Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Warhoofd

Warhoofd

19-04-2010 om 10:19

Ik heb add en wat nu....

Ik heb sinds een paar weken het (heel) sterke vermoeden dat ik Add heb. Dit door een draadje die ik voor mijn kinderen heb geplaatst op dit forum. Het is echt zo'n opluchting te lezen dat ik niet de enige ben en dat ik eindelijk weet wat er met mij aan de hand is. Door alle negatieve ervaringen in mijn jeugd ben ik best een onzeker iemand geworden. Graag wil ik weten hoe andere volwassenen met Add omgaan met hun beperkingen. Ik vind het heel moeilijk om alles onder controle te houden. Alles wat moeilijker of niet gaat. Je kunt het heus wel maar bent gewoon lui hoor ik heel vaak. Of je hebt nu eenmaal 3 kinderen en iedereen zou daar verstrooid van worden. Lief dat ze vertrouwen in mij hebben maar het is frustrerend want veel dingen, die anderen met gemak doen, kan ik "ECHT" niet. Je ziet het niet aan mij. Als je in een rolstoel zit dan is het duidelijk dat die persoon niet kan lopen. Bij mij zie je niets dus denken mensen dat er niets met mij aan de hand is. Qua werk is het helemaal in de soep gelopen. Ik heb altijd administratieve uitzendbanen gehad. Dit ging nooit lang goed en ben zo aan mezelf gaan twijfelen... Wat is er toch met mij? Ik ben waarschijnlijk ook dyslectisch en Add dus nu begrijp ik wel waarom het qua werk niet ging. En alle goede bedoelingen van anderen hielpen ook niet. Want te horen krijgen: je kunt het wel je moet alleen wat meer zelfvertrouwen krijgen. Nou het ging dus echt niet. Toen ik een keer ontslagen werd en mijn werkgever zei toen "Wat kan jij nou? echt helemaal niets". Ik was toen 18 en toen dacht ik die man heeft helemaal gelijk... Kun je je voorstellen dat iemand die dyslectisch is en Add heeft een secretaresse is? Niet echt een goede combinatie. Wist ik veel ik dacht: zie je die man heeft gelijk ik ben gewoon dom.
Nu ik vermoed dat ik Add heb heeft het me weer hoop gegeven. Want ik had het echt helemaal opgegeven na steeds weer te falen... Maar hoe nu verder?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Website

Kijk eens op deze site:
http://www.adhd-xtra.nl/forum/index.php
daar staan allemaal mensen die het ook hebben.

Chaos

Chaos

19-04-2010 om 17:09

Wat ik probeer

Warhoofd, jouw verhaal is voor mij ontzettend herkenbaar. Sinds een jaar of drie heb ik ook het vermoeden dat ik add heb, nadat de schoolarts dat vermoeden aankaartte over mijn jongste zoon. Ook ik heb drie kinderen en herken de reacties. Ik heb een tijd in de verkoopbinnendienst gewerkt - met hetzelfde effect als jouw secretaressebaan. En maar wéten dat je veel potentie hebt en merken dat het niet tot z'n recht komt... de frustratie, het gevoel niks te kunnen, het stempel onbetrouwbaar te zijn. Nu freelance ik maar ook daarin gaan vaak dingen mis. Ik vrees vaak het verlies van mijn opdrachtgevers en dat gebeurt ook af en toe.

De stap naar een diagnose heb ik nog steeds niet gemaakt. Niet voor mezelf en niet voor de kinderen (vermoedelijk hebben oudste en jongste beiden ad(h)d). Ik vrees het stempel en wil geen medicatie - maar wat dan wel?
In goede, rustige tijden is het enigszins onder controle te houden. Momenteel niet. Dan storten al m'n bouwwerken weer in. Zo had ik het Getting Things Done-systeem ingericht, supermethode - maar net als alle andere pogingen is ook dit weer (voorlopig?) gestrand.

Een tijdje terug heb ik begeleiding gehad bij het ADHD-centrum Zuid-Holland. Dat vond ik prettig, ze gaan daar uit van je kracht en zien de add niet als iets wat voortdurend bevochten dient te worden. Die strijd win je toch niet, je kunt beter focussen op sterke punten en haalbare doelen.

