Is dit een zinvol advies? Overspannen
Ik maak op het moment een stessvolle periode door. Twee dagen voor kerst heeft mijn man 'out of the blue' verteld dat hij wil scheiden en inmiddels heeft hij daarvoor allerlei zaken in gang gezet. Ik krijg geen vat op hem en ben me ervan bewust dat ik de situatie moet accepteren zoals die is. En dat lukt niet. Ik kan niet eten of slapen, val kilo's af en ik loop de hele dag te piekeren of Sudoku-puzzels te maken. Het lukt me nog maar net om voor de kinderen te zorgen maar voor de rest ben ik weinig waard. Werk lijkt een welkome afwisseling maar ook daar komt weinig uit mijn handen, alleen simpele klusjes, geen ingewikkelde dingen of moeilijke gesprekken. In overleg met mijn leidinggevende heb ik gesproken met de bedrijfsmaatschappelijk werker die me adviseert om de komende weken halve dagen te werken. Dat is best prettig en zorgt in ieder geval voor wat minder stress, maar het lost natuurlijk helemaal niets op. Bovendien vind ik het naar mezelf moeilijk te verantwoorden omdat ik niet ziek of overspannen ben. Wat vinden jullie van dat advies?
Mijn eerste reactie 'hoezo ben je niet overspannen?'
Onzin natuurlijk, van echte overspannenheid is misschien nog geen sprake. Maar je hebt net een enorme knauw gekregen. Toevallig hier op het werk iemand die ook met haar hoofd bij andere dingen is - in dit geval het overlijden van een zeer dierbare. Wat jij doormaakt is qua stress daarmee wel te vergelijken, vergis je niet.
Je bent nu gewoon niet jezelf. Dat je nog recht overeind staat en een redelijk normaal gesprek kunt voeren maakt dat niet anders.
Halve dagen werken lost de problemen natuurlijk inderdaad niet op, maar daar is het ook niet voor, het is om jou wat lucht te geven en erger te voorkomen
En bekijk het even van een andere kant: als jij ziek bent gemeld krijgt de werkgever als het goed is geld uit de verzuimverzekering waar hij desgewenst een aantal uren vervanging van zou kunnen inhuren. Als jij koppig blijft volhouden dat je "eigenlijk niet ziek" bent, terwijl er ondertussen ook niks uit je handen komt, dan heeft de werkgever niks aan je en geld voor vervanging komt er ook niet. Dus denk niet dat je de werkgever en collega's per se een dienst bewijst door stug door te werken.
Sterkte ermee
Temet
Zinvol
Als minder werken kan bijdragen aan het voorkómen van overspannen worden, dan is het zeker een zinvol advies. Ik ben met Temet eens dat je heel veel op je bord hebt en je werkgever geen dienst bewijst door stug door te gaan. Als je nu niet overspannen wordt en over een poosje wel weer functioneren kunt, is dat winst. En zoals Temet ook zegt: als jij deels ziek gemeld bent, kan je werkgever desgewenst vervanging inhuren.
Wel ziek
Doodles:
"Bovendien vind ik het naar mezelf moeilijk te verantwoorden omdat ik niet ziek of overspannen ben."
Maar eerder schrijf je: "Ik kan niet eten of slapen, val kilo\'s af en ik loop de hele dag te piekeren of Sudoku-puzzels te maken."
Je bent dus wel ziek. Zie dat onder ogen.
Slimme werkgever
een die nog zorgt voor zijn medewerkers.
En ja het is een zinnig advies. Ik heb ook zo'n scheiding gehad. De ene dag nog de vakantie voor het jaar er na uitzoeken en de volgende dag weg.
Ik was echt gebroken. Ben door mijn leidinggevende naar de bedrijfsmaatschappelijk werker gestuurd en door hem in overleg met leidinggevende voor tenminste een maand naar huis. Boem daar kon ik het mee doen. Langzaamaan ben ik toen weer 75% gaan werken. Ging ook prima. Voor mijn verbouwing in mijn nieuwe huis wilde ik verlof opnemen. Nee zeiden beide, dit heeft nog met je herstelproces te maken, dit wordt heel zwaar ook emotioneel je bent weer 100% ziek. Die vrije uren heb je nog wel nodig als je alleenstaande ouder bent.
