzeker zijn, terwijl jij het niet ziet. Ze brengen het alleen wat stelliger. Dat kan ook een leuke oefening zijn, proberen dingen wat stelliger te brengen en dan te ontdekken dat mensen jouw mening accepteren. Zeker als het over zaken gaat waar jij gewoon veel verstand van hebt.

Massi Nissa

Massi Nissa

22-10-2009 om 22:08

Komt zoveel voor

Ik denk wel eens, Jezus is in de Bergrede de onzekeren vergeten. Ik werk met tieners met leer- of gedragsproblemen en onzekerheid komt zo ontzettend veel voor, ook als het gemaskeerd wordt door een grote mond. Ook bij volwassenen merk ik vaak als ik mensen beter leer kennen dat ze (veel) minder zeker zijn dan ze overkomen. Ik kom zelf vrij stevig en zeker over in het dagelijks leven, maar ben eigenlijk een watje in het diepst van mijn gedachten .
Wat je zou kunnen doen: dit is een beetje NLP-achtig maar werkt voor mij wel. Leer jezelf aan om elke keer als je jezelf betrapt op een negatieve gedachte, er iets positiefs tegenover te zetten. In het begin heeft het iets onzinnigs, je ziet voortdurend Dr. Phil aan zijn snor friemelen, maar het gekke is dat het je confronteert met je gedachtencirkels. Je gaat dan ontdekken hoe ontzettend vaak je iets in je hoofd negatief verwoordt (door je onzekerheid), en hoe het echt mogelijk is om het anders te zien door andere woorden te gebruiken.
Ik zou ook iets fysieks gaan doen, iets van aikido of yoga of voor mijn part Caesartherapie. Maakt niet uit, als je maar met je lichaam bezig bent op een constructieve manier.
En tenslotte is het gewoon uitproberen. Die tip van de telefoon is een goede, begin eerst eens met assertief zijn als je elkaar niet kunt zien.
O ja, volgens een veel te lieve vriendin van mij is er een boek, iets van "Lieve meisjes komen in de hemel en brutale komen overal". Dat was voor haar een eye-opener.
Sterkte ermee hoor, het schijnt met de jaren wel beter te worden.
Groetjes
Massi

He, wat een fijn draadje

Het gaat slecht op mijn werk, wschl kan ik vanaf 1 maart wat anders zoeken. En geloof me, even zo, dan denk ik ook weer dat het nooooit gaat goedkomen met mij. Ja heel erg stom maar mijn arbeidsverleden is inmiddels behoorlijk ingewikkeld en ik had zoooo graag een keer lang bij dezelfde werkgever gezeten.

Nou ja, het is maar even een voorbeeld. Overdag zie ik het nog wel zitten maar in de nacht kan het me echt overvallen. Het komt echt heel veel voor maar als je erin zit is het lastig en kan het je erg belemmeren. Ehhhmm wat was je vraag ook weer: ha, hoe je eraf komt. Nou, met moeite zou ik dus zeggen. Die pauze vind ik een heel goede tip. Er is denk ik niet een manier. Zelf vind ik het toch wel heel wezenlijk om jezelf te accepteren, dus ook inclusief die onzekerheid. Pas dan kun je de volgende stap zetten.

Ik lees mee!

Charrie

Charrie

23-10-2009 om 08:57

Charmant

Hoi,

Ik las laatst de tip om elke dag iets engs te doen, je moet er een beetje van gaan zweten. Dan zou het leven minder eng worden en vergroot je je zelfvertrouwen. Die houd ik er in. Het is zo heerlijk simpel.

Ik ben in de veertig en nog steeds onzeker. Ik heb veel zelfhulp-achtige boeken gelezen en heb een jarenlange diepgravende therapie gedaan. Hierdoor is de onzekerheid minder geworden. Ik kan mezelf als zeker van mezelf voordoen en daardoor functioneren, en als het leven voortkabbelt lijkt het alsof het weg is. Komt er iets nieuws op mijn pad, dan kan ik van binnen enorm tegen nieuwe dingen aanhikken en er van waker liggen.

Ik ben mijn onzekerheid ook een beetje gaan koesteren (toen ie niet weg bleek te gaan). Ik vind het charmant bij anderen, dus waarom niet bij mezelf? Ik probeer mild te zijn, het meer te zien als iets wat ik heb dan als wat ik ben. In die zin is Mindfulness wel een goede richting misschien, ken je dat?