Maar nu zit ik weer in een chaos en realiseer me dat het niet afdoende helpt allemaal. Misschien toch maar diagnosticeren? Ik ben ook 'n beetje bang: stel dat ik volgens de normen geen add heb, dan wordt m'n onmacht en frustratie alleen maar groter. Mag geen argument zijn natuurlijk.

Kortom: ik weet het ook niet. Ben benieuwd wat jij gaat doen.

O ja: die websites over add vond ik ontzettend deprimerend, ik zou je niet snel aanraden om daar je heil te zoeken. Allemaal mensen die het ook hebben of denken te hebben, maar niemand die er echt uitkomt. Ik denk dat degenen die er WEL mee leren omgaan zich niet op dergelijke fora laten zien, zodat er een erg negatief beeld ontstaat.

Tihama

Tihama

20-04-2010 om 10:09

Je hebt juist een secretaresse nodig

Ik zou zelfs willen zeggen dat als je ADD hebt, je juist een secretaresse NODIG hebt. Iemand die plant en je herinnert.

Zoals Beemer het ook zegt: zoeken naar wat je sterke kanten zijn en manieren vinden om je zwakke kanten op te lossen.

Die opmerking van een secretaresse meen ik serieus. Als je probleem is dat je moeilijk kunt plannen en organiseren en de routine bewaken, dan moet je proberen iets te vinden waarmee iets of iemand jou helpt om dat te doen. Wij hebben een zoon die regelmatig van alles vergeet. Hij heeft overigens geen ADD. Wij helpen hem 1 keer per week met alles te plannen en dan via reminders in de agenda van zijn mobieltje te pompen. Hij is nu dolgelukkig, want het mobieltje helpt hem zijn taken niet te vergeten.
Ik zeg niet dat dit voor jou de oplossing is. Je kunt het moeilijk aan je ouders vragen . Wat je wel kunt doen is kijken of je met de hulp van een organiser (er zijn mensen die dit als vak hebben) zo zaken kunt structureren.

Het is een misvatting om te denken dat je dit allemaal zelf moet doen. Zoals Beemer ook al zei (wat zijn we het toch vaak eensch, he Beemer: alles wat van jou een vaste, langdurige discipline vraagt is gedoemd om te mislukken. Want dat is nu net je probleem. Het hoofdstukje langdurigheid zou je dus bij voorkeur moeten delegeren.

Tihama

Mathilde

Mathilde

20-04-2010 om 11:23

Routines

Volgens mij heb ik ook ADD . Ik vergeet altijd alles (boodschappenbriefjes, afspraken, verjaardagen, spullen), ik kan me óf niet lang concentreren óf ik heb last van hyperfocus en ben dan zo geconcentreerd bezig dat ik andere dingen vergeet.
Waar ik veel baat bij heb gehad, is de website van Flylady (www.flylady.net). Het lijkt alleen over schoonmaken te gaan, maar dat is niet zo. In feite leer je hoe je je eigen secretaresse kunt zijn. Met hele kleine stapjes, want warhoofden zoals ik kunnen geen hele lijst taken in een keer onder de knie krijgen. Een van mijn problemen was bijvoorbeeld om 's morgens de deur uit te komen met de kinderen en alle benodigde spullen. Dat heb ik in kleine stapjes opgeknipt en bij elk onderdeel heb ik een passende oplossing bedacht die voor mij werkt. Voorbeeld: op dinsdag heeft dochter haar ballettas nodig. Maakt niet uit dat ze al drie jaar op die dag ballet heeft, zonder hulpmiddelen ga ik dit ongetwijfeld WEER vergeten. De kunst is om iets te bedenken waardoor ik dit niet meer kan vergeten ZONDER dat ik het hoef te onthouden. Hulpmiddel 1: op de kalender staat bij elke dinsdag dat ze haar ballettas moet meenemen. Hulpmiddel 2: ik kijk elke dag drie keer op mijn kalender. Hulpmiddel 3: de ballettas hangt altijd op dezelfde plek bij de voordeur. Hulpmiddel 4: een gele post-it op de voordeur waarop staat: dinsdag, ballettas. Hulpmiddel 5: alle tassen moeten meteen naar de voordeur worden gebracht, zodra ze ingepakt zijn.
Wat helpt, is dus een combinatie van routines (dingen die je automatisch doet), dingen die 'right in your face' zijn (gele post-it blaadjes, kalender), en de aangeleerde gewoonte om dingen meteen te doen (deze is nog wel het moeilijkste, ik oefen nog elke dag haha).
Ik zou net zoals jij nooit met een baan overweg kunnen zoals secretaressewerk, iets met voorraadbeheer of iets anders waarbij je goed moet kunnen plannen en organiseren. Maar dat betekent toch niet dat ik niks kan? Elk negatief aspect heeft een positieve tegenhanger. Maak er gebruik van!