En o, wat ben ik ze dankbaar voor dat begrip. Ik heb het nu allemaal goed kunnen verwerken, een plek kunnen geven etc. Ik ben vele malen verder dan de collega die al 3 jaar eerder gescheiden is en stug door ging. Zij is dit jaar ingestort omdat het niet meer ging.
Dus luister naar je maatschappelijk werker, je leidingevende en ook naar je lichaam. Dat valt af, etc de energie die je er met eten instopt is dus niet voldoende om je gewicht op pijl te houden. Je bent heel hard bezig met verwerken aan alle kanten.
Je bent dus wel degelijk ziek.
Angela
Vergis je niet
Ik kan het alleen maar eens zijn met de voorgaande sprekers: er is echt iets aan de hand met je. Ook al voelt het misschien niet echt zo (je vindt misschien dat je het allemaal maar gewoon aan moet kunnen), maar de signalen zijn overduidelijk. Dat er weinig uit je handen komt op het werk zegt genoeg. Je hebt eenvoudigweg niet meer genoeg ruimte in je hoofd over om goed na te denken over het werk, omdat je zo in beslag genomen wordt door de scheiding. Ik ben ook gescheiden, en terwijl ik degene was die wegging heb ik er behoorlijk last van gehad: ik ben uiteindelijk 20 kilo afgevallen door gebrek aan eetlust, had last van slapeloosheid en haaruitval, had last van mijn geheugen door een gebrek aan concentratie. Het is allemaal weer goedgekomen maar ik ben wel heel dankbaar geweest dat ik tijdelijk halve dagen mocht werken, dat was gewoon nodig.
Accepteren, hoe moeilijk ook....
Vonda
Zwaar
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb een erg zware week achter de rug. Het is erg lastig om ineens maar op halve kracht te werken. Mijn eigen team weet wat er aan de hand is en is heel behulpzaam en begripvol. Naar anderen is het lastig om werk af te houden omdat ik niet aan de grote klok wil hangen wat er aan de hand is. Ik heb wel van de week een goed gesprek gehad met mijn leidinggevende. Hij was heel begripvol en zegt dat ik desnoods hele dagen thuis mag blijven als ik daar behoefte aan heb. Ja leuk, ben ik zowel thuis als op mijn werk ongewenst ;-(
Volgende week heb ik weer een gesprek met de maatschappelijk werker. Daar zie ik wel tegenop. Hij wist vorige keer zo goed te benoemen waar de pijn zit en doordat hij daar helemaal in mee ging heb ik anderhalf uur zitten janken daar. Ik verkeer in een continue staat van ongeloof, verdriet en woede en kan de situatie gewoon niet accepteren. Dat zijn volgens hem normale fases van rouwverwerking en de acceptatie kan nog wel een jaar duren. Het voelt als een onmogelijke opgave om een jaar door te komen. Ik ben wel bezig met praktische zaken maar het is zo lastig om naar huizen te kijken en je voor te bereiden op een nieuwe start als dat compleet indruist tegen wat je wilt en wat je voor ogen had.
Nou
ik leg de opmerking van je leidinggevende toch anders uit. Hij / zij is zo blij met je dat hij graag wil dat je beter wordt en als dat het beste gaat als je even alleen aan de thuis situatie kan werken dan heeft hij dat er voor over. Het werk blijft wel doorgaan. Maar hij wil je graag weer terug.
Klopt wat de maatschappelijk werker zei. Die van mij had het zelfs over 2-3 jaar! En dat eerste jaar is erg, maar het wordt steeds minder heftig, al geloof je daar nu nog niets van. Wij zijn nu 2 jaar verder en we hebben net afgesproken om dit jaar samen sinterklaas te vieren. Heb je niets aan aan die mededeling, maar het gaat echt wel komen tot iets wat wel acceptabel is. Alleen heb je dat draadje nog niet gevonden in de kluwen die op je afkomt.
groet,
Angela