Monique D*

Monique D*

25-10-2009 om 12:17

Onzekerheid en voor de klas

Als je heel erg onzeker bent dan zou ik eerst daaraan werken voordat je voor de klas gaat staan. Kinderen hebben een hele goede antenne voor onzekere docenten. Zeker als je in de bovenbouw van de basisschool les geeft èn op de middelbare school. Vooral op het voortgezet onderwijs testen de leerlingen je daarop uit en het lesgeven kan je vergeten.. gezien de opmerkingen die je helemaal onderuit kunnen halen. Er wordt dan gediscussieerd over jouw manier van lesgeven dan over de inhoud van jouw vak. Dan zal de onzekerheid alleen nog meer kunnen groeien omdat de directie jou niet meer capabel vindt als docent..
Kan je niet via de huisarts of internet aan zelfhulpgroepen komen of een assertiviteitscursus nemen?

Tirza G.

Tirza G.

25-10-2009 om 12:38

Frappant

Wat ik frappant vind, is (ik zat laatst ergens anders ook in deze discussie) dat vrijwel alle mensen zich wel eens onzeker voelen. Tuurlijk, de een meer dan de ander, maar het was wel een eye-opener. Het heeft inderdaad volgens mij wel te maken met de gedachte dat je niet belangrijk bent, dat jij er niet toe doet, dat je het wel niet zult kunnen ofzo.
Ervaring doet een hoop. Als je ouder wordt, neemt het af. En dóen, scheelt ook. Je gaat anderen gewoon minder belangrijk vinden, tenminste, ik wel. Ik heb mijn leventje aardig op orde, ben tevreden met hoe het nu gaat enzo en de mensen die ik om me heen heb. De rest kan wat mij betreft omwaaien, ik heb het niet meer nodig om aardig gevonden te worden. Bij mij deed Jane Elliott het met haar uitspraak: stop being cute. Start being competent.

Tirza

Monique D*

Monique D*

25-10-2009 om 12:57

Dat klopt, tirza

Ik was ook een enorm onzeker mens en door ervaring ben ik ook daarvan afgekomen. Zo was ik onzeker tijdens het werk (kan ik dat wel), tijdens examens, voor het eerst zelf een auto kopen, sollicitaties, etc., etc.
De eerste keren bega je wel een blunder. Maar door geloof te hebben in jezelf (en ook door goed om je heen kijken, dan zie je dat niet iedereen altijd zo zeker is van zichzelf of ze overschreeuwen hun onzekerheid).
Van al die blunders die je de eerste keren ongetwijfeld maakt, leer je van. Zo was ik heel onzeker op mijn werk, wat door de ene collega wel werd gezien als onzekerheid en sprak mij moed in en legde mij alles nog een keer geduldig uit, maar de andere collega zag die onzekerheid als "het niet kunnen functioneren". En dat is heel moeilijk. Maar door geloof te hebben in mijnzelf had ik de kracht om de tweede collega te overtuigen van mijn kunnen. En daardoor is die enorme onzekerheid ook behoorlijk afgenomen. Ook door zoveel mogelijk sollicitatiegesprekken te voeren heb ik heel veel ervaringen opgedaan. Ik leerde er elke keer wat bij, zodat ik wist hoe ik mij de volgende keer moest opstellen. En daar heb ik geen sollicitatiecursus voor nodig gehad.. En ook hier gaat het spreekwoord op: "de mens lijdt het meest voor wat hij vreest". Vaak is het zo dat als je het ondergaat het best wel meevalt..

Eye opener is voor mij ook

dat ik meer en meer merk hoe fijn/humoristisch/herkenbaar het is als een ander in de fout schiet of blundert.

En dan denk ik ´eigenlijk is het leuker om eens te blunderen, dat maakt iemand menselijker, veel leuker dan iemand die altijd maar perfect lijkt..

Dus jezelf die blunders niet al te kwalijk nemen (je tilt er meestal kilo´s meer aan dan de ander dat doet) en er vooral om proberen te lachen

Ik heb het bijv. ook bij mensen op visite, ik voel me meer op mijn gemak bij ´gezellige rommeligheid´ dan in een strak, tiptop schoon en netjes huis (u raadt vast al wel hoe het er in Casa Mina uitziet )

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.