Warhoofd

Warhoofd

20-04-2010 om 21:58

Chaos

Chaos, bedankt voor je reactie. Het gevoel wat je omschrijft van enerzijds zeker willen weten of je Add hebt en je kinderen Ad(h)d maar het ook weer niet willen durfen want stel... is precies het gevoel wat ik er ook over heb. Wat als ik er naast zit. Dan weet ik het echt niet meer. Het is gek maar ik hoop gewoon dat ik Add heb. Dan is dat tenminste duidelijk en kan ik dus op mijn gevoel vertrouwen. En dat zou me ook meer zelfvertrouwen geven. Ik heb altijd de droom dat als mijn kinderen alle drie naar school gaan ik aan mezelf ga werken. Wat bij mij inhoud zoeken naar wat bij mij past. Wat er wel mogelijk is.... Ik ben toch niet voor niets op deze aardbol denk ik dan maar . Het wordt denk ik iets creatiefs, bv kinderboek schrijven/ tekenen of schilderen van aardewerk. Geen stress of deadlines want daar kan ik dus niet goed mee omgaan. Zo had ik ooit een hoofdprijs gewonnen met een uitvinding (eigenlijk met een idee). Er was ook een prijsuitreiking. Je geloofd het niet maar ik had me in de datum vergist. Dus waar bleef de winnaar. Wat was ik boos op mezelf en zei waren natuurlijk ook niet blij met mij. Fabrikanten die interesse hadden... Het was echt een eenmalige kans. Hoe kon ik me hier nou in vergissen, nu snap ik wel waarom

Het komt er dus op neer dat ik hoewel ik het eng vind toch hulp ga zoeken. Ik wil gewoon van die twijfel af.

Verder ben ik ook nog zoekende naar een oplossing. Ideeen zijn welkom . Wat mijn kinderen betreft ben ik al begonnen de juf en juf van vroeger in te lichten over de kinderpsycholoog en de vragenlijsten die zullen volgen. Dit was een positieve ervaring want een vroegere juf van oudste zoon heeft al gezegt dat ze mijn twijfels over zoon begrijpt wil vertellen hoe zoon in haar klas was en dat ik dus haar naam aan kinderpsycholoog kan doorgeven. Dit is prettig want verder is er niemand die denkt dat er misschien iets is met zoon is. Nu nog de vragenlijst van de kinderpsycholoog invullen en dan zien we wel verder. Ik wil het voor mijn kinderen zo snel mogelijk weten omdat ik ze veel verdriet en onzekerheid wil besparen. Maar nogmaals de stap zetten blijft moeilijk. Ik stel het uit om de formulieren in te vullen want wat als ik er helemaal naast zit. Chaos ik wou dat ik je kon helpen maar ik weet het momenteel ook niet. ik vond het fijn om jouw verhaal te lezen en hoop dat je er snel achter komt wat voor jouw en je kinderen de oplossing is. Alle anderen ook bedankt voor reactie.

Chaos

Chaos

20-04-2010 om 22:08

Vraag van beemer

Ha Beemer, je vraagt me wat een diagnose me meer zou kunnen bieden. Dat is ook het punt waarover ik zelf steeds twijfel.
Enerzijds: diagnose kan mijn vermoeden bevestigen en daarmee de twijfel wegnemen of ik toch niet gewoon lui en incapabel ben - dat het een karakterfout is, zoals ik lang heb aangenomen. En het is iets wat ook tegenover anderen verklaarbaar kan maken waarom ik doe zoals ik doe en toch niet ongeinteresseerd, onbetrouwbaar of laks ben. Kortom, het zou me kunnen wapenen tegen de oordelen van de buitenwereld, waar ik veel last van heb.
Aan de andere kant verandert een diagnose niets aan de feiten. Ik zal ook mét diagnose nog steeds acht maanden lang een tas niet terugbrengen aan degene die 'm me heeft geleend. Ik zal nog steeds deadlines missen, spreekbeurten van de kinderen vergeten en verjaardagskaarten hooguit op tijd schríjven maar nooit op tijd posten.
Diagnose opent ook de mogelijkheid maar tevens de onvermijdelijke discussie over medicatie. Daar sta ik tweeslachtig tegenover. Ik hoef mijn brein niet te laten aanpassen aan de buitenwereld - denk ik meestal. Maar wat zou het een rust geven als mijn brein was aangepast aan de buitenwereld!

Dus die diagnose... ik wil 'm en ik wil 'm niet. In periodes zoals nu, als alles weer fout loopt, zoek ik het telefoonnummer van de psychiater die me ooit is aangeraden weer op. Maar gebeld heb ik nog niet...

Chaos

Chaos

20-04-2010 om 22:10

Warhoofd

Warhoofd, fijn dat je in elk geval iets aan de herkenning hebt. Waar woon je ergens? Misschien kunnen we buiten dit forum om nog 's wat uitwisselen en steun geven...

Boekentip

Het boek "aandacht een kopzorg" van Kathleen Nadeau en "hulpgids adhd" van hallowell zijn goede boeken voor informatie
en op de website die ik noemde staan niet alleen deprimerende verhalen. Je kan ook steun aan elkaar hebben en kijken hoe andere mensen dingen oplossen.
Verder bestaat de vereninging Impuls, die ook wel handig is.

Niet voor de wereld om je heen!

"Diagnose opent ook de mogelijkheid maar tevens de onvermijdelijke discussie over medicatie. Daar sta ik tweeslachtig tegenover. Ik hoef mijn brein niet te laten aanpassen aan de buitenwereld - denk ik meestal. Maar wat zou het een rust geven als mijn brein was aangepast aan de buitenwereld!"

Je doel zou ook niet moeten zijn dat je je brein aanpast aan de wereld om je heen. Ik geloof dat het meer zou moeten zijn dat je (meer) grip op je leven krijgt, meer in control bent dus. Dat het helpt voor de buitenwereld is alleen maar mooi meegenomen, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom wat je kunt doen zodat jij je beter voelt.

Overigens herken ik er best wel wat van, al neemt het bij mij dan wel minder extreme vormen aan (vinnik zelf ). Ik heb wel last van de chaos, maar heb ook grip op mijn leven. Mijn ergste wapenfeiten zijn dat ik tot tweemaal toe een kinderfeestje heb vergeten. Toch ook best wel genant eigenlijk . En het stond in de agenda, maar ja als je daar niet in kijkt....

mopperkont

mopperkont

21-04-2010 om 15:10

Diagnose

Hallo medechaoten,

Op dit moment zit ik in een onderzoekstraject voor een diagnose. Ik wil gewoon graag precies weten wat er met me is. Ik denk wel dat daar add uitkomt. Medicatie wil ik zeker wel eens uitproberen.
Ik doe ook Flylady, dat help me meer dan wat dan ook. Probeer het (en bouw het rustig op). Dat zal je vast heel erg helpen.
Ik heb ook 3 kinderen en bovendien een chaotische man. Add is erfelijk, dus de boel hier onder controle houden is een uitdaging.
Wat betreft werk, ik heb ook een tijdje wat secetaresse-achtigs gedaan en dat was ook niets voor mij. Bij veel creatieve dingen mis ik de struktuur die ik nodig heb om goed te kunnen functioneren. Ik zoek dus naar creatief met struktuur.

Mathilde

Mathilde

21-04-2010 om 17:18

Controle

Dat is precies waar het bij Flylady over gaat, dat je controle over je leven krijgt zodat je de ruimte krijgt om te doen waar je echt goed in bent. Een heleboel mensen blijken bijvoorbeeld precies te weten hoe een agenda werkt. Ik heb moeten leren om er drie keer per dag in te kijken (heel herkenbaar Dees). Dat betekent niet dat ik stom ben, maar dat mijn hersenen anders werken dan van iemand die zich niet kan voorstellen dat je niet kunt omgaan met een agenda.
Waar ik sinds een jaar of vijf Flylady-en steeds meer vanaf raak, is de stress die die chaos met zich meebrengt. De onbetaalde rekeningen, de misgelopen afspraken, de moeite die je moet doen om je fouten recht te breien. Dat is trouwens ook desastreus voor je gevoel voor eigenwaarde.... Ik maak nog steeds fouten, maar ze komen steeds minder vaak voor en zijn steeds makkelijker op te lossen. Alleen al het feit dat ik en mijn gezin altijd een schone onderbroek in de kast hebben liggen, dat geeft al zoveel rust.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

21-04-2010 om 21:15

Add

Mijn zus was ook zo'n warhoofd en begon -tig dingen maar maakte ze nooit af. Een paar jaar geleden (ze is nu 46) is ze gediagnosticeerd met ADD en sindsdien heeft ze haar leven rigoreus omgegooid en gaat het fantastisch! Ze zegt dat ze eindelijk zichzelf heeft teruggevonden en dat de puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen. Zij slikt wel medicatie (Concerta) en dat werkt ontzettend goed. Ze kan zich weer focussen en heeft minder last van de drukte in haar hoofd en van overmatige prikkels van de buitenwereld. Uiteraard heeft ze de nodige praktische tips en handvaten gekregen mbv therapie want met alleen medicatie ben je er niet. Ze is een opleiding gaan doen en werkt nu als zelfstandig ondernemer. Het combineren met de verzorging van haar kinderen als alleenstaand ouder gaat hartstikke goed. Kortom, zij is erg blij dat ze de stap heeft gezet en medicatie gebruikt. Ze noemt het "het begin van haar tweede leven"

warrige secretaresse

warrige secretaresse

22-04-2010 om 13:36

Gek genoeg

Ik heb jarenlang succesvol als secretaresse gewerkt. Elders orde aanbrengen is een fluitje van een cent. Maar in mijn eigen hoofd en huis? Warboel.

Nog een warhoofd

Nog een warhoofd

22-04-2010 om 14:17

Oh herkenning en (nog) veel chaos

Ben er een paar jaar geleden ook achter gekomen (na het lezen van een artikel in de krant) dat ADD toch wel heel erg op mij van toepassing is.. Ik ben (nog) niet getest, hik daar ook tegenaan, maar wat zou het een enormen verademing zijn. Voel me vaak zo wanhopig en verdrietig door mijn onvermogen 'normaal'te functioneren. Tegen het onbegrip van mijn man aan te lopen, ondanks het laten lezen van diverse artikelen, enz. Kortom, ik lees met veel belangstelling mee.

Sarcas

Sarcas

22-04-2010 om 16:06

Kneus

Een paar maanden geleden ben ik een lokale GGZ binnengestapt om een afspraak te maken. Ik wilde eens stevig afrekenen met de chaos, onzekerheden en al het uitstellen van alles. Na twee sessies vermoedde de psych ADD, tot mijn grote verbazing. Weer twee sessies later had ik mijn eerste receptje voor een soort Ritalin.

Het is geen wondermiddel. Maar voor het eerst in mijn 42 jarig bestaan begin ik langzaam de controle over mijn leven te krijgen. Ik heb een ADD coach in de arm genomen, om me te helpen de trucjes onder de knie te krijgen die me in staat moeten stellen de bekende valkuilen te vermijden.

Terwijl ik dit schrijf, piept mijn mobiel. 16.00 uur. Tijd voor de derde pil vandaag

Voor mij is de diagnose het begin van een nieuw soort leven. Het is absoluut niet makkelijk, en ik ga nog geregeld de mist in, maar ik zie en merk de vooruitgang, de toegenomen kwaliteit van het leven. Langzaam kan ik gaan geloven dat ik niet zo'n kneus ben als ik altijd dacht…

Nog een site: http://www.levente.nl/

Met bemoedigende groet,

Sarcas

Elisa Gemani

Elisa Gemani

22-04-2010 om 19:16

Add

Ik denk dat de grote meerwaarde van een diagnose is, in ieder geval is dat zo in het geval van mijn zus alsook bij mijn zoontje (ADHD) dat ze eindelijk bevestiging krijgen dat het niet aan hun ligt. Dat ze geen kneuzen zijn, dat ze wel doorzettingsvermogen hebben, dat ze niet onwillig zijn. Mijn zus was en is ontzettend creatief en talentvol op diverse gebieden maar door de ADD kon ze er nooit uithalen wat erin zat. Dat lukt haar nu pas. Ik zie haar opbloeien en ik zie het zelfvertrouwen van mijn zoontje met kilometers groeien. De medicatie verandert henzelf niet, de medicatie zorgt er juist voor dat ze eindelijk zichzelf kunnen zijn en hun talenten kunnen ontplooien. Medicatie en therapie helpt hun ervoor te zorgen dat de wereld hen niet overweldigt met al die prikkels. Rust in de chaos binnenin hun kop en buiten hunzelf. Natuurlijk vergt het ook aanpassingen en met name het aanbrengen van structuur en regelmaat, ondersteund door taakplanners etc. helpt ook erg. AD(H)D hebben is helemaal niet erg; het is pas erg als je het hebt en er niets mee/aan doet. Want dan zit je jezelf gigantisch in de weg. Dat stofje in je hersenen wat ontbreekt kan je gewoonweg niet zelf aanmaken dus daar heb je hulp bij nodig. Rust en structuur kun je deels aanleren, deels moet het vanbinnenuit komen. Daar is niks mis mee. De een is slechtziend en heeft een bril nodig, de ander heeft AD(H)D en heeft Ritalin nodig. So what? Ik heb zelf een chronisch gebrek aan serotonine dus ik moet mijn leven lang antidepressiva slikken. Het is nu eenmaal zo en ik ben blij dat dit soort medicijnen bestaan. Want daardoor kan ik mezelf zijn en genieten van het leven. 's Morgens neemt zoonlief zijn Concerta, ik mijn Efexor en dan proosten we met dat glas water op elkaar en op het leven...

Warhoofd

Warhoofd

23-04-2010 om 10:08

Wow, veel reacties....

Chaos, ik woon in Zuid Holland omgeving Den Haag. Het zou zeker fijn zijn om buiten het forum ook contact te houden. Er gaat echt een wereld voor me open. Ik was er echt van overtuigd dat er maar een bestond zoals ik Zo van het werken lukt niet, maar ik heb geen echte psychische aandoening wat opvalt, lichamelijk ook niet. Maar wat is er dan met mij????

Elisa Gemani, fijn om zo'n succes verhaal te horen. Jou zus is mijn voorbeeld Er is echt voor het eerst weer hoop. Ik had de hoop echt opgegeven. Ik verzuip zowat in de chaos om me heen. Ik ben begonnen om een afspraak voor mijn zoon te maken bij een kinderpsycholoog. Ik heb alle formulieren ingevuld, nu nog op de post doen. Ik stel het uit merk ik, omdat de twijfel blijft. Wat als ik me alles inbeeld en er helemaal niets aan de hand is. Opmerkingen van anderen over dat het een modeziekte is. Vroeger waren er ook zoveel kinderen als zoon zeggen ze dan. En daar was niks mee. En wat als de kinderpsycholoog ten onrechte de diagnose Adhd geeft? Dan krijgt hij medicijnen/ een stempel die hij eigenlijk misschien toch niet nodig heeft. Ik probeer mijn gevoel te volgen en deze opmerkingen van anderen te negeren. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik al een week lang aan het uitstellen ben om de formulieren in te vullen en op de post te doen. Zucht...
Sowieso ben ik super goed in het uitstellen van dit soort dingen. Maar ik verzamel alle moed en ga de brief zo posten, echt waar Wat hebben we eigenlijk te verliezen?

Nog een warhoofd, het onbegrip van je man is voor mij heel herkenbaar. Mijn man zegt nu dat hij het dan ook heeft, want hij is ook altijd laat, ja duuhh. Verder zegt hij "je bent gewoon lui, dat is alles. Maar ik blijf volhouden en nu begint hij toch wel in te zien dat het wel heel opvallend is dat zoon tegen precies dezelfde dingen aan loopt als zijn mamma. Dus hij zegt tegen mij "Goed laat zoon maar testen, maar als er uit komt dat er niets aan de hand is dan licht het dus aan jouw opvoeding. Ook leuk van man. Komt de schuld toch weer bij mij

Sarcas en anderen, ik heb ooit eens medecijnen gehad seroxat geloof ik. Ik veranderde echt in een zombie. Mijn man zei toen stop alsjeblieft met medicijnen want ik zie je nooit meer lachen. Huilen deed ik ook niet meer dus dat was wel een voordeel. Maar waarschijnlijk waren dit niet de juiste medicijnen voor mij.

Mopperkont, het lijkt me moeilijk om ook een chaotische man te hebben. Mijn man is vrij netjes en precies. Waardoor het ook wel eens botst bij ons thuis. Want ik vergeet natuurlijk nog wel eens iets. Waar heb je nu weer de .... gelaten. Soms krijg ik ook ten onrechte de schuld, zovan mamma zal het wel weer kwijt gemaakt hebben (zeggen nu ook mijn kinderen). Mijn kinderen zijn ook heel chaotisch. Vaak zijn het andere kinderen die jassen, tassen etc naar ons brengen. Dan ben ik altijd heel dankbaar. Het meest chaotische moment van het jaar is wel als we op vakantie gaan. De ochtend dat we vertrekken zijn we, hoe krijgen we het voor elkaar, nog lang niet klaar. Ik vergeet ook de helft of neem veel te veel mee. Elk jaar weer, ha,ha. We gaan meestal uren later weg dan gepland en wie krijgt hiervan de schuld ik natuurlijk. Maar man kan er ook wat van op het allerlaatste moment nog accu's opladen etc.

Het is inderdaad wel handig om een add coach te hebben. Om alles weer op orde te krijgen en wat tips over hoe ik meer controle krijg over mijn leven. Ik ga zeker kijken wat er mogelijk is. Bedankt allemaal ik ben heel blij met alle reacties

Elisa Gemani

Elisa Gemani

23-04-2010 om 14:56

Warhoofd

Niet twijfelen, doen! Blijf bij jezelf en negeer de opmerkingen van anderen; zij kunnen niet in je hoofd kijken. Als je wel ADD hebt, kun je daar mee aan de slag. Heb je het niet, zijn er andere manieren om structuur in de wanorde aan te brengen. Ik werk hier veel met lijstjes, planners, dossiermappen etc. Maar als je getest bent dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent! Te verliezen heb je niks, alleen maar te winnen...

Elisa Gemani

Elisa Gemani

23-04-2010 om 15:02

Succesverhaal

Enne nog een succesverhaal: zoonlief, 9, ADHD, hoogbegaafd en hoogsensitief. Met de therapie, begeleiding (ook voor mezelf!) en medicatie heeft hij zelfs een groep overgeslagen en het gaat fantastisch op school! Hij krijgt ook op school extra aandacht en ze werken met taakplanners, een rustige plek en een-op-een opdrachten. Daarnaast zit hij op voetbal en hij is zo rustig (maar wel bloedfanatiek, doet het zo goed en heeft zo'n goed overwicht en spelinzicht dat hij aanvoerder is van het team omdat juist hij degene is die het overzicht houdt in de chaos Mensen met AD(H)D zijn vaak heel creatief en oplossingsgericht. Dat kan dus ook zeker heel positief zijn als je leert omgaan met AD(H)D door therapie, begeleiding en medicatie.

memmie

memmie

23-04-2010 om 19:51

Gelukkig ben niet de enige

Ook ik ben er van overtuigd enn ADD-er te zijn en ook dyslectisch. Kwam vorig jaar of 2 jaar terug op een site en wat ik las dat ben ik.

Ook ik hik tegen de diagnose aan, wat voegt het toe ik zit er niet op te wachten om medicijen te gaan slikken (die ik toch ga vergeten).
Wel heb ik dat mensen het niet kunnen/willen snappen. Opzich vind ik dat niet zo erg want ik bedoel ik snap mezelf vaak ook niet, maar accepteer het en noem me niet lui of niet geintresseerd.

Sinds ik het zelf heb geaccepteerd is het wel beter geworden ben niet meer zo goatisch als wel is geweest maar ik vergeet nog veel te vaak: belangrijke telefoontjes,
waar ik mijn sleutels heb,
vitamines van de kinderen,
slikken van medicijen,
verjaardagen,
kaartjes te posten,
acceptgiro's te betalen,
vandaag zelfs om mijn krantenwijkje te doen
enz
Ookal wordt dus nog vaak gek van mezelf ik probeer het los te laten en ik doe het echt niet met opzet..

Mijn broertje daar in tegen (een kopie van mij maar nog iets erger) ontkend alles voor zich zelf en wordt heel kwaad opzich zelf en daardoor maakt hij nog meer missers.
Dus ik denk dat je met zelf acceptatie al een heel end bent (daar mee wil ik niet zeggen dat je dan bent ...de een heeft wel behoefte aan medicatie en of therapie)

mADD

mADD

24-04-2010 om 12:12

Add

Hier ook iemand die de officiële diagnose ADD heeft gekregen.

En waar ik het meeste mee zit, is het gevoel van falen. En daar heb ik het volgende over geschreven

http://www.add-online.nl/add/falen/

mADD (ik wil er hier nog niet te veel op ingaan, het is nog te "teer")

Nog een warhoofd

Nog een warhoofd

26-04-2010 om 10:04

Madd

Poeh, je zou mijn tweelingzus kunnen zijn.. Zoals jij het beschrijft, zo voel ik me momenteel ook. Verdrietig, een zielig hoopje mens, iemand die weet dat ze de potentie wel heeft maar het wil er gewoon niet uit komen. Op de basisschool begon het al, ik scoorde belachelijk hoog op de Cito, terwijl mijn cijfers op mavo/havo niveau lagen, scoorde ik gymnasium. Foutje in de test dacht de meester, opnieuw getest en weer gymnasium-score. Naar de Havo gegaan waar ik me zielsongelukkig voelde, terug naar de Mavo, met hoge cijfers geslaagd terwijl ik zó bang was dat ik gezakt was. Dingen bij voorbaat al niet aandurven, een gigantische faalangst die eigenlijk nergens op gebaseerd is. Nu wil ik dolgraag een eigen bedrijf beginnen in iets waarvan ik weet dat ik er goed in ben, maar ik durf niet..

Warhoofd

Warhoofd

26-04-2010 om 12:31

Verder....

Het meest pijnlijke eraan is voor mij ook het gevoel van falen. Ik durf ook niet goed meer om ergens aan te beginnen. Ook ik wil geaccepteerd worden zoals ik ben... Als ik iets aan mijn leven mocht veranderen zou ik alleen wensen dat ik gewoon een vrouw ben die ook mee kan doen, gewoon simpel een baan heeft. Zonder de angst van oojee ik kan het niet. Ik zal wel weer teleurstellen....

Het doet me goed te weten waarom het zo gaat, waarom het misgaat. Madd en anderen ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen. Nu ik meer weet over Add heb ik eindelijk weer een beetje hoop. Maar de stap naar werk is nog een beetje te groot. Mijn zelfvertrouwen heeft zo'n grote deuk opgelopen. Het voelt alsof ik nooit van deze angst voor de oordeel van anderen over mijn kunnen af zal komen. Ik zal het heel voorzichtig stap voor stap proberen. Ja, en ook voor mij geldt dat voor mezelf beginnen waarschijnlijk de beste oplossing is.

ps: ik heb de brief voor de kinderpsycholoog op de post gedaan en ga het ook met zijn juf over zoon hebben. Weer een stapje in de goede richting. Elisa Gemani, fijn dat het goed gaat met je zoon, en dat je de juiste begeleiding krijgt. Ik ga mijn zoon laten testen omdat ik hem alle pijn wil besparen die ik gehad heb als kind. Wat altijd als positieve eigenschap in z'n rapporten staat is dat hij heel creatief en origineel is. Hij heeft voor alles wel een oplossing, waar zelfs de juf soms niet op komt. Zegt ze zelf Maar aan de andere kant is hij slordig met werkjes en leest hij langzaam. Gaat zijn eigen gang en is afwezig in de klas. De juf vind het niet nodig om hem te testen omdat ze vind dat zoon niet echt problemen heeft. Zelf heb ik wel het gevoel dat zoon problemen zal krijgen als hij niet de juiste begeleiding krijgt. Hij begint bv echt een hekel aan lezen te krijgen. Heeft buikpijn als hij naar school moet. Voelt zich niemands vriendje zegt hij vaak met een trillend stemmetje, zo zielig. Wel vindt iedereen hem grappig en lekker gek volgens de juf. Hij wordt dus wel geaccepteerd, toch wil het qua vriendjes niet lukken.
Dus hopelijk is is er straks meer duidelijkheid voor zoon en ook voor mij...

Succes allemaal en bedankt voor alle reacties.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